Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
29-06-2015
29 juni De Smallebroeken
We pakken
met onze fotoclub de meest uiteenlopende onderwerpen, werkwijzen en technieken aan,
kortom alles wat met fotografie in de breedste zin van het woord te maken heeft.
Ondanks het feit dat we wel eens lacherig en geïrriteerd doen over de selfies
makende en constant fotograferende, overal in de weg lopende, smartphone-generatie
hebben we aanstaande donderdag een vergadering rond het thema: fotograferen met
de smartphone.
Het leek me dan ook niet meer dan logisch dat ik deze week de Canon een
welverdiende vakantie zou gunnen en dat ik enkele dagen alleen met de iPhone op
stap ga. Tijdens de ochtendwandeling met Phaido ben ik al verwoed aan het
schieten gegaan. Ik moet eerlijk bekennen dat het ding voor mij nog veel
geheimen heeft maar een compositie maken, dat lukt me meestal nog wel.
Thuisgekomen van de jacht wil je natuurlijk zo snel mogelijk alles bekijken en
selecteren, de oogst was groot en verrassend genoeg zaten er behoorlijk wat
bruikbare beelden bij. De grootste schok kwam toen ik de exif-informatie bij de
beelden te zien kreeg. Bij deze opname van de Smallebroeken, onze dagelijkse
wandelbiotoop, koos de camera in de iPhone voor de volgende instellingen: f 2,2
1/2283 Iso 32 brandpuntsafstand 4 mm. Ik begrijp er geen snars van. Ik
zal opnieuw aan het studeren moeten gaan om mijn inzichten i.v.m. de samenhang
van belichtingstijd, diafragma en Iso-waarde in de fotografie te herdefiniëren
Ik vraag me monkelend
af ik dit ook onder de noemer Zwart-Wit fotografie mag klasseren.
Eddy was weer een tijdje in het land. Na zijn behandeling en genezing van de
ziekte waarvan we de naam nog steeds niet graag horen moet ie nog enkele jaren
om de zes maanden een check-up ondergaan. Dinsdag vertrekt ie weer naar Gambia
want de horeca-zaak kan niet lang zonder strenge leidende hand daar. Vanavond
gingen we met de ganse bende nog eens gezellig eten. We hadden De Paarse Peper
in Lommel Barrier uitgekozen deze keer, en dat hebben we ons niet beklaagd. Wat
er geserveerd werd was erg lekker, het terras waar we tot het donker vertoefden
is een oase van rust en de vijver met klaterende fontein en allerhande
watervogels nodigt er uit om gewoon te genieten als de buurman er niet met
zijn grasmachine overheen decibelt tenminste. We hebben er onze pret niet
door laten vergallen en uiteindelijk hield ie er ook mee op.
Witte en zwarte zwanen op de vijver, Eddy tussen de gekleurde medemensen in
Afrika ik kon het niet laten de symboliek ter sprake te brengen, een beetje
melig misschien, maar wel een goede reden om er ook deze foto aan vast te
maken.
Ik was de
hele dag in Bokrijk, Hangar 58 om precies te zijn. Bij gelegenheid van het
50-jarig bestaan van Practimed, een medisch clubje van huisartsen dat
uitgroeide tot een instituut, was dat de locatie waar het er bij horende feest
zou doorgaan. Zus Lilly organiseerde het gebeuren en dan was het bijna
vanzelfsprekend dat schoonbroer Dreeke er de fotografie zou gaan verzorgen.
Omdat het nogal groots ging worden hadden ze mij gevraagd om te assisteren. Ik
had me er op verheugd een aan tal ongestoorde Bokrijk-fotos te kunnen maken,
maar het liep enigszins anders. De bezoekers werden gefotografeerd bij
binnenkomst en ik moest dan de fotos in een sjabloontje met de firmanaam
plaatsen in Photoshop en dat dan afprinten. Tussen half vijfen half twee deze morgen hebben we om en bij
de 900 fotos afgeprint, nauwelijks tijd om iets van het feestgedruis vast te
leggen dus.
Gelukkig had ik voor de aanvang al even een rondje gedaan en een spiegeling van
de oude stad in de ramen van het hypermoderne feestgebouw vond ik wel een shot
waard. Ik heb geprobeerd mezelf buiten beeld te houden maar dat is niet
helemaal gelukt.
