In tegenstelling met de marathons van die andere grote steden, Rotterdam, Londen, Berlijn, New York en consoorten, waar over een stads-stratenparcours en verharde wegen wordt gelopen krijgen de atleten in Kasterlee een natuurmarathon voorgeschoteld.  Dat wil zeggen dat het hier grotendeels over zandwegen en door de groene Kempense natuur gaat. Dit impliceert dat als er in de dagen en weken voor het evenement veel nattigheid naar beneden is gekomen, de wedstrijd het aanzien van een loopcross met marathonafmetingen krijgt… lood- en loodzwaar. En vandaag was het vandattume, dit wordt niet voor niks de hel van Kasterlee genoemd. Toen om 10 uur deze morgen om en bij de 1700 dapperen ( ongeveer 1250 voor de halve en 450 voor de hele marathon ) de Kastelse paadjes opgestuurd werden wisten de meesten nog niet wat ze te wachten stond. Zoonlief was uiteraard present voor deze thuiswedstrijd en hoewel wij eigenlijk niet overtuigd zijn van de fun-factor van dit soort overmatige lichaamsbeweging moeten we toegeven dat ons vaderhart enige tussentijdse kloppingen deed van trots toen hij als vijftiende finishte in minder dan drie uur.
We hadden een strak schema uitgewerkt om op diverse plaatsen langs het parcours voor bevoorrading te zorgen en we zijn er ook in geslaagd om dat foutloos uit te voeren… met de wagen he. Op de bijgaande foto reikt Sofie Mike een voedings-gel aan. Aan de gezichten te zien beleefden de lopers er toch niet echt veel plezier aan… of het zouden allemaal masochisten moeten zijn natuurlijk…