We kunnen alleen maar dankbaar zijn… geen idee waar of wanneer we dit verdiend hebben, maar het was alweer een prachtige wandeldag. We hebben daar dan ook van geprofiteerd om een van onze favoriete natuurgebieden nog eens aan te doen: de Lommelse Sahara. En er waren er nog veel die hetzelfde idee hadden merkten we, wandelaars, moutain-bikers, joggers, honden en hondenbaasjes, vogelspotters, natuurliefhebbers, fotografen en… ruiters. Twee redelijk jonge dames waren zich aan het amuseren door met hun paarden over de zanderige vlaktes en heuvels te galloperen en te racen. Ik had ze al een tijdje in de gaten, had speciaal de 300 mm teletoeter plus extender op mijn camera gezet, enkele fotos in een meetrekbeweging had ik al op mijn geheugenkaartje en toen gebeurde het. Net op het moment dat ik mijn aandacht naar andere onderwerpen wilde verleggen zag ik nog uit een ooghoek dat het voorste paard als in een vertraagde beweging op een vreemde wijze door de knieen leek te gaan, de dame erop kwam naar voren en het koppel ging overkop… ik had de reflex om snel de camera terug te richten en af te drukken… net op tijd. Ik vrees dat er een klein beetje bewegingsonscherpte in de opname geslopen is door de opwinding van het moment en de snelheid waarmee het moest gebeuren, maar in dit geval kan ik daar best mee leven.
O ja… na enkele tellen zijn ze allebei terug opgestaan, eerst nog een beetje wankel, maar blijkbaar ongedeerd. Paard en ruiter mogen ook dankbaar zijn denk ik… dit had anders kunnen aflopen.