alles gepakt, hopelijk niks vergeten en dank zij een paar heel goede vrienden aanbeland in de luchthaven van Zaventem voor de grote sprong...terug naar Phuket waar er hopelijk iemand op me wacht. Met een van de mooie vliegtuigen van Ethihad Airways, vlieg ik Thailand te gemoed tegen 900km/u op 12000m hoogte boven een zeer afwisselend landschap. Wanneer de nacht invalt begrijp ik pas wat men bedoeld met lichtvervuiling. Gans de wereldbol lijkt van op deze hoogte versierd met kerstverlichting. Zelfs wanneer ik na 7 uur vliegen een nachtelijke overstap maak in Abu Dhabi en met Air Berlin nog 6 uur verder vlieg naar Phuket, staar ik stomverbaasd naar de honderden clusters van licht diep onder mij. Dankzij de heldere nacht kan ik van op deze hoogte zelfs details als fakkelvlammen van de hier alomtegenwoordige olieontginning onderscheiden. Het comfort in de vliegtuigen van Air Berlin, een Low Cost maatschappij, is beduidend minder en ik ben dan ook uiterst blij eindelijk mijn benen te kunnen strekken bij aankomst in Phuket, 10 minuten vroeger dan verwacht. Daar ook de obligate passport controle en douane uiterst vlot verlopen zit ik minder dan een half uur later al in mijn op voorhand geboekte taxi, op weg naar Kata Beach en...Pom. Ik merk snel dat de beslissing een taxi te boeken de beste optie was. Een auto huren hier was goedkoop maar de drukte....rijden in het donker, in deze blijkbaar ongeregelde mierenhoop....toch maar niet. Ik word netjes en veilig afgezet voor mijn goedkope hotelletje 'Kata Beach Studio'... Inchecken...en wachten op Pom die door mijn onverwacht vroeger aankomen nog niet gearriveerd is....maar onderweg van Chalong op haar knetterende rode bromfiets. Wachten duurt soms lang....maar dit uurtje toch wel heel lang.....zal ze werkelijk komen....en is er niets veranderd? Stipt een uurtje later staat dan eindelijk mijn kleine zoals gewoonlijk hartelijk lachende Pom voor mij. Een half jaar nadat ik haar vertelde dat ik niet wist of ik ooit nog terug kwam naar Thailand...staat ze weer voor mij..en er is blijkbaar niets veranderd....the magic is still there.
Een stralende zon verwelkomt mij uitbundig wanneer ik luisterend naar het chaotisch klinkend fluitconcert van vogels, verborgen in palmbomen, tussen bananenplanten en ander tropisch groen, mijn fruitsap drink. Eindelijk zie ik nog eens de bron van al die warmte hier. Toch veel prettiger als je de bron zelf van dit mysterieuse wonder hoog boven ons kan voelen op je huid. Een dikke laag zonnecreme moet verhinderen dat zelfs op dit vroege uur de zonnestralen zich door je vel branden een rood visitekaartje achterlatend.
Vandaag van Krabi naar het eiland Pukhet, meteen ook de eindbestemming van deze prachtige reis. Gelukkig nog niet de terugkeer voor mij want ik heb enkele dagen bijgeboekt om een collega die hier woont te kunnen bezoeken. Hij woont in Kata Beach samen met zijn Thaise vriendin en pendelt nog geregeld over en weer naar Belgie. Alhoewel ik zeker al vijf Thaise vrouwen zou moeten meebrengen volgens sommige vrienden die hoorden dat ik naar Thailand vertrok, zie ik dit nog niet zo snel gebeuren. Knappe snoetjes en figuurtjes met hopen, dat zeker....maar je verstaat er geen bal van als ze je toe-tateren en de weinige engelse woorden die ze ergens opgepikt hebben, beginnen blijkbaar allemaal met de 'l' van 'lijst', dus daar wordt ik ook niet wijzer van. Kandidaten met overvloed om mee te brengen, maar aangezien ik conversatie en mekaar zelfs woordeloos begrijpen en aanvoelen, hoog op mijn verlanglijstje heb staan, zit dat er toch niet in, denk ik. Hoe mooi en lief, en vooral gewillig ze hier ook mogen zijn. "Stommerik, ik zou het wel weten in uw plaats", hoor ik er al sommigen zeggen. Maar iedereen zit anders in elkaar he!
Oh ja, voor ik het vergeet, we gaan vandaag nog per boot naar het bekende ( van de film) James Bond eiland en daarna op een klein eiland, midden op zee, een dorp met schooltje, ziekenhuis, tempel en natuurlijk een overdekte markt met de nodige lekkere visrestaurantjes bezoeken. Voor de verandering eens geen boedhistische temel maar wel een grote moslimgemeenschap.... Aanvaard door de Thai.....maar blijkbaar niet zo erg geliefd.
Na het ontbijt verlaten we Kanchanaburi en rijden naar Hua Hin. Onderweg bezoeken we de drijvende markt van Damern Saduak. Pijlsnelle speedboten met hun typische lange uitstekende schroefas aangedreven door een vrachtwagenmotor voeren ons door smalle kanaaltjes naar de eigenlijke marktplaats. Terplaatse vaar je daarna per roeiboot van het ene kraampje naar het andere. Vanaf het moment dat je interesse laat blijken word je door de plaatselijke verkoper met een haak aan en lange stok langszijde getrokken en kan het spel van afdingen beginnen. Je moet hier keihard zijn en meteen minder dan de helft van hun vraagprijs bieden. Dan nog betaal je waarschijnlijk teveel. Hotsen en botsen als in een mierennest. Bootjes met vrouwtjes die gefrituurde snacks verkopen. Deze worden op de roeiboot zelf gereed gemaakt op een vuurtje. Allemaal proberen ze een paar baht te verdienen met hun handeltje.
Onderweg een varaan voor de lens gekregen toen hij uit de rivier iemands terras opkroop. Het leek wel een beetje op een alligator.
Hier weer een paar toffe souveniers gekocht.
Na de heerlijke lunch gaat de reis verder richting Koninklijke badplaats Hua Hin. Onderweg stopt de bus nog even bij een van de vele tempel grotten waar apen zitten. Helaas begint op dat moment de dagelijkse stortbui en moeten we de grot in vluchten. De apen zitten, sommigen met hun angstige jong tegen zich aangedrukt, beteuterd en kletsnat onder de dakgoot te wachten op drogere tijden. Bij dit weer vertonen ze absoluut geen interesse in hun bijna evenmens. In de grot sijpelt het water door grote gaten naar beneden op de spekgladde vloer. Een in oranje geklede monnik zingt steeds weer 'happy birthday', waarschijnlijk de enige engelse woorden die hij kent. Verder het zoveelste beeld van Budha dat we te zien krijgen.
Na een korte spurt naar de wachtende bus zijn we even later kletsnat op weg naar Hua Hin.
Na de lunch gaan we naar de plaatselijke gezellige avondmarkt. Met zijn ontelbare eettentjes en kraampjes met vooral souveniers van de bergvolkeren, een explosie van geuren en kleuren met middenin dit alles een druk gebarende en fluit signalen blazende agent die ons veilig aan de overzijde van de drukke baan brengt.
