Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-01-2016
28 januari Arbeit macht frei.
Een
prachtige natuurwandeling in het Limburgse Overpelt, dat was wat we op de
geocaching dot com site gelezen hadden en dat had ons er toe overgehaald samen
met ons vriendenclubje op deze mooie januari-lentedag de multicache Het Plat
aan te pakken. Niet alleen werd het een bijzonder fijne wandeling met een
succesvolle log na afloop, maar al even leuk vond ik de info- en leermomenten.
Zo vernamen we meteen in het begin van de tocht al dat hier in het begin van de
tweede wereldoorlog door de Duitsers een Jodenkamp werd ingericht. Om deze arme gronden
te ontginnen werden 164 mannen ingezet. Lang duurde het experiment niet want al
snel werden ze naar Auschwitz gestuurd. Slechts 4 van hen keerden terug. Op
Facebook klik je dan meteen op vind ik niet leuk natuurlijk.
Met deze info sta je dan als hobby fotograaf voor de uitdaging er iets mee te
doen. Ik heb geprobeerd met een groot-diafragma-detailfoto de dramatiek van de
plek te illustreren. Van uit dit standpunt kon ik de prikkeldraad verticaal, in
dezelfde richting als de bomen te pakken krijgen. Het was niet eens zo
makkelijk om een geschikt scherpstelpunt te vinden en met onscherpte in de rest
van de compositie een link te maken naar ons gemeenschappelijk geheugen. Het
opschrift boven de toegangspoort naar Auschwitz bijvoorbeeld, Arbeit macht frei,
kwam spontaan in me op toen ik deze foto maakte. Het is redelijk abstrakt, daar
ben ik me van bewust, maar de kijker haalt er uit wat ie zelf wil he
Tja,
eigenlijk ben ik twee dagen te laat met deze foto. Vorige maandag was het wereld-noppenfoliedag.
Zowat alles en iedereen krijgt tegenwoordig een speciale dag toegewezen
Wereld-dierendag, waterdag, secretaressendag, dag van de klant, vrouwendag, vaderdag,
moederdag, dag van de arbeid en zo zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan. Iemand
heeft blijkbaar ooit bedacht dat de laatste maandag van januari nopjesfoliedag
is, echt waar, ik heb het opgezocht. Toevallig hebben we gisteren enkele dingen
gekocht die in het spul waren ingepakt. Ik kon het niet laten enkele van de
nopjes stuk te ploppen en meteen dacht ik dat er toch meer mensen moeten zijn
die dat leuk vinden, zodoende ben ik snel met meneer Google aan de slag gegaan o.a.
om er achter te komen wat de officiele naam is: nopjesfolie zo bleek, bubble
wrap in het Engels, en dat er een speciale dag aan gewijd is kreeg ik als extra
informatie.
Ik heb me er in de loop van de dag nog enkele keren aan vergrepen, plop, plop,
plopperdeplop ( waar hebben we dat nog gehoord? ) en na dat de ochtendwandeling
zonder fotograferen voorbij gegaan was en er ook in de namiddag geen
noemenswaardig onderwerp voor mijn lens passeerde vond ik dat ik ook
fotografisch, zij het twee dagen na dato, maar enige aandacht moest besteden
aan die lekker ploppende nopjes van de NOPJESFOLIE.
Een
van onze grote berken achter in de hof heeft het begeven. Eerst was ie al een
tijd ziek, je zag dat het terminaal was en sedert een jaar of zo was ie ook zichtbaar
helemaal dood. Bomen sterven staande en staan deed ie nog steeds, tot enkele
weken geleden toch. Toen ik vandaag nog eens naar achter gelopen was zag ik dat
ie de strijd opgegeven had en was gaan liggen.
Toch had ie nog een tijd diep in zijn binnenste leven meegedragen want een
specht had blijkbaar de moeite genomen om het er uit te halen. Kijk mee en wees
even verwonderd als ikzelf over het perfecte ronde gat dat zon vogel met enkel
maar zijn snavel als werktuig in het berkenhout gemaakt heeft.
Beminde
parochianen,
de helft van mijn kiekens zijn hanen,
de helft van mijn hanen zijn vissen,
het is verboden tegen de kerk te pissen
Het is een rijmpje uit de tijd dat ik een klein manneke was dat ik me
herinnerde toen ik deze namiddag aan de achterkant van de kerk in Halle Kempen aan
het zoeken was naar de GC41M70. Het kleine-behoeften-recipiënt langs de deur
van de sakristie was meteen onderwerp van grappige heen en weer opmerkingen
tussen mijn cachemaatje Jackie en mezelf. Gezien de spinnenwebben aan de
opengaande kant van de deur is dit zeker geen noodoplossing voor de
plaatselijke pastoor als ie tijdens de dagtaak even naar buiten moet wegens
hoge druk. De koster of andere figuranten in de liturgie kunnen ook van
veelvuldig gebruik worden uitgesloten, die deur is al in jaren niet open
geweest. Waarom is dat ding daar gezet dan? De ontwerpers hebben er alleszins
voor gezorgd dat de gebruikers ook in barre weersomstandigheden droog stonden.
De commentaren vlogen in het rond, en het gesprek werd er steeds maar ludieker
op. Is het trouwens pissijn, urinoir of gewoon pisbak? We besloten na rijp
beraad dat we het bij pisbak zouden houden al was het maar omdat we graag de
Vlaamse gebruikstaal willen promoten. Dat ding dient om in te urineren of te wateren
maar wij zeggen toch allemaal gewoon pissen??? En pisbak drukt precies uit wat
wij bedoelen. En als je gesproken taal omzet naar schrijftaal vind ik dan weer
dat er geen enkele verplichting is om daar iets aan te veranderen, zie de titel
boven dit stuk. Dat we ook meteen de daad bij het woord gevoegd hebben mag geen
verwondering baren. Wij hebben tegen de kerk van Halle gepist, zij het op een volkomen legitieme manier !!! J
Ik
heb me vandaag weer eens aan een experiment gewaagd. Op dezelfde plaats, in
totaal andere lichtomstandigheden precies dezelfde foto maken en dan twee
helften van elke foto naast elkaar zetten was een idee waar ik al een tijdje
mee speelde. Toen ik vorige donderdag van de wandeling in Meerhout terug naar
huis reed had ik een foto gemaakt van sas 9 van midden op het ophaalbrugje. Het
was prachtig weer toen en het avondlicht zorgde voor net dat tikkeltje extra.
Vandaag was ik weer in de buurt en omdat ik nog precies wist waar ik de camera
toen op de brugreling gelegd had om steun te zoeken wilde ik bij dit miezerige
weer die opname nog eens overdoen. Eigenlijk was het de bedoeling dat de twee
fotos geleidelijk zouden overvloeien, van links miezerig naar rechts warm
avondlicht, maar ik had waarschijnlijk toch bij de tweede opname een iets
andere hoek gekozen zodat de uitsnijding en het overlappen niet 100% klopten en
zodoende moest ik naar plan B overschakelen. Beide helften dan maar naast
elkaar in een kadertje en zo bleef het originele idee toch nog enigszins
overeind. Dat aan de linkerkant de sluisdeuren dicht waren en aan de
rechterkant geopend is een detail waar ik ook even geen rekening mee had
gehouden zie ik nu pas trouwens. Ik vrees dat ik vanaf nu op mogelijkheden zal
gaan loeren om dit kunstje eens helemaal goed te doen. Dat zal dan wel vanaf
statief zijn met notities van positie, richting, scherpstelpunt,
camerainstellingen en best nog met een prime lens zodat ik van een eventueel verschil
in zoom-niveau ook geen last heb. Wordt vervolgd dus. Ik heb er weer een
uitdaging bij.
Wat een
verschil met de voorbije dagen. Het klammige, kille, mistige, trieste, ik zou
bijna zeggen herfstweer dat deze morgen zijn best deed om mijn ochtendhumeur
naar een absoluut nulpunt te herleiden, is niet mijn favoriet. Om het in Facebook-terminologie
te zeggen: ook hier mis ik de vind-ik-niet-leuk knop. Geef mij dan maar
lekker droog vriesweer, een beetje sneeuw mag ook nog in dit seizoen.
Toch waren de wandelkriebels en de vragende blikken van Phaido krachtig genoeg
om ons naar buiten te lokken na de wordt-wakker-koffie, de ochtend-koffie en
nog wat meer koffie.
Ach ja dan dienen er zich natuurlijk andere fotomogelijkheden aan en daar heb
ik toch weer enkele keren bij stilgestaan. Nevel in het bos, nevel over de
weiden, druppels aan de takken, het vrouwtje en Phaido opduikend uit de mist
de omgeving van ons vaste wandelparcours is gevarieerd genoeg om een rijke keus
aan onderwerpen te bieden. Uit de oogst koos ik vandaag misschien wel de meest
eenvoudige foto van allemaal, eenvoudig qua nabewerking: hier heb ik helemaal
niks aan gedaan, komt rechtstreeks van mijn geheugenkaartje, en eenvoudig van
onderwerp: een rij reuzen-bomen in de verte en een weide in de voorgrond. Het
16x9 formaat zorgt voor extra weidsheid en leegte.
Wie heeft daar behoefte aan een Dehaze-functie in Photoshop of Lightroom? Ik
niet alleszins, vandaag toch niet J.
De
winterprik is weer voorbij op het ogenblik dat ik dit zit in te tikken. Deze
morgen daarentegen was het nog bitterkoud en vrieskraakhelder wandelweer. We
hebben daar dan ook van geprofiteerd om nog maar eens een grote tocht te
ondernemen. Langs dit pand komen we enkele keren per jaar en voor zover ik me
herinner is hier de laatste jaren niks veranderd. Zijn ze dit nu aan het slopen
of aan het renoveren? Ik weet ook niet goed of ik dit moet onderbrengen bij
urbex of een andere soort fotografie trouwens. Vandaag heb ik alleszins gepoogd
er enkele aanvaardbare opnames van te maken.
Terwijl het vrouwtje was gaan winkelen ben ik in de loop van de namiddag met de
fotos aan het spelen geweest in diverse bewerking-programmas. Ik kon me echter
maar niet vinden bij wat er na diverse benaderingen tevoorschijn kwam tot ik me
plots herinnerde dat er gisteravond tijdens de vergadering van de fotoclub
iemand was die een werk toonde waarbij hij de kleur saturatie voor de helft had
verminderd en dat leek me ook wel een poging waard. Het zette me op een goed
spoor. Eerst heb ik enkele presets van NIK-filters geprobeerd voor wat
dramatiek, Dark Contrasts van Color Efex Pro4 beviel me wel, nog een beetje aan
de schuifjes geprutst en de basis-laag was klaar. Daar boven heb ik een laag
gelegd met het zwart-wit gemaakte
origineel en tenslotte de dekking van de bovenste laag voldoende verminderd tot
ik vond dat het ongeveer was wat ik zocht. Het resultaat zou ik een artistieke
interpretatie van de werkelijkheid willen noemen. Dat ik fotobewerking een onlosmakelijk
en volkomen geaccepteerd onderdeel van de fotografie vind heb ik nooit
weggestoken he
Kijk, dit
vind ik nu humor, gortdroge Engelse humor van de soort die ik leuk vind
We waren vandaag in Meerhout om aan onze gecombineerde wandel- en geocachekriebels
gevolg te geven. In Meerhout werden lang geleden enkele veldslagen geleverd
tussen de brigands en het Franse leger tijdens de Boerenkrijg. In het dorp vind
je dan ook een beeld aan de martelaars ter herinnering aan de gesneuvelden in
de strijd tegen de Franse veroveraars. Ook op diverse andere plaatsen wordt
daar aandacht aan besteed. De nodige monumenten , gedenkplaten, standbeelden en
kruisen ter nagedachtenis van een of andere heldhaftige daad uit een of andere
voorbije oorlog zijn er dik gezaaid bij wijze van spreken. Zonder oneerbiedig
te willen zijn tegenover al die slachtoffers van geweld vinden wij het dan weer
van een groot ontwapenend humorgehalte als we een gedenkplaat als deze te zien
krijgen. In de buurt van de Luihoeve hebben we dit juweeltje gespot tegen de
muur van een mooi gerestaureerde witte hoeve: Op deze plek gebeurde HELEMAAL
NIKS de vijfde september 1782 . Toch een glimlach waard he?
