noa's verhaal Toen ik 16 weken zwanger was braken mijn vliezen. Ik wist toen niet eens dat dit kon. Ik zocht op internet en vond info onder de naam PPROM, maar alleen in het engels. Daarom dat ik deze blog start, voor iedereen die dit ook meemaakt.
18-11-2012
20 - 25 weken
De dagen gingen langzaam voorbij. Soms waren we vol hoop en zeiden we dat ons kindje het wel zou redden, andere momenten geloofde ik er helemaal niet in, had ik enge dromen over dode baby's. Ik voelde de baby nu meer en meer bewegen, het gaf me dubbele gevoelens. Aan de ene kant is het leuk dat je je baby voelt bewegen maar aan de andere kant voel je je schuldig en vraag je je af of ze geen pijn heeft... Ik begon meer last te krijgen van harde buiken. Als ik een harde buik kreeg kon je een hele bult op mijn buik zien in de vorm van ons kindje. Het deed geen pijn maar voelde raar aan. Volgens de dokter kon dit geen kwaad en kwam het door het gebrek aan vruchtwater waardoor de baarmoeder gevoeliger is voor beweging. Zodra het pijn begon te doen moest ik wel terug naar het ziekenhuis. Ik vond die harde buiken eng en vroeg me af of het kwaad kon voor de baby. Als er geen vruchtwater is en je krijgt een harde buik, heeft de baby er dan last van? Volgens dokters niet. Toen ik 22 weken ver was moest ik terug naar de gynaecoloog. Deze keer moesten we niet zo lang wachten. Toen we met de echo keken was er zoals ik al had verwacht geen vruchtwater te zien. Maar de dokter zei wel dat ons kindje het heel goed deed, maag en blaas goed gevuld, hartje klopte goed en stevig, en soms zag je de baby een klein beetje bewegen. Ze lag ook nog altijd in stuit. Nu werden er afspraken gemaakt. Ik moest op 24 w terug op controle, was dan alles zoals het deze dag was, dan werd ik terug opgenomen om goed in de gaten te houden hoe alles liep en te wachten op de bevalling. Ik vroeg de dokter naar injecties voor de longrijping, ik had gelezen dat je dat op 24 weken krijgt voor de longetjes van de baby. De dokter antwoorde dat dat wel zou gedaan worden maar dat het niet zeker was of dat het wel zou helpen omdat de baby niet echt de kans had gehad om de longetjes ver genoeg te ontwikkelen. Hij zei dat er als ik opgenomen was een heel team van kinderartsen zou langskomen om te bespreken hoe het allemaal zou lopen en wat er zou gedaan worden. We gingen terug naar huis met gemengde gevoelens. De baby was ok, ik zou binnenkort opgenomen worden maar zou ze het redden?
Ik begon in een dip te geraken. Ik voelde me alleen. Zeker omdat ik een sms had gekregen van mijn beste vriendin die zei dat ze de vriendschap wou stopzetten omdat ze het gevoel had dat het maar van 1 kant kwam. HALLO!!!!!! Ik lig hier potverdikke hele dagen in bed, te vechten voor het leven van mijn kind! Dan kan je toch niet verwachten dat ik ga bezigzijn met problemen van een ander? Ik kon niet buiten, mijn gsm had ik weggelegd omdat ik tijd nodig had om alles op een rijtje te zetten. In zo'n situatie zie je wie je echte vrienden zijn. En gelukkig had ik wel nog vrienden die er begrip voor hadden dat ik eventjes niet veel liet weten, die er voor me stonden als het nodig was.
