Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
09-11-2015
09 november Avondrood over de Kleine Nete
We mochten
al enkele dagen na elkaar genieten van erg mooi avondrood, niet zo uitzonderlijk
in deze tijd van het jaar. Ik herinner mij dat er ons vroeger verteld werd dat
Sinterklaas dan aan het koekjes bakken was voor zijn grote feest dat er weldra
gaat aankomen. Die koekjes en het Sinterklaasfeest zijn door de jaren heen
steeds verder uit mijn interesse-sfeer geraakt maar mooie avondluchten weet ik
als hobby-fotograaf nog altijd te appreciëren natuurlijk.
Toen ik deze avond terugkeerde van een kort geocache fietstochtje en ik over de
Schoorse brug reed zag ik dit tafereel en dat laat ik niet liggen. Stop, camera
uit de tas en uit de losse hand kon ik dit nog net te pakken krijgen. Het beeld
is niet helemaal waarheidsgetrouw moet ik volledigheidshalve toegeven. Ik heb
links in beeld de schoorsteen van het fabriek van St Jozefs-Olen weg gekloond. Na
een creatieve RAW-omzetting heb ik er eigenlijk verder nauwelijks iets aan
gedaan.
De blaadjes
hangen in steeds dunner wordende verzamelingen aan de bomen en ik vrees dat de
kleurenpracht van de herfst niet lang meer zal duren. Maar voorlopig blijven we
er fotos van maken natuurlijk. Ik had het plan opgevat om naar de Japanese tuin
te gaan in Hasselt om met eigen ogen en camera te gaan bekijken hoe de herfst er
daar uitziet maar al snel bleek dat ze ondertussen gesloten zijn tot 1 april. Herckenrode
was een ingefluisterd alternatief maar toen kon ik plotsklaps mee op een
geocache-tochtje andere hobbys blijf ik ook cultiveren he - en van
fotograferen is de rest van de dag niet veel meer in huis gekomen
Gelukkig had ik deze voormiddag al een en ander op mijn geheugenkaartje geklikt.
Het zonnetje was van de partij tijdens de pipi- en kaka-wandeling met Phaido en
met de schapenwolkjes en enkele voorgrond- en nog meer achtergrondbomen kon ik dat
allemaal samen in een verantwoorde compositie te pakken krijgen om er dit plaatje
van te schieten. Voor mijn dagelijkse
foto ben ik daar dan maar op terug gevallen.
Voor de aardigheid de gegevens: ISO 500, f 16 en 1/160. Ik wilde een klein diafragma om
zowel de voorgrond als de achtergrond scherp te hebben. F 16 is in dat geval
een waarde die ik zonder risico durf instellen, de 24-105 lens presteert dan
nog uitstekend. Een sluitertijd van 1/160 leek me ook werkbaar en om de relatie
iso-diafragma-sluitertijd niet te laten vloeken kwam ik bij ISO 500 J
Het gras is
altijd groener aan de andere kant van de wei en dientengevolge gaan we met
vakantie naar de verste en de meest exotische plekken. Al te vaak vergeten we
hoe mooi het in onze eigen streek wel is. Gelukkig hebben wij die oogkleppen
niet altijd op en zijn we ook ontvankelijk voor de pracht die de Kempen ons te
bieden heeft. We hebben het geluk te wonen in een van de bosrijkste delen van
Vlaanderen en als we onze achterdeur buitengaan kunnen we elke dag met volle
teugen genieten van bijna onbeperkte wandelmogelijkheden en natuurpracht... en
fotograferen is er uiteraard ook meestal bij.
De Valentijnsberg bijvoorbeeld is zon locatie waar ik regelmatig eens halt
hou. Een berg is het niet echt natuurlijk, eerder een uit de kluiten gewassen
molshoop van nog geen 10 meter hoog. Het is een van de natuurlijke hindernissen
tijdens de jaarlijkse Valentijnscross en daarom noemen we m zo. Het is niet
eens een officiële naam. Ook al omdat we wel eens een beetje buiten adem zijn
na de klim lassen we daar dan een fotomoment in en vaak wordt dat een
panoramaopname. Ik heb er al van alle seizoenen. Dit is de herfst 2015 versie.
