We hebben deze blog over ons eerste kindje gemaakt, zodat U de evolutie en alle ontwikkelingen op de voet kan volgen. Er is een archief waarin we regelmatig een berichtje achterlaten in verband met een doktersbezoek, de nieuwe spulletjes die we gekregen hebben,... Verder hebben we ook een fotoalbum aangelegd, waarin de foto's van echografieën, het buikje, de fiere ouders,... komen.
Het is altijd fijn om een reactie van familie of vrienden te ontvangen. Dus... laat maar een berichtje achter in het gastenboek!
Groetjes en tot binnenkort Bianca en Rudi
PS De teksten die ik schrijf, worden telkens bovenaan bijgevoegd. Als je alles vanaf het begin wil lezen, begin je dus best bij het onderste bericht en ga je telkens een berichtje omhoog.
Als er iemand pijn heeft en deze persoon erover klaagt, zegt men in de volksmond algauw: 'wacht maar tot gij eens moet bevallen, dan weet ge wel wat echte pijn is!' Maar of een bevalling echt zo erg is?! Dat betwijfel ik... Lees hieronder maar hoe mijn bevalling is verlopen en trek daar dan maar zelf je conclusies uit.
17 december 2009 Ik ben vanavond met mama gaan winkele in de Makado in Beek, Nederland, tot 21 uur. Daarna had ik zin in een lekker vettige friet van frituur Suzy. En ja... zoals het hoort, een zwangere vrouw kan je niets weigeren op gebied van eten. Dus zijn we maar naar de frituur gegaan. En dat had gesmaakt! Rond 23 uur kwamen we thuis aan. Papa, Emanuel en Davina waren een film aan het volgen op tv. Mama en ik gingen er lekker bij zitten. Terwijl we rustig aan het babbelen waren, begon de kleine heel hard te stampen. Emanuel had nog net het geluk om haar te voelen. Dat was voor hem de 1e keer!
Een half uurtje later, om 23u30, ging ik naar het toilet omdat ik een raar gevoel had in mijn buik. Ik had niet het gevoel dat ik moest plassen, maar toch verloor ik vocht, en veel. Eerst twijfelde ik er nog aan, maar nadat dit een paar keer was voorgevallen, wist ik het zeker. Mijn water was gebroken! Vanaf dat moment had ik zo ongeveer om het half uur een harde buik.
18 december 2009 Om 24u had Radhouane gedaan met werken. Ik wachtte dus tot 24u05 en belde hem toen om te zeggen dat hij niet te lang moest blijven hangen op zijn werk, maar snel naar huis moest komen. Hij wist onmiddellijk wat er aan de hand was. Amper 10 min later stond hij al thuis. Als een gek had hij gecrost naar huis. Thuis aangekomen, heb ik hem nog verplicht om eerst te eten, alvorens we zouden vertrekken naar Bree. Om 00u45 zijn we dan vertrokken naar het ziekenhuis. Onderweg was ik supergoed gezind en heel actief. Ik zette de radio heel luid en zong alle liedjes mee zo hard als ik kon. Een gevoel van Euforie...
Om 01u10 zijn we aangekomen op de spoed in Bree. We belden aan en legden uit dat het tijd was om te bevallen. De verpleegster legde ons door de parlefoon de weg uit tot de kraamafdeling. Daar werden we opgewacht door de vroedvrouw. Ze begeleidde ons naar de verloskamer en het avontuur was begonnen. Allez jah, zo dacht ik er toen toch over!
Er volgde onmiddellijk een inwendig onderzoek om te controleren of het wel degelijk tijd was of dat het misschien vals alarm was.Besluit: mijn water is gebroken en het is meconiaal. Geen idee wat meconiaal betekent? Wel, dat wil zeggen dat de baby al in de buik heeft geplast en/of gekakt. En dat het dus hoogdringend tijd is om eruit te komen.
Even later kwam de vroedvrouw terug. Ze vertelde dat er vanaf 7 uur s morgens een stagiaire van de KULeuven op de afdeling stage deed en vroeg mijn goedkeuring of zij, samen met de vroedvrouw, de bevalling mocht begeleiden. Ik keurde het natuurlijk onmiddellijk goed.
Tot ongeveer 04 uur 's morgens had ik om de 20 min. een harde buik (wee), maar deze waren nog niet zo fel en dus kon ik er lekker doorheen slapen. Ook Rudi had een bed gekregen in de verloskamer en kon dus lekker een dutje doen. Tussen 04 en 07 uur, had ik weeën om de 7à8 min. Er hing een grote klok (met rode cijfers) boven mijn bed, dus kon ik de tijd goed bijhouden. Vanaf 07 uur begonnen de weeën heviger te worden en kwamen ze om de 2à3 min. Ze waren bovendien ook wel redelijk pijnlijk. Gelukkig kon ik de pijn verzachten door voorovergeleund op een springbal te gaan zitten en me te concentreren op mijn ademhaling, zoals we dat in de prenatale lessen hadden geleerd.
Om half 11 controleerde Hanne, de stagiaire, of ik al verweking of opening had, maar het was (net zoals de 11e december) nog steeds maar 1 cm en de baarmoederhals was nog totaal niet verweekt. Het zou dus nog vele uren duren en erg pijnlijk worden. De vroedvrouw en gynaecoloog van dienst beslisten dus om een epidurale te zetten, ook al wilde ik het liever zonder proberen. Maar ja, ik had geen keus. Achteraf gezien, ben ik er wel erg blij mee hoor!
