Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 5, 1-11 - 'Gooi uw netten uit voor de vangst'
Twee prachtige verhalen.
Over mensen die geroepen worden. Het gaat dus over ons. Waarom zitten we hier anders, op zondag, in plaats van uit te slapen? Omdat ‘iets’ of ‘iemand’ ons oproept om naar hier te komen.
In de verhalen die we gehoord hebben, worden mensen opgeroepen en ze hebben geantwoord. Die mensen lijken goed op elkaar. Ze noemen zichzelf ‘zondig’. En dat betekent niet dat ze denken dat ze slechte, minderwaardige mensen zijn. Neen, ze voelen zichzelf klein en onmachtig.
En ze maken iets mee dat hen doet beseffen: iets of iemand is groter en sterker dan ik. Die iets of iemand roept hen op om te geloven dat ze meer waard zijn en meer kunnen dan ze zelf denken. En die iets of iemand zal hen recht houden.
We maken allemaal af en toe mee dat we beseffen dat we ons leven niet in handen hebben. Dat kan iets geweldigs zijn: een geboorte, of een katastroof, of iets dat schijnbaar onopvallend is: iemand spreekt ons aan, er valt ons iets op dat we vroeger niet zagen. Iets of iemand daagt ons uit en laat ons niet los. Op het woord van Jezus van Nazareth heeft die iets of iemand een naam gekregen: “Vader”. In al onze zwakheid mogen we op hem vertrouwen. Hij beschut ons in de palm van zijn hand, hij houdt ons de hand boven het hoofd. En hij zendt ons.
Nu is in onze christelijk-kerkelijke traditie het beeld gegroeid dat roeping iets voor priesters is. Priesters zijn kostbare mensen. Ze betekenen veel voor ons. En we maken ons zorgen: zullen er nog priesters zijn? Maar ik denk dat we ons ons geen zorgen moeten maken. Het priesterschap zoals we het kennen is er niet altijd geweest. Het was een manier om de kerk te organiseren, en het kan ook anders. Zoals het geëvolueerd is, met dat sterke onderscheid tussen priesters en leken, heeft het ons misschien doen vergeten dat we allemaal geroepen zijn.
Wij allemaal zijn leerlingen van Jezus. Jezus sprak gewone mensen aan, zoals wij. Ze hoorden hem, en ze zijn hem gevolgd. En wat vroeg hij hen? Ga vissen. Hij roept ons om mee te timmeren aan de weg van Gods rijk zoals we zijn. In ons leven van elke dag: in onze boot, in onze keuken, in ons gezin, op ons werk.
Met Gods zegen kunnen we dan wonderen doen, als we ons door de geest van Jezus laten bezielen. Om zijn oproep goed te horen, komen we hier samen. Hier antwoorden wij zoals Jesaja: “Hier ben ik. Zend mij.”
En hij antwoordt: “Wees niet bang. Jullie zullen wonderen doen.”
Moge God je zegenen - Opdracht van de Heer C 2025 - Gie Stappaerts
Opdracht van de Heer C 2025 - Zondag 2 februari 2025
Eerste lezing: Maleachi 3, 1-4- 'De Heer treedt zijn heiligdom binnen'
Evangelie: Lucas 2, 22-40 - 'Mijn ogen hebben uw heil aanschouwd'
Wegwzijzerviering - Viering waarop de eerstc eommunicanten, vormelingen, vandaag speciaal de dopelingen, families met kinderen en iedereen van harte welkom is.
We hoorden zojuist het verhaal van Jozef en Maria die met hun baby’tje naar de tempel kwamen om het te laten zegenen. Jozef en Maria kennen we niet zo goed, maar dat baby’tje kennen we wél. Het is de kleine Jezus die hier, een maand en een paar dagen geleden, geboren werd in een stal. En nu komen Jozef en Maria naar hier om Hem te laten zegenen.
Er zijn daar twee oude mensen in de tempel: Simeon en Hanna, die allebei hun zegen uitspreken.
