Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-04-2014
28 april Wilde bloemen
We zijn
terug thuis na drie dagen Noord Frankrijk. Dan val je natuurlijk meteen terug
op de dagelijkse routines, de ochtendwandeling met Phaido bijvoorbeeld. Het
leek wel dat die blij was dat hij weer op bekend terrein kon gaan snuffelen,
hij deed er alleszins dubbel zo lang over voor hij alle geurtjes weer tot zich
genomen had en overal zijn spoor nagelaten. Zelf merkte ik ook wel hoe snel het
nu gaat in de natuur. Alles is weer net iets groener, en bloemen waar vorige
week nog geen sprake van was staan nu
plots in volle bloei. Ik mag dan zelf misschien geen groene vingers hebben en
onze tuin is niet meteen een voorbeeld van kleurige voorjaarsweelde, maar dat
wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van alle moois dat de lente te bieden
heeft. In het bos vind je trouwens wilde bloemen genoeg
De macrolens had ik niet bij vandaag, maar met de 24-105 kan ik ook redelijk
dicht op mijn onderwerp kruipen, dicht genoeg om deze schoonheden in close up
te nemen.
Met de leden
van de fotoclub die zich vrij konden maken hebben we een weekend-uitstap
gemaakt naar Bollezeele in Frans-Vlaanderen. Bienvenue chez les Chtis
Twee dagen lang zijn we naar alle mogelijke kanten uitgezwermd en hebben we de
meeste bezienswaardigheden tussen Cap Griz Nez en Cassel en tussen Duinkerken
en Eperlecques gefotografeerd. Op het einde van een vruchtbare tweedaagse waren
we in Bergues aangeland en daar zou de obligate groepsfoto gemaakt worden. Met
de zelfontspanner ging eerst het ganse gezelschap op de foto, vóór het Hotel de
Ville samen met een lokale beroemdheid, daarna de mannen alleen en tenslotte
ook onze wederhelften. Die laatste shoot vond ik zelf de meest geslaagde, niet
alleen zijn de onderwerpen uiteraard een stuk mooier, maar de manier waarop
Marianne terugschiet en ook Walter die de luciditeit heeft om de voltallige
batterij fotografen in beeld te nemen in plaats van de dames, die zo
bereidwillig poseren, maken hiervan een bijzonder leuk plaatje. En dan spreken
we nog niet eens over Phaido die overal de show kwam stelen.
Benieuwd om de foto uit het toestel van Walter te zien trouwens
Voor
iedereen die dacht dat onze Belgische stranden geweldig, gigantisch en
ongeëvenaard zijn hebben wij een advies. Ga eens kijken op het strand van
Wissant tussen Cap Blanc Nez en Cap Griz Nez aan de Franse Opaalkust. Niet
alleen is het décor er toch echt wel net iets mooier, de breedte en de
ongereptheid van wat ze daar te bieden hebben overtreft ook behoorlijk de
troeven van zeg maar Blankenberge, Knokke of andere Oostendes. Phaido vond het
ook een wereldschokkende ervaring, het beestje had nog nooit het genoegen gehad
de zee te zien, laat staan over het strand te rennen, te springen of te
ravotten. We hebben eerst het enthousiasme zijn gang maar laten gaan en toen
hij een beetje uitgeraasd was wilde hij ineens ook nog een vreugdedansje plegen
met Josee. Ik heb zoals geweten het fototoestel altijd schietensklaar en in dit
geval was het natte zand, dat nog verzadigd was van het wegtrekkende water, een
bondgenoot om nog voor een extra spiegeling te zorgen.
Waarom zou
een mens op zijn verjaardag thuis blijven? We zouden sowieso morgen al met de
fotoclub op weekend gaan naar Noord Frankrijk, we zijn met zn tweetjes stiekem
maar een dag eerder vertrokken, kwestie van het hotel al eens uit te proberen.