Ik werd naar de operatiekamer gebracht en anesthesist Westerlinck zorgde ervoor dat alles verder vlot verliep. Ik moest in kleermakerszit op het randje van mijn bed gaan zitten. Eerst kreeg ik een klein spuitje in mijn rug om de pijn te verzachten. Daarna moest ik onbeweeglijk blijven zitten. Om ervoor te zorgen dat ik echt niet kon reageren, kwam de vroedvrouw op haar knieën voor mij op het bed zitten en omarmde me stevig. Ik kon geen kant meer uit. Dan werd er een klein kabeltje in mijn ruggengraat omhoog geduwd, waardoor de verdovingsvloeistof kon lopen. Het pijnlijkste moment van de hele bevalling, dat verzeker ik je! Ik deed alle moeite om geen tranen te laten, maar het lukte niet. Eens het kabeltje op zijn plaats zat en de vloeistof erdoor liep, was het wel een hele opluchting. Ik voelde de weeën amper nog, maar ze deden geen pijn meer. Hierdoor kon ik de komende drie uren rustig slapen.
Om 13u30 kwamen de stagiaire en de vroedvrouw nogmaals een inwendige controle doen. De baarmoederhals was volledig verweekt en ik had al zon 4 cm opening. Eindelijk begon het een beetje vooruit te gaan! De weeën kwamen nu stipt om de 2 min. En vanaf 14 uur ging het nog sneller: weeën om de minuut.
Na deze controle ben ik weer in slaap gevallen en heb ik rustig geslapen tot ongeveer 16 uur. Toen werd ik wakker omdat de weeën weer echt pijn begonnen doen. Ik riep de vroedvrouw erbij. Ze zorgde ervoor dat de druppelteller van de epidurale versterkt werd, waardoor ik weer minder pijn voelde. Wat een zaligheid toch! Er werd weer een controle gedaan. Nu had ik al 6cm opening.
Tussen 16 en 17 uur, ging het weer veel sneller. De weeën waren nu om de halve minuut en op een uur tijd had ik 2 cm meer opening. Dus 8cm om 17uur. De epidurale moest nu uitgeschakeld worden. Want als je verdoofd bent, voel je geen persweeën en dan kan het dus misgaan. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.
17u15 è 9 cm opening en zeer pijnlijke weeën om de 30 seconden 17u30 è 10 cm opening en bijna ondraaglijk pijnlijke weeën
Om 17u45 had ik volledige ontsluiting. Vliegensvlug werd ik omgelegd van mijn bed naar de verlostafel. Amper 2 minuten later werden mijn benen in de beugels gelegd en mocht ik beginnen met persen. De vroedvrouw belde de gynaecoloog en zei dat die onmiddellijk moest komen, want het persen verliep vlotter dan verwacht. Tussen iedere perswee in, moest Rudi van de vroedvrouw de aërosol voor mijn mond houden, opdat ik goed zou kunnen ademen. Maar na 2 keer, vloog ik tegen hem uit (ongewild natuurlijk!). Hij moest dat stomme rotding uit mijn buurt houden en zich gewoon bezighouden met mijn hand vasthouden zodat ik iets had om in te knijpen. Rudi was geschrokken van mijn reactie en deed braafjes wat ik hem gebood! Hahaha
17u50 Na amper 3à4 keer persen, was Yassira geboren. Wat verliep dat snel! De gynaecoloog, dr. Gina Dhaenens, kwam buiten adem binnengelopen en nam gewoon de kleine aan. Ze was maar nipt op tijd. Ik heb wel een klein scheurtje opgelopen, maar had dat niet eens gevoeld. Ik wist het pas toen de gynaecoloog het vertelde.
De volgende 10 minuten gebeurde er zoveel tegelijkertijd, dat het moeilijk was om alles te volgen. Yassira werd op mijn buik gelegd en voor het eerst kreeg ik haar echt te zien. Dat was een zalig moment. De tranen liepen over mijn wangen. En ook Rudi kreeg het even moeilijk. We mochten even van haar genieten, terwijl de arts het scheurtje naaide. Hier voelde ik helemaal niets van. Maar ja, dat kwam natuurlijk omdat ik te druk bezig was met mijn klein boeleke te bewonderen. Ondertussen belde ik ook even naar mama om haar het goede nieuws mee te delen. Toen ze de telefoon opnam, hoorde ze onmiddellijk het geschrei van Yassira. Superblij was ze natuurlijk!
Dokter Vanpeperstraete kwam om 18 uur even de verloskamer binnen om de trotse ouders te feliciteren. Hij had juist gedaan met zijn spreekuur en stond op het punt om naar huis te gaan, toen hij hoorde dat ik was bevallen. En dat kon hij niet zomaar voorbij laten gaan, zeker niet omdat het zijn laatste werkdag was voor hij een weekje op verlof ging. Vervolgens mocht Radhouane de navelstreng doorknippen en werd Yassiras naveltje in orde gebracht. Ze werd gewogen en gemeten: 2kg790 en 46,5cm.
Daarna is Rudi de gang in gegaan en heeft hij naar Tunesië gebeld om het goede nieuws aan zijn familie te melden. Die waren natuurlijk ook gelukkig. Op slechts enkele minuten tijd, wist zijn hele familie het. Zelfs zijn neef die in Duitsland woont, was na 5 minuten al op de hoogte.
Ondertussen werden Yassira en ik verder verzorgd. Eerst werd Yassira aangelegd. De eerste keer borstvoeding geven. Het was wel een speciaal moment. Daarna werd ze gewassen en aangekleed. Pas toen Yassira volledig klaar was, was het mijn beurt. Ook ik werd fris gewassen en kreeg een zuivere pyjama aan.
Ondertussen was het al half 9. We werden naar de kamer gebracht, waar het bezoek ons al opwachtte.
Hoe het verder verliep, kan je lezen in een volgend verslag.
Het is ondertussen al meer dan 2 maanden geleden dat ik nog een berichtje achtergelaten heb, maar nu heb ik een beetje tijd gevonden om mijn verhaal verder uit te schrijven. Dus lezen maar!
Gipsbuik een herinnering voor het leven
Reeds enkele weken waren mama en Davina aan het vragen of ze een gipsafdruk van mijn dikke buik mochten maken. Ik wilde dit wel, maar pas aan het einde van de zwangerschap, als mijn buik op het dikst was.
