Niet normaal! Ik ben een gelukzakje... dat besef ik. Ik kwam dinsdagavond thuis van het werk en ik was samen met mijn ventje thuis tot en met vandaag.
5 dagen thuis zonder verlof te moeten nemen... jep...wij zijn federale ambtenaren. 1 november is een "feestdag" (foute naamkeuze...maar soit), 2 november ook en 3 november kregen we een brugdag. Zalig dus.
Maar what de f***? Het is zondagavond 19u30 en ik heb het gevoel alsof ik gisterenavond van het werk ben thuisgekomen en de 5 dagen thuis heb gemist.
Allé, da's natuurlijk quatch he. Ik weet heel goed dat ze er waren en ik heb ook wel genoten. Maar wat gebeurt er toch met de tijd als je niet moet gaan werken?
Ik weet dat het bullshit is dat de tijd dan sneller gaat...want ook op die dagen zitten er 60 min. in één uur en duurt een minuut, een minuut. Maar het is gewoon echt zo dat hoe hard je ook elke keer denkt van...aaaaaaaaaaaah..5 dagen thuis...we gaan lekker dit en dat en dan de dag erna naar hier en naar daar enzoverder enzovoort, je dagen op zijn nog voor je maar de helft hebt gedaan van wat je allemaal wou doen.
Ik had me voorgenomen om te genieten...van elke minuut...ik heb ook genoten...maar nu lijkt het alsnog alsof ik dagen heb gemist. Zoooooooo snel vliegt de tijd als je niet aan het werk bent en eventjes wat quality time thuis kan doorbrengen.
Zullen we dan maar verder aftellen naar de feestdagen?
En kunnen we de tijd dan wel even stilzetten a.u.b?
Ik denk vaak, had ik toen maar ... of ik wou dat ik ... of ik had toen dit of dat moeten doen...
Maar da's te laat. Het is voorbij. En ik denk dat we dit met z'n allen veel te vaak doen voor de stomste, eenvoudigste dingen.
Je kan volgens mij beter spijt hebben van de dingen die je doet, dan spijt hebben van dingen die je niet hebt gedaan.
Ik denk dat we met z'n allen meer moeten genieten van het heden, het nu, het moment waarop we zeker zijn dat we kunnen, dat we nog leven, dat we ertoe in staat zijn. We moeten echt leven in het hier en nu en niet in de toekomst, want een mens weet nooit wat morgen brengen zal, toch?
Sparen voor een huis, voor als we doodgaan en de kinderen dan toch iets hebben... waarom? Ik vind het ok als mensen dit willen doen en "vooruitziend" willen zijn... maar voor mezelf stel ik me de vraag. Waarom? Wie weet potten we nu alles op om een huis te kunnen betalen, dat we nooit afbetaald krijgen, of voor onze kinderen die het later misschien veel beter gaan hebben dan wijzelf en dan hebben ze dat huis helemaal niet nodig (hopelijk!). Maar dan ontnemen we onszelf de mogelijkheid om te genieten, es extra uit eten te gaan, een uitstapje te maken, een nieuw kleedje te kopen (of nieuwe outfit voor de mannen) en nog zoveel meer omdat we hopen dat iemand later dan toch iets aan ons zuur verdiende geld zal hebben... misschien is het kort door de bocht...maar het houdt me bezig. Wij leven hier en nu en dat zijn we zeker. We werken nu, in een gejaagde maatschappij waarin alles moet en niets meer mag. Mogen we dan toch zelf een beetje genieten van onze zuur verdiende centjes? Ik denk het wel. Het is niet egoïstisch om te willen leven vandaag en te zien wat morgen brengt. Het hoeft niet roekeloos zonder een spaarcentje op de bank of in een kous onder het bed (want de bank brengt niets meer op), maar het mag misschien wel wat uitbundiger en iets minder krenterig...zodat we vandaag,nu, in het moment ook kunnen genieten.
Volgens mij is dat de enige manier om tot ons 65 jaar (of langer) het te kunnen volhouden om te gaan werken. ALS we dit bewust mogen meemaken, ALS we gezond mogen blijven en ALS we het hier op deze toch wel wrede wereld zolang mogen volhouden...
Teveel ALS dus om ons leven nu on hold te zetten om in een onzekere toekomst misschien iets te kunnen...
Gisteren keek ik op VTM naar Project Axel. In dat project volgt Axel D'Haeseleir verschillende dakloze mensen. Hun verhaal wordt verteld en je krijgt een beeld van hoe deze mensen dag in dag uit leven.
