Waar zal ze nu weer mee aankomen hoor ik iedereen al denken... en ja hoor een nieuw idee in de maak, een nieuwe uitdaging.
Mijn partner en ik denken al heel lang na over samen iets opstarten. Iets met eten, want hij kookt graag en ik eet graag.
Neenee, effe serieus... hij kookt écht heel graag en organiseren en contacten leggen is dan weer meer mijn ding. Dus een samenwerking ziet er rooskleurig uit, toch?
Wat dan?
Een restaurant? Is te hoog gegrepen vinden we zelf. De investeringen en risico's te groot.
Een frituur? Daar sta ik zelf niet echt voor te springen. Te eentonig, ongezond en moet je onmiddellijk fulltime kunnen doen.
We zoeken iets waarmee we in bijberoep kunnen beginnen... en ons oog is gevallen op... een foodtruck!
We houden zelf heel erg van foodtruckfestivals, marktjes, kermissen enzo. Dus zo gek is het nog niet.
We begonnen dit weekend met ons idee een beetje in een vorm te gieten. Uuuuuuuuuuuuuuuuuuren zijn we erover aan het brainstormen geweest.
Zalig vind ik het!
We hebben ondertussen een concept, een naam, vormgeving. Het enige wat we nog nodig hebben is... geld... :-/
Ik dacht aan crowdfunding en heb ook reeds een bussinesplan opgesteld voor het geheel. De crowdfundingpagina is nog niet aangemaakt...maar ik ben op het randje...
We oordelen maar wat. We hebben overal een mening over. We weten alles beter.
Dat dacht ik toen ik laatst op social media reacties zag op een bericht van Theo Francken in verband met migratie.
Iedereen heeft zijn mening over om het even welk beleid. Maar het migratiebeleid staat toch met stip op nummer 1 denk ik zo.
De meningen zijn uiteraard enorm verdeeld en uiteenlopend. De één wil elke vreemdeling buiten de ander wil elke vreemdeling binnen laten.
We zoeken ook graag een zondebok, we steken de schuld ook maar al te graag altijd op een ander want we vegen maar zelden voor eigen deur.
Ik vraag me soms af of mensen echt denken dat het allemaal zo eenvoudig is. Ik heb uiteraard ook dikwijls mijn mening klaar maar ik ben er wel van overtuigd dat ik geen beter werk zou kunnen verrichten. Ik heb gedurende 8 jaar gewerkt binnen dit domein en ik kan met zekerheid zeggen dat het niet altijd allemaal zo zwart - wit is als mensen denken.
Er moeten beslissingen worden genomen maar één man mag en kan dat niet alleen. Het voorstel doen is één iets, alles erdoor krijgen is een andere zaak. En dan is er vooral nog het menselijke aspect...
Ik ben niet voor en ik ben niet tegen. Iedereen is voor mij welkom. Blank, zwart, bruin, geel, islam, Christen, Jehova enz... maakt me niks uit zolang iedereen zich zo goed en zo kwaad als het kan probeert aan te passen en VOORAL respect heeft voor elkaars keuzes en ideeën.
Ik ben van het principe dat meneer Francken zijn best doet om zo goed mogelijk de migratiewet toe te passen en waar kan bepaalde problemen aan te pakken. Want een crimineel is een crimineel en illegaal is illegaal van welke afkomst hij of zij ook is.... Als je dan een migrant bent en je komt naar België om hier de mensen het leven zuur te maken of wat dan ook, vind ik het inderdaad niet meer dan normaal dat je wordt teruggestuurd. Als er geen problemen zijn in eigen land dan denk ik ook nog steeds dat het voor éénieder aangenamer is om thuis te kunnen blijven waar je alles kent en waar je familie en vrienden hebt. Dus volgens mij hebben de meeste mensen die vluchten wel echt een reden om dit te doen. En als ik daarover nadenk kan ik alleen maar gelukkig zijn dat ik niet in hun schoenen sta.
Ik vind het prima zolang mensen naar hier komen als ze in de problemen zitten en zich dan hier volledig aanpassen en respect hebben voor hoe het bij ons eraan toe gaat ondanks hun eigen keuzes. Als ze dat niet kunnen doen dan lijkt het mij voor alle partijen een aanrader om terug te gaan...
Maar ook dit is maar een mening... ik heb respect voor hoe hard er wordt gewerkt aan het zoeken van oplossingen voor elk probleem en ik ben ervan overtuigd dat meneer Francken zijn uiterste best doet wat deze "problematiek" betreft. Maar helemaal alleen kan niemand de wereld veranderen en het zal ook nooit voor iedereen goed zijn.