Op donderdag, 10 december 2009 is het er dan eindelijk van gekomen. Bij de apotheker zijn we 8 rolletjes gipsverband gaan halen van 15 cm breed en 30 m lang. Alsof dat niet genoeg is?!
s Avonds thuis hebben mama, Davina en Rudi zich geamuseerd met het maken van de afdruk. Eerst heeft Davina mijn buik, borsten en schouders volledig ingesmeerd met een dikke, vettige laag vaseline. Dan konden ze beginnen. Terwijl mama stukken gipsverband knipte, plakten Davina en Rudi deze stukken op mijn lichaam. Het lauwe water gleed over mijn lichaam tot aan mijn tenen. Hahaha In het begin was dit best een aangenaam gevoel. Het was lekker warm! Maar na zon 20 minuten begon de onderste laag te drogen en hard te worden toen was het niet meer zo plezant voor mij. Na 45 minuten waren ze klaar. Ik moest nog 10 minuutjes blijven stilstaan zodat het gips kon drogen. Vervolgens konden ze de afruk van mijn lichaam verwijderen. Dat was best wel pijnlijk, vooral op de plekken waar ze geen vaseline hadden gesmeerd maar toch gips hadden gedaan. Het resultaat verbaasde mij wel. Prachtig gewoon! Als de kleine geboren is, wil ik haar eens in de afdruk leggen en er een foto van maken. Toekomstdromen
Daarna heb ik drie kwartier in de douche gestaan. Die smerige boel moest natuurlijk weggewassen worden. Ik heb bijna een volledige fles douchegel gebruikt maar zonder al te veel resultaat. Het bleef maar plakken. Dan heb ik besloten om uit de douche te komen. Toen ik me afgedroogd had, was het plakkerige gevoel gelukkig wel veel verminderd.
Binnenkort, als ik wat meer tijd heb, wil ik de afdruk bekleden met mozaïeksteentjes en stukjes spiegel. Dan kan ik het als decoratie aan de muur in de living hangen. Een herinnering voor het leven aan de prachtige zwangerschapsperiode!!
Aan de monitor het einde is in zicht.
Dinsdag, 15 december 2009, moest ik naar het ziekenhuis aan de monitor. Mama is met mij meegegaan omdat Rudi moest werken. De vroedvrouw begeleidde ons naar de verloskamer en deed de banden van de monitor rond mijn buik. Mama en ik waren spannend aan het wachten op de harttonen van de baby. Plots waren ze daar zo snel als altijd: 130 tot 160 klopjes per minuut. Een geweldig gevoel! In de 45 volgende minuten vielen mijn ogen af en toe zachtjes toe, maar als het hartje dan weer sneller begon te kloppen was ik op slag weer wakker. Mama genoot er ook van. Ze vond het geweldig om fotos te maken. Ze wilde graag een foto met onze handen op de dikke buik tussen de banden van de monitor. Mooi!!
Dokter Vanpeperstraete kwam aan het einde van de monitorsessie even langs. Hij bekeek de resultaten en besloot dat het nog niet tijd was. Er waren nog geen harde buiken of weeën op te merken. Als ze binnen de twee weken niet vanzelf komt aankloppen, zetten we je aan de gang. De bevalling zal dus sowieso dit jaar nog zijn! zei hij. De grafiek met de resultaten van de monitor mocht ik mee naar huis nemen als herinnering.
De vroedvrouw zei dat ze de monitorgegevens in DE boek zou opschrijven. Dokter Vanpeperstraete verbeterde haar en verder werd er alleen gepraat over streekdialecten en typische lidwoordfouten niet meer over de zwangerschap of bevalling. De dokter vertelde dat hij het niet kon laten om de mensen te verbeteren op hun taalfouten.
Een familiale pronostiek
Ongeveer half november hebben we met onze familie een lijstje opgesteld. Iedereen moest een datum en uur zeggen waarop ze dachten dat de kleine geboren zou worden. Hieronder het lijstje
Mama: Zaterdag, 12 december 2009 omstreeks 23 uur. Bianca: Donderdag, 17 december 2009 omstreeks 21 uur. Emanuel: Vrijdag, 18 december 2009 omstreeks 13 uur. Papa: Vrijdag, 18 december 2009 omstreeks 18 uur. Radhouane: Vrijdag, 18 december 2009 omstreeks 21 uur. Joris: Zondag, 20 december 2009 omstreeks 12 uur. Davina: Dinsdag, 22 december 2009 omstreeks 18 uur.
Iedereen zette vervolgens 5euro in een kistje. Degene die het dichtst bij de werkelijke bevallingsdatum (en uur) was, mocht met het verzamelde geld een cadeautje gaan kopen voor ons prinsesje. De uiteindelijke winnaar is Papa, want
Yassira Habiba is geboren op vrijdag 18 december 2009 om 17u50!! Ze woog 2,790 kg en was 46,5 cm groot.
Hoe de bevalling zelf is verlopen, volgt nog in een volgend verslag. Je zal het tot in de details kunnen lezen
Over de laatste controles bij de dokters heb ik al enige tijd niet meer zo veel verteld. Hierbij dus een korte update.
01 oktober 2009 (29 weken) Op controle geweest bij de gynaecoloog Dr. Vanpeperstraete. Urine: OK Gewicht: niets bijgekomen ten opzichte van de laatste keer. Inenting griepvaccin is nodig (gewone griep). Echo: de baby is nog steeds heel klein en ligt nog in stuit.
02 oktober 2009 (29 weken) Op controle geweest bij de longarts Dr. Darquennes. Met mijn longen was alles ok. Blijven aërosollen tot 3 maanden na de bevalling.
