Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Categorieën
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Herrinnert u zich deze nog
02-03-2012
Welkom en introductie
Hartelijk welkom op mijn blog waarmee ik u terug neem naar de 50er, 60er en 70er jaren van de vorige eeuw. De tijd dat muziek nog echt muziek was en alleen nog maar te verkrijgen was op vinyl. Materiaal wat zeker de jongere generatie niet eens meer kent omdat die zijn opgegroeid in het CD/DVD en MP3 tijdperk. Muziek schalde in die tijd uit jukeboxen en niet uit MP3 spelers en Ipod's . Er werd jive, twist, cha cha cha gedanst. De eerste televisie uitzending in Nederland en Vlaanderen werd uitgezonden. Radio stations werden toen nog piratenzenders genoemd. De eerste mens zette voet op de maan. De eerste Nederlandse voetbalploeg won de cup met de grote oren europacup (de huidige Champions League) en zelfs de wereldbeker. We werden 2 keer net geen wereldkampioen omdat we 2 keer grandioos genaaid werden door enge Duitsers en nog griezeligere Argentijnen. We hadden nog geen economische crisis alleen een olie crisis maar dat ook weer zijn charme. Kortom hoogte en diepte punten uit een roerige periode wat voor velen net als mij een deel van onze jeugd of leven is en waar ik door middel van deze blog probeer herinneringen doen opleven van dat u zegt oh ja dat herinnert ik mij nog wel of van oh ja dat was ik al weer helemaal vergeten. Noem het maar een stukje jeugd sentiment terug halen of misschien wel stiekem een beetje terug verlangen naar een periode zoals een bekende Rotterdammer namelijk Gerard Cox zo moei zegt: terug naar de tijd dat geluk heel gewoon was.
Ik hoop dat u net zulke leuke en mooie herinneringen heeft aan deze periode als dat ik zelf heb. Uw reactie op mijn berichten zijn altijd van harte welkom evenals uw beoordeling voor het artikel. Want hoe meer reacties en hoe meer beoordelingen van mijn artikels hoe leuker het is en des te meer inspiratie geeft dat om nog meer interessante wetenswaardigheden van de 50's, 60's en 70's op deze blog te plaatsen voor u als bezoeker van deze blog.
Ik beloof dat ik iedere dag een of meerder interessante berichten zal plaatsen dus blijf mijn blog gezellig volgen en geniet lekker mee aan herinneringen aan de 50er, 60er en 70er jaren.
Ik zal het leuk vinden als u als bezoeker een beoordeling geeft aan de artikels
Bobby Prins, echte naam Jozef Troonbeeckx, (Heist-op-den-Berg, 19 juli 1947) is een Belgische zanger van het levenslied.
Levensloop
Bobby Prins was al op jonge leeftijd bezig met het volgen van accordeonlessen, het instrument dat hij tot op de dag van vandaag nog bespeelt. "Een gitaar in de nacht" was de eerste single die hij opnam, op 18-jarige leeftijd. Nog geen drie jaar later richtte hij zijn eigen groep op, "Bobby Prins & the Sound Express". Het allergrootste succes van Bobby Prins is zeker het nummer "Sancta Maria", dat hij in 1972 opnam en vele malen gecoverd is door vele artiesten, onder wie Jo Vally. Andere bekende nummers zijn "Ik zoek naar een dorp", "Te jong", "Toe kom in m'n armen" en "De kleine prins". Bobby Prins treedt nog regelmatig op in dancings, waaronder de Vrachtkar te Reusel en de Kempenhof te Balen.
Opmerkelijk is dat door Bobby Prins meer lp's en cd's zijn opgenomen dan singles.
Prins tradt op 28 augustus 2010 in het huwelijk met zijn vriendin Gerda.
Op 11 Maart 1959 wint Teddy Scholten het Eurovisie song festival voor Nederland gewoon met een normaal liedje en zonder uitgedost te zijn als kluk kluk de indiaan.
Teddy Scholten
Dorothea Margaretha (Teddy) Scholten-van Zwieteren (Rijswijk, 11 mei 1926 - aldaar, 8 april 2010) was een Nederlands zangeres en presentatrice.
Leven
Teddy van Zwieteren was de dochter van een amateurtoneelspeler en regisseur, die de Haagse toneelvereniging 'Odia' oprichtte. Hij inspireerde haar om ook te gaan toneelspelen. Na haar middelbare schoolopleiding op het Rooms-katholiek Meisjes Lyceum in Den Haag (het tegenwoordige Internationaal College Edith Stein) speelde ze een kleine rol in een show van Toon Hermans. Op 27 maart 1944 ontmoet Van Zwieteren de zanger Henk Scholten, die in die tijd optrad in een duo met Albert Van 't Zelfde onder de naam Scholten & Van 't Zelfde. Ze verloven zich in 1945 en trouwen op 22 augustus 1947. Henk Scholten overleed op 17 juni 1983. Teddy overleed zevenentwintig jaar later op 83-jarige leeftijd. Op 12 april 2010 werd ze in besloten kring gecremeerd.
Werk
Teddy Scholten trad op in het radio-programma De bonte dinsdagavondtrein van de AVRO met liedjes die door Henk Scholten waren geschreven. Van 1955 tot 1960 trad ze op als gastvedette in het televisieprogramma De Snip en Snap Revue van de AVRO. In 1959 werd ze door de NTS gevraagd om mee te doen aan het Nationaal Songfestival 1959. Daar zong ze twee liedjes, De regen en Een beetje. Met het tweede, een compositie van Dick Schallies op tekst van Willy van Hemert (dirigent Dolf van der Linden) behaalde Scholten uiteindelijk de eerste plaats op het Eurovisiesongfestival 1959 in Cannes.
'n Beetje, verliefd was je wel meer, meneer, dat weet je. Je hart kwam wel eens meer op een ideetje. Dat speet je, maar ach weet je, soms vergeet je wel een beetje gauw je eedje van trouw.
Ze nam het nummer vervolgens ook op in het Frans (Un p'tit peu), Duits (Sei ehrlich), Italiaans (Un poco) en Zweeds (Om våren). In 1960 stond Teddy Scholten samen met Willy Alberti, Corry Brokken, Rita Reys en Ton van Duinhoven in de finale van het Knokke-festival. Na haar overwinning op het Eurovisie songfestival kregen Teddy en Henk Scholten een eigen tv-show bij de KRO, Zaterdagavondakkoorden. In 1963 presenteerde ze het KRO-programma Kiekeboe, het eerste Nederlandse candid camera-programma. In 1965 en 1966 presenteerde Teddy Scholten zélf het Nationaal Songfestival, in Theater Concordia te Bussum, resp. Tivoli te Utrecht. Halverwege de jaren 70 stopte Scholten met zingen. Van 1974 tot 1986 werkt ze als public-relationsfunctionaris van het hoofdbestuur van het Nederlandse Rode Kruis.
