Hoe is het ermee ? Hoe gaat het met je ? Alles in orde met de kleinste ? Die vragen worden de hele dag op me afgevuurd. En keer op keer slaag ik er in te antwoorden met de flagrante leugen : goed. Het gaat goed met me. Alles ok. Nee, het gaat absoluut niet goed. Ik ben gewoon heel bang, voel me machteloos en ellendig. Was ik maar een struisvogel, kon ik mijn kop in het zand steken. (Dat is wel egoïstisch, maar soms zou ik willen). Weglopen van alles, met een rugzak naar Parijs onder de bruggen gaan leven
Maart komt dreigend dichterbij, Lotte haar scan dus ook, en dus ook haar operatie. Wéér die tumor, wéér dat hoofdje openleggen, wéér alles opnieuw, en dan nog bestraling. En waarschijnlijk chemo. Voor die operatie ben ik bang. Die spookt de hele dag door mijn hoofd. Heb schrik dat ze het niet haalt. Of dat er iets geraakt wordt En dan denk ik : wat zit je nu te zeuren, het kind moet alles ondergaan. Zij is diegene die per slot van de rekening met alle ellende zit. Dan voel ik me schuldig. Een slechte mama.
Ik zou willen wenen, brullen, smijten met van alles en nog wat, mijn ziel aan de duivel verkopen om alles terug goed te krijgen, ik wil de klok terugdraaien en verder vooruit draaien, ik wil eigenlijk van alles, als die kleine meid maar gespaard zou blijven. De hele dag loop ik verloren, ik durf geen plannen maken, niet vooruit te denken, heb het gevoel dat de toekomstknop op pauze gaat gezet worden.
Hoe gek het ook mag klinken, maar op dit moment mis ik een geloof. Ik ben niet gelovig, maar soms heb ik zin om een kerk binnen te stappen, een kaarsje te branden en te bidden.
Oh jee, de twee dametjes zijn op kamp met de jeugdbeweging. Wat is het stil in huis... Dan pas voel je hoe moeilijk het is om je kinderen los te laten. Met Elke heb ik dat probleem zo niet, maar met Lotte... Vroeger vond ze het moeilijk om lang van huis te zijn, mama en papa te missen, en nu ... ze had het zelfs te druk om nog een afscheidskusje te geven. Daat sta je dan als mama ... en met een knoop in je maag rij je dan terug naar huis. En stiekem de dagen aftellen dat je ze terug kan gaan ophalen...
Vandaag had Lotte haar rapportje bij. 82%, ik vind dat niet slecht. Reactie van haar juf : gezien haar medische toestand is het niet zo slecht. De stoom kwam uit mijn oren. Wat moeten kinderen dan niet doen, om als goede leerling beschouwd te worden !? Niks van, ze heeft simpelweg een heel goed rapport. Voilà. Punt.
Vandaag ben ik Elke haar rapport gaan halen. Ze heeft een B-attest. Ik had het eigenlijk wel een beetje verwacht. Ze had net iets te weinig examenstress en tja, het roze wolkje
Ze had me al verteld dat ze graag decoratie-verkoop zou gaan doen. Nu sta ik zelf in de verkoop, en het laatste wat ik mijn dochtertjes toewens, is dat ze later ook in de verkoop terecht komen. Nooit thuis op woensdag en zaterdag, lange dagen, je verdient maar een fooi, bazen die flexibiliteit eisen (dat woord is door de duivel uitgevonden), klanten die je minder dan een hondenvlooi vinden, en tegen dat mijn meisjes volwassen zijn, mogen ze zeven dagen werken, want dan is de zondag ook een gewone werkdag.
Nu heeft die oudste meid van me wel een karaktertje. Ze heeft beslist het jaar gewoon over te doen. Ze wil het kunnen. Niet opgeven. Opnieuw proberen.
Apetrots ben ik. Gisteren avond zijn we met zijn tweetjes nog een terrasje gaan doen. Niet te lang, want MSN en haar chat-maatjes waren aan het wachten.
Morgen Lotte haar rapportje. De toetsen heb ik al gezien. In mijn ogen waren die heel goed. Maar als kinderen tegenwoordig geen 100% halen, hebben ze leerproblemen. Ik vind 32 op 40 anders niet slecht, maar dan staat er eennaast op de toets.
oef ! het is bijna voorbij ! de examenperiode ! Elke heeft er zich niet teveel van aangetrokken. Ik vrees een beetje voor haar resultaten. Net nu het examens waren, zat ze op een roze wolk. Verliefd! Ze zweeft de hele dag met een mysterieuze glimlach op haar mond en haar gedachten zijn bij één of ander knaapje. De kriebels in haar buik zullen wel een zekere tol eisen wat haar punten betreft. Ik ben benieuwd. Ook naar Lotte haar rapportje. Want de maal- en deeltafels zijn voor haar nog een mysterie. Het is spannend afwachten ...