20 oktober 2009 (31 weken en een half) Op visite geweest bij de vroedvrouw van het ziekenhuis. Daar heb ik uitleg gekregen over hoe de bevalling zal verlopen en wat ik moet doen als het zover is. Verder heb ik ook een rondleiding gekregen in de verloskamers en op de kraamafdeling. Het was een heel interessante sessie! Gewicht: 3 kilo 200 gram bijgekomen ten opzichte van 01 oktober.
30 oktober 2009 (33 weken) Terug naar Dr. Vanpeperstraete voor een nieuwe echo. Echo: de baby ligt nog steeds in stuit en is nog altijd erg klein. Gewicht: 200 gram bijgekomen in de laatste 10 dagen. Urine: OK Hartslag: heel duidelijk te horen!!
13 novermber 2009 (35 weken) Alweer naar de gynaecoloog... Gewicht: 2,5 kg bijgekomen ten opzichte van 30 oktober. Urine: OK Hartslag: weer heel duidelijk te horen. Echo: De baby ligt niet meer in stuit... ze heeft zich gedraaid! Joepie! Ze is wel nog steeds kleiner dan het gemiddelde. Inenting voor de Mexicaanse griep is dringend nodig. Liefst zo snel mogelijk!
14 november 2009 (35 weken) Vandaag had ik het geluk dat een dokter in Lauwel griepvaccins ter beschikking had. Mijn tante heeft onmiddellijk een afspraak voor mij geregeld en ik mocht vandaag nog gaan. Griepinenting dus gehad! En geloof me... ik heb zo'n 10 dagen last gehad van een opgezwollen en zware arm. Gelukkig dat het in mijn linkerarm was, zodat ik nog met rechts op het bord kon schrijven. Gelukkig dat ik daar echt op gelet had!
04 december 2009 (38 weken) Vandaag naar dr. Vanpeperstraete voor de streptokokkentest en een gynaecologisch onderzoek. Helaas geen echo meer gehad. Gewicht: 1 kg bijgekomen in de laatste 3 weken. Urine: OK Hartslag: superduidelijk gehoord en ... heel erg snel! Streptokokkentest afgenomen. Dit was best wel pijnlijk, maar ja... dat hoort erbij he! De test dient om te zien of ik antibiotica mag krijgen aan het begin van de bevalling of niet. Verder heeft de dokter ook eens gevoeld naar de kleine. Hij kon het hoofdje al voelen, ze was dus al goed ingedaald. Verder zei hij dat er nog geen opening was.
11 december 2009 (39 weken) Normaal gezien was het vandaag de laatste controle bij de gynaecoloog. Gewicht: 600 gram afgevallen ten opzicht van vorige week. Urine: OK Hartslag: weer heel goed gehoord! Ook vandaag heeft hij weer eens gevoeld. En... er is al 1 cm opening. Het zal dus niet lang meer duren. 18 december zou ik volgens hem niet meer halen, het zal dus eerder zijn!
Bij deze kan ik dus melden dat het aftellen nu wel begonnen is! Ik ben oooooohhhhhh zooo zenuwachtig... kan ik het wel aan?
De mooiste momenten van de afgelopen negen maanden...
Heyla allemaal,
Het einde van de zwangerschap is in zicht. Nog enkele dagen en ons poppeke zal zich aanmelden. Rudi kan haast niet meer wachten. Elke dag opnieuw vraagt hij: Voelt ge al iets? Gaat ze vandaag komen? Het is echt grappig om te zien J
Maar voor het zover is, wil ik jullie nog eerst even laten meegenieten van de vele mooie momenten die de zwangerschap met zich mee heeft gebracht.
Het buikgevoel
Een echte topper is natuurlijk de eerste keer dat je je kindje voelt bewegen. Op het feestje van Davina haar 18e verjaardag - 11 juli 2009 - voelde ik vele kriebels en grommels in mijn buik. Ik twijfelde toen wat dit was. Ben ik ziek aan het worden of is dit de kleine die ik voel? Enkele dagen later, voelde ik het steeds beter en beter. Het was toen duidelijk dat dit ons schatje was. Telkens als ze aan het bewegen was, zei ik tegen Rudi en mama: Nu moet je voelen, nu is ze aan het stampen! Maar hoe ze ook probeerden, het mocht niet baten. Ze voelden niets! Ik mocht dus nog even heel alleen van ons kindje genieten.
Op donderdagavond 10 september, lag ik rustig op de zetel en was ik een film aan het kijken. Mama kwam langs me zitten en wreef de hele tijd over mijn buik. Ze was tegen mijn buik aan het babbelen en gaf constant kusjes. Omstreeks 23u54 om precies te zijn -kreeg ze een harde stamp tegen haar hand. Mama sprong een gat in de lucht van vreugde. Ze was superblij dat ze haar kleinkindje voor de eerste keer had gevoeld.
Rudi was van 05 tot 12 september op vakantie naar Tunesië. Hij had het geluk nog niet gehad om zijn eigen schatje te voelen. Toen hij hoorde dat mama hem voor was geweest, was hij stikjaloers. Iedere avond probeerde hij meer dan een uur lang omde kleine te voelen, maar zonder resultaat.
Op zondagmorgen 18 oktober 2009 omstreeks 11u10, was hij weer eens tegen mijn buik aan het babbelen en kusjes aan het geven, toen hij plotseling twee harde stampen tegen zijn wang kreeg. Natuurlijk was hij overgelukkig! En het geluk kon die dag niet op voor hem. We gingen naar de Flair-shopping days in Wijnegem. Tijdens het optreden van Clouseau s avonds, had hij zijn arm tegen mijn buik liggen. Exact op het moment dat de muziek begon, schopte ons kleintje tegen zijn arm. Het was net alsof ze wilde zeggen aan de kant, ik wil ook luisteren en dansen. Om maar te spreken van een perfecte timing! We lagen allebei in een deuk van het lachen. Geweldig gewoon! Vanaf die dag heeft hij haar bijna elke dag mogen voelen.