De
Herentalse kleinkinderen opvangen is op woensdag een van onze bezigheden. Jefke
blijft dan na de voetbaltraining bij de andere opa tot papa en/of mama na de
dagtaak thuis zijn en Julieke komt mee naar Lichtaart want die gaat dansen bij
Balance om vijf uur. Het vrouwtje brengt ze met de wagen tot daar en zelf maak
ik van de gelegenheid gebruik om al wandelend samen met Phaido ook die kant op
te trekken. Die wandeling, zon dikke drie kilometers lang, voert ons dan voor
een stuk door de holle wandelwegen van de Kempense Heuvelrug ten westen van het
dorp. Dat is een omgeving waar het altijd leuk fotograferen is, in alle
seizoenen, zelfs in deze redelijk kale wintertijden. De alerte lezer heeft
uiteraard al wel gemerkt dat wij in onze regio niet meteen te klagen hadden van
sneeuwoverlast, koud was het wél.
Als we gaan wandelen heb ik natuurlijk altijd mijn lievelingsfotomodel bij om
als aandachtspunt te functioneren binnen de compositie. Het was niet echt de
bedoeling een Phaido-foto te maken deze keer, maar hij kan er zelf niks aan
doen dat ie zo fotogeniek is toch?
Na de koffie en occasioneel nog een Duveltje in het Balance-café keren we samen
terug naar huis met de wagen en dan heb ik altijd nog wel enige
Photoshop-nabewerking voor de boeg om de foto-oogst te selecteren en te
fatsoeneren. Daarna is er nog de altijd weer moeilijke keuze van de foto van de
dag want ik blijf een veelfotografeerder J
We hebben
vandaag weer een prachtig wandelgebied ontdekt. Dank zij onze geocache hobby
komen we steeds vaker op onvermoed mooie plekken niet al te ver van huis. In
het Limburgse Overpelt gingen we achter een nieuwe multi-cache aan en zoals dat
meestal het geval is was die zoektocht eigenlijk niet meer dan een uitvlucht om
een dagje in de natuur rond te lopen met dit heerlijke winterweer. Het
natuurgebied Het Plat - Holven is niet eens zo groot maar het wordt doorkruist
door vele wandelpaden, -paadjes, kleine en minder kleine wegen en wegeltjes in
alle mogelijke richtingen. Voeg daarbij allerlei speeltuigen, kindvriendelijke
ontdekkingslocaties en leermomenten, een mountainbike parcours, een circuit
voor military-ruitersport, fitness-toestanden en nog meer van dat mooi. Dan
begrijpen wij wel dat het hier in de zomer wel eens overdreven druk zou kunnen
worden. Maar vandaag genoten wij met volle teugen van de alleenheerschappij in deze
prachtige omgeving. Deze schapen die wij op onze route tegenkwamen waren er van
de massiefhouten soort en we moeten ze onderbrengen in de eerder genoemde
categorie kindvriendelijke ontdekkingslocaties en leermomenten. Ook wij lazen
met belangstelling op de zijkant van een van de beestjes de evolutie van
schapenwol tot lekker warme kleren. En als we dan toch een rustpauze inlassen
halen we meteen het fototoestel uit de tas.
