In  het jaar 2006 was het dan zover. Na jaren eenzaam tussen alle mensen hebben te geleefd knapte er is iets in mij. Mijn leven voor die bewuste dag bestond uit werken, sporten en uitgaan.

Een zeer sociaal leven zou je zeggen maar toch was ik zeer eenzaam  en had had grote geheimen. Van hele rare gedachten tot zeer rare acties. Alles wat ik deed  deed ik geheim met het besef dat het toch wel raar was wat ik deed. Ergens midden 2006 raakte ik het besef kwijt en verloor ik mij in mijn fantasie. Het vechten tegen de vreemde gedachten had ik verloren en mijn denkbeeldige vrienden werden echt. Zo echt dat ik onder commando een soort van zelfmoordpoging gedaan heb die gelukkig mislukt is. Had ik dan toch nog enig besef?

Een dag na die poging was ik wel goed van de wereld. In plaats van naar mijn werk te gaan moest ik van mijn denkbeeldige vrienden weg van mijn huidige woonplaats, ver weg. Ik luisterde naar mijn denkbeeldige vrienden en zo raakte ik vermist. Een week lang heb ik gezworven. Van rondhangend in onschuldige straatjes tot zeer gevaarlijker straten heb ik het gelukkig toch overleefd. Na een week was ik terecht maar ik ging niet meer naar mijn oude woonplaats dat mocht niet en dat wou ik ook niet. Paar weken later nadat ik bij enkele mensen had gelogeerd ging ik naar een crisis dienst die mijn door verwees naar en psychiatrische afdeling. Onder het mom u zult hier een weekje mogen verblijven verbleef ik daar twee maanden. Het waren twee moeilijke maar ook mooie maanden. In de opnamen kreeg ik te leren dat ik een psychose had, iets wat mijn wereld goed op zijn kop zette. Ik had geen idee wat dat was en wat het inhield voor mij was mijn gedachten gang eigenlijk heel normaal het was al jaren zo. Ook de angsten die ik had waren voor mij heel normaal. In die opname leerde ik dat het ook anders kon en dat wat ik dacht en voelde misschien niet op  één lijn stonden met wat er daadwerkelijk gaande was.

Ik leerde en leer nog steeds omgaan met mijn gevoeligheid. Iets wat niet altijd makkelijk is. Ik liep tegen veel onbegrip op. Ik was jong en ik moest gewoon werken van de meesten. Velen mensen dachten dat ik gewoon een schop onder mijn kont nodig had. Maar zo werkte het niet voor mij. Ik was totaal uitgeput van jaren en jaren een dubbelleven te hebben gehad.

Zo heb ik momenten dat ik het zwaar heb maar ik heb ook zeker momenten die onwijs grappig zijn wanneer ik mijn gedachten niet op een rijtje heb. Mijn leven is opzich goed in evenwicht. Ik ervaar niet leuke dingen maar ook zeker leuke dingen. Alleen gaan vele dingen wel gepaard met mijn gevoeligheid en dat maakt me soms dat ik onwijs uitgeput ben ook als het om de positieve dingen gaat.

Het belangrijkste in mijn leven  is dat ik gelukkig ben en blijf. Met een opgeheven hoofd kan ik melden dat ik een gelukkig mens ben op het moment. Ook al heb een zeer grote gevoeligheid.

Schizo affectieve stoornis te vergelijken met schizofrenie.

( Ik zal beginnen met bloggen van situaties en dagen vanaf vandaag)

20-10-2010 om 07:11 geschreven door prettiggek  

Vooraf, ik wil hier geen medelijden mee kweken of begrip afdwingen. Ik wil enkel te weten
geven dat niet alles is zo als het aan de buitenkant lijkt.

Er zijn nog velen mensen die zich afvragen over mij waarom ik nog niet werk, waarom ik het niet aan kan en wat mijn struikelblokken dan zijn.
Ik kan dat heel kort samen vatten maar ik doe dat niet.