Maar wat ze daarbij zeggen klinkt niet allemaal even vrolijk: “Niet iedereen zal later akkoord gaan met Jezus. Hij zal mensen doen vallen, maar ook veel mensen doen opstaan. En je zult verdriet kennen dat als een zwaard door je hart zal gaan.” Simeon en Hanna doen mij een beetje denken aan die feeën bij het geboortefeest van Doornroosje. Ze hebben allemaal goeie wensen bij voor de kleine baby. Behalve dan die ene oude toverfee die lelijke dingen voorspelt.
Misschien gaat dat wel een beetje zoals bij de weerman of weervrouw. Zij willen wel mooi weer voorspellen, maar als zij storm en slecht weer zien aankomen, dan willen zij ons daarvoor waarschuwen.
Ook wij gaan nu een zegen uitspreken over de kinderen. Zegen, wat is dat voor iets? Wie doet dat en wat doet dat met ons? Als ik dat vandaag mag doen, dan doe ik dat een beetje in de plaats van God. Als God een mens zegent, spreekt Hij goede dingen van hem of haar en schenkt Hij goede dingen. Zo worden zij gezegend. Als het lang droog is geweest, zeggen de boeren wel eens: “het regent het zegent”. Omdat de natuur water nodig heeft om te groeien.
Dan denk ik bij mijn zegen: “Moge de regen je nat maken en zachtjes doordenken, zoals het water goed is voor de planten en de natuur, als een lekkere douche, maar geen stortvloed die je doet verdrinken”.
Ik zal dus mijn handen naar jullie uitstrekken en zeggen:
“Moge God je zegenen en bewaren. Dat al het goede in jou moge groeien en groot worden. Moge de zon op je schijnen en je warm maken, zonder te verbranden. Moge de wind zachtjes waaien, zonder je omver te blazen. Moge God naar je glimlachen en je hart verwarmen”. Amen.
De lezingen van vandaag, uit de brief van Paulus aan de Korintiërs en uit het evangelie van Lucas, zijn ons goed bekend. Dan is het zaak om alert te zijn. Het risico bestaat immers dat we maar met een half oor luisteren, waardoor de Blijde Boodschap aan ons voorbij kan gaan. Als aandachtige luisteraars daarentegen, worden wij beloond. Wij vernemen vandaag van Jezus zelf wat de essentie is van zijn roeping.
Zoals de profeet Jesaja het heeft voorgezegd, is Jezus - vanuit de Geest die op Hem rust - gezonden om aan armen de Blijde Boodschap te brengen, aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken, aan blinden te melden dat zij zullen zien en om verdrukten te laten gaan in vrijheid. Of anders uitgedrukt, Jezus is ertoe geroepen om - vanuit de Goede (Heilige) Geest - alle mensen die niet voluit kunnen leven, te bevrijden uit hun beklemming.
Met de plechtige uitspraak "Het Schriftwoord dat gij zojuist gehoord hebt, is thans in vervulling gegaan" bevestigt Jezus dat hij deze opdracht ten volle onderschrijft en alle consequenties ervan aanvaardt.
Maar… is de kous hiermee voor óns dan af? Of anders gezegd: volstaat het om deze evangelietekst enkel te betrekken op de figuur van Jezus?
Deze vraag brengt ons naadloos bij de eerste lezing. Voor de apostel Paulus is er duidelijk meer aan de hand…
- Ook wij christenen leven (ongeacht onze herkomst, onze achtergrond), zoals Jezus, onder de genade van de Goede Geest. - Wij vormen samen één lichaam dat de verrezen Christus handen en voeten wil/mag geven in deze wereld, één lichaam dat Jezus’ zending zó steeds opnieuw waar maakt. - En ieder van ons heeft als lid van dit ene lichaam - naar eigen mogelijkheden en beperkingen - een volwaardige rol te vervullen voor het welzijn van het geheel.
Wat betekent dit alles concreet voor ons anno 2025?
Het evangelie leert ons alvast dat ons geloof nooit alleen iets innerlijk/geestelijk kan zijn. Ons geloof vraagt om actie. Hoe brengen wij, zoals Jezus, vreugde aan de armen? Hoe zorgen wij voor degenen die lijden?