Ik weet dat iedereen hier wellicht een eigen mening over heeft, zoals ook ik, maar het was schrijnend... ik heb gehuild. Verschillende keren en ik vroeg aan mijn man hoe het toch kan dat wij, die alles hebben, toch nog steeds zo hard klagen en zagen en precies nooit gewoon gelukkig kunnen zijn.
Er was één verhaal van een man die dakloos werd na het overlijden van zijn vriendin. Hij kon de hypotheek niet aan alleen en kon het niet bolwerken ondanks dat hij fulltime aan het werk was en heel hard zijn best deed. Hij leeft al 4 jaar als dakloze en leeft zijn leven op een eerlijke manier (of zo werd het toch weergegeven in het programma) zover we kunnen oordelen aan de hand van de beelden. Hij zoekt overdag lege bierflesjes die langs straat worden achtergelaten en verzamelt het statiegeld. Hij slaapt winter en zomer in een tentje op een plek die niemand weet zijn en heeft de moed om door te zetten.
Ik vond het GE-WEL-DIG! Maar ik heb gehuild. Omdat ik me eigenlijk oprecht schuldig voelde, omdat ik weet uit ervaring dat wij, die dan in onze zachte zetel zitten, met een warme thee of een glaasje wijn en ons oordeel vormen over de reportages die we op tv zien, toch steeds degenen zijn die ons elke dag wel ergeren aan onozele onbenullige dingen. Omdat het regent, omdat het winter wordt, omdat we het uur moeten verzetten, omdat het dan sneller donker is 's avonds enz... terwijl wij ondanks die zaken die wij dan "erg" vinden of die ons dan "storen" toch maar elke avond na het werk naar huis kunnen. Warm en zalig in een bed kunnen kruipen. Eten en drinken hebben. En inderdaad ook wij werken hiervoor maar we hebben eigenlijk écht geen klagen.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dit gevoel kan vasthouden. Dat ik hierbij kan stilstaan als ik nog eens begin te zagen over onbelangrijke zaken, onbenulligheden, dingen die er niet toe doen. Want als wij klagen...dan is het omdat we daar gewoon zin in hebben... niet omdat we daar reden toe hebben.
En op zo'n momenten als gisteren in de zetel besefte ik oprecht hoe gelukkig ik ben, hoe goed ik het heb ook al ben ik niet rijk en is het weer niet altijd zoals ik het wil of "moeten" we elke dag naar het werk... ik moet gewoon leren gelukkig te zijn. Dat ik MAG en KAN gaan werken, dat ik een man en plus-kinderen heb om bij thuis te komen, dat we gezond zijn en dat we als dat even tegenvalt we dan naar de dokter kunnen, dat ik elke avond kan koken, dat ik een warm bad kan nemen als ik daar zin in heb en dan in de zetel kan zitten als ik moe ben...het zijn de dagelijkse dingen die zo eenvoudig en gewoon zijn maar waar we uiteindelijk toch nog steeds dankbaar voor horen te zijn.
Want zoals de opvangmedewerkers in het programma zeiden... IEDEREEN kan dakloos worden bij voldoende tegenslag.
Ik heb het mezelf al meermaals afgevraagd. Wij mensen, wat doen we hier? Welk nut hebben we hier op aarde?
Niet dat ik mezelf nutteloos voel maar ik stel me soms de vraag. We worden geboren als klein schattig wezentje en groeien op tot volwassen individuen met een eigen mening, een eigen wil, eigen dromen.
Volgens mij is het de bedoeling om het beste ervan te maken de tijd dat we hier rondlopen en daar doe ik ook echt hard mijn best voor.
Maar als ik soms rondkijk, de kranten lees of naar het nieuws kijk...waar zijn we toch mee bezig? Wij zijn bijlange niet allemaal mensen... er zijn ook veel monsters onder ons. Die moorden, stelen, terreur zaaien, andere mensen van hun vrijheid beroven, en nog zoveel meer dat ik niet begrijp. De natuur... zoveel moois om te zien en toch wordt er met zo weinig respect omgegaan met dit fenomeen. Bossen waarin gesluikstort wordt, zeeën waarin olie geloosd wordt, bomen die gekapt worden om toch maar extra woningen/appartementen te kunnen zetten of extra wegen aan te leggen. Waar zijn we mee bezig? Moet het echt allemaal om zeep??
En ikzelf doe mijn best. Ik probeer te sorteren, heb respect voor de natuur en voor de dieren, heb respect voor mijn medemens en probeer een goed mens te zijn.
Maar in een wereld als deze voel ik mij desondanks ik het anders zou willen toch heel dikwijls gejaagd. Alles moet, niks mag. Je moet met alles en iedereen rekening houden en je loopt jezelf voorbij. Dat gevoel heb ik dagelijks en soms zou ik gewoon willen dat ik af en toe es kan zeggen...
STOP! Nu wil ik genieten. Ik ga wandelen in het bos, genieten van het water, de lucht, de vogels en de kleuren van de herfst. Als ik thuis kom neem ik een lang bad met een glaasje wijn erbij en nadien zet ik mezelf in de zetel met de tv uit en een goed boek in de hand en een tweede glaasje wijn op tafel en als ik moe wordt dan kruip ik zorgeloos mijn bedje in.
Maar het gebeurt nooit op die manier... er is altijd wel iets wat nog even moet. Een was insteken, brooddozen klaarmaken, werktas klaarzetten voor de volgende dag, de keuken opruimen, kuisen, bed opdekken, strijken en nog zoveel meer. Waardoor het wandelen wordt afgelast want voor ik het weet is het alweer donker, het bad wordt een snelle douche en het glaasje wijn wordt een snel glas water. Het boek in de zetel wordt gewoon toch maar tv, want ik heb de moed niet om na al de drukte mezelf te ontspannen en te concentreren op een boek en ik kruip daarna samen met mijn ventje in bed omdat het moet...want morgen gaat de wekker af om 20 voor 6.
Zal ik ooit eens een dag de tijd voor mezelf nemen om toch eens een keer volledig tot rust te komen?
Waarom is het dat wij enkel de negatieve dingen geloven die mensen over ons zeggen?
Waarom geloven we enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?
Het is vooral typisch voor mezelf maar ik geloof heel erg dat het ook voor vele andere mensen geldt.
Als je hoort dat mensen over jou zeggen dat je bent bijgekomen, dat je niet vriendelijk bent, dat je uit de hoogte doet, dan stellen we onszelf onmiddellijk in vraag en vragen we onszelf af... is het werkelijk zo??
Kom ik zo over? Wat doe ik fout? Hoe kan ik mezelf verbeteren, zodat anderen mij zien als een knap, vriendelijke, integer en intelligent persoon?
De waarheid ligt volgens mij in het midden...
Mensen hebben altijd hun mening klaar. Ook jij en ik. Sneller dan we willen. De kunst is alleen om niet onmiddellijk op die negatieve kar te springen.
Misschien moeten we de vraag in omgekeerde richting stellen. Waarom voelen anderen zich bedreigd door mij? Waar gaat het mis met hen? Waarom voelen zij zich zo onzeker over zichzelf. Het ligt misschien helemaal niet aan mij?
We geloven zo snel dat de negatieve uitlatingen over onszelf als persoon juist zijn, maar als er complimentjes worden gegeven dan denken we (ik toch heel dikwijls)... jaja...zal wel. Of, vind je? Ik zie mezelf niet zo. Terwijl we soms beter gewoon dank je wel zouden zeggen en ook het positieve moeten aanvaarden.
Negativisme wint het heel snel van positivisme... jammer genoeg.
Waarom geloven we dus enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?? Omdat het naar mijn mening gewoon menselijk is. We trekken onszelf graag in twijfel en geloven niet zo snel in positieve feedback.
Maar is onszelf in twijfel trekken ook niet een beetje positief?
Ik vind van wel. Mijn naam is Priscilla. Ik heb al eerder geblogd via deze blogsite. Maar wegens tijdsgebrek heb ik mijn vorige blogs verwaarloosd en dus heb ik alles gewist en ben hier helemaal opnieuw begonnen. Ik mis het schrijven en het delen van gedachten dus begin ik met een propere lei.
Kunnen we altijd met alles opnieuw beginnen?
Wat mij betreft wel. Ik doe het regelmatig in het dagelijkse leven.
Als ik snel iets heb neergeschreven, maar het is niet netjes genoeg, dan neem ik een nieuw blad en begin opnieuw.
Als ik aan het diëten ben maar het gaat al enkele dagen of weken fout, dan begin ik de maandag nadien gewoon opnieuw.
Als ik een serie heb uitgekeken en ik vond die mega geweldig goed, dan begin ik gewoon opnieuw.
En ik doe het met alles.
Drie jaar geleden begon ik een heel nieuw leven. Met de man van mijn dromen, 3 hele lieve plus-kinderen en in een hele nieuwe stad en omgeving. Alles nieuw.
En ik ben gelukkiger dan ooit.
Dus ja... iedereen kan telkens opnieuw beginnen. Als je maar durft!!
Je kan hetgeen voorbij is zien als verloren tijd en verloren energie... maar je kan je nieuwe start ook zien als een proper blad, een witte pagina, een propere lei die je volledig zelf opnieuw kan inkleuren, schrijven, invullen. Het geeft moed en nieuwe energie en het kan alles zoveel beter maken!
Waarom geloven we enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?