Gisteravond
waren we na de Hagevenwandeling nog iets gaan consumeren in de Pelleman met de
vrienden. Op een of andere manier hadden we de lus van Phaido vergeten in het
café. Het zelfde mooie winterweer dat ons gisteren al naar buiten lokte was ook
vandaag verleidelijk genoeg om ons er toe te overhalen dan maar te voet naar
Kasterlee te trekken om dat ding terug te halen. Onderweg zou ik me op
detail-fotografie toeleggen had ik me voorgenomen. Less is more was deze keer
het uitgangspunt. Ik heb nogal wat details te pakken gekregen Rode besjes,
bladeren, dennennaalden al dan niet berijpt, stenen, keien, plassen in diverse
tinten wit, evenzovele clichés eigenlijk
De bovenkant van deze weidepaal daarentegen leek mij wel net iets meer
origineel. Met een erg groot diafragma kon ik de scherpte precies in het
centrum ervan leggen en veel meer is er ook niet scherp in de foto. Er is nog
een strook in de groene zijkanten van de paal die mooi doortekend is omdat die door de
schuine invalshoek op dezelfde afstand van de lens zit en er is nog net
voldoende herkenbaarheid in de prikkeldraad. Verder is er alleen maar de mooie
zachte bokeh(*) die in dit soort fotografie zo aangenaam oogt.
(*) voor de
niet fotografen: bokeh komt uit het Japanees en duidt de kwaliteit van de
onscherpte aan.
Ik probeer
mijn stappenteller elke dag op tienduizend of meer te houden. De studiedag AV-producties
gisteren was niet echt bevorderlijk om dat gemiddelde te blijven halen, vandaar
dat ik mezelf vandaag verplichtte om na de dagelijkse ochtendwandeling met
Phaido ook in de namiddag nog eens er op uit te trekken. Het vrouwtje en Phaido
mochten uiteraard ook weer mee en een snel telefonisch contact met de Lommelse
connectie zorgde er voor dat ons wandelclubje rond twee uur in de startblokken
stond om een rondje Hageven aan te vatten. Tot onze grote verwondering lag er
in het noorden van Limburg een laagje sneeuw, dat hadden we thuis, nauwelijks
35 km verwijderd helemaal niet verwacht. Daar over klagen hoor je deze
amateur-fotograaf natuurlijk niet Het werd
een prachtige wandeling, met een rijke foto-oogst, net iets langer dan
ingeschat evenwel, dat had als leuke bijkomstigheid dat we op het einde helemaal
onder gedompeld werden in een heerlijk avondlicht. Deze paarden in een
ondergesneeuwde weide met vennetje, een prachtige wolkenpartij, en dat alles in
een overweldigend mooi avondrood wat wil je nog meer?
Na een ganse
dag genieten van een mooie selectie fotoreeksen tijdens een studiedag
AV-producties in het Nederlandse Rijen had de GPS-madam in de wagen van Alex
ons langs kleine wegeltjes terug naar huis gestuurd. We hadden samen
geconstateerd dat het licht toch wel erg mooi was en dat de luchten ook niet te
versmaden waren en toen we recht richting deze oplichtende wolk reden en ik
langs de kant van de weg een aanvaardbare parkeerplaats had gespot was onze Alex
collegiaal genoeg om mij de kans te gunnen even uit te stappen en de Eos uit de
tas te halen. Op dergelijke landelijke verlaten wegen hoef je geen schrik te
hebben om ergens midden op de weg op je knieën te gaan zitten om een laag standpunt
te zoeken, de weerschijn van de rode gloed in de wolk op het natte asfalt kon
ik zo nog net iets beter vangen.
In eerste instantie was die wolk dus het onderwerp en dat was ook de eerste
foto die ik maakte maar de fietser die ons tegemoet kwam in de verte leek me al
even leuk, al was het maar om een zogenaamd voorgrondobject in mijn plaatje te zetten.
Daarom heb ik dus nog maar even gewacht en toen ie dicht genoeg was heb ik nog
eens geschoten.
Is de wolk nu nog steeds het onderwerp ofwel de fietser? Ik zou het niet weten
daarom noem ik deze foto dan maar Wolk en fietser.
Zonder
lampjes, ballen, dennentakken en kerstboom vind ik ze ook wel leuk. De
wattennopjes die het vrouwtje aan garendraden geregen had om sneeuw te
symboliseren tijdens de eindejaarsfeesten mogen nog even blijven hangen nu de
kerstversiering weer is afgebroken en opgeborgen. Voorlopig beschouwen we ze
als een soort alternatief gordijn en vandaag kwamen ze al meteen van pas om
mijn fotografie-honger te stillen.
Ik had de ganse dag vruchteloos zitten wachten op de beloofde sneeuw, maar in
ons deel van de Kempen bleef het bij regen en wind. Jammer, want een maagdelijk
sneeuwtapijt had ik heel graag als eerste bewandeld en gefotografeerd. Uit pure
frustratie heb ik dan maar onze eigen sneeuw als onderwerp genomen vanavond.
Met een klein diafragma en vanuit een zeer schuine hoek kreeg ik voldoende
diepte scherp om een groot gedeelte van het raam in beeld te nemen. Nu ik het
zo vanuit dit standpunt bekijk merk ik trouwens dat er enkele nopjes behoorlijk
uit het gelid zijn gaan hangen na enkele weken Daar moet ik dringend iets aan
doen. J
Slecht weer
bestaat niet, alleen slechte kleding . Het is een cliché dat we al vaker
gehoord hebben en dat we zelf ook wel eens gebruiken. Voor vandaag hadden hadden
onze nationale weermannen en weervrouwen regen, storm, hagel, sneeuw en weet ik
nog meer ontij aangekondigd. Daar laten fervente geocachers zich niet door
afschrikken en omdat we nu eenmaal afgesproken hadden die nieuwe moeilijke 4-sterren
multicache Brainstorm te gaan lopen in Vorselaar, togen we ook op weg deze
morgen. Wonder boven wonder hielden we het helemaal droog tot we de ganse
wandeling succesvol afgewerkt hadden om half vier. Onderweg dienden zich de
fotomomenten aan in een hoog tempo en als je daar in de buurt bent is er een
grote kans dat de route je ook langs het kasteel leidt. Het was alweer een
tijdje geleden dat ik hier nog geweest was en tot mijn aangename verrassing
merkte ik dat er nu schuin achter aan de zuid-westkant een opening is in de voorheen
dichte begroeing. Jawatte vrij zicht!!! Dat vroeg om een foto natuurlijk, de
spiegeling kreeg ik er gratis bij.
Ik ben druk
bezig met de jaarlijkse foto-albums. Zowel plaatjes van de kleinkinderen als
die van dagelijkse gebeurtenissen zoals ze in deze blog verschenen verpak ik
weer in albumvorm en daar gaan we later als we wat minder jong zijn nog vaak
van genieten.
Vandaag merkte ik dat ik van Jefke vorig jaar geen reeks fotos gemaakt had die
ik kan samenvoegen tot één compositie. Ik probeer dat kunstje telkens weer toe
te passen op de eerste pagina van het deel gewijd aan elk kleinkind. Ik ben
daarom alsnog met camera naar Herentals getogen om er een redelijk omvangrijke
reeks te schieten van onze toekomstige Messi terwijl hij de bal hoog houdt.
Doordat de camera vast op statief stond kon ik hem op diverse plaatsen te
pakken krijgen in dezelfde kadrering. Met wat knip- en plakwerk in Photoshop
kon ik daarna drie shots over elkaar leggen en zodoende dit samengesteld
resultaat ineen knutselen. Voor één keer is dit dus een 2016-foto die alsnog in
het 2015-album gaat belanden. Strikt chronologisch gezien is het dus niet helemaal
correct, ik noem het dan maar een noodzakelijke redactionele vrijheid waarvoor
ik de volle verantwoordelijkheid neem. J
Ergens
tussen Zoersel en Oostmalle kwamen we tijdens onze geocache-zoektochten terecht
op een locatie waar we enkele prachtig gerestaureerde oude locomotieven konden
bewonderen. De cache heette dan ook niet toevallig Trainspotting, stelde
weinig voor qua moeilijkheidsgraad en zoekplezier maar de aanblik van die machtige
machines apprecieerden we des te meer. Ze stonden achter een afsluiting op een
bedrijventerrein, maar omdat de poort open stond en wij nergens een bordje
zagen met verboden toegang zijn wij naar binnen geglipt om een wat vrijer
beeld te hebben qua fotograferen. Thuisgekomen heb ik in de nabewerking er een
ouderwets sepia-tintje aan gegeven en een kadertje dat volgens mij ook helemaal
in die tijdsgeest past. De foto zelf is uiteraard wél vandaag geschoten.