Iets voor ik 24 weken was moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Alles was nog altijd hetzelfde dus werd er een datum geprikt voor opname, dat zou maandag zijn. Mijn hoop begon te groeien, gewoon al omdat de dokters niet hadden verwacht dat alles ok zou zijn met de baby.Dus gingen we terug naar huis om nog te genieten van het laatste weekend dat ik thuis was. Zaterdag liep alles goed, had nergens last van, alleen dat ik vruchtwater bleef verliezen. Toen ik zondag opstond merkte ik dat ik last had van een trekkende pijn in mijn rug. Ik dacht dat het was van het liggen in bed dus verhuisde ik naar de zetel. Maar de pijn ging niet over. Ik probeerde wat afleiding te zoeken maar ik bleef denken dat dit misschien weeën waren. Ik zei dit tegen mijn vriend en die zei dat het waarschijnlijk gewoon pijn was van het liggen. Maar ondertussen begon ik af en toe ook last te krijgen van mijn buik. Ik besloot om een douche te nemen, misschien zou het dan over gaan. In de douche was het inderdaad ook over, voelde me even opgelucht. Maar een halfuur na het douchen begon het terug. Dus belde ik naar het ziekenhuis, maar de dokter was juist in het operatiekwartier en ik moest later nog eens terugbellen. We besloten om eerst maar op ons gemak te eten. Toen ik naar de wc ging zag ik dat ik een beetje bloed verloor. In paniek riep ik naar mijn vriend dat hij moest bellen naar het ziekenhuis. Nog geen 10 minuten later stonden de ambulance en de mug hier. Onze living stond ineens vol met mensen, ik mocht opeens niet meer rechtstaan. Ik werd vastgekopeld aan machines en er werden vragen gesteld. Ik probeerde alle vragen te beantwoorden en ondertussen ook uit te leggen in watvoor situatie we zaten. Ze lieten nog eens 2 dokters langskomen. Die besloten dat ik meemoest naar het ziekenhuis maar dat ik absoluut niet mocht rechtstaan dus belden ze de brandweer omdat we op de derde verdieping zaten zonder lift. De brandweer haalde me naar beneden in een brancard door het raam.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de monitor gelegd om te zien of alles ok was met de baby en om te zien of ik weeën had. Maar de machine toonde geen weeën aan. De dokter zei dat het waarschijnlijk harde buiken waren maar ergens in mijn achterhoofd wist ik zeker dat het weeën waren. Ik wilde de dokter wel geloven maar kon niet. Ik moest die nacht blijven om alles in de gaten te houden. De pijn ging niet over, die werd alleen maar erger. Ik kreeg dafalgan maar dat hielp niet. Ik begon te letten op de tijd tussen de pijn, eerst was dat 12 minuten en opeens sprong dat naar 4 minuten. Ik drukte op mijn belletje en de verpleging kwam met de dokter. Ze zeiden dat ze me naar de verloskamer zouden brengen om met de echo te zien hoe het was met de baby. Toen ik in de verloskamer lag namen ze ook mijn temperatuur, ik had koorts. Ik werd direct aan een infuus gelegd en er werd bloed genomen omdat ik waarschijnlijk een infectie had die de bevalling in gang gezet heeft. Ondertussen was de pijn niet meer te houden, die kwam nu om de minuut. Mijn vriend was onderweg naar het ziekenhuis omdat ik hem opgebeld had om te zeggen dat het toch weeën waren en dat ons kindje er nu snel ging zijn. Opeens voelde ik een drang om te beginnen persen. Ik riep dat tegen de verpleegster en die keek snel even en zag dat ons kindje kwam. Ze riep snel een dokter. Tegen dat de dokter er was lag ik al te persen, hij was juist op tijd om haar op te vangen. Toen ik keek zag ik ons kindje, als een lappenpop in de handen van de dokter liggen. Geen geween, alleen maar doodse stilte. Ik riep of ze alstublieft alles wilden doen om haar te redden. Ze liepen met haar naar de kinderarts. Op dat moment kwam mijn vriend binnen, met tranen in zijn ogen, in paniek.
5 minuten later kwam de verpleegster in de kamer. Ze zei dat er niks meer te doen was, dat Noa al aan het sterven was. Onze wereld stortte in. Ik kan niet goed uitleggen wat ik dan voelde. Het was een chaos in mijn hoofd. Had zin om te roepen maar het enigste dat kwam waren de geluidlozen tranen.
De kinderarts kwam binnen met een bundeltje in haar armen. Ze vroeg of we Noa wilden zien. Ik wilde maar was bang voor wat ik zou zien, mijn vriend ook. Maar toch nam ik haar in mijn armen, anders zou ik geen afscheid kunnen nemen. Ze was prachtig, een perfect engeltje maar o zo klein. De kinderarts legde uit dat ze niet te redden was omdat ze bijna geen longetjes had. En haar voetjes waren ook misvormd door het gebrek aan vruchtwater. De woorden glipten langs me heen, ik kon alleen maar kijken naar Noa zonder te stoppen met wenen.
De dag dat ik naar huis moest voelde ik me bang maar ook opgelucht dat ik thuis kon zijn bij mijn vriend. Hij kwam me halen met een taxi omdat we geen eigen auto hebben en met de bus gaan zagen we nu niet zitten. Eenmaal thuis aangekomen moest ik ook nog eens 3 trappen op omdat we geen lift hebben. Heel langzaam met veel rustpauzes ertussen ben ik boven geraakt om tot de volgende afspraak bij de dokter niet meer buiten te komen. Ook al was ik opgelucht om terug thuis te zijn, het was niet makkelijk. Je voelt je minder veilig omdat er geen dokters en verplegers in de buurt zijn. Dus bij het minste dat je voelt schiet je in paniek. Ik nam veel meer mijn temperatuur dan nodig was. Was mijn temperatuur iets hoger dan normaal dan kon ik het niet laten om om de 10 minuten nog eens te kijken of hij weer "normaal" was. Voelde ik iets raars in mijn buik dan maakte ik me ook direct zorgen. Maar wat nog het moeilijkst was, was dat ik niks mocht doen in huis. Ik mocht alleen maar platliggen terwijl mijn vriend het hele huishouden moest doen. Had ik iets nodig van eten dan moest ik roepen. Hoeveel hij ook zei dat het niet nodig was om me schuldig te voelen, toch voelde ik me schuldig. Ik vulde mijn dagen met op internet zoeken naar informatie over wat ik meemaakte. Ik vond alleen maar forums/blogs in het engels. Gelukkig kan ik engels maar het is toch altijd beter om info in je eigen taal te hebben en dat vond ik niet. Uren zocht ik op internet om daarna met mijn moeder te bellen over succesverhalen. Voor de rest keek ik naar films en alle soorten series. Heel mijn dag en nachtritme lag overhoop. Door de hele tijd in bed te liggen ben je 's avonds niet moe en slaap je minder goed. Ik viel pas laat in de nacht in slaap en dan werd ik ook pas laat weer wakker. Maar we dachten dat veel slaap niet kwaad kon, mijn lichaam had de rust nodig. Ik voelde wel dat hoe verder ik in de zwangerschap kwam hoe meer vruchtwater ik verloor. In het begin ging het over af en toe een druppeltje, nu was het al wat meer. Iedere keer dat ik voelde dat ik vruchtwater verloor spande heel mijn lichaam op. Gewoon van de teleurstelling omdat ons babytje dat vruchtwater nodig had. Ik werd er moedeloos van. Na 2 weken moesten we terug op controle in het ziekenhuis. Omdat we geen vervoer hadden moesten we met het openbaar vervoer. Ik was bang en voelde me schuldig dat ik dit moest doen maar we konden niet anders. Gelukkig was de bushalte niet ver van waar we wonen. De busrit zelf was verschrikkelijk. Het was bijna 30 graden dus verschrikkelijk warm op de bus. Toen we in het ziekenhuis waren moest ik eerst mijn bloeddruk en temperatuur laten nemen door de verpleging en daarna moesten we wachten. En wachten deden we, bijna 2 uren!!! De dokter die de echo deed was opgeroepen voor een bevalling waardoor iedereen die een afspraak had moest wachten. Het voelde niet goed, ik zou eigenlijk moeten neerliggen in plaats van hier te zitten. En toen waren we aan de beurt. We hoopten op goed nieuws, misschien wat meer vruchtwater? De dokter begon te kijken met de echo, het hartje klopte nog altijd goed maar zoals ik zelf al zag was er nog altijd niks van vruchtwater te zien. Maar tot de dokter zijn grote verrassing was ons kleintje wel groter dan normaal. Ze had lange beentjes zei hij. Dat was leuk om te horen, vooral omdat vincent zelf heel groot is. Dat had ze dus van de papa! De dokter keek ook of de maag en de blaas gevuld waren, dat was wel belangrijk. Als de maag en de blaas gevuld zijn dan betekend dat dat de baby drinkt van vruchtwater, dus dat er nog vruchtwater aangemaakt word. Maar ze lag in stuit dus als ze het uitplastte dan verloor ik het direct. Als ze met haar hoofdje naar beneden zou liggen dan hadden we misschien meer kans gehad dat er vruchtwater zou blijven zitten. De dokter zelf was niet positief maar ook niet negatief. Dus we vertrokken zonder echt een gevoel... 2 weken later, als ik 22 weken zou zijn zou ik weer een afspraak hebben...dus we bleven bang afwachten.
Het was maandag toen ik overgebracht werd naar het UZA. 's avonds kwam de ambulance me halen. Tegen dat ik daar was, was het al 22u. Ik kwam op de afdeling materniteit. De eerste nacht daat was verschrikkelijk. Je hoorde baby's huilen, zelfs als mijn deur dicht was. Ik vroeg me constant af of het gehuil van ons babytje binnenkort ook te horen zou zijn. De volgende dag werd ik naar de dokter gereden voor een echo. Zoals ik al wist was er nog altijd niet genoeg vruchtwater te zien maar deze dokters waren nog negatiever dan mijn eigen gynaecoloog. We kregen constant te horen dat het er heel slecht uitzag. Ja dat wisten we maar konden ze niet wat hoop geven? Ik bleef tegenspreken en zeggen dat ik verhalen had gelezen met een goede afloop. Daar antwoorden ze dan op dat het heel zeldzaam was. Iedere keer dat ik van de dokter kwam was mijn hoop even weg. De dokter zei me dat ik nu wel uit bed mocht om naar de wc te gaan en om te douchen. Daar was ik blij om, geen bedpannen meer!!! en een ECHTE douche, zaaaalig!!! De dagen in het UZA waren nog moeilijker dan in duffel. Constant die baby'tjes horen wenen, of kaartjes aan de deuren zien hangen van pasgeborenen... Toen ik voor de eerste keer uit het bed kwam stond ik niet stevig op mijn benen. Ik had verwacht dat het even wennen zou zijn maar dat het zo erg zou zijn wist ik niet! Ik had precies geen kracht meer in mijn benen, ik moest in de badkamer op mijn belletje duwen omdat ik ging flauwvallen. Dan toch maar in bed blijven liggen! De 2e keer dat ik een dokter zag was het de gespecialiseerde dokter. Een professor. Ik vroeg hem naar de amnio infusie. Hij zei me dat het nog experimenteel was en dat het niet zeker was dat het zou werken en dat er risico's aan vastzaten zoals vroegtijdige weeën, placenta die kon loskomen...Ik moest er van hem over nadenken en laten weten wat ik ging doen. Na een paar dagen na te denken en er over te praten met mijn vriend heb ik besloten om de amnio infusie te proberen. Ik kon niet niks doen, anders zouden we nooit weten of het zou helpen. Dus de volgende dag werd mijn bed naar de behandelkamer gereden. 2 dokters en een verpleegster waren bezig om alles klaar te zetten. Een grote zak met een soort van zoutoplossing en een megagrote naald! *slik* Die naald zou in mijn buik verdwijnen. Maar ik had alles over om ons kleintje te redden. Ze deden eerst een echo om te kijken hoe ons kindje lag en waar ze het beste zouden prikken. dan werd heel mijn buik ontsmet. En dan kwam de prikk. De verpleegster had mijn hand vast waarin ik mocht knijpen, zo hard als nodig was. Haar hoofd was naast het mijne en ze praatte met me om me af te leiden. De prik door mijn huid viel mee maar de prik door mijn baarmoeder deed toch serieus veel pijn!!! Ik heb toch een paar keer serieus gevloekt. En toen ging het vocht er in, je zag op de echo hoe mijn baarmoeder voller werd. Opeens zag je ons kleintje schoppen en bewegen. Het was heel ontroerend om te zien. Toen al het vocht er in zat werd ik weer naar mijn kamer gereden. Eenmaal op mijn kamer begon ik opeens weer hele hoeveelheden water te verliezen. Tranen sprongen in mijn ogen. Het had dus niks geholpen, het kwam er rechtstreeks weer uit. Het duurde 1 en een halfuur voordat alles er terug uit was. We waren dus terug bij af. Maar ik kon nog niet beslissen wat we nu zouden doen. 3 Dagen later was er een nieuwe amnio infusie gepland. Pas toen ik in de behandelkamer lag en de echo zag waar weer niks van vruchtwater te zien was besloot ik om de behandeling stop te zetten. Het had geen zin omdat het er direct terug uit kwam en zoveel risico's nemen voor iets dat niet helpt...dat kon ik niet. Ik zei dit tegen de dokter en vroeg wat de verdere opties waren. Hij zei me dat ik de zwangerschap kon stopzetten door weeën op te wekken of dat ik kon afwachten, de natuur zijn gang laten gaan. De zwangerschap stopzetten wilde ik absoluut niet, ik ben niet de natuur, ik ga niet beslissen over leven of dood. Dus in samenspraak met mijn vriend besloten we om de natuur zijn gang te laten gaan. Dat betekende dat ik naar huis moest, om daar verder plat te liggen. Er werden afspraken gemaakt. Ik mocht geen bad nemen, niet vrijen, geen tampons, geen trappen nemen als dat niet dringend nodig was, alleen met water spoelen en niet teveel rondlopen...alleen naar de wc of douchen. Ik moest ook iedere dag een paar keer mijn temperatuur nemen, als die te hoog werd moest ik direct naar het ziekenhuis komen. En in geval van weeën en bloedverlies ook. Ik moest binnen 2 weken terug op consultatie voor een echo. De volgende dag ging ik naar huis. Ik was toen 18 weken ver, dat betekende dat ik 6 weken thuis moest volhouden voor ik terug opgenomen werd. Want op 24 weken zou ik terug opgenomen worden omdat ons kindje dan levensvatbaar zou zijn.
Normaal gezien als je vliezen breken zou je weeën moeten krijgen. Dus toen ik eenmaal op mijn kamer lag in het ziekenhuis was het bang afwachten of ik geen weeën kreeg. Na 48 uur zou het dan al veiliger zijn. Ik moest ook direct antibiotica nemen omdat je een grote kans hebt dat infecties in de baarmoeder terecht komen omdat die gescheurd is. Ik moest iedere dag 4 keer mijn temperatuur nemen en de bloeddruk meten. Als die omhoog gingen had ik een infectie. Zoals ik al zei kregen we terug hoop...misschien zou het nog goedkomen. Als ik heel stil bleef liggen, genoeg water dronk dan zou het goedkomen. Maar als ik dan met een verpleegster sprak was al mijn hoop weer weg. Ze zeiden dat het kindje geen kans had op overleven zonder vruchtwater. En dan voel je je weer machteloos en ga je kapot van verdriet. Het was heel zwaar om in het ziekenhuis te liggen. Je hebt meer tijd om na te denken. Ik dacht constant aan wat ik verkeerd had gedaan, was het mijn schuld dat dit gebeurd was? Had ik dit kunnen voorkomen? Omdat het die maandag na het weekend een feestdag was kon ik mijn dokter niet zien, ik moest dus bang afwachten tot dinsdag. Op zo'n moment denk je : waarom staan ze hier niet? is het leven van ons kindje niet belangrijk? Je verwacht dat ze alles zullen doen om een leven te redden...maar het enigste dat gebeurde was stil liggen in bed. Die dinsdag kwam dan mijn eigen gynaeoloog. Hij deed een echo om te zien of er terug vruchtwater zat. Ik hoopte op goed nieuws maar wat we hoorden was slecht nieuws. Er was nog altijd geen vruchtwater te zien. Met het kindje was alles in orde. Nu ik mijn dokter zag vroeg ik of ze echt niets konden doen? Ik had gehoord van een patch om