11 mei 2010, 19:15 met een uur vertraging taxiet onze Boeiing 777 als veertiende in een rij zachtjes schommelend mee met de andere vliegtuigen naar de startbaan van het O’Hare Chicago Airfield…om 10 minuten later hevig trillend met bulderende motoren het luchtruim te kiezen voor de 8u45’ durende terugvlucht van de States naar Brussel. Met meer dan gemengde gevoelens kijk ik vanaf mijn zitplaats door het bekraste raam nog even naar de snel verdwijnende Amerikaanse bodem waar ik gedurende 6 weken heb verbleven. De zon aan mijn rechterkant betekent op dit uur dat we N/O vliegen in de richting van Groenland. Omwille van problemen veroorzaakt door de aswolk van de vulkaanuitbarsting op IJsland, arriveerde het toestel waarin ik nu zit te laat in Chicago en omdat we nu ook nog eens een omweg moeten maken zal het voorziene aankomstuur in België niet meer haalbaar zijn. De bloedrode zon is inmiddels verdwenen onder het wollige witte wolkendek en aangezien we op deze terugvlucht tegen de tijd in zullen vliegen zal het nu dubbel zo snel donker worden. De passagierster die eerst naast me zat is achter mij gaan zitten op een rij vrije stoelen, om comfortabeler te kunnen slapen…en ik hoop dat straks ook te doen met nu als metgezel het witte navigatielichtje op de vleugeltip dat me gedurende de ganse nachtvlucht gezelschap zal houden…Dromen, en even tijd voor een terugblik.

Of alles wat er in ons leven voorvalt, reeds op voorhand bepaald werd zullen we allicht nooit weten, maar ik heb door het maken van deze reis wel de indruk gekregen dat we er zelf veel aan kunnen veranderen of tenminste die indruk krijgen. Als er iets ingrijpends in je leven gebeurt kan je blijven zitten en niks doen of of je kan er tegenaan gaan en door iets te ondernemen terug het gevoel krijgen dat je leeft… Ik heb de juiste beslissing genomen denk ik door deze verre reis te ondernemen. Ook al was ik heel veel alleen, iets wat ik nooit prettig vind op reis, want ik deel graag mooie dingen, ik heb toch ontzettend genoten van de prachtige natuur,…de stilte,…en vooral geluisterd naar de stem in mijn hart. Ik voel me opnieuw goed in mijn vel, sterk genoeg om de nog voorliggende problemen met meer realistische verwachtingen tegemoet te treden en ze een plaats te geven. Ik ben niet op reis vertrokken met de idee dat alle achter mij gelaten problemen vanzelf wel een oplossing zullen krijgen. Mijn inschattingsvermogen en bereidheid om naar goed bedoelde raad van anderen te luisteren waren vertroebelt door teveel niet verwerkt verdriet. Daar een beetje meer afstand van nemen, dat was de bedoeling. En kijk het heeft effect gehad. Ik voel me opnieuw rustig en gelukkig maar vooral bevrijd van het negatieve dat voorheen steeds mijn denken en doen bepaalde. Het ontmoeten van iemand die me nu zeer nauw aan het hart ligt zal daar zeker en vast toe bijgedragen hebben... Het leven geeft ons niet altijd wat wij willen…maar wel wat we op een bepaald moment in ons leven nodig hebben. Een zin die ik heb begrepen en wil koesteren. Mijn reis is nu bijna afgelopen, de terugvlucht duurt niet meer zo lang maar ik voel dat ik straks weer ergens thuiskom…bij Spip.

Homeport comes in sight….captain, on the bridge…….