En moet het gezegd we zijn met ons gat in de boter gevallen. Dat zullen die
andere gasten morgen hopelijk ook wel ervaren
Donderdagavond
is fotoclubavond. Vandaag zouden we het hebben over architectuur. Ik had al
enkele dingen geselecteerd om mee naar de vergadering te nemen maar omdat ik
toch even naar Konijnenberg moest in Turnhout om fotopapier te kopen ben ik
langs de Everdongenlaan gefietst om nog één foto te maken die ik al een tijdje
in mijn achterhoofd had zitten. Het gebouw van Soudal had ik al meerdere keren
gefotografeerd, ik vind dat ook erg fotogeniek. Nu had ik bij vorige bezoeken
aan Konijnenberg al gemerkt, toen ik daar langs kwam, dat er een bolle spiegel langs
de straat staat om de buitenrijdende betuurders een betere kijk op het verkeer te
gunnen. Ik hoopte dat ik het gebouw helemaal in beeld kon
krijgen in die spiegel. Met de wagen kun je evenwel moeilijk stoppen op die plaats, vandaar
dat ik vandaag met de fiets wél van de gelegenheid gebruik maakte. Bingo hij
paste precies, en de kleurtjes werkten ook mee om het plaatje te vormen waar ik
gelukkig mee ben. De medeleden in de club vonden m ook okee trouwens.
Een sport
waar ik tot nu toe weinig voeling mee had is korfbal, eigenlijk alleen maar
populair in Belgie en Nederland en dan nog loopt het grote publiek er meestal
niet storm voor. Ik wist wel dat wij in Lichtaart met Vobaco een team hebben
dat in eerste nationale speelt, maar mijn kennis en interesse ging ook niet
verder dan dat.
Vandaag moest ik toevallig in het domein Hoge Rielen zijn, er zat in de buurt
van de sportterreinen een nieuwe geocache verborgen en die wilde ik uiteraard
gaan zoeken. De jeugd van FC De Kempen en de ploegen van De Molenkring hebben
daar hun accomodaties, maar ook Vobaco is er gehuisvest merkte ik. Toen ik met
de fiets voorbij de oefenterreinen van de club reed zag ik daar een drukte die
me toch wel even met de ogen deed knipperen. Dit is een sport die leeft
blijkbaar. Of het nu een open-deur-dag, een initiatie-dag dan wel een regulaire
training betrof, ik heb bij geen enkele plaatselijke sportvereniging ooit
zoveel enthousiaste jonge beoefenaars samen aan het sporten gezien. Ik zal
binnenkort toch eens naar een wedstrijd moeten gaan kijken. Volgende
thuiswedstrijd is tegen Riviera zag ik
Ik denk dat
de kippen die hier wonen best gelukkige kippen zijn. Iedere keer dat wij hier
voorbij komen tijdens onze wandelingen denk in vertederd aan de zorg die de
beestjes toebedeeld krijgen met zulke mooie woonst. En toch kan ik het ook niet
helpen dat ik dan ergens in mijn achterhoofd steeds weer de gedachte voel opkomen
dat ik nooit in een appartement zou willen wonen. Ik vergelijk dat dan elke
keer weer met een kippenhokje ergens hoog boven de bewoonbare wereld.
Ik weet het wel, het is een bizarre link, en helemaal rechtlijnig is deze
manier van denken niet. Maar van niet rechtlijnig denken heb ik wel eens meer
last J
Nu enkele vrienden het huisje-tuintje hebben omgeruild voor een hoog hokje in
een giga woonblok en andere kennissen ons de voordelen van wonen in een kippenhok-equivalent
proberen aan te praten kon ik niet anders dan het idee even in mijn denkwereld
toelaten. Maar ik heb het meteen weer afgevoerd. Dit soort verblijven is niks
voor mij. Zelfs al heb ik dan geen groene vingers, ik vind het idee dat ik niet
uit mijn achterdeur de tuin in zou kunnen wandelen ondraaglijk.
Dat dit soort gedachten mij elke dag bij het begin van onze wandeling overvalt
doet natuurlijk helemaal niks af van het feit dat dit echt wel mooie
kippenhokjes zijn.