Vandaag naar de 'Hellfire Pass' waar honderden mensen waaronder veel Nederlanders het leven lieten door de erbarmelijk slechte levens en werkomstandigheden op deze godvergeten plek diep in de rimboe. Om hun troepen verderop te kunnen bevoorraden hadden de Japanners bij hun invasie van Thailand, Burma, Laos... het plan opgevat om een spoorweg aan te leggen dwars door deze landen. Werkvolk genoeg. Van overal kwamen collaborerende Aziaten af op het geboden werk in de hoop een minumum om te overleven te kunnen verdienen. Voor krijgsgevangen genomen Australiers, Nederlanders, Engelsen,..was er geen andere keuze dan zwoegen in een verzengende hitte tot ze er bij neervielen. Uitgemergeld, nog slechts schimmen van zichzelf werkten ze tot 18 uur per dag aan deze spoorweg des doods. Zo genoemd omwille van de zeer hoge dodentol bij de aanleg ervan. De hellfire Pass was zo'n plaats waar velen totaal uitgeput, het leven lieten of gewoon afgemaakt door de Japanners wanneer het hun uitkwam. De spoorweg liep hier dwars door een berg en werd door de POW centimeter na centimeter met hamer en bijtel uitgehouwen. Een onmenselijke taak. Dynamiet wilde men niet gebruiken omdat het werken continu doorging en er teveel doden vielen door de neervallende brokstukken. In de valleien waar de trein doorheen moest werden dan weer houten spoorbruggen gebouwd, wat verder dan weer een metalen brug zoals die over de River Kwae. Het grootste deel van deze spoorweg is nu overwoekerd en opgegaan in de rimboe. Het stuk van de Hellfire, zogenoemd omwille van het feit dat ook 's nachts bij lantaarnlicht werd doorgewerkt, doet nu dienst als blijvende getuigenis. Van de meer dan duizend POW die aan dit stuk werkten overleefden slechts 300 man....
In de namiddag een bezoek aan de Erawan watervallen. Net zoals de meren in Plitvice ( Croatie ) loopt het water via verschillende plateaus naar beneden. Telkens wordt een waterval gevormd. In dit normaal azuurblauwe water zwemmen honderden vissen die speels aan je voeten komen sabbelen. Gezien de toestand van mijn rug die steeds slechter wordt, blijf ik aan de kant. Velen duiken geziende warmte hier zelfs volledig gekleed recht het water...nat zijn ze toch al door de regen die ook weer van de partij is.
Ook nu weer vroeg uit de veren. Een rit van 500 km staat op het programma.
Vandaag een bezoek aan de erebegraafplaats, het museum en de wereldberoemde brug over de River Kwae. Daar sta je dan eindelijk oog in oog met die brug als was je in een of ander beduimeld historisch boek over de Tweede Wereld Oorlog gekropen.
Als je weet dat er op die plek verschrikkelijk veel mensen zowel uit Azie als de rest van wereld het leven verloren onder het juk van de Japanners dan besef je ook dat mijn verwachtingen hoog gespannen zijn.
Helaas speelt zich nu op die bijna magische plek een heel ander tafereel af. De brug, ja die ligt er inderdaad maar het lijkt er wel een kermis zoals bij ons in Scherpenheuvel...Overal restaurantjes, aanlegsteigers voor boottochtjes. Winkeltjes met postkaarten, de brug uit alle mogelijke hoeken gefotografeerd...zelfs tatooshops waar je de brug eender waar voor eeuwig op je lijf kan laten prikken....maar...I was there too.
Toch maar even naar de overkant gewandeld met het verwarrende gevoel of dat dit nu de echte brug was. De boogdelen aan begin en eindpunt hebben naar verluid de bombardementen van de amerikaanse USAF overleefd. De middendelen zijn na de oorlog weer samengesteld.
Het blijft ondanks alles een indrukwekkend beeld. Ik word er stil van en even later bijna omver gelopen door een meute chinezen onder begeleiding van een gids met vlaggestokje.
Ze moeten een voor een op de foto.... met de hun typische smile en poses.
Een beetje meer respect en ingetogenheid zou je hier toch mogen verwachten.
Waarschijnlijk is het op de preciese inslagplaats van de eerste atoombom in Hiroshima net zo'n kermis.
Later op de dag rijden we met de plaatselijke boemeltrein nog een stukje over de Burmaspoorlijn. Kaartjes gekocht voor de trein met open ramen en houten zitbankjes en vloer in het stationnetje van Wangpo.