Wat is een therapeut? Of beter wie is een therapeut?
Vanwaar komt mijn vraag? Wel...ik voel mij steeds geroepen om mensen te willen helpen. Zo'n beetje heel de wereld op mijn schouders dragen, wel dat is zowat mijn hobby. Het is soms wel een last maar het vooral iets wat ik heel graag doe.
Zo help ik op het werk soms collega's met privé-omstandigheden. Ruzie's die niet opgelost geraken. Echtscheidingsproblemen. Iedereen mag steeds bij mij terecht als ze een babbel willen. Ik geef gevraagd mijn ongezouten mening op een opbouwende manier vanuit een steeds zo positief mogelijk oogpunt. Want (zonder verwaand te klinken) ik ben gewoon zo positief mogelijk ingesteld.
Dat is de enige manier waarop ik sommige moeilijke periodes in mijn leven het hoofd kon bieden. Door positief te blijven en oplossingen te zoeken. Echte ruzie's heb ik nooit. Hooguit discussie's die telkens opnieuw snel uitgepraat worden.
Dus de collega die ik laatst geholpen heb op het werk zei, nadat ik haar geholpen had, dat ik hier best mijn beroep zou kunnen van maken.
En het zette mij eerlijk gezegd aan het denken. Zou dat kunnen? Want het zou absoluut, zonder twijfel, iets voor mij zijn.
Mensen positief kunnen beïnvloeden door een opbouwend gesprek te hebben met tips and tricks die ik uit ervaring kan meedelen. Zalig!
Ik ging dus samen met mijn goede vriend google op zoek... "therapeut worden". En tot mijn grote verbazing kan iedereen dus het bordje "therapeut" momenteel op zijn deur hangen.
Eerst dacht ik... Dat kan toch niet! Maar nadien dacht ik erover na. Wat doet een therapeut en wat moet hij/zij kunnen om mensen te helpen?
1. Goed kunnen luisteren
2. Begrip opbrengen
3. Een mening geven en positief blijven
4. Eventuele tips geven als de persoon in kwestie dit graag wenst
5. Mensen willen helpen
Dus ja... klopt... hiervoor moet je volgens mij geen opleiding volgen... want mensen die een opleiding hebben gevolgd en uiteindelijk het diploma krijgen van spycholoog doen wat ze geleerd hebben. En uiteraard is dat perfect en professioneel ideaal. Maar mensen die puur vanuit het menselijke oogpunt andere mensen willen helpen zonder wetenschappelijke technieken kunnen volgens mijn mening soms misschien beter begrijpen en luisteren. En misschien zelfs helpen.
Dus... wat is een therapeut??
Iemand als ik! Die graag andere mensen wil helpen, graag wil luisteren, tips geven indien gevraagd en mensen met een glimlach de deur ziet uitwandelen.
Opnieuw ben ik mijn blog even uit het oog verloren. Het dagelijkse leven... teveel is teveel... en té perfectionistisch als ik ben ingesteld kan ik geen blogstuk schrijven als mijn huis overhoop ligt, de keuken ontploft lijkt en de kinderen geen enkel gestreken kledingstuk meer hebben liggen in de kast.
Dus heeft mijn blog even on hold gestaan... maar telkens kom ik terug en begin ik opnieuw (zoals voor nieuwjaar mijn stuk - kan je telkens opnieuw beginnen?). Geen enkel probleem voor mij.
Ondertussen zijn we al terug mei 2018. De tijd vliegt nog steeds aan mij voorbij, waarover ik het al had in vorige blog-stukken.
Nieuw jaar, nieuwe goals. 5 maanden later zijn de goals nog niet gescoord en stel ik steeds nieuwe goals. Nieuwe ideeën, nieuwe doelstellingen. Vanalles en nog wat.
Eén doelstelling... hopelijk kan ik nu eens blijven doorgaan met bloggen zonder na twee maanden alles on hold te zetten. Want het ontspant me zo erg en ik hou er gewoon van om te kunnen schrijven.
Dus waar was ik gebleven?
Thuis, bedolven onder strijk, was, kookpotten en schoolperikelen...
In wie zijn of haar voetsporen zou ik willen treden?
