|
Zeggen dat
ik van pretparken hou zou de waarheid geweld aan doen. Ik vind al die
adrelanine oppeppende attracties wel leuk en ik zal ook aan geen enkele verzaken
tijdens een bezoek, maar het schijnbaar algemeen aanvaarde file-aanschuiven
gaat meestal boven mijn tolerantiegrens.
Vandaag zijn we met de kleinkids naar Walibi geweest. Als grootouder moet je
soms al eens verregaande toegevingen kunnen doen
Na de files op de snelwegen
om er te geraken en de files bij zo ongeveer alle attracties was er
uiteindelijk ook nog een file bij de schamele twee kassas waar je een ticket
kon kopen om de parking te verlaten. Verregaand, ik stelde het toch al.
Ik ben geen fan, laat dat duidelijk zijn, en zeker al niet toen we na een uur
aanschuiven bij De Weerwolf aan het vertrek kwamen en ik mijn rugzak moest afgeven,
daar kon ik nog mee leven, ik zou hem bij aankomst weer oppikken
maar ook mijn
camera mocht niet mee. Tja, camera, lens, filters, dat laat ik niet zo maar in
de handen van een of andere pipo die ik van haar noch pluim ken en waar ik
strikt genomen, als er al iets fout zou gaan, geen enkele juridische aansprakelijkheid
tegen kan laten gelden. Ik ben dus maar weer uit gestapt en heb me voor de rest
van de dag beperkt tot het maken van fotos vanaf de begane grond.
Het was niet allemaal wrevel en irritatie natuurlijk. Ik heb zeker ook wel
enkele mooie shots van ons gezelschap kunnen maken. Bij de Cobra kon ik ze
allemaal in één plaatje vatten en dat was niet eens zo gemakkelijk. Marie Leen
met de gestreepte t-shirt en Julie, daar achter zus Lily en Hannelore, dan
enkele onbekenden daar achter komen weer dochter Ilse en Jef en al behoorlijk
in de onscherpte zien we ook nog Pieter en vriendinnetje Laura.
|