12-05-2010 om 15:26 geschreven door popol  

Vanmorgen vroeg opgestaan en eerst naar een winkel wat spullen gaan omruilen die ik, weer veel te enthousiast over de net verloren kilo’s toch een maatje te klein gekocht heb. Ik vertrouw het zaakje niet helemaal. Ik heb me voorgenomen om opnieuw meer sport te gaan doen en nog meer te letten op wat ik eet om op die manier nog een paar kilo’s meer kwijt te raken maar toch…..als er lekker eten in de buurt te vinden is! Omdat het vandaag tevens Moederdag is, gaan we nadien ergens in Downtown brunchen. Een nog werkende bakkerij is volledig omgebouwd tot eetgelegenheid waar het aanschuiven is voor allerlei gevulde broodjes, franse croissants gevuld met zwarte chocolade,belegde baguettes, zelfs heerlijke salades worden geserveerd. De rij wachtenden wordt alsmaar groter, maar wij zitten op dat moment met zijn allen al te smullen, gelukkig dat we niet hebben moeten aanschuiven in de rij die nu al tot het volgende blok reikt…Nu kunnen we vlugger naar de kust vertrekken die op zo’n 2 uurtjes rijden van Portland ligt. Canon Beach is een klein kust dorpje met zo’n 1600 inwoners dat gelegen is in het Ecola State Park. Wanneer de parking volzet is worden alle andere volgende voertuigen de toegang tot het park geweigerd tot er een plaats vrijkomt doordat iemand vroeger vertrekt. De wagen in het dorp achterlaten en te voet naar het strand trekken mag wel. Aangezien er maar parkeerplaats is voor 100 auto’s is het nooit erg druk op dit prachtige stukje strand. De natuur heeft hier weer zijn beste beentje voorgezet. Tussen met gras en allerlei planten begroeide rotsen die beneden in beukende zee verdwijnen, groeien groepjes paars-roze fresia’s. Ook familieleden van de bij ons voorkomende boterbloemen, brem, rozenbottel zijn openen hier hun hart voor de zalige zon. Canon Beach is naar het schijnt een geliefde plaats voor het fotograferen van een mooie zonsondergang. Daar is het nu nog te vroeg voor en trouwens er verschijnen dreigende witte kapers in de lucht. Inderdaad het begint weer zachtjes te regenen. Gelukkig is het maar een kleine bui en daarna kunnen we toch nog genieten van een kleine picknick op het strand. Her en der maken mensen zelfs vuurtjes met aangespoeld hout. Er zijn er zelfs een paar die een volledige barbecue van huis hebben meegenomen. Volgens Bibiche is dat normaal hier. Gigantische rotsen toornen onversaagd boven de altijd weer beukende golven uit en bieden een veilig toevluchtsoord voor meeuwen en alken. Hier kan je af en toe walvissen zien opduiken voor de kust. Er zijn zelfs speciale boten die uitvaren met toeristen voor “whale watching”.

Dit is weer een prachtig stukje natuur en het duurt niet lang vooraleer ik weer op pad ga met mijn camera. Op zoek naar mooie beelden die ik hier zeker zal vinden. Een buitenkans op deze laatste vakantiedag in Portland,…….want morgen vlieg ik terug naar Denver.

11-05-2010 om 08:13 geschreven door popol  

Na de prachtige operavoorstelling van gisteren, staat er vandaag weer iets heel anders op het programma. In de voormiddag met Jash, Bibiche en Bram naar een soort binnen pretpark met opblaas toestanden voor het verjaardagsfeestje van een schoolvriendje van Bram en in de namiddag op bezoek bij een bevriend koppel dat bij Bibiche op de firma Intel werkt. Deze mensen zijn toevallig ook Belgen. Hun pasgeboren baby is de reden voor het geven van een soort receptie waar ik de ganse namiddag honderduit kan babbelen met een internationaal samengesteld publiek. Aziaten, Amerikanen, Nederlanders, Pakistani, Belgen, Japanners….ze lopen of zitten hier in dit mooie appartement allemaal gezellig te babbelen en te smullen van een massa aangevoerde hapjes. Dit is één van de leuke dingen die je meestal niet beleeft als je ergens op hotel logeert. De dikwijls andere manier van leven in een vreemd land beleef ik liever van binnenuit. Je staat dan veel dichter bij de mensen en leert ze ook veel beter kennen. Het is allemaal veel intenser. Er wordt veel Vlaams en Nederlands geklapt maar aangezien ik ondertussen alweer heel vlot mee kan in het “Amerikaans” praat ik ook over van alles en nog wat met verschillende mensen. Hierdoor heb ik al snel een paar nieuwe toffe adressen op zak voor een eventueel volgend bezoek aan de Verenigde Staten, ja zelfs Canada. Tijdens de middag gaan we ergens in downtown een broodje eten in een oude bakkerij die supergezellig is uitgebouwd tot restaurant. Tot op straat staan de mensen geduldig aan te schuiven toer ergens een plaats vrijkomt…en dan maar smullen van het lekker geurend brood. In de late namiddag rijden we terug naar Portland om aan de "waterfront" wat te gaan wandelen. Portland is eigenlijk een mooie stad. Alhoewel het vandaag zaterdag is, rijd er hier nog enorm veel verkeer op de weg, Dit valt echter niet zo op door de zeer brede straten, hoge bruggen waarvan sommigen zelfs twee dekken hebben. Geen verschrikkelijk zenuwachtig gedoe zoals bij ons in België, neen alles zoeft hier rustig voort over de 4 rijvakken, hoffelijk zelfs...Op de sappig groene en mooi onderhouden grasperken liggen of zitten talrijke mensen op hun dekentje te genieten van het zicht van de zachtjes voorbij stromende rivier. Aan de overkant weerklinkt ergens schril de stoomfluit van een naderende trein die begeleid door het schetteren van de bel van de onbewaakte overkant, zuchtend en walmen zwarte rook spuwend de stad door... en dan de bergen intrekt.

Na het stadsbezoek en het obligate bezoek aan een koffietent..met ijsjes gaan we ergens Sushi eten. Ik ken het woord en weet dat het iets met rauwe vis te maken heeft. maar heb dit nog nooit geprobeerd. De traditioneel geklede kok begroet ons als waren we zijn beste vrienden, vooral Bram dan. Wat daarna volgt is een waar festijn, niet overdadig maar uiterst verfijnt. Stukjes rauwe vis, garnalen, krab vermengd met rijst en ingepakt met zeewier worden als een soort worst opgerold. Die wordt dan weer in stukken gesneden en met wat groenten versierd aan tafel gebracht. Smullen maar...en het bevalt me zeer. Dat ga ik zeker nog eens ergens doen.

Daarna recht naar huis, blog nog wat aanvullen en dan vroeg naar bed want morgen gaan we voor een dag naar de zee. Dat de noemt men hier de “Pacific Ocean”.

11-05-2010 om 06:38 geschreven door popol  

Na een lekker ontbijt weer de Highway op. Ditmaal heb ik goede raadgevingen gekregen en zo kom ik al na een uur rijden aan de afslag naar Toutle waar ik de 504 neem naar het Observatorium recht tegenover de krater van Mount Saint Helens. Onderweg houd ik nog even halt bij het Silver lake en via Hoffstadt Bluffs kom ik dan eindelijk in de buurt van het observatorium waar….alweer bijna 30 cm sneeuw ligt. Van hieruit heb ik een fantastisch zicht op de opengescheurde flank van Mount Saint Helens en de sediment vlakte die aan zijn voet ligt. Het is een echt desolaat landschap dat ik hier voor mijn ogen te zien krijg. Het is nog te ver om de tot steen omgevormde lavastroom te kunnen zien maar ik krijg toch een goed idee van wat hier gebeurt is in 1980. Massief dikke boomstammen staan of liggen als eenzame getuigen her en der verspreid in het mystieke landschap. Stammen met een diameter van gemakkelijk een meter gewoon de lucht in geblazen staan nu als stompjes hun verhaal te vertellen. De besneeuwde top van de berg reikt als het ware tot aan de wolken. De hoogte van de vulkaan bedraagt nu nog 8364ft. Ik bevind me hier nu op zo’n 4200 ft hoogte. Af en toe komt een regenbui de pret even verpesten maar de zon schijnt vandaag toch genoeg om prachtige foto’s te kunnen maken. Ik moet nu voortmaken, 170 miles terug naar Beaverton, en ik moet op tijd terug zijn want ik ga vanavond met Bibiche en Jash naar een operavoorstelling kijken in het “Portland Opera House”. Een zoveelste buitenkansje. Het plaatselijke gezelschap speelt en zingt er het bekende stuk: De barbier van Sevilla. Mijn dag kan weeral niet meer stuk…..

10-05-2010 om 09:08 geschreven door popol  

Vanmorgen heel vroeg wakker geworden na een zeer onrustige nacht. Nachtmerries maar vooral de pijn in mijn nek en schouders hebben me bijna de ganse nacht wakker gehouden . Jammer want ik sliep in damasten lakens…met uitzicht op de voorbij stromende Lewis River….Doorheen flarden van mist die de vallei vullen probeert een rood roze gekleurde lucht , de zon nog even in de nacht te houden. Maar een half uur later staat ze al in alle pracht en glorie haar warme stralen in mijn richting te sturen. Oievaars vliegen af en aan en voeren hun balletten op. Een verdwaalde arend komt ook zijn deel van de vis opeisen en vliegt dan breedwiekend weg…Na deze wondermooie zonsopgang die ik al vanaf 05:30 am kan volgen vanuit mijn bed en waarvan ik natuurlijk foto’s heb, vlug een douche genomen en dan naar beneden voor een stevig ontbijt. Als dat nu ook nog zo goed meevalt als mijn kamer…dan kan mijn dag niet meer stuk. Bedoeling is vandaag opnieuwnaar Mount Saint Helens te rijden, maar ditmaal via Castle Rock via Interstate 5 en dan de 504 naar Toutle te rijden en zo dan naar het Johnston Ridge Observatory op 4200ft, recht tegenover Mount Saint Helens. De zon schijnt nu volop en het belooft een prachtige dag te worden….Met pijn in het hart laat ik deze B&B achter me.....

09-05-2010 om 08:25 geschreven door popol  

Wat een dag vandaag……..! Vroeg opstaan en na het lezen van al de lieve mails die ik toegezonden krijg, stop ik mijn netbook in mijn rugzak samen met mijn Gps, en het 'Oregon hiking-book' dat Bibiche al voor mijn komst voorzien heeft van papiertjes met interessante dingen om te doen. Vlug eten, maar dat is vanzelfsprekend hier in de States, nog even het telefoonnummer van Jash noteren in mijn Gsm, en ik kan de kleine Honda waar ik al een paar dagen in rondtoer weer aan de praat brengen om me naar Mount Saint Helens te brengen een nog steeds actieve strato-vulkaan die op zo’n 110 miles afstand van Portland ligt. Bij de verwoestende uitbarsting van 1980 komen tientallen mensen om het leven en wordt de zijkant van de berg volkomen weggeblazen. Hij is nu nog ongeveer 2550 m hoog, 400 m minder hoog dan voor de explosie..Eerst nog even langs de Mall voor wat spullen en dan op weg. Dat denk ik toch…Op de parking van de Mall wil ik de route naar de berg invoeren, maar welke stad ik ook invoer…mijn Tom Tommeke brengt er niks van terecht. Geen probleem, dan maar een landkaart raadplegen en even later ben ik dan toch echt op weg. Via en over de bruggen in Portland stad bereik ik de Interstate 5 die ik moet volgen tot Woodfield, dan richting Cougar en zo naar hetWindy Ridge Viewpoint. Bij mijn vertrek in Beaverton schijnt de zon uitbundig maar dat verandert al vlug na een uur rijden. Dikke pakken grijze wolken verzamelen zich weer en ja hoor…ook vandaag zal het niet droog blijven. Kort na de middag arriveer ik bij het Swift Reservoir. De weg begint te stijgen en vanaf hier begin ik aan de klim van het laatste stuk naar de eigenlijke vulkaan. Af en toe komt het door een waterige lente zon beschenen meer als een zilveren sterrenhemel doorheen de huizenhoge sparren piepen. Het levert me alweer een paar prachtige plaatjes op...Af en toe stop ik even om te fotograferen maar ik moet ook geregeld vluchten voor de zoveelste plensbui van de dag.. Niets aan te doen, gelukkig maar dat dit geen sneeuw is…pas is deze gedachte door mijn hoofd geflitst wanneer plots …neen… dat kan niet waar zijn…Een hefboom verspert de ganse weg. –WINDY RIDGE VIEWPOINT- road closed-snowblock!!! Verdomme, vanaf Cougar heb ik alweer bijna 30 miles gereden door weliswaar een prachtig landschap, maar ik vind het helemaal niet grappig dat ik nu terug moet rijden zonder de vulkaan te zien. Ik besluit dan maar aan de oever van het Swift Reservoir halt te houden en daar wat van de intussen weer opgedoken zon te genieten.

09-05-2010 om 08:15 geschreven door popol  

4 mei regen, 5 mei regen…..regen, wind….dus niet onmiddellijk een weertje om, zelfs per auto veel grote tochten of wandelingen te ondernemen. Maar geen probleem ik ben deze maal ook niet naar de States gereisd om echt alles te gaan bezoeken wat hier te zien valt, dus zelfs een halve dag doorbrengen in een grote winkel met sportmateriaal of elektronica, verschaft me nu eindeloos plezier. Op tijd en stond een winkel zoeken waar ik gratis op het internet kan en op die manier onderhoud ik ook mijn blog.

De eerste dag van mijn verblijf hier in Portland ga ik samen met Bibiche, Jash en de kleine Bram naar een optreden van het wereldbefaamde Cirque du Soleil kijken. Deze circus groep heeft hier voor een hele tijd zijn tenten opgeslagen en deze buitenkans mag ik toch echt niet laten liggen. Ongelooflijk wat die artiesten presteren. Een wervelende show begeleid met fantastisch mooie mystieke muziek die live gezongen wordt. Jammer genoeg, maar om begrijpelijke redenen mag ik er geen foto’s van nemen.

De dag daarna word ik zoals nu al elke dag hier in Portland, heel vroeg en vooral uitbundig wakker gemaakt door mijn nieuwe vriend voor het leven Bram. Eén brok levendigheid die tegen de avond zijn Duracell batterijen moet herladen en dan gelukkig plots stilvalt…Een echte verademing. Een Speedy geval…ik heb er onlangs nog zo eentje leren kennen ….en die noemt men zelfs zo bij naam!

Ook al een paar parken gaan bezoeken in de buurt. Multnomah falls met zijn prachtige waterval die ik gisteren zelfs terug zag opduiken als decor in een film. Washington Park, , de Columbia River…..Eén voor één prachtige stukjes natuur. Onderweg sprongen allerlei bloemen her en der vrolijk op uit de vochtige grond. De lente is nu volop aan de gang en ik denk dat het hier nu zelfs mooier is dan tijdens de zomer. Al deze frisgroene pracht, versierd met tientallen, neen honderden,… duizenden kleurrijke bloemen ruikt bovendien ook zalig. Vogels bouwen ondertussen driftig aan hun nesten en kwetteren dat het een lust is. Af en toe komt zelfs een stukje blauwe lucht doorheen warrige wolken piepen …. Ik voel me opnieuw gelukkig. Vooral hier in deze prachtige omgeving…of misschien dat dit gevoel nog een andere oorzaak heeft….

Bijna elke dag kookt bewijst Jash zijn culinair talent. Hier geen hamburgers of ander vetrijke voeding waar je dik van wordt. Wel meestal een enorme verscheidenheid aan verse groenten op een min of meer Indische wijze bereid maar dan zonder teveel kruiden. Een verandering in eetpatroon die volgens mij, mijn nu al serieus veranderde figuur nog zal verbeteren. Weg buik…..weg overtollige kilo’s. De beschamende 85 kg die ik nog op de weegschaal plaatste in september vorig jaar zijn nu geslonken tot nog amper 73 kg. Dit met als resultaat dat ik hier al verschillende nieuwe kledingstukken heb moeten kopen….en morgen ook een derde valies! Toch ook al in verschillende restaurants gaan eten. Indisch, Mexicaans, Chinees…Lekkere ribbekes …..life can be so beautiful…if you just let it be!

Gisteren dan met een oud autoke (handgeschakeld) van Bibiche hier wat rondgereden in de buurt en opnieuw wat winkels bezocht omdat het buiten te veel regende en er een harde koude wind stond. Op mijn gemak een koffieke gaan drinken, wat mails gelezen en herlezen en me gewoon heel goed geamuseerd ondanks het weer….en morgen is er weer post…en vooral beter weer voorspeld….