Ik heb hier al enkel dagen over nagedacht en ik weet het niet zo goed. Ik denk dat het niet zo slecht zou zijn als we met z'n allen (de hele wereld) gedurende 2 weken ofzo elke dag eens in iemand anders zijn voetsporen zouden kunnen treden. Gewoon één dag. Om echt een beeld te hebben van iemand's leefwereld. Uiteraard is het puur hypothetisch want het is onmogelijk maar het zou niet slecht zijn.
Ik denk dan aan enkele mensen dichtbij en veraf. Om een correct beeld te krijgen van mensen zonder vooroordelen of zonder kritiek te moeten geven op mensen waarvan je geen idee hebt hoe ze zijn.
Eén dag bijvoorbeeld in het lichaam kunnen kruipen van een collega. Die ene collega waarvan je denkt dat ze lastig is, dat ze op iedereen commentaar heeft, dat ze niet gelukkig is, dat ze beter een andere job kan zoeken enz.
Wie weet als we één dag hem of haar zouden zijn dat we zouden begrijpen waarom die persoon af en toe is wie ze is. Misschien voelt ze zich niet goed in haar vel, misschien zijn er privéproblemen die hem of haar opslorpen en ervoor zorgen dat ze niet de meest sociale persoon van het moment is. Misschien is er wel iets ergers.... of misschien is het gewoon haar karakter en is ze wie ze is.
Eén dag in het lichaam van Rihanna. Om te weten hoe een leven als wereldster is. Om te voelen en te weten wat het is om deels ook geleefd te worden. Om te weten of het echt zo fijn is om een wereldster te zijn. Om te weten of we het allemaal niet te rooskleurig zien en enkel het "leuke" deel opmerken. Om te weten wat de fijne dingen zijn in zo'n leven maar ook om te weten waarmee sommige sterren moeten dealen...
Eén dag in het lichaam van een dakloze. Om te weten hoe moeilijk het is. Om te weten hoe koud het buiten werkelijk kan zijn in de winter. Om te beseffen dat we soms vooroordelen hebben over mensen die we beter achterwege zouden laten. Om te weten dat sommige mensen echt niet alleen de schuldige zijn van hun situatie. Om te weten hoe goed we het zelf wel hebben.
Eén dag in het lichaam van een huisdier. Om te weten en te voelen hoe het is om zo afhankelijk te zijn van een mens. Om te weten hoe is voelt om niet te kunnen vertellen wat je nodig hebt, wat je wil en wat je niet wil. Om te weten hoe mensen omgaan met dieren en hoe onmenselijk ze soms misschien behandeld worden. Om te weten hoe je ze beter kan behandelen.
Eén dag in het lichaam van een vogel. Om te beseffen hoe belangrijk het is om in de winter een euro uit te geven aan mezenballen en die in de tuin op te hangen zodat de vogeltjes ook eten hebben. Zodat ze kunnen overleven en niet moeten doodgaan van de honger.
Eén dag in het lichaam van Donald Trump. Om te proberen achterhalen wat die man zijn bedoelingen zijn, om te weten te komen hoe we hem kunnen stoppen...
Kortom... enkele weken elke dag in een ander lichaam... zou ons veel wijsheid bijbrengen denk ik zo. Het zou ons doen nadenken over onze vooroordelen, over de kritiek die we soms leveren op anderen zonder echt te weten hoe een ander zijn leven er echt uit ziet. Het zou ons kunnen doen inzien op sommige momenten hoe goed ons eigen leven is en dat we alles toch maar met een korrel zout moeten nemen.
In wie zijn of haar voetsporen zou ik willen treden?
Bij nader inzien denk ik dat ik uiteindelijk voor mijn eigen voetsporen zou kiezen...
Wat als we zelf zouden kunnen kiezen hoe de wereld eruit ziet?
Wat als we zelf zouden kunnen kiezen hoe de wereld eruit ziet?
Zou het dan beter zijn? Iedereen heeft iets anders voor ogen. Iedereen wil iets anders en iedereen wil zijn eigen perfecte wereldje.
Maar zo is het natuurlijk niet. Gelukkig maar! Want laat ons eerlijk zijn... zo slecht hebben we het toch niet hier in België denk ik dan. Klagen kunnen we ALTIJD en dat ligt niet aan ons land want ook Spanjaarden, Tunesiërs, Ieren, Indiërs, Afrikanen, enz... klagen. Het is gewoon een menselijk gegeven.
En ik veroordeel het niet, want ik ben er gloeiend bij. Ik doe het zelf meer dan ik zelf goed vind. En ik bedenk telkens nadien dat het toch niet nodig was om zo te klagen en te zagen over dingen die we niet kunnen veranderen.
Mijn ideale wereld is: een wereld waarin enkel vrede heerst, waarin we allen met elkaar kunnen samenleven ongeacht, geloof, cultuur, huidskleur. Een wereld waarin we dansen en zingen zonder elkaar daarvoor raar aan te kijken. Een wereld waarin we enkel lachen en wenen van geluk. Een wereld waarin wel iedereen accepteren zoals elkeen is, ongeacht welke kleren, welk uiterlijk, welke roots.
Een wereld vol zon, zonder regen. Warm. Alle dagen feest. Elke dag salsa dansen op de Gentse feesten op Polé Polé. Elke dag cocktails drinken, gratis uiteraard.
Op reis gaan en zorgeloos genieten.
Maar uiteraard is dat niet realistisch. En uiteindelijk is onze wereld nu niet zo slecht. Als we de oorlogen wegdenken, de terroristische aanslagen stoppen en Trump afzetten... kan het allemaal best meevallen.
Want ja, ik hou van de zomer. Maar nu is het winter en die sneeuw... die is best gezellig... niet leuk om in te rijden met de auto, maar wel mooi om naar te kijken van binnen uit en zeer feestelijk.
Ik ben graag thuis in het weekend... maar hé, als we niet zouden hoeven te werken van maandag tot vrijdag... dan zouden de weekends niks meer waard zijn toch?
En zo is het met alles...alles waarover we klagen heeft soms ook zo z'n voordelen...
Misschien moet dit een voornemen zijn voor ons allen... in 2018... laat ons proberen de voordelen te zien in elk nadeel en laat ons blijven hopen op betere leiders all over the world...
Want... wat als we zelf zouden kunnen kiezen hoe de wereld eruit ziet?
Wel...dan zouden we (volgens mij) nog steeds niet 100% gelukkig zijn... want zo zijn wij mensen nu eenmaal...
Het klinkt kort door de bocht maar denk toch maar eens diep na over de vraag die hier neergeschreven is.
Ik ben geen raciste, ik ben PRO-multicultureel. Ik hou van de verschillende culturen, gewoonten, levensstijlen, voeding, mensen... iedereen heeft zijn eigenheid en ik vind een multiculturele samenleving absoluut top! Ik heb ook geen vooroordelen over mensen die illegaal in ons land verblijven, over mensen die van heinde en verre komen om hier in ons België-land een leven op te bouwen. Ik roep met veel overtuiging...WELKOM iedereen!! En dat meen ik oprecht. Er wordt veel gebabbeld en geklaagd. Over dat wij Belgen moeten betalen voor de opvang van "al die vreemdelingen". Maar mensenlief... kijk eens verder dan jullie neus lang is zou ik willen vragen aan iedereen die hierover zou vallen. Want we betalen veel meer aan vadertje staat voor andere onozeligheden (gigantische lonen ministers onder andere...) dan voor de opvang van "die vreemdelingen". So quit the bullshit!
MAAR...er is een absolute MAAR... geloof... is tegenwoordig een vies woord. Het is gelinkt aan terrorisme, het is gelinkt aan slechte dingen terwijl het volgens mij ooit een goed bedoeld gegeven was.
Ok, het is waar, ik geef toe... ik ben niet echt gelovig. Ik ben gedoopt, heb mijn communie's gedaan en ben volledig katholiek opgevoed. Ik heb zelfs nog voorgelezen in de misvieringen. Maar ik vind dat ook het Christendom veel fouten maakt, waardoor ik me ook van dit geloof heb afgescheurd.
Ik ben tegen geen enkel geloof. Iedereen heeft recht op geloven, in wat dan ook, welk geloof ook. En voor sommige mensen is het een steun, een hulpmiddel om door zware tijden heen te geraken en dat vind ik prima. Het moet ook gewoon blijven bestaan voor de mensen die er op een aangename manier voor zichzelf een toevlucht toe wensen te nemen.
Jammer genoeg wordt het geloof in deze tijden misbruikt. Misbruikt om mensen te dwingen in datzelfde te geloven, misbruikt om dwang uit te oefenen, misbruikt omdat mensen absoluut willen dat iedereen in hetzelfde geloofd als zijn doen, misbruikt om te moorden, misbruikt om te misbruiken, misbruikt om eigen behoeften te bevredigen en voor nog veel meer doelen waar het eigenlijk niet voor bestaat.
En op die manier is het een schande en een ziekte.
En volgens mij is er hiervoor maar één medicijn...
GEZOND VERSTAND!
Als iedereen die wil geloven in een God, die wil geloven dat zijn of haar geloof hét geloof is dat gevolgd zou moeten worden dan is dat prima. Maar stop toch met dit op te dringen. Stop met in naam van een God mensen te dwingen, mensen te terroriseren, mensen te vermoorden en te mishandelen, dieren te pijnigen enzoverder... Want geloof mij als ik zeg dat GEEN ENKELE GOD, noch Allah, noch God, noch Yehova, noch... weet ik veel welke God, dit ooit heeft gewild! En als iemand de Bijbel, Koran of welk Godsboek dan ook op die manier wil interpreteren dan is dat enkel en alleen omdat hij of zij een reden zoekt om haat te verkondigen, om moord en terrorisme een reden te geven en gewoon omdat het om een zieke geest gaat. Niet om een normale gelovige. Want oprechte gelovigen die een God willen dienen, die gaan voor goedheid, behulpzaamheid, liefde, vriendschap, vrede en geluk.
Dus... is geloof de ergste "ziekte" van deze tijd?
Misschien... maar gelukkig is er nog steeds gezond verstand!
Ben ik echt een "I don't care if you hate me or love me"-type?
Een collega op mijn werk zei gisteren dat ze dacht dat dat voor mij wel gold. En misschien is dat inderdaad wel zo.
Ik was niet zo, maar ben met de jaren wel zo geworden. En ik denk ook wel dat dat voor veel mensen zo is.
Naar mate de bagage die je meedraagt, dingen die je meegemaakt hebt de voorbije jaren van je leven en de mensen die in en uit je leven zijn gewandeld,wordt je toch een beetje harder. Het leven leert mensen ook dat dat de enige manier is dat je er kan doorspartelen zonder blijvende schade, erge depressies en misschien soms erger.
Ik ben dus ondertussen wel echt een I don't care if you hate me or love me-type als ik er echt goed over nadenk.
Ik ben uitbundig, sociaal en een echte lachebek. En in deze maatschappij waar iedereen vooral graag zichzelf beklaagt en zeurt over vanalles en nog wat, wordt dat niet altijd goed onthaald. Als ik lach, lach ik luid. Neenee... écht luid, uitbundig en luid. Ik laat me gaan, don't care wie mij hoort. Maar lachen is fun, toch?? Waarom kijken mensen hier dan raar van op? Als ik erover nadenk dan weet ik het antwoord wel... we leven ondertussen in een wereld waarin veel meer gehuild dan gelachen wordt. Omdat er ook steeds minder reden is om te lachen... maar ik doe er niet aan mee. Ik ben nog steeds positief en kan me gelukkig voelen om de kleinste dingen.
Enkele jaren geleden liep ik over straat en dacht ik bij mezelf... "oei, die kijken naar mij, is mijn trui lang genoeg? spant mijn broek niet teveel? Is mijn haar wel ok?"
Nu loop ik over straat en geniet van wat ik zie zonder na te denken over wat een ander over mij denkt. Als je het je niet zint hoe ik eruit zie, draai dan je hoofd de andere kant op, denk ik dan. En dat voelt veel beter.
Pas op! Ik draag zorg voor mezelf, zie er graag goed uit voor mezelf. Vertrek 's ochtends bijna nooit zonder mijn haar opgestoken te hebben en een lijntje onder mijn ogen. Maar of iemand dat nu mooi vindt of niet... I don't care. Zolang ik mezelf maar goed in mijn vel voel en mijn partner van mij houdt.
Ben ik een "I don't care if you hate me or love me"-type??
Het is een veel gebruikt gezegde tegenwoordig. Op facebook, op twitter enz...
Less is more... blijkbaar dé stijl van vandaag. Ik zag het staan onder een foto van mijn zus, die 20 jaar oud is en waarop ze simpelweg mooi stond afgebeeld zonder make-up, puur natuur en waarbij ik dacht... hmmm... ja en nee.
Uiteraard is dit alweer een kwestie van smaak en mening want soms is less écht more. En dan denk ik aan momenten dat ik op de tram naar mijn werk zit. Ofwel ben ik aan het lezen en me nergens van bewust ofwel ben ik gewoon aan het rondkijken en mensen aan het bestuderen. En begrijp me niet verkeerd...iedereen heeft een eigen stijl en daar heb ik alle respect voor maar soms is het gewoon wel af en toe grappig. Als ik soms hele jonge meisje zie die zooooooooooooooooooo hard gemaquilleerd zijn dat ze volgens mij zonder make-up gewoon onherkenbaar zijn dan denk ik toch wel ... Yep! Less is more.