Overnachting in een resort verborgen gelegen in de bossen langs de River Kwae.
Om vijf uur in de ochtend het stilaan bekende tafereel. Een schel rinkelende telefoon die niet staat daar waar hij thuis staat...en dan nog half slapend een bericht in het engels met veel l's, dat het tijd is om op te staan de valiezen klaar te maken en voor de deur te zetten. Vertrek een uur later met koffiestop onderweg. Bestemming Sukhothai, dwars doorheen een mooi berglandschap. Door de vele regen staat alles hier in het mooiste groen.Het lijkt niet alleen een tropische tuin.... Het is er een. Dit is echt, maar ik ben het beeld nog steeds niet gewend.
Langs slingerende tweevaksbanen en na een korte koffiestop met de ontdekking dat er gratis Wifi beschikbaar is, bereiken we rond de middag Sukhothai, de eerste hoofdstad van Thailand. In het mooiste historische park van Thailand kunnen we al fietsend de overblijfselen van de vroegere tempels aanschouwen. Daarna brengen we nog een bezoek aan een dorpje waar ze de traditionele kleding voor de boeren maken.
En toen werd het stilaan weer avond ... en was er weer....rijst.
Vandaag een bezoek gebracht aan de beruchte Gouden Driehoek (laos, Burma en Thailand. Ondanks de ongenadig brandende zon waag ik me samen men 2 anderen aan de beklimming van de berg (400 treden) die leidt naar het drielanden punt. Boven blijkt echter bitter weinig te zien, enkel de Mekhong Rivier die breed door het dal stroomt. We dalen weer af en lekkend van het zweet vervoegen we opnieuw de rest van de groep en begeven ons naar de aanlegsteiger voor de boot die ons een stukje meeneemt op de Mekhong. Deze verschillende duizenden km lange rivier loopt onder meer door China hier slechts zo'n 300 km vandaan. We zien dan ook geregeld de typische vráchtschepen uit China passeren. Op de rivier wordt nu nog steeds druk gepatrouilleerd door de rivierpolitie met hun snelle boten in een poging de drugshandel ook langs deze weg een halt toe te roepen.
Na de lunch gaat het naar een van de vele Akkha stammen in de bergen. Deze mensen proberen hun oude levenswijze te behouden. De meesten lopen dan ook rond in hun sierlijke kledij en beoefenen zo de landbouw. Hun schamele onderkomen is ongelooflijk primitief ondanks een microgolfoven, televisie en een enkele neonlamp. Voor de deur staat ook steeds een stevig uit de kluiten gewassen 4 x 4 jeep, werkpaard voor alles. Natuurlijk allemaal gekocht op afbetaling. Net als hun brommertjes betalen de Thai alles maandelijks af met 10 of 15 euro. Meer geld is er niet beschikbaar want ze moeten ook nog wat te eten kunnen kopen. Gelukkig is er hier in dit land geen tekort aan voedsel. Het leven van de mensen op het platteland is nog echt heel primitief... Maar ook hier zie je ze meestal met een lachend gezicht...
Doi Tung - Mai Fa Luang Royal Project.
Naar het schijnt het mooiste stukje Thailand.....Een must voor iedere Thailand bezoeker...
De Koninklijke familie is zeer betrokken bij de Thaise bevolking en heeft in het 67 jarige regeringsschap van de huidige koning continu bijgedragen aan het verbeteren van de levensomstandigheden van het Thaise volk. Vele Koninklijke projecten zijn hieruit voortgekomen die vooral te vinden zijn in de minder bedeelde gebieden van Thailand.
Door deze projecten leren de Thai dat armoede bestreden kan worden door verbetering van de gezondheid, door educatie en het verwerven van een vast inkomen. De Koninklijke projecten bieden dit en door deze projecten hebben veel Thai een beter leven.