Discografie
singles
1950 - Snoezepoes / When You Are In Volendam (met Henk Scholten) - 78rpm-10"-single - HIS MASTER'S VOICE - JF 103,/li>
1950 - 5 december, Deel 1 / 5 december, Deel 2 (met Henk Scholten) - 78rpm-10"-single - HIS MASTER'S VOICE - JF 104
1950 - Jantjes Verjaardag, Deel 1 / Jantjes Verjaardag, Deel 2 (met Henk Scholten) - 78rpm-10"-single - HIS MASTER'S VOICE - JF 111
1950 - Jeugdige Klanken, Deel 1 / Jeugdige Klanken, Deel 2 (met Henk Scholten) - 78rpm-10"-single - COLUMBIA - DH 505
1956 - Samen / 't Is Raar Maar Waar - 78rpm-10"-single - DECCA - M 64 101
1957 - Zeg, Zou Je Blij Zijn Met Een Ton? (Who Wants To Be A Millionaire) / Kom, Lieve Kleine Meid (Come Pretty Little Girl) (met Henk & Renée Scholten) - 78rpm-10"-single - DECCA - M 64 133
1958 - Liefdesrecept / Twee blauwe kinderogen (met Teddy, Henk & Annemieke) - 78rpm-10"-single - DECCA - M 64 162
1959 - 'n Beetje / Li Per Li (Tikketak, Tikketi) - 7"-single - PHILIPS - PF 318 217
1959 - 'n Beetje / Zing, Kleine Vogel (Sing, Little Birdie) - 7"-single - PHILIPS - PF 318 229
1959 - Bing! Beng! Bong! / 't Moet Toch Wel Zonde Zijn - 7"-single - PHILIPS - PF 318 269
1961 - Klein Klein Kleutertje, No 1 (met Henk & Renée Scholten) - 7"-single - PHILIPS - 314 010 RF
1961 - Klein Klein Kleutertje, No 2 (met Henk & Renée Scholten) - 7"-single - PHILIPS - 314 011 RF
1961 - Bom-Be-Die-Bom! / Maar Oh, Hij Is Getrouwd - 7"-single - PHILIPS - PF 318 512
1961 - Peter Cuyper Wals / Grolsch' Mambo - 7"-single - GROLSCH - DF 99 282
1961 - Teddy En Henk Scholten Zingen De Lof Van Fornax (met Henk Scholten) - 7"FD - FORNAX - SHOL 029
1964 - Klein Klein Kleutertje, No 3 (met Henk & Renée Scholten) - 7"-single - PHILIPS - 314 080 RF
1966 - Klein Klein Kleutertje, No 4 (met Henk & Renée Scholten) - 7"-single - PHILIPS - 314 509 RF
1966 - 'k Heb M'n Wagen Volgeladen, No 1 (met Henk Scholten & De Schellebellen) - 7"-single - PHILIPS - 314 511 RF
Ep's
1956 - Kabouter Domoor, Deel 1 / Kabouter Domoor, Deel 2 (met Henk Scholten) - 7"-ep - COLUMBIA - SEGH 2
1959 - 'n Beetje + Zing, Kleine Vogel (Sing, Little Birdie) / Oui, Oui, Oui + Li Per Li - 7"-ep - PHILIPS - PE 422 366
1961 - Klein Klein Kleutertje - 2 (met Henk & Renée Scholten) - 7"-ep - PHILIPS - 411 612 NE
1961 - Zie Ginds Komt De Stoomboot (met Henk & Renée Scholten) - 7"-ep - PHILIPS - 411 619 NE
1961 - Klein Klein Kleutertje (met Henk & Renée Scholten) - 7"-ep - PHILIPS - 422 579 NE
1961 - Peter Cuyper Wals / Grolsch' Mambo / Samba - 7"-ep - GROLSCH - 106 776 E
1962 - Een Zaterdagavondakkoorden Medley (met Henk Scholten) - 7"-ep - PHILIPS - PE 433 109
LP's
1960 - Peter En De Wolf - 10"-lp - PHILIPS - 610 122 VR
1962 - Klein Klein Kleutertje - 47 Vrolijke Kinderliedjes (met Henk & Renée Scholten) - 10"-lp - PHILIPS - P 600 343 R
1965 - 'k Heb M'n Wagen Volgeladen (met Henk & Renée Scholten) - 12"-lp - PHILIPS - P 12961 L
1966 - En We Zingen ... En We Springen ... En We Zijn Zo Blij ... - Alle Bekende Sinterklaasliedjes: Zing Ze Mee Met (met Henk & Renée Scholten) - 12"-lp - PHILIPS - P 12995 L
1967 - Klein Klein Kleutertje (met Henk & Renée Scholten) - 12"-lp - FONTANA - 626 297 QL
Jimmy Ellis, zanger van The Trammps, is gisteravond overleden in een verpleeghuis in South Carolina. De Disco-zanger stierf op 74-jarige leeftijd, zo meldt persbureau AP vanochtend. Ellis zou zijn bezweken aan de gevolgen van de ziekte Alzheimer, zo meldt Erika Stinson, dochter van Ellis vanochtend in The New York Times. Later vandaag wordt in Charlotte in North Carolina een herdenkingsdienst gehouden voor de zanger. In de jaren zeventig waren The Trammps een van de eerste populaire discogroepen. De bekendste hit, Disco Inferno kwam in 1976 uit en stond op de soundtrack van de film Saturday Night Fever. The Trammps maakte verder naam met hits als Shout en Hold Back the Night.
The Trammps
The Trammps een band afkomstig uit het Amerikaanse Philadelphia. De band is ontstaan uit de Volcanos en Moods die in de jaren '60 optraden en soulmuziek speelden. De bezetting bestond toen uit: Gene Faith (leadzanger), Earl Young, Jimmy Ellis, Dennis Harris, Ron Kersey, John Hart, Stanley Wade en Michael Thomas.
Begin jaren '70 waren zij één van de eerste discogroepen. De band bestond toen nog uit Jimmy Ellis, Harold Doc Wade, Stanley Wade en Earl Young. De eerste opname van The Trammps dateert uit 1972, "Zing Went The Strings Of My Heart", origineel een oud nummer uit 1943, destijds gezongen door Judy Garland. De eerste grote hit waarmee The Trammps definitief doorbraken in Nederland was "Love epidemic" uit 1973. Zeer bekend werd de muziek toen grotere hits als "Shout", "Hold Back The Night" en "Disco Inferno" volgden. De laatstgenoemde hit uit 1976 kwam een jaar later voor in de soundtrack van de film Saturday Night Fever. In 1977 brachten The Trammps "The Night The Lights Went Out" uit, een lied waarin de grote stroomuitval in New York op 13 juli van dat jaar bezongen werd.
In 2000 werd een later bandlid, Jerry Mills Collins, beschuldigd van mishandeling van zijn vrouw op Valentijnsdag toen hij haar had beschuldigd van overspel. Hij kreeg een gevangenisstraf van 12 tot 35 jaar opgelegd.
Op 19 september 2005 signeerde de groep de plaat van Disco Inferno in de Dance Music Hall of Fame in New York. De band treedt nog steeds internationaal op en bestaat op dit moment uit de volgende leden: Jimmy Ellis, Harold Doc Wade, Stanley Wade en Dave Dixon.
Ze hebben in mei 2008 bij de Toppers in Concert-serie drie concerten gegeven als gastartiesten.
Discografie
Trammps (1975, Golden Fleece Records/Atlantic Records)
Disco Inferno (1976, Atlantic Records)
Where the Happy People Go (1976, Atlantic Records)
The Trammps III (1977, Atlantic Records)
The Whole World's Dancing (1979, Atlantic Records)
Marilyn Monroe, pseudoniem van Norma Jeane Mortenson; kerkelijke doopnaam: Norma Jeane Baker, (Los Angeles, 1 juni 1926 aldaar, 5 augustus 1962), was een Amerikaans actrice en zangeres. Zij werd als sekssymbool een icoon in de jaren vijftig en is dat gebleven tot op de dag van vandaag.
Levensloop
Jonge jaren
Marilyn Monroe had een moeilijke jeugd. Haar moeder was Gladys Pearl Mortenson, geboren Monroe, eerder gehuwd met John Baker. Norma Jeanes moeder liet zich nog naar hem Gladys Baker noemen en liet Norma Jeane ook met deze achternaam dopen. Gladys Baker was weliswaar in 1924 getrouwd met Martin E. Mortensen, maar ze leefden al gescheiden voor Gladys zwanger werd. Vermoedelijk was Norma Jeanes vader Charles Stanley Gifford. Gifford en Gladys Baker werkten beiden in de snijstudio van RKO Pictures, waar Baker Giffords ondergeschikte was. Gladys Baker was drugsverslaafd en liet de opvoeding van Monroe over aan haar vrienden Albert en Ida Bolender. Toen Baker na een lange tijd met haar dochter in een oud krot ging wonen, kreeg ze een zenuwinzinking waardoor ze helemaal op hol sloeg (volgens ooggetuigen zou ze op het dak geklommen zijn en zo de hele buurt bij elkaar geschreeuwd hebben). Monroe wordt daardoor in het gezin van Grace McKee (later Goddard) geplaatst. Monroe zou nooit een goede band met haar moeder opbouwen. In een later interview zei ze over haar moeder: "To me, she was just that red-haired woman." ("Voor mij was ze slechts die roodharige vrouw.")
In 1942 moet McKee's man voor zijn werk naar de oostkust van de Verenigde Staten. Het is voor het stel te duur om de 16-jarige Monroe nog te onderhouden. Het jonge meisje heeft twee keuzes: terug naar het weeshuis of trouwen. Ze koos voor het laatste en trouwde op 19 juni 1942 met haar 21-jarige buurjongen James Dougherty. Terwijl Dougherty in het leger diende, ging Monroe in op het verzoek van een fotograaf om te poseren, onder andere voor naaktfoto's. Toen Dougherty terugkeerde, kon hij haar niet langer thuishouden en op 13 september 1946 scheidde het stel. Dougherty trouwde nog tweemaal. Hij overleed in 2005.
Actrice
In de jaren daarna probeerde Monroe aan de slag te komen in Hollywood. Ze kreeg onder de naam Marilyn Monroe een contract bij een filmmaatschappij, maar buiten één kleine bijrol, die ook nog eens sneuvelde in de montagekamer, bleef dit zonder succes. Een contract bij een maatschappij was in die tijd vaak een geïnstitutionaliseerde vorm van prostitutie; de 'actrices' mochten met de relaties van de filmbazen uit eten.
Ze werkte ondertussen aan haar houding, nam acteer- en zanglessen, en blondeerde haar haar en reviseerde haar gebit. Ze maakte geleidelijk aan naam als dom blondje, een imago dat ze bewust cultiveerde. Haar eerste grote rol was in "How to Marry a Millionaire". Ze had groot succes in "Gentlemen Prefer Blondes", naast Jane Russell en met "The Seven Year Itch", waarin het befaamde shot zit met de opwaaiende jurk. Haar laatste project was Something's Got To Give, een onvoltooide film samen met Dean Martin. Als de film was afgemaakt, was zij de eerste actrice die een naaktscène deed in een film.
Monroe's huwelijk met de honkballer Joe DiMaggio, met wie ze op 14 januari 1954 trouwde, duurde slechts 7 maanden (tot 27 oktober 1954), ze gingen evenwel als goede vrienden uit elkaar. DiMaggio bracht na Monroe's dood in 1962 gedurende 20 jaar drie maal per week verse rozen naar haar graf.
Arthur Miller
Aan het einde van de jaren vijftig richtte ze haar eigen productiehuis op, en verhuisde naar New York. Ze nam lessen bij The Actors Studio van Lee Strasberg, en kreeg een relatie met toneelschrijver Arthur Miller met wie ze op 29 juni 1956 trouwde. Ze wilde zich verdiepen en serieuzere rollen spelen. In Engeland maakte ze "The Prince and the Showgirl", met Laurence Olivier. De film was een flop, maar werd achteraf helemaal niet slecht bevonden. Velen vinden dat haar beste film "Some Like it Hot" was, tegenover Jack Lemmon en Tony Curtis, alhoewel ze ook goede- reacties kreeg voor haar optreden in Bus Stop.
Miller schreef voor haar het script van "The Misfits", waarin ze speelde tegenover Clark Gable en Montgomery Clift, twee Hollywoodlegenden. De opnames waren een hel, doordat ze plaats vonden in de woestijn van Nevada, ver van de bewoonde wereld. Monroe repeteerde tot diep in de nacht met haar persoonlijke coach Paula Strasberg de tekst voor de volgende dag. Samen met haar alcohol- en medicijngebruik leidde dat tot veelvuldig laatkomen of eenvoudigweg niet verschijnen. Halverwege de opnamen stuurde de regisseur John Huston, die zelf ook wel een slokje lustte en soms tijdens de opnamen in slaap viel, haar naar een kliniek om van haar verslaving af te komen. De laatste opnamen zijn in softfocus gefilmd om de sporen van de verslaving te maskeren.
Miller ontmoette tijdens de opnamen de fotografe Inge Morath. Dit leidde tot de scheiding van Monroe op 20 januari 1961.
Overlijden
Daarna werkte Monroe nog mee aan opnames voor "Something's Got to Give", een project dat door de studio werd stilgelegd omdat ze bijna nooit op de set kwam. Haar psychische problemen, deels geërfd van haar moeder, verergerden door haar chronische medicijngebruik.
Op 5 augustus 1962 werd ze dood aangetroffen door de huishoudster Eunice Murray in haar huis in Brentwood, Californië. Bij de autopsie op het lichaam van Marilyn Monroe werd acht milligram van het middel chloralhydraat en 4,5 milligram van het middel Nembutal in haar lichaam gevonden, en dr. Theodore J. Curphey van The Los Angeles County Coroner's Office zei in een persconferentie dat de doodsoorzaak een acute "vergiftiging barbituraat" was, als gevolg van een "waarschijnlijke zelfmoord".
Monroe is begraven op het "Westwood Village Memorial Park Cemetery" in Los Angeles.
Speculaties
Er is in de media veel gespeculeerd over een mogelijke relatie tussen Monroe en president Kennedy. Met de Amerikaanse president John F. Kennedy zou ze volgens deze geruchten een affaire hebben gehad, maar nadat hij haar beu was, zou deze haar over hebben gedragen aan zijn broer Bobby Kennedy. Toen deze haar zou hebben laten vallen, zou Monroe door het lint zijn gegaan, en een poging tot chantage hebben gedaan.
Bewijs voor de relatie en een andere doodsoorzaak dan zelfmoord is echter nooit gevonden.
Er is een aantal oorzaken aan te wijzen voor het ontstaan van deze geruchten. Het grote publiek was in de jaren '60 onwetend van het drugsgebruik van Monroe. Voor buitenstaanders kwam haar dood dan ook onverwacht. Dat gaf dan ook voeding aan speculaties over de doodsoorzaak. Ook het optreden van Monroe op een verjaardag van president Kennedy, zij zong in mei 1962 op een opvallend zwoele manier de president "Happy Birthday" toe, gaf achteraf voeding aan de bovengenoemde speculaties.
Tenslotte ging het hier om twee iconen van de vroege jaren '60 die alle twee op een onverwachte en raadselachtige manier aan hun eind kwamen, voor de populaire pers goed voor veel sappige verhalen.
Er zijn ook serieuze boekpublicaties over deze connectie verschenen. Drie boeken van bekende onderzoeksjournalisten over deze zaken zijn:
HERSH, Seymour H. (1997), The Dark Side of Camelot. Boston: Little, Brown and Company.
WOLFE, Donald H. (1998), The Assassination of Marilyn Monroe. London: Little, Brown and Company.
HEYMAN, David C. (1998), JFK. A Candid Biography. New York: E.P. Dutton.
Een overzicht van theorieën rond Monroe's dood geeft het Autopsy Report.
Cinematografie
1946 The Shock rol: Onbekend; genre: misdaad / film noir / thriller
1947 The Shocking Miss Pilgrim; rol: Telefoon Operator; genre: komedie
1947 Dangerous Years; rol: Evie; genre: drama
1948 Scudda Hoo! Scudda Hay!; rol: Meisje in kano en kerk; genre: komedie / drama / romantiek
1948 Ladies of the Chorus; rol: Peggy Martin; genre: musical
1948 Green Grass of Wyoming; rol: Extra at Square Dance; genre: drama / family / western
1949 Love Happy; rol: Grunions Client; genre: komedie
1950 A Ticket to Tomahawk; Clara; genre: comedy / western
1950 The Asphalt Jungle; rol: Angela Phinlay; genre: misdaad / film noir / drama
1950 The Fireball; rol: Polly; genre: drama
1950 All About Eve; rol: Miss Caswell; genre: drama
1950 Right Cross; rol: Dusky Ledoux; genre: drama
1951 As Young as You Feel; rol: Harriet; genre: komedie
1951 Love Nest; rol: Roberta Stevens; genre: komedie-drama
1951 Let's Make It Legal; rol: Joyce Mannering; genre: komedie / drama / romantiek
1952 Clash by Night; rol: Peggy; genre: drama / film noir
1952 Home Town Story; rol: Iris Martin; genre: drama
1952 We're Not Married!; rol: Annabel Jones Norris; genre: romantische komedie
1952 Don't Bother to Knock; rol: Nell Forbes; genre: drama / thriller
Ann Christy, geboren als Christiane Leenaerts (Antwerpen, 22 september 1945 - Meise, 7 augustus 1984) was een Vlaams (kleinkunst)zangeres. Ze werd bekend met nummers als "Gelukkig Zijn", "De Roos" en "Dag Vreemde Man".
Biografie
Ze startte haar zangcarrière met het orkest The Adams waarvan de drummer, Marc Hoyois, later haar man zou worden. Haar eerste plaatje, Kussen onder regenbogen (een vertaling van Küsse unterm Regenbogen van Manuela), werd geen succes. Dat kwam er pas met haar manager Robert Bylois. Ze zong Franstalige liedjes en ging op tournee door België en Frankrijk met Adamo.
In 1968 won ze de zangwedstrijd Knokke Cup samen met Jacques Raymond, Lily Castel, Nicole Josy en Hugo Dellas onder leiding van Anton Peters. Niet enkel haar stem, maar ook de kleding was opvallend: ze liet zich altijd kleden door de hippieontwerpster An Salens.
In 1970 en 1971 (met Dag vreemde man) deed ze vergeefs mee aan de preselecties van het Eurovisiesongfestival. Pas in 1975 mocht ze deelnemen aan het festival, dat gehouden werd in het Zweedse Stockholm. Ze zong het liedje Gelukkig zijn voor de helft in het Nederlands en voor het helft in het Engels. Maar haar hoop op een internationale carrière kwam niet uit. Ze eindigde als 15e uit 19 deelnemers. Christy ging ontgoocheld terug naar huis.
In 1977 stond ze 152 keer op de planken in het toenmalig Mechels Miniatuur Teater (nu 't Arsenaal) met de musical Midzomernachtsdroom, een muzikale bewerking van Shakespeares A Midsummer Night's Dream.
In 1978 zong ze twee nummers van Bob Dylan: If I don't be there by morning en Walk out in the rain. Dylan had ze samen geschreven met Helena Springs, maar niet zelf opgenomen. Beide songs werden hetzelfde jaar ook gecoverd door Eric Clapton op zijn LP "Backless"
In 1980 had ze een hit met het liedje De Roos, een cover van The Rose van Bette Midler, vertaald door Johan Verminnen.
In 1982 ging ze op tournee door Vlaanderen met Erik Van Neygen en haar Nederlandse begeleidingsorkest "Roots", maar toen werd ze ernstig ziek.
Ze overleed in 1984, op 38-jarige leeftijd aan baarmoederhalskanker. Ze werd gecremeerd en haar as werd verstrooid op het kerkhof van Meise. Haar echtgenoot, Marc Hoyois, hertrouwde later opnieuw met zangeres, Liliane Saint-Pierre. Hoyois overleed op 4 juli 2010.
Na haar dood
In november 2005 kwam onder impuls van Edwin Ysebaert een nieuw album uit met de titel 'Ik Deed Alsof Het Mij Niet Raakte'. Het bevat acht nooit eerder uitgegeven liedjes en drie liveversies van klassiekers als Dag Vreemde Man, Lisa is Lisa en Zal Ik Je Ooit Nog Zien. Zes van de acht nieuwe nummers komen uit de musical Midzomernachtsdroom en werden gecomponeerd en van tekst voorzien door Pieter Verlinden en Rita Van Dievel, de ouders van VRT-journalist Peter Verlinden.
In 2006 kwam een nieuw album uit met onuitgegeven liedjes onder de titel "HET BESTE". Opnieuw gebeurde dit onder de projectleiding van Ysebaert.
In 2008 en 2009 won Christy de Belgische Radio 2 top 1000 met haar nummer "De Roos".
Free Souffriau werd datzelfde jaar derde in de televoting-wedstrijd 'Zo is er maar één' op Eén met een lied van Ann Christy en startte een project rond nummers van de overleden zangeres. In dat project Free Souffriau zingt Ann Christy zong ze zelf de meeste liedjes en liet zich assisteren door haar man Miguel Wiels, door een orkest en een meisjeskoor (bij twee liedjes) en door Nicole & Hugo. Er was hiervan een heruitzending op Canvas+ op woensdag 5-8-2009.
Zelf ben ik van mening dat Ann Christy in Nederland zwaar ondergewaardeerd is en er eigenlijk weinig of geen aandacht besteedt wordt aan haar nummers. Zelf nu bijna 30 jaar na haar dood hoor je nauwelijks nummers in Nederland van haar en als je aan de meeste Nederlanders vraagt wie is Ann Christy denk ik dat de meeste zullen zeggen nooit van gehoord en dat is toch wel heel erg spijtig omdat naar mijn mening Ann Christy een van de betere Vlaams/Nederlandstalige zangeressen is geweest die naar mijn mening veel te vroeg gestorven is.
Burt Blanca, pseudoniem voor Norbert, Arthur Blancke, (Neder-Over-Heembeek, 6 augustus 1944), is een Belgisch rockpionier en multi-instrumentalist die succes oogstte met singles als 'Touche pas à mon rock'n'roll', 'Ma Guitare bleue', 'Le Train Ne Passe Plus Par Là', 'Le Locomotion' en 'ClapClap Sound'. Zijn band, The King Creoles, wordt beschouwd als de grondlegger van de Belgische rocknroll scene. Burt Blanca fungeert sinds de jaren zestig als studiomuzikant. Zo werkte hij samen met onder meer Salvatore Adamo, Plastic Bertrand, Charles Aznavour en Gilbert Bécaud.
Biografie
Jeugdjaren
Reeds op vijfjarige leeftijd is hij gefascineerd door muziek en start hij een opleiding Accordeon aan een Brusselse muziekschool. Ondertussen studeerde hij aan het Koninklijk Atheneum in Koekelberg. Hij start een opleiding aan de stedelijke muziekacademie in Brussel. Alvorens de gitaar ter hand te nemen leerde hij daar klarinet aangezien in de academie geen opleiding accordeon bestond. Het gezin verhuisde naar Brugge, maar Norbert kon zijn studies in Brussel verderzetten. In 1956 behaalde hij in Parijs een eerste conservatoriumprijs met de accordeon. Een jaar later behaalde Blancke de prijs in Bonn.
The King Creoles
Hij kreeg van zijn ouders zijn eerste gitaar en ontwikkelde zich tot een gitaartalent. Al gauw richt hij zijn eerste bandje op, The Fellows. Hij ontdekt rocknroll en neemt de artiestennaam Burt Blanca aan. De band waarmee hij speelde werd The King Creoles gedoopt, genoemd naar de film King Creole met Elvis Presley in de hoofdrol. Zijn broer fungeert als zijn manager. In 1959 komt hij terecht bij het Belgische platenlabel Hébra en neemt hij een Nederlandstalige versie op van Oh Carol, een hit van Neil Sedaka. Niet veel later neemt hij de single I Love You So op, een van zijn eerste eigen composities.
Na de opnamens van een LP voor het Franse label Festival, ondertekent Burt Blanca in 1961 een platencontract bij de Franse firma Pathé-Marconi. Hij werkt er samen met Jean Paul Guiter die toen reeds met de band 'Chats Sauvages' samenwerkte. Sindsdien wordt Blanca beschouwd als de Belgische Elvis Presley. Zijn populariteit wordt steeds groter. Na zijn succes in België, Nederland en Duitsland werd hij in 1962 populair in Frankrijk. Hij werkt in die periode frequent samen met gerenommeerde artiesten als Will Tura, Frédéric François, Claude Barzotti, André Brasseur en andere. Hij verzorgt concerten in grote zalen als Golf Drouot, Le Palais des Sports de Paris en het Olympia. Burt Blanca speelde in die periode ook in het voorprogramma van internationale artiesten als The Animals, The Kinks en Gene Vincent. Zijn populariteit wordt steeds groter.
In 1964 tourt hij tweemaal met Gene Vincent langs alle voornaamste podia in Frankrijk en geeft hij een optreden met Vincent in Genève. Datzelfde jaar staat hij geprogrammeerd op het Olympia in Parijs. Niet veel later wordt hij uitgeroepen tot één van de best gitaristen in het genre. Vier jaar later scoort hij met de hit RocknRoll Is Good For The Soul. In 1968 werkt hij samen met de muzikanten Montebelliard en Vince Taylor.
In de jaren zeventig neemt Burt Blanca verscheidene rocknroll-albums op met zijn versies van bekende songs uit het genre. Hij verzorgde toen de voorprogrammas voor andere rocknroll artiesten als Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Bill Haley en Gary Glitter en voor de Frans-Belgische rocker Johnny Hallyday. In 1976 heeft Blanca echter een tegenslag te verwerken toen bleek dat de samenwerking met zijn broer als manager onhoudbaar was. De onenigheid met zijn broer remde zijn carrière af, maar ondanks alles stond hij dat jaar voor het eerst in Vorst Nationaal op de planken. In 1977 treedt hij op onder de naam Burt Blanca & The Magic Guitars. De Amerikaanse producer Robert Mellin (Paul Anka, The Platters) vroeg Blanca om een nieuw album op te nemen. De elpee wordt uitgebracht in Frankrijk en verscheidene albumtracks verschenen als single in Canada. Burt Blanca ontvangt terug een gouden plaat voor de verkoop van 200.000 exemplaren van zijn album Rock Around The Clock.
The Klaxons
In het begin van de jaren tachtig werkt Burt Blanca samen met Lou Depryck (producer Plastic Bertrand en Two Man Sound) en verovert hij de hitlijsten met de single Touche Pas à Mon R.N.R.. In 1983 richt hij de band The Klaxons op en schrijft, in samenwerking met zijn vrienden Jean-Marie Troisfontaine en Roger Verbestel, de megahit Clap, Clap Sound. De single haalt in verscheidene landen de hoogste regionen van de hitparade. In Zuid-Afrika staat de single 25 weken op nummer 1. Clap, Clap sound behaalt verscheidene malen platina en zelfs diamant. Datzelfde jaar werd de single herwerkt door Le Grand Jojo en uitgebracht onder de titel Sergent Flagada. Hij brengt verscheidene albums uit waaronder 25 years ago and now , Un Train Ce Soir, Still Rockin All Over The Years en Rockin Party. In 1986 start hij met zijn eigen label Florian Music. Burt Blanca laat op het einde van het decennium weinig van zich horen, maar zijn platen blijven goed verkopen.
In 1998 neemt hij het album Il Faut Le Vivre op en zijn versie van Here Today, Gone Tomorrow dat onder het label Hebra Records verschijnt. De albums verschijnen pas op cd in 2003, tegelijkertijd met het album Classical Romance.
Na het millennium wordt Burt Blanca actief als Musical Arranger voor Readers Digest. In november 2003 is hij headliner op de affiche van het Theater van Louvière in België. In januari van 2004 neemt hij deel aan de opnamens van de televisieserie Familie op de commerciële omroep VTM. In juni 2004 geeft hij een concert in het Olympia in Parijs en viert hij met een optreden in de Ancienne Belgique zijn 45-jarige carrière.
Op 2 juli 2005 werd geëerd door Waalse Gemeenschap in België en gehonoreerd tot Officier de la Couronne door de Belgische minister Fadila Laanan. Burt Blanca werkt samen met Amerikaanse muzikanten als Wanda Jackson en Gail Lewis. In juni 2006 verscheen een dubbelalbum Mon Aventure en Succes dHier et de Demain. In 2007 werd de dvd Lautre King du Rock uitgebracht. De dvd, met 33 songs, bevat een registratie van zijn optreden op 1 juli 2006 in het casino van Saint-Amand-les-Eaux. Burt Blanca is tot op heden actief als sessiemuzikant en speelt onder meer pedal steel gitaar, banjo en accordeon op recente albums van binnen-en buitenlandse artiesten.
In 2008 werkte hij aan een album met countrymuziek. In 2009 duurt zijn carrière 50 jaar.
Bezoek ook eens de website van Burt Blanca in het Frans en Engels die zeker een bezoek meer dan waard is.
De Heikrekels was een Nederlands dansorkest uit Noord-Brabant met Wim van Gennip als zanger. Hun bekendste hits waren Waarom heb jij me laten staan, Jij bent voor mij alleen en Ik wil alleen maar van je houden.
>Biografie
De Heikrekels werd opgericht door Wim van Gennip. De groep bestond uit zanger Wim van Gennip, gitarist Jan van de Rijt, bassist Bert Linden, toetsenist Jo van Gerven en drummer Jan Nijsen. De groep werd ontdekt door Johnny Hoes die ze onderbracht bij zijn Telstar label. Hun doorbraak kwam in het voorjaar van 1967 met de single Waarom heb jij me laten staan. Aanvankelijk was het liedje alleen populair in Noord-Brabant en Limburg, maar geleidelijk aan won het nummer ook landelijke bekendheid, mede dankzij de airplay op Radio Veronica. Het nummer haalde de zesde plaats en stond 34 weken in de Nederlandse Top 40, wat uitzonderlijk veel is. Het nummer werd ook in Vlaanderen en West-Duitsland onder de titel Warum läßt du mich so allein uitgebracht. Door het succes van het nummer kreeg ook Telstar meer landelijke bekendheid.
De hit kon worden opgevolgd door nog een aantal succesvolle singles. Jij bent voor mij alleen en Ik wil alleen maar van je houden haalden zowel in Nederland als Vlaanderen de top 10. Ook in 1968 komt de groep nog met een paar succesvolle liedjes. Hun populariteit is dan nog zo groot, dat de Delftse band After Tea onder de naam De Martino's een Heikrekels-parodie maakt met het liedje Moest dat nou.
Na 1968 neemt de populariteit van de groep weer af. Met Carnaval 1972 komen ze nog één keer sterk terug met de single Lieve meid. Terwijl alle vorige nummers nog eigen composities waren van Wim van Gennip, was dit nummer een cover van Schöne Maid van de Duitse schlagerzanger Tony Marshall. Beide versies van dit nummer stonden rond Carnaval '72 in de Top 40 en de Daverende Dertig. Na 1972 verschenen er nauwelijks nog singles van De Heikrekels en gingen de groepsleden hun eigen weg in andere piratengroepen, waaronder 't Magic Combo. Zanger Wim van Gennip vormt begin jaren 80 een duo met hammondorganist Gerry van Houtert dat zich Duo De Heikrekels noemt. Zij brengen enkele singles uit, maar hebben hier weinig succes mee. Van Gennip had jarenlang een platenzaak in zijn woonplaats Geldrop.
Eind november 2001 overleed drummer Jan Nijsen op 70-jarige leeftijd in zijn woonplaats Weert aan een hersenbloeding. Hij werd begraven op 29 november.
Op 14 Juni 2007 overleed toetsenist Jo van Gerven op 76-jarige leeftijd in zijn woonplaats Weert.
Een piratenzender, zendpiraat, etherpiraat, radiopiraat of geheime zender is een radio- of televisiezender die zonder zendvergunning of toestemming uitzendt, vaak op regionale schaal vanuit geïmproviseerde studio's.
Vaak wordt hiermee gerefereerd aan de zeezenders die in de jaren '50 tot en met de jaren '90 vanaf schepen en installaties (zoals booreilanden en zeeforten) op de Noordzee buiten de territoriale wateren naar diverse landen uitzendingen deden. Goed beschouwd waren de zeezenders geen piraten in de zin van de wet; er was immers geen wet die het uitzenden vanaf de Noordzee verbood.
Naast de piraten die muziek uitzenden kent men ook piraten die door middel van een algemene oproep (CQ), enkel verbindingen (QSO's), proberen te leggen met andere piraten, net als de zendamateur maar dan zonder de benodigde vergunningen. Vaak gaat dit samen met DX-en, het beluisteren van verafgelegen zenders.
Zendpiraten worden als een probleem beschouwd als ze met veel te groot vermogen en slecht afgeschermde apparatuur uitzenden. Hierdoor kunnen reguliere radio-uitzendingen, andere toepassingen van de ether, maar ook video en andere apparatuur in de omgeving aanzienlijk worden gestoord. Vroeger werd bij optredende klachten dan de PTT Radio Controle Dienst ingeschakeld die de piraat met radiorichtingzoekers opspoorde waarna de apparatuur werd ingenomen en al dan niet een flinke boete werd uitgedeeld. Tegenwoordig wordt dergelijke opsporing en handhaving door het Agentschap Telecom uitgevoerd.
Sommige luisteraars zijn sterk aan zendpiraten gehecht, vaak omdat deze een bepaalde soort muziek, zogenaamde piratenmuziek, uitzenden die naar mening van veel liefhebbers te weinig gewaardeerd wordt door officiële radiostations. Ten tijde van de zeezenders was dit vooral de toen moderne popmuziek, later was het vooral het levenslied en polka's dat bij de piraten meer aan bod kwam.
Grondoorzaken van etherpiraterij
Etherpiraterij is een fenomeen dat al snel na de lancering van de radio ontstond. In Europa werden er in de jaren 20 van de 20e eeuw staatsomroepen of omroepbestellen ingericht. In de Verenigde Staten was er enige tijd een ongecoördineerde en chaotische periode, waarbij veel lokale pioniers in hun stad middengolfradiozenders bouwden, al snel betaald door reclame-inkomsten. Die zenders voerden in hoog tempo hun zendvermogen op om zo hun luisterbereik te vergroten. Daarbij gingen zij elkaar steeds meer onderling storen en na diverse rechtszaken werd ook in de VS het spectrum geordend. Regeringen stelden radiocontrolediensten in, die toezicht gingen houden op correct gebruik van de ether.
Het zonder vergunning of buiten de vergunningsvoorwaarden uitzenden (met een te hoog zendvermogen, te hoog geplaatste antenne, of buiten de aangewezen uren) wordt aangeduid met etherpiraterij. Omdat met commerciële radio geld verdiend kon worden, maar met de coördinatie tussen regeringen de toegang tot radiofrequenties beperkt werd, is er een voortdurende druk geweest van ondernemers om buiten de gereguleerde omroepsector om toch een zender te starten. Bijvoorbeeld door een zender op een boorplatform of schip buiten de territoriale wateren te installeren.
Geschiedenis van etherpiraterij in Nederland
In de jaren dertig van de 20e eeuw worden de eerste gevallen van etherpiraterij in Nederland gedocumenteerd. Het Museum voor Communicatie in Den Haag bezit nieuwsfoto's uit die periode van lokale bewoners uit de buurt van Almelo, die met rieken en stokken de opsporingsambtenaren en veldwachters probeerden te verhinderen om een illegale lokale radiozender uit de lucht te halen.
Bij de bezetting in 1940 werden alle communicatie- en omroeporganisaties gelijkgeschakeld. Onder de PTT werden alle gemeentetelefoons, radiodistributienetten en de zenderparken van Nozema (Nederlandse Omroep Zendermaatschappij) samengevoegd. Etherpiraterij werd opeens een zeer riskante, politiek subversieve handeling. De opsporingsorganisaties om niet-officiële zenders te lokaliseren werden in hoog tempo uitgebouwd door de bezetter, mede ook om verzetshaarden op te sporen die communiceerden met Engeland. Daarnaast werd het bewust storen van de ontvangst van radio-uitzendingen uit Engeland tot grote hoogte opgevoerd.
Na de Tweede Wereldoorlog heeft de Nederlandse regering de nationalisatie van Nozema, de lokale draadomroepen en gemeentetelefoons niet teruggedraaid. De ontstane omvangrijke en technisch geavanceerde opsporingsapparaten werden niet meer voor politiek/militaire vervolging ingezet, maar gingen weer achter etherpiraten aan.
Etherpiraterij vanaf zee werd vanaf eind jaren vijftig van de 20e eeuw ontwikkeld door ondernemers met het doel om het in vrijwel alle landen maar zeer beperkt toegankelijke omroepbestel te omzeilen / doorbreken door van buiten de territoriale wateren te opereren. Zo kon men legaal geld verdienen aan reclame met commerciële omroep vanaf de vrije zee. In de jaren zestig werden vooral Nederland en Engeland geconfronteerd met deze niet zo eenvoudig te bestrijden vorm van etherpiraterij vanaf de Noordzee. Televisie-uitzendingen kwamen opeens vanaf voormalige booreilanden (REM-eiland) en radio-uitzendingen van schepen (Radio Noordzee, Veronica, Mi Amigo gericht op Nederlandstaligen; Radio London en Radio Caroline gericht op Engeland). De radiozenders werkten daarbij vooral op AM-frequenties (middengolf). FM was nog niet op grote schaal ingeburgerd onder het publiek en bovendien kon met FM niet verder zenden dan de horizon, terwijl hoge masten op schepen veel te kwetsbaar waren.
De entertainmentsector werkte intensief mee aan deze praktijken, in het bijzonder via het lanceren van de Top 40, tipparade en de aanvoerder daarvan, de Alarmschijf. Daarmee creëerde men een systeem waarbij veel platenwinkeliers, met vaak beperkte kennis van wat populaire popmuziek was, inkochten op basis van wat er op deze lijsten verscheen. De etherpiraten gingen over tot verregaande promotie van platen die hen door de zogenaamde pluggers van de platenmaatschappijen werden aangeleverd.
Hiermee ontstond een systeem dat vooral voor de muziekindustrie tot forse expansie van hun bedrijfsactiviteiten en productafzet heeft geleid. Na regeringsingrijpen via raids op het REM-eiland en het via wetgeving verbieden en uit de lucht halen van de radiozenders zijn diverse van de voormalige etherpiraten (TROS, Veronica) eind jaren zestig en begin jaren zeventig toegetreden tot het publieke omroepbestel. Daarbij bleven echter commerciële vehikels als de Stichting Top-40 overeind. Tegelijk werden de intellectuele eigendomsrechten op uitzendingen, en nadien ook op doorgifte via de kabel, aanzienlijk uitgebreid en versterkt.
