Mission impossible...........

Verplichte literatuur op de hogere middelbare school, daar had ik een broertje dood aan, draag sterke herinneringen aan het werk ‘afscheid’ van Ivo Michiels. Ik snapte er geen Jota , nul de ballen van. Wie het ooit gelezen heeft weet dat het vol zit met flash backs, en destijds, voor mij althans, zeer moeilijk om lezen en nog moeilijker om de rode draad te vinden. Het enige wat er van is blijven hangen is dat er ergens een nat slipje te drogen hing op een gladde steen.

Onlangs, niet zo lang en pas geleden in ditzelfde Belgenland,kreeg ik er zelf een van; flash back. Dit bij de ontmoeting van onze volgende schatbewaarder . Deze story zal dus maar weer eens beginnen in het verleden. Dat heb je nu eenmaal met dat ‘old- time’gedoe.

We schrijven het jaar 2008 en begeven ons voor een 2^de keer richting Bastogne om deel te nemen aan ‘Circuit des Ardennes’, deze gelegenheid nog per motorfiets. Altijd weer mooi om er bij te zijn, maar het randgebeuren, de ontmoetingen blijken weerom zo spannend. De juiste omstandigheden zijn reeds lang vervaagd, maar ik raak toevallig in gesprek met een man die een mooie FN M13 berijd. Motards onder elkaar, dat werkt meestal wel, en toch glijd het gesmeerde gesprek richting auto’s, Belgische auto’s en al snel zitten we bij Minerva.

De persoon in kwestie wiens naam ik niet eens ken, beweert dat hij in een boerenschuur een oude kar vond welke gemaakt is van het chassis van een Minerva. Het voorste deel van het chassis was afgezaagd en er langs achter weer aangelast. Hij had het chassis gekocht, huiswaarts gesleept en beweerde dat hij van deze oude relikwiën weer een complete en rijdende wagen zou bouwen. Straf verhaal, allemaal mogelijk, maar of het op enige waarheid berust, is op dat moment in het midden te laten…. Heb zelf ook al eens een vis van 70 kg gevangen. Het bleek een kardinaalsmutsvis** te zijn !! Na Circuit des ardennes 2008 nooit meer iets van vernomen.

** lees vorig verhaal

Wie deze blog een beetje volgt, weet dat ondergetekende een dikke tijd terug ging neuzen in Aladins grot, bij een verzamelaar van Belgische auto’s en motoren. Het merk Indian kwam hier ter sprake, en de trotse verzamelaar begint een verhaal van een man die een Indian aan het restaureren is. Perfect voor een vervolg story alhier, daar zijn profiel past in onze rubriek schatbewaarders en meester tovenaars. De contacten werden gelegd. Enkele maanden verder bezoeken we de bewuste Indian knutselaar. Makkelijkshalve noemen we hem hier Fred, dat typt vlotjes anticlockwise op een azerty klavier.

De betreffende Indian is een model powerplus uit 1917. Een van de mooiste Indians wat mij betreft. Dus die willen we wel even bekijken. Wat er nog niet ter sprake was gekomen is dat deze indian niet het enige project is waar aan er geknutseld werd, want wat blijkt bij het binnen komen van Fred’s woning, Hij heeft al meer achter de kiezen.

Hij verteld over hoe hij geïnfecteerd werd met het oldtimervirus. Al op jonge leeftijd deed hij aan speedway racen. Maar wat is er sterker dan het oldtimer en motor virus??? Juist ja, goed geraden, de voortplantingshormonen. De ware Jacobine verscheen en hij ging maar meteen over tot zorgen voor mannelijk nageslacht. Full speed door de bocht des levens. De liefde voor oude motoren moest de diepvries in, en het duurde tot in het magische jaar 2000, tot dat het weer begon te dooien. Kinderen groot, maar het virus was verzwakt en de spruiten werden niet aangetast. Maar het sluimerde, een klein vlammeke wakkerde nog steeds in het tondeldooske.

Fred overtuigde vrouwlief dat er een hobby moest komen, een project, iets Belgisch…. Het werd een FN M13. 1948. Een wrak, een uitdaging. Fred zette alles op video en foto’s en toonde deze vol trots. Een huzarenstukje van techniek en moed. Menigeen zou voor deze overblijfselen zelfs het geld van het oude ijzer niet spenderen. Het duurde een klein jaar tot deze moto weer stond te pronken en te ronken. En hela hola, alles zelf gedaan. De motor werd voorzien van een moderne elektronische ontsteking, niet gekocht in de winkel, maar zelf ontworpen en gebouwd. Het chroom en nikkel werk werd zelf gedaan in geïmproviseerde baden en alle ontbrekende onderdelen werden eigenhandig nagebouwd, en dat waren er nog al wat. Toen de moto klaar was vond Fred een stapelrek die vervaardigd was uit overblijfselen van de speciale trekvoorvork van FN. Jeetje dacht hij perfect voor mijn FN, en hij vervaardigde voor deze overblijfselen prompt een kompleet nieuw balhoofd voor zijn FN, herstelde de vork overblijfselen. Het pas gespoten voorspatbord moet opnieuw aangepast worden aan deze voorvork.

