Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Categorieën
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Herrinnert u zich deze nog
02-03-2012
Sam Phillips
Sam Phillips (Florence (Alabama), 5 januari 1923 - Memphis (Tennessee), 30 juli 2003) was een Amerikaanse platenbaas, oprichter van het Sun-label.
Hij was de ontdekker van Elvis Presley en stond aan de basis van de carrières van de artiesten Carl Perkins, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en B.B. King.
Phillips geldt als pionier van de rock-'n-roll en wordt gezien als een van de belangrijkste personen in de ontwikkeling van de twintigste-eeuwse moderne muziek.
Hij werd in 1945 diskjockey bij een radiostation in Memphis. Vijf jaar later, op 3 januari 1950, begon Phillips de eerste vaste opnamestudio "Memphis Recording Service" aan de 706 Union Avenue in Memphis. In het begin bedroop hij zich met het opnemen van trouwpartijen, maar al snel raakte Phillips verzeild in de blueswereld. Zo nam hij in april Rocket 88 op, maar zag Leonard Chess het grote geld opstrijken met zijn platenmaatschappij Chess Records. Al snel richtte Phillips zijn eigen platenmaatschappij Sun Records op om zodoende zijn producties ook zelf aan de man te brengen.
Zijn eerste successen behaalde Phillips met Presley. De jonge muzikant liep in 1953 het nietszeggende gebouwtje binnen, om een plaatje voor zijn moeder te maken. De eerste keer was Phillips niet aanwezig, maar wel zijn secretaresse Marion Keisker die onmiddellijk gegrepen was door het talent en de stijl van Elvis. De volgende keer was Phillips wel aanwezig om Elvis te ontmoeten. Naar verluidt beviel Phillips het liedje dat hij wilde zingen niet en samen gingen ze aan het werk om in de plaats daarvan de single That's All Right Mama (1954) op te nemen. Daarna volgden nog een paar succesvolle singles, maar geen complete albums met Presley. Ook de opnames van het befaamde Million Dollar Quartet, met Elvis, Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Cash, stammen uit deze studio.
In 1955 verkocht Phillips het contract van Presley voor 35.000 dollar, een recordbedrag in die dagen, aan platenmaatschappij RCA. Hij behaalde vervolgens successen met zangers als Johnny Cash en Roy Orbison.
Veel artiesten verhuisden in de volgende jaren naar Nashville, waar studio's en goede achtergrondmuzikanten volop aanwezig waren, maar Phillips bleef in Memphis. Daar stopte hij in 1968 met zijn platenlabel. De studio groeide vervolgens uit tot een populaire toeristische attractie. In 1986 werd Phillips opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.
Op woensdag 29 februari 2012 is op 66 jarige leeftijd de zanger Davy Jones overleden van de legendarische groep The Monkees. Hij stierf in zijn slaap aan een hartstilstand. The Monkees werden in de jaren zestig gezien als het Amerikaanse antwoord op The Beatles. De band werd in 1966 opgericht en begon als een televisie serie over de belevenissen van een fictieve popgroep. De show was een knipoog naar de film 'A Hard Day's Night' van de Beatles. De serie werd enorm populair, waarna The Monkees besloten door te gaan. Een wereldwijde doorbraak volgde met hits als 'Daydream Believer' en 'I'm a Believer'. De band stond bekend om zijn smetteloze uiterlijk. Jones was ook als acteur te zien in de Britse soapserie Coronation Street.
The Monkees
The Monkees was een Amerikaanse popband die furore maakte in de jaren zestig met de gelijknamige televisieshow. De reeks verscheen op 12 september 1966 voor het eerst op de Amerikaanse televisie en werd gedurende twee seizoenen uitgezonden door de NBC. De laatste aflevering was op 19 augustus 1968. In Nederland was de serie in 1966 bij de AVRO te zien.
Televisieserie
De show, grotendeels gemodelleerd naar de Beatles-film A Hard Day's Night, toont de belevenissen en muziek van een min of meer fictieve popgroep. De vier jonge mannen, die The Monkees vormden, waren de in Engeland geboren Davy Jones, en de Amerikanen Micky Dolenz, Michael Nesmith en Peter Tork. Ze werden geselecteerd naar aanleiding van een advertentie waarin werd gevraagd om acteurs voor de rol van vier gekke jongens ("four insane boys"). Onder degenen die werden afgewezen was de toen nog redelijk onbekende Stephen Stills van (later) Crosby, Stills, Nash & Young. Het gerucht dat ook Charles Manson had gesolliciteerd, bleek niet meer dan een gerucht te zijn. Nesmith en Tork waren toen allebei professionele muzikanten, maar Dolenz en Jones waren vooral bekend als acteur. Wel hadden alle vier een opleiding als acteur en muzikant gevolgd voordat de pilotaflevering werd opgenomen. Hierdoor was het niet moeilijk om er als een echte band uit te zien, hoewel voor de originele opnamen alleen hun eigen stemgeluid werd gebruikt.
In de serie werden technieken gebruikt die men zelden zag op de televisie: het doorbreken van de zogenoemde 'vierde wand' , het praten tegen de camera (soms zelfs tegen personen in de studio), fantasiescènes, sprongovergangen en minstens een keer per aflevering een muzikaal intermezzo dat vaak niets met de verhaallijn te maken had. In feite bevatten de episodes veel elementen die pas veel later zouden terugkeren in videoclips. Dit soort gekte kwam ook terug in de stripverhalen over de groep zoals onder meer gepubliceerd in stripblad TV2000, dat dit ontleende aan het Britse Lady Penelope meisjes-stripblad.
The Monkees werd gemaakt door een groep mensen die later op andere manieren roem zouden vergaren. Producers Bert Schneider en Bob Rafelson maakten Easy Rider. Rafelson regisseerde daarnaast onder andere de films Five Easy Pieces en The King of Marvin Gardens. De eerste aflevering was geschreven door Paul Mazursky en Larry Tucker, bekend van Bob & Carol & Ted & Alice. Rafelson zou de vier Monkees later nog een keer gaan regisseren in de speelfilm Head, samen met de dan nog betrekkelijk onbekende acteur Jack Nicholson. De film werd geen commercieel succes, maar verwierf een cult-status.
Als band scoorden The Monkees diverse hits waaronder I'm a Believer, (I'm Not Your) Steppin' Stone, Daydream Believer en Last Train to Clarksville. Een enkel nummer had zelfs een sociaal-kritische inslag, zoals Pleasant Valley Sunday. Er verschenen vijf albums met de originele bezetting, en nog eens drie nadat Tork en nog later Nesmith de groep hadden verlaten. De televisieshow was toen allang gestopt.
In 1986 organiseerde muziekzender MTV een marathon-uitzending van de Monkees-show, waardoor er weer interesse ontstond voor de legendarische groep, zowel bij de oorspronkelijke fans als bij hun kinderen. De concerten, die als antwoord daarop werden georganiseerd, raakten dan ook meteen uitverkocht. Ook een nieuw album bleef niet uit, maar sloeg minder aan. Na enkele jaren ebde de nieuwe Monkees-gekte weer weg.
Hoewel critici vonden dat de Monkees een slap aftreksel was van The Beatles, zou John Lennon een fan zijn geweest. De acteurs zelf klaagden destijds dat ze van de producers geen gelegenheid kregen om zelf hun instrumenten te bespelen op hun albums (daarvoor werden muzikanten als Frank Zappa ingehuurd), hoewel ze wel hun zangpartijen en de arrangementen daarvan voor hun rekening namen. Aangevoerd door Nesmith kwamen ze dan ook in opstand en vanaf het derde album (Headquarters) bespeelden de vier Monkees hun eigen instrumenten. Deze opstand kwam de relatie tussen de Monkees en de mensen op de achtergrond die de beslissingen namen, niet ten goede. Om te laten zien wie er werkelijk de baas waren, brachten de producers een afgekeurd Monkees-liedje uit, dat voorzien van een tekenfilm-videoclip een grote hit werd. Dit nummer was "Sugar Sugar" van The Archies.
Liefhebbers wezen er op dat The Monkees hun goede smaak toonden door gebruik te maken van de beste liedschrijvers van hun tijd onder wie Neil Diamond, Gerry Goffin, Carole King, Barry Mann and Cynthia Weil. The Monkees, bewonderaars van Jimi Hendrix, wisten de "Jimi Hendrix Experience" onder de aandacht te brengen van het Amerikaanse publiek door Hendrix op te nemen in het voorprogramma tijdens hun tournee van 1967. Hendrix kon die publiciteit wel gebruiken, maar de fans van de Monkees moesten er niets van hebben. Na enige optredens ging Hendrix zijns weegs.