Rond 1980 werd Nederland geconfronteerd met een nieuwe golf van etherpiraterij, primair via de FM-radio met lokale stadszenders, maar ook via televisie door piraten die 's nachts televisiesignalen instraalden op de ontvangsttorens van kabeltelevisienetten op de frequenties van de publieke omroepen. De Nozema-zenders werden 's nachts namelijk uitgeschakeld, terwijl de kabelnetten ingeschakeld bleven. Een fors deel van deze televisieprogramma's bestond uit "Tiroler seksfilms" gelardeerd met lokale reclame. Gedwongen via additionele regelgeving zijn er nachtelijke afschakelaars in kabelnetten gemonteerd, de drijfveer was hierbij vooral publieke moraliteit en niet bezwaren van producenten van de seksfilms, die geen bezwaren hadden tegen deze auteursrechtenschending.
Eind jaren tachtig ontstond een nieuwe vorm van etherpiraterij via de satelliet. Op een satellietfrequentie in internationale gremia bestemd voor telecommunicatie gingen diverse mediaconcerns, in het bijzonder RTL uit Luxemburg en Sky vanuit het Verenigd Koninkrijk, televisiesignalen doorgeven aan heel (West-)Europa. Deze zogenaamde U-bochtconstructie, leunend op het recht op vrije ontvangst uit het Verdrag van Rome, is gebruikt om de wettelijke blokkade op commerciële televisieomroep in Nederland en vele andere Europese landen definitief te doorbreken.
In de zomer van 2010 is besloten strenger tegen etherpiraten op te treden. Het Agentschap Telecom, dat belast is met het toezicht op de ether, gaat eigenaren van masten die gebruikt worden voor illegale uitzendingen direct beboeten. De boete bedraagt 2500,-. Daarnaast wordt een last onder dwangsom opgelegd van 2250,- per keer dat een etherpiraat op een bepaald perceel vervolgens opnieuw uitzendt. De strengere aanpak is nodig vanwege toenemende storingen op legale radiostations (waaronder de rampenzenders), luchtverkeer en een geringe effectiviteit van de oude aanpak van etherpiraten. Tevens is er een ontwikkeling van sterkere zenders, hogere antennemasten en meer betrokkenen bij een overtreding.
Marathonuitzendingen
Een marathonuitzending is een illegale uitzending die vaak wordt verzorgd door meerdere mensen een zogeheten zendteam vaak uit een grote tent met een kolossale mast en flink wat vermogen. Meestal komen collega-piraten of mensen geïnteresseerd in zenders en liefhebbers van piratenmuziek te kijken en onder het genot van een biertje wat bijkletsen. De meeste marathonuitzendingen worden gehouden in de bouwvak, met kerst, met oud en nieuw, voor een goed doel, of voor regionale feesten/evenementen.
Voormalige zendpiraten
Radio 8FM, voortgekomen uit een piratenzender uit 's-Hertogenbosch
Radio Decibel, voormalige piratenzender uit Amsterdam
Radio Unique, voormalige commercieel opgezette piratenzender uit Amsterdam
Radio Klimop, voormalige piratenzender uit Den Haag
Radio Keizerstad, voormalige piratenzender uit Nijmegen
Radio Mexico FM, voormalige piratenzender uit 's-Hertogenbosch
Eemland Radio, voormalige piratenzender uit de omgeving van Amersfoort
Radio Atlantis, voormalige commercieel opgezette piratenzender uit Rotterdam
Mi Amigo Rotterdam, voormalig piratenzender in Rotterdam
Radio Pekosan, voormalig piratenzender in Rotterdam
Radio Jan Boezeroen, voormalig piratenzender in Rotterdam
Hofstad Radio een van de grotere piratenzenders van Den Haag
Zelf heb ik eind zeventiger en begin tachtiger jaren ook met een aantal vrienden/kennissen een piratenzender gedraaid en moet zeggen dit was een hele leuke tijd. In Rotterdam zat in die tijd echt de hele FM band vol met piratenzenders. Op elke 100e van de band was wel een zender te vinden en het was altijd weer een gevecht om he frequentie te behouden want voor je het wist was deze al weer door een ander of nieuw station ingepikt. Het was in die tijd echt de wet van de sterkste. Want hoe sterker je signaal was des te groter bereik en des te meer luisteraars je had maar misschien nog veel belangrijker was dat je niet door een ander station werd weggedrukt. De ene na de andere zender werd door de RCD (Radio Controle Dienst) uit de ether gehaald onder de noemer dat de zender stoorde op het luchtverkeer van en naar de luchthaven Rotterdam/The Hague airport in die tijd nog gewoon Zestienhoven geheten.
Radio Atlantis was in die tijd in Rotterdam het station waar een ieder tegen op keek en vooral binnen het piratenzender circuit enorme waardering voor was van de manier van aanpak. De eigenaar van dit station een zeker Paul van Delft alis Robert Rotgans was op een zeer professionele wijze bezig met het maken van radio programma's waar menig ander station best wel jaloers om was. Atlantis welke uitzond vanuit een pand aan de Rochussenstraat 363 in Rotterdam-west presteerde het zelfs om maar liefst 41 keer uit de ether gehaald te worden door de RCD en kwam steeds weer terug tot ergernis van de politie en RCD. Ze werden helemaal gek bij de politie en RCD want ze zaten nog procesverbaal op te maken voor de inbeslagname van de illegale zender toen het station al weer in de ether was alleen dan even tijdelijk vanaf een andere locatie. Paul kreeg het steeds weer voor elkaar en lachte het hele zooitje van opsporingsambtenaren en politie gewoon keihard uit.
Dat ze zo makkelijk weer terug konden komen zat hier in, het station werkte met een zogenaamd netwerk van zenders die aan elkaar gekoppeld waren en als dus een zender uitviel dan ging direct de volgende zender in werking en kon de uitzending gewoon verder gaan. We hebben ons hier destijds rot gelachen toen een of ander jong gastje van de RCD het dak op moest bij het pand van Atlantis toen deze voor de laatste keer uit de ether werd gehaald het was die dag echt nood weer maar die lullo zal en moest naar boven het dak op om die mast te ontmantelen hij donderde bijna van het dak af en volgens mij scheet die zeven kleuren stront te gelijk van angst om die mast in te moeten. Onder luidt gejoel en in de hoop dat de lullo van het dak en uit de mast zal donderen stond er een grote groep omwonenden en trouwe luisteraars te kijken en waarschijnlijk bijna smeken dat de lullo naar beneden zal storten en minstens een paar ledematen zou breken. Want die gasten van de RCD waren gehaat tot op het bot.