Leuk detail in dit geval is het groepje kinderen die helemaal rechts in beeld
onderaan samen met de leiding van de jeugdvereniging een opdracht van hun
bosspel staan op te lossen. Ook die kids beseffen nu nog niet hoe gelukkig ze
zijn dat ze in dit decor hun jeugd mogen doorbrengen.
De naam van
het bandje alleen al liet me vermoeden dat het een leuke bende is. Ze noemen
zich SLABP ( afkorting voor sounds like a bad plan ). Ik had ze eerst live
gezien en ze fotograferen wilde ik graag, niet op het podium was het
uitgangspunt. Ik had al enkele fotolocaties in gedachten maar ze kwamen zelf
met het voorstel om het in hun eigen kelder te doen en eerlijk gezegd was ik
behoorlijk onder de indruk. Een heuse bar met pool-tafel, een ballenbad, een halloween-ruimte
met groot griezelgehalte, mogelijkheden zat we hebben er een leuke avond van
gemaakt en de serie die ik mocht schieten was navenant. Ik heb bij elk idee
geprobeerd het allemaal zo natuurlijk mogelijk en niet geposeerd te laten overkomen,
maar veel coaching of overtuigingskracht was daar niet voor nodig, die gasten
amuseerden zich sowieso wel.
Zoals ik
gisteren al aangaf, de kans dat er in de volgende dagen nog wat
herfstwandelingen met de kleinkinderen zouden voorbij komen was niet
onbestaande en jawel hoor, vandaag is het al zo ver. De bezetting is een beetje
anders, de locatie ook. Dit is in de Dressenstraat en Jefke is er bij gekomen.
Het was druilerig weer deze voormiddag, net wandelbaar zonder paraplu
eigenlijk, maar onze kids vinden die kleurige dingen wel leuk merkte ik. Als
fotograaf vond ik het ook wel een pluspunt en ik ben dan ook diverse keren een
beetje voorop gelopen om, achterom kijkend, de groep vast te leggen. Ondertussen
is Marie Leentje terug naar huis, die moest baby-sitten bij de buren en is
Pieter te gast. Dat is de breakdancer uit de kleinkinderenschare, misschien
komt die morgen wel aan bod
Ach ja, het
is een beetje goedkoop, herfstwandeling als titel. Uit de fotos die
de laatste weken op deze plaats voorbij gekomen zijn had ik er een vrij groot
percentage kunnen voorzien van deze benaming. Vandaag had ik ook kunnen kiezen
voor twee meisjes en een woef of even poseren en zo zijn er nog wel enkele
clichés die ik niet gebruikt heb.
Feit is dat wij ook in dit seizoen er elke morgen met Phaido een uurtje op uit
trekken en nu dat het herfstvakantie is voor de schoolgaande jeugd zijn wij
niet de enige grootouders die met logerende kleinkinderen geconfronteerd worden
vermoed ik. Dus gaan de kleinkids mee op tocht. Gisteren waren dat Julie en
Jefke, vandaag Marie-Leen en Hannelore, morgen zullen dat Jefke en Pieter zijn,
en zo gaat dat maar verder. Ze worden door ons wel mee de natuur in genomen.
Als je van de Dressenstraat de Smallebroeken in loopt kom je door deze laan
gewandeld, de afgevallen bladeren zijn een onmiskenbaar teken van de
voortschrijdende herfst en toen de dametjes even pauze maakten om met Phaido te
flirten wilde ik geen andere titel bedenken. Herfst wandeling dekt sowieso de
lading, ongeacht de bijzonderheden van de inhoud. Wordt misschien wel vervolgd
morgen of een van de komende dagen J
Eddy is weer
even in het land. Drie jaar geleden werd hij na een operatie en intense
nabehandeling genezen verklaard van de vreselijke ziekte waarvan we de naam
liever niet noemen, maar hij moet toch nog twee maal per jaar op controle komen
in het ziekenhuis. Hij komt dan over gevlogen uit Afrika en wij maken daar
telkens gebruik van om een reünie te organiseren met de oude vrienden. Ook deze
namiddag hebben we weer samen herinneringen opgehaald, enkele frisse pinten
gedronken en mosselen gegeten die zijn in Gambia nauwelijks te krijgen naar
het schijnt.
Het werd niet zo laat als we het vroeger meestal maakten - de ouderdom begint
toch links en rechts sporen achter te laten - en dus vond ik dat ik vóór ik
weer naar Lichtaart reed nog even aan avondfotografie kon doen in het centrum
van Lommel. Het stadhuis was een van de mogelijke onderwerpen en daar heb ik
dan ook enkele lange sluitertijden op losgelaten. Dat het een zwart-wit
omzetting zou worden wist ik eigenlijk al bij de opname, dit leent er zich
uitstekend toe namelijk, en met het resultaat ben ik best gelukkig.
Ik zal maar
meteen vertellen dat ik het feit dat je rond de 1ste november eens naar het
graf van je overleden dierbaren gaat niet meteen beschouw als de meest integere
uiting van verdriet, liefde of verwantschap. Ik wil het anders formuleren: als
het bij die ene keer per jaar blijft dan ben je niet goed bezig, dan kun je dat
eigenlijk ook maar beter achterwege laten. Om je verbonden te voelen, eerbied
te betonen en terug te denken kun je wat mij betreft elke dag en op iedere plek
wel een stil moment van warme ingetogenheid en bezinning inlassen, daar hoef je
niet per sé voor naar een kerkhof om bloemen op een graf te gaan zetten. Maar
goed, wie ben ik om aan tradities te tornen.
Nu de drukte van ons fotosalon voorbij is konden we vandaag die jaarlijks
terugkomende routine volbrengen. Ik had bijna nogal oneerbiedig het woord
verplichting gebruikt maar dat is het gelukkig nog net niet. Wij togen op
kerkhoventocht. In Lommel gingen we de Strackxen groeten en in Peer de
Schrijversen. Naast de voor de hand liggende graven van pa, ma, moentje ga ik
ook elke keer als ik op dat kerkhof kom even goede dag zeggen bij het monument
voor de gesneuvelden van de eerste wereldoorlog waar mijn grootvader en
grootoom die ik uiteraard nooit gekend heb herdacht worden. Met de
kerktoren in de achtergrond, de hoogste van Noord Limburg trouwens, dacht ik
toch terzijde ook even aan mijn fototoestel. Sedert mijn vader overleed, nu
alweer 10 jaar geleden kom ik eigenlijk nog nauwelijks in mijn geboortedorp,
maar de aanblik van die toren bracht toch weer enige verbondenheid naar boven
en die wilde ik op deze manier wat langer bewaren.
Na het rondje kerkhoven zijn we samen iets gaan eten en hebben we vrijuit
herinneringen opgehaald aan Leentje, Joep, pa, ma, moentje en meer kennissen,
relaties en vrienden. Dat vind ik minimaal even waardevol als die bloempotten
die nu weer op hun graven staan.
De wereld is
klein, erg klein. Mijn zus Lilly en uiteraard ook schoonbroer Dreeke, die in
Aarschot wonen, kwamen deze namiddag ons fotosalon bezoeken. Laat die daar
mensen tegen het lijf lopen die ook uit Aarschot komen en die ze goed kennen,
de man in kwestie is net als schoonbroer Dreeke, die beroepsfotograaf is, ook
ooit bezig geweest met fotografie. Hij blijkt ondertussen beroepshalve veel te
maken te hebben met de firma Wolf. Tiens, ik heb net het Wolf-bier Carte
Blanche binnen gehaald als streekbier bij ons salon. Sterker nog, Pol, drukker
van beroep en iemand die zo ongeveer iedereen kent in alle mogelijke geledingen van de bedrijfs- en
politieke wereld en echtgenoot van Annie, lid van onze club, blijkt bevriend te
zijn met die mensen. Al snel gaat dan het gesprek over Wolf uiteraard, mijn zus
is eindredactrice van het zopas verschenen eerste exemplaar van het Wolf
Magazine. Er wordt gedegusteerd en er wordt geconcludeerd dat dit inderdaad een
meer dan lekker bier is. En het gesprek gaat ook over tijdschriften en over
drukken en over prijzen Networking noemen we zoiets met een hip woord, maar
als toeval bestaat dan is dit nog maar eens een bewijs dat je precies op het
goede moment toevallig op de juiste plaats moet zijn. Wat er verder met de
nieuw gelegde kontakten gaat gebeuren zal de toekomst moeten uitwijzen.
