Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
23-03-2015
23 maart De abdijkerk van Averbode
Als we de
weermannen mochten geloven dan zou vandaag de enige mooie dag van deze week
worden, en dus hebben wij niet geaarzeld om een lange geocache tocht te
plannen. In de buurt van Averbode was nog een en ander te vinden dat wij nog
niet op ons palmares hadden staan.
Dat wij onze diverse hobbies wel eens willen combineren is ondertussen wel
geweten neem ik aan en dus mag het geen verwondering baren dat er ook een en
ander geconsumeerd werd. Mijn goede vriend de Canon Eos kwam ook rijkelijk aan
zijn trekken. Een bezoek aan de abdij is immers bijna vanzelfsprekend als je in
de buurt bent en je op een dagelijkse foto-oogst zit te azen. Het is niet de
eerste keer dat ik daar kom om te fotograferen en het wordt erg moeilijk om
daar nog iets origineels te bedenken, maar het blijft een mooi onderwerp
natuurlijk. Dit is een verticaal panorama samengesteld uit vier liggende fotos.
Er was een
tijd dat we bij gelegenheid van Lichtaart kermis op dinsdagavond smoutebollen
aten met de vrienden. We spraken ergens af in een café en iemand ging dan net
voor sluitingstijd naar de kraam om een berg lekkers te halen. Die vielen we
dan aan met zn allen en de traditie bleef lang overeind. Met het tanen van het
succes van de meeste dorpskermissen werd er enkele jaren geleden een dag van de
Lichtaartse kermis afgeknaagd. De traditie verhuisde dan maar naar
maandagavond. Dat ging weer enkele jaren goed tot er vorig jaar plots geen
smoutebollenkraam meer op de kermis stond. Einde verhaal denk je dan.
Vorige week stak er plots een flyer in onze brievenbus, we kregen het heuglijke
bericht dat er dit weekend op zaterdag en zondag smoutebollen zouden te koop
zijn in een kraam aan de kerk. Enkele ondernemende jonge heren hadden blijkbaar
een project opgestart om een ingeschatte niche in de markt op te vullen. Ons
kregen ze alvast als klant en kwam het door de grote toeloop of door het feit
dat alles nog niet erg vlot verliep bij de smoutebollenbereiding, feit is dat
we behoorlijk lang moesten wachten voor we aan de beurt waren. Maar het was het
wachten waard. Eerst en vooral gaf mij dat de gelegenheid de nodige fotos te
maken en het smikkelen op een bank bij het beeld van de Wannes was nadien
dubbel zo heerlijk.
Om het nostalgische aspect van het gegeven wat meer te benadrukken heb ik deze
foto van de twee smoutebollenverkopers omgezet in zwart-wit en er een licht
sepiatintje aan toegevoegd.
Als het past
in onze agenda, dus als we niet op geocache-tocht, op familie- of vriendenbezoek of met vacantie zijn, als we geen
kleinkinderverplichtingen hebben en als er niet te veel nevelen in ons hoofd
hangen van zware avonden willen wij op een weekenddag wel eens interesse
betonen naar hoe het er bij andere fotoclubs aan toegaat. Via het blad van het
CVB en ook door de mails binnen onze eigen club zijn wij altijd wel op de
hoogte van wat er in de omgeving gebeurt op fotogebied. Ik had daarenboven deze week in de krant
een artikel gelezen over Doka, de club uit Mol en die zouden dit
weekend exposeren in het CC Het Getouw, dus zijn Josee en ik
daar naar toe getogen deze namiddag.
Meteen bij het binnenkomen kregen we al een eerste opdoffer. We vernamen dat de
vertoningen van de audio-visuele projecties alleen op zondag zouden plaats
vinden. Dan richt je gedurende 2 ( twee !!! ) dagen een fotosalon in en dan
laat je de bezoekers voor dat gedeelte van je werk al meteen de eerste dag in de
kou staan. Dat was nota bene het onderdeel dat mij het meest interesseerde.
Ik vrees dat ik de werken die in de tentoonstellingsruimte hingen niet helemaal
objectief meer heb kunnen beoordelen uit frustratie, dus daar wil ik
me even niet over uitspreken. Toen ik enigszins ontgoocheld buitenkwam zag ik die
man op de hoek van het oude gedeelte van Het Getouw. Ik zag er een
gelijkgestemde in, hij liep ook het hoekje om
Een ex-collega
muzikant had de strijd tegen de gevreesde ziekte verloren en deze middag om 12
uur moest ik in Lommel zijn om de rouwdienst bij te wonen. Josee ging samen met
Phaido ook mee, die zouden ondertussen een rondje gaan wandelen in de buurt. De
al lang verwachte zonsverduistering tussen half tien en half twaalf wilde ik
evenwel ook niet graag missen. Een tijd geleden had ik voor die gebeurtenis al
enkele mogelijke plekjes uitgezocht en aan het Zilvermeer, in de buurt van de
Baileybrug moesten we toch passeren. Alles wat de zonsverduisteringsfotograaf
zich kan wensen is daar te vinden: water - je weet maar nooit of je een
spiegeling kan te pakken krijgen -, riet - altijd leuk als voorgrond -, veel watervogels
- stel je voor dat er eentje in de buurt van de zonnesikkel wil vliegen op het
moment suprême -, bomen, ongestoorde privacy
We zijn anderhalf uur vroeger vertrokken om zeker het hoogtepunt van de eclips,
voorzien om tien uur zesendertig, te kunnen meepikken. Ik was er helemaal klaar
voor, fototoestel, lenzen, een 10 stops ND-filter, enkele opzet-grijsverloopfilters
in diverse sterktes, kortom, ik was op alles voorbereid, ze zouden mij niet
verrassen, maar helaas .
Toen we thuis vertrokken zag het er helemaal niet zonnig uit en het leek er
niet op dat het snel ging verbeteren, ik had er toen al weinig hoop op. Hoe
meer we richting Mol-Postel reden hoe dichter de ochtendnevel leek te worden. We
hebben langs het Zilvermeer vergeefs gewacht op een glimp van een opklaring, de
hemel bleef egaal grijs en gesloten, geen stukje zon te zien. De
zonsverduistering was verduisterd als het ware, een
zonsverduisteringsverduistering.
Hoe jammer ook, ik heb heus niet zitten kniezen en toch links en rechts enkele
interessante shots kunnen scoren. Om tien uur zesendertig precies heb ik deze
foto gemaakt van het vrouwtje en Phaido, een alternatief waar ik ook mee kan
leven.
Ik heb deze
namiddag samen met Phaido en mijn trouwe Canon enkele leuke plekjes bezocht in
Turnhout. Dat daar elke keer een korte wandeling aan vastzat vond hij helemaal
te gek en ik zelf ben daar ook niet vies van. De regelmatige lezer heeft na
deze eerste zinnen wel begrepen dat we weer eens op geocache-tocht geweest
zijn.
Langs het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten hebben we een tijdje richting Beerse
gelopen en ik was druk bezig met spiegelingen van bomen, brugpijlers en andere ornamenten.
Eendjes en ganzen had ik ook al verschalkt, toen ik bedacht dat het toch nog
leuker zou zijn als er indien mogelijk wat mensen in beeld zouden komen.
Wandelaars zie je daar op het fietspad nauwelijks, die lopen zoals wij, liever
aan de onverharde zuidkant, maar fietsers zijn er des te meer- daarom is het
ook een fietspad J. Binnen de kortste keren had ik een mooie selectie van naar
huis fietsende scholieren, een ouder echtpaar op electrische rijwielen, enkele
losse, vaak in het zwart geklede solitaire recreanten, een hele groep okra-leden
( donderdag fietsdag ), en veel zich uitslovende would-be wielerkampioenen. Die
vond ik het leukst want dat brengt kleur in je plaatje. Als er dan een paar
kerels voorbij komen die zien dat je aan het fotograferen bent en die dan ook
nog de moeite doen om je te groeten, dan heb je het goede moment te pakken met
spiegeling natuurlijk want daar was het me oorspronkelijk om te doen.
De
zonsverduistering die aangekondigd is voor aanstaande vrijdag is in Lichtaart
geen twee dagen te vroeg voorbij gekomen, hoewel deze in de namiddag gemaakte
foto dat zou kunnen laten vermoeden
Julieke was deze morgen naar de tandarts geweest, ze zal het een tijdje met
blokjes op haar tanden moeten doen. Als je later in het leven met een volmaakt
gebit wilt rondlopen moet je daar als je jong bent een prijs voor betalen. Ik
heb er mijn twijfels over of ze het mooi vindt want in eerste instantie wilde ze
helemaal niet gefotografeerd worden. Vlak voor we ze naar de balletles brachten,
rond half drie, ging ze dan toch overstag. Het mocht. Dat gaf mij de
gelegenheid om iets uit te proberen waar ik al een tijdje over aan het piekeren
was.
Ook overdag kun je manueel de belichting zo fout instellen dat je nauwelijks
nog licht op je sensor krijgt. Als je dan flitst wordt alleen de voorgrond
verlicht bedacht ik, want de flits draagt nooit zo ver. Dan moet je wel naar
buiten om de ruimte te zoeken. Ik neem aan dat geroutineerde fotografen deze werkwijze
al langer kennen maar ik vond het een experiment waard. Ik zette de Iso-waarde
zo laag mogelijk, het diafragma zo klein mogelijk en met een relatief korte
sluitertijd leverde dat mij een testfoto op die veel te donker was. Hoera !!!
Toen ik met die instelling Julie in onze tuin in beeld nam moest ik toch nog
enkele keren het flitsvermogen aanpassen om het resultaat te krijgen dat ik
zocht. Eigenlijk zou ik de achtergrond zelfs best nog wat donkerder willen . Ik
ga hier zeker nog vaker mee aan de slag.
Met zulk
mooi lenteweer hebben we er vandaag een lange wandel- en geocachedag van
gemaakt. Na de gebruikelijke pipi- en kaka- ochtendwandeling met Phaido mocht
ie nog eens mee want we hadden met mede-hobbyisten Jacky en Annemarie
afgesproken om er samen op uit te trekken. Een rondje van 10 traditionals en
een bonus in het vakantiepark Het Vennenbos in het Nederlandse Hapert zou de
hoofdbrok worden van onze tocht. Leuke plekjes zat daar en fotomogelijkheden
bij de vleet. Mijn twee vaste modellen moesten dan ook meermaals poseren en de taak
om een foto te selecteren voor deze blog was niet gemakkelijk.
Dat we daarna nog wat verder op jacht zouden gaan was ingecalculeerd en dat we
iets samen zouden gaan eten en drinken ook eigenlijk. Dat Jacky ons daarna nog
op sleeptouw nam op een initiatietocht rond het wherigo gebeuren binnen de
geocachewereld was een gesmaakt toetje. Het was me het dagje wel Phaido ligt
helemaal uitgeteld naast me op het moment dat ik dit zit in te tikken. Wij
hebben er alleszins een aantal leuke fotos voor het album 2015 aan
overgehouden, een rijke oogst aan succesvolle geocache logs en voor morgen
enige stramheid in de oude knoken vrees ik.
Ik heb het
hier al eerder verteld: bloemen vind ik het mooist als ze je ergens in de vrije
natuur verrassen met hun pracht. Jazeker kan ik ook genieten van een mooie tuin
waar de perken vol staan met netjes uitgelijnde en in het gelid gezette
kleurige afrikaantjes, salvias, dahlias, viooltjes of andere begonias, maar er
is niks fijner dan tijdens een wandeling ergens in de wegberm of in the middle
of nowhere enkele schoonheden te zien die je daar totaal niet verwacht.
Deze morgen zag ik aan de rand van het bos, nauwelijks enkele honderden meters
van onze achterdeur een troep loslopende narcissen. Hoe ze daar terecht gekomen
waren, wie zal het zeggen. Had iemand daar een zak met narcisseneitjes verloren,
had een naburige handige Harry enkele kruiwagens overbodige aarde weg gekieperd
waar toevallig een aantal narcissen embryos in zaten, of had een of andere
vogel misschien uit een aanpalende tuin enkele narcissenzaadje opgepikt en wat
verder gedeponeerd? Feit is dat ik ze op die plaats zo opvallend en zo mooi vond
dat ik besloot na de wandeling wat tijd te nemen om ze te fotograferen. Eerst ben
ik thuis nog mijn statief gaan halen ik kan dat gelukkig tot helemaal plat
tegen de grond openplooien en met de macrolens er op ben ik tot onder de
narcisjes geslopen, met dit resultaat. Het is duidelijk dat het al een hele
tijd geleden is dat ze nog onder de douche geweest zijn, maar wie maalt daar om
als je pas ontsnapt bent en van de herwonnen vrijheid kunt genieten
Het venijn
zit in de staart, zo bleek vandaag nog maar eens. Nadat de ganse week de
fotoshoots voor het programmaboekje van de dansvoorstelling van Balance
vlekkeloos verlopen waren, met naar mijn eigen beoordeling erg mooie fotos,
ging het vandaag goed fout.
Omdat de te fotograferen groep vrij groot was hadden ze beslist de trap nog
eens te gebruiken, dezelfde trap waar we al enkele keren kinderen hadden
opgezet eerder deze week. Deze keer hadden we evenwel te maken met volwassen danseressen
en daar was die trap niet op voorzien zeker niet omdat ie nog maar voorlopig in
elkaar zat, hij moest nog naar de schouwburg getransporteerd worden immers. Enkele
diagonale dwarsverbindingen en de rug waren nog niet gemonteerd. Shit happens
Nog voor alle dames hun positie hadden ingenomen begaf de constructie het. Er
bleef iemand kermend liggen
Het interventie-team van het ziekenhuis van Herentals was snel ter plaatse en
net voor ze de ongelukkige naar de gekende gele wagen overbrachten kon ik het
toch niet laten Ik had camera en belichting al eerder ingesteld maar er was de
hele tijd al een stem geweest die me influisterde dat je dit niet fotograferen
moest. Maar toen bracht één of ander duiveltje mijn rechter wijsvinger toch
naar de ontspanknop.
Ondertussen hebben we vernomen dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt, maar
het was wel even schrikken.
Het is een
redelijk melige foto, ik geef het toe. Dat zit zo
Na de ochtendwandeling met Phaido ben ik eigenlijk niet meer de deur uit
geweest en zeer tegen mijn gewoonte in had ik toen ook al mijn fototoestel niet
meegenomen. De schrale koude oostenwind was niet echt bevorderlijk voor mijn
fotogoesting, dezelfde oostenwind die me de rest van de dag binnenhield
trouwens.
Ik heb voor de PC gezeten, fotos selecteren, bewerken, fatsoeneren, uitsnijden
en dat soort dingen, ik had nog behoorlijk wat achterstand in te halen van de
drukke fotobezigheden van vorige weken. Vanavond kwam ik dan tot de vaststelling
dat ik nog helemaal niks gefotografeerd had vandaag. Als ik mijn zelfopgelegde
leefregel van minimaal een foto per dag met artikeltje erbij wilde respecteren,
dan moest ik dringend De inspiratie wilde niet meteen komen en uiteindelijk
vond ik dat ik het werk waar ik de ganse dag mee bezig geweest was maar moest
als onderwerp kiezen. De USB stick waar ik alles opgezet had wat nog naar
diverse bestemmingen moest gebracht worden heb ik op de rand van de open haard
gelegd maar toen bedacht ik dat het zo toch wel een zeer eenvoudige compositie
zou worden. Ik heb dan maar een goede fles wijn open getrokken en er een glas
naast gezet, alleen maar voor de compositie, ik zweer het. Ik noem het:
stilleven met werk en wijn.
Het vrouwtje
was aan het strijken in haar werkkamer toen ze me riep. Er zat een roodborstje
te pikken op de grond, precies onder de vetbollen die we hangen voor de
meesjes. Dat zien we wel vaker, roodborstjes die de restjes komen opkuisen. Ik
zette vliegensvlug de 300 op mijn toestel en kwam dan helaas snel tot de
vaststelling dat dit niet genoeg was om m voldoende groot en gedetailleerd in
beeld te krijgen. Toen ik de achterdeur opende om buiten te gaan schrok ie en vloog
ie weg. Vijftig meter verder ging ie evenwel weer op de grond zitten. Ik heb
eerst nog de 1.4 extender er bij opgezet en toen ben ik heel stil en langzaam
opnieuw naar buiten geslopen. Hij had me wel in de gaten maar vloog deze keer niet
weg. Met kleine stappen en steeds weer even stilstaan kwam ik langzaam
dichterbij, bij elke stap die ik zette keek ie, maar ik ben klaarblijkelijk
toch niet angstaanjagend genoeg om de doorsnee roodborst in paniek op de vlucht
te jagen. Uiteindelijk was ik dicht genoeg om enkele shots te wagen. Ik heb ook
in de voormiddag nog een voldoende vaste hand merkte ik, want dit is een
uitsnede van een foto zonder statief gemaakt met volle zoomsterkte, 420 mm in
dit geval. Afstand tot object: 8,1 m lees ik in de exif-gegevens.
Als je met zulke zware lens, helemaal ingezoomd op die afstand toch nog
voldoende scherpte over houdt is je dag goed als amateur-fotograaf toch? En dan moest de fotoshoot bij Balance nog
komen
Deze foto is
niet gemaakt in Verweggistan of in een obscure achtergebleven regio in de
Balkan of daaromtrent. De laatste tijd denderen vrachtwagens met gele
nummerplaten regelmatig over de zandwegen door onze Lichtaartse en Kastelse
bossen. Wandelaars opzij en hondjes ook. De houtkap is een lucratieve
aangelegenheid blijkbaar. Eigen soorten eerst !!! Onze bossen moeten weer meer
inheemse soorten tellen volgens de groene jongens en dus zijn Oostenrijkse
sparren, Amerikaanse eiken en andere geïmporteerde boomsoorten ongewenst
voortaan. Die dienen dus te worden verwijderd, en als goede kooplui hebben onze
noorderburen de deal binnengehaald. Er worden hele percelen platgelegd, boompartijen
uitgedund en de oogst wordt zo snel mogelijk binnengehaald. Het uitgedunde bos
moet weer heide worden lees ik als ik naar het waarom zoek op google.
Tja, we hebben sowieso al groengebieden te veel in dit land bedenk ik dan
enigszins sarcastisch en mijn scepticisme wordt nog een beetje groter als ik bijvoorbeeld
merk dat de overgebleven wortels van de afgezaagde bomen niet worden weg gefreesd
zoals U en ik zouden doen om de heide weer ruimte te geven. Het zal wel zijn
dat daar dan niks meer mee te verdienen is
Ik begrijp nu plots ook waarom er langs elke invalsweg naar onze dorpskernen,
of het nu een verharde weg, een zandweg of een bospaadje is, dure
verkeersborden moesten komen om aan te geven dat je in de bossen weer harder
mag rijden dan vijftig.
Ondertussen worden onze wandelwegen helemaal kapot gereden en heeft het bos een
groot deel van zijn charme verloren. Dat herstelt zich wel weer, hoor ik dan
Het zal wel. Ik hoop dat mijn achterkleinkinderen er dan van zullen kunnen
genieten.
Nadat ik
eergisteren de spits afbeet en gisteren vriendin en topfotografe Bea aan de
beurt was ben ik vandaag weer dansgroepen gaan fotograferen bij Balance Health
Center. Het programmaboekje bij de voorstelling Reflections 2015 gaat er goed
uitzien, zeker weten.
Ons danseresje, kleindochter Julie, zit in twee van de groepen die vandaag
voorbij kwamen en liever dan weer een groepsfoto te tonen, koos ik vandaag voor
een opname die ik tussen de drukke bedrijvigheid door kon maken. De hele set
stond gewoon schietensklaar en dus kon ik Julie enkele keren solo voor me laten
poseren.
Ik had in de
vooravond toch nog even de tijd gevonden om samen met Phaido naar de Kasseman
te trekken, een van de plekken waar we vaak en graag van de rust, de natuur en
van de plaatselijke fauna en flora gaan genieten. De camera had ik ook mee
natuurlijk en ik had de 70-300 er op gezet. Het was mijn bedoeling enkele
vogels te gaan schieten, digitaal bedoel ik he
Nadat ik de wagen op de grote parking langs de Franse Baan geparkeerd had
begonnen we aan onze rondwandeling zoals meestal in tegenwijzerzin. Een 300 mm
is echt wel aan de krappe kant als je langs die grote plassen de watervogels in
de beste omstandigheden te pakken wil krijgen. Toen we zo ongeveer driekwart
rond waren had ik, meestal tot het uiterste ingezoomd, al de nodige eendjes,
aalscholvers, meerkoeten, inheemse- en uitheemse ganzen en enkele meeuwen op
mijn geheugenkaartje gezet. Ondertussen zakte de zon alsmaar dieper en zag ik
dat de rietkragen aan de overkant steeds maar mooier belicht werden. Aan zulk
mooi avondlicht kon ik niet weerstaan en met de lens nu helemaal aan de andere
kant van de zoom-range kon ik toch dit redelijk breed overzicht fotograferen.
Dat er toch nog een fuut in beeld dobbert aan de rechterkant is een toetje dat ik
als invulling van het oorspronkelijke doel van de wandeling beschouw, namelijk
vogels fotograferen.
Eind april
gaan de dansers en danseressen van Balance Health Center weer hun jaarlijkse
voorstelling geven. Reflections 2015 zal die gaan heten en ze zijn druk bezig
met de voorbereiding. Choreografien, kleding, repetities , naarmate D-day
nadert groeit de spanning. Deze week worden de fotos gemaakt voor het
programmaboekje en vandaag stond ik voor de eerste fotoshoot. Ik neem aan dat
dit een dans wordt met vampieren of iets dergelijks want deze groep deed geen
enkele moeite om er lief uit te zien. Drie shots waren hier gevraagd, de
jongens apart, de meisjes apart en voor deze blog koos ik een foto van de
voltallige, gemengde groep. Het was niet eens zo gemakkelijk de witte kledij
met de nodige structuur en doortekening te fotograferen tegen die zwarte
achtergrond. Met een 300 Watt continu-licht softbox aan weerszijden en mijn
opzetflitser gemonteerd in een 60 bij 60 softboxje in het midden boven de
camera kreeg ik de boel goed belicht.
Het
evenement street-catwalk dat dit weekend in Aarschot werd georganiseerd kon
gelukkig op de goodwill van de weergoden rekenen. De modeshow werd voor een
keer eens uit de besloten en exclusieve sferen gehaald en naar de straat gebracht.
Een vijfentwintigtal modezaken in Aarschot namen deel aan het gebeuren en bij
elk van hen kwam er gedurende een kwartier of zo een mooie catwalk, rode loper
en blinky-blinky paaltjes met sjieke rode dikke touwen. Echte mannequins
showden daarop de kledij die in de betreffende zaak te koop is. De onvermijdelijke
boenke-boenke muziek was ook telkenmale onderdeel van de show we leven nu
eenmaal in 2015 en mede door het mooie weer was het een vet succes.
Ik mocht er mijn kennis van de bediening van geluidsinstallaties, mijn energie
om lopers, paaltjes, boxen en dat soort dingen te verplaatsen, en last but not
least mijn fotokunstjes tonen gisteren en vandaag.
Vier van de kleinkids waren ook weer van de partij. Pieter kon helaas niet, die
moest ergens een breakdance-battle uitvechten en voor Nicolas is dit de tijd
van het jaar dat de lammetjes en de kleine geitjes geboren worden dus konden we
nu ook niet op hem rekenen. De drie jongedames uit het nakomelingschap hadden
evenwel voor versterking gezorgd en zodoende was er een achtkoppige groep om
kinder- en tienermode te showen. De organisatie, zeg maar zus Lilly, had
gezorgd voor fluo oranje beren-pakjes van L&L voor iedereen. Dat was alvast
een opvallend accessoire voor de kids tijdens de verplaatsingen. Jef vond dat
oranje maar niks evenwel en met die giechelgrieten op de foto gaan als enige
jongen dat zag hij ook niet echt zitten. De groepsfoto is dus een exclusief
vrouwelijke aangelegenheid geworden.
Als enige boy bij de jongste generatie op de catwalk kon Jef wel op meer dan
een gemiddeld part van het succes rekenen.
We zijn vandaag
naar Wuustwezel geweest. Pieter en Hannelore, de twee jongsten daar zijn van
school veranderd. Het wijkschooltje waar ze eerst gingen werd echt te klein,
Pieter zou als enige in zijn klasje gezeten hebben Deze avond was er een toneel-musical
voorstelling door de leerlingen en ik kan niet anders dan vertellen dat we
bijna uit onze sokken geblazen werden... superklasse. De verhaallijn was vrij
eenvoudig, een koning komt na een reis terug bij zijn koningin en die merkt dat
de koning zijn kroon verloren is ergens onderweg. Ze stuurt hem terug om de
kroon te zoeken en zo belandt de koning met zijn helper in allerlei landen en
scenes tot uiteindelijk het kleinood gevonden wordt. Ondertussen heeft de
koning evenwel ervaren dat de zoektocht leuker was dan het leven met zijn
strenge koningin en hij keert lekker niet terug naar het hof. Iedere scene en
elk land is zo de ideale kapstok voor de samenstellers van de voorstelling om
leerlingen en klasjes te laten doen waar ze goed in zijn. Pieter is al een hele
tijd redelijk fanatiek bezig met breakdance en dus lag het voor de hand dat er
een heuse battle in zou komen. Ze hadden dat verpakt als een toneel uit een
American-football-wedstrijd waarbij de spelers de uitdaging aangingen tegen de
cheerleaders. Dit is een actie scene van de boys met Pieter ( nr 72 ) in een
glansrol.
Ik was langs de zijkant tegen een muur gaan staan met mijn schermpje
uitgeschakeld om zeker niemand te storen tijdens het fotograferen. Noteer de
dame op de eerste rij die de ganse voorstelling bekeken heeft op het schermpje
van haar smartphone en zij was niet de enige. Er is tegenwoordig als je naar
een voorstelling gaat kijken meer kleur te zien in de zaal dan op het podium
verdorie!!! En dan wil ik niet eens zeuren over de menigvuldige flitsen van de
pocketcameratjes, wetende dat die vanaf de derde of vierde rij al helemaal
zinloos zijn
De gegevens: ISO 2000 - F 4,5 1/125 achteraf gezien had ik de ISO best nog
een beetje kunnen opvoeren om de sluitertijd korter te krijgen maar omdat de
rest van de voorstelling vrij statisch was had ik voor deze instelling gekozen.
Ik vond het nogal meevallen met de bewegingsonscherpte ondanks de relatief
lange sluitertijd.
Hoe een foto
van een massa kunst-poppies in een tentoonstelling van architectuurfotografie
belandt.
Schoonbroer Dreeke, man van mijn liefste zus, is een begenadigd fotograaf, ik
beschouw hem een beetje als mijn fotografische mentor. Dreeke is iemand die van
de analoge fotografie en de doka mee evolueerde naar de digitale technieken en
die een beroepscarriere achter zich heeft om U tegen te zeggen. Naast de puur
professionele opdrachten is ie ook constant gedreven bezig met zijn eigen kunst
projecten. Hij heeft ondertussen in zo ongeveer de hele wereld interessante
architectuur gefotografeerd en daarvan maakt hij in zijn eigen typische stijl
zeer herkenbare bewerkingen.
Vandaag was de openings-receptie van een vernissage rond zijn werk in het
gemeentehuis van Tremelo. Uiteraard wilden wij daar bij zijn en natuurlijk had
ik mijn fototoestel meegenomen.
Zoals dat wel vaker het geval is bij recepties en andere evenementen bleven wij
tot alle andere bezoekers weg waren en toen kon ik Lilly en Dreeke fotograferen
vóór een werk waar een leuke anekdote bij hoort.
Vorig jaar waren ze in Londen om beelden te schieten voor hun jaarlijkse
kalender. Een vreemde eend in de bijt, want geen architectuurfoto, was een shot
op verzoek van zus Lilly. Die was namelijk zeer onder de indruk van de
achthonderd en zoveel duizend kunst-poppies als herdenking van de gevallen
Britse soldaten in wereldoorlog één. Toen er met het gemeentebestuur van
Tremelo werd gepraat over de organisatie van dit evenement bleek dat er ook in
de tentoonstellings-locatie kunst-poppies aanwezig waren. De bewuste foto kreeg
samen met die poppies een ereplaats en vanavond werd hij aan de gemeente
Tremelo geschonken als dank voor de goodwill bij het organiseren. Dat ik Lilly
en Dreeke daar fotografeerde klinkt dan toch ook vrij logisch he
Nonke Rik,
een oom van het vrouwtje was eerder deze week overleden in zorg tehuis
Hoevezavel in Lommel en deze avond waren we een laatste groet gaan brengen. Toen
we terug naar huis reden had ik snel in de gaten dat het een wonderbare
zonsondergang was. Ik kon niet snel genoeg op een foto-waardige locatie zijn.
Toen ik op een brug in het Kristalpark belandde om enkele windmolens te
fotograferen in de rode gloed was de zon net onder niet getreurd, klik klik en
snel verder naar de weg richting Blauwe Kei om fotos van het Rauwse Meer te
maken. Ook hier kon ik pasteltinten en alles tussen oranje en diepblauw te
pakken krijgen. Toen we op de Postelse weg naast het Zilvermeer reden en het al
bijna donker was zag ik toch nog die gloed boven het water. Een laatste stop
dan maar, de eerste shots waren niet zon succes meende ik te zien op het
schermpje van mijn toestel. Maar toen kreeg ik het lumineuse idee even de
flitser er op te zetten om de voorgrond wat op te lichten. Weer had ik enkele
proefopnames nodig om de goede balans te vinden, relatief lange sluitertijd,
niet te fel flitsen en uiteindelijk was ik tevreden met dit shot. Voor de
liefhebbers wil ik graag de gegevens er bij zetten 24 mm, f 18, ISO 100, 4
sec. en de flitser manueel op halve kracht.
Ik kan het vrouwtje ook niet genoeg bedanken voor haar geduld. J
Ik wil
moutain-bikers die in het bos hun ding gaan doen er niet van verdenken dat ze
blikjes Jupiler meesleuren als mondvoorraad. Toch zag ik er vandaag een die dit
ding op de afgebroken tak van een boompje spietste. Toen ik hem er over
aansprak wist ie te vertellen dat hij dat gewoon had opgeraapt om het te
verwijderen als mogelijk gevaar voor volgende mountainbikers, een nobele
gedachte, maar dan maak ik er meteen de bedenking bij dat je het toch evengoed
kunt meenemen uit het bos. Mountainbikers hebben geen bagagekoffers of andere
opbergvakken natuurlijk maar als ik beelden uit de grote wielerwedstrijden zie
en noteer hoeveel drank één renner achter of in zijn truitje kwijt kan dan vind
ik dat dit ook in het bos mogelijk moet zijn als je er toch voor stopt. Niet
dus, ik heb me er verder maar niet druk over gemaakt.
Als het goed menende, fervente geocacher heb je een regel, een soort erecode
zeg maar en die heet Cito Cache In Trash Out vrij vertaald: zoek de
geocache in het bos en neem de vuilnis mee. Ik probeer me daar ook aan te
houden, maar evident is het niet altijd. Waar laat je dan de rotzooi. Publieke
vuilnisbakken zijn ondertussen even schaars als politici met een
lange-termijn-visie rond milieubeheer. En als je het in je eigen container
kiept dan zul je er voor moeten betalen Cito leuk, maar
Nadat ik deze foto gemaakt had, moet ik ootmoedig toegeven, heb ik het blikje
ook laten hangen, maar het knaagt, ik wil toch consequent zijn en het morgen
meenemen. Ondertussen blijf ik bij mijn eerdere stelling: hoe duurder de
vuilniszakken en het containerpark worden, hoe meer rotzooi we vinden in het bos.