Prettige Feesten!!

23-12-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Prettige feesten vanuit Bolivië!!!!!!!!
  José-Antonio, 9 maand oud en de ster van onze groep Amai, die waren wel heel plots moe. Heb ik iets van u aan misschien? Kweet niet, het zou best kunnen. Kunnen die van de oude wereld hun eigen nog niet eens aankleden, djeez. Twas maar om te lachen hoor! Deze cholitas zullen we nooit vergeten.
















Toracari! Eindelijk aangekomen na 24 uur hobbelen door de Andes. Zeg, speel eens iets van Muse of zo. Elke kans om kleren te wassen wordt benut. Na drie weken is het gelukt een kaartspel uit te leggen in het Spaans. Samen drinken. Samen eten. En ondertussen kennen we ook een paar woorden Quechua.









De nectar van Bolvië: chicha. Gefermenteerde maïs. Iets tussen zure melk en voorgekauwde rabarber. Maar het slaagt aan en de sfeer is super!Zeg Steven, laat eens los! De vallei van Toracari. Wazig beeld? Dat is normaal na een verfemmer vol chicha. Vier uur vertraging. Geen sneeuw maar de weg is nog niet af. Even niet doorsjassen aub!









Even de vredige rust opsnuiven op een van de plazas van La Paz. Señoritas in kledertracht van Tarabuco. Señores in klederdracht van Toracari. Echt iedere streek heeft zijn eigen mode. De kinderen zijn meestal wantrouwig, wie zijn die witte reuzen? En iedere streek zij eigen liederen.















En muziekinstrumenten. Toch iemand die José-Antonio weet te troosten. Vaarwel Toracari. We gaan het daar missen. En van links naar rechts. Wat een prachtig zicht. Eén lama, twee lamas, zzzzz









Alles is relatief, zo ook de maat extra large. Hey Inneke, is dat uw rem hier niet?! Wacht ze, van waar kwamen we nu weer? Lagona Colorado, niet ingekleurd.Laguna Hedionda.Een vrouw in Cororo die wacht op de bus.















De toppen van La Paz. Hadden we die bolhoed maar op de hoedenfuif. Een overzicht van La Paz. Mischien in het vervolg toch beter eerst de sporen afmaken. Isla del Pescado, het eiland in de zoutvlakte van Uyuni.Een cactus groeit 1 cm per jaar, sommige zijn een millenium oud.









Eindelijk wat ruimte om te turnen! Nota aan mezelf: ook op 4000 meter is sliden op beton niet zo wijs. Het hotel is echt van zout gemaakt, ik heb eraan gelekt. (Hopelijk doet niet elke toerist hetzelfde). Vulkaan Ollague, tegen de 6000 meter. Van den andere kant. Laguna Cañapa.









Begin in ik nu al flamigo´s te zien? Arbol de Piedra, de bekende boom van steen. Laguna Honda. Niet getrukeerd! Even genieten van het uitzicht. Even genieten van het uitzicht. 



Even genieten van het uitzicht.Even genieten van het uitzicht.




Is het nu van die geisergassen of van de 5000 meter hoogte dat mijn kop gaat ontploffen? Eindelijk water, en dan nog warm ook! Toch van de hoogte denk ik... Straffen jongens, die Bolivianse mijnwerkers van Potosi.Dit was eigenlijk verboden, bijna de Salar uitgevlogen.Ons racemachien om te vlammen door de Salar van Uyuni.









Al wie last heeft van hoogteziekte, handjes in de lucht! Onbeschrijflijk mooie werkelijkheid. Na drie dagen wildernis, terug in de bewoonde wereld, of toch niet? Yep, dit moet de wild wild west zijn. Tja, naar waar zouden we nu gaan. Een dorpje onderweg.









Zou die vulkaan nog actief zijn, vragen we onszelf af terwijl we samen met de eendjes in het 30 graden warme water zwemmen. Ola chicas! Met Inneke op restaurant is altijd een dobbeltje op zijn kant. Ofwel ben ik mijn frieten kwijt als haar vegetarische schotel niet zo vegetarisch blijkt te zijn, ofwel wordt vakkundig ajuig weggedissecteerd en soms valt ze een beetje flauw en moet ze even gaan liggen. Alles went, rustig verder knabbelen dus. Voor de mijnwerkers de mijnen intrekken, kopen ze cocabladeren en dynamiet. En op vrijdagen Boliviaanse Whiskey, hetgeen eigenlijk praktisch pure alcohol is. Dan drinken ze zichzelf namelijk gaarne te pletter in ere van de mijngod. Met dynamiet in hun achterzak... Welke dag is het vandaag nu weer? Shit, vrijdag. Zoek de ingang van de mijn. Een kwisvraag: hoe lang zaten die Chileense mijwerkers nu weer vast?









Excuseer, hebben jullie soms ook appelen? Ons verblijfje op het platteland. Deze suite moest wel eerst even uitgerookt worden voor de spinnen te verjagen. Morado Qasa. Onze thuisbasis voor een week. Van hieruit hebben we de omgeving mogen verkennen met Jésus en Saul. Toch 1 keer kunnen douchen in al die tijd. Bij de buren weliswaar. Vrouwen aan de haard, patatten schillen, waar is de tijd?De mijnen overleefd! Steven kan terug lachen.









Sembrar, oftewel ploegen, Steven kent er alles van. Eén van de 15 kuddes die dagelijks onze voordeur passeerden. Hier wordt chicha gebrouwen. Er komt duidelijk een groot feest aan. Wat komen die hier doen? En wat zit er juist in de soep mevrouw? Een mannelijk schaap zegt u? Mannelijk... Slik. Ons vrijwilligerswerk: posters maken om de boeren bewust te maken van de gevaren van pesticiden.









Handjes schudden, universeel teken van: gij zijt ne goeie hé. Zeker na wat Boliviaanse Whiskey. De helft van de tijd moto rijden, de andere helft ze herstellen. 88 jaar! Hoedje af zegt ze zelf. Is dat alles? Een familie ontbijt met Api, een paarse zoete pap. En voila, hier het resultaat van ons werk: niemand zal nog pesticiden gebruiken in Bolivië!









Lijkt makkelijk hé? Lijkt ook makkelijk hé? Jawel, weeral aan het werk. Pas geverfd, de lokale hobbyist droomt van een opgeknapte kerk. Broem Broooeeeeem. Twintig graden kouder dan gisteren? 









Een zicht door de voordeur. De bekende zondagsmarkt van Tarabuco. Een leutig klusje bij Doña Antonia. Hier wordt volop handel gedreven. Van heinde en verre komen ze met hun ezeltjes naar de markt. Even de veranda installeren.










>

Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs