In de nasleep van de roemloze ondergang van het Derde Rijk verdeelden
de bezettende machten de verwoeste Duitse hoofdstad Berlijn in
verschillende militaire sectoren, naderhand samengevoegd tot de intussen
verdwenen concurrerende steden West-Berlijn, aan de kant van het
westerse kapitalisme onder leiding van de Verenigde Staten van Amerika
en Oost-Berlijn, aan de kant van het oosterse communisme onder leiding
van de Sovjetunie. Lang voor de bouw van de Berlijnse Muur (opgetrokken
in 1961) was Berlijn reeds de frontstad bij uitstek van de grotendeels
ideologisch uitgevochten Koude Oorlog tussen het kapitalistische Westen
en het communistische Oosten. Hoewel een geldverslindende en
nietsontziende wapenwedloop tussen Oost en West de wereld regelmatig op
de rand van de afgrond leek te brengen, waren zowel de leiders in Moskou
als in Washington beducht voor de vernietigende slagkracht van de
tegenstander en daarom speelde een groot gedeelte van de Koude Oorlog
zich af in de grijze schemerzone van de spionagewereld, waarbij de beide
machtsblokken door het uitzenden van sluwe infiltranten elkaars
belangrijkste geheimen trachtten te ontfutselen. Vanzelfsprekend vormde
het gespleten Berlijn een gedroomd decor voor de grootmeesters van de
wereld in de schaduw
Een regelmatig toegepaste praktijk in de Koude Oorlog, zowel in de
interpretaties van de fantasten als in de minder romantische realiteit
van het dagelijks gebeuren, was het inzetten van de zogenaamde femmes
fatales in de spionage: goed uitziende, maar nog veel beter opgeleide
vrouwen die door hun charmes hooggeplaatste functionarissen in het
vijandelijke kamp moesten zien te verleiden om hun belangrijke geheimen
te ontfutselen en deze hierop aan hun oversten konden doorspelen. Tot
de beruchtste femmes fatales uit de Koude Oorlog behoorden de zwaluwen
van de KGB, speciaal getraind om overal ter wereld belangrijke mannen
uit het kapitalistische machtsblok te verleiden en staatsgeheimen te
laten verklappen. De meest onverschrokken vrouwelijke spionnen uit het
Oostblok werden evenwel gerecruteerd door de Stasi in Oost-Duitsland,
zowat de meest intensieve geheime dienst uit de communistische wereld.
Een Oostduitse zwaluw die nogal wat stof deed opwaaien in de jaren
vijftig van de vorige eeuw was de jonge vrouw Irmgard Margarete Schmidt,
afkomstig uit de Oostduitse deelstaat Saksen en dankzij haar
verleidingstrucs in staat om door te dringen tot belangrijke kringen van
de Amerikaanse militaire inlichtingendiensten in West-Berlijn.
Irmgard Schmidt meldde zich in 1952 op 24-jarige leeftijd in
West-Berlijn aan als vluchtelinge uit de oostzone en bracht haar
eerste maanden in het westen op een klein zolderkamertje door waar ze
zich wijdde aan het verslinden van allerhande filosofische geschriften.
Zoals wel meer aantrekkelijke vrouwen van haar leeftijd sloot ze zich
niet uitsluitend op haar kamertje op, maar reeds vlug werd ze een bekend
gezicht in de bekendste nachtclubs van de stad. Irmgard slaagde er
vrij vlug in om haar vriendenkring in het exclusieve wereldje uit te
bouwen en via een geslepen netwerking, waarbij ze zich door de ene
vriend aan de andere liet voorstellen, kwam ze vrij vlug in contact
met twee hooggeplaatste Amerikaanse functionarissen. Tijdens het proces
dat volgde op het uitlekken van haar ware activiteiten in het westen,
deed de Amerikaanse overheid er alles aan om de identiteit van de twee
verleide functionarissen geheim te houden. Toch slaagde de New York
Post er in 1955 in om de identiteit van één van de twee verleide
functionarissen te onthullen: het ging om de luchtmachtkolonel Patrick
Hayes, die kort na het uitlekken van de spionage-activiteiten van
Irmgard Schmidt werd overgeplaatst. De identiteit van de andere
verleide functionaris werd zorgvuldig geheim gehouden, vermoedelijk om
de geheime dienst niet al te veel schaamrood op de wangen te bezorgen.
De verleidingstrucs van de Oostduitse sirene moeten bijzonder intens
geweest zijn, want in geen tijd wist de jongedame Schmidt twee
achtereenvolgende kantoorbetrekkingen te verkrijgen bij afdelingen die
tot het CIA-netwerk in West-Berlijn behoorden. Gezien de gespannen
situatie van de Koude Oorlog waren de veiligheidsmaatregelen bij de
Amerikaanse geheime diensten draconisch en daarom is het des te
verbazender dat een volslagen onbekende vluchtelinge uit het Oosten
zulke belangrijke betrekkingen verkreeg, ongetwijfeld te wijten aan haar
intieme contacten met de belangrijke Amerikaanse functionarissen. Als
spionne boekte Irmgard verbluffende resultaten, daar zij erin slaagde om
aan haar communistische opdrachtgevers belangrijke informatie en
documenten door te geven over de werking van de CIA in West- Berlijn en
Duitsland in het algemeen. Tijdens de uitbundige cocktailpartys van
de inlichtingendiensten slaagde Irmgard erin om de meest nuttige
informatie van haar slachtoffers los te krijgen en haar werkmethoden
waren zo intensief dat een CIA-onderzoeker naderhand verklaarde dat
geen enkele andere spion zo ver had kunnen doordringen in onze
inlichtingendienst te West-Berlijn. Helaas voor haar eigen
spionage-activiteiten ging Irmgard met haar ijver zo ver dat deze haar
uiteindelijk fataal zou worden
Een eerste aanwijzing van mogelijke spionage kwam nadat bleek dat zij op
een cocktailparty een Duitse medewerker van de CIA te opvallend een
aantal belangrijke detailvragen stelde en nog duidelijker werd het toen
ze op een bureau, waar zij volgens haar bevoegdheid niet aanwezig moest
zijn, betrapt werd bij het doornemen van andermans documenten. Op basis
van deze twee aanwijzingen stelde de CIA een onderzoek in naar deze
plots verdachte nieuwkomer en op 1 december 1954 werd zij reeds
aangehouden, kort daarop gevolgd door een proces. In die gespannen
dagen van wederzijds wantrouwen tussen Oost en West konden betrapte
spionnen op een zware straf rekenen, maar het leek voor de Amerikanen
eerder prioriteit om de namen van de verleide officieren in de doofpot
te stoppen dan wel om de betrapte jongedame daadwerkelijk te straffen.
Tot haar verdediging haalde Irmgard, die naar verluidt bijzonder
aantrekkelijk gekleed voor de rechter verscheen, aan dat ze in haar Saksische
woonplaats Halle door de Stasi onder druk was gezet om tot spionage over
te gaan: de Oostduitse Volkspolizei had namelijk haar partner
gearresteerd en zo zouden ze haar gedwongen hebben om tot spionage over
te gaan. Van de Sovjets had ze voor haar activiteiten in het Westen wel
een goede 3000 mark financiële compensatie ontvangen, overigens een
erg karige verloning voor zulke riskante stiel. In ruil voor haar
stilzwijgen betreffende de identiteit van de door haar verleide
Amerikaanse functionarissen kreeg Imgard Schmidt een relatief milde
straf opgelegd. Misschien was het naast haar omèrta over de identiteit
van de door haar versierde hoge omes ook haar charmante verschijning die
de rechter tot enige mildheid in zijn vonnis had bewogen?
English version
In the aftermath of the inglorious doom of the Third Reich the ruined German capital Berlin was divided by the occupying forces in several military areas, afterwards mingled in two competitive cities, nowadays already disappeared in the mists of history. At one side there was West Berlin, under the domination of the western capitalist power block and on the other side there was East Berlin, under the domination of the eastern communist power block. A long time before the construction of the Berlin Wall (founded in 1961) Berlin was the front city par excellence in the ideological Cold War between the capitalist West and the communist East. A very expensive and strenuous race of arms between the Eastern and Western power blocks brought the world more than once at the edge of the abyss, but nevertheless the leaders in Moscow and Washington were aware of the devastating military power of their competitors. Due to the mutual military threat, a very large part of the Cold War took place in the grey zone of the world of espionage, by which the two power blocks tried to steal each other's main secrets by sending out some cunning infiltrators. Of course the divided city of Berlin was the dreamed scene for the grandmasters in the world of shadows.
A frequently used method in the Cold War, as well in the world of imagination as in the much less romantic daily reality, was the involving of the so called femmes fatales in the world of espionage: good looking, but even much better educated women who had to seduce high ranked functionaries in the opposing camp in order to snatch them very important secrets so they could pass them on to their commanders. The most notorious femmes fatales of the Cold War were the "swallows" of the KGB, especially trained to seduce no matter where important men in the capitalist word so they would blurt out to them governemental secrets. The most audacious female spies were anyhow recruited by the Stasi in Eastern Germany, the most intensive secret service of the communist world. An Eastern German 'swallow' who created much commotion in the fifties of last century was the young woman Irmgard Margarete Schmidt, originally from the Eastern German federal state Saksen. Due to her seduction skills she could penetrate in important circles of the American military secret service of Berlin.
Irmgard Schmidt registered herself in 1952 on the age of 24 as a refugee from the 'eastern area' in West Berlin and she passed her first months in the West in a very small rooftop room where she devoted herself in reading all sorts of philosophical writings. Like more attractive young women of her age, she didn't lock herself exclusively on her room, but she became already fast a well known face in the most famous nightclubs of the city. Irmgard managed quite fast to compose a circle of friends in that exclusive world an through a cunning networking, by which she let introduce herself from ane 'friend' to another, she made very fast contact with two high ranked American functionaries. During the trial following on the discovery of her real activities in the West, the American governement tried everything to keep secret the names of the two seducted functionaries. After all The New York Post succeeded in 1955 to publish the name of one of the two functionaries: this person was the air force colonel Patrick Hayes, who was 'transferred' short after the reveal of Irmgard Schmidt's espionage activities. The identity of the other functionary was carefully kept as a secret, probably to avoid the secret service was blamed too much.
The seduction skills of the Eastern German siren have to have been very intensive, since Fräulein Schmidt got in no time two successive office jobs in departments belonging to the CIA network of West Berlin. Due to the tense situation during the Cold War the security measures in the departments of the American secret services were draconic and therefore it's much more surprising a completely unknown refgee from the East could get such important jobs, no doubt due to her intimate contacts with important American functionaries. As a spy Irmgard made some amazing results since he succeeded to pass on important information and documents about the organization of the CIA principally in West Berlin and generally in Germany. During the exuberant cocktail partys of the secret services Irmgard managed to obtain the main information from her victims and here methods were so clever a CIA investigator declared afterwards 'that no spy before her had been able to penetrate so deeply in our military secret services in West Berlin'. Unfortunately for her own espionage activities went so far with her diligence it would finally betray her...
A first indication of possible espionage came out when she interrogated on a cocktail party a German employee of the CIA too obvious about some details. The true nature of her activities in the West turned out when she was discovered in an office, not allowed to be there due to her competences, looking into documents she didn't had to look into. With this two indications as a starting point, the CIA started an investigation to this suddenly suspicious newbie and on the first December of 1954 she was arrested, soon followed by a trial. In those tense days of mutual distrust between East en West catched infiltrators could count on very strict punishments, but for the Americans it seemed to be a priority to cover up the names of the two seducted officers instead of punishing really the catched young lady. To her defense Irmgard, who appeared dressed very attractive before the judge, claimed she was blackmailed in her living place Halle in Saksen by the Stasi to work for them. The Eastern German Volkspolizei had captured her life companion so she was forced into espionage. From the Russians she got a financial compensation of 3000 German marks for her activities in the West, a very tiny wage for such a tricky business. In exchange for her silence about the identity of the two seducted fuctionaries Irmgard Schmidt got a quite light punishment. Maybe it was not only her 'omerta' about the identity of the two officers, but her charming appearance too that motivated the judge to his soft verdict?