de scheur te dichten. De dokter zei dat ze dat niet meer deden omdat het teveel risico's meebracht. Hij zei ook dat we nog tot volgende week maandag zouden wachten om te zien of er iets veranderde. Met een bang hart vroeg ik wat er gebeurde als er niks veranderd was. Hij zei me dat het dan beter zou zijn om de bevalling in te leiden. Na dat bezoek van de dokter waren we kapot. Geen goed nieuws! Alle hoop was weer weg. We begonden te twijfelen. Zou het niet beter zijn om de bevalling te laten inleiden? We wisten het allemaal niet meer. Als ik zou bevallen dan zouden we nooit weten of ons kindje het zou redden. We namen geen beslissing, we konden het gewoon niet. Het was tenslotte een leven waar het over ging, wie waren wij om te beslissen over leven en dood? Ik kreeg die week bezoek van een vriendin, ze kwam bijna iedere dag. Ik had er wel veel aan, zo kon ik mijn gedachten verzetten en eens lachen. Die eerste week wilde ik voor de rest niemand horen. Ik zag het niet zitten om aan iedereen uit te leggen wat er gebeurd was, daar was ik nog niet klaar voor. Ik wilde eerst zelf tot rust komen. Die week werd er om de 2 dagen een echo gedaan. Bij de tweede keer kreeg ik wat meer hoop. De dokter zei dat er een paar pockets van 1 centimeter te zien waren, het was niet genoeg maar het zat er wel! Nu afwachten of er nog meer zou bijkomen. De dokter was al wat positiever, er was nog hoop zei hij. Maar die dag voelde ik ook een paar keer dat ik vruchtwater verloor. Hoe stil ik ook bleef liggen. Ik begon ook last te krijgen van harde buiken. Ik vroeg aan de verpleegster of dit betekende dat ik zou moeten bevallen. Ze zei dat dat kon maar dat dat het ook kon zijn dat het kindje bewoog en dat mijn baarmoeder daar op reageerde omdat er geen vruchtwater meer was. De boodschap was : afwachten. Sommige dagen had ik heel heftige huilbuien. Ik was doodsbang dat ik ons kindje zou verliezen. Dat zouden we niet aankunnen zei ik altijd maar. Maar daarna werd ik weer hoopvol en begon ik mezelf terug op te peppen dat het allemaal wel goed zou komen. Wij zouden een wonderkindje krijgen! Het was trouwens al eens gebeurd in onze familie! Mijn zusje was bevallen toen ze 24 weken was en haar kindje was nu ook gezond!!! Ik zei dat iedere dag tegen de verpleging en ze geloofden me niet echt, ze zeiden dat dat niet mogelijk was. Aan het eind van de week had ik ondertussen ook al op internet gekeken. Ik had iets zien staan over amnioinfusie. Dan spuiten ze een soort van water in de baarmoeder. Het was nog experimenteel en niet bewezen dat het helpt. Ik vroeg ernaar bij mijn dokter. Die zei dat hij dat zelf niet deed, dat ik daarvoor in het UZA moest zijn bij een gespecialiseerde dokter. Hij zou ermee bellen en vragen of ze me konden opnemen in het universitair ziekenhuis van antwerpen. Toen mijn dokter terugkwam zei hij me dat ze hadden gezegd dat ze dat bij mij niet konden doen omdat ik nog maar 16 weken ver was. Het was veel te vroeg. Weer was ik kapot maar deze keer vastberaden om niet op te geven. Ik bleef vragen om me door te sturen, ik belde zelf naar het UZA. Tot er werd beslist om me toch door te sturen omdat ons kindje het heel goed deed. Het was een grote opluchting voor ons, nu zou het allemaal goed komen!