De moeder van de koning woonde de laatste jaren van haar leven in deze streek. Ze heeft zich het lot van de bergvolkeren en boeren in deze streek erg aangetrokken en heeft daarom hier verschillende projecten opgestart en begeleid. Vooral het schenken van basis benodigheden, scholing en verandering van landbouwkundige gewoonten. Ze werd vaak 'Mae Fah Luang' genoemd wat de 'Koninklijke moeder uit de lucht' betekent. Deze naam werd haar gegeven door de bergstammen die zij, vanwege hun moeilijk te bereiken positie, vaak per helicopter bezocht.De prachtige tuin die zij liet aanleggen en de haar villa zijn nu opengesteld voor het publiek om zo iedereen een inzicht te kunnen geven in deze Koninklijke Projecten.
Half zeven een lieve Thaise stem wekt me langs de telefoon. Een nieuwe dag is aangebroken. Koffers pakken en na 3 dagen Changmai vertrekken we weer. Verder noordwaarts op zoek naar de gouden lotus, naar Changrai. Na een korte rit met onze rammelbus komen we aan in een... olifanten trainingskamp. Waartoe deze uiterst schrandere dieren in staat zijn ontdekken we snel. Zowat een jaar duurt het om een olifant alles bij te brengen om een taak te volbrengen. De ene wordt taxi de andere gaat houten palen sleuren uit het bos of andere zware lasten dragen. De olifanten die wij te zien krijgen werden opgeleid als circusartiesten. Voetballen, groeten, muziek spelen, zelfs schilderen. Ze laten met hun getoeter duidelijk blijken dat ze het heel serieus opvatten en in ruil voor wat sappige gele bananen doen ze nog beter hun best. Doe een olifant nooit geen kwaad want hij zal je zijn hele leven onthouden en herkennen.
Na de heerlijke lunch schepen we in op bamboevlotten en laten ons door de stroming meedrijven op de rivier. Het besturen van het vlot doen de begeleiders door elk een lange bamboestok in het ondiepe water te prikken om zo de vaarrichting te veranderen. Door de rimboe met klaterende watervalletjes tussen een stilaan vertrouwd wordende vegetatie. Overal bananenplanten, prachtige bloemen hoge bomen en hier en daar een prachtige blauwe plek tussen de wattige wolken. Af en toe en olifant die zijn taak als taxi vervult. Zalige stilte voor de rest.
Nu hebben we op gans de tocht nog bijna geen regen gezien ondanks het aanvangende regenseizoen hier... maar net nu gaan hier plots de hemelsluizen open! Drijfnat komen we op onze bestemming waar de bus ons opwacht. Gelukkig was het een warme plensbui. Daar geef je hier bij 38°C echt niet om!
Drijfnat komen we bij het eindpunt van de vaartocht en na het geven van de stilaan bekende fooi vluchten we de bus in waar de koude airco ons moet drogen.
Een uurtje rijden verder stoppen we even bij een warmwaterbron. Eventjes met de voeten in het water is nog net te doen. 40-45°C is toch wat te warm voor ons... maar niet om er een zak kwarteleitjes in te koken die even later snel worden gepeld en opgegeten.. Lekker!
Net als trouwens de lychees van daarstraks.
Op de lange weg naar Changrai schuiven de typische rijstvelden en groententuintjes voorbij. Veel zien we er echter niet van gezien de rijstijl van onze chauffeur. Het moet blijkbaar vooruitgaan. Rond 18:00 bereiken we ons prachtige resort.... Weer even rust. Ik was al op de hoogte van de pracht van het volgende hotel maar dit had ik toch niet verwacht. Een echt bungalowpark waar Erperheide niets bij is. Dit beschrijven met woorden lukt me toch niet dus ik zal op Facebook wel wat foto's plaatsen. Hier kan ik het best gewend raken. Hopelijk schijnt morgen de zon voor de foto's.