Over Amazones en Scythen : About Amazons and Scythians
De beruchte Amazones, gevreesde vrouwelijke ruiters en boogschutters die
volgens de overlevering hun rechterborst hadden laten verbranden om
beter hun boog te kunnen spannen, spreken heden ten dage nog steeds tot
de verbeelding, en niet in het minst tot de mannelijke. De eerste
meldingen van Amazones komen van de Oude Grieken, die hun beschrijven
als een woeste en mannen verslindende stam, waartegen menig Griekse held
voor zijn leven moest vechten. Een van de beroemdste verhalen is de
epische strijd tussen de Amazonekoningin Penthesileia en de Griekse
kampioen Achilles tijdens de Trojaanse Oorlog. Als een volk uit
Klein-Azië, het huidige Turkije, kwamen de Amazones de in het nauw
gedreven Trojanen te hulp en hun koningin zocht het duel op met de
Griekse voorvechter Achilles. Na een woeste strijd doorboorde Achilles
zijn tegenstreefster meedogenloos met zijn speerpunt, maar wanneer hij
zich over het lichaam van de gevallen vijandin boog, werd hij geschokt
door de schoonheid van de gevallen vrouw en beweende haar als was het
zijn eigen geliefde. Een vrolijker verhaal over de Amazones is ons
nagelaten door de bekende geschiedschrijver Herodotos en in zijn relaas
brengt hij de ongetemde vrouwen rechtstreeks in verband met de Scythen
en Sarmaten, in de Oudheid gevreesde nomadenstammen die het gebied van
de huidige landen Kazachstan, Oekraïne, Moldavië en Roemenië beheersten.
De Oude Grieken situeerden het oorspronkelijke leefgebied van de
Amazones aan de rivier de Thermodon, in het noorden van het huidige
Turkije en niet ver van de Zwarte Zee. Na een veldslag tegen een
Griekse expeditie aan de Thermodon werden de Amazones verslagen en een
deel onder hun werd gevangen genomen en als slavinnen meegevoerd naar
het Griekse thuisland. De overwinnaars laadden triomfantelijk drie
schepen vol met hun vrouwelijke gevangenen en kozen in de Zwarte Zee het
ruime sop huiswaarts, maar in hun zelfvoldaan machosisme onderschatten
zij de weerbaarheid van de vrouwen die zij tot slavernij wilden
dwingen. Zo gauw de Amazones de kans schoon zagen, verbraken zij hun
boeien, overmeesterden hun bewakers en gooiden hen een voor een zonder
pardon overboord. Hoewel ze zich van hun slavendrijvers bevrijd hadden,
waren de vrouwen niet in staat om naar hun thuisland weer te keren,
want ze zaten nog op de schepen van de overboord geslagen piraten en
hadden geen ervaring in de stuurmanskunst. Alzo dobberden zij
verscheidene dagen rond op de Zwarte Zee tot hun schepen uiteindelijk
strandden op de kust van de Krim in het huidige Oekraïne.
Nietsvermoedend waren de Amazones op het grondgebied van de geduchte
Scythen beland en hun ontmoeting met deze krijgshaftige nomaden zou hun
lotsbestemming definitief veranderen.
Eenmaal terug aan land gebruikten de Amazones hun beproefde methodes
om te overleven en na het roven van een kudde paarden trokken zij
plunderend en brand schattend door het Scythische land, tot
verbijstering van de lokale nomaden die door hun buurvolkeren net zelf
gevreesd werden omwille van deze praktijken. Na een treffen ontdekten
de Scythen bij het bekijken van een paar buitgemaakte vijandelijke
lijken dat deze onbekende vijanden geen jonge mannen waren zoals zij
eerst vermoedden, maar wel krijgshaftige vrouwen. Vermoedelijk kenden
de Scythen reeds in die oude dagen het principe van de hoofse liefde en
geen geweld tegen vrouwen, want na een intens krijgsberaad besloten zij
om de gewapende strijd tegen de indringsters te staken en een
vredelievende oplossing voor het conflict te zoeken. Een groep jonge
mannen, met naar schatting de getalsterkte van de Amazones, moest zich
naast het vrouwelijke kamp regelen, elk mogelijk treffen vermijden en
hun rivales in elke mogelijk opzicht nabootsen. De wijze en
vooruitziende leiders van de Scythen zagen in deze vrijgevochten dames
de ideale moeders van een groot nageslacht en zo moest het dan ook
geschieden.