Maar soms ook helemaal niet. Want we zijn naar mijn gevoel een beetje in een tijdperk beland waarin de jongeren van deze tijd less is more gewoon gebruiken omdat het makkelijk is. Pas op! Ik bedoel dat niet verkeerd want makkelijk is goed. Maar soms heb ik toch ook een beetje heimwee naar de tijd dat als we uitgingen we ons nog mooi opmaakten. Make-up, haartjes mooi opgestoken, mooi kleedje aan, schoentje met een hakje... het had toch echt wel zijn charme. Als ik nu ergens heen ga in het weekend samen met mijn partner, dan zie ik vooral mensen die gewoon in jeans, trui en sneakers op zwier zijn en dan denk ik toch soms wel eens... MORE!!
Qua inrichting ben ik wél meer het less is more type. Want ik wil geen overvolle woning met allemaal postuurkes en tafelkes en kastjes en weet ik veel wat nog allemaal. Ik hou van strak maar warm. Dus dan is less more voor mij.
Maar het is voor iedereen anders want ik vind het less is more-principe ook wel zijn charmes hebben. Als ik dan gewoon zonder make-up, met mijn haren in een dotje, in een jeans en trui op de tram zit...dan denk ik... ok... ik val niet uit de toon. Want dit is nu gewoon in. En dat is dan ook wel weer fijn.
Dus... is less écht more?
Jep...meestal wel, behalve in het weekend als het tijd is om ons op te tutten en te shinen
Zelfs als je gelovig bent, om het even welk geloof!, ben je nooit zonder zonde.
Want wat voor de één geen zonde is is dat voor de ander wel, dus niemand is zonder zonde.
Wie zijn wij dan om te oordelen over anderen? NIEMAND!
Het is niet eerlijk, hoogst egoïstisch en niet oke om om het even welk oordeel te vormen over om het even wie. Niet over uiterlijk, niet over karakter, niet over daden of over meningen. We zijn allemaal uniek en we hebben allemaal een andere mening, een ander uiterlijk en we doen allemaal andere dingen. We hebben andere interesses, geloven of geloven niet in God, vinden andere dingen mooi... dus we KUNNEN EN MOGEN gewoon niet veroordelen.
En uiteraard heeft iedereen een mening, geloof mij, ook ik! Maar we hoeven die niet steeds te uiten. Een mening mag je ook voor jezelf houden. En als je ze dan persé toch wil uiten, dan moet je kunnen verdragen dat je weerwoord krijgt en dit aanvaarden.
Wat zondigen betreft... ik zondig vooral met eten. Uiteraard hebben andere mensen hier geen nadeel van, en is dit geen ernstige zonde. Maar het is wel een zonde ten opzichte van mijn lichaam. Ik moet zorg dragen voor mijn lichaam, ik wil me goed en gezond voelen. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Maar toch zijn die frietjes té verleidelijk, toch kan ik die reep chocolade niet zien liggen en toch moet ik als ik pasta eet, twee borden leegeten terwijl ik eigenlijk voldaan ben met één.
Een andere zonde is roken. Ik ben een niet-roker, begrijp me niet verkeerd. Maar heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel af en toe en dan spreek ik over twee keer per jaar ofzo... heb ik gewoon zin om één sigaretje te roken. Een vogue-sigaretje. Zo'n typisch vrouwensigaretje. Heel fijn en lang. Heel elegant. En dan moet ik dat gewoon toch ff doen. Gek toch hoe we in elkaar steken. Vooral omdat ik na het roken van dit ene sigaretje het nooit echt lekker vindt...
Maar zondes zijn niet alleen maar slecht. Want van sommige zondes kan een mens ook wel echt genieten. Want dat eten dat niet zo goed is voor mijn lichaam is wel heel erg lekker en daar geniet ik op dat moment wel van en dat ene sigaretje om de 6 maanden is toch fijn om te roken, ook al weet ik nadien terug dat het nooit een verslaving zal worden. Wat uiteindelijk ook weer positief is.
Maar... bestaat leven zonder zonde?
Naar mijn mening niet... maar die hoef ik niet te uiten...
Wie kan het beter?
Is less écht more?
Bestaat leven zonder zonde?