De UFO bovenin is natuurlijk gewoon een lamp binnen en zo zijn er nog wel wat voorzichtige
vraagtekens bij dit soort spiegelfotografie. Dat vind ik er nu net zo leuk aan.
Verantwoordelijke
hondenbaasjes die weten zeker wat dit is: een hondenpoepzakje met inhoud en
gesteld dat dit te Noord-Nederlands klinkt wil ik het best ook nog wel eens in
het schoon Vlaams omzetten: dit is ne zak me hondenstront, voor de kleinkinderen
de kaka van Phaido.
Phaido heeft best goede toiletmanieren. Als hij moet dan gaat ie tijdens een
wandeling altijd een eindje van het pad af het bos in en dan deponeert ie daar de
restanten van zijn verteerde smulpartijen op een plek waar niemand er last van
heeft. Wij laten dat daar dan ook steevast liggen, dat is goed voor de natuur.
Soms, zeer uitzonderlijk, en dat was toevallig vandaag het geval, doet ie zijn
behoeften wel eens op een minder aanvaardbare plek, op een grasperk naast een
huis bijvoorbeeld. Ondanks het feit dat wij er van overtuigd waren dat niemand
het gezien had, wilden wij toch als fatsoenlijke hondenbaasjes de drollen
opruimen en de altijd tijdens de wandelingen verplicht meegenomen poepzakjes
komen dan goed van pas. Dat hoort zo. De wetgevers hebben ook strenge boetes
voorzien bij het niet in acht nemen van dat soort regels. Ingepakt staat
netjes.
Tegendraadse dwarskijker als ik ben stel ik me daar dan toch een vraag bij. Is
een stront die je in plastic verpakt en in de vuilbak kiepert dan wél
ecologisch verantwoord?... Een gefundeerde uitleg om me te laten weten bij welk
soort afval we dit moeten weg-selecteren zou ik trouwens ook wel eens willen
horen.
Vandaag was
het de beurt aan Josee om naar Lommel te rijden en te helpen bij de verhuis van
de bewoners naar het nieuwe zorgtehuis Hoevezavel 2. Het was dus aan mij om
thuis te blijven om te hondensitten. Een uitgebreide wandeling is een van de
aangenaamste manieren om dan de dag door te komen, zeker met dit prachtige
weer. Phaido zegt daar nooit neen tegen en hij vindt het ook niet erg dat ik regelmatig
stop om een en ander te fotograferen onderweg. Deze siesta houdende koeien vond
ik best een mooi tafereel. Ik heb lang getwijfeld of ik hem in kleur zou laten
of toch maar naar zwart wit omzetten. De omzetting beviel me voor het grootste
gedeelte alleen werd de mooie blauwe lucht erg oninteressant zonder kleur. Ik
ben dan maar in mijn map met bruikbare luchten gedoken en ik heb er wat wolken
in gezet. Ik beken dus ootmoedig dat ik de waarheid wel eens geweld durf
aandoen als het er op aankomt de troeven van mijn werk wat op te peppen, maar
dat is een vrijheid die ik mezelf graag gun. Ik vind trouwens dat fotobewerking
tegenwoordig een onlosmakelijk onderdeel van de fotografie geworden is.
Een goede
facebook-vriendin had niet zo lang geleden een wondermooie fotoserie van
kikkers geschoten in het Hageven. Nu ken ik de plek waar ze dat waarschijnlijk
gedaan heeft ook wel en ik had me al een hele tijd voorgenomen er weer eens
naar toe te gaan.
Na een dag vrijwilligerswerk in Hoevezavel had ik het nodig even de zinnen te
verzetten en ja, dan was de bestemming snel gekozen. Ik vermoed dat ik iets te
vroeg was want kikkers kreeg ik nauwelijks te zien, misschien was het ook wel
iets te frisjes om de beestjes hun paringsdriften te zien botvieren. Ik had al
wat eendjes, zwanen, een weidebeekjuffer en enkele mooie hagedissen op mijn
geheugenkaartje maar ik was op jacht naar kikkers, verdomme toch
Uiteindelijk kreeg ik naast het knuppelpad deze brutale kerel in het visier.
