Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
30-04-2017
30 april De brug over de Sûre
We hadden het clubweekend met de fotoclub in Clervaux niet
beter kunnen plannen. De weergoden waren ons extreem gunstig gezind en ook over
de andere ingredienten om er een geslaagde trip van te maken waren de meningen
unaniem positief. De thuisblijvers hadden dus weer eens ongelijk.
Om het weekend af te sluiten hadden we nog een bezoek gepland bij clublid Guy die
in het Luxemburgse Dillingen in een prachtige omgeving zijn vrije tijd doorbrengt.
Vrijdag was hij er wél om met ons Clervaux te verkennen maar daarna had hij
andere verplichtingen. We waren nieusgierig genoeg om, nu we toch zo dicht bij
waren, een tegenbezoek te brengen. Phaido, het vrouwke en ikzelf waren als
eersten ter plaatse, ruim voor het afgesproken uur zelfs en dus hebben we van
de gelegenheid gebruik gemaakt om een wandeling langs de Sûre te maken.
Zelfs zonder de kanos vond ik dit al een mooi beeld. Al wie ooit over de oude
brug over de Sûre gereden heeft tussen Duitsland en Luxemburg in Dillingen
begrijpt waarom ik dit een plaats wil gunnen op deze blog. De kanos zijn een
welgekomen toetje
We hadden voor deze namiddag een gemeenschappelijk bezoek aan de fototentoonstelling "The family of man" op het programma staan maar om de tijd vooraf goed te besteden wilden we eerst de wandeling naar de abdij ondernemen. Het geleide bezoek dat wij na wat opzoekwerk op de site meenden te doen kon helaas niet doorgaan want er was iets onduidelijks met de activiteiten van de paters...
Dan hebben we daarboven maar een wandeling gedaan en hoewel ongepland, vielen we van de ene fotomogelijkheid in de andere. Koolzaadvelden in bloei zijn vandaag het onderwerp dat ik uit meerdere andere mogelijkheden selecteerde.
Toen we deze avond in hotel Koener zaten te eten, met z'n achten rond een grote ronde tafel onder een imposante kroonluchter hadden we er al grapjes over gemaakt: wat als... hij naar beneden valt?
Hij is blijven hangen gelukkig en meteen na het eten ben ik even naar de kamer gelopen om de camera te gaan halen. Ik vond dat wel een interessant onderwerp namelijk. Ik heb de camera op zijn rug op de tafel gelegd precies onder het centrum. Voor ik hem precies in het midden had heb ik wel enkele keren moeten proberen maar uiteindelijk is dit, zij het niet voor de volle honderd procent perfect, toch wel erg dicht bij helemaal goed.
Het lijkt er op dat dit ook een jaarlijks weerkerend
item wordt in deze blog. In het Hallerbos hebben ze de paars-blauwe
boshyacinten en wij hebben in Lichtaart ook een bos vol bloemekes, witte
weliswaar en ondertussen weet ik ook dat het geen bos anemoontjes zijn maar wel
klaver zuring, dit door toedoen van medeclublid Ludo die blijkbaar alles afweet
van de west Europese flora.
Ik moet toegeven dat ze er dit jaar niet zo overweldigend bijstaan als andere
jaren. Het was de eerste keer dat ik er kwam dit jaar en misschien was ik te
laat op het seizoen of juist te vroeg Als ik even terugkijk plaatste ik er vorig
jaar een foto van op 15 april met Phaido op een indrukwekkend bloemekestapijt.
Na de koude aprilmaand zou het wel eens kunnen dat ze volgende week alsnog
uitbundig aan het bloeien gaan toch nog maar eens langslopen. Als het niet zo
is dan heb ik tenminste de mooie wandeling weer gehad.
Koud? Bah nee wie zei daar ook weer dat er geen slecht
weer bestaat, alleen maar slechte kleding?
Ach ja, het mag dan misschien wel een tikkeltje frisser zijn dan het langjarig
gemiddelde en iets minder lenterig dan we zouden wensen maar al bij al werd het
alweer een dag waarin de zon zich regelmatig liet zien, prima wandelweer zou ik
zeggen. De voorspelde regendag liet het afweten en dat vonden wij niet eens zo
erg.
Zoals ongeveer iedere morgen zijn zijn we ook vandaag weer de Smallebroeken
ingetrokken met Phaido en de zon was toch wel vaak van de partij. Met het
fototoestel bij de hand om die mooie wolkenluchten te fotograferen hebben we er
genoten van ons dagelijks rondje. Phaido blij, baasje blij, vrouwke blij
iedereen blij. Vroeg of laat gaan die temperaturen vanzelf omhoog maar
voorlopig hoor je ons toch niet klagen.
Weer een jaar er bij. Happy birthday to me maar het
leven gaat gewoon verder natuurlijk. Het gros van de feestelijkheden hadden we
vooruit geschoven naar het weekend en daar ben ik ondertussen alweer min of
meer van hersteld. Vandaag kwamen de felicitaties via messenger, whatsapp, sms,
telefoon en andere facebooken en er kwamen toch ook nog enkele echte, niet
virtuele personen langs met als consequentie dat er weer een en ander uit de
koelkast en van het wijnrek werd gehaald maar alles bleef binnen de perken.
Tussendoor was het business as usual: ik heb een flink stuk van de namiddag en
de avond voor de PC doorgebracht om de opnames van de dansvoorstelling van
Balance te selecteren, te fatsoeneren en uit te snijden. Bij deze groep viel
het me op dat er door de puntverlichting van de spotjes voor op het podium toch
wel erg bijzondere schaduwen op het doek vielen achteraan. Een uitsnijding van
een uitsnijding bracht dat wat meer prominent in beeld en de veel aandacht
vragende kleurtjes kon ik aan banden leggen door er een zwart wit omzetting
tegenaan te gooien. Aan Balance zal ik uiteraard de volledige kleurenversie aanleveren
tussen enkele honderde andere maar voor deze blog vond ik dit leuker.
We zijn vandaag nog eens richting Borgloon getrokken.
De bloesemtijd was duidelijk over zijn hoogtepunt merkten we. Toch kon ik nog
wel enkele bruikbare fotos scoren. Qua geocachen kwamen we bijzonder goed
aan onze trekken gezien de vele nieuwe cachen die er voor het event van het
voorbije weekend verstopt waren. En tijdens het fietsen van een van de
uitgestippelde rondjes kwamen we in Kerniel, een deelgemeente van Borgloon, in
de buurt van de abdij Marienhof, voorbij dit houten bouwwerk, een ringvormig platform
dat een mooi uitzicht biedt over het dal, de boomgaarden en de abdij. Dat is
gefundenes Fressen voor deze jongen. Dit is het soort fotografie waar ik
helemaal in kan duiken. Lijnen en bogen en strakke constructies Dat dit in
zwart wit moest vond ik vanzelfsprekend.
Het duurde best een tijdje voor ik echt wakker was deze
morgen. Het was een geslaagd feestje gisteren avond moet ik zeggen en dat
vertaalt zich vaak in een ochtend ( of langer ) zombie-gedrag. 0ver het menu
dat het vrouwke had klaargetoverd alle lof: aperitieven met diverse amuses o.a.
een heerlijke schuim van appel, mascarpone en avocado, ouderwetse garnaalcocktail
( met grijze garnalen he ), courgette-soep met pesto en amandelschilfers,
blinde vinken met rodewijnsaus, groenten en knoflook-puree, een alternatieve
tiramisu met speculaas en griekse yoghurt, en dan nog koffie met gebakjes en
koeken Onze gasten waren vol lof. Dat zoveel lekkernijen moeten doorgespoeld
worden met evenveel of nog meer vloeibaar lekkers is vanzelfsprekend en hoewel
we niet meer zo zwaar over de grens gaan als vroeger was de oogst aan lege
flessen toch ook indrukwekkend deze morgen.
Toen ik al min of meer tot het rijk der levenden was teruggekeerd was het
vrouwke al begonnen met enige orde te scheppen in de chaos. Deze beelden vond
ik het bewaren waard en ik heb er dus mijn fototoestel op gericht. Na enkele
mislukte pogingen realiseerde ik me dat je dit met zoveel tegenlicht van buiten
moeilijk in één opname kunt vatten en ik heb er dan maar een HDR van drie
opnames van geschoten. Deze avond, toen ik weer helemaal fief en monter was heb
ik daar in de PC dit resultaat van gebrouwen.
Vanavond hadden we dus, zoals al eerder verteld, mijn
verjaardagsfeestje. Deze namiddag was ik wel eerst nog naar het Schaliken in
Herentals getogen om de voorstelling van het jaarlijkse dansgebeuren van Balance
te fotograferen. Ik ben thuisgekomen met een geheugenkaartje van 32 Giga
helemaal vol ( echt waar ) en nog voor we aan het eten gingen en aan de drank,
had ik gelukkig al enkele shots geselecteerd die eventueel in aanmerking zouden
kunnen komen voor de dagelijkse blog. Dat het opnames waren waarin kleindochter
Julie op de voorgrond staat vind ik niet meer dan normaal. Bij de fotos die ik
zal aanleveren aan Balance zal ik die vooringenomenheid laten varen
afgesproken.
Na het feest zit ik de tekst bij de gekozen foto in te tikken en ik doe mijn
best om de juiste toetsen te raken. Gelukkig bestaat er zoiets als
spellingscontrole. O ja Julie is de linkse voorin.
Ik ben in de loop van volgende week jarig en morgen al is er
het vooruitgeschoven verjaardagsfeestje voor de vriendenkring. In de loop van
de week hebben het vrouwke en ik al enkele keren gebrainstormd over het menu
dat we de gasten gaan aanbieden en we zijn ook al de inkopen gaan doen.
Tistezeggen het vrouwke is de inkopen gaan doen en ik mocht/ moest soms mee.
Sedert deze morgen is het vrouwke druk in de weer met potten en pannen en als
ik voorzichtig opper dat ik ook wel een en ander kan voorsnijden bijvoorbeeld
countert ze dat meteen met de mededeling dat ze toch liever alles zelf onder
controle houdt. Ze weet dat ik meestal meer verknal dan dat ik bijdraag tot de
goede gang van zaken in de keuken. Ik mag wel regelmatig komen proeven van
sausjes, soep, dressings en andere lekkernijen, een rol die me op het lijf
geschreven is.
Schoenmaker blijf bij Uw leest zegt het spreekwoord en die wijsheid indachtig
heb ik dan maar enkele keren de camera boven gehaald om mijn keukenprinses en
haar activiteiten vast te leggen.
We hadden afgesproken dat we vandaag zouden gaan
geocachen in Lummen en het is een prachtige dag geworden, zowel het weer als de
omgeving, het gezelschap en de fietstocht en dan zou ik de grote oogst aan
gevonden cachen nog vergeten. We hadden het zo druk dat daardoor de oogst aan
gemaakte fotos eigenlijk maar zeer minimaal was. Ik vind het dan ook misschien
zelfs een klein beetje een verplicht nummer om toch een foto van de dag te
kiezen.
Toen we rond de middag ergens op een bank in het bos onze bokes aan het eten
waren deden wij dat onder de goedkeurende blik van een prachtige, monumentale,
uit de kluiten gewassen den. Met het oog op landschapsfotografie had ik de
16-35 groothoek op mijn toestel staan en ik heb enkele keren naar boven
gefotografeerd. Verder heb ik nog een paar bosdreven op het geheugenkaartje en
toen ik vanavond thuis nog een kort wandelingetje maakte met Phaido heb ik die
ook nog eens laten poseren. Niks wereldschokkends allemaal
Ik wil bij deze aan die boom de eer gunnen deze paginas op te vrolijken met
zijn aanwezigheid. Hij komt trouwens met 16 mm gefotografeerd net iets minder
imposant over als wij hem zagen van op onze lunchpauzebank.
Komend weekend ga ik zoals ieder jaar weer de
dansvoorstellingen van Balance fotograferen. Vandaag was het algemene repetitie
en ik vond het nodig om al eens poolshoogte te gaan nemen om een indruk te
krijgen van het licht, van de mogelijke standpunten en dies meer.
Er wordt aan de bezoekers gevraagd niet te flitsen en als huisfotograaf mag ik
dat dan ook niet natuurlijk. Dat wil wel zeggen dat het weer een verdomd
moeilijke klus wordt met vaak weinig licht gecombineerd met overbelichte delen
en diverse kleurtemperaturen in één beeld, met snel wisselende lichtmengtafel-instellingen
en snel daarop inspelen van de fotograaf, met hoge iso-waardes en relatief
lange sluitertijden. De uitdaging is er en we zien wel wat het wordt.
Uit de testopnames van vandaag leerde ik alvast dat ik een heel subtiele balans
zal moeten zoeken tussen diafragma, ISO en sluitertijd om tot aanvaardbare
beelden te komen. Bij deze test-opname bijvoorbeeld had ik f3,5 1/250 en ISO
6400 ingesteld en dan was dit een situatie met vrij egaal wit licht in front.
Er zullen moeilijkere omstandigheden voorbijkomen, ik ben gewaarschuwd.
Over de foto nog dit kleindochter Julie danst in deze groep en het vrouwke zat
op de eerste rij vlak voor me. Ik zat op de derde rij omdat ik op die plek vrij
horizontaal naar de voorstelling kijk. Daar wil ik ook zitten tijdens een van
de voorstellingen. Qua lenskeuze leerde ik dat op die plek de 16-35 me precies de
totale breedte van het podium biedt met de mogelijkheid om een beetje in te
zoomen. Een andere voorstelling wil ik fotograferen van net naast de mengtafel,
relatief achteraan in de zaal en dan wil ik de 70-300 er op zetten. Met een
minimum diafragma van 4 tot 5,6 stelt zich dan een nog iets pittiger
belichtings-probleem Dat zien we dan wel weer.
Lang leve de social media Via een
Facebook-fotovriendin had ik vernomen dat er in het fotomuseum Rotterdam een
tentoonstelling was van Henri Cartier Bresson. Een kort berichtje leerde me dat
ze zin had om er op dinsdag naar toe te gaan, vandaag dus. Even kortsluiten met
mede-fotoclublid Alex duurde ook maar enkele klicks en zo kwam het dat we deze
middag met drie gelijkgezinde fotografen plus het pas met pensioen zijnde
vrouwke van Alex konden genieten van de wonderbare fotos van een van de monumenten
uit de fotogeschiedenis.
Uiteraard beperkt een Rotterdambezoek zich niet tot enkele uren fotos kijken.
We hebben heel wat afgepraat, lekker gegeten en we hadden ook allemaal ons
fototoestel bij natuurlijk.
Wie Rotterdam zegt, zegt in één adem ook architectuurfotografie en we hebben er
behoorlijk op los geklikt. De gekende Erasmusbrug was niet veraf die is diverse
keren in beeld genomen maar om het cliché gevoel te tackelen wil ik een ander
plaatje tonen. We waren via de voetgangersbrug naar Katendrecht gewandeld om
daar iets te gaan nuttigen en het zicht van daar uit naar de stad was meer dan
de moeite waard. Ik had al enkele opnames gemaakt vanaf de waterkant met alleen
maar Rotterdam en zijn bouwwerken als onderwerp maar toen besloot ik een aantal
stappen achteruit te gaan om wat voorgrond in de fotos te brengen en dat ik
daardoor ook nog eens de beide dames uit het gezelschap mee in het plaatje kon meenemen
was een leuke bonus.
Als vrijwilliger in zorgtehuis Hoevezavel gaan we ieder
jaar met de bewoners naar zaal De Moffel in Lommel Werplaatsen en ook de wekelijkse
wandelingen voeren ons wel eens naar de grot bij de kerk nauwelijks 100 m.
verderop. Het Mariapark achter de kerk is ons dus zeker niet onbekend. Ik had
de locatie al een tijdje op mijn to-do lijst gezet want of je het nu kitsch
noemt, vakwerk of uitingen van vrome verering, ik had er al de nodige fotografeerbare
onderwerpen gespot. Ik noem maar wat: een uit de kluiten gewassen openlucht
kruisweg, een krans kapellen ter ere van elk van de zeven weeën van Maria, enkele
monumentale poorten en standbeelden, kortom als amateurfotograaf kom je daar
wel aan je trekken.
Vandaag had ik een multicache in de buurt op het programma staan, de opgegeven
parking was eigenlijk vlak aan de ingang van het Mariapark, en dus zag ik mijn
kans schoon om na afloop wat tijd uit te trekken om er eens uitgebreid te gaan
rondneuzen. Voor ik het gedeelte met de kruisweg in ging was het al raak. Deze
poorten zijn wat mij betreft dichter bij grootheidswaanzin dan bij een integere
godsdienstbeleving, maar als onderwerp voor een leuke foto kon ik er niet naast
kijken.
Meiklokjes, muguetjes, lelietjes van dalen die
bloemekes hebben vele namen, maar gezien de datum heb ik veel zin om deze exemplaren
alvast aprilklokjes te noemen.
Het is ondertussen een bijna obligaat weerkerend item geworden op deze blog. Eén
keer per jaar wil ik de wereld attenderen op de bloei van deze kleine geurende schoonheden.
Ik had tijdens onze dagelijkse wandeling doorheen de Smallebroeken al enkele
dagen gezien dat de vroegste en de dapperste exemplaren hun best deden om de knopjes
tot echte bloemekes om te vormen en vandaag was het zover. Voor de ongelovige
Thomassen: op N51°14.073 en E004°56.256 bloeien ze.
Wanneer is het eigenlijk goed weer? Ondanks de veel
frissere temperaturen dan de voorbije dagen en de bewolking vond ik dat niets
een fikse wandeling in de weg stond deze namiddag. Er is een goede kans dat
het in Uw regio droog blijft... hadden Sabine en Frank immers gezegd.
Vorige week liep ik tijdens de ochtendwandeling met Phaido iemand tegen het
lijf die duidelijk aan het geocachen was. Het traject dat wij dagelijks
afleggen heb ik in de vorm van een multicache ter beschikking gesteld van de
collega-hobbyisten en als ik daar iemand zie die met een GPS loopt te zwaaien
weet ik het wel. Ik stelde me voor als de legger van de cache en uit het
gesprek bleek dat hij in Geel-Bel ook een gelijkaardige tocht had
uitgestippeld. Vandaag wilde ik dus graag een tegenbezoek brengen en ik liet me
niet afschrikken door een iets minder riante weersvoorspelling. Mijn viervoetig
cachemaatje Phaido ging mee natuurlijk.
Voor de ( steeds zeldzamer wordende ) niet geocachende vrienden moet ik
misschien toch even uitleggen wat een multicache is. In tegenstelling met een
gewone traditional cache waarbij je coördinaten krijgt waar je iets moet gaan
zoeken is een multi cache eigenlijk een wandeling waarbij je door de GPS langs de
coördinaten van diverse waypoints geleid wordt en daar moet je dan telkens
gegevens zoeken. Door die gegevens bij het einde van de tocht in te voeren in
een door de legger gegeven formule kun je de eind-coördinaten berekenen. Het
tikt niet zo lekker aan qua aantal gescoorde cachen maar ik vind het oneindig
veel leuker.
De wandeling die wij dus vandaag aanvatten zou volgens de legger 9 km zijn maar
als ik mijn stappenteller mag geloven was dat een schromelijke onderschatting.
We hebben er alleszins van genoten en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt
om mijn vriendje nog eens enkele keren te laten poseren. Deze stronk van een
net gesneuvelde boom leek mij een prima pied de stalle om hem even op te
zetten.
Het is de hele wandeling droog gebleven trouwens en de voldoening toen ik mijn
naam in het logboekje kon schrijven was net iets groter dan indien dat in een lukraak
weggesmeten potteke achter een kapelleke zou geweest zijn .
Ik ben al een hele tijd alles wat met appels te maken
heeft aan het fotofraferen. Ik heb namelijk appelplannen voor mijn bijdrage aan
de AV-reeksen voor het fotosalon van onze club in november. Je kunt er niet
vroeg genoeg aan beginnen
Het is bloesemtijd en dat is natuurlijk een bijzonder vruchtbare periode om
beelden te verzamelen. Groothoek, details, kleurtjes, ik ving er vandaag weer
veel. Al spelend met de opnames doe je dan weer inspiratie op over de
uiteindelijke selectie en vormgeving. Ik wil alleszins ruim voldoende keuzemogelijkheden
hebben om alle mogelijke kanten op te kunnen als ik uiteindelijk ga monteren.
Ik heb al wel een vrij goed idee van hoe het er allemaal moet uitzien, maar ik
gun mezelf toch nog altijd de vrijheid om wat creatief te brainstormen rond
andere benaderingen.
Zo kwam ik vandaag op het idee dat een collage misschien ook wel leuk zou zijn.
Dit is alvast een probeersel. Op het grote scherm zal het niet met 4 maar
waarschijnlijk met 24 beelden zijn en er moet een flitsende beweging inzitten
Qua kleurenrijkdom valt me dit alvast mee. Hier borduur ik op verder.
In deze tijd van het jaar zijn er een aantal bloemen
die we meteen linken aan de lente. Eerst heb je de krokussen natuurlijk en eind
april komen ook de meiklokjes oftewel de lelietjes van dalen de aandacht opeisen.
Maar daar tussenin is er nog een minder gekende maar toch meer en meer
prominent aanwezige bloemsoort die overal opduikt: de paasbloem.
Ik kreeg er vandaag een heleboel voor de lens. Meestal staan ze in grote
groepen en dan stel je scherp op één bloem en met een groot diafragma wordt dat
de rest van het beeld, achterin, wel voldoende onscherp, en daar zoek je ook
naar als amateur-fotograaf. Maar door de gele kleur bleef die achtergrond, zelfs
onscherp, nog iets te prominent aanwezig in deze foto vond ik en dan gaat deze
jongen natuurlijk experimenteren. De bloemen die scherp zijn selecteren is
makkelijk natuurlijk. Na diverse variaties uitgeprobeerd te hebben vond ik deze
rigoureuze omzetting naar zwart wit van de ganse achtergrond het dichtst aanleunen
bij het resultaat dat ik zocht.
Het vrouwke heeft een tijdje geleden enkele rare objecten
gekocht, een soort mini-paneeltjes die je bvb voor het raam kunt zetten of
decoratief ergens in een of anderen kunstzinnige meubelschikking kunt
verwerken. Ze doen me een beetje denken aan de doorkijkjes in de biechtstoel
waar de priester achter zat om mijn zonden te vergeven in de tijd dat ik daar
nog in geloofde. Knalwit evenwel Dat vonden we beiden niet meteen de meest
geschikte kleur en dus is ze aan de slag gegaan met penselen, krijtverf,
boenwas, sponzen en nog wel enkele creatieve werktuigen om er een antiek tintje
op aan te brengen. Het is niet meteen mijn smaak maar als het vrouwke da leuk
vindt is het voor mij ook okee. Ik laat ze haar gang gaan en ik heb er geen
idee van of ik dit nu verven of schilderen moet noemen. Als ik de maat van de penselen
zie waarmee ze aan de slag is zou ik eerder voor het tweede kiezen.
Hooguit loop ik regelmatig eens langs om te zeggen hoe mooi ik het vind, hoe
bijzonder en hoe leuk dat in ons interieur zal staan en uiteraard ook om wat
met de camera rond te zwaaien
Ik heb van het familieweekend in Oostvoorne onder
andere ook gebruik gemaakt om fotos te maken voor de plechtige communie van
Jefke, de een na jongste van het kleinkinderenheir. We zijn op zaterdag naar
het strand bij de Maasvlakte getrokken en, o wonder daar was geen kat te
bekennen, wat een verademing als je dat vergelijkt met de Oostendes, de
Blankenberges en de Knokkes van onze Belgische kust. Ik heb meer dan
tweehonderd opnames gemaakt, vaak meerdere shots van dezelfde houding
natuurlijk want met zulk hard licht is het niet vanzelfsprekend om je ogen open
te houden als model en ook de schaduwen moet je als fotograaf onder controle
houden. Naast de traditionele poses heb ik ook geprobeerd de spanning er af te
halen door hem dingen te laten doen waar hij goed in is en die hij echt leuk
vindt, voetballen en hardlopen bijvoorbeeld, dat is helemaal zijn ding.
Vandaag ben ik bezig geweest met de eerste groffe selectie en het bewerken van
mijn eerste opties. Of deze foto uiteindelijk ook zal gekozen worden weet ik
niet, daar moeten papa en mama maar over beslissen, maar als proevertje vind
ikzelf dit alvast een hele leuke.