Vandaag, op de Wereld Lepra dag, kan dit zeker door een gift te doen aan de Damiaanactie. Maar de melaatsen staan in onze samenleving ook symbool voor al degenen die aan de rand van de gemeenschap staan: de zieken, de armen, de eenzamen, de vluchtelingen. Hoe kunnen wij hen aanraken, zoals Jezus dat deed, en hen helpen hun waardigheid te herwinnen? Dat kan ook door een bezoek te brengen aan een zieke, door een maaltijd te delen met iemand die alleen is, door geregeld bij te dragen aan de Mazen van het Net,…
En dan is er nog de eerste lezing…
De oproep van Paulus tot eenheid in verscheidenheid is op deze laatste dag van de Gebedsweek voor de eenheid van de christenen, alvast zeer actueel maar ook confronterend. Wat wordt bedoeld met die eenheid onder de christenen en hoe kan ik eraan bijdragen? Maar ook, en dan wordt echt moeilijk: hoe moet ik mij verhouden tot het christelijk religieus fanatisme dat in de naam van onze God en Jezus Christus, terug hoogtij viert op vele plaatsen, zowel in het nationalistische Rusland van Poetin als in het Amerika First van Trump, maar ook in toenemende mate op het Europese continent?
Om met deze laatste vraag te beginnen... Voor zover, in de naam van God en van Jezus Christus, het eigen belang en het eigen grote gelijk worden opgeëist ten koste van de zwakkeren, wordt het evangelie nog min nog meer met de voeten getreden. Dan kan van eenheid moeilijk sprake zijn en is (zacht-)moedig verzet het enig mogelijke antwoord, naar het voorbeeld van Mariann Budde, de vrouwelijke bisschop van de episcopaalse kerk tijdens de gebedsdienst bij de inauguratie van Donald Trump tot president.
Anderzijds heeft het authentiek doorleven van het evangelie bij christenen uit de vele verschillende denominaties, Katholieken, Orthodoxen, Protestanten,… geleid tot gelovige inzichten die elkaar bevragen, aanvullen, versterken. De oecumenische tocht die de eenheid zoekt binnen die verscheidenheid, is een verrijking die ons gebed ten zeerste verdient.
Echter, voor velen onder ons zijn contacten met andersgelovige christenen een zeldzaamheid. Kunnen wij dan geen concrete bijdrage leveren aan de eenheid onder de christenen? Natuurlijk wel, in eerste instantie binnen onze eigen gemeenschap. En we moeten het misschien niet te ver gaan zoeken… De eenheid in verscheidenheid waarvan de apostel Paulus spreekt wordt ook waar gemaakt door eenvoudige dingen.
Bijvoorbeeld door aandachtiger/liefdevoller te luisteren naar elkaar in een gesprek of tijdens een vergadering, door begripsvoller te zijn voor de omstandigheden die iemands standpunt verklaren dat ons niet zint, door af en toe eens een taak op ons te nemen die we minder prettig vinden maar die nodig is… Zovele kleine dingen die eenheid en samenhorigheid versterken…
We hoorden zonet het bekende verhaal van de bruiloft in Kana. Er was veel volk, de sfeer was opperbest, ook Jezus en zijn moeder waren aanwezig. Maar dan was er plots een probleem. Een heel groot probleem, zeker op zo een bruiloft. De mensen keken vertwijfeld naar elkaar, maar ze moesten het erkennen: we hebben geen wijn meer.
Vorige week, in de gebedsviering, hadden we ook een probleem. Ik zat hier vooraan aan de laptop, er was een mooie powerpoint voorbereid, maar plots was er een technisch probleem. De mensen keken vertwijfeld naar elkaar, maar ze zagen het allemaal: we hebben geen beeld meer. En ik kon het zelf niet oplossen, mijn kennis van de laptop beperkt zich tot aandachtig en geconcentreerd op het juiste knopje duwen.
Gelukkig waren er meteen een paar mensen, die wel technische en digitale vaardigheden bezitten, die hulp kwamen bieden. Er werd een andere laptop bijgehaald en uiteindelijk moesten we een andere plaats in de kerk gaan zoeken, maar na de communie was alles opgelost. We hadden weer beeld! En het resultaat werd zelfs op applaus onthaald.
Maar terug naar die bruiloft.
Als er geen wijn meer is, helpt geen technische of digitale ingreep. En ik weet niet of er vandaag op zo een feest of gelegenheid ook meteen een paar gasten zouden zijn opgestaan om hulp te bieden. Als er geen wijn meer is, dan is het toch de taak van de gastheer om het op te lossen. Hij haalt maar andere wijn uit zijn kelder en desnoods stuurt hij vlug iemand naar de nachtwinkel.
We kunnen bij manier van spreken al de commentaren horen. Iedereen uitnodigen, dat kunnen ze wel, maar de zaken organiseren, dat is een ander paar mouwen. Ofwel: de grote Jan uithangen met een mooi versierde tafel, dat wel, maar dan ook nog eens lekkere wijn kopen, dat zit er niet in.
Nu, als wij de mensen in het gezelschap wat beter kennen, zouden wij wel bereid zijn mee een oplossing te zoeken. Dan lopen wij wel snel naar huis, naar onze eigen wijnkelder. Of we brengen zelf een bezoek aan de nachtwinkel of wat dan ook. Want het laatste dat we willen is dat het feest mislukt. Maar dat geldt meestal alleen als we de gastheer of gastvrouw beter kennen.
Het is wellicht anders als wij gewoon gasten of genodigden zijn. Dan vinden wij waarschijnlijk dat het niet onze verantwoordelijkheid is. Jammer dat er geen wijn meer is, maar dat is geen reden om het feest stop te zetten of niet te laten doorgaan. Dat ze het maar oplossen!
En eigenlijk is wijn toch geen echt onmisbaar product. Dat er geen wijn meer is, is in wezen een luxeprobleem. Denken wij er soms aan dat er mensen zijn die nooit wijn kunnen drinken of aanbieden. Mensen voor wie een bruiloft of een feest iets is dat ze alleen kennen van horen zeggen of waar ze alleen maar kunnen van dromen. Mensen voor wie wij een paar weken geleden misschien gul wat in het mandje hebben gelegd voor Welzijnszorg.
In de tijd van Jezus, bij de Joden toen, was er wel een heel andere situatie. Een bruiloft duurde zeven dagen. Uitnodigingen werden niet verstuurd, iedereen wist ervan en iedereen was dan ook uitgenodigd. Dat er wijn was voor iedereen was dus vanzelfsprekend. Er waren immers genoeg wijngaarden en wijnboeren in de streek. Dat er geen wijn meer was, bleek dus inderdaad wel een groot en echt uitzonderlijk probleem.
Wijn was er dus niet meer, maar er waren wel zes kruiken water. Waarschijnlijk was dat het reinigingswater, ook essentieel in de toenmalige cultuur. Volgens de wet van Mozes diende dat water voor de reiniging vóór de maaltijd. En het is dat water dat door Jezus in wijn wordt veranderd. Over dat wonder vond ik heel wat verschillende theorieën.
Voor Ward Bruyninckx bijvoorbeeld, voor velen van ons geen onbekende, bestaat het wijnwonder van Jezus hieruit dat Hij de huwelijksgasten, de mensen op die bruiloft, leerde smaken hoe goed en deugddoend helder water kan zijn. En zo geeft Hij een nieuwe dimensie aan het reinigingswater van Mozes. Als mensen echt samen mens zijn, kan water smaken als wijn.
En eigenlijk is dit wijnwonder niet echt een typisch mirakel voor Jezus, voor zover wij een beeld van Hem hebben. De andere wonderen gaan meestal over mensen die gered worden uit zware problemen. Een blinde kan weer zien of een dove weer horen, een boze geest wordt uitgedreven, een storm wordt bedaard of mensen worden gered uit hun ellende.
Dit wonder leert ons dat mensen er niet alleen zijn om te werken en te zwoegen, om pijn te lijden en miserie te ondergaan. We mogen ook te gast zijn op een bruiloft, mee feesten en mee genieten. We mogen van harte delen in de vreugde en de wijn en als mensen als vrienden samen zijn, kan eenvoudig, helder water zelfs smaken als goede wijn.
