Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-12-2013
11 december Superhond
Tijdens de
dagelijkse wandeling komen we langs enkele plekjes die voor Phaido
onweerstaanbaar zijn blijkbaar. Hier wil ie telkens weer even het bos in en als
we hem dan roepen komt ie ook weer elke keer over deze gevallen boom springend
naar ons toe gelopen. Ik heb eergisteren ook al eens geprobeerd deze foto te
maken, maar met de 17-70 op de body en helemaal ingezoomd, was f 4 het grootst mogelijk diafragma. Met
het weinige licht in het bos in dit seizoen kwam ik bij ISO 1600 hoger kan ik
echt niet gaan met de 50D uit op een sluitertijd van 1/800 en aan Phaido
vragen om wat langzamer te lopen was onbegonnen werk. Geen enkele opname was
dus echt scherp. Vandaag had ik daarom mijn meest lichtsterke lens er op gezet, de
50 mm f 1.4, en gewapend met statief, draadontspanner en een duidelijk plan zou
ik dat eens overdoen. Eerst had ik de camera op statief gezet en manueel
scherpgesteld op de boomstam. Toen kwam het er op aan af te drukken precies op
het moment dat Phaido er over zou springen, daarvoor had ik dus de
draadontspanner nodig, dan had ik beter zicht op mijn aanstormend onderwerp. Gelukkig
is Phaido een superhond en vond hij het niet erg om een tiental keren hetzelfde
spurtje er uit te persen, het vrouwtje aan de ene kant van de heuvel en ikzelf bij
de camera aan de andere kant. Uiteindelijk waren er enkele shots bij die goed
genoeg bleken. Bij f 1.8 en ISO 1250 kwam ik uit op een sluitertijd van 1/3200
en dat was snel genoeg om zelfs een supersonische Phaido in de beweging te
bevriezen. Door de achteraf toegepaste ruisreductie is het resultaat toch iets
softer geworden dan ik wilde, maar daar doen we later wel eens iets aan, als ik
een full-frame zal hebben het is binnenkort Kerstmis en ik speel zelf Kerstman.
J
Het lijkt wel alsof alle fotografen dezer dagen beslist
hebben het internet te overladen met mooie kleurige zonsondergangen. Zowel op
facebook als op flickr als op Zoom.nl en op alle andere sites waar ik toevallig
verzeil tijdens mijn omzwervingen in cyberworld komen er prachtige avondluchten
voorbij. Ik kon dus niet achterblijven. Toen we deze avond, iets over vijf uur,
van Wuustwezel naar huis reden - we hadden de kleinkinderen van school gehaald
en veilig thuis afgeleverd - zag ik dat de hemel toch wel erg opvallend kleurde
in het westen. In de hoop ergens een fotografeerbaar plekje te vinden met één
of ander voorgrond-object ben ik in de buurt van Loenhout dan maar zonder veel terreinkennis en
op goed geluk een zijstraatje ingedraaid. Deze rij bomen leek me al meteen een
geschikt onderwerp. Het moest wel uit de losse hand want ik had geen statief
bij, maar al steunend tegen de wagen lukte het toch nog om met ISO 800, f 3,5
en 1/60 de boel voldoende scherp te houden. Lang leve de beeldstabilisatie J
Het is rijkelijk laat natuurlijk, Sinterklaas is al enkele
dagen terug naar Spanje, maar toen ik deze avond Phaido nog even uitliet in de
tuin zag ik de maan door de bomen schijnen en ik moest onwillekeurig aan het
liedje denken. De kronkels in de menselijke geest zijn vaak ondoorgrondelijk
want bijna tezelfdertijd wist ik dat ik dit wilde fotograferen. Hoe begin je
daaraan? Flitsen wilde ik niet, dus ben ik even terug naar binnen gelopen,
camera en statief mee naar buiten gesleurd, en een zaklamp. Na dat ik met
behulp van de flash scherp gesteld had op de boom heb ik de sluiter 30 seconden
open gezet terwijl ik boom en omgeving met de zaklamp bescheen. Dit is het
resultaat. De maan die wazig door de lichte sluierbewolking net niet voor
overbelichting zorgt en de gele gloed van de straatverlichting in de verte zorgen
samen voor een heel aparte sfeer. De zaklamp
was net voldoende om ook vooraan een beetje licht te hebben. Ik zit ondertussen
al andere toepassingen van dit procedé te bedenken J
Als je dan een foto maakt van de kerstversiering thuis, dan zou
het logisch en normaal zijn dat je kleurtjes laat zien, en toch vond ik ook
hier weer de zwart wit omzetting sterker. Het origineel, in full colour, zal ik
wel op facebook gooien tussen alle
andere shots die ik vandaag maakte van de activiteiten van het vrouwtje.
