Ik heb het er moeilijk mee, de alomtegenwoordigheid van smartphones en tablets in de samenleving lijkt onstopbaar. De vanzelfsprekendheid waarmee hele generaties de virtuele wereld van de zogenoemde sociale media invluchten terwijl de echte wereld naast hen gewoon verder gaat is een beetje triest eigenlijk, en tegelijk behoorlijk tegen de borst stotend. Krijg je bezoek, zitten ze de helft van de tijd met dat ding voor hun neus, probeer je in een kroeg een gesprek te beginnen… geen gehoor, sta je in de file in de friet- zaak, is je voorganger driftig aan het e-mailen terwijl hij eigenlijk moet bestellen, maar voorsteken mag ook niet, zit je in het theater en is fotograferen met flits verboden, dan schitteren er tientallen kleurige schermpjes voor je, wil je bij een evenement iets fotograferen dan staan er plotsklaps hele hordes smartphone-fotografen voor je lens op het spannendste moment, ben je in een vergadering, heeft de helft van de deelnemers dat ding op tafel liggen en dan komt er weer een facebook-bericht binnen van een "vriend" die ze in het echt nog nooit hebben gezien… zucht, diepe zucht… Ik geloof er stellig in dat de volgende generatie kinderen met de smartphone wordt verwekt.  
Laat nu toevallig communicatie een van de themas van de fotoclub zijn deze trimester… Uit frustratie of is het tegendraadse ballorigheid heb ik geprobeerd aan onze eettafel de smartphone-generatie te parodiëren met twee ondertussen antieke twintigste-eeuwse telefoons. Een ouderwets sepia-tintje was precies wat er bij hoorde vond ik. Deze plaat heb ik “ Geef me het zout eens aan “ genoemd.