Dat de Wolf ons goed smaakte zou uit deze foto, met mijn toestel gemaakt door
medeclublid Ludo, moeten blijken. Is dit publiciteit? Waarschijnlijk wel, maar
dan zeker van de soort die recht uit het hart komt en waar wij ook helemaal
achter staan.
Fotosalon
van onze fotoclub dit weekend. Weinig tijd gehad om te fotograferen vandaag.
Voor de opening deze morgen kon ik toch even met het fototoestel de zaal in. Ik
herinner mij dat ik vorig jaar een groothoek-opname van de ganse zaal heb
geplaatst op deze datum en om niet in herhaling te vervallen koos ik vandaag
maar voor het paneel waarop de werken hangen die ik zelf presenteer.
Hoewel ik eigenlijk over het algemeen meer voel voor landschapsfotografie koos
ik dit jaar voor portretten, zes vierkante zwart wit fotos in staande 40x50 passe
partouts.
Okee, de
opbouw voor ons fotosalon was in zoverre gevorderd dat ik er zelf nog
nauwelijks iets aan kon bijdragen, dus ben ik deze namiddag nog maar eens met
het vrouwtje en Phaido naar Lommel gereden want het zou wel eens een van de
laatste dagen kunnen zijn dat we met de bejaarden kunnen gaan wandelen dit
jaar. Na gedane taak, terug naar Lichtaart rijdend, boden zich plotsklaps
diverse fotomogelijkheden aan. Een mooie rode avondlucht in het westen
bijvoorbeeld, maar de locaties die ik bedacht had waren steeds weer net niet
goed georienteerd. Gelukkig had ik een alternatief. In Postel, bij de ophaalbrug
over het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten had ik al lang een mogelijke
fotolocatie in gedachten en vandaag ben ik daar dan ook maar gestopt. Met de
huidige herfstkleuren bleek een shot richting Turnhout een dot van een plaatje
op te leveren.
Druk, druk,
druk Deze avond zijn we gestart met de opbouw voor ons jaarlijks fotosalon. In
de loop van de dag moest ik eerst even naar Aarschot, bier halen bij de
brouwerij Wolf. Die maken een bier dat ze verkopen in de Aldi, dat is waar en
daar is niks mis mee, maar die brouwen ook een erg lekker bier van hoge gisting,
Carte Blanche, waarvan wij na uitgebreide degustatie overtuigd waren dat het
een prima speciaalbier zou zijn om te serveren aan onze bezoekers. Tussendoor
ging ook het gewone dagelijkse leven verder met de dagelijkse routines, zoals
fotos maken om iets te kiezen voor de dagelijkse blog Een aantal dingen combinerend
kwam ik uit bij een herfstfoto van de Heimolen in Langdorp bij Aarschot. Ik had
m al een tijdje op mijn to-do-lijstje staan. Van mijn zus die in langdorp
woont had ik gehoord dat ie heel oud is en altijd in het bezit van dezelfde
familie gebleven was tot ze hem midden in de negentiger jaren uiteindelijk aan
vzw Natuurreservaten verkocht hebben. Omdat er tussen Herselt en Aarschot
wegens wegenwerken geen doorgaand verkeer mogelijk is moesten we omrijden en kwamen
we er zo ongeveer langs. Een klein ommetje kon er toen ook nog wel bij.
Ik heb er
geen idee van wat Ludo aan zijn paddenstoelen te eten geeft, maar naast de
exemplaren die hij onder zijn haag cultiveert kun je de laatste tijd niet meer kijken.
De afmeting van objecten, dingen, planten tonen kun je best doen door er iets
herkenbaars naast te leggen als referentie. Een slim blondje, Phaido, leek me
het perfecte onderwerp voor dit plaatje, hoewel het me uiteraard meer om die
paddenstoelen te doen was. Gisteren waren ze me al opgevallen en had ik al
geprobeerd dezelfde foto te maken, toen was de zon evenwel te fel en iedere
welopgevoede fotograaf weet dat het dan niet het ideale moment is om mooi egaal
belichte plaatjes te schieten. De bewolkte hemel van vandaag daarentegen wilde
wél meewerken, Phaido ook, die had gisteren al eens gerepeteerd en die hoef je
zon dingen geen twee keer aan te leren.
The Race
Across America ( RAAM ) , in 2012 was ik erbij toen Tim als eerste Belg er in
slaagde de race uit te rijden. Hoewel hij daarna meteen beweerde dat dit een
eenmalige gebeurtenis zou zijn hadden we allemaal wel verwacht dat vroeg of
laat het extreme prestatie beest wel weer de kop zou op steken en de 2016 editie
mag zich dan ook verheugen op een hernieuwde Kempische deelname. In juni van volgend
jaar is het weer zo ver: Tim races across America !!!
Het begeleidende team is ondertussen samengesteld. Naast Rob en mezelf
ervaringsdeskundigen zijn er vier nieuwkomers, die allemaal hun specifieke
kwaliteiten in de strijd zullen gooien. Tim inbegrepen zijn we dus deze keer
met zn zeven, één kop meer dan vorige keer en dat is een welkome versterking.
Vandaag kwamen we een eerste keer samen om alvast kennis te maken en de aanpak
te bespreken. Ik heb me bij die gelegenheid meteen al op een van mijn taken
gestort en die is het geheel fotografisch te documenteren. Dit is de eerste
groepsfoto. Vlnr: Ikzelf, Herman, Rob, Robbe, Annelies, Kristof en een gebrilde
Tim.
Tja, met
zulk prachtig najaarsweer denkt elke hobbyfotograaf aan herfstfotos toch? Ik
ook, en als je dat kunt combineren met enkele andere hobbys dan ben je een
gelukkig mens. Een fietstochtje richting Turnhout, enkele geocachen op het
programma en het fototoestel in de fietstas voor het geval dat er ergens van
achter een hoek mooie herfstkleurtjes voor de lens zouden springen, meer moet
dat niet zijn.
In het stadspark was ik precies op het juiste moment om de laagstaande zon uit
de goede hoek de bontgekleurde lappendeken aan de overkant van de vijver te
zien beschijnen. Ik moest daar toch zijn om de GC5RJR3 te zoeken en de foto
kwam als het ware vanzelf op mijn geheugenkaartje.
De
jaarlijkse pompoenregatta werden weer georganiseerd door het
pompoengenootschap. Als de herfst is in het land is het pompoenentijd en wij,
inwoners van groot-Kasterlee, worden niet voor niets pompoenpapeters genoemd. Er
komen nogal wat pompoen-activiteiten voorbij hier in deze tijd van het jaar. Het
pompoenenbier wordt weer gebrouwen, we hebben ieder jaar de weging van de
zwaarste pompoen tijdens de pompoenmarkt, dit jaar moest je over de achthonderd
kilo om in de top drie te zitten daarvoor was er ook al het pompoenschieten,
waar tegenwoordig middels ingenieuze katapult-constructies makkelijk enkele
honderden meters overbrugd worden en dan komen als slotakkoord telkenjare de
unieke pompoenregatta. In de Ark van Noë,gekend ontspanningsoord met grote vijver in ons eigenste Lichtaart, was
het ook nu weer te doen. De grootste pompoenen worden uitgehold en omgebouwd
tot vijverwaardige (?) vaartuigen en al dan niet verkleed kwamen de meest
bizarre teams in actie om hun skills te demonstreren. We zagen Romeinse
strijders, heksen, jeugdverenigingen, kloosterzusters, deftige burgers in strak
pak, zowaar een team uit Zuid Amerika en allerhande andere maffe dapperen die de
wilde baren van Noës vijver trotseerden. Hoewel er enkele vaartuigen zonken in
het heetst van de strijd verheugt het ons dat ook deze keer er niemand
verdronken is. Dat er ergens ook nog een klein sportief kantje aan vast zat
bewijst misschien deze foto, gekozen uit enkele honderde andere die dan weer
meer het ludieke aspect toonden. Die komen wel op Facebook terecht.