Succes. Een FN m 13 is niet echt een speciale motor, en Fred overtuigde vrouwlief dat er iets exclusievers in de garage mocht staan. Dit werd de bewuste Indian powerplus, maar dan wel met een flinke dosis uitdaging. Het project begon met niet meer dan een deel van een frame en een versnellingsbak………… De rest, je raad het al kan je toch makkelijk zelf maken, niet dan???? En in het ergste geval koop je toch gewoon wat onderdelen hier en daar. Allee, we leven anno 2000 plus en met internet is niets onmogelijk. Zelf gemaakt ondertussen zijn het gegoten motorblok, de gehele inboedel van de koppeling, koppelingshuis, standaard, de achterste bladveren, oliebak en nog veel meer…..

Op zoek naar onderdelen voor de powerplus stumpert Fred toevallig over een advertentie, Boerenkar met Minerva wielen. We schrijven 2007 op onze almanak.

Begint het euroke van de oplettende lezer te vallen???? Fred trekt zijn stoutste schoenen aan en trekt eveneens naar de betreffende boer. En inderdaad, zie daar een half afgezaagd minervaframe met achteras en 2 wielen. Ondanks deze staat moest hij er toch nog flink voor betalen, maar ja, die wielen waren toch wel interessant. Het bleek te gaan om een Minerva AE chassis 1927. Een mooi chassis dat voor diverse minerva modellen werd gebruikt. En het toeval wil dat slechts enkele maanden later opnieuw een advertentie opduikt met minervaonderdelen. Op slechts een paar boogscheuten of een geweerschot bij hem vandaan. Hij gaat kijken en vind een massa, enkele duizend kilo’s aan minerva spul, onderandere een vooras, motorblokken, en nog een heleboel kleinnood. Heel veel oud ijzer dus voor wel een heel stevige prijs, niet eens wetende of er voor hem iets bruikbaars bij zou zitten.

Hij hakt de knoop door en vervoert het hele zootje richting moeder de vrouw. Wat die daarop gezegd heeft laten we in het midden, maar het begon waarschijnlijk met een G. Het heeft hem aanvankelijk wel heel wat slapeloze en mischien zelfs eenzame nachten opgeleverd.

Dit verhaal eindigt dus weer met het begin, het was deze persoon die ik in 2008 ontmoette en zijn verhaal van de boerenschurenvondst klopte dus al een bus. Hoewel nog een heel eind van de finish is er ondertussen al een en ander verwezenlijkt. Het chassis is terug in oorspronkelijke staat, Bruikbare onderdelen zijn uitgesorteerd, en het motorblok word momenteel onder handen genomen.

Er zat o.a. een groot gat aan de linkerkant welk hij eigenhandig wist te repareren, met vallen en opstaan, experimenteren, want het is eenzaam, het bestaan van minerva restaurateur. Momenteel werkt hij aan het vervaardigen van nieuwe drijfstangen. Allemaal eigen werk. Het was een hele onderneming om de bussen van de schuivenmotor, die op 5000 ste van een mimimeter nauwkeurig in elkaar passen, na zoveel jaren aangekoekte olie uit elkaar te krijgen. Als een druppel olie zich vast zet, dan doet ie het goed. Ook hier weer word alles zorgvuldig gedocumenteerd en opgeslagen in een map, op cd,s. Weinig mensen bezitten nog de kennis om dit soort restauraties aan te vatten, nog maar te zwijgen over de moed die je daarvoor moet hebben. Ga er maar aan staan. Net zoals voorgaande schatbewaarder Gerard, hier moet je vooral geduld voor hebben. Niets wat moet….

Fred ging ook al aan de slag om de radiatormantel eigenhandig uit een stuk koperplaat te vervaardigen. Een heel proces, mal maken, van deze mal een afgietsel maken en dan hameren maar, in elkaar solderen, een eerste proefstuk is klaar, maar niet tot volle tevredenheid, het kan beter en dus begint hij gewoon overnieuw. Hij legt ook heel de werking uit van de schuivenmotor, toont alle onderdelen, alsook het gebrevetteerde remsysteem van Minerva dat niet op 2 maar 4 remschoenen werkt.

De 6 cilindermotor die er in moet komen word een AB type, welk origineel ook toegepast werd op het AE chassis. De carrosserie?? Daar is nog veel tijd voor om over na te denken, want ondertussen staat er ook nog de Indian op afwerking te wachten. En ook liggen er nog overblijfselen van een Aermacchi " alla verde" uit de speedway periode. Met al deze projecten nog voor de kiezen zegt Fred verzadigt te zijn. Er zal dus niets bijkomen, en er zal ook nooit iets weg gaan. Ook hij werkt uitsluitend voor zichzelf, of er moet een interessante ruil  kunnen plaatsvinden. Tijd om tijd.
 

Hij droomt ervan er ooit een 'Grote' rally mee te kunnen rijden als ultieme kers op de taart.  We wensen Fred veel succes en hopen hem ooit te ontmoeten in een rijdende Minerva, zelf zittend op de passagiersstoel.  Eveneens hopen we lezers geinspireert te hebben zelf een project aan te vatten. Alles kan ....

08-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

07-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman