Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
19-11-2016
19 november De Worst van Wellens
Nachtfotografie
is al lang één van mijn favoriete onderdelen als je het fotograferen in kastjes
zou willen onderverdelen.
Het was al redelijk laat toen ik via de ring van Herentals weer huiswaarts
reed. De worst van Wellens, de onder die naam bij de plaatselijken gekende
langwerpige rotonde, is een punt waarvan ik de fotomogelijkheden in
mijn achterhoofd had opgeslaan. Ik vermoed dat elke hobbyfotograaf wel menige
zulke punten heeft. De mogelijkheid om met lange sluitertijden, met de voor- en
achterlichten van de voorbijkomende voertuigen iets te doen wilde ik wel eens in
de praktijk uittesten. Het was niet echt gepland, maar omdat ik niet gehaast
was heb ik vandaag de wagen maar eens op de parking van de Wellens gezet en ben
ik aan de slag gegaan om enkele shots te proberen.
Ik ben eigenlijk in blijde verwachting van een 16-35 lens om dit soort dingen
net iets ruimer in beeld te nemen, maar voorlopig lukte het me met de 24-105
ook nog wel.
Het was de
laatste dag van de seniorenweek in Hoevezavel vandaag en hoewel ik het erg druk
had met de bezigheden i.v.m. de verenigingen-quis hebben we toch de tijd
gevonden om in de loop van de namiddag even tot daar te rijden. Het is
inmiddels een traditie geworden dat het personeel, de bewoners zelf en alle
mogelijke andere zijdelings of rechtstreeks betrokkenen er een erg
entertainende show van maken, zo ook deze keer.
Een deel van het personeel had de thematiek van de steeds maar erger wordende
besparingen, de werkdruk en de opgelegde beperkingen van dienstverlening
verwerkt in een sketch. Alles wordt in quota en cijfertjes opgedeeld, de bewoners hebben recht op zoveel minuten toilet, zoveel minuten eet-tijd, zoveel minuten ontspanning, het personeel moet presteren binnen opgelegde minima, kortom het begrip menselijk is bij dit soort planning niet altijd meer van toepassing. We hebben ondertussen allemaal wel gehoord van de
voorstellen om de bewoners van zorginstellingen maar maximaal 3 keer per dag wc-faciliteiten
te gunnen bijvoorbeeld. Dat werd op een sublieme manier getoond op het podium.
Nadat de gespeelde oudjes op het podium waren gesukkeld onder de dril-commandos
van de begeleider werd er op een militaristische manier gewassen, de tanden
gepoetst en uiteindelijk ook op de WC-pot plaats genomen. Dat vond ik het
geschikte moment om een foto te maken. Broek af, zitten, persen en schijten in
vijf-voud !!!
Het hoogtepunt
van de herfst hebben we ondertussen wel gehad vermoed ik. Er zijn nog enkele
hardnekkig enig groen vasthoudende dappere bomen weliswaar maar het merendeel van de blaadjes is ondertussen verkleurd en ligt op de grond. Toch blijft
de amateurfotograaf herfstfotos maken, op gevaar af van in herhaling te vallen.
Dan zoekt ie maar naar alternatieve presentatie mogelijkheden.
Uit een wandeling langs de Nete plukte ik dit plaatje en ik vond dat ik het
mooiste deel, het stuk waar de herfst nog voldoende kleurrijk is, in al zijn
glorie moest tonen maar om nu het grootste deel van een toch wel verantwoorde
compositie weg te knippen had ik ook weer geen zin. Ik wilde toch ook de al
iets kalere omgeving in de foto houden. Om dit probleem op te lossen was
Photoshop ook vandaag weer mijn steun en toeverlaat.
Dit zijn twee fotos, namelijk het landschap en de hand van het vrouwtje. In de
bewerking maakte ik gebruik van vier over elkaar liggende lagen: een zwart-wit
en een kleur-versie van het landschap, de hand en dan nog een vierde laag met
een getekend en wit gekleurd kader. Verder was het alleen maar zaak om op de
goede plaatsen de nodige dingen weg te knippen om tot dit resultaat te komen.
Voor de aardigheid heb ik, toen ik toch bezig was nog enkele andere fotos aangepakt
met datzelfde procedé, met diezelfde hand en datzelfde kader en één daarvan heb
ik ondertussen ook op Facebook gezet. Misschien wordt dit wel de start van een
mooi reeksje..
Van de Tielense
toneelvereniging De Orchidee was er bij onze fotoclub een verzoek toegekomen of er niet enkele
leden fotos wilden komen maken bij de generale repetitie van hun nieuwe
stuk. Jazeker, zon opportuniteit laat ik niet liggen als de gelegenheid zich
voordoet Samen met Rob ben ik er naar toe getrokken en we zijn er vanavond gaan proeven van een stukje cultuur.
Het bleek over een soort van naar de 21ste eeuw verplaatste remake
van een stuk van Molière te gaan: lavare oftewel de vrek. Je maakt het niet
vaak mee dat je in een theater op de allerbeste plaats mag zitten om fotos te
maken en er dan ook nog eens geen enkele rem staat op statiefgebruik of
flitsen. Ik ben dan ook met een heleboel prachtige fotos thuisgekomen. Deze
plaat is best tekenend voor de voorstelling: de vrek en zijn zoon in conflict.
Dat ik m omgezet heb in zwart wit mocht worden verwacht he Voor de liefhebbers: ik heb dus de voorstelling al gezien in avant-première en ik kan dit alleen maar aanbevelen.
Mijn zus had
me gevraagd haar vandaag een beetje te helpen bij een evenement. Bij de
uitreiking van de fleet-awards waren toch wel zon 450 mensen uitgenodigd. Je
hebt dan te maken met het wagenpark van grote bedrijven, en de link met de
lease-bussiness is nooit ver weg. Bij de hele organisatie, toespraken,
cadeaupakketjes, catering, sponsorspandoeken enz. enz. wilde ik haar graag enige broederlijke steun
verlenen. Het werd een lange dag. Het event zou pas om 15 h beginnen maar wij
werden al om 10 uur in Brussel verwacht om alles tijdig klaar te zetten. Gezien
de dagelijkse files wilde dat zeggen kwart voor zeven vertrekken thuis en dus
iets over zessen opstaan. Ik zit dit nu te tikken om 4 uur in de ochtend. Veel
puf om hier nog een uitgebreid verhaal bij te bedenken heb ik niet meer.
Mijn oorspronkelijk plan was s avonds voor het naar huis gaan nog even langs
de Heysel rijden om het Atomium bij nacht te fotograferen. Maar gezien het toch
wel erg late einduur van het evenement kwam dat er niet meer van. Tijdens het
officiële gedeelte had ik gelukkig de mogelijkheid om even mijn fototoestel
boven te halen om een en ander te fotograferen. Flitsen mocht niet, dus moest
de ISO waarde gigantisch de hoogte in maar dat kan de 6D wel aan.
Bert Kruismans was de presentator van de avond en een BV vangen in een foto is
nooit verkeerd natuurlijk. Twee keer in één foto is nog iets beter.
Ik heb
vandaag een snipperdag genomen qua fotograferen. Het weer nodigde niet echt uit
om de natuur in te trekken en ik moest sowieso nog wat achterstand inhalen met
het selecteren en fatsoeneren van mijn fotos van de laatste dagen. Ik heb me na
de ochtendwandeling voor de PC geposteerd en ik heb me de rest van de dag
geamuseerd met nabewerken.
Dat ik Photoshop een geweldig programma vind is ondertussen wel geweten neem ik
aan en dat ik het leuk vind om er mee bezig te zijn ook Ik vind trouwens, dat
nabewerking een inherent onderwerp van de fotografie is geworden tegenwoordig
en dat creativiteit niet ophoudt als je op het ontspanknopje van je toestel
hebt gedrukt.
Bij het doornemen van de diverse mappen durf ik na de basisbewerkingen wel eens
aan het experimenteren gaan als er zich een plaatje aandient dat zich daartoe
leent. Dat kan gaan van het zoeken naar alternatieve uitsnijdingen tot het met
de ganse trukkendoos manipuleren van een foto tot een totaal ander beeld. Dit
is bijvoorbeeld een rigoureus gecropte foto van Hannelore die spaghetti eet. De
niet ter zake doende ruime zijkanten van de foto heb ik weggesneden om de
essentie over te houden: gezichtje, hand, vork en spaghetti. Dan heb ik er een
bewerking op los gelaten die ik wel eens vaker toepas, het ziet er een beetje
uit als het gemiddelde tussen een tekening, een schilderij en een foto. Hoe dat
precies in zijn werk gaat zou ons te ver leiden op deze pagina, maar indien me
dat gevraagd wordt wil ik dat wel eens uit de doeken doen. Ook dit is fotografie.
En voor wie er aan moest twijfelen: omas spaghettiii is the best !!!
Nogal wat
jaren geleden hebben we ooit 3 grote
tafels gekocht in een tweedehands-horecamateriaal-zaak. Meestal staan ze
opgestapeld in de garage maar als we weer eens een feestje hebben halen we er
één, twee of alle drie de woonkamer in en de andere meubels moeten dan even
wijken. Bij het uitgestelde verjaardagsfeestje van het vrouwtje gisteren hadden
we genoeg aan twee en om de hoek hadden we een extra tafel voorzien voor de jongste kids, dat vonden die sowieso leuker... en wij ook :) .
We gaan er elke keer weer van uit dat onze gasten dezelfde eetlust hebben als
ondergetekende en dat houdt in dat we ook steevast na elk feestje enkele dagen
kunnen teren op de restanten. Vandaag hadden we met zn tweeëen dus weer een culinaire
hoogdag want koken is iets waar mijn schatje kampioen in is.
We hebben er ondertussen ook een gewoonte van gemaakt van, als die tafels er
toch staan, de volgende dag elk aan een kop van de tafel te gaan zitten om te
eten, een tête à tête op afstand zeg maar en dan maak ik ook telkens weer een
zogenaamde geef-mij-het-zout-eens-aan-foto. Zout was het alleszins niet wat het
vrouwtje daar aan het nuttigen is, als amuse had ze een verrukkelijke mousse
van avocado, groene appeltjes en griekse yoghurt in elkaar geknutseld. Wat
volgde was ook de moeite waard trouwens.
Ik meen dat ik in de loop van vorig jaar ook al eens een vergelijkbare foto heb
geplaatst, maar die was in zwart wit en deze keer staat het vrouwke er op.
Het is niet
zo gemakkelijk om de ganse familie nog eens samen te krijgen. Er zij altijd wel
ergens andere verplichtingen als je iets probeert te regelen. Het is alweer
bijna een maand geleden dat het vrouwtje verjaarde en het bijhorende feestje
konden we vandaag eindelijk organiseren. Dochter en gezinnetje, zoon en
gezinnetje, het vrouwke en ikzelf we hadden het best naar de zin vanavond. Na
de drankjes, de hapjes, de iets grotere happen en de bijhorende gezelligheid
moest uiteraard ook nog een familiefoto gemaakt worden. Schoonbroer Dreeke, ook
aanwezig samen met mijn zus, fotograaf van beroep, was zo gewillig enkele keren
op het knopje te drukken.
Ik heb weer enkele prachtplaten voor het familiealbum maar de allerleukste kwam
na afloop, tijdens het ontspanmoment, toen Dreeke nog eens afdrukte
Omdat sedert
begin deze week voorspeld was dat vrijdag de beste dag van de week zou worden
op weergebied hadden we al enkele dagen geleden besloten er vandaag een lange
geocache-dag van te maken. De streek net ten zuiden van Luik, tussen de monding
van de Ourthe en Esneux leek ons interessant genoeg. Qua landschappelijk schoon
en geocachemogelijkheden was dat goed gegokt, maar de weergoden waren weer eens
niet met ons we waren beter in het redelijk zonnige noorden van het land
gebleven hoorden wij bij thuiskomst, wij evolueerden de ganse dag in grijze
grauwigheid. Dit betekent niet dat we niet genoten van onze uitstap natuurlijk.
We werden tijdens een wandeling langs de Ourthe geconfronteerd met het werk van
een bijzonder dier. In het nieuws hoorden we al eerder dat er weer bevers
gespot worden in Vlaanderen. In Wallonie zijn die al langer weer actief, daar
werden ze uitgezet eind vorige eeuw en ze doen het daar zo goed dat het makkelijker
wordt de streken op te noemen waar ze nog niet te spotten zijn dan die waar er
wel zitten. De bever, het grootste knaagdier van het noordelijk halfrond, is
klaarblijkelijk ook bij ons terug van weggeweest merkten we met eigen ogen!
Op diverse plaatsen zagen we omgeknaagde bomen in de Ourthe. Die beesten willen
dammen bouwen en geen rivier is hen te breed blijkbaar en geen boom te dik. Hoe
ze er in slagen precies die bomen uit te kiezen die in het water zullen vallen
en hoe ze er in slagen dat ook te laten gebeuren is ons een raadsel maar duidt
toch maar weer eens op een bijzonder soort intelligentie. Op bijgaand beeld zie
je enkele gesneuvelde bomen met duidelijke knaagsporen en zo waren en nog
meerdere langs onze route. De gemeente Tilff heeft weer opruimwerk.
Ik weet hoe
vervelend het is voor mee wandelende niet-fotografen om te pas en te onpas
overal te moeten wachten als er ergens weer een potentieel onderwerp opduikt.
Daarom neem ik tegenwoordig tijdens de dagelijkse ochtendwandeling niet meer
altijd mijn fototoestel mee. Als er onverwacht toch iets zou voorbij komen wat
dringend hier en nu moet gefotografeerd worden dan heb ik nog altijd de iPhone
en daar maak je ook aanvaardbare fotos mee. Als er iets is dat kan wachten ga
ik na de wandeling liever eens terug met de fiets of de wagen. Een bijkomend
voordeel is dat ik dan niet altijd met die zware tas moet sleuren
Vandaag was dat het geval. Ik had deze morgen op de buienradar gezien dat die
vervelende lichte regen niet de ganse voormiddag zou duren en toen het rond
half elf inderdaad droog werd zijn we het bos in getrokken. Na een bui ziet
alles er veel frisser uit, de kleuren zijn dan ook net iets intenser en de
lucht is volkomen helder. Er waren nogal wat plassen waarvan ikmeende dat ik er een en ander in zou kunnen
spiegelen, dus ben ik in mijn eentje nadien nog eens met de wagen terug tot in
de Smallebroeken gereden om ongestoord aan de slag te gaan. Ik had uiteraard
mijn statief meegenomen, een plastic zak om op te zitten of te liggen en
zodoende een vuile voorkant te vermijden en een set filters want ik wilde wat
experimenteren met lage standpunten en iets langere sluitertijden. De meeste
beelden schoot ik met een 3 stops-ND filter op mijn toestel, ISO 100 en
diafragma 11 of 13. Ik kwam zo op sluitertijden tussen de 3,5 en 5 sec. en dat
leverde me opnames op waar ik tevreden over was. In de nabewerking heb ik
alleen de kleurtemperatuur iets omhoog gebracht en met de filter Dark Shadows
van de Nik-collectie heb ik de plassen iets donkerder gemaakt, die vond ik over
het algemeen iets te bruin, een beetje vies. Misschien dat dit beeld niet het
meest typische uit de reeks is, de plas was niet zo spiegelglad als ik zou
gewild hebben, er was even wat meer wind namelijk, maar ik ben hier toch gegaan
voor de herfstkleurtjes. Ik kan er elke dag maar één kiezen he
ISO 100 f 13 4 sec. ND-filter 3 stops.
Gisteren
hadden we de reünie van ons oude bandje waar ik al een foto van liet zien en
naar aanleiding daarvan was ik nog eens door mijn oude bestanden aan het zoeken
gegaan. Ik was zo op een map met video-opnames gestuit, door het vrouwtje
gemaakt tijdens ons allerlaatste optreden in de Amerikaanse mess in Kleine
Brogel. Ik had daar nooit iets mee gedaan en die ook helemaal uit het oog
verloren. Vandaag ben ik een tijdje bezig geweest om een aantal van die oude
rock klassiekers op een DVD te knallen. Smoke on the
water, Sweet home Chicago, Rockin in the free world, Born to be wild, Highway
to hell we waren best ruige boys in die Jaren. Omdat het toch al geen weer was om er op uit te trekken we waren
deze morgen al eens nat geworden had ik de tijd een beetje uit het oog
verloren. Als je dan rond 7 uur tot de constatatie komt dat je nog helemaal
geen foto gemaakt hebt en je je alsnog aan de zelf opgelegde taak van één foto
per dag wilt houden dan resten er nog maar enkele mogelijkheden ofwel naar
buiten, de regen in voor een nachtopname, ofwel binnen eens goed rondkijken. De
DVD met onze prestaties lag nog op mijn bureau en met de lichtinval van een
hele rij ledjes van de bureaulamp zag het er best speciaal uit. Dit is dus een alternatieve
visualisatie van Smoke on the water
We maken er
sedert meerdere jaren een gewoonte van om zo vaak mogelijk, telkens de
gelegenheid zich voordoet, samen te komen met de leden van ons oude bandje.
Herinneringen ophalen, samen wat drinken, de benen onder tafel steken en van een
copieuze maaltijd genieten, het is allemaal niet meer zo mateloos onbegrensd als
vroeger maar soms klauwen de oude leeuwen nog wel eens, zij het niet meer zo
heftig we worden allemaal een dagje ouder. Vandaag was het een speciale reünie,
de eerste zonder onze Amerikaanse buddy, bassist Jack. We hebben diverse toasts
op m uitgebracht en dat hebben we ook een keer voor de camera gedaan. Ik had
de Eos op statief gezet en Josee drukte op het knopje.
Motregen,
klamme grijze vochtigheid... ik zal wel niet de enige zijn die aan dit soort
weer een grondige hekel heeft neem ik aan. We werden ondergedompeld
in deze mistroostige grauwte, fijne miezerige neerslag waar je van meent dat
een regenscherm niet nodig is maar waar je toch door en door nat van wordt als
je er een tijdje in loopt. Kortom, om het met de volksmond te zeggen, het was
eigenlijk geen weer om een hond door te jagen. Wij hebben dat wél gedaan maar
we zijn zelf meegelopen en we hebben dit soort fotos meegebracht. Op het eerste
zicht lijkt wel een vrolijk plaatje en herfstkleuren zijn ook mooi natuurlijk
ik vind het wel jammer dat je op deze paginas de foto niet een beetje kunt
uitvergroten, dan zou je beter de minuscule drupjes nattigheid zien die samen
met de troosteloze nevelige achtergrond de sfeer bepaald hebben de ganse dag.
Alweer een
dagje Lommel vandaag. Het vrouwtje wilde graag een lezing bijwonen van Ish Aid
Hamou. Dat het om half elf geprogrammeerd was in het Cultureel Centrum en dat
er eerst nog een soort ontbijt met cava en allerhande andere lekkernijen
voorzien was had ik even uit het oog verloren voor mijn doen vroeg opstaan
dus.
Ik heb van de nood een deugd gemaakt en na dat ik mijn schatje aan de ingang
had af gezet ben ik samen met Phaido wat gaan rondwandelen in de Lommelse
natuur. Dat er langs de diverse trajecten die we bewandelden ook telkens een geocache
werd gevonden was puur toeval natuurlijk.
We hadden afgesproken dat ze me een telefoontje zou doen als haar culturele
honger helemaal voldaan was en zo geschiedde ook. We zijn samen naar het
centrum gewandeld om nog iets te consumeren en dan kom je langs het Glazen
Huis, waar de stad Lommel de bezoekers alles vertelt over zand, glas en dies
meer. Je kan er op een voor meesten niet eens zo gekende plek zelfs naar
beneden kijken waar cursisten worden ingewijd in de kunst van het glasblazen. Je
kunt daar uiteraard ook fotos maken van de bezigheden en dat heb ik dan ook uitgebreid
gedaan.
Phaido
begreep er niks van. We hadden al het grootste gedeelte van onze dagelijkse
wandeling tussen grote en kleine groepjes collega-recreanten afgehaspeld en nu dat we
bijna terug thuis waren, op het eerste stukje verharde weg van de
Dressenstraat, liepen al die mensen gewoon rechtdoor terwijl wij eigenlijk toch
linksaf moeten??? He luister eens naar het baasje !!!
De Kastelse wandelclub De Pompoenstappers had vandaag een rondwandeling
georganiseerd. Die liep voor een groot gedeelte over het parcours dat wij ook
dagelijks afleggen, begrijpelijk natuurlijk want die organisatoren kennen ook
de mooie plekskes van onze regio. Aan het aantal deelnemers dat wij zagen tijdens
onze tocht was dat een groot succes. Ze stoven ons eigenlijk allemaal voorbij
want zoals de naam al zegt, die gasten wandelen niet, die stappen, een andere
vorm van genietend door het landschap evolueren.
Ik was deze
morgen al eens op paddenstoelenjacht geweest en ik had de beste exemplaren uit
de oogst al meteen op facebook geknald. Met de blog in gedachten had ik andere
fotografie plannen voor de namiddag. Maar gepensioneerden en grootouders hebben
altijd tijd te kort zegt de volkswijsheid en dat bleek maar weer eens. Ik kwam
er niet meer aan toe.
Nu had ik de keus tussen één van de afgevallen, mindere fotos op de blog te
zetten of een foto die al op Facebook prijkt daarvoor te gebruiken en dat
laatste is iets wat ik altijd wil vermijden; geen dubbel gebruik en het beste
in principe voor de blog. Om het probleem te omzeilen heb ik dan maar een
andere uitsnijding gemaakt van een van de al op Facebook geplaatste plaatjes. Ik
ben weliswaar geen paddenstoelenspecialist maar ik meen toch te weten dat het
mycenaatjes zijn, minder dan 2 cm groot. De witte paddenstoeltjes komen nu op
een iets sterkere plaats in de compositie en ook het 16x9 formaat vind ik net
iets meer eigentijds. Met onze breedbeeld-televisietoestellen en
laptop-monitors worden we daar meer en meer aan gewend.
Deze morgen
was ik al vrij vroeg de Smallebroeken in getrokken om een mistige herfstfoto te
scoren maar het was geen mooie laaghangende mist waar ik doorheen wandelde,
integendeel, de grauwe nevel was eerder een minpunt dan een toevoeging aan het
landschap. De zin in herfstfotografie bleef evenwel aanwezig en ik ben deze
namiddag dan maar naar de omgeving van het Zilvermeer gereden met Phaido. Ik
ken daar meerdere fotogenieke locaties en bij de eerste was het al raak. Vanaf
de zuidkant van het Kempisch kanaal iets voorbij het restaurantschip de
Kleppende Klipper kon ik aan de overkant de herfst in al zijn glorie te pakken
krijgen.
Of ik er
helemaal achter sta, dat laat ik in het midden, maar het is nog altijd zo dat
wij getrouw ieder jaar met Allerheiligen of Allerzielen naar het kerkhof
trekken om daar onze overleden dierbaren te gedenken. Het is waar: tradities
horen in ere te worden gehouden maar anderzijds draag je toch de herinneringen
ook de andere dagen van het jaar met je mee en hoef je niet per sé naar een
kerkhof om daar wat te mediteren bij een zerk of er een bloemetje op te
plaatsen
Maar goed, zo kwam ik vandaag weer eens in mijn geboortedorp en zag ik nog eens
waar mijn ouders liggen en de overige leden van de familie. Zoals altijd kreeg het
graf van moentje, mijn grootmoeder wat extra aandacht. Met haar had ik een
speciale hechte band en ze woonde ook bij ons de laatste jaren van haar leven.
Een foto van haar graf vond ik gepast op deze dag. Omwille van de sfeer heb ik
geprobeerd er een oud tintje aan te geven middels een aangepast kadertje en een
stevige kleurvervaging.
Tweede en
laatste dag van ons fotosalon, het was weer erg druk. Ook vandaag mocht ik weer
veel kennissen en vrienden verwelkomen de makkers van de motorclub natuurlijk,
mijn zus met haar ventje, dochterlief en kroost, er was zelfs een fotovriendin
die speciaal uit Neerpelt tot in Lichtaart was gekomen om te zien hoe wij hier met
de fotografie omgaan.
Tussen de vele bezoekers liepen er uiteraard ook weer de nodige figuren waar je
als fotograaf meteen de lens op wil richten. En ik heb mijn toestel zo goed als
altijd bij de hand. Gust is een bekend iemand in Lichtaart, een volksfiguur,
iemand die eigenlijk 8000 km te ver naar het oosten en 140 jaar te laat geboren
is. South Dacota, The Black Hills, Deadwood, 1876 daar zou ik m situeren. Een
speling van het lot zorgde er voor dat het in plaats daarvan Belgie, de Kempen,
Lichtaart, 2016 geworden is.
Gust is trouwens een heel aardige man, netjes verzorgd, vriendelijk en toen ik m
vroeg of ik een foto mocht maken vond hij dat prima.
Het is me
tijdens mijn fietscarrière al enkele keren overkomen. Als ik lek rijd,
plattentuub, vind ik ofwel een fietsenwinkel om me te depanneren ofwel bel ik
naar het vrouwtje om de coördinaten door te geven waar ze me kan komen oppikken
als ze me terug wil. Ik meen me te herinneren dat ik zelf ook wel ooit de
schade heb hersteld maar dat is lang geleden.
Vandaag gebeurde het weer, in drievoud nog wel. Ik vrees dat ik zo snel
mogelijk maar eens naar de fietsenwinkel moet om het rubber waar ik mee rond
toer te vervangen want als ik de commentaren van mijn maatje Jackie moet
geloven is dat hoog tijd. Diezelfde Jackie heeft gelukkig altijd een miljoen megahandige
multifunctionele tools bij de hand om alle mogelijke euvels op te lossen, en
wat nog belangrijker is hij weet ook hoe hij ze moet gebruiken.
Ik zou zo iemand meteen vol Duvel gieten om m te bedanken, maar als we gaan
fietsen en/of geocachen drinkt Jackie überhaupt geen alcohol tja hoe bedank je
dan zo iemand?