Hij voelde zich klaarblijkelijk goed gecamoufleerd in het groene eendenkroos en
ondanks het feit dat ik steeds maar dichterbij kwam bleef ie gewoon zitten.
Toen ik bij de minimale scherpstelafstand van mijn lens was het ik afgedrukt en
thuis heb ik van de opname nog een 16x9 uitsnede gemaakt maar ik had mijn
Kermit voor vandaag ook te pakken.
Ik wist dat
ik het vandaag erg druk zou hebben met de nabewerking van de massas fotos die
ik tijdens het weekend en gisteren geschoten had en die ik nog allemaal moest bekijken.
Ik had dan ook doelbewust de camera niet meegenomen tijdens de ochtendwandeling
met Phaido.
Het bloed kruipt evenwel waar het niet gaan kan zegt het spreekwoord en niet
eens halverwege wilde ik toch weer eens de mogelijkheden van de wél
meegebrachte iPhone uittesten. De panoramafunctie leek mij leuk om eens mee te
spelen. Het moet mij van het hart dat ik weer onder de indruk ben van de
mogelijkheden van dat ding. Met één druk op de knop 180° Smallebroeken in beeld
krijgen, het ligt niet voor de hand. Okee, als ik met de Canon een panorama
samenstel uit diverse shots dan is het resultaat zonder meer beter, maar ik ben
daar dan wel een tijdje mee zoet in de nabewerking. Dit komt zomaar uit dat
ding je beweegt gewoon van links naar rechts en al de rest gebeurt
automatisch. Ik weet wel dat de resolutie niet is zoals ik dat graag zou zien
en met de belichting tegen de zon in, helemaal rechts, waar Josee staat, had ie
ook problemen, het blauw is daar plotsklaps uit de lucht verdwenen en ik heb
aan die kant het kontrast ook wat opgevoerd in Photoshop, maar al bij al ben ik
hier best gelukkig mee.
Nu het echte
originele Rimpelrock-festival ter ziele gegaan is hadden ze er in Lommel een
plaatselijke variant ingericht voor alle rusthuisbewoners. Van uit de diverse
locaties kwamen ze met bussen of in rolstoelen - geduwd door vrijwilligers -
naar zaal de Moffel. We zijn onderweg behoorlijk nat geworden trouwens, maar
dit even terzijde.
Al die dure artiesten, zoals destijds op de festivalweide in Hasselt, kunnen ze
niet betalen natuurlijk en dus hadden ze maar een DJ-zanger ingehuurd die gekende
schlager-zangers imiteerde, een zangeres die in de huid van enkele meer
beroemde collegas kroop, het personeel deed zijn duit in het zakje en dan waren
er natuurlijk ook nog de vrijwilligers, goed voor alle mogelijke klussen, dus
ook het entertainen.
Toen de zeven dwergen op het podium kwamen en het baasje aan de zijkant stond
te fotograferen wist Phaido het even niet meer was dat nu echt het vrouwtje in
dat gekke pak en wat doet die daar dan of moet ik toch maar bij het baasje
blijven? Het leven van een hond is soms vol onzekerheden
Feest in de
familie Goossens vandaag en ze hadden mij gevraagd om een en ander te
fotograferen. Het kabouterbos, -huisje, -berg in Kasterlee leek mij een fijne
locatie en we zijn daar met de gans groep naartoe getrokken deze namiddag. Honderden
plekjes die geschikt zij om als achtergrond te dienen liggen daar voor het
uitkiezen. Groepsfotos, actiefotos, koppeltjes, kinderen, kleinkinderen,
achterkleinkinderen en allerhande mogelijke combinaties van familiebanden heb
ik naarstig vastgelegd.
Er was één jongetje bij, den Berre, die het steevast wat moeilijker maakte voor
de fotograaf. Kampioen gekke bekken trekken, hyperkinetisch en nauwelijks
stuurbaar als het er op aankwam een compositie op te bouwen ik heb er een
aantal shots door verknald. Anderzijds was het best een aangenaam manneke en
het is niet toevallig dat ik precies hem net iets vaker gefotografeerd heb, je
kon namelijk altijd wel iets onverwachts of grappigs verwachten. In deze boom
wilde hij absoluut klimmen bijvoorbeeld, dat vastleggen was niet eens zo
moeilijk, maar toen sprong hij er ook nog uit en daar was ik dan weer niet snel
genoeg voor
De op één na
langste dag en kortste nacht, de zomerzonnewende, we hadden vandaag toch wel
wat aangenamer zomerweer verwacht om van onze jaarlijkse barbecue te genieten
met de leden van de fotoclub. In de vooravond kwam de zon er zowaar even door,
toen werd het aangenaam toeven in het zonnetje en toen beslisten we ook van maar buiten
te blijven zitten.
Foutje Spoedig kwamen er weer wolken, een fris windje en daardoor net iets
minder genietbare temperaturen die de pret verstoorden. Er waren er die meteen naar
binnen vluchtten. Er waren ook enkele die-hards die gewoon buiten bleven
zitten. Na het eten, toen ik met mijn fototoestel ook buiten eens mijn rondje
maakte bleek dat ook de dappersten wel eens dingen rond zich draperen om aan de
kou te weerstaan
Een zoekplaatje
raad wie de oma is in het gezelschap
Ook voor de zumba-kids zit het dansseizoen er op en zoals het de traditie wil
bij Balance Health Center was de laatste les van het jaar ook deze keer vrij
toegankelijk voor geïnteresseerde papas, mamas en grootouders. Daar verzaken
wij niet aan natuurlijk. We genoten van de choreografieën, van de kunde van
onze oogappels en van de lol die ze er duidelijk aan beleefden. Nog leuker werd
het helemaal op het einde, Julieke kwam oma halen om mee te doen in een soort
rondedans. Ik was maar wat blij dat ik me achter mijn camera kon verstoppen,
iemand moet toch de fotos maken he.
Als je ze zo ziet zitten tussen al dat jonge grut zou je haar niet aangeven dat
ze ongeveer vijf keer zo oud is als de dametje rond haar. Oma blijft eeuwig
jong en ik weet dat de appreciëren.
Voor alle duidelijkheid: oma is de tweede van links J
Ik heb deze
foto Dwarskijker genoemd. Als je de symbolische betekenis van het woord in
gedachten neemt dan zou je kunnen denken dat ik vind dat Jos iemand is die vaak
tegendraadse standpunten verdedigt of tegen de algemene stroming in gaat of zo,
maar dat is absoluut niet het geval. Integendeel, ik hou het in dit geval bij
de letterlijke betekenis: Jos kijkt de andere kant op.
Donderdagavond, fotoclubavond. Vandaag werd er van ons verwacht dat we werk
zouden tonen met als thema tegenlicht. Er wordt dan gekeken, gediscussieerd,
gecommentarieerd en het gaat er wel eens geanimeerd aan toe. Zoals altijd vind
ik het dan leuk om tussendoor enkele stiekeme shots te maken. Met de hoge ISO-waarde
die de 6D aankan lukt dat vaak ongemerkt zonder flitsen en toen ik na thuiskomst
mijn oogst bekeek viel me deze opname meteen op. Ik vond het wel grappig en,
zelf een symbolische dwarskijker zijnde, meende ik dat ik het begrip ook eens op
een letterlijke manier mocht illustreren
( ISO 6400-f5-1/320 )
Man, man,
man nooit gedacht dat er zoveel soorten rozen waren ik ben niet echt een
kenner, ik geef het toe. ( Maar je bent nooit te oud om te leren )
We waren vandaag in Nederland, op bezoek bij toffe mensen die we reeds sedert
vele tientallen jaren in ons rijtje erg goede vrienden plaatsen. Lang geleden
waren ze de uitbaters van het saunacomplex dat we één en soms zelfs twee keer
per week bezochten. Tegenwoordig hebben
ze een Bed & Breakfast in Schijndel en als je om de zoveel maanden weer
eens samen komt, dan is dat net alsof het gisteren was , zo gaat dat met echt
goede vrienden. Trees, de gastvrouw heeft zich tegenwoordig helemaal in een nieuwe
passie gestort: ze heeft een super mooie, enorm gevarieerde rozentuin en haar
een expert noemen is niet eens overdreven. Uiteraard heb ik van de diverse
soorten de nodige fotos gemaakt en de collage die ik had kunnen maken had veel
groter kunnen zijn, maar je moet natuurlijk ook rekening houden met het
maximale formaat dat deze site toelaat en dat dan ook nog genietbaar is. Vandaar dat ik me
beperkt heb tot deze vier exemplaren.