Als Josee aan de kerstversiering begint heb ik daar meestal weinig inbreng in.
Hooguit mag ik op de ladder om de hoogste, voor haar onbereikbare dingen op te
hangen, en met elektriciteit heeft ze ook weinig affiniteit. Goed, ik zie haar
dan bezig en uiteraard is het fototoestel nooit ver weg, maar als een deel van
het project afgewerkt is wordt wel mijn mening gevraagd. Zeg maar, de
omgekeerde wereld van wat er meestal gebeurt als ik mijn fotos bewerkt heb. Het
venster aan de straatkant, klaar zijnde, vond ik zeer smaakvol in groen en
zilver. Jammer voor de kleurenkijkers maar dat zie je niet in zwart wit
natuurlijk, ook hier ging het me bij de foto evenwel meer om de lichtinval,
o.a. op haar favoriete zetel, dan om de kleuren, die alleen maar afleiden.
Ik had de 90 mm macrolens op mijn toestel gezet voor de
dagelijkse wandeling. Enerzijds beperkt dat de potentiele onderwerpen maar je
dwingt jezelf zo om anders te kijken en creatief om te gaan met je fotografie,
anderzijds kan ik absoluut niet klagen over de scherpte van deze lens met vast
brandpunt, de beperkte scherptediepte schept daarenboven weer andere leuke
mogelijkheden.
Voor kleine beestjes moet je in deze tijd van het jaar niet meer in het bos
zijn, maar gelukkig leent een macrolens zich ook voor andere dingen, zoals daar
zijn: planten, bladeren, paddenstoelen, schimmels enz. enz Ik kon enkele zwavelkopjes,
elfenbankjes en een totaal afgetakelde kastanjeboleet verschalken, maar echt
fris waren die niet meer, het meeste aandacht had ik voor de laatste kleurrijke
herfstbladeren. Nu het herfstlover uitgedund is tot nog enkele spaarzame
eenzame blaadjes zijn totaalbeelden al veel minder interessant en zodoende ging
ik voor de details. Deze eikentak die onder de hoge dennenbomen om mijn
aandacht schreeuwde vond ik een prima doel om er even de camera op te richten. Diafragma
2,8 zorgde er voor dat het grote kontrast tussen lucht en donkere takken in de
achtergrond flink getemperd werd - het had wat mij betreft nog iets rustiger
gemogen maar je kunt niet alles willen J
- en met een beetje inflitsen kreeg ik de onderkant van de bladeren toch
voldoende belicht.
Het hoeft niet altijd groot en spectaculair te zijn, schoonheid schuilt ook
vaak in de simpele dingen, je moet het alleen maar willen zien.
Er zijn zo van die dagen dat het meezit, mooi licht, mooie
luchten en precies op het goede moment ergens langs gewandeld komen. In deze
tijd van het jaar krijg je zeer lange schaduwen door de laag staande zon en de
bomen achter mij zorgden voor een bijzonder schouwspel. Je hoeft geen fotograaf
te zijn om te zien dat dit als het ware glijbanen zijn die de blik naar achter
in het beeld trekken. Het enige probleem om dit soort situaties te fotograferen
is meestal dat je eigen schaduw er ook op staat. Ik heb dus geprobeerd mijn
weelderig lichaam zo te positioneren dat het in de schaduw van enkele bomen
verborgen zat, maar op de een of andere manier waren die bomen toch net niet
dik genoeg J (
of kunnen we dat ook anders uitdrukken? )
Waar blijft ie nu weer ? Met zn tweeën staan ze te wachten tot ik bijgebeend ben. Phaido
begrijpt ook niet waarom ik altijd achterblijf en dan met dat zwarte ding voor
mijn gezicht in zijn richting lijk te wijzen. Hij is langs Josee gaan staan en
maakt zich zo groot mogelijk om beter te kunnen zien.
Dit is het brugje over de Rulloop aan de ingangspoort naar de Hoge Rielen,
langs de kant van Kasterlee. Op dit punt moeten we kiezen of onze dagelijkse
wandeling er nog een extra lus bij krijgt, of dat we gewoon rechtsaf slaan om
terug richting huis te trekken. Hier moeten ze wel op me wachten als ik weer
druk aan het fotograferen ben.
Ik vermoed trouwens dat ik alle fotogenieke plekjes op onze vaste ronde wel al
ooit gefotografeerd heb, maar een foto van dit brugje met Phaido die zijn
voorpoten op de reling legt om te zien waar baasje blijft had ik nog niet
Woensdag, kleinkinderen-dag, das vaste prik wat betreft de
Herentalse tak van het nakomelingschap alleszins. We hadden eerst grote zus
afgezet bij Balance Health Center voor de balletles en daarna waren we met de
wagen een eindje verderop gereden om een frisse wandeling te ondernemen rond
het Zwart Water. Phaido en Jefke, dat
jonge grut, die stoeiden en spurtten er op los, terwijl oma en pake Pol rustig
de mooie paadjes volgden.