We hebben
vandaag een rondje Westhoek gedaan. Ik had een tiental oorlogskerkhoven,
monumenten en aan WO1 gerelateerde plaatsen op een rijtje gezet en we hebben er
een geslaagde toeristische uitstap van gemaakt, als je dat zo oneerbiedig mag
zeggen ten minste, het onderwerp indachtig
Er kwamen de nodige fotomomenten voorbij, momenten van bezinning, verbijstering
en van stilte, en tussendoor ook enkele geocachemomenten natuurlijk. We werden
met een indrukwekkend aantal getallen om de oren geslagen, gesneuvelden, statistieken
en wetenswaardigheden maar de eindindruk is er toch een van onbegrip over des
mensen dwaasheid en gevoelens van medeleven voor al die sukkelaars of het nu
Engelsen, Belgen, Duitsers of andere nationaliteiten betrof.
Ik koos vandaag voor een foto die misschien wat minder spectaculair is dan
schokkende beelden van de dodengang of van rijen graven en namenlijsten maar
hij is wat mij betreft niet minder raak Hij is gemaakt op het Duitse kerkhof
van Langemark en je ziet dat er bij de Duitse Zum Gedenken-bloemekes, Engelse
In remembrance-poppies geplaatst zijn als teken van de ultieme verzoening en
vergeving. Er is dus toch nog hoop
We liepen al
een hele tijd rond met het voornemen eens naar Ieper te gaan, en vandaag kwam
het er eindelijk van. Samen met ons vriendenclubje hadden we een en ander
geregeld: hotel, info omtrent de slagvelden en oorlogskerkhoven van de Westhoek
maar de Last Post was wel degelijk het hoofddoel van onze tocht. De enige reden
waarom hier nu geen foto van de klaroenblazers of van een ander onderdeel van
de plechtigheid staat is dat ik voor die nachtopnames toch net iets meer
bewerkingsmogelijkheden nodig meen te hebben dan ik op de laptop ter
beschikking heb om binnen mijn normen te passen. Die fotos komen wel eens
voorbij op facebook bijvoorbeeld als ik terug thuis ben.
Het alternatief en tweede meest voor de hand liggende onderwerp in Ieper zijn
de Lakenhallen natuurlijk en dat imposante middeleeuwse bouwwerk bleek in
werkelijkheid evenveel, zo niet nog meer indruk te maken dan wij op fotos en
afbeeldingen ooit ingeschat hadden. Ik heb snel snel de perspectiefwerking
bijna helemaal teniet gedaan zodat vertikalen niet meer zo akelig naar binnen
leunen aan de rand van de foto, er zullen wel critici zijn die vinden dat dit
niet nodig is of meer nog dat dit eigenlijk niet hoort, maar daar trek ik mij
niets van aan ik vind het wél mooi zo.
Het lijkt er
voorlopig op dat we niet zon mooie herfst gaan krijgen. Er zijn weliswaar
enkele bomen die alsnog beslist hebben dat ze nu maar eens aan herfstkleuren
moeten beginnen te denken maar de grote meerderheid vindt dat ze daar nog even
mee moeten wachten blijkbaar. Op een gemeenschappelijk instappen in de
kleurenpracht moeten we voorlopig niet hopen als fotograaf. Het druilerige weer
van de laatste dagen wil ook niet meewerken om het allemaal wat warmer te maken
qua kleurtoon helaas.
Als er dan toch enkele bomen langs de wandelroute zijn die medelijden hebben
met de kleurenbeluste liefhebber dan maakt die laatste meteen gebruik van een
doorkijkje om alvast een impressie te schieten van het seizoen. Herfstkleuren
in de voorgrond, nog veel groentinten verderop, maar de afgevallen bladeren op
de wandelweg tonen toch dat de herfst nu echt begonnen is. We houden het in de
gaten de volgende dagen.
Voor de
afwisseling zijn we eens aan de wandel gegaan aan de andere kant van het dorp
en voor we het bos in doken richting Weygerberg en Bekenbaan liepen we even in
de Pastoor Dergentstraat waar je een mooi onbelemmerd zicht krijgt op de achterkant van het nieuwe
appartementencomplex aan het kerkplein. De torenspits van de parochiekerk komt
er net boven uit piepen. Ik vond het meteen een plaatje. Een dorpszicht, zij
het een beetje alternatief, het was weer jaren geleden dat ik me daar nog eens
aan gewaagd had.