Meester, ik stond ook aan de kant van de weg, ook ik schreeuwde mijn keel schor en zwaaide de tak ,die iemand mij in de hand duwde, wild heen en weer. Ook ik was begeesterd en vol vreugde. 

Nu zou het gebeuren!

Plots zag ik dat je me aankeek, het roepen stokte in mijn keel, ik zag je ogen en ik wist dat het niet was wat ik dacht, en ik zag dat Jij het ook wist. Ik ging in droefheid  heen, de tak nog steeds in mijn hand.

Weer was ik erbij! Ik zat aan de tafel en hoorde het gekrakeel  rondom mij. Wisten ze het  nu nog niet dat voor Jou andere dingen belangrijk zijn? Maar ook ik, wou zou graag dicht bij Jou zijn, ik wou ook graag in die zogenaamde glorie delen , in dat toekomstige koninkrijk. 

De woorden die Je tot Petrus sprak raakten mij diep. Ik ben ook geen held , zou ik Je ook ,bij gevaar de rug toekeren? Ik hou ook van Jou maar , ben ik sterk genoeg in mijn geloof ? 

Ik stond, met zoveel anderen op het plein waar Je werd voorgeleid. Weer hoorde ik het geschreeuw , maar het klonk anders nu, hatelijk was het, opgezweept. 

Ik keek om mij heen: waar was het vrolijke , het blije en verwachtingsvolle van gisteren gebleven?

Door droefheid overmand ging ik weg. 

Weer zag ik het allemaal gebeuren. Ik stond naast het kruis en zag hoe Je gebroken lichaam voorzichtig werd losgemaakt en zachtjes naar beneden gleed in de armen van wie Je liefhad. Ik zie de kruisafname van Rogier van der Weyden en ik ben de vrouw in het blauwe gewaad, Je moeder met het gelaat vertrokken en bleek van smart. De speer die in Jouw lichaam ging, doorboorde ook mijn hart.

Wat rest mij nog, ik ga naar huis om te wenen en te bidden. Drie jaar heeft het geduurd, 3 korte jaren maar om te luisteren naar Je woord, te hopen dat het anders zou worden. Zou het toch nog kunnen, mag ik toch nog op Pasen hopen?