06-05-2010 om 02:32 geschreven door popol  

29 mei 2010, 16:00u. Met tegenzin mijn witte paard terug ingeleverd bij de Car rental Park van Enterprise. Van daar met een shuttlebus naar het prachtig ontworpen paddenstoelvormige luchthavengebouw van DIA, Denver International Airport. Een ander magisch wit-blauw paard van United Airlines zal me in een paar uur naar de staat Oregon vliegen. Beaverton, een stadje in de buurt van Portland zal mijn volgende verblijfplaats worden. Bibiche, Jash en de kleine Bram verwachten me. Tijdens de korte 2 uur durende vlucht gezeten bij een raampje met naast mij een piloot die als passagier naar huis terugkeert, kom ik alles te weten over aerodynamica, radarbegeleiding, automatisch landen en opstijgen, simulator enz. Voor ik het weet sta ik al weer aan de grond in Portland, Oregon. De luchthaven hier is iets kleiner en voelt iets vriendelijker aan dan die in Denver. Meer winkeltjes en een sfeer zoals in Europa…maar ja dat is persoonlijke smaak. Toch krijg ik dit idee zelfs meer en meer wanneer ik in de auto van Bibiche zit en we doorheen de stad Portland rijden op weg naar Beaverton. 10 dagen zal ik hier verblijven, tevens de laatste dagen van mijn vakantie in de States. Onderweg krijg ik van Bibiche al een korte briefing en vooral de melding dat d kleine Bram(5) thuis vol ongeduld op mij zit te wachten. Even nog mijn uurwerk opnieuw één uur verder achteruit terugzetten. Ik geraak er stilaan de tel bij kwijt. Negen uur verschil met België…dag en nacht verschil. Ook het landschap hier verschilt ongelooflijk van dat in Colorado. Hier in Oregon zijn ook hoge bergen. Maar Portland ligt niet zo hoog. Het regent hier dn ook veel meer met als gevolg een veel groenere natuur. Prachtige voorjaarsbloemen zoals, rodondendron, paasbloemen…, soorten die wij in Europa ook terugvinden , staan hier om ter mooist te pronken met hun duizelingwekkende kleurenpracht. Colorado was prachtig…. en dit is ….weer iets anders. Dwars door de drukke stad Portland moeten we rijden. Bruggen op meerdere niveaus leiden het verkeer over de Willamette River die via de Columbia River uitmondt in  Zee. Hier opnieuw dat zelfde rustige, gezapige voort zoeven van de auto’s, veelal van Europese makelij. Ook hier is het doorgedrongen dat het benzineverbruik van de auto's drastisch naar beneden moet. Na een korte rit van zowat drie kwartier arriveren we in Beaverton, NW 171th av. Hier staat mijn verblijfplaats voor de laatste 12 dagen van mijn verblijf in de Verenigde Staten….

05-05-2010 om 00:00 geschreven door popol  

04-05-2010 om 03:17 geschreven door popol  

Na mijn eerste bezoek aan het Rocky Mountain National Park gisteren, heb ik vandaag het park opnieuw een bezoek gebracht.. Ditmaal alleen. Ik voelde me net als een kleine jongen de koning te rijk met mijn luxe jeepke voor een paar dagen. Moet kunnen. Verder en verder waag ik me in het park en ontmoet nog veel meer Elks en eekhoorns. Het ene prachtige vergezicht is nog niet van mijn netvlies verdwenen of een ander staat al klaar om me tot tranen toe te beroeren. Beetje picknicken en genieten. Op het hoogste berijdbare punt bevind ik me op ongeveer 4000m hoogte. De weg verderop is nog dicht vanwege de winter sluiting. Het is er nog te gevaarlijk om te rijden. Overal kom je trouwens waarschuwingen tegen om rekening te houden met snel veranderende weersomstandigheden. Goed dat de 4X4 een prima verwarming heeft want op deze hoogte is het buiten de auto ondanks een uitbundige zon, ijskoud vanwege de snijdende wind. Hier enkel in T-shirt rondlopen, kan je al snel het leven kosten.

Na gisteren met Matt en Tina naar een plaatselijke en typische grill geweest te zijn om te smullen van heerlijk gebakken Bizon-ribben, zijn we vanavond uitgenodigd bij weer andere vrienden van hen. Maar eerst bereid Tina  een feestelijk stuk vlees op de barbecue….Jam, jam.. Na een lekkere pint (ik ben bob) bij Matt’s vrienden clan, rijd ik rond middernacht gezeten achter het stuur van de dure jaguar van mijn gastheer over de donkere Amerikaanse bergweg terug naar Estes Park…Matt snurkt nog net niet. Alweer een heel prettige dag.

04-05-2010 om 02:49 geschreven door popol