Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
23-04-2016
23 april Pieter, onze breakdance-champ
Twee
voorstellingen van de show Hemels door de dansers en danseressen van Balance
heb ik vandaag gezien en gefotografeerd. De teller van mijn camera was weer een
kleine duizend clicks opgelopen vanavond. Morgen is het nog eens van vandattume
Ik weet nu al wat te doen in de loop van volgende week qua fotobewerking. J
Liever dan me meteen in het selecteren en fatsoeneren te storten kies ik
vandaag voor een foto van onze breakdance kampioen Pieter. Die was
waarschijnlijk geïnspireerd door wat hij net gezien had tijdens de voorstelling
van 6 uur. Na afloop wilde hij op de trappen van het Schaliken ook eens zijn
kunnen tonen en hij had gevraagd of ik even mee naar buiten kwam om dat te
fotograferen Graag gedaan, het maakte mijn keuze van de foto van de dag een
stuk gemakkelijker.
Ik ben
vandaag nauwelijks aan fotograferen toegekomen, en dat is een erg grote
zeldzaamheid. De steeds maar binnenkomende alarmerende berichten over de
gezondheidstoestand van onze goede vriend Jack in de States zijn niet van dien
aard om me zorgeloos door de lente te laten dartelen, het omslaande weer ook
niet trouwens. Ik ben weliswaar enkele keren met Phaido er op uit getrokken,
had de camera altijd wel bij, maar de inspiratie en de goesting kwamen maar
niet. Bij het checken van de e-mails, messenger, facebook en WhatsApp was er
ook al niet veel opbeurends te rapen en dan brengt Photoshop wel eens
verpozing. Met het wegwerken van wat achterstand in mijn to-do lijstje kon ik mijn
zinnen toch een beetje verzetten. Ik ben ook even bezig geweest met het in
elkaar knutselen van een ontwerpje voor een T-shirt opdruk. Het wordt een
cadeautje voor iemand die zeker zal weten waar het over gaat als ik hem dit
geef bij gelegenheid J
De vaardigheid om een bestaande foto om te zetten naar dit soort pentekening-achtige
beelden heb ik ondertussen wel in de vingers. De goede verstaander zal zonder
twijfel wel begrijpen dat het niet Albert Einstein is die ik er van verdenk de
kemels te schieten die hier voorbij komen De toekomstige ontvanger van het
T-shirt dat ondertussen klaar ligt mag zich aangesproken voelen.
En voor alle duidelijkheid, de foto van de heer Einstein heb ik niet zelf
gemaakt, wel de bewerking en dat is ondertussen ook een onlosmakelijk onderdeel
geworden van de fotografie.
Soms heb je
van die dagen waar je een yahoeeee en joecheiii-gevoel van krijgt, vallen alle
ingrediënten die je nodig hebt om een mens gelukkig te maken precies goed op de
juiste plaats en op het goede moment. Zo een zeldzame hoogdag mochten we
vandaag meemaken. Allereerst praten we over het prachtige weer dat de nationale
weermannen en vrouwen voor ons hadden uitgekozen, het gezelschap de Jakke,
Jackie en Annemarie vond ik helemaal top, we gingen een wandelen in de buurt
van Averbode en Testelt en dat bleek ook al een schot midden in de roos en verder
was de kwaliteit van de geocachen die we tussendoor konden te pakken krijgen ver
boven gemiddeld. Tja, dan mag je spreken over een kamerbrede, dagvullende,
gelukzalige glimlach. Ook het fotograferen wilde best vlotten. In zulk mooi decor
kon ik me weer eens ten volle in de landschapsfotografie storten. Dit beeld
geeft slechts een fractie weer van de prachtige omgeving waarin wij de hele dag
mochten evolueren. Geef mij maar meer van zulk heerlijk lenteweer.
Komend
weekend is het weer zo ver: de dansers en danseressen van Balance zullen hun
beste beentje voorzetten tijdens de jaarlijkse dansvoorstelling in het
Schaliken in Herentals. Uiteraard zal ik daar weer gaan fotograferen. Vandaag hadden
ze generale repetitie, voor het eerst in de zaal, en bij die gelegenheid wilde
ik al eens een kijkje gaan nemen, kwestie van goed voorbereid aan te slag te
kunnen in het weekend. En ik had mijn camera toch ook maar meegenomen.
Qua standpunten heb ik wel een en ander opgestoken, maar wat de belichting
betreft bleef ik op mijn honger zitten de zaalverlichting was nog niet
ingesteld voor de show en dus blijft het afwachten wat het wordt, ik zal me wel
laten verrassen en me aanpassen. Het worden sowieso erg hoge ISO-waarden en RAW
opnames.
Dit jaar zijn het voornamelijk de kleinsten die aan bod zullen komen. Het was
erg leuk ze op het grote podium te zien evolueren, maar het was al even leuk
links en rechts een onverwacht shot te plegen. Die kinderen kunnen zo
vertederend enthousiast, aandachtig, meelevend, verstrooid of afwezig zijn en
dat soms in één beeld.
Ik was
vandaag weer eens een dagje op stap met mijn geocachemaatje Jackie en zijn
vrouwtje Annemarie. Het is een zeer gevulde dag geworden met erg gevarieerde
doelwitten. We hebben enkele keren gebruik gemaakt van een waadpak, we hebben
evenwichtsoefeningen gedaan, opgeloste mysteries gelogd en de hoofdbrok van de
dag bestond uit een mooie, leerzame wandeling van zon 5 km doorheen het
leefgebied van de gladde slang in en rond de Reuselse Moeren. Na een 100%
successcore wat betreft onze zoek- en vind resultaten vonden we dat we als
beloning - en nu citeer ik een gevleugelde uitspraak van Annemarie: - de natuur
maar eens moesten inruilen voor een nat uur Zo belandden we in de Klothoeve
in Postel waar we ons de Duvel lieten smaken. Een zelfportret in de spiegeling
van een van de vensters kon er bij het buitenkomen ook nog bij
Zo ontdek je
al wandelend en geocachend, niet eens zo ver van huis, plots toch nog leuke
dingen waar je het bestaan niet van vermoedde Op zoek naar de korte multicache
De Steen Der 7 Heerlijkheden ( GCMY55 ) kwam ik bij het Postelvaartje. Het was
pas toen ik thuis op de kaart ging zoeken dat ik achter die naam kwam trouwens.
Als gezonde nieuwsgierigaard wilde ik dannatuurlijk nog wat meer info en op de site van Toerisme Mol kwam ik er
achter dat het in november 1922 gegraven werd om Postelse producten over te
brengen naar het Kempens kanaal. Later fungeerde het ook als bevloeiingsgracht
voor de akkerbedrijven in Postel.
De fotografiekriebels kon ik ook hier weer bevredigen. Met 24 mm had ik niet
voldoende groothoek bij om van uit dit standpunt, op de brug, vaart en
schuilkut in één beeld te vatten dus werd het weer maar eens een samengestelde
panoramabewerking. Vier staande elkaar gedeeltelijk overlappende fotos
volstonden om er in Photoshop deze plaat van te brouwen.
Onze goede
vriend Jef Kiek draagt zijn bijnaam met fierheid. Zijn echte naam doet er niet
toe, iedereen noemt hem Kiek. Hij startte ooit in Lichtaart de Kiekenclub op,
een fast-food-zaak waar je sandwiches, frieten en allerhande andere lekkernijen
kon verkrijgen, maar vooral kip, in het goed Lichtaarts: Kiek !!!
Niet verwonderlijk dat ie snel bekend werd onder die naam, Jef Kiek. Zijn vier
zonen Dave, Jakke, Peter en Wimmeke ( al een hele Wim ondertussen trouwens ) kregen
bijna vanzelfsprekend ook dezelfde roepnaam mee en nu dat er een nieuwe
generatie zich aandient zal de eerste mannelijke telg onvermijdelijk ook als
Kiek door het leven gaan.
Ik was vandaag op bezoek in huize Kiek en de kip, kiek of pluimvee gerelateerde
symbolen zijn daar zeer aanwezig. Het lag dan ook min of meer in de lijn der
verwachtingen dat ik kleine Ryan zou fotograferen als koene kiekenridder.
Om de zoveel
tijd slaat het extreem-loopwedstrijd-virus weer eens toe bij onze zoon Michael.
Is het geen marathon of een ander massa ultra-event, dan is het een transalpine
achtdaagse en vandaag had ie het in zijn hoofd gehaald deel te nemen aan
Limburgs Zwaarste, een tocht van 60 km. doorheen het vaak onverwacht stijl heuvelende
Nederlandse Zuid Limburg. Samen met zijn loopmaatje Kenny Geens stonden ze deze
morgen om 9 uur aan de start in Heerlen. Ik had me weer als vrijwilliger
aangeboden om voor de logistiek en de fotografie te zorgen en dat impliceerde
dus dat ik er al om zes ( 6 !!!) uur er uit moest deze morgen. Ik heb er geen
spijt van gehad evenwel. Het werd een superdag met heroiek ( van de atleten ) met
prachtige landschappen en met behoorlijk wat spanning want om op de voorziene tijden
bij bevoorradingspunten te geraken moest ik met de wagen vaak laveren tussen
hele hordes wielermaniakken. Zon 15.000 wieleramateurs reden daags voor de
Amstel Gold Race hun eigen versie van die wedstrijd doorheen het Limburgse land
en die zorgden voor de nodige commotie op zn tijd
We hebben het allemaal gehaald en ik heb natuurlijk weer een heleboel actie- en
andere beelden meegebracht. Dit is er eentje van net voor het eerste
controlepunt.
De
bosanemoontjes bloeien weer en ik weet enkele plekken in onze Lichtaartse
bossen waar ik ze te pakken kan krijgen. Zoals ieder jaar was ik ook vandaag
weer overweldigd door de overvloed. Een model om even plaats te nemen als
aandachtspunt heb ik tijdens onze wandelingen altijd bij de hand natuurlijk en
ook deze keer liet Phaido zich niet pramen.
Ik zag trouwens ook enkele wilde hyacinten iets dieper in het bos, uiteraard
heb ik er ook enkele shots van. Hier bloeien ze niet zo massaal als in het
gekende Hallerbos... ik denk dat het
tijd wordt om daar eens naar toe te rijden om dezelfde pracht in duizendvoud te
gaan zien In afwachting zal ik op facebook al een voorproefje tonen.
Geloof me of
niet, deze foto maakte ik deze namiddag thuis buiten in de hof. Ik ben aan het
experimenteren met low-key, omdat het nu eenmaal een van de werkpunten is in de
club en omdat ik geen ander model bij de hand had is het vandaag een zelfportret
geworden.
Het is eigenlijk vrij eenvoudig om het zelfs overdag donker te laten lijken als
je fotografeert. Je kiest een erg lage ISO-waarde, een zo klein mogelijk
diafragma en dan zet je een pittige grijsfilter voor de lens. De camera ziet dan
toch het onderwerp ook niet meer hoor ik je opwerpen maar daar heb je dan een
flitser voor. De achtergrond blijft donker en met de plaatsing van de flitser kies
je van waar het licht komt. Met de afstandsbediening in de hand kon ik van op
mijn zitje deze veredelde selfie scoren.
De Vlaming
heeft een baksteen in zijn maag? In Westmalle hebben ze er alleszins meer dan
voldoende om er ook nog andere dingen mee te doen merkte ik vandaag.
Misschien een ideetje voor de organisatoren van Vlaamse wielerkoersen in
Italie hebben ze de Strade Bianche over witte grindwegen, in Frankrijk Parijs-Roubaix
met fietsonwaardige kasseistroken en in Westmalle hebben ze nu de Strade Rosso
!!!
Toen we deze namiddag rond het kasteel van Westmalle aan ons geocache tochtje
bezig waren liepen we plotsklaps over een wel zeer ongewone ondergrond. De
wegen daar in de buurt zijn privé eigendom en alleen als wandelaar of als
fietser ben je er gedoogd. De eigenaars hebben blijkbaar een deal met het
plaatselijke baksteenbedrijf om klei af te graven op hun gronden en een
bijkomstige clausule in het contract bepaalt waarschijnlijk dat ze ook hun
afval en/of mislukte productie mogen storten op de zandlanen, we liepen
letterlijk over al dan niet gehalveerde boerkes. Ik mag hopen dat daar binnenkort
enig zwaar materiaal overheen komt rollen om de boel een beetje te verpulveren
want zoals het er nu bij ligt is het een gehaaide succesformule om voor
sensatie te zorgen bij wielerwedstrijden, valpartijen, platte banden en bizarre
ontwikkelingen gegarandeerd. Misschien is men daar wel van plan er vroeg of
laat een iet of wat vriendelijkere bekleding overheen te leggen maar voorlopig
vond ik het wel leuk middels deze foto te documenteren hoe het er nu bij ligt.
Na de bewering
gisteren dat de lente nu toch echt wel was losgebarsten en de vaststelling dat
de natuur in overdrive gaat en de vrouwen een stuk mooier worden in deze tijd
van het jaar wil ik daar vandaag een vervolg en een aanvulling aan toevoegen.
Een stel vrouwenbenen met schaduw was al de illustratie van het tweede deel van
de stelling maar voor het eerste deel zijn er nog veel meer bewijzen, in de
vorm van fotos, te rapen. In de weiden aan de Smallebroeken, onze dagelijkse
wandelbiotoop, bloeit het dat het een lieve lust is. Paardenbloemen zijn er al
in overvloed te bewonderen alom. Pisbloemen worden ze hier genoemd en in tegenstelling
tot wat die naam zou kunnen laten vermoeden zijn ze best wel mooi. Mooi genoeg
om er eens bij te gaan liggen en een close up te maken van uit een laag
standpunt vond ik.
Als het weer
lente wordt, de zon wat uitbundiger gaat schijnen en de temperaturen oplopen
wordt de wereld plotsklaps toch een stuk interessanter. Niet alleen gaat de
natuur in overdrive om aan de grote bloei te beginnen maar ook de vrouwen
worden een stuk mooier
Als ik dan rondloop en ik zie al dat schoons rondom me dat wordt mijn rechter
wijsvinger vaak erg vrijpostig als ie in de buurt van de ontspanknop van mijn
fototoestel zit. Thuis bekijk ik elke avond de oogst van mijn fototochten en
soms zie ik een beeld of zoals in dit geval een uitsnede uit een beeld waar
ik wel eens mee aan de slag wil in een of ander bewerkings-programma. In dit
geval was het feit dat een collega fotografe me onlangs lid heeft gemaakt van
de groep Shadows op Facebook de trigger om dit beeld uit te kiezen. Toen ik hem
naar mijn smaak had geknipt en omgezet naar zwart-wit vond ik m eigenlijk ook
wel geschikt voor deze blog
Het zwembad
was nog niet verwarmd.
Als je een 4-sterren vakantiewoning met zwembad huurt voor een weekend tijdens
de eerste helft van april zou je kunnen argumenteren dat dit normaal is, maar
als er ook een sauna is mag je er toch van uit gaan dat het zwembad op zijn
minst gekuist is ? Ook dat was niet het geval helaas. We hebben het toch maar
open gelegd, al was het maar voor het uitzicht.
En Phaido vond het prachtig. Hij mocht er niet in van ons en dat deed ie ook
niet maar ik heb er een donkerbruin vermoeden van dat ie het wel graag gedaan
had. De hobbyfotograaf in het baasje vond dan weer dat dit een prima locatie
was om enkele ingredienten netjes te schikken, Phaido er tussen te plaatsen en er
een leuk gespiegeld plaatje van te schieten.