Invloed van The Monkees
The Monkees kunnen worden gezien als een directe voorloper van "geprefabriceerde" bands die ook nu (2012) nog in de hitlijsten zijn te vinden. Vele mensen beluisteren nog altijd hun muziek, en nummers van The Monkees zullen wellicht nog lang in de gouwe ouwe lijsten staan. In het toneelstuk The Prefab Four, van het theaterorkest Orkater uit 2003, werden The Monkees -gespeeld door Nederlandse acteurs- nog eens 'samengebracht' voor een comeback. Saillant detail daarbij was dat ze na afloop van het toneelstuk nog een toegift speelden, niet van de Monkees, maar "iets dat echt goed is", Back in the USSR van The Beatles. De formule van een band die uit een televisieprogramma voortkomt werd later nog eens herhaald in het programma Starmaker.
Tekst van de herkenningstune
Hey! Hey! We're the Monkees!
People say we monkey around!
But we're too busy singin'
To put anybody down!
Popcorn oldies is een van mijn favoriete muziekstromingen. In Nederlands is popcorn muziek niet of nauwelijks bekend al steeds meer golden oldies verzamelaars nu deze muziekstroming ook hebben ontdekt in Nederland, Omdat steeds meer radio stations die golden oldies draaien een zogenaamd popcorn uurtje hebben zelfs Laserradio heeft wekelijks op de zaterdagavond om 20 uur een uitzending die helemaal gewijd is aan Popcorn muziek. Voor hun die niet precies weten wat Popcorn muziek precies is hier onder een korte beschrijving zodat u een beetje een idee heeft wat deze muziekstroming precies is en misschien ook beter begrijpt waarom dit een van mijn favoriete muziekstromingen is.
Popcorn is een muziekstijl die genoemd is naar de eerste dancing waar deze muziek gespeeld werd: "The Popcorn", geopend in 1969 te Vrasene in het Waasland in België. De naam van de dancing is afkomstig van een toenmalige hit van James Brown, "Mother Popcorn". Popcornoldies zijn een mengeling van soul, latin, chachacha, highschool, rock, evergreens, doo wop, ska en rhythm-and-blues, uit de vroege jaren zestig op een bijzonder swingbaar tempo. De popcornmuziek blijft onafscheidelijk verbonden met een speciale dansstijl, een soort soulswing, minder explosief dan de rock-'n-roll. Op een groot aantal lokale radio's loopt sinds enkele jaren een radioprogramma met popcorn oldies. Het programma heet Popcorn City en de bezieler ervan is Jan Van Deyck.
U kunt een fragment bekijken van een van popcorn bijeenkomst zodat u een beetje een indruk krijgt van wat popcorn muziek nu precies is.
In het boek Rockin' Ramona van Lutgard Mutsaers uit 1989 wordt o.a. aandacht besteed aan "The Javelins". Ook in het boek van Jan J.B. Kuipers "Brommers, gitaren en spandoeken", uitgegeven in 2005, worden The Javelins uitvoerig beschreven. De sleutelfiguur in die plaatselijke "kleurlingenband", wat toentertijd nog argeloos zo genoemd kon worden, was Ronny Flohr (1935), die als gerepatrieerde Indische Nederlander in Vlissingen woonachtig was. Hij startte in 1960 met "Ronny and his Javelins".
Veel van hun repertoire bestond uit melodieuze muzieknummers van meer dan drie akkoorden en er waren vele eigen composities bij. Hun thuishaven was het Concertgebouw te Vlissingen dat tijdens de optredens altijd totaal uitverkocht was. "Talentenjachten" kwamen uit de hemel vallen en in de Schouwburg te Middelburg wonnen "The Javelins" een door het toenmalige muziekblad "Muziekparade" georganiseerde talentenjacht in februari 1961. Ze stootten vervolgens ook door naar de halve- en kwartfinale te Goes en Rotterdam. In de Singerconcertzaal te Laren bereikten zij het hoogtepunt op 25 juni 1961 door een gedeelde eerste prijs met "The Hurricane Strings" in de wacht te slepen. De jury bestond o.a. uit Peter Koelewijn van "Peter and his Rockets". In de TV-uitzending ontving Ronny namens de Javelins de beker uit handen van de Duitse vedette Conny Froboess.
Bezetting
Ronny and his Javelins 1962-1963
Ronny Flohr (sologitaar)
Frans Salawane (gitaar)
Paul Böck (gitaar),
Boet Saija (bas)
Ad Wilschut (drums)
The Javelins 1964
Pieter Bloem (Sologitaar)
Frits Jongbloets (gitaar)
Ad Wilschut (drums)
Boet Saija (bas)
Frans Salawane (zang)
The Javelins 1965
Rudy de Queljoe (sologitaar)
Tony de Queljoe (gitaar)
Johnny Caljouw (zang)
Boet Saija (basgitaar)
Ad Wilschut (drums)
The Javelins 1966
Boet Saija (basgitaar)
Henk van der Graaf (gitaar)
Nelis Tuankotta (zang en sologitaar)
Ad Wilschut (drums)
Ming Souhuat (zang en gitaar)
De overwinning op de TV lanceerde "The Javelins" rechtstreeks naar ongekende hoogte; niet alleen in Nederland maar ook in het buurland België! Zij gingen daar werken voor impresario's als Thienponts Theater uit Eke en Gent en George de Vreeze uit Maldegem. Zij traden daardoor op met vele bekende artiesten uit die tijd zoals Louis Neefs, Bob Verwilst, Will Tura, Anneke Grönloh, Peter and his Rockets, The Cousins, Trio Hellenique, The Candy Kids, The Young Sisters, Ria Valk, Trea Dobbs, Het, Rob de Nijs, Ilonka Biluska, The Motions, ZZ & de Maskers, The Jumping Jewels, Imca Marina etc.
Ronny Flohr vertrok in 1963 naar het buitenland en verliet zijn "Javelins". Hij bleef echter actief in de muziek net als zijn "Javelins". De oude kern bestaande uit Frans Salawane, Frits Jongbloets, Ad Wilschut en Boet Saija werd aangevuld met Pieter Bloem als sologitarist wat ook een buitengewoon virtueuze componist bleek te zijn. Ook deze samenstelling kende talrijke successen!
Vele bezettingen volgden daarna nog met o.a. Rudy de Queljoe, die later zijn sporen verdiende bij Brainbox.
"The Javelins" brachten stuk voor stuk goede muzikanten voort. Zij zijn "klassiekers" geworden in de Zeeuwse historie van de Indo Rock en hebben een groot aandeel geleverd in de ontwikkeling van de hedendaagse popmuziek in Nederland......
Misschien had u verwacht op mijn blog talloze links te vinden naar te downloaden albums of songs uit de 50er, 60er en 70er jaren. Dan moet ik u helaas teleurstellen deze zult u hier niet aantreffen en wel om de volgende redenen. Allereerst wil ik geen gezeur met instanties als Bumra Stemra, Stichting Brein in Nederland en Sabam in België. Daarbij accepteert bloggen.be het ook niet dat er illegale muziek wordt verspreid via de blog met als gevolg dat de men dit soort blogs sluit op aandringen van de eerder genoemde instanties die dagelijks druk op zoek zijn naar blogs met auteurs rechterlijk beschermd materiaal of beter gezegd illegaal materiaal.
Misschien zegt u van er zijn zat blogs waar ik wel illegaal materiaal kan downloaden waarom jij dan ook niet. Daar kan ik heel duidelijk en krachtig in zijn. Allereerst heb ik zo iets van waarom zal ik het risico lopen voor anderen om door instanties gepakt te worden met als gevolg dat mijn blog gesloten wordt en er mogelijk juridische procedures komen wegens het overtreden van de auteursrechten en van eerder genoemde instanties valt moeilijk te winnen. Terwijl de meeste downloaders op blogs wat ik weet van vrienden en kennissen die in het verleden ook een blog hebben gehad waar illegaal materiaal te downloaden was niet eens het fatsoen hadden om een bedankje te plaatsen voor het beschikbaar gestelde materiaal. Ik heb dan zelf zo iets van als dat nog te veel moeite is waarom zal ik mij zelf dan in de waagschaal stellen voor anderen. Dat lijkt mij toch geen rare en vreemde gedachte.
Ik heb zelf zo iets als u zo nodig albums en songs wilt downloaden of het nu illegaal is of niet dat zal me een worst zijn maak dan gebruik van programma's als Soulseek en deel uw bestanden met anderen net als vele anderen en ik zelf doe. Maar helaas zien we daar ook steeds meer zogenaamde gelukzoekers die denken even snel alles binnen te kunnen halen zonder zelf iets te behoeven te delen met anderen en daarom zie je ook steeds meer dat mensen met een mooi aanbod aan te downloaden materiaal de boel afschermen door uitsluitend toegang te geven tot het te downloaden materiaal aan mensen welke in hun userlist zijn opgenomen en dus zelf ook muziekbestanden delen. Zo ook ik je kunt mij vinden binnen soulseek onder de naam waarmee ik ook mijn berichten teken namelijk Popcornlover.
U herinnert zich misschien ook nog wel dat u uren bezig was om cassettebandjes op te nemen destijds met uw favoriete muziek welke van de radio werd opgenomen of van een EP, LP of singles die men van vrienden of vriendinnen had geleend. In die tijd had je geen gezeik met moraalridders instanties als Bumra Stemra, Sabam of Stichting Brein die onder de noemer van dat ze de rechten van de artiesten beschermen driftig op zoek zijn of er niet iemand is die toevallig illegaal muziek deelt met anderen. Kom op zeg ga eens een echt beroep uitoefenen en niet de moraalridder uithangen.
Het was inderdaad een heel gedoe met die cassette bandjes opnemen destijds wilde je goede en mooie kwaliteit hebben dan moest je in die tijd zeker al een paar gulden (hadden we die nu nog maar) uitgeven en dan had je een echt Philips cassette bandje die destijds te verkrijgen was met een speelduur van 60, 90 en zelfs 120 minuten. Die laatste gebruikte ik zelf heel weinig omdat deze heel snel stuk gingen het meeste gebruikte ik de 60 minuten uitvoeringen en wel omdat ik dan precies aan iedere kant een kant van een LP kon opnemen en slechts een klein stukje loze ruimte overhield. De 90 minuten uitvoeringen gebruikte ik zelf veelal voor het opnemen van EP's en singles maar ook voor het opnemen van de radio. Dat laatste was helemaal een gedoe destijds omdat de meeste toenmalige DJ''s die de platen moesten pluggen een soort aan elkaar lullen van de platen zullen we maar zeggen vaak iets te letterlijk opnamen en al begonnen te kletsen voor het nummer echt afgelopen was met als gevolg dat je weer moest gaan zitten terug spoelen omdat het nummer onbruikbaar was of je moest terug spoelen tot het gelul begon en dus een stukje van het nummer miste. Je moest er wat voor over hebben om op de goedkoopste manier aan je muziek te komen we bulkten immer niet over emmers vol met geld dat we ieder interessant nummer ook meteen bij de platenwinkel konden gaan aanschaffen. Dus werd het een beetje behelpen, en een beetje creativiteit en je kwam vaak tot verbluffende resultaten.
Misschien herkend u dat zelf ook wel op een gegeven ogenblik had je een wandrek vol met cassette bandjes met opgenomen muziek allemaal netjes voorzien van een index kaartje met daarop de naam van het album en artiest en de eventuele nummers die waren opgenomen. Ook zo een ramp was dat met die kaartjes dat ze vaak net niet genoeg ruimte hadden om alle nummers te vermelden. We hadden zelf een wandrek vol met van die cassette bandjes. Het resultaat van die cassette bandjes was dat na verloop van tijd zeker als je de cassette bandjes veelvuldig draaide hetgeen ik zeker deed dat je het probleem had dat de bandjes min of meer gingen lubberen door de vele keren dat het afgespeeld was hetgeen de kwaliteit van de muziek ook niet echt bevorderde. Of na een paar jaar dat je dacht van oh leuk laat ik dat cassette bandje weer is gaan draaien dat je het idee kreeg dat je naar het ruizen van de Noordzee zat te luisteren omdat het cassette bandje alleen nog maar ruis was en er geen muziek meer te horen was.
Met de komst van de CD/DVD is het wel allemaal beter geworden omdat je de muziek nu gewoon veel langer kan bewaren zonder dat de kwaliteit verloren gaat dat is het enige voordeel vindt ik zelf aan CD/DVD want ergens mis ik het wel hoor om eerlijk te zijn die cassette bandjes en het opnemen naar cassette bandjes. Het had toch net iets meer dan even snel de boel op een CD/DVD opnemen waar je eigenlijk weinig of niets meer voor hoeft te doen omdat het zo kinderlijk eenvoudig gaat allemaal.