Vijf weken geleden hoorden we dat Maria op bezoek ging bij haar nicht Elisabeth, en dat 'zodra Elisabeth de groet van Maria hoorde, het kind van vreugde opsprong in haar schoot.' Dat kind is Johannes de Doper, die preekt een doopsel van bekering.
Hij zegt dat hij niet de Messias is, maar iemand die sterker is dan hij. Iemand die hen niet zal dopen met water, maar met de heilige Geest en met vuur. Dat die iemand Jezus is, die tussen zijn toehoorders staat, zegt hij echter niet.
Jezus staat tussen die toehoorders en dat is merkwaardig. Nog veel merkwaardiger is het feit dat Jezus zich laat dopen, alsof ook Hij door een doopsel bekering van zijn zonden moet krijgen. Als Zoon van God kan Hij immers geen zondaar zijn, maar Hij laat zich dopen om zijn verbondenheid met de mensen om zich heen te bevestigen. En die mensen zijn geen keizers of koningen, en ook geen hogepriesters of schriftgeleerden, maar gewone mensen, kleine mensen, mensen met problemen en zorgen, misschien ook zondige mensen, maar allemaal mensen die vol hoop en verwachting uitzien naar de komst van de Messias, die hun Redder zal zijn.
En daarom klinkt de stem van zijn Vader uit de hemel zo lovend: ‘Gij zijt mijn geliefde Zoon, in U vind Ik vreugde.’
Zoals altijd moeten wij ons afvragen waar wij staan in dat verhaal. Immers, ook wij zijn gedoopt, ook over ons is de heilige Geest dus neergedaald. Laten wij ons evenzeer als Jezus door die Geest leiden? Geven ook wij Gods Geest door in liefde, goedheid, nederigheid, zorg, openheid?
Worden ook wij bevrijd van onszelf, van ons egoïsme, onze onverschilligheid, ons eigenbelang? Proberen ook wij de paden te effenen voor een wereld van liefde, vrede en gerechtigheid? Hebben ook wij respect voor de aarde, dat prachtige geschenk van God aan de mens? Zijn milieu en klimaat dus ook onze zorg, of is de aarde niets meer dan een plek die je naar je hand kan draaien om er goed aan te verdienen?
Ouders die hun kind laten dopen, nemen een grote taak op zich: uitleggen en voorleven dat deze wereld van geld en geweld niet de enige denkbare is. Je zult sterk en hoopvol moeten zijn om je kind(eren) ervan te overtuigen dat een nieuwe wereld komen kan, dat niets onmogelijk is bij de God die zegt ‘hebt elkander lief’.
Wij dopen onze kinderen in het besef van een verschrikkelijke wereld maar ook in verwachting van een nieuwe. De doop is een viering van hoop; een sacrament, waarin wij elkaar optillen en zingen, niet triomfantelijk, maar nederig. Dopen is een wens: moge jij leven in godsnaam!
Dopen is iemand welkom heten: God heeft jou lief!
Zusters en broeders, vandaag is het de laatste zondag van de kersttijd. Het zou goed zijn als die tijd meer is geweest dan alleen maar lekker eten en drinken en gezellig feesten. Het zou veel beter zijn als die tijd ons tot inzicht heeft gebracht dat God in en door Jezus met ons is, ook in moeilijke tijden, zoals er het voorbije jaar wereldwijd zoveel zijn geweest: bosbranden, vulkaanuitbarstingen, barstende droogte en vreselijke overstromingen, een virus dat maar niet uit te roeien is, de groeiende polarisatie en de al even groeiende ruzies onder de mensen.
Misschien kenden we ook problemen in ons gezin of in onze familie, met onze gezondheid, met ziekte en dood van geliefden. Allemaal dingen die kunnen ontmoedigen, die tot wanhoop en onverschilligheid kunnen leiden. Laten we echter nooit vergeten dat door de heilige Geest Jezus’ levensverhaal ook ons levensverhaal kan worden: een verhaal van vrede, van goedheid en barmhartigheid, van geloof, hoop en liefde.
Het verhaal van een geliefd kind in wie God vreugde vindt.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
