Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
25-03-2017
25 maart Four Roses
Ik kreeg vanavond nog even bezoek van Patje, oude
strijdmakker in de muziek-arena van de 70er en 80er jaren. Hij was in de buurt
en wilde na al die tijd toch eens binnen wippen. Hij had warempel onthouden dat
ik, lang geleden dus, een grote liefhebber was van Four Roses, een Bourbon die ik indertijd
had leren kennen van onze toenmalige, ondertussen overleden, Amerikaanse bassist
Jack. Ik heb de fles met dank aanvaard en nog vóór de voetbalwedstrijd op TV
vanavond begon wilde ik graag proeven of ik nog steeds dezelfde affiniteit had
met het goedje. Ik heb me dus een glas ingeschonken en dacht meteen ook aan een
foto, al was het maar om de dansgroepenreeks even te onderbreken Het spul
smaakte nog steeds voortreffelijk moet ik zeggen maar ik heb toch de rest van
de fles weggezet voor komende feestelijke gelegenheden. Bij de wedstrijd niet
meteen een wereldschokkende prestatie van onze jongens trouwens heb ik gewoon
enkele Duvels genuttigd en tijdens het tikken van dit tekstje zit ik te
twijfelen
Dit geeft me de gelegenheid om even het oude dispuut omtrent de schrijfwijze
van de drank proberen te verklaren Ik heb me ooit laten vertellen dat ongeacht
de samenstelling, malt, blended, rye, boubon, single malt of what-so-ever, je
WHISKEY ( met een E ) zegt als hij komt van landen met een E in de naam: UnitEd
StatEs, IrEland en Whisky zonder E in de andere gevallen bvb. Schotland,
Canada of Japan. In dit geval klopt het alleszins, er staat whiskey op de fles
en die komt uit Kentucky, bij mijn weten gelegen in het zuiden van de United
States. Er zijn tegenwoordig ook al Belgische whiskeys/whiskies op de markt en dat maakt
het alleen maar verwarrend. Zowel Walen als Vlamingen zullen de drank dus met
een E schrijven maar een Amerikaan die naar Belgium komt zal om een Belgian whisky
vragen wat dan??? Is het alleen maar de Engelstalige benaming die telt? Belgian Owl, een van de nieuwe inlandse merken schrijft de naam alvast zonder E... er zijn geen zekerheden meer.
Zucht, time for a drink zou ik zeggen J
Ik realiseer me best dat het een beetje eentonig dreigt
te worden maar iets anders fotograferen was ook vandaag niet aan de orde. De
fotoshoots bij Balance zijn net iets meer tijdrovend dan ik had ingeschat en
dan praat ik niet alleen over de shoot zelf maar ook over de nabewerking. Gelukkig
vind ik het zelf ook leuk. Het is prettig werken met zulke enthousiaste kids. Bij
deze groep kleindochter Julie zit er bij trouwens deden we zes
verschillende poses, van elke pose maakte ik verschillende opnames, dan ga je
selecteren om de beste uit elk reeksje te halen en het minimum wat je aan
nabewerking kunt doen is zorgen voor een verantwoorde uitsnijding, en de
elementaire basisbewerkingen in de foto-fatsoeneer-kunst toepassen. Morgen is
er maar één groep en zondag ook nog twee, dan ben ik er doorheen. Voorlopig
doen we het vandaag dus met deze Zumba-dames ( en heer ). De overige vijf poses
van deze groep zal ik voor de aardigheid morgen eens op mijn Facebook-pagina
zetten.
Dag drie van de Fotoshoots bij balance, geen tijd voor
andere avonturen vandaag. Het was weer een behoorlijke uitdaging bij momenten,
zo kreeg ik een in het zwart geklede, zwart geschminkte groep dames voor de
lens en die poseerden natuurlijk voor een zwarte achtergrond 50 shades of
black zeg maar J
Wat ik tijdens de repetitie in kledij na de shoot te zien kreeg is veelbelovend
voor de komende balletvoorstelling maar deze groep wil ik niet tegenkomen
tijdens een van mijn avondwandelingen met Phaido.
Het was de drukste dag uit in de photoshootweek bij
Balance vandaag. Van 3 uur s middags tot 9 ben ik zo ongeveer de ganse tijd
bezig geweest om diverse groepen voor de camera te krijgen. Bij elke groep was
er een sessie voorzien waarbij een of meerdere groepsfotos gemaakt werden, maar
ook tijdens de aansluitende repetities in kostuum maakte ik elke keer weer de
nodige shots. Toen ik vanavond thuis kwam stond de teller op 488. Er kwam van
alles voorbij, modern, klassiek, hip hop noem maar op. Ik ga die fotos
uiteraard niet allemaal bewerken en fatsoeneren, na een strenge selectie zullen
er waarschijnlijk wel een stuk of honderd de kwaliteitscontrole doorstaan.
Voorlopig had ik er al enkele uitgepikt die me op het eerste zich erg bruikbaar
leken.
Met dansen heeft deze plaat nauwelijks te maken natuurlijk maar in de loop van
zon shoot vraag ik ook wel eens om gewoon een leuke pose aan te nemen,
inspiratie van het ogenblik zeg maar In dit geval zag ik een groep toffe
tieners die gewoon zichzelf waren en die de cameravrees bij deze al hadden
achtergelaten nog voor de sessie die ze hierna moesten doorstaan.
21 Maart, het officiële begin van de lente. En lente
was het, zeker deze namiddag. Dan blijft een mens niet binnen. Phaido had me al
enkele keren vragend aangekeken terwijl ik de GPS aan de PC had aangesloten, ik
verdenk hem ervan dat hij weet wat dat betekent. Een rondje geocachen met
kommentaren waaruit blijkt dat het best prettig wandelen is was snel gevonden
en even snel in de GPS geladen. We zijn naar Zoersel gereden en hebben
uitgebreid van de omgeving, van de wandeling en van de zoekacties genoten.
Phaido heeft gesnuffeld dat het een lieve lust was en baasje heeft tussen het
geocachen door natuurlijk ook regelmatig zijn fototoestel boven gehaald. Dit is
het Zoerselhof, met dank aan de tuinarchitect voor zoveel symetrie. Ik ben er
bijna zeker van dat ik niet de eerste was om dit te fotograferen, maar dat
maakte het onderwerp er niet minder interessant om. Klik, klik, klik Deze vond
ik de beste.
Ik zal in de loop van de komende dagen wel vaker bij Balance
Health Center te vinden zijn. Deze week worden de fotoshoots voor de komende
dansvoorstelling gedaan. Alle groepen gaan in kledij poseren en waren we vorig
jaar met zn tweeën als fotograaf om de klus te klaren, deze keer sta ik er alleen
voor. De beloofde softboxen waren er bovendien niet zodat ik het puur met de
opzetflitser moest doen. Zwart-witte kledij voor een zwarte achtergrond met één
flitser de nachtmerrie van alle fotografen, begin er maar aan. Het is
weliswaar niet om in het groot af te printen maar toch wil je eer van je werk
halen
De break-dance groep was de eerste die aan de beurt was en uit de diverse shots
heb ik deze zeer klassieke pose gekozen. Ik vermoed dat er deze week nog wel
één of twee voorbij zullen komen op deze pagina.
We waren deze namiddag op een baby-borrel, een
fenomeen dat steeds vaker voorkomt. Kersverse ouders nodigen liever de ganse
vriendenschaar samen uit om kennis te maken met de nieuwgeborenen bij een
drankje en dies meer dan dat ze het ganse jaar lang de agenda moeten vullen met
bezoekjes uit gewenste en soms ook ongewenste hoek.
De leden van onze motorclub waren ook uitgenodigd door Toke, de uitbaatster van
taverne De Korte Heide om de intrede in deze wereld van hun eerste telg Axel te
vieren.
Jef en Weeltje, clubleden van het eerste uur hadden de kleinkinderen op bezoek
en die waren meegekomen zo gaat dat bij grootouders als papa en mama druk bezig zijn en ik heb
meestal de camera schietensklaar. Toen ik Weeltje en deugniet Ryan spontaan
poserend voor de lens kreeg heb ik geen fractie van een seconde geaarzeld om af
te drukken. Het was redelijk duister in de zaal en de instellingen zijn dan ook
vrij extreem, ik wilde niet flitsen namelijk, maar tot mijn groot genoegen
merkte ik nog maar eens dat de 6D dat aan kan.