We maakten
vandaag samen met Josees broer Swa en zijn vrouwtje Monique een fikse
wandeling doorheen de mooie natuur van Lommel-Kattenbos. We waren nog maar net
vertrokken toen ik deze constructie zag, of moeten we zeggen kunstwerk We
zagen, helemaal onaangekondigd en onverwacht op die plaats, een soort groot net
tussen de bomen, gevlochten uit takken, je zou het giga-hangmat voor enkele
dozijnen natuurliefhebbers kunnen noemen en we hebben uitgebreid de tijd genomen
om het te bekijken. Ik moest onwillekeurig denken aan de dingen die Arne Quinze
in elkaar knutselt overal ter wereld, in Nice, in de Verenigde Staten, in
Parijs en onlangs ook nog aan het Vlaams Parlement in Brussel. Ik meen me te
herinneren dat er toen nog een rel was omtrent de kostprijs, 400.000 als ik
het niet mis heb
Deze naamloze creatie, - ik kon alleszins geen naam van de maker(s) vinden -,
midden in het bos was volgens mij minimaal even ingenieus en even vakkundig
gemaakt. Ik vond het zeker een foto waard maar ik betwijfel of de makers van dit
ding daar een som voor gekregen hebben die ook maar in de buurt komt van het
getal dat ik zonet noemde Dit is waarschijnlijk dan ook geen kunst met een
grote K. Wat de criteria zijn om te bepalen wat dat dan weer is weet ik ook
niet. Dit werk was wel niet oranje geverfd... en het stoorde me dan ook helemaal niet :)
Ik heb
vandaag mijn ander hondje nog eens uitgelaten. Ik had hem eerlijk gezegd
schromelijk verwaarloosd en hij stond al een hele winter op me te wachten. De
Yamaha Bulldog is al een aantal jaren een trouwe vriend. Tijdens grote tochten
is ie altijd een betrouwbare gezel geweest en het werd echt hoog tijd dat ik er
weer eens wat aandacht aan schonk. Hij was niet eens boos of gekrenkt toen ik
hem uit de garage rolde en bij de eerste druk op de startknop liet ie meteen
een tevreden gegrom horen. We hebben er een fijne dag van gemaakt samen met nog
wat andere collega-motorrijders en hun respectievelijke gezellen. De camera,
die andere onafscheidelijke kameraad moest helaas thuis blijven, maar die vond
dan weer een partner in Josee om alsnog voor een foto van baasje met Bulldog te
zorgen. Phaido is trouwens ook wel aan zijn trekken gekomen want als baasje
eens belet geeft dan is er altijd nog vrouwtje om mee uit wandelen te gaan.
Wij zijn
natuurlijk niet de enigen die dagelijks gaan proeven van de wandelgeneugten in
de buurt en ook niet de enigen die elke dag de hond of honden uitlaten op ons
vast wandelparcours. Zo komen we regelmatig een dame tegen die drie hondjes bij
heeft, de ene dag zijn dat drie beagles en de andere dag drie teckels. Dat is
daar een kroostrijk gezin zou ik denken. Soms maken we een praatje en dan maakt
Phaido van de gelegenheid gebruik om zijn soortgenoten te besnuffelen. Dat
vindt ie heerlijk, te meer omdat bij beide groepen er twee teefjes zijn en daar
lijkt ie toch wel een voorkeur voor te hebben. Dat hij een stuk groter is geeft
hem waarschijnlijk ook een boost qua zelfvertrouwen. Vandaag waren de teckels
aan de beurt en de dapperste van de groep was al vooruit gelopen om Phaido te
begroeten. Om het niveauverschil een beetje te verkleinen was Phaido alvast
maar gaan liggen. Snuffel snuffel, neuze neuze en hoe gaat het er mee vandaag,
agressie . Nooit van gehoord !!!
Nauwelijks
twee weken geleden klaagde ik nog dat die fuuten altijd maar aan de overkant
van de plas bleven, net buiten het bruikbare bereik van de 300 mm en dan zul je
het meemaken dat, op een moment dat je er eigenlijk niet naar op jacht bent en
dat je ook geen telelens bij hebt, er een fuuten koppel vlak bij de oever
schijnbaar in slaap rustig over het water drijft. Buitenkanje natuurlijk, ik
had alle tijd van de wereld om rustig aan te leggen en met de 24-105 helemaal
ingezoomed kon ik ze deze keer wél voldoende close in beeld krijgen. De kopjes
knus in het verendons weggemoffeld, kennelijk een fuutenechtpaar, twee dotjes
fuut dobberend op het grote Zilvermeer, ik vond het wel een mooi beeld.
Genoeg gefuut in deze blog voorlopig toch maar, tenzij er een van de volgende
dagen een fuuten-pin-up zo brutaal zou zijn om vlak voor mijn lens me, fuuterdefuut, te
komen uitdagen uiteraard.
Ik heb
vandaag de kids terug naar hun eigen nestje gebracht in Wuustwezel. Uiteraard
maak ik dan van de gelegenheid gebruik om mijn ronde te maken tussen de
bewoners van de boerderij. Even naar de schapen en de lammetjes kijken, enkele
van de poezen op de hooizolder fotograferen, woef Kato, Mieke geit, de kleine geitjes
en de koeien groeten en uiteindelijk kom ik dan onvermijdelijk bij mijn
vriendinnen de blondjes. Boer Koen heeft enkele blonde dames in de stal, Brabander
is hun achternaam en je zou kunnen stellen dat ze een maatje meer hebben, ze
zijn een tikkeltje te zwaar om elegant genoemd te worden, maar echte schoonheid
schuilt vanbinnen he, ze zijn de vriendelijkheid zelve, en ze zijn altijd
bereid om te poseren. Sofie stond alleen op een stuk weide te grazen, die
kon niet bij deze shoot aanwezig zijn dus, ze is hoogzwanger en ze krijgt daarom
speciale aandacht. Maar Roos en Klaartje lonkten met al hun charmes naar de
camera, ogenschijnlijk om de fotograaf te verleiden
Kleine
meisjes worden groot ons Marie-Leentje kan op haar dertiende al perfect de spullen
dragen die Josee vroeger pasten
Vorige maand hadden we de gelegenheid om in de fotoclub een studioshoot te
organiseren. Twee van de meisjes uit de kleinkinderenschare waren toen te gast
in huize Pol en Josee en dat waren de ideale modellen, de derde die toen in
volle examenperiode zat kon er jammer genoeg niet bij zijn en nu die tijdens de paasvakantie
enkele dagen is komen logeren kon ik natuurlijk niet anders dan ook haar
eens uitgebreid voor de camera te plaatsen. Een fotostudio of spullen waarmee
ik zoiets kan improviseren, daar kan ik voorlopig alleen nog maar van dromen,
maar als je een beetje creatief bent vind je altijd wel een mogelijkheid om de
fotos te maken die je in gedachten had. Het moet gezegd dat het vrouwtje ook erg
veel credits verdient bij dit soort gelegenheden, niet alleen is zij met haar
ervaring in de showbizz de ideale persoon om onze gelegenheids-modelletjes te coachen
en te sturen, maar zij heeft ook nog een heleboel podiumkledij en andere accessoires
bewaard uit die tijd en die komen nu goed van pas. Dit luipaard-pak mocht na al
die jaren onverhoopt nog eens uit de kast. De inhoud is veel jonger J
Er logeert
weer jong volk in huize Pol en Josee. Met zn drieën zijn ze deze keer om ons
een tijdje te verblijden met hun jeugdig enthousiasme. Wij van onze kant doen
er alles aan om het ze naar de zin te maken en om ze bezig te houden zonder al
te vaak toe te geven aan de verlokkingen van TV en andere tablets. In de buurt
van het Zilvermeer in Mol zijn er talloze wandelmogelijkheden en vandaag hebben
we daar onze portie buitenlucht gehaald. Na afloop gingen we uiteraard ook iets
drinken. Aan de Kleppende Klipper installeerden we ons op het buitenterras maar
na een tijdje realiseerden we ons dat daar nog geen bediening was en zijn we
maar naar binnen gegaan waar we alsnog onze dorst konden lessen, de ene helft
van het gezelschap met fanta, water en cola, de andere met koffie en iets van
de firma Moortgat J. Ik had wel op het terras eerst al enkele fotos gemaakt.
Toen ik
eergisteren door de mist liep en een foto maakte op deze plek had ik me al
voorgenomen dit eens over te doen bij helder weer en met een mooie wolkenlucht.
Grappig hoe je honderden keren ergens voorbij kunt wandelen en dan een mistige
ochtend nodig hebt om je te realiseren dat dit een foto-locatie met potentie is.
Ik heb geprobeerd dezelfde positie te vinden als voor de foto van zaterdag. Facebook-vrienden
die de reeks gezien hebben kunnen proberen te vergelijken. Ik denk dat ik
vandaag een nog iets lager standpunt ( zeg maar ligpunt ) had, deze keer was
het gras niet zo nat en ging ik wél plat op de buik. Phaido dacht blijkbaar dat er iets ernstigs
aan de hand was, want hij probeerde me weer overeind te likken. Het was nog
niet zo eenvoudig om de camera stabiel te houden tijdens die bezorgde
behandeling.
Een
plechtige communie in de familie, dit jaar is Julieke aan de beurt. Om de
communiefotos te maken wordt dan beroep gedaan op pake Pol, en die vindt dat
geweldig natuurlijk. De feestelinge had zelf de locatie gekozen, dansstudio
Balance Health-Center, waar ze een van de toegewijde jonge talentjes is. Toen
we ter plekke aankwamen begreep ik al meteen dat het wel erg moeilijk zou
worden om rustige achtergronden te vinden voor de shots. Spiegels, ramen, welke
kant je ook uitkeek overal waren er wel enkele ongewenste dingen die de rust in
de achtergrond zouden verstoren. Maar goed, je gaat aan de slag en je maakt
alvast enkele proefopnamen. Ik had een klein softboxje meegenomen, maar het
enige gebruik dat ik daarvan gemaakt heb is achteraf, thuis, om op de PC de
witbalans goed te krijgen pipetje in kleurzweem verwijderen en klaar is
kees. De gordijnen die hier nog in worstformaat opgerold zijn werden
uiteindelijk onze redding. Uiteraard wil of mag ik de gekozen opnames nog niet
tonen, maar dit proefje vind ik alvast toch niet verkeerd, fier op onze frisse
prachtige kleindochter.
Ik was er
voor mijn doen ongewoon vroeg uit deze morgen. Extreem hoge druk noopte mij
rond half negen de echtelijke sponde, waar ik inmiddels toch al alleen in lag,
voortijdig te verlaten. Dat komt er van als je de avond voordien alleen maar
ice-tea en cola light gedronken hebt Ik was van plan er nog even terug in te
kruipen toen mijn probleem verholpen was en ik ging dat ook aan Josee
vertellen. Die was ondertussen al fief en wel, druk doende in de woonkamer,
gordijnen geopend, en ik zag mist. Dat veranderde de plannen. Collegas die het
weten kunnen vertellen me tot in den treure dat je de beste fotos in de ochtend
maakt en mist is dan een leuke bijkomstigheid. Voor één keer wilde ik ook wel
eens vroeg op stap gaan. Phaido wist echt niet wat hem overkwam toen het baasje
nog voor 9 uur hem zijn halsband aandeed en aanstalten maakte om aan de
dagelijkse wandeling te beginnen. We zijn met zn tweetjes een hele tijd op
stap geweest, gelukkig ken ik de weg behoorlijk goed in de Smallebroeken want bij
wijlen hing er iets wat men met erwtensoep pleegt te omschrijven. Ik was ook best
tevreden over de foto-oogst maar toch vermoed ik dat om echt mooie mistfotos te
maken er een ander soort mist moet zijn, zon mist die in lagen over het
landschap ligt, dit was meer een alom verspreide nevel. Goed, dat gebeurt
zonder twijfel binnenkort ook nog wel ooit en dan sta ik misschien nog wel eens
vroeg op. Voorlopig dus dit plaatje van de Smallebroeken in de mist.