Precies op
de dag dat ik ook het gras voor het huis moest fatsoeneren kon ik voor het
eerst twee konijntjes samen te pakken krijgen. En nauwelijks enkele minuten
eerder had ik er achter in te tuin ook een gezien. Ik weet nu wel zeker dat ze
minimaal met zn drieën zijn misschien wel met meer. Ik krijg steeds meer wroeging
omtrent het feit dat ik hun eten zo harteloos weggemaaid heb. Ik ga dromen
van hele hordes hongerige konijntjes zucht.
Binnen de konijnenwereld is het naar ik zag evenwel ook niet allemaal pure
naastenliefde. Deze foto lijkt te suggereren dat het grootste konijn dat zich
temidden van het smakelijke groen bevindt er over waakt dat het kleinste
konijntje dat op de kale dorre stenen zit niet komt meegenieten van de
overvloedige rijkdom. Borderline hier is de grens en je komt er niet in. Ik
moet onwillekeurig denken aan de bootvluchtelingen of de Grieken
Als je mij
wilt pijn doen, dan doe je dat best aan mijn Bourgondisch kantje en Josee weet dat
maar al te goed Vandaag stond ik voor de keus: ofwel rij je het gras af, ofwel
maak je je eten maar zelf klaar. Argumenten rond voedsel voor de konijntjes, mooie
wilde bloemekes en insectjes waren vanaf nu zinloos dat wist ik ook wel. Tja
Voor ik aan de klus begon wilde wel nog één keer met mijn fototoestel op mijn
buik liggen en door de begroeing kruipen gras kun je dat eigenlijk al niet
meer noemen - om alle kleine bloeiende, kruipende en zoemende plantjes en
beestjes nog een laatste kans te geven in mijn macrofotografie verzameling te
belanden.
Bijgaande foto is een gelukstreffer, ik moet het toegeven. Ik had scherp gesteld
op die vette nectarverzamelaarster die op die bloem zat en net toen ik afdrukte
vloog ze op. Het scheelt maar een fractie van een seconde natuurlijk maar het
toeval wilde dat de kop, zeg maar de ogen en de voelsprieten, nog precies in
het scherptegebied zaten. Het grote diafragma om de achtergrond onscherp te
houden had ik sowieso op voorhand al ingesteld, dat is vanzelfsprekend bij dit
soort fotografie.
Mama
meerkoet zat met haar kroost op het nest te midden van de waterplanten. Wij
kwamen er voorbij gewandeld en ik was er domweg voorbij gelopen. Het vrouwtje,
die deze keer haar ogen beter open had blijkbaar, attendeerde mij er op. Je
moet niet eens erg fanatiek bezig zijn met je hobby-fotografie om dan niet op
je stappen terug te keren.
Mama meerkoet en vijf kuikentjes, een familieportret vijf, inderdaad want rechts
onder en achter mama zie je nog een stukje pluis, dat is nummer vijf.
In eerste instantie had ik het ook niet gezien, maar toen mama besloot dat het
nu welletjes was met dat gezwaai van de camera in haar richting en ze samen met
de kids te water ging bleek dat de familie net iets groter was. Uiteraard heb
ik ook fotos van die zwempartij maar dit plaatje van de knusse thuishonk leek
me toch het leukste.
Samen met de
zoon en met twee kleinkinderen heb ik me gisterenavond laat in het avontuur
gestort. We zijn gaan nacht-cachen. Het kan misschien raar klinken, maar dat is
een zoektocht die alleen maar s nachts mogelijk is. Je moet namelijk met een
sterke zaklamp allerhande reflecterende dingen ontdekken om zo uiteindelijk bij
de verborgen schat te geraken.
In dit geval leidde een spoor van vuurvliegjes hoog in de bomen ons naar een
aangegeven brugje waar we fluo-baby-spinnetjes moesten vinden die de overige vuurvliegjes
hadden opgegeten, aldus het begeleidend verhaal. Van af dan moesten we van boom
tot boom, steeds dieper het bos in, verder zoeken naar de spinnetjes tot we bij
het nest kwamen waar moeder spin een containertje bewaakte dat wij na een goed
uur zoeken te pakken kregen. De statiefoto van het succesvolle team meende ik
eerst te maken bij het licht van mijn zaklamp en met ISO 12800 op de Eos 6D.
