Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-06-2015
10 juni De laatste les met juf Inge
Zo ongeveer
gelijk lopend met het schooljaar zit ook het dansjaar er op voor de dametjes
van klassiek ballet. Vandaag was het een bijzondere laatste les want het was
ook de laatste keer dat ze in de goede handen waren van juf Inge. Volgend jaar zet
deze groep weer een stapje vooruit in de dansopleiding en gaan ze verder met
een nieuwe juf.
Bij deze foto uit de afscheidsles had ik eigenlijk eerst een grappig verhaaltje
over levitatie of geslaagde les vliegen in gedachten, maar bij nader inzien
besloot ik toch de aandacht maar te richten op de dappere juf die ondanks de
weerbarstige arm in een draagverband toch de les in goede banen leidde en die
ook nog eens zonder verpinken iedere keer de voordans-rol op zich nam.
Jawel, je
leest de titel goed, dit is in het meervoud, en bijgevoegd zie je een duofoto
We hadden er al langer een vermoeden van, nu eens zat er een ondertussen al
redelijk groot konijn in onze tuin, dan weer zagen wij er een waarvan wij
meenden dat ie toch echt wel veel kleiner was, maar zeker waren we niet.
Deze morgen was ik konijn nummer één aan het fotograferen vanuit de keuken, aan
de achterkant van ons huis en Josee riep ineens dat er aan de voorkant een
klein konijntje zat. Ik ben dus snel ook aan die kant maar even een foto gaan
maken en vanaf nu zijn we er zeker van dat we praten over minimaal twee lieve
kleine konijntjes, misschien wel meer. Zegt het volksgezegde immers niet dat ze
kweken als juist ja.
Misschien dat er zich op deze manier wel een ecologische oplossing aandient
voor de snelle grasgroei in onze tuin, ik hoop alvast dat ik de grasmaaier nog
wat langer in de berging kan laten.
Omdat we in
de fotoclub geacht worden binnenkort werk mee te brengen met als thema tegenlicht
kijk ik tegenwoordig iets vaker richting zon als ik me met mijn fototoestel weer
eens in de natuur begeef. Alles is wel al ooit eens gefotografeerd natuurlijk
maar afwijkende of originele standpunten zoeken houdt de hobby interessant he
Een nieuwe geocache is altijd een prima reden om er weer eens op uit te trekken
dus ging ik in de loop van de vooravond met Phaido even naar de Roeykens in
Tielen. J Het is niet de eerste keer dat ik
digitalis als onderwerp neem, ik vind dat een bijzonder mooie plant namelijk. Dit
exemplaar stond zo uitdagend in het zonnetje dat ik het idee opvatte hem eens
langs een onverwachte kant te bekijken. Ik ben er zo wat onder gekropen en heb m
pal in de zon richtend in beeld genomen. Het licht dat zo mooi door de bloemen
straalt, het strijklicht langs de knoppen van de plant er naast, de fraai
belichte grashalmen van uit dit standpunt, of laten we zeggen ligpunt, ziet de
wereld er weer gans anders uit. Zelfs de onvermijdelijke lichtflares
veroorzaakt door de zon die recht in de lens schijnt beschouw ik eerder als een
positief stijlelement dan als een fout. Ik denk dat ik deze maar eens afdruk in
het groot en meeneem naar een van de volgende vergaderingen. Het zal wel wat
discussie losweken vermoed ik, maar daar kan ik tegen.
Tijdens de
jaarlijkse braderij in Lichtaart is Balance Health Center ook telkenjare van de
partij om met de jeugdige dansers te tonen wat daar gedurende het jaar allemaal
aangeleerd wordt. Toen ik ter plekke aankwam was het er al behoorlijk druk en
de enige plaats waar ik nog een vrij goed zicht op het gebeuren zou hebben was
pal tegenlicht. Ik betrouwde helemaal op het dynamisch bereik van de 6D en heb
me daar toch maar gepositioneerd. Ik werd niet beschaamd in mijn verwachtingen.
Aan de schaduwen kun je duidelijk zien waar de zon stond.
Ik heb uiteraard ook de nodige fotos van de dansers met het gezicht naar de
camera gericht maar deze opname met de haren die ten allen kante wapperen vond
ik leuk genoeg om toch maar te kiezen als blog-waardig vandaag. Julieke zit
ergens links van het midden in het groepje, in het blauw, en het vrouwtje en Phaido
staan er ook nog net op uiterst links. Het vrouwtje is één en al aandacht, voor Phaido kan
het niet rap genoeg voorbij zijn want we hadden hem beloofd dat we nog naar
Lommel zouden rijden later op de dag...
Schoolfeest
in de Wijngaard in Herentals. Jefke loopt daar nog altijd school en dus gingen
wij er vanmiddag een kijkje nemen. Met het kleinkinderen-jaaralbum in het achterhoofd
wilde ik de nodige fotos meebrengen natuurlijk. Met twee toestellen in de
fototas waren we goed gewapend om een grote oogst binnen te halen. Ik had de
allround 24-105 lens op de 6D gezet en daarmee wilde ik zelf aan de slag gaan. Josee
had ik de 50D in de handen gestopt met daarop de 70-300. Ik had haar gevraagd
de nodige detail-opnames te maken, portretjes en zo, en ze heeft zich voorbeeldig
van die taak gekweten, ze heeft er behoorlijk op los geschoten.
Deze foto van onze Jef is haar werk trouwens en ik geef haar dan ook graag alle
credits. Naast het feit dat het een geslaagd en scherp portret is vind ik dat
de spiegeling van de groep in de zonnebril iets extra toevoegt aan het plaatje.
Dat brengt het schoolfeest ook weer in de foto. Goed gedaan schatje
Een beetje
reclame maken mag toch meen ik?
Zowat elke vrijdag komen we in Lommel, we gaan dan immers als vrijwilligers
wandelen met de bewoners van het zorgtehuis Hoevezavel. Na afloop gaan we dan
meestal eten en iets consumeren bij De Brugwachter.
Bij zulk mooi weer als vandaag doe je dat uiteraard buiten op het terras en het
was ook weer puur genieten. Geef toe, waar kun je anders nog een klasse drie
gangen menu krijgen voor 13,5 en dat dan nog in een prachtige locatie, of je
nu voor binnen of buiten kiest.
Toch werd het vandaag nog kantje boord want toen we het dessert genuttigd
hadden en we aan de laatste Duvel toe waren kwam het voorspelde onweer voelbaar
dichtbij en kozen we er voor toch maar richting thuis te rijden.
Ondertussen hadden we wel van courgettesoep, pangatiusrolletjes en hazelnootijs
mogen genieten en de bijhorende dranken maakten de factuur natuurlijk wel iets
zwaarder, maar daar treuren wij niet om. Een foto van ons vaste wandelclubje op
het terras vond ik gepast bij een dag als deze.
Een
regelmatig terugkerend en dankbaar onderwerp voor mijn foto-ijver vind ik langs
ons vast wandelparcours als we langs de wei lopen met de Shetland-paardjes. Winter
en zomer zorgen ze voor leven in de Smallebroeken. Het zijn taaie beestjes, in
elk seizoen is het de moeite waard om er eens wat langer bij stil te staan.
Op het ogenblik is het dubbel interessant want er lopen een paar merries met
veulen tussen. De kleintjes zijn pas echt vertederend, nauwelijks groter dan
Phaido en best wel nieuwsgierig. Deze mama legt beschermend het hoofd over junior
als ze ziet dat die meneer er met dat zwarte ding naar richt. Een beter moment
om moederliefde en zorg te fotograferen kon ik me niet indenken.
Zelfs als ik
mijn dikste olifantenvel uit de kast haal kan ik niet blijven ontkennen dat ik
vroeg of laat het gras zal moeten afrijden. Ik kan niet blijven volhouden dat
het lief klein huiskonijntje dan zou kunnen sterven van de honger. Ik ben al
gedeeltelijk gezwicht voor de argumenten van Josee, dat er meer dan genoeg is,
en rechts van het tuinpad en vóór het huis is het al eens gefatsoeneerd, maar
links is er nog altijd de steeds hoger groeiende wildernis die ik zo koester.
Daar houdt ons konijntje zich ook het liefst op. Ik verschuil me voorlopig
achter het verhaal dat als het aan de linkerkant ook zo kaal wordt, de arenden,
sperwers, gieren en andere roofvogels het konijntje veel beter zullen kunnen zien
vanuit de lucht of dat rondzwervende vleesetende roofdieren hem zouden komen
wegroven zonder de camouflerende begroeiing maar ik ben benieuwd hoe lang het
vrouwtje dit nog pikt. Wordt vervolgd...
Het was weer
een tijdje geleden dat ik nog eens een hele dag kon uittrekken om me op een van
mijn favoriete hobbies te storten. Geocache-vrienden Jackie en Annemarie zouden
me al om 10 uur in de morgen komen oppikken om samen in de buurt van Herentals
een veelbelovend rondje met wel 33 nieuwe cachen te gaan aanpakken. Het is maar
goed dat we zoveel tijd voorzien hadden want het bleek een fikse wandeling met
erg creatieve en vaak wat moeilijkere verstoptechnieken.
Toen we op een bepaald moment hoog een klimboom in moesten, ik meen dat het bij
nummer 16 was, vond Annemarie dat het nu haar beurt was om te tonen dat
emancipatie geen loos woord is. Van op de veilige begane grond heb ik haar
klimpartij door het zoeker-venstertje van mijn camera in de gaten gehouden en
tussendoor heb ik ook enkele malen op de ontspanknop gedrukt.
Na afloop, bij een Duvelke nagenietend van de 100% score in taverne De Korte Heide, kwamen we er achter
dat de uitbater het geocachen ook ontdekt had. Dat belooft stof te worden voor
weer nieuwe avonturen wordt vervolgd.
Er waren
duizenden en duizenden kandidaten die vandaag solliciteerden naar een plek in
deze blog, en lukraak heb ik er maar eentje uitgekozen.
Als we in de lente aan bloesems denken dan hebben we het bijna automatisch over
Haspengouw, over appel-, peren-, kersen- en andere fruitbomen die met hun
pracht de landschappen omtoveren tot onweerstaanbare trekpleisters voor hele
horden toeristen en we associëren die bloei niet meteen meer met gewassen die
minder poëtische gevoelens oproepen. Als je evenwel een gezonde portie
nieuwsgierigheid meeneemt op een fikse fietstocht of tijdens een wandeling door
de boerenbuiten en je houdt je ogen goed open, dan zie je soms onverwachte
schoonheid bij heel gewone planten. De aardappel bijvoorbeeld heeft een
prachtige bloem in deze tijd van het jaar. Ik vermoed dat ik lang geleden
tijdens mijn kindertijd wel vaker tussen de patatten gespeeld heb en altijd
wel geweten heb dat er bloemekes aan komen, maar vandaag zag ik het plots weer,
of liever: merkte ik het weer op. Ik noteerde ook dat er witte en lila
varianten bestaan, welke kleur bij welk ras hoort en of er misschien sprake is
van aardappelmulticulturaliteit ( 10 lettergrepen J ), daar heb ik geen idee van.
De
plaatselijke ruiters, LRV De Kempenridders, organiseerden vandaag een
open-deur-dag. We hadden in de loop van de week in de Dressenstraat, langs ons
vaste wandelrondje, al gezien dat er iets te gebeuren stond Er stond ineens een grote
tent, het springparcours werd helemaal opgefrist, de brouwer zagen we
allerhande lekkers afzetten, er werd gesproeid, de parking werd zo goed als
mogelijk gefatsoeneerd kortom er hing iets in de lucht. Deze morgen tijdens de
wandeling waren ze er al aan het springen. Ik had evenwel mijn fototoestel voor
een zeldzame keer niet meegenomen want ik had al andere plannen voor deze namiddag.
Die heb ik snel maar weer opgeborgen want paardjes en ruiters fotograferen en
ondertussen een en ander consumeren leek mij ook wel leuk.
Het werd een fijne namiddag. Het druilerige weer zorgde er echter voor dat ik een
groot gedeelte van de activiteiten van in de tent moest volgen. Maar daarom niet getreurd. De nabijheid van te
tap-installatie was een gesmaakte compensatie voor het gemis aan bruikbare
beelden. Tijdens de laatste proef evenwel, de vier-baren-spring-competitie werd
het plotsklaps droog en kon ik toch nog langs de nadar afsluiting gaan staan om
wat dichter bij het gebeuren te fotograferen.
Het zou een spannende bedoening worden. De balken werden steeds hoger gelegd tot er
uiteindelijk een winnaar was. Het club-record moest er zelfs aan geloven. Bram
Bosch ging als enige over één meter negentig en dit is de foto van de winnende
sprong. Noteer hierbij dat de voorziene draagstukken voor de balken niet hoog
genoeg bleken en dat ze bierkratten er onder moesten zetten om die hoogte te
kunnen bereiken. Eigenlijk vind ik achteraf gezien dat ik een fractie van een
seconde te vroeg heb afgedrukt, of het de spanning van het moment dan wel de al
geconsumeerde drank was laat ik in het midden J
De kracht van het paard bij de afsprong en de houding van de ruiter vond ik alleszins
toch interessant genoeg om als beeld van de dag te fungeren.
Twee van de
kleinkinderen in Wuustwezel zijn daar in de plaatselijke turnvereniging. Het
tweejaarlijks turnfeest dat vandaag doorging wilden we absoluut niet missen. Ik
ben met gemengde gevoelens terug thuisgekomen. Onze oogappels heb ik nauwelijks
goed in beeld gekregen omdat ze meestal op de achterste rijen en aan de voor
ons verkeerde kant van de gigantische turnmat hun ding deden. Dan ga je extra
vroeg en zit je op de eerste rij maar dat is dus geen garantie op een goed
standpunt moest ik ondervinden. Bijkomend punt van ergernis op die eerste rij was
dat al de kinderen die niet aan beurt waren voor je neus, op je tenen, op je
fototas en bij wijze van spreken op je schoot kwamen zitten. Als die dan ook
nog te pas en te onpas opspringen, hun hoofd opsteken, met de armen en alle
mogelijke andere ledematen naar vriendjes en ouders zwaaien precies op het
moment dat je een foto wil maken, dan begrijp je wel dat ik de organisatie niet
erg geslaagd vond. Flitsen was ook al erg problematisch, met al die kinderhoofden
zo dichtbij vlak voor je toestel werden die totaal overbelicht terwijl de
onderwerpen verderop meestal dan weer net niet genoeg licht meekregen. De oogst
aan kleinkinderfotos was dan ook bijzonder mager. Uiteraard had ik tijdens de
andere acts wel eens de kans om raak te schieten, in het bijzonder als de actie
zich afspeelde in de lucht en er werd gelukkig nog al wat afgesprongen.
Thuisgekomen ga je dan meteen de fotos bekijken en selecteren, in dit geval
redelijk rigoureus. Meestal bewaar ik wel een groot percentage van mijn fotos,
maar nu had ik me voorgenomen om alles wat ik niet als
fotoclub-waardig beoordeelde meteen weg te kieperen. Ook deze foto zat bijna in
de vuilbak. Ik had mijn onderwerp er immers niet helemaal op. Gelukkig zag ik
net op tijd de diagonaal en de interactie van twee jonge mensen die er beiden maar
gedeeltelijk opstaan. Om de diverse kleurtemperaturen van al die spots weg te
werken vond ik een zwart-wit omzetting ook nodig.
Ze hebben
enige vertraging met het bouwproject, maar vandaag was de officiële inhuldiging
gepland en dat zou ook doorgaan. Het nieuwe zorgtehuis Hoevezavel 2, gelegen
naast het oude Hoevezavel zal voortaan de thuishaven zijn voor de bewoners waar
wij als vrijwilligers elke week wat tijd en aandacht aan besteden. Ze hebben
nog wel wat werk daar, en wij vragen ons luidop af of de echte verhuis, die
voor volgende week gepland is, ook daadwerkelijk zal doorgaan. Maar dat zijn
zorgen voor later, vandaag vloeide de Cava, waren er hapjes, toespraken en de
inhuldigingsplaat werd uiteindelijk ook onthuld. Oud-burgemeester Louis
Vanveldhoven, huidig burgemeester en zoon van -, Peter Vanveldhoven, en de OCMW
mandatarissen kweten zich geroutineerd van de zware taak het doek te
verwijderen. Deze foto zou in Het Belang van Limburg komen, ze vroegen mij hem door te sturen tenminste, ik ben benieuwd... ik ben ze alleszins voor qua publicatie... :)
Zestig jaar
getrouwd zijn ze, nonke louis en tante Wies - eigenlijk Louisa en Louis -, en
ik was behoorlijk vereerd dat ze mij gevraagd hadden om op het feest met mijn
fototoestel rond te lopen twee weken geleden. Het album is ondertussen zo
ongeveer af en vandaag was ik in Lommel en ging ik nog eens langs bij het
bruidspaar om wat details te fotograferen, handen bijvoorbeeld, die vind ik
altijd mooi, zeker bij zulke oude lieve mensen.
Toen ik hen vroeg om eens te gaan zitten en elkaars handen vast te houden om
alvast even het licht uit te testen legde hij zo teder zijn hand op de hare dat
ik meteen ook maar afdrukte. Uiteindelijk heb ik voor het album nog voor wat
gepaste achtergrond en dergelijke gezorgd, lees, een wit doekje gelegd en wat
bijgelicht, maar eigenlijk was dit eerste shot het puurste. Qua nabewerking heb
ik er met Nik Silver Efex alleen maar een oud tintje overheen gelegd, verder
niks.
Dit zijn
onderwerpen die ik graag aanneem als ik naar mijn dagelijkse foto aan het
zoeken ben.
Het vrouwtje was eergisteren naar het tuincentrum geweest en ze was met een
gevarieerd assortiment kleurige bloemekes naar huis gekomen. De voor-, zij-,
binnen- en buitenkanten van ons huis zullen er deze zomer weer fleurig
voorkomen. Ik gaf het al aan op mijn facebook-pagina, daar zou ik mijn
fotokunstjes wel enkele keren op willen loslaten.
En sneller dan ik gedacht had gebeurde dat ook. Ik had het onverwacht druk
vandaag, te druk om er op uit te trekken, ondanks het goede weer. Eén enkele
pot bloemekes, een lichtblauw gekleurd A4-tje als achtergrond, De 6D met de
macrolens op statief en vijf minuutjes volstonden om mijn zelf opgelegde
dagelijkse plicht te vervullen. Nu ja, plicht zou ik het ook weer niet willen
noemen, zo lang ik het leuk vind ga ik er mee door.
De Zegge is
een natuurgebied, vlak bij huis, waar ik nog nooit geweest was. Ik had al vaker
geopperd dat is daar wel eens zou willen gaan rondkijken, maar dat kan alleen
tijdens een geleide groepswandeling met gids.
Na onze clubuitstap naar Brussel vorige week vertelde Willy toevallig tussen
pot en pint dat ze met zijn wandelclub er een bezoek geregeld hadden. Of ik mee
mocht? Ja zeker
Vandaag was het dan zo ver en er bleken nog enkele fotoclub-medeleden die op
de buitenkans gesprongen waren merkte ik.
Onze gids Bert Veris was een vat vol natuurkennis en we genoten van de
sappige manier waarop hij zijn weetjes, informatie en anekdotes vertelde. Met
zulke grote groep hoef je er natuurlijk niet op te rekenen dat je ijsvogels,
roerdompen, ringslangen, reigers of andere daar aanwezige soorten kunt te
pakken krijgen voor een fotoshoot, maar de wilde bloemekes maakten zich
gelukkig niet zo snel uit de voeten zodat we toch met een behoorlijke oogst
thuiskwamen.
25 mei Over meilklokjes, spinnetjes en waterdruppels
De
meiklokjes zijn ondertussen uitgebloeid. De heerlijke geur die ons subtiel
tegemoet kwam als wij er elke dag voorbij wandelden zullen we weer een jaar
moeten missen en de maagdelijk witte bloemekes zijn ondertussen verwelkt en geel-bruin
staan ze te wachten tot de natuur ze vanzelf opruimt. Toch werd onze aandacht
er nog eens door getrokken vandaag, zij het om een totaal andere reden.
Een kolonie spinnetjes had blijkbaar een fijn web in elkaar geknutseld over het
meiklokjesveld. Nu hebben we al wel vaker bedauwde spinnenwebben, groot en
klein, gefotografeerd en soms zie je mooie bijna geometische constructies met
glinsterende pareltjes, mooi op een rijtje en ook wel eens lijkt het op een
dauwtapijt op struiken en heggen. De manier waarop de druppels in dit geval als
onregelmatig gevormde plukken water door het net gevangen waren in een
opvallende driedimensionale cluster vond ik wel erg speciaal en ik heb dan ook
niet nagelaten dat te fotograferen.