Na een druilerige ochtendwandeling zonder fototoestel
ben ik tot het donker werd niet meer de deur uit geweest, niet aan fotograferen
toegekomen. Een stapke in de wereld vanavond leverde ook weinig bruikbaars op zodat
ik, om bij werk van de dag zelf te blijven, weer moet terugvallen op een
bewerking die ik in de loop van de namiddag in elkaar knutselde. Eergisteren
heb ik in het Hobos uiteraard nog meer fotos gemaakt dan die van het eerder
getoonde Hobos-huis. Deze plaat van een totaal afgeleefde, versleten en
verwaarloosde kar vond ik in eerste instantie niet meteen sterk genoeg, het
fletsgroen verkleurde hout van de kar tegen een al even fletgroene achtergrond
van winterse bomen en gras in een keihard middaglicht kon mij niet echt
bekoren. Toch ben ik er mee aan de slag gegaan. Na enkele experimenten waarbij
ik o.a. met verkleuring, zwart-wit omzetting en kontrastverhogingen speelde
vatte ik het idee op er een nieuwe oude prentkaart van te maken. De
opeenvolgende fases van de bewerking wil ik U besparen, ik weet trouwens niet
zeker of ik het op precies dezelfde manier zou kunnen herhalen, maar op een
bepaald moment vond ik: Zo moet ie
Er zijn, althans in onze buurt, opvallend minder
vogeltjes dit jaar. Meesjes hebben we al helemaal niet gezien deze winter, de
vetbollen en voederkorfjes hebben de hele tijd tevergeefs gewacht op bezoek, en
ook merels zie je nog nauwelijks. Mussen hebben we dan weer zat, occasioneel komt
er eens een vinkje voorbij gefladderd en ook roodborstjes laten zich wel eens
zien. Deze middag kreeg ik er een te pakken. De 300 mm is dan niet de meest
performante zoom ter wereld, het bereik volstond net om deze schoonheid er
voldoende gedetailleerd op te krijgen. Helemaal ingezoomd is het maximale
diafragma f5,6 bij die lens en gecombineerd met de noodzaak een redelijk korte
sluitertijd in te stellen omdat ik uit de hand fotografeerde maakte de 6D er
ISO 640 van. Het resultaat valt me niet tegen. De onscherpte voor- en achterin is
lekker meegepikt bij deze instellingen en bij de nabewerking heb ik er nog een
redelijk pittige dosis vignettering tegenaan gegooid.
300 mm-f 5,6-1/640-ISO 640
We waren vandaag samen met schoonbroer Swa o.a. in het
Hobos in Noord Limburg om een route uit te stippelen voor een nachtzoektocht
die ze eind april willen organiseren. Er doen veel verhalen en legendes de
ronde omtrent dat Hobos en in het bijzonder over Drossaard Clercx die als
brutale machtswellusteling of strenge rechtvaardige rechter, wie zal het
zeggen, zowat in zijn eentje de hele Bokkenrijders bende op rolde en veroordeelde tot
de galg, de brandstapel of onthoofding. Midden in het Hobos wandelden we langs
het Hobos-huis en de legende van de geest van drossaard Clercx die in de vorm
van een zwarte hond zou rondwaren in de buurt konden wij alvast niet op
waarheidsgehalte kontroleren want Phaido beschermt ons altijd natuurlijk. Wat
we wel konden was onze fototoestellen boven halen en er op los schieten. Er
staat een grootscheepse restauratie van de site in de steigers. We zijn
benieuwd naar het eindresultaat, laten we alleszins hopen dat het net iets meer authentiek wordt dan het plastic pijpje links boven.
Een gekende uitspraak bij fotografen wil ik nog maar
eens onderschrijven: tegenlicht, het mooiste licht . Dat was vandaag zeker
het geval toen ik bij een heerlijk vroeg-lente weertje, na een gesmaakt rondje
geocachen zat te nagenieten op het terras van het Prinsenhof tussen Herenthout
en Bevel. De zon die zo mooi in mijn Duvel speelde en de andere ingredienten in
de foto, het lensdopje als link naar de fotografie, de leiband van Phaido als
schijnbaar achteloos bewijs dat mijn maatje er ook weer bij was, het kommetje
met nootjes dat je bij een beter bier geserveerd krijgt om de kwaliteit van het
moment nog wat beter te illustreren je hoeft niet eens een spectaculaire foto
te maken om binnen xxx jaren nog eens terug te denken aan dit moment.
Iedereen reageert anders op de eerste lentekriebels.
Zelf heb ik absoluut geen voeling met wat sommigen het tuinier-plezier noemen.
Ik ga bij de eerste mooie dagen liever fietsen, fotograferen en op locatie
dat hoeft niet eens zo ver weg te zijn van de zon genieten. Het vrouwke
daarentegen heeft groene vingers en die vindt het leuk om allerlei, volgens mij
niet nodige, dingen te doen in de tuin. Ze beweegt zich daarbij meestal op handen
en knieën doorheen de door de winter zeer beschadigde begroeing. Werktuigen
vindt ze vaak overbodig en ze doet het meeste opknapwerk gewoon met de blote
handen merkte ik toen ik haar deze middag even in de gaten hield door het
venster van de keuken. Ik vond uiteraard dat ik een fotografeerplicht had in
deze maar daar dacht zij blijkbaar niet zo over. Ze probeerde nog met een
dreigend durf-nie-he-manneke-gebaar me ervan te weerhouden maar te laat J
Met zulke grote volle maan wil de fanatieke
amateurfotograaf daar graag een opname van maken natuurlijk. Om me het werk een
beetje te vergemakkelijken had ik aan het vrouwke gevraagd of ze de maan niet
even voor mij wilde plukken. Dan kon ik op mijn gemak thuis er een fatsoenlijke
foto van maken. Het vrouwke deed dat maar al te graag. Dat heb ik uiteraard ook
gefotografeerd en in de linker benedenhoek heb ik daarna dan maar het resultaat
van mijn arbeid neergeshopt.
Het wordt een traditie merk ik. Ieder jaar hoort er op
deze paginas blijkbaar een het-wordt-eindelijk-lente foto te staan en al enkele
jaren lang zijn dat steevast de eerste krokusjes die ik fotografeer, zo ook dit
jaar. Ze zijn wel redelijk laat als ik vergelijk met vorige jaargangen. Vorig
jaar bijvoorbeeld was het al op 12 februari als ik het effe nakijk en in 2015
op 21 februari Okee ik heb waarschijnlijk al vele kansen gemist dit jaar maar
toen ik in de vooravond terugkwam van een namiddagje wandelen in Luycksgestel
en ik de pracht weer zag langs de N123 tussen Retie en Kasterlee heb ik de wagen
even langs de kant gezet om mijn fotografie-ding te doen. Het voelt een beetje
als een jaarlijks verplicht nummertje maar toch is het niet alleen maar dat ik
vind het ook mooi en wel degelijk een onderwerp dat in het brede scala van mijn
fotografische interesse past. De 2017 krokusjes situeren we dus op 12 maart.
Ik hoef, kan of wil hier verder geen uitleg bij te
geven ik ben zielsgelukkig !!! Dit is de mooiste dag van het decenium, ik
ga gewoon verder vieren !!!! YESSSSSS !!!
Wie is er nooit in Coo geweest. De jaarlijkse
schoolreis kwam daar regelmatig voorbij, families en andere gezelschappen
hadden Coo steevast als een van de stopplaatsen op het programma bij Ardennenbezoekjes
en nu nog komen motorclubs, pretparkzoekers, Chinezen,Japanezen, de gekende
kezen en nog vele andere ezen er de kassas van de horeca en de toeristische attracties
laten rinkelen. Ik vergat nog geocachers te vernoemen want wij kwamen er ook
weer voorbij, meer zelfs we hielden er halt want de GC6TWBC, La Tour de Guet
was een van de doelen die we vandaag wilden vinden. We hadden het ons net iets
makkelijker voorgesteld dan het uiteindelijk werd. Doordat het pretpark zo
vroeg in het seizoen nog gesloten is, was ook de zetellift nog buiten gebruik
en die cache lag helemaal boven op de berg, nog een stuk hoger dan de
uitkijktoren Als die-hard hobbyisten zijn we dan maar te voet naar boven getogen
pfff mam, man, man. We zijn wel vol glorie terug beneden gekomen want:
GEVONDEN!!!
Dan wilde het lot noem het geluk ook nog dat net op het moment dat we bijna
terug aan het terras waren vanwaar we vertrokken waren het licht boven de waterval
precies uit de goede hoek kwam om een mooie regenboog boven de site te toveren
Fototoestel KLIK !!!
Wat ziet de wereld er toch zoveel beter uit als de zon
ook maar even wil schijnen. Deze namiddag ben ik nog even de drie mogelijke
locaties gaan checken waar we in de komende maanden met de leden van de
fotoclub gaan fotograferen, individueel, ieder voor zich,op een dag die je zelf
kiest. Dan zien we wel weer welke zeer afwisselende fotos er uit voorkomen.
Ik heb gezien dat de toestand er overal al zeer fotografeerbaar was en dat kan
er met de komende lente alleen maar op verbeteren. Ik heb ook overal de exacte
GPS coördinaten opgemeten om iedereen precies naar de juiste plek te leiden en
overal heb ik zelf ook al enkele opnames gemaakt.
Op de vergadering vanavond is er dan gekozen en deze plek, het Kikkerkwartier
in de Hoge Rielen, eigenlijk mijn eigen favoriet, is het niet geworden. Dat
neemt alle twijfels weg om daar dan op deze blog maar een plaatje van te tonen.
Wat een rotweer vandaag !!! De godganse dag regen, daar
wordt een mens niet vrolijk van. Josee was deze morgen al vroeg alleen op pad
gegaan met Phaido en toen ze doornat terug thuis kwamen had ik het beestje
beloofd dat wij later op de dag er ook nog wel eens even op uit zouden trekken
maar het bleef maar regenen. Terwijl ik de tijd zat te verdoen met het inhalen
van wat fotobewerkingsachterstand op de PC daagde het me langzaam dat ik nog
niks gefotografeerd had en toen dan de kraker Barcelona - PSG op TV kwam had ik
al één van de bewerkte Balance dansfotos in gedachten om als foto van de dag
van wat uitleg te voorzien hier.
Na de wedstrijd keek Phaido me zo verwijtend aan dat ik de samenvatting van Dortmund
Benfica maar opgenomen heb om later te bekijken en ik ben er met hem alsnog even op
uit getrokken, de camera al schietensklaar op statief gemonteerd, op
zoek naar sterretjes en rode en witte autostrepen. Nachtfotografie is en blijft
een van mijn dadas. Het was warempel droog met zelfs een flauwe maan aan de
hemel !
Op de hoek van de Schransstraat, de Leistraat en de Kasterleesteenweg,
nauwelijks 200 m van ons huis, recht tegenover het sterrenrestaurant De
Pastorie, heeft een of andere projectontwikkelaar onlangs een nieuw
appartementencomplex neergepoot, het was aanvaardbaar belicht, deels door de
maan, deels door de eigen verlichting en deels door de straatlantaarns en ik besloot dat alvast maar eens te
fotograferen. Dan moet je wat geluk hebben natuurlijk want die rode en witte
strepen komen niet vanzelf. Je krijgt wat je verdient en toen er enkele wagens
voorbij kwamen was er een zelfs zo vriendelijk de Schransstraat in te draaien
om mijn beeld nog wat interessanter te maken. Om de opvallende verschillen in
kleurtemperatuur te counteren heb ik thuis de kleurverzadiging van het ganse
plaatje behoorlijk terug gehaald, alleen die autostreepjes heb ik in volle kleursterkte
gelaten.
Als laatste instantie-noodoplossing ben ik hier eigenlijk best tevreden mee. 27 mm -30 sec.-f 16-ISO
200
Het zou de beste dag van de week worden en dus hadden
we een fietstocht gepland. De regio Diest-Schaffen was het doel van onze
uitstap en achteraf gezien bleken de weergoden ons best genadig. Ergens in het
gehucht Vleugt stootten we op deze zonnepanelenplantage en meteen bedacht ik
dat dit eigenlijk de meest lucratieve manier van landbouw is tegenwoordig. Ik
had toevallig gisteren op Facebook een bericht zien voorbij komen over de
panelen die de Heer Huts geplaatst heeft op de daken van zijn Katoennatie en de
13 miljoen Euro subsidie die hij daardoor jaarlijks vangt en ik was toen ook al
zeer verontwaardigd. Deze relatief kleine zonnepanelenakker is daarbij vergeleken
maar klein bier natuurlijk maar als je daar dan toevallig voorbij fietst moet
je daar toch aan denken. Het zijn dus niet de panelen van de buurman waardoor
ik dit jaar 100 meer moet betalen. Ik haal maar één zin aan uit het eerder
genoemde artikel:ONZE POLITICI HEBBEN
de mogelijkheid gecreëerd om ONDERNEMERS ZOALS HUTS te laten graaien wat er te
graaien valt, en nu moet de samenleving ophoesten. Eén opmerking daarbij wil
ik toch maken: het is de vorige regering die ons dat geflikt heeft he
Ik heb een link naar het artikel op mijn Facebookpagina geplaatst trouwens.
Ik meende op de buienradar een venster gezien te hebben
waarbinnen ik een droge vooravond-wandeling zou kunnen ondernemen. Een venster
noemen ze zoiets, een periode waarbinnen de omstandigheden dusdanig zijn dat
een of andere activiteit mogelijk is. De NASA spreekt bijvoorbeeld over een
lanceer-venster. Ik heb het hier over een droogwandel-venster.
Ik was behoorlijk fout dus Nauwelijks enkele honderden meters in de
Smallebroeken zag ik de donkere dreigende nattigheid al door de lucht op me
afkomen. Mits snel op mijn stappen terug te keren was er misschien nog wel een
ontsnappingsmogelijkheid, maar Het licht was even zo ontiegelijk mooi. Dan kriebelt het
fotovirus net iets te hard om de nat-worden-fobie een kans te geven. Ik heb
eerst rustig enkele opnames gemaakt en inderdaad: ik ben niet droog thuis
gekomen.