Het
slechte weer dat ons een ganse week lang voorspeld was voor ons weekendje Hoge
Venen mogen de Nationale Weermannen en vrouwen ons nog meer voorspellen. Man,
man wat een schitterend weer hebben we al twee dagen gehad Meer van dat
Het doel van onze grote familiewandeling voor vandaag was het meer van
Robertville. Ik had op geocacheing.com een veelbelovende multicache gespot en
de hele meute vond het een goed idee om die maar eens aan te pakken. Le tour du
lac was inderdaad een bijzonder leuke en afwisselende tocht met prachtige
vergezichten, kleine en minder kleine paadjes langs de oevers, brugjes over de
zijtakken, klimmetjes en toen we meenden dat we bijna rond waren nog een meer
dan gesmaakt toetje in de vorm van een bezoek aan het kasteel van Reinardstein
met een tocht door een bijzonder mooi bijna Alpijns dal en een zicht op de
hoogste waterval van Belgie. Uiteraard zat de camera weer vol fotos toen we
terug in onze tijdelijke thuishonk angekomen waren en het merendeel daarvan
waren groepsfotos. Logisch op een weekend als dit toch.
Wat kan er
leuker zijn dan samen met de kleinkinderen en de rest van de familie op uitstap
te gaan?
Wij vonden de Hoge Venen altijd al een bezoek waard en hier op verkenning komen
met degenen die je het nauwst aan het hart liggen is dubbel fijn natuurlijk. De
eerste dag van ons verblijf hier was alvast een voltreffer. Het weer bleek niet
zo slecht als voorspeld, de locatie is een absolute voltreffer, ik heb net voor
we op onze bestemming aankwamen, in de buurt al de hoogst gelegen cache van het
land gelogd en de eerste wandeling met de hele meute was dikke fun. Op een
stukje spoorweg dat als herinnering aan lang vervlogen tijden hier is blijven
liggen wilden onze rakkers graag treintje spelen. Enkele net iets oudere
rakkers vonden dat ook wel leuk en Phaido werd als lokomotief helemaal van voren
geposteerd. Pake Pol mocht niet meedoen want die moest de foto maken
De leukste
dingen in het leven zijn de dingen die totaal onverwacht, niet gepland
gebeuren.
We waren deze morgen gaan fietsen en in de vroege namiddag waren we na een fris
rondje in het Stationneke beland in OLV. Olen. Zoals de naam al laat vermoeden
is het Stationneke een oud spoorwegstation dat omgevormd is tot een
oergezellige horecazaak.
We zaten met zn drieën rustig na te praten over de tocht onder het genot van
iets lekkers toen plots een van de stamgasten, een oudere onopvallende grijze
man, aan de piano ging zitten en de sterren van de hemel begon te spelen. Al
snel waren we aan het meezingen maar na Dan gaan we naar de speeltuin, The
sunny side of the street en tijdens de intro van Making whoopee dacht ik er
gelukkig aan dat ik de camera bij had en dat er binnenkort een thema-avond is
in de fotoclub met muziek als onderwerp
Deze zwart wit omzetting vond ik zelf een van de leukere uit de serie die ik
schoot. Dat de scherpte voorin niet helemaal optimaal is vind ik in dit geval
niet zo belangrijk. Alles is meer dan voldoende herkenbaar toch en het is de
sfeer waar het me om gaat. Gezien het weinige licht in de zaak moest ik om een
aanvaardbare sluitertijd over te houden zonder de ISO waarde al te hoog te laten
oplopen nu eenmaal gaan voor een groot diafragma en dan zit je natuurlijk met
een beperkte scherptediepte.
De gegevens: f 4 1/50 ISO 1600
Ik kan niet
zeggen dat ik een gepassioneerd volger van de wielersport ben. Okee, ik ben
vorig jaar eens naar de doortocht van de Tour de France gaan zien in Aarschot
en als er een wedstrijd op TV is wil ik ook wel eens kijken, naar het laatste
uur dan, maar om mijn betrokkenheid in het juiste perspectief te plaatsen, toen
vorige zondag de ronde van Vlaanderen werd uitgezonden ben ik daar niet voor
thuis gebleven. De roep van de geocache-vrienden was sterker
De Scheldeprijs, die elk jaar door Lichtaart komt is een wedstrijd waar ik wél
elke keer voor de deur uit kom. Al die supermannen door je eigen dorp zien
fietsen is toch wel erg speciaal en zulke fotomogelijkheden laat ik niet liggen
natuurlijk. Zoals ieder jaar herkende ik ook nu weer niemand. Die gasten komen
aan zon snelheid voorbij dat je al een insider moet zijn om namen op de
voorbijrazende schimmen te plakken.Ik
stel dan ook mijn camera zo in dat mijn sluitersnelheid kort genoeg is, zeg
maar 1/1000, de ISO-waarde laat ik niet hoger komen dan 1600 en wat het
diafragma betreft leef ik dan wel met wat het toestel er automatisch van brouwt
in de continu opnamestand schiet ik dan hele reeksen fotos.
Thuis bekijk ik daarna alles op de PC, en het grootste deel van de beelden gooi
ik ook meteen weer weg. Alleen als ik iemand herken het moet dan al een erg
populaire renner zijn, Cancelara, Boonen, Sagan of zo of als er een of ander
interessant detail is in een opname dan gaan de plaatjes in mijn bewaar mappen.
In dit beeld heb ik puur toevallig de wereldkampioen Peter Sagan te pakken
gekregen. Hij is helemaal links alweer bijna uit beeld trouwens zo snel rijdt
ie J - het was niet moeilijk hem te
herkennen met zijn regenboogtrui. Al even leuk vond ik dat in het gaatje in de
rij wielrenners, achter Sagan, bij de paal met het groene licht voor de
voetgangers, een lid van onze fotoclub te zien is die daar ook aan het
fotograferen was. We hebben donderdag weer iets om over te praten Willy
In
de late namiddag was ik nog eens met Phaido het bos in getrokken en zo nu en
dan kwam er zelfs een flauw zonnetje piepen. Heerlijk wandelweer vonden we. Die
ene wilg waar we regelmatig voorbij wandelen stond me ook deze keer weer uit te
dagen. De katjes liepen me voor de voeten bij wijze van spreken en precies
omdat de zon niet zo overdadig haar best deed besloot ik maar eens te proberen
er eentje in tegenlicht te pakken te krijgen. Alweer geen macrolens bij, maar
alweer deed de 24-105 wat ie geacht wordt te doen, nl. van alle markten thuis
zijn. Van behoorlijk dichtbij kon ik toch nog mooi scherp stellen en de
onscherpe achtergrond kreeg ik er zo maar bij.
De foto is een beetje bijgesneden, maar verder heb ik er in de nabewerking na
de RAW conversie nauwelijks iets aan gedaan.
We kregen
nog een onverwacht mooie namiddag cadeau van de weergoden en dat leek op een
uitnodiging om nog eens te gaan fietsen. Dat was weer een tijdje geleden. Ik
had trouwens gemerkt dat er in Geel Ten Aard een drietal nieuwe geocachen op de
kaart waren verschenen, dus zeggen dat ik zo maar doelloos vertrok zou de
waarheid geweld aan doen.
Ik had alvast een doel om er op uit te trekken en bij deze was het rondje dat
ik zou afleggen ook ongeveer bepaald. Na drie keer een found it gescoord te
hebben makkies trouwens belandde ik als vanzelf langs het Kempisch Kanaal.
De fotomogelijkheden boden zich weer talrijk aan en het avondlicht maakte het
allemaal nog net iets mooier dan het altijd al is. Dit beeld is geschoten van
op de smalle oversteek bij sas 8.