Papa en Davina hebben de kleine pas een maand later gevoeld, op donderdagavond 20 november. Davina was zo blij dat ze Joris onmiddellijk een smsje stuurde. Deze liet weten dat hij super blij was, maar dat hij het jammer vond dat hij zelf nog niets gevoeld had. En dat hij het niet aan mij durfde vragen. De dag erna kwam Joris op bezoek. Ik stelde hem zelf voor of hij eens wilde voelen. Twee uren lang heeft Joris zijn handen op mijn buik gelegd en geprobeerd haar te voelen, maar zonder resultaat. Het leek precies of ze hem voor express aan het plagen was, want vanaf het moment dat Joris ging slapen, begon ze te bewegen. Zowel Joris als Emanuel hebben tot nu toe nog steeds het geluk niet gehad om haar te voelen.
Op dinsdag 24 november, gingen we naar de verjaardag van Sarah. Die dag was ons prinsesje juist heel erg actief! Sarah kreeg dus een mooie verjaardagscadeau een stamp van de baby. Puur toeval?!
Eén ding is zeker: het is nu al een koppig kindje en ze laat zich enkel voelen wanneer ze er zelf zin in heeft! :-p
De verwennerij
Zoals de titel al voorspelt, hoort de verwennerij er ook bij. De zalige massages aan rug, schouders en benen, de extra hulp in het huishouden, het lekkere eten,
Thuis helpen Rudi en mama extra bij het huishouden en op school zijn de leerlingen extra rustig in de klas (want anders stampt de baby en dat is niet fijn voor de juf!) en krijg ik soep van de directie en andere leerkrachten. Verder staat niemand het toe dat ik me overwerk of zware dingen hef. Best wel fijn, al die voordelen!
Toch is er één moment dat voor mij persoonlijk heel speciaal is geweest: de avond dat ik bij mijn nichtje Nathalie een bad mocht gaan nemen!
Aangezien we thuis geen bad hebben, had Nathalie me uitgenodigd om eens bij haar thuis te gaan relaxen in bad. Natuurlijk ben ik op die uitnodiging ingegaan. Op dinsdagavond 20 oktober, na de prenatale les, ben ik naar haar thuis gegaan. Nathalie en Thijs waren zelf niet thuis, dus ik had het huis voor mij alleen, zodat ik me meer op mijn gemak voelde. Toen ik de badkamerdeur open deed, was ik aangenaam verrast. Overal stonden kaarsjes, er was een hele rij bad en verzorgingsproducten en er lag een stapeltje boeken klaar. Verder lag er nog een briefje van Nathalie bij, waarop stond dat ik verplicht was het licht uit te doen, alle kaarsjes aan te steken, alle producten te gebruiken en vooral te genieten. Dat heb ik dan ook gedaan. Ik lag rustig in bad te genieten van een toffe roman. Het was echt zalig en ik voelde me dan ook opperbest en fit toen ik uit bad kwam. Wat een geweldige avond!
De voorbereidingen
Ook de voorbereidingen voor de geboorte van de baby waren zeer tof! Het fijne is dat we vele dingen tweedehands hebben gekregen van anderen: enkele buggys, eetstoelen, het park, Met een beetje aanpassingswerk en een eigen creatieve inkleding ervan, zien ze zo goed als nieuw uit.
Op een rustige, zomerse avond ergens in augustus, heb ik samen met mama de dozen met babyspulletjes van het verdiep gehaald. Het zijn kleertjes die vroeger van Emanuel, Davina en mezelf zijn geweest. Sommige spullen zijn zelfs nog een generatie ouder: die hebben mama, haar broers en zus nog aangehad als baby. We hebben alle kleertjes en spullen gesorteerd en in de kast klaargelegd. Toen Rudi terug thuis kwam van zijn werk, liet ik hem de kast zien. Hij was echt verbaasd! Hebben we al zoveel? En ik dacht dat we alles nog moesten kopen, zei hij. Natuurlijk hebben we ook veel nieuwe spullen gekocht, zoals kruippakjes, slabbetjes, kousjes,
Begin november ben ik een weekje naar Brussel gegaan om les te geven op een taalstage. Mama heeft toen de oude wieg - waar mijn neven en nichten, mijn broer en zus en ikzelf vroeger in gelegen hebben terug opgeknapt. Ze heeft de wieg bekleed met een mooie stof die we samen hadden gekozen. Toen ik vrijdagavond van Brussel terugkwam, stond de wieg klaar in onze slaapkamer. Ik kreeg de tranen in mijn ogen, toen ik hem zag. Echt prachtig wat een verrassing! WAUW!
Maanden lang heb ik, samen met mama, papa en Rudi, gezwoegd om de doopsuikers af te krijgen. Het was veel werk, maar het resultaat mag er zeker zijn! Gisteren hebben we de laatste loodjes eraan gelegd en alles aan de korf en op het karretje vastgemaakt. Het staat dus volledig klaar! Natuurlijk hebben we hier ook enkele fotos van gemaakt. Maar die zet ik niet op deze blog, want dat verraadt de verrassing natuurlijk voor jullie!
Ook mijn valies hebben we ondertussen klaargezet. Want wie weet is het morgen al zover!?
En tenslotte wil ik nog melden dat het geweldig is om te zien hoe make, mijn oma, naar de geboorte uitkijkt. Als ik één week niet bij haar op bezoek ben geweest, is ze al aan het bellen om te vragen of het zover is. Ze wil ook altijd zooo graag de buik kusjes geven en eens voelen. Tof he!
Op dit moment ben ik op bezoek bij pake, mijn opa. Uit verveling was ik de foto's van de gouden bruiloft nog eens aan het bekijken. Ik heb er enkele uitgepikt om op deze blog bij te voegen.
Hierlangs een foto van mij met mijn opa in september 2009. Ik was toen zes maanden zwanger. Maar hoever was pake? Als je het weet, laat maar iets weten.
Verder nog een toffe foto van mij met make. Ze is toch zo fier he! En altijd maar kusjes geven aan die buik...
In de toekomst zal ik nog enkele foto's toevoegen.
In dit berichtje wil ik jullie iets meer vertellen over de prenatale lessen, die ik de afgelopen negen weken op dinsdagavond heb gevolgd, samen met nog 9 andere zwangere dames.
De meesten deden deze lessen niet speciaal voor de oefeningen, maar eerder voor de sfeer en om ervaringen met elkaar uit te wisselen over de zwangerschap.Er werd gebabbeld over de naamkeuzes, de echo's, de bevallingen, borstvoeding,... alles wat je je maar kan inbeelden. Gewoonweg plezant om eens mee te maken, een echte aanrader voor zwangere vrouwen!
Dinsdag, 01-08 en 15 september 2009
Lachen en grappen, dat is wat we deze drie lessen gedaan hebben! De eerste paar lessen gingen over de bekkenbodemspieren. Hoe we deze best kunnen ontspannen en opspannen en hoe we er bewust van worden dat we ze hebben. Best wel grappig hoor! Vooral als Myriam, de kinesiste, heel onverwachts komt voelen of je je plasbuisje goed kan dichtknijpen. JDinsdag, 22 september 2009Vandaag hebben we enkele ademhalingsoefeningen geleerd, die we moeten toepassen tijdens de bevalling of 'arbeid', zoals Myriam het steeds noemt. Iedereen was zeer geconcentreerd aan het oefenen op de buikademhaling, flankademhaling en borstademhaling. Het was echt een heel relaxte en rustige les.
Dinsdag, 29 september 2009
Vandaag mochten (moesten) de mannen meekomen. Eerst kregen ze massagetechnieken aangeleerd om hun vrouwtjes te verwennen. Dit was, volgens de dames natuurlijk, een zeer plezante bedoening. Vooral omdat we zelf niets hoefden te doen... alleen maar genieten van de massages. De mannen daarentegen waren minder enthousiast en na 20 minuten masseren, gaven de meesten er de brui aan met de reden dat ze de technieken ondertussen al 'onder de knie' hadden en dat er thuis nog voldoende oefentijd over bleef. (We zullen volgende week wel horen wie er van die zogenaamde oefentijd gebruik heeft gemaakt )Verder vonden ze ook dat de borrelnootjes en pintjes ontbraken tijdens de les. Hadden we eigenlijk anders verwacht van een groep mannen? Hierna kregen we de volledige uitleg over de arbeid zelf: de verstrijkingsfase, ontsluitingsfase, persfase, geboorte en nageboorte. Het was muisstil toen Myriam haar verhaal deed. Maar af en toe werd de stilte doorbroken door een gsm die afging of de 'idiote commentaren' van de mannen op deze uitleg (of zal ik het maar grappige mannenhumor noemen?). Stoer doen aan het begin van de les, alsof ze alles al weten, maar toch heel curieus en geconcentreerd luisteren naar de uitleg. Wisten ze dan toch niet alles?
Dinsdag, 06 oktober 2009 Vanavond, voor de les begon, werd natuurlijk onmiddellijk de vraag gesteld of de 10 mannen hun oefentijd thuis nuttig gebruikt hadden. Slechts 2 van hen hadden daadwerkelijk nog eens een massage uitgevoerd en geoefend. Mag ik me gelukkig prijzen dat Rudi één van hen was.
Tijdens de les zelf, hebben we weeën leren wegpuffen volgens het ritme van vier. Het verloop van de weeën kan je je best voorstellen als een opkomende storm op zee. Het begint langzaam, met kleine golfjes, waartussen een langere pauze is. Naarmate de tijd vordert, worden de golven hoger en de pauzes ertussenin korter. Telkens als er een golf is, moet je deze wegpuffen. Bij de kleine golfjes dus rustig uitademen in het ritme van vier en bij grotere golven gaat het uitademen sneller en krachtiger. Meer dan dit is het eigenlijk niet! Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar ik vraag me af of dat in de werkelijkheid bij de bevalling ook zo gaat. Kan je je wel concentreren of 'puffen in het juiste ritme' als je zo'n pijn hebt?
Dinsdag, 13 oktober 2009 Deze week kregen we uitleg over het persen tijdens de bevalling en werd ons een perstechniek aangeleerd. Eerst moet je je buik opblazen zoals een ballon en dan je baby naar beneden drukken. Nadat Ellen dit had voorgedaan, mocht iedereen het om de beurt eens proberen. Ondertussen ging Myriam rond om te controleren of we de techniek juist uitvoerden. Als je juist perst, mag je je ogen niet toeknijpen, niet op je tanden bijten en vooral niet je ellebogen naar binnen duwen, want dan ben je op je hoofd aan het persen. Natuurlijk maakten we al deze fouten wel en dat was best grappig om te zien. Sommigen vergaten zelfs adem te halen tijdens het persen. Tegen het einde van de les had iedereen de techniek onder de knie en waren we heel opgelucht. We kregen wel de taak mee naar huis om het iedere avond enkele keren te oefenen voor het slapen gaan, zodat we het niet konden vergeten.
Dinsdag, 20 oktober 2009
Vanavond was het al de voorlaatste les. Als opwarming mochten we nog eens puffen en persen. Daarna kregen we de volledige uitleg over de postnatale lessen. Wat gebeurt er met je lichaam na de bevalling? Hoe kan je je bekkenbodem -en buikspieren terug in dezelfde conditie brengen als voor de zwangerschap? Hoe zit het met sporten en sexuele activiteiten? Hoe lang duurt het voor je je weer op en top voelt? Welke oefeningen kan je doen? Op al deze vragen werd ons een antwoord gegeven. Verder hebben we niet veel gedaan vandaag. Gewoon wat gebabbeld over elkaars ervaringen.