Er is een
periode in ons leven geweest dat ons grootste plezier op het water te vinden
was. Ons eerste bootje was een tweede hands 35 pk prutske. Daarna kwam die net
iets pittigere Marina 70 pk. En uiteindelijk was het koninginnestuk die
prachtige Bekro met een 260 pk V8
Mercruiser binnenboord. Toen de kinderen hun eigen weg gingen, - vriendjes en
vriendinnetjes waren plots veel interessanter - en het vrouwtje en ikzelf
alleen achter bleven om van de waterpret te genieten duurde het niet lang meer
voor we beslisten er maar definitief mee op te houden.
Na zoveel jaren is onze zoon in hetzelfde proces aanbeland. Nadat ie zich
ietwat goedgelovig een eerste boot had laten aanpraten die hij na enkele niet
erg positieve proefvaarten met een niet onaanzienlijk verlies maar verder
verkocht , heeft ie het deze keer iets minder ambitieus aangepakt en het
vaartuig waarmee hij nu naar het Garda meer wil tijdens de volgende vakantie werd
vandaag uitvoerig op vaareigenschappen en motorbetrouwbaarheid uitgetest.
Na een middagje wandelen waren we met ons gezelschap ook in de Yachthaven
aanbeland in Herenthals en de dames uit ons gezelschap wilden graag wel eens
een tochtje mee beleven. Van op de kanaaloever heb ik dat allemaal in de gaten
gehouden door de zoeker van mijn fototoestel. Regelmatig op de ontspanknop
drukken is dan ook iets dat meer dan vanzelfsprekend is.
De
tentoonstelling rond Henri Cartier Bresson die van 24 april tot 24 augustus
loopt in het Joods muzeum in Brussel wilden we absoluut bezoeken met onze
fotoclub. Het merendeel van de groep had er voor gekozen om met de trein naar
Brussel te sporen maar wij waren al vroeger met de wagen vertrokken met zn
vieren. We hadden dus al behoorlijk wat gewandeld, rondgekeken en gefotografeerd
voor we de anderen zouden zien rond één uur aan het Centraal station. Wij
hadden dus ook al behoorlijk grote dorst. Die kun je natuurlijk het best lessen
in een authentiek Brussels bruin café. Walter had weet van deze verborgen schat:
het Goudblommeke in papier ergens in de buurt van de Kapellekerk.
Al meteen bij binnenkomst vond ik het een prachtig etablissement, stemmig
interieur, mooi licht, kortom het fotograferen waard. Terwijl mijn gezelschap
zich doorheen de kaart aan het worstelen was ben ik meteen aan het standpunten
zoeken gegaan met mijn camera. Iso flink omhoog naar 6400, want ik wilde niet
flitsen om de sfeer te bewaren en uit de serie die ik schoot vond ik deze
opname van ons hoekje het leukste, niet toevallig omdat Walter, Rob en Ludo er
op staan natuurlijk.
En ja, het Zinnebir ( idd. zo geschreven, moest ik proeven in Brussel !!! ) smaakte
voortreffelijk
Om je
therapeut te noemen heb je volgens de Belgische wet geen enkel diploma nodig.
Gesteld dat je handelingen pleegt waarvan je beweert dat ze de fysieke of
mentale gezondheid van je patienten ten goede komen dan mag je therapeut op je
naamkaartje schrijven.
Phaido is een therapeut. Elke vrijdag, wanneer we als vrijwilliger gaan
wandelen met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel is hij van de partij. Hij
loopt dan braaf langs de rolstoel van de passagier die ons werd toegewezen en hij
laat zich graag aanhalen. Dat wisten we al langer natuurlijk, maar het is
aandoenlijk te merken hoe zeer de oudjes genieten van zijn gezelschap, hoe ze
verhalen vertellen en verzinnen over hun hond, hoe ze hem strelen, hoe ze
opfleuren als ie even een likje geeft of, tijdens een rustpauze, een aaitje
komt halen
En Phaido, die geniet er ook van.