Dit is wel
een a-typische foto geef ik toe. Of ie scherp is hangt er maar van af hoe je m
bekijkt. Wat ik wil tonen is alleszins erg duidelijk. Dit zou kunnen gaan over
RGB, rood, groen en blauw, voor de fotografen onder ons, over kleurruimte. Anderzijds
gaat het er waarschijnlijk ook weer niet over Dit is gewoon wat ik zag deze
avond toen ik de bureaulamp zag spiegelen in het scherm van mijn iPhone die
naast me lag. Mijn gezonde nieuwsgierigheid werd getriggerd door een massa
mooie kleurtjes. De iPhone is in dit geval niet het onderwerp dus, maar de
manier waarop het licht van de ledjes in de lamp vakkundig wordt opgesplitst
in die drie primaire kleuren intrigeerde me. Ik heb het fenomeen gefotografeerd
om te zien of het overeind bleef en of mijn ogen me misschien niet bedrogen
Uiteraard heb ik aan kompositie gedacht en de lamp zo geschikt dat er een
diagonaal van lampjes op het schermpje te zien is, noem het maar beroepsmisvorming.
De dunne belichte lijn van de rand van de spleet waardoor de ledjes schijnen is
trouwens wél helemaal scherp J.
Hoe dat opsplitsen in kleuren op het volkomen zwarte schermpje in zijn werk
gaat dat is voor mij een mysterie, maar ik reken er op dat onder mijn collegae
fotografen er betere, technisch beslagen specialisten zijn die me dit kunnen
verklaren.
Zelf hebben
we nooit een grote affiniteit gehad met het hele carnaval gebeuren. Dat komt
waarschijnlijk omdat wij in onze beroepscarriere als muzikant in Nederland
ieder jaar in het vroege voorjaar weer ondergedompeld werden in een soort
massahysterie die met muziek nauwelijks iets te maken heeft, en zo hebben wij
een gezonde afkeer gekweekt.
Goed, ieder zijn meug natuurlijk. Jill, nichtje van het vrouwtje, is een
stuwend lid van de Rietschieters, een prominente Lommelse carnavalsvereniging. Om
geld in het laatje te krijgen drank, praalwagens en kostuums komen niet zo maar
gratis binnenwaaien organiseren ze telkenjare weer een groots opgezet
mosselfestijn. De sympathie van kennissen en buurtbewoners is groot want ze
mochten ook dit jaar weer rond de 500 eters verwelkomen. Daar was ons
vriendenclubje ook bij uiteraard. De mosselen waren bijzonder lekker, de drank
ook en de stemming was, zoals blijkt uit deze foto, opperbest.
De fotograaf staat weer eens niet op het plaatje maar aan de plek waar het Duvel-peil in het glas het laagst is kun je
vermoeden waar hij zat. J
De
nieuwjaarsreceptie is telkenjare een van de eerste gemeenschappelijke
activiteiten van onze fotoclub, ook onze dames en voor de vrouwelijke leden,
de echtgenoten zijn van de partij ergens begin januari. Traditioneel verzamelen we
in het OC voor een kaas en wijn avond. Ik heb deze avond mijn fototoestel niet
meegenomen want ik wilde me voor één keer eens helemaal in het feestgewoel
storten en niet constant met mogelijke fotomomenten in mijn hoofd zitten. Ik
had trouwens in de loop van de namiddag al een flinke oogst binnen gehaald. Toen
hebben we de voorbereidingen gedaan met enkele vrijwilligers. De tafels
schikken, tafelkleedjes, bestek, witte wijn koud zetten, rode wijn chambreren, buffet
klaarzetten, sfeerverlichting, achtergrondmuziek kortom we hadden wel wat om
handen voor we alles voor mekaar hadden. En dan moest de zwaarste taak nog
komen. We zouden ook nog de wijn voorproeven. Met volle overgave zijn we daar
ook nog een tijdje mee bezig geweest en het was medeclublid Willy die op een
bepaald moment mijn toestel ter hand nam om deze foto van de dag te maken.