Dinsdag, 27 oktober 2009
Vanavond mochten de mannen er nog eens bij zijn. Ze kregen uitleg over hun begeleidingstaak tijdens de arbeid.
Het eerste en belangrijkste punt is dat ze gedurende de hele bevalling de rustigheid zelve moeten zijn. Als de man onrustig en in paniek is, zal zijn vrouw het ook moeilijker krijgen en dat kan alleen maar nadelig zijn voor de voortgang van de arbeid.
Er zijn verschillende manier om de weeën op te vangen. De dames kiezen de voor zichzelf meest comfortabele zithouding: in bad, op de springbal, voorover leunend op een stoel, De heren kunnen dan achter hun vrouw gaan zitten en de geleerde massagetechnieken uitvoeren. Dit mag niet tijdens de wee, wel tussen twee weeën in (tijdens de pauzes). Als er een wee is, moet de man zijn vrouw begeleiden bij het wegpuffen van deze wee. Hij kan haar helpen door het ritme van het puffen aan te geven en mee te tellen. Bij het persen zelf, kan de man fysiek niet veel doen. Hij kan enkel zijn vrouw mentaal ondersteunen en aanmoedigen. Na de bevalling krijgt hij de eer om de navelstreng door te knippen. En tenslotte moet de man de baby opvangen als de vrouw nog eens moet persen voor de nageboorte.
Na deze uitleg, hebben we het verloop van een bevalling in grove lijnen nagespeeld, zodat de mannen konden oefenen op het masseren en het begeleiden van het puffen en persen. Sommigen deden zelfs mee met puffen in het ritme. Hoe plezant!
De laatste les wat is het snel voorbij gegaan! Ik kan niet geloven dat we al negen weken verder zijn. Wat ga ik de babbelmomenten en ervaringsuitwisselingen missen. L Het is echt super geweest!
De volgende vier dagen op de kraamafdeling verliepen allemaal hetzelfde.
's Morgens, om half 8, kreeg ik ontbijt op bed en had ik een half uurtje tijd om me te wassen. Om half 9 was het tijd voor mijn medicatie en mocht ik aërosollen.
Rond 9 uur kwam de vroedvrouw of verpleegster om me aan de monitor te leggen. Er werden twee elastieken onder mijn rug gelegd en ik moest mijn buik ontbloten zodat ze er een vettige gel op kon smeren. Daarna zocht ze met een apparaatje, dat op een steen leek, naar de hartslag van het kindje. Eens ze deze hadden gevonden - en dat kon soms lang duren door de overbeweeglijkheid van het prutske- werd het apparaatje met één van de elastieken vastgebonden. Het andere toestelletje, dat diende om de hardheid van mijn buik te meten, werd met de tweede elastiek vast gemaakt. Hierna vertrok de verpleegster en mocht ik anderhalf uur lang rustig liggen genieten van de hartslag en beweeglijkheid van ons prinsesje. En geloof het of niet, maar iedere ochtend opnieuw keek ik uit naar dit moment... zalig gewoon!
In de loop van de voormiddag kwam de gynaecoloog of longarts even langs ter controle.
Tegen half 12 was het tijd voor het middagmaal. Iedere avond mocht ik kiezen uit twee menus voor de volgende dag. Het eten was over het algemeen wel lekker: frietjes met stoofvlees, wortelenstamppot met een kippendrumstick, schnitzel met puree, en steeds weer met een lekker toetje erbij. Hierna was het weer aërosol en medicatietijd.
De namiddag was meestal heel wat saaier: televisie kijken, slapen, kruiswoordraadsels maken, vervelen,...
Om half 6 was het tijd voor het avondmaal, dat bestond uit boterhammen elke dag opnieuw boterhammen. Dat wordt je snel beu hoor! Natuurlijk weer gevolgd door pillen slikken en aërosollen.
s Avonds kreeg ik dagelijks bezoek. Mama en Rudi kwamen, zoals ik verwachtte, natuurlijk iedere dag. Verder heb ik nog visite gekregen van papa,mijn lieve zusje Davina en haar schaapje Joris, tante Claire en Nathalie en mijn beste vriendin Lucia met haar leuke onkel. Deze laatsten hadden ijsjes voor me meegebracht, waar ik heb erg dankbaar voor ben omdat ik daar zowat aan verslaafd ben geraakt. J Tof toch! Soms kon ik samen met het bezoek naar het cafetaria gaan, maar meestal waren ze er juist op het moment dat ik weer aan de monitor lag en dus niet weg kon.
Tegen 8 uur, moest het bezoek de kamer verlaten. Ik nam nog een lekker warme douche van soms wel een uur lang, keek nog wat tv, mocht nog een keer aërosollen en ging dan slapen.
De vrijdag was een beetje anders. In de loop van de voormiddag kwamen ze me halen voor een extra controle-echo. Natuurlijk had ik weer een dvd bij de hand om de beelden op te laten zetten. En in de namiddag, tegen 15 uur mocht ik naar huis.
Thuis aangekomen, wilde ik de dvd van deze extra echo aan mama en Rudi laten zien, maar helaas stond er niets op de schijf. De dokter had blijkbaar iets verkeerd gedaan bij het ingeven. Maar ja er volgen gelukkig nog wel enkele echos.
Maandagochtend kwam dokter Darquennes nogmaals langs. Ze besloot om me toch nog een dagje op deze afdeling te laten, zodat ze regelmatig eens kon komen kijken.
Op intensieve is de bezoekregeling heel erg streng en stipt. Enkel tussen één uur en half twee 's middags mocht er bezoek komen en slechts 2 personen per patiënt. Ik was dus blij toen het eindelijk één uur was en ik mama en papa zag binnenkomen. We hebben fijn gebabbeld! Rudi kon helaas niet komen omdat hij moest werken. In de namiddag heb ik enkele uurtjes geslapen. Tegen vijf uur kreeg ik eindelijk het goede nieuws dat ik naar de kraamafdeling in Bree mocht gaan. Ik kreeg nog even tijd om me te verfrissen en een half uurtje later was de ambulance daar om me over te brengen.
In Bree aangekomen, kwamen de verpleegsters me onmiddellijk begroeten en mocht ik weer eens aërosollen. Wat deed dat deugd!
's Avonds kwamen mama, papa en Rudi nog eens op bezoek. Deze laatste had een mooi boeket bloemen bij... geweldig! Na een uurtje babbelen, vertrokken ze weer naar huis. Ik keek nog even wat tv en tegen 23 uur kroop ik mijn bedje in.
Nog niet zo lang geleden heb ik het vorige bericht hier achtergelaten. Maar in die korte tijd is er zo veel gebeurd, dat ik het wel nodig vind om nog eens een update te doen.
Vrijdag, 11 september 2009 ( ongeveer 26 weken) Vanavond ben ik naar de huisarts op controle geweest. Het eerste wat ze zei toen ik binnenkwam: 'Amai, je hebt een aardig buikje gekregen, maar bent over het algemeen precies een beetje afgevallen.' Ik kon amper geloven wat ze zei, want zelf had ik dat gevoel helemaal niet! Even later was het tijd om op de weegschaal te gaan staan en inderdaad, ze had gelijk. Ik was in totaal 100 gram afgevallen ten opzichte van de vorige keer, maar toch was mijn buik op korte tijd aardig gegroeid. En fier dat ik was natuurlijk!!
Met onze kleine schat was alles heel goed. Het hartje klopte zeer snel en de dokter merkte op dat het nog steeds een heel kleintje is voor 26 weken zwangerschap. Maar ja... dat kan natuurlijk nog veranderen he! Verder heeft ze naar mijn longen geluisterd en mijn bloeddruk en polsslag gemeten. En alles was natuurlijk in orde.
Zondag, 13 september tot vrijdag, 18 september 2009 (26-27 weken) In de nacht van zaterdag 12 op zondag 13 september had ik enorm veel last van mijn astma. Ieder uur werd ik buiten adem wakker en moest ik mijn pufjes doen. Het werd steeds erger en erger.
Zondagvoormiddag was er een mis voor de gouden bruiloft van mijn oma en opa, waarna we gingen uiteten met de hele familie. Op dat moment voelde ik me al een stuk beter, maar ik was natuurlijk heel moe van de afgelopen zware nacht. Daarom besloot ik om het feestje eerder te verlaten dan gepland om een beetje te gaan rusten thuis. Maar eenmaal thuis begon ik me steeds slechter te voelen. Na enkele uren in bed, besloot Radhouane dat het toch dringend tijd werd om naar de dokter te gaan. Hij was heel bezorgd en riep mama erbij. Ze belde naar de dokter van wacht, waar we een uurtje later op consultatie konden gaan.
Rond half 8 's avonds waren we bij de dokter. Toevallig was die dokter mijn ex-danslerares. Ze controleerde mijn longen en vond dat ik zo snel mogelijk bij de spoed moest binnengaan voor een behandeling, dus schreef ze een briefje om me door te verwijzen.
Snel even thuis enkele spullen halen en dan door naar de spoedgevallendienst in Maaseik. Daar werd ik aan een volledig onderzoek onderworpen. Ik werd aan de monitor gelegd, zodat ze mijn hartslag en bloeddruk constant gecontroleerd konden worden en er werd bloed getrokken.
Enige tijd later kwam er een dokter op bezoek. Hij wilde graag een staal bloed, rechtstreeks uit de slagader, om de gassen in het bloed te controleren. Hij trok dit bloed zelf, want verpleegkundigen mogen dit niet doen. Het is te gevaarlijk! Onmiddellijk nadat hij het bloed had afgenomen werd mijn pols heel strak afgekneld met een verband. Er kon geen bloed meer doorstromen naar mijn hand en slechts enkele seconden later was mijn hand ijskoud en helemaal blauw. Een akelige en pijnlijke ervaring!
Nog een tijdje later kwam de longarts, dr. Darquennes, op bezoek. Een echt schatje is het... zo lief en begripvol. Ze luisterde naar mijn longen en zorgde ervoor dat ik onmiddellijk een aërosol kon doen. Dat deed deugd, maar toch bleef het erg moeilijk om vlotjes te kunnen ademen en ook mijn hartslag bleef erg hoog. Er werd besloten dat ik een nachtje op intensieve moest blijven zodat ze me constant in de gaten konden houden. De verpleegster bracht me er naar toe in een rolstoel, want lopen lukte echt niet meer.
Eenmaal op intensieve aangekomen, werd ik terug aan de monitor gelegd. Het was ondertussen al middernacht. De eerste paar uren had ik het nog heel zwaar met ademen en heb ik nog enkele aërosols gekregen. Tegen 6 uur 's morgens begon ik me toch al ietsje beter te voelen. Gelukkig maar!
Voorlopig ga ik het hierbij laten, want ik heb geen tijd meer om verder te schrijven nu! Maar het vervolg zal snel genoeg volgen.
Gelukkig dat ik daar echt op gelet had!
)Verder vonden ze ook dat de borrelnootjes en pintjes ontbraken tijdens de les. Hadden we eigenlijk anders verwacht van een groep mannen? Hierna kregen we de volledige uitleg over de arbeid zelf: de verstrijkingsfase, ontsluitingsfase, persfase, geboorte en nageboorte. Het was muisstil toen Myriam haar verhaal deed. Maar af en toe werd de stilte doorbroken door een gsm die afging of de 'idiote commentaren' van de mannen op deze uitleg (of zal ik het maar grappige mannenhumor noemen?). Stoer doen aan het begin van de les, alsof ze alles al weten, maar toch heel curieus en geconcentreerd luisteren naar de uitleg. Wisten ze dan toch niet alles?