Wat voor velen mensen vanzelf gaat is voor mij niet altijd vanzelfsprekend.hoe vervelend het ook is ik heb te maken met beperkingen.Zo is stress een echte dooddoener voor mij.En moet ik over de hele dag goed in de gaten houden dat ik mijn grenzen bewaak.In mijn grenzen  stellen ben ik niet zo´n ster, ik ga er graag over heen om vervolgens de volgende keer meer aan te kunnen.Dit pakt niet altijd goed uit en dan raak ik van de een op andere dag  oververmoeid en ben ik tot niks in staat.Voor veel mensen echt veel mensen is dit gewoon  weg niet te begrijpen en willen je de spreekwoordelijke schop onder de kont geven.  Ik ben immers jong ,in de bloei van mijn leven, over het algemeen vrij opgewekt en meestal
ook wel positief ingesteld.Maar lieve mensen die schop onder de kont kan nog wel eens een  heel ava rechts effect hebben.Als je iemand een schop onder de kont wil geven  of wat meer positief benaderd. Een duwtje in de rug. Bedenk dan eerst van te voren dat bepaald  gedrag niet zomaar ergens vandaan komt.Er is altijd een reden. Bedenk dan ook: is het aan jou om te oordelen over diegene. Meestal niet, meestal weet je de achtergrond en oorzaak van  gedrag niet. Het enige wat je ziet is sociaal ongewenst gedrag.En zoals het vaak voorkomt  wil je diegene dan helpen door het duwtje in de rug te geven.Dit is een mooie eigenschap  die vele mensen bezitten.En toch kan het zijn dat het ava rechts werkt. Niet altijd hoor  er zijn ook velen momenten dat het duwtje nodig is om uit oude gewoonten te komen.Maar wanneer  iemand aangeeft. Ik ben gewoon te moe, ik overzie het niet meer of ik het rust nodig om het  op een rijtje te krijgen (*en zo nog vele andere argumenten) respecteer die uitspraken dan.  Het is heel menselijk dat er vrijwel gelijk een oordeel door je hoofd gaat die over het  algemeen meestal negatief is over die desbetreffende persoon.Maar dat kun je bij sturen  ongeacht of je de achtergrond of oorzaak kent.Niet alles heeft een uitleg nodig.

Ik ga niet in over mijn struikelblokken en beperkingen dat is enkel en alleen handig voor  de mensen om mij heen als ik te kennen geef dat ik iets NOG niet aankan.Maar dat betekend  niet dat ik ze niet heb. In zekere zin heeft iedereen ze maar er zijn mensen die ze  wat extremer hebben. Dit heeft niks te maken met luiheid of het niet willen ondernemen van  activiteiten. Het bekende voorbeeld: Als ik een gebroken been zou hebben, iets wat tastbaar is,zou ik alle begrip krijgen als ik zeg. Ik ben moe. Maar ik heb nou eenmaal geen gebroken been en toch ben ik meer dan gemiddeld "moe".Ik snap het onbegrip wel, en heb ook volle begrip  voor mensen die een vooroordeel hebben over mensen die niet (betaald) werken.
Dit omdat er een groep mensen is die hartelijk gebruik maakt van de mogelijkheid om lui op  hun reet te zitten en genieten van het geld wat binnen komt zonder dat er ook maar iets  voor gedaan is.Ja ok een beetje toneel spelen. Maar ik kan je verzekeren in het grootste  geval van mensen die niet (betaald) werken is het aanwezig dat ze wel willen maar het gewoon simpel  weg niet op kunnen brengen door hun beperkingen.

Dan heb je nog sociale werkplaatsen. Ben ik erg fan van maar ook niet voor iedereen weggelegd.  Ok de werkdruk ligt laag dat is een voordeel. Nadeel ervan is dat meestal het niveau van het  werk onder het niveau van de betreffende persoon is.Eenmaal daar aan de slag geweest is het onwijs moeilijk om later in de toekomst een baan te krijgen die wel op jou niveau aansluit.  Dus het is een uitkomst maar het beperkt je ook.
Daarbij werken onder je niveau word je niet  gelukkiger van, met alle gevolgen van dien.Mensen met een niet tastbare beperking zijn niet dom ze kunnen meer dan dat ze vaak word verteld. En worden , hoe krom het ook klinkt,  veel tegen gewerkt omdat werk te doen wat aansluit op hun niveau.Met vaak als reden,  er schuilt een gevaar dat er een terug val komt.Dat is natuurlijk wel zo maar over het algemeen word er niet eens een kans gegeven, met uitzonderingen daar gelaten.

Voor mij geld, ik heb veel tijd en ruimte gekregen om mij zo te ontwikkelen dat ik steeds meer aan kan. Ik ga dan ook weer studeren met als doel een betaalde baan.  Dit alles heb ik met een hele grote omweg kunnen behalen omdat mogelijk te maken. Maar bijna niks is onmogelijk in het leven.Ook niet voor mensen met een beperking. Maar het is hard werken.Voor niks komt de zon op!!!

20-10-2010 om 07:35 geschreven door prettiggek