Toen mijn vriend en ik ontdekten dat ik zwanger was waren we heel blij. Het was niet gepland maar zeker welkom! Het begin van de zwangerschap was niet makkelijk. Ik was de hele dag door misselijk, als ik nog maar aan eten dacht hing ik al boven de wc, maar dat vond ik niet zo erg...ze zeggen toch altijd dat als je heel misselijk bent dat met je kindje dan alles in orde is? Was het maar zo... Na de derde maand ging de misselijkheid over. Ik had opeens energie voor 2! En ik at ook voor 2 . Nu kon er niks meer misgaan zeiden we...de 3 "gevaarlijke" maanden waren nu voorbij...nu konden we echt genieten van ons groeiende kindje. Maar ik zat met een probleem. Ik kreeg rare reacties op de gel die de gynaecoloog gebruikte. En hoeveel ik het ook tegen de gynaecoloog zei, hij vergat het. Ik kreeg een schimmelinfectie. Ik had een afspraak bij een nieuwe gynaecoloog, op 16 weken en 4 dagen. Maar 4 dagen voor mijn afspraak gebeurde het ergste... Het was nog nacht toen ik opstond om naar de wc te gaan. Ik stond recht en verloor opeens heel veel water. Ik dacht dat ik geen controle meer had over mijn blaas, had gelezen dat dit kon gebeuren. Dus ik waste me en deed nieuwe kleren aan. Maar toen ik terug in bed ging liggen verloor ik weer een hele plas. Weer wassen en nieuwe kleren...het gebeurde nog een derde keer en toen stopte het. Ik ging terug slapen, toch wel een beetje bezorgd. Toen ik opstond belde ik naar mijn schoonmoeder, die zei me dat ik direct naar spoed moest gaan want het kon zijn dat mijn water gebroken was. Toch wel een beetje paniekerig vertrok ik met Vincent naar het ziekenhuis. Vincent probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat het wel niks zou zijn, alles zou in orde zijn met ons kindje. Op de spoed werd ik direct doorgestuurd naar de afdeling verloskunde. Daar kwam een dokter kijken naar het kindje met een echo. En toen de woorden : 'Nee dit ziet er niet goed uit, al uw vruchtwater is weg, we kunnen niets meer doen.' Onze wereld stortte in. Ik vroeg aan de dokter of alles ok was met de baby. De dokter antwoorde dat het hartje nog goed klopte maar dat het geen zin meer had. Meer zei hij niet en hij vertrok terug. De verpleging kwam zeggen dat ik doorgestuurd werd naar het ziekenhuis waar mijn gynaecoloog werkte, daar zouden ze de bevalling inleiden. En zo stonden we weer op straat waar vincent zijn mama ons kwam halen om naar het andere ziekenhuis te gaan. Toen we in de auto zaten leek het alsof het allemaal niet werkelijk was, ik kon maar niet geloven dat we ons kindje moesten afgeven. Het klinkt misschien stom maar ik dacht : waarom wij?! Toen we in het andere ziekenhuis aankwamen kwam er weer een dokter van wacht omdat mijn gynaecoloog niet in het weekend werkte. De dokter deed ook een echo en zei hetzelfde : geen vruchtwater meer maar met de baby alles in orde. Ze stelde voor om af te wachten in plaats van de bevalling in te leiden. Er was een mogelijkheid dat de scheur spontaan dicht zou groeien en dat er nieuw vruchtwater zou aangemaakt worden. We kregen terug hoop. Misschien kwam het toch nog goed! Ik werd direct op een bed gelegd en mocht er niet meer uit, mocht zelfs niet rechtzitten. Alles gebeurde in bed, zelfs wassen en naar de wc gaan. En zo begon het wachten en hopen dat we het zouden redden.
. Nu kon er niks meer misgaan zeiden we...de 3 "gevaarlijke" maanden waren nu voorbij...nu konden we echt genieten van ons groeiende kindje. 