De moedige jonge mannen legerden zich dicht bij het kamp van de
Amazones en namen reeds gauw elke achterdocht bij hun tegenstreefsters
weg toen deze inzagen dat de mannen geen kwaad tegen hen in de zin
hadden. Naarmate de wederzijdse achterdocht verdween, schoven de
kampen een beetje dichter naar elkaar toe en de Scythische jonge mannen
hielden zich net als de Amazones in leven met de jacht te paard met
speer en pijl en boog. Elke dag rond ongeveer het middaguur trokken de
Amazones zich alleen of met twee terug om ergens hun gevoeg te doen en
zodra de Scythen dit door hadden, begonnen zij de vrouwen te volgen naar
hun private plekjes. Op een gegeven moment ontdekte een Scythische
jonge man een eenzame Amazone en benaderde haar, wat door haar niet werd
afgewezen, maar juist in tegendeel werd aangetrokken. Nadat de Amazone
voor het eerst in haar leven de geneugte van het seksueel verkeer met
een man had ervaren, maakte zij hem in gebarentaal duidelijk dat hij de
volgende dag moest terugkeren met een gezel, waarop zij dan een andere
vrouw zou meenemen. Zodoende ontdekten na verloop van korte tijd alle
Amazones en Scythen elkaar in het wederzijds genot, waarop de beide
kampen zich als het ware verenigden en elke jongeman samen bleef met de
vrouw die hij als eerste had uitgekozen. Hierop leefden de twee seksen
een hele poos in wederzijdse harmonie samen, tot de Scythische jonge
mannen hun kersverse eegas verzochten om hun te volgen naar hun stam en
daar verder het leven met hun te delen.
De Amazones beseften echter dat dit het einde van hun vrije manier
van leven zou betekenen en weigerden om de mannen te volgen, want zij
zouden nooit kunnen aarden naar de domestieke levenswijze van de
Scythische vrouwen in hun woonwagens en met hun huishoudelijke taken.
Daartegenover nodigden zij hun mannen uit om hun te volgen in hun
avontuurlijke levensstijl en zich in een gebied te vestigen waar zij
onafhankelijk zouden zijn van de Scythische leiders. Uitgedaagd door de
avontuurlijke geest van hun kersverse vrouwen trokken de jonge Scythen
naar hun stamgebied, eisten hun deel van hun bezittingen op en volgden
hun vrouwen naar een nieuw leefgebied dat zij hadden uitgekozen. Aldus
trokken de Amazones en hun jonge echtgenoten naar het steppengebied ten
oosten van de rivier de Don en vestigden zich daar onder de naam
Sarmaten, een zwervend volk dat in de verdere loop van de geschiedenis
een gevreesde reputatie zou krijgen.
Gezien de Amazones zich de Scythische taal en gewoonten nooit eigen
maakten, ontwikkelden de Sarmaten een volledig eigen cultuur waarin het
krijgshaftige verleden van hun stammoeders nooit verloochend zou
worden. Tot in de lengte van eeuwen bleven de Sarmatische vrouwen
mannelijk aandoende kleding dragen, gingen zij steeds met of zonder hun
mannen te paard op jacht en namen zij zonder vrees deel aan de meest
gevaarlijke krijgshandelingen. Recente archeologische opgravingen in de
steppen van Zuid-Rusland en Oekraïne bewezen dat deze oude verhalen
niet naar het rijk der fabelen moeten verwezen worden: er werden immers
meerdere rijkelijk versierde Sarmatische grafheuvels gevonden, gewijd
aan luisterrijke vrouwelijke krijgers
English version
The notorious Amazons, dreaded female horsedrivers and archers who had, according to the legend, icinerated their right brests to be able to better tighten their bows, are today still in the imagination, and especially in those of men. The first notifications originate from the ancient Greeks, describing them as a savage and men consuming tribe, to whom many Greek hero had to fight for his life. One of the most famous stories is the one of the epic battle between the Amazon queen Penthesileia and the Greek champion Achilles during the Trojan war. As a people from Asia Minor; nowadays Turkey, the Amazons came to aid the cornered Trojans and their queen challenged the Greek zealot Achilles to a duel. After a rugged battle Achilles penetrated his female antagonist ruthless with his vanguard, but when he bowed himself over the dead body of his fallen enemy, he was shocked by the beauty of the shattered woman and he mourned for her like she was his own beloved one. A more bright story is told us by the famous Greek historian Herodotus and in his narrative he puts the untamed women together with the Scythians and Sarmatians, feared nomad tribes in the antiquity controlling the territories of the countries of Kazachstan, Ukraine, Moldavia and Rumania. The ancient Greeks positioned the original habitat of the Amazons at the river Thermodon, in the northern part of Turkey and close to the Black Sea. After a battle against a Greek expedition at the banks of the Thermodon the Amazons were beaten and some of them were captured and taken to the Greek homecountry as slaves.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Het republiekje Macedonië kunnen we op de Europese kaart een beetje verstopt terugvinden tussen de (grotere) buurlanden Servië, Bulgarije, Griekenland, Albanië en Kosovo. Ondanks de kleine oppervlakte vormt de bevolking van Macedonië een etnisch lappendeken: de meerderheid bestaat uit Slaven, die zichzelf Macedoniërs noemen met daarnaast een grote minderheid van Albanezen, gevolgd door kleinere bevolkingsgroepen zoals de Roma (zigeuners), Vlachen (met Roemeense roots), Turken en Grieken. De naam van het republiekje wordt wereldwijd erkend, behalve door het fanatieke zuidoostelijke buurland Griekenland, vermits er zich in het noorden van Griekenland een gelijknamige provincie bevindt. Dit Griekse Macedonië vormde het kernland van het legendarische Macedonische imperium dat gesticht werd door de eenogige Philippus II en zijn wereldberoemde Alexander de Grote. Gezien de Grieken hun reputatie als baarmoeder van onze glorieuze westerse beschaving hoog hebben te houden, eisen zij onvoorwaardelijk de naam Macedonië binnen hun landsgrenzen op en om de gemoederen te sussen, ging Macedonië aanvankelijk door het leven onder de naam FYROM (Former Yugoslav Republic of Macedonia), verwijzend naar de eerdere bestemming van Macedonië als deelrepubliek van de federale communistische staat Joegoslavië. In deze naamgevingskwestie speelt niet alleen het historisch erfgoed een rol, maar misschien meer nog het feit dat het noorden van Griekenland bevolkt wordt door een aanzienlijke Slavische minderheid, verwant met de Slaven van hun gecontesteerde buurlandje en in Griekenland wordt wel eens gevreesd dat de Macedoniërs deze naam en hun verwantschap met de Griekse Slaven zouden durven gebruiken in het kader van territoriale eisen op hun grondgebied. De betwisting van de naam Macedonië vormt in de eerste plaats het probleem van de Grieken en behoort niet tot het domein van deze bijdrage, de scherpe en vijandige tegenstellingen tussen de Slavische Macedoniërs, die een orthodoxe vorm van het christendom belijden en de etnische Albanezen, aanhangers van een soefistische vorm van de islam, daarentegen wel. Nergens in het land worden deze tegenstellingen scherper in beeld gebracht dan in de hoofdstad Skopje.
Het begrip 'gespleten stad' wordt in de Macedonische hoofdstad Skopje in haar meest extreme vorm geëtaleerd, aan de ene kant van de rivieroever bevinden zich de islamitische Albanezen en aan de andere kant de orthodox-christelijke Macedoniërs. Skopje is gebouwd in een vallei omringd door hoge bergtoppen rond de rivier de Vardar en beide gemeenschappen hebben zich elk op een aparte rivieroever gevestigd. Aan de Albanese kant vinden we het oude Skopje met een fort dat nog uit Romeinse tijd dateert en een oude bazaar uit de Turkse tijd, waar de moëzzin tot het gebed oproept en waar men zich reeds in een souk in de Arabische wereld waant. De Macedonische kant van de stad is veel minder pittoresk, gezien vooral dit deel van de stad getroffen werd door een immense aardbeving in 1963 en men sindsdien grote werken tot heropbouw heeft laten uitvoeren. Het nieuwe bewind van de republiek probeert de hoofdstad te verfraaien met protserige monumenten die moeten verwijzen naar het grootse verleden dat niet per definitie tot het nationale erfgoed van het huidige grondgebied behoort. De twee delen van Skopje worden over de Vardar met elkaar door een stenen brug, reeds van oudheid gebouwd door de eerste bewoners van Skopje maar symbolisch belangrijk omdat op deze plek tijdens de Turkse overheersing Slavische opstandelingen levend werden gespietst en in de rivier gegooid. De Ottomaanse Turken hebben gedurende zes eeuwen over het grootste gedeelte van de Balkan geheerst en dat wordt hun nog steeds niet in dank afgenomen door de Slavische