Toen ik daarmee klaar was het resultaat was niet eens zo slecht, die zal ik
op facebook zetten realiseerde ik me dat ik mijn opzetflitser ook in de
fototas had zitten en nadat ik snel mijn instellingen veranderd had schoot ik
dit plaatje. Dat Julie zich niet echt op haar gemak voelde in het donkere bos met al die spinnen is wel duidelijk... Toen moesten we ook nog terug naar huis natuurlijk, zonder spoor
van reflecterende dingen deze keer want die stralen maar in één richting,
gelukkig kenden we nu min of meer de weg.
Het kleine paarse containertje dat op de linker boom hangt boven het witte en
het oranje spinnetje is waar we toch anderhalf uur voor in de weer geweest zijn.
Met de
tropische temperaturen die voorspeld waren hadden we er voor gekozen onze
wandeling met Phaido iets vroeger aan te vatten. We wilden ook weer eens op
verplaatsing gaan. We hadden al fietsend al vaker gemerkt dat er tussen
Corsendonck en Schoonbroek behoorlijk wat ongerept aaneengesloten natuurschoon
is en ook al omdat we gezien hadden dat daar enkele nog niet door ons gevonden
geocachen verborgen waren zouden we daar vandaag eens achter onze wandel-GPS
gaan aanlopen. We hebben dus in alle vroegte de wagen in de buurt van het
brugje aan de Kinschotsebaan geparkeerd en voor we aan de tocht begonnen konden
we al een eerste succesje scoren. De verstopmethode hadden we al eerder gezien
en we wisten dus wel wat we moesten doen maar in de praktijk viel het toch
zwaar tegen qua moeilijkheidsgraad. Een pijp vullen met water om zo een potje
met een logboekje te laten bovendrijven het lijkt simpel, zeker als de legger
ook voor alle benodigd materiaal heeft gezorgd. Onder in de pijp was er wel een
gaatje aangebracht zodat je toch minimaal één hand nodig had om dat dicht te
houden. Met de andere hand water scheppen en gieten was al niet zo eenvoudig en
zeker niet als je dat twee keer na elkaar moet doen, het keteltje was net te
klein om de buis in één keer te vullen namelijk. Nadat ik één maal, twee maal,
drie maal al mijn armen in een knoop had gelegd en toen Josee met het
fototoestel gedaan had wat ze wilde doen moest ik haar noodgedwongen te hulp
roepen. Toen waren er plots ledematen genoeg De GC5PTT5 moest zich gewonnen
geven.
We waren
deze morgen al vroeg op pad. Een afspraak met de tandarts - in Overpelt nota
bene - om half elf was niet meteen van dien aard om de regelmaat in de vaste uurregeling
van de wandeling met Phaido te respecteren. We waren dus maar wat vroeger
vertrokken en onderweg hebben we een half uurtje genoten van een alternatieve
locatie.
De minder gekende noordrand van het Zilvermeer is een gebied waar we al vaker
gewandeld hebben en waar ik ook al diverse keren gefotografeerd heb, o.a. bij
gelegenheid van de recente zonsverduistering meen ik, maar toen was het weer
alles behalve meewerkend. Vanmorgen was dat wel het geval en hetzelfde
idyllische plekje kon ik nu te pakken krijgen in het ochtendzonnetje.
Zo ongeveer
gelijk lopend met het schooljaar zit ook het dansjaar er op voor de dametjes
van klassiek ballet. Vandaag was het een bijzondere laatste les want het was
ook de laatste keer dat ze in de goede handen waren van juf Inge. Volgend jaar zet
deze groep weer een stapje vooruit in de dansopleiding en gaan ze verder met
een nieuwe juf.
Bij deze foto uit de afscheidsles had ik eigenlijk eerst een grappig verhaaltje
over levitatie of geslaagde les vliegen in gedachten, maar bij nader inzien
besloot ik toch de aandacht maar te richten op de dappere juf die ondanks de
weerbarstige arm in een draagverband toch de les in goede banen leidde en die
ook nog eens zonder verpinken iedere keer de voordans-rol op zich nam.