Na de
wekelijkse wandeling met de bewoners van Hoevezavel wilden we nog even over Fiesta
Europa, de vreemde-landen-markt lopen aan het Kerkplein in Lommel. Josee deed
de nodige inkopen en ik vermoed dat ik morgen weer proefkonijn mag spelen, met
de nadruk op proef. Ondertussen liep ik achter mijn fototoestel aan en tussen
het vastleggen van de aankopen van vrouwlief door had ik ook oog voor alle
mogelijke andere interessante onderwerpen. De orgelman kon ik natuurlijk niet
voorbij lopen. Het is niet het genre waar ik een hele carrière lang mee bezig
geweest ben, maar een van mijn geliefde uitspraken indachtig er zijn maar
twee soorten muziek, goede en slechte kon ik niet anders dan de man enkele
minuten mijn volle aandacht schenken. Wat hij ten gehore bracht was trouwens
niet wat je zou verwachten uit zon draaiorgel. Het engelse sing-along repertoire
uit de 50-er jaren kwam voorbij en nadat ik al genoten had van Sweet Georgia
Brown, Aint she sweet en andere Mack the knifes, tunes die de artiest allemaal
in onvervalste veaudeville stijl luidkeels meezong, vond ik dat ik hem maar
eens moest fotograferen. Voor al Uw feesten en partijen: Cyriel uit Wittekerke
!!!
Er zijn zo
van die fotokansen die je niet kunt laten liggen. Toen we deze middag terug
kwamen van de wandeling door de Dressenstraat en bijna terug in de Hoogstraat
waren stond daar een seringenstruik die net nog niet in volle bloei gekomen was
uitdagend in het tegenlicht. De zonnestralen speelden zo mooi langs de
bloemknopjes dat je wel stekeblind moest zijn om dat niet te zien. Dit was bij
wijze van spreken een oorverdovende kreet: Fotografeer mij, fotografeer mij
!!!
Normaal gezien vind ik zon zwarte plastic afsluiting waar de struik langs
groeide spuuglelijk, maar in dit geval was het de ideale achtergrond. Het
strijklicht in de donshaartjes op de stengels en de spinrag tussen de takjes en
bloempjes werden er des te beter zichtbaar door. Als ik thuis een
studiosituatie had moeten creëren om dit te fotograferen zou ik het precies op
deze manier gedaan hebben en nu was het er zo maar, gratis langs de weg. Doodjammer
dat ik dit niet op A3-formaat kan tonen maar ook met deze maximum toegelaten 1,5Mb
twijfelde ik er geen seconde aan dat dit mijn foto van de dag zou zijn.
In de
periode van de Vlaamse voorjaars-wielerklassiekers is telkenjare ook de
Scheldeprijs gepland. Tussen de ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix komt er
meestal de fine-fleur van het wielerpeloton aan de start, die zijn dan toch in
de buurt he. Ze komen ook ieder jaar weer door Lichtaart en ik ga dan ook elke
keer kijken, met de camera natuurlijk. Vandaag had ik me een plaatsje
uitgezocht tegenover pizzeria La Torre, waar de renners, komend van Tielen, aan
de verkeerslichten rechtsaf moesten, om zo verder via de rotonde even verderop richting
Poederlee te rijden. Omdat ik wel wist dat ze tegen een iets lagere
snelheid uit de bocht zouden komen gokte ik er op dat daar enkele goede shots te maken waren.
Sportfotografie, het is weer eens iets anders
Zes vluchters hadden enkele minuten voorsprong en daar had ik al enkele fotos
van gemaakt. Maar als je het wielrennen
volgt dan weet je dat die enkele kilometers voor de finish wel weer gegrepen
worden door de jagende groep en zo gebeurde ook zag ik, terug thuisgekomen, op
TV. Veel meer indrukwekkend vond ik de manier waarop het grote peloton dat de
achtervolging had ingezet als een orkaan voorbij geraasd kwam. De motard op de
Kawasaki die traditiegetrouw voor de renners uit rijdt moest flink aan het gas
draaien om ze uit zijn rug te houden. Een deel van de meute, waarbij ik, in
zijn Giant truitje, ook de toekomstige winnaar Kittel zie, ging ook hier aan de
verkeerde kant van de vluchtheuvel de bocht in en enkele seconden later kwamen
die mannen vlak voor mijn neus het tweede deel van mijn reeks fotos verknallen.
J
Toch was ik helemaal niet ontevreden over de oogst die ik ondertussen al had en
waaruit ik mijn foto van de dag moest kiezen