bevolkingsgroepen. De Albanezen belijden net als de vroegere overheersers de islam en worden daardoor nog steeds aanzien als de erfgenamen van de Turken, wat één van de belangrijke oorzaken voor de wederzijdse vijandschap vormt. Albanezen leven nog op een veel traditioneler manier dan hun meer 'geëmancipeerde' Slavische buren en kennen bijgevolg een hoog geboortecijfer, een voorname bron van angst en ergernis voor hun orthodoxe medeburgers. In totale aantallen vormen zij een minderheid ten opzichte van de Macedoniërs, maar door de nabijheid van hun 'kernland' Shqipteria (Albanië) en het sinds kort onafhankelijk geworden Kosovo met een overwegend Albanese meerderheid leeft bij vele Macedoniërs de vrees dat de Macedonische Albanezen zich wel eens zouden willen afscheuren van de republiek Macedonië. Die vrees werd bijna bewaarheid in 2001 toen gewapende infiltranten vanuit Kosovo Macedonië binnendringen om op een gewelddadige manier de Albanese afscheuring van Macedonië uit te lokken, waarna er ternauwernood een bloedige burgeroorlog werd vermeden. Mede onder druk van de in Kosovo opererende NAVO staakten de strijdende partijen het vuren en kregen de Macedonische Albanezen meer rechten toegekend, waarna er een relatieve rust weerkeerde in het bergstaatje. Uit die woelige periode dateert ook het zeventig meter hoge Millennium-kruis op een bergtop aan de Macedonische kant van Skopje: het grootste kruis ter wereld werd daar officieel gebouwd ter ere van tweeduizend jaar christendom, maar is tevens een symbool van trots van de Slavische gelovigen en een duidelijk signaal aan het adres van de moslims dat ze zich maar beter gedeisd houden in dit overwegend orthodox-christelijke land.
In tegenstelling tot andere bloedig bevochten gebieden zoals Kroatië, Kosovo en Bosnië slaagde Macedonië er reeds in 1991 in om zich vreedzaam los te maken uit de unie van Joegoslavië. Tijdens een referendum stemde meer dan negentig procent van de bevolking voor onafhankelijkheid, waarna de Macedonische president Gligorov er in slaagde om de in Joegoslavië dominante Serviërs te overtuigen het landje zonder slag of stoot los te laten. Het feit dat Macedonië eerder een armlastige republiek dan een welvarende natie vormde en dat er geen Servische minderheid woonde waarvan de belangen dienden behartigd te worden, heeft ongetwijfeld mede de tolerante houding van de Serviërs tegenover de Macedonische onafhankelijkheid verklaard. Aanvankelijk trachtte de jonge natie met beperkte middelen een eigen economie uit te bouwen en leefden de Albanezen en Slaven in wederzijdse harmonie samen, maar een door de slabakkende economie toenemende armoede scherpte de wederzijdse tegenstellingen aan en hoewel de twee bevolkingsgroepen in vrede bleven samen leven terwijl door Kroatië, Bosnië en later ook Kosovo het spook van een alles vernietigende oorlog waarde, barstte ook in Macedonië de bom kort na de door de NAVO afgedwongen wapenstilstand in Kosovo. De meeste Albanezen in Macedonië zijn gevestigd in hun eigen wijken in de hoofdstad Skopje, maar ook in de zuidelijker gelegen steden Tetovo en Gotiva waar ze reeds lang voor onderwijs en meer voorzieningen in hun eigen taal en gewoontes ijverden. De Macedonische autoriteiten probeerden de Albanese culturele ontwikkeling zo vee mogelijk af te remmen uit vrees voor de ontwikkeling van een scherp Albanees nationalistisch bewustzijn, maar het waren net deze beknottingen die het verzet des te meer stimuleerden. De Macedonische Albanezen voelden zich in hun aanspraken sterk gestimuleerd door het succes van de Kosovaarse onafhankelijkheidsoorlog, want in 1999 waren de Kosovo-Albanezen er in geslaagd om de NAVO tegen de Serviërs in het harnas te jagen onder de dreiging van een grotendeels in scène gezette volkerenmoord door de Serviërs. Onder druk van de luchtmacht van het westerse militaire bondgenootschap trokken de Serviërs zich terug uit Kosovo, wat de Albanezen daar grote autonomie en uiteindelijk een onafhankelijke staat opleverde. Gesterkt door hun overwinning in de voormalige Servische provincie vielen integristen van de Kosovaarse paramilitaire groepering UCK op een koude winternacht het Macedonische grensstadje Tanusevci binnen en balanceerde de kleine republiek even op de rand van een bloedige burgeroorlog.
POSTHISTORIESTRAVELLING