Vandaag weer op controle geweest. Lotte haar toestand is nog steeds stabiel. Beter kan je niet verwachten. Ze is zonder narcose onder de scanner geweest. Ongelooflijk hoe ze het die kleine patiëntjes aangenaam willen maken. Ze mogen een tekenfilm kiezen, en die wordt op een klein schermpje geprojecteerd in de scanner. Tijdens de scan heeft ze dus rustig naar de kleine zeemeermin kunnen kijken.De dag op Gasthuisberg hebben we traditioneel afgesloten met een chocomousse. Lotte vindt de chocomousse daar erg lekker.Dan beginnen haar oogjes te blinken.
En net vandaag heb ik te horen gekregen dat de firma waar ik voor werk er mee stopt. Collegas hoorden het op het nieuws. Fijn zoiets te vernemen via de radio. Maar nu geen tijd om me daar druk over te maken.
Voorlopig gaat alles goed met mijn kleine meid, en dat is nu het enige dat telt
de lucht is betrokken maar het is nog best aangenaam buiten, het is net zeven uur geweest ('s avonds) en het zwembadje zit vol met koters. lekker warm water, veel gejoel en gelach... het zijn van die dingen, die een mens een beetje tot rust doen komen en die je laten inzien dat kleine mensjes zo kunnen genieten van het leven.
het is nu zes maanden en enkele dagen geleden dat de jongste dochter (nu 8) geopereerd is van een hersentumor. volgende week moet ze terug op controle en de zenuwen beginnen de kop op de steken. want, weg is die tumor niet. dat weten we. we moeten leven van controle tot controle. en stilletjes hopen op goed nieuws. het is een laaggradige tumor, maar hij zit aan de hersenstam, en enkele worteltjes zitten in de hersenstam. en, net die worteltjes hebben ze niet kunnen verwijderen. de kleine meid beseft het god-zij-dank zelf niet. ze dwarrelt zorgeloos door het leven. alhoewel... die controles vindt ze toch maar eigenaardig. "het balletje is toch uit mijn hoofd..." zie ik haar denken. Op een donkere dag zal ik haar moeten vertellen dat het balletje terug is. terug een operatie ? chemo ? radiotherapie ? ze zal zich hopeloos verraden voelen, vrees ik. alles was toch goed !?
maar, als ik haar nu zie, spelend in het water, met de kindjes van de straat, een stralend snoetje met sproetjes en grote zeegroene oogjes ... dan probeer ik dat beeld zo goed mogelijk op te slaan. want, nu is ze aan het genieten in haar nieuwe bikini'tje. Pret maken, plezier hebben en zich goed voelen, dat moet je zoveel mogelijk meegeven met een kind.
ik schuif haar extra rekenoefeningen aan de kant. vandaag mag ze ze eens overslaan. morgen komt er nog een dag.
Op vrijdag de 23ste was de eerste operatie. De hersenkamers van Lotte zaten vol met hersenvocht en moesten dringend gedraineerd worden. s Nachts wordt ze nog geopereerd. De papa blijft bij haar, ik ben thuis met Elke. Elke weet ondertussen wat er aan de hand is met haar zusje. Maar ze blijft positief. Lotte is een vechtertje, mama, die komt er wel door!
Om half twee in de nacht had ik nog geen nieuws. Naar Leuven gebeld. Lotte was net op de recovery. Alles goed verlopen.
Zaterdag al vroeg naar Leuven gereden. Daar zit mijn kleine meid in haar bedje, met mooie rode haren (van de eosine), zoals die ene van K3.
Op zondag was het de operatie, de tumor wordt verwijderd. Het gaat lang duren, zei de neuroloog. We hebben meer dan acht uren moeten wachten. Een hel. Nooit geweten dat iets zo lang kan duren. Wachten, naar de klok kijken, bang, wenen, proberen tv te kijken, eten gaat zowiezo niet, alleen maar wachten. Daar zaten we dan op haar kamertje
Dan het telefoontje van de neuroloog. De operatie is goed verlopen. We mogen haar zien op de recovery. Daar ligt ze dan, een hoopje ellende. Nog suf We proberen of haar hersentjes nog wel werken. Vragen haar wie we zijn, hoe ze heet, enz Oef, dat valt nog mee. Maar, we zien direct dat er iets mis is met haar oogjes. Elk oogje kijkt een andere richting uit. Ze kijkt scheel. Haar oogjes waren altijd haar trots. Ik heb mooie oogjes, die zijn appel-blauw zee-groen, had Lotte nog net voor de operatie tegen een verpleegster gezegd. Maar kom, dat is het minste van onze zorgen.
Nu gaat ze naar de afdeling high-care. Papa en ik lossen elkaar af. Hij blijft s nachts bij haar, ik overdag. Zo is er altijd iemand thuis voor Elke.
Elke, die flinke meid, nu staat ze een beetje aan de kant. Maar ze begrijpt het wel.
...
oef ! het is bijna voorbij ! de examenperiode ! Elke heeft er zich niet teveel van aangetrokken. Ik vrees een beetje voor haar resultaten. Net nu het examens waren, zat ze op een roze wolk. Verliefd! Ze zweeft de hele dag met een mysterieuze glimlach op haar mond en haar gedachten zijn bij één of ander knaapje. De kriebels in haar buik zullen wel een zekere tol eisen wat haar punten betreft. Ik ben benieuwd. Ook naar Lotte haar rapportje. Want de maal- en deeltafels zijn voor haar nog een mysterie. 