Plotsklaps zagen we in de verte, tegen een boom geleund, nog een tweede Jefke
staan, en Jefke één wilde natuurlijk graag gaan kennismaken. Na een korte
vriendschappelijke babbel hoorden ze boven zich een stemmetje: Hallooo, ik ben
hier , en daar zat warempel nog een derde Jefke op een tak van de boom
Gelukkig had ik het fototoestel in aanslag en kon ik het tafereeltje
vastleggen.
Het kan ook zijn dat dit verhaal helemaal verzonnen is natuurlijk en dat ik me
een beetje heb zitten amuseren met de mogelijkheden van het gebruik van lagen
in Photoshop
We hebben nog een extra heerlijke zonnige late herfstdag
gekregen, best frisjes, dat wel, maar ideaal wandelweer. We hebben er van
geprofiteerd om naar Turnhout te rijden en het pad rond de Melle nog eens te stappen,
zon goede twee-en-halve kilometer
wandelplezier. Het was er best druk trouwens, er waren nog een aantal
liefhebbers die van deze waarschijnlijk laatste mooie dag gebruik maakten om er
op uit te trekken. Phaido was ook van de partij natuurlijk en tussen de vele
fotos die ik weer maakte zitten er wel enkele die in aanmerking komen voor de
jaarlijkse kerstkaart Hier poseert ons
wandelvriendje voor een doorkijk naar de wijdsheid van de plas en het landschap
er omheen.
Frank had het gezegd op TV: Profiteer maar van dit weer
want het zal niet blijven duren . Dit soort aansporingen hebben wij eigenlijk
niet nodig om de wandelschoenen aan te trekken, wel zorgde het er misschien
voor dat de tocht vandaag net iets langer werd dan gewoonlijk en dat we eens
een andere kant uit trokken.We zijn met
Phaido aan de overzijde van de Kasterleesteenweg gaan wandelen, richting Hoge
Mauw en Kabouterberg. Vanouds is de Kabouterberg een populaire bestemming voor
ouders en grootouders die een dagje natuur willen beleven met de kroost. Wij
hebben er zelf ook ettelijke dagen gesleten met onze eigen kinderen en meer
recent met de kleinkinderen en we kennen er alle paadjes en plekjes. Maar ook
voor de hondjes is dit een leuke bestemming natuurlijk. In dit seizoen lopen er
niet veel kinderen en bezorgde ouders in de weg en dus vonden wij dit de
geschikte tijd om Phaido eens te laten kennismaken met een stukje Kasterlee dat
voorlopig nog onontgonnen gebied was voor hem. De vele luchtwortels van de
dennen wijzen er op dat de duinen van de Kempense heuvelrug hier vroeger hoger
waren en een kombinatie van natuurlijke wind-erosie en intensieve recreatie
heeft gezorgd voor die bijzondere fenomenen.
Ik heb dit al vaker gefotografeerd en ook vandaag kwam ik met een flinke oogst
thuis. Nadat ik wat had zitten experimenteren met allerlei bewerkingen kwam ik
plots op het idee dat de beste manier om deze bizarre wortels te tonen
misschien wel een pittige zwart-wit omzetting zou zijn dan word je alvast niet
afgeleid door kleur, en gaat het alleen maar over de vorm. Ik heb dus Nik
Silver Efex-Pro 2 hier maar eens op
losgelaten.
Tijdens deze derde en laatste dag van ons weekendje
Moezelstreek, had ik voorgesteld een wandeling door het Dortebachtal te doen,
uiteraard had dat iets met een van mijn hobbies te maken. Op de site Geocaching.com
had ik gezien dat daar een erg mooie multicache was gelegd en daar wilde ik wel
eens naar op zoek. Prima gelegenheid om nog wat meer vrienden aan te steken met
het geocaching-virus. Ik had er meteen bij verteld dat ik in de omschrijving ook
gezien had dat het een zeer zware wandeling dreigde te worden en de
weersomstandigheden waren niet echt van dien aard om juichend de wandelpaden op
te trekken. Toch waren we met zn twaalf om de tocht aan te vatten. De overige
vier uit het gezelschap hadden er voor gekozen de Reichsburg in Cochem te gaan
bezoeken. Maar goed dat het een beetje fris was trouwens want we hebben gezweet
!!! Zwaar was het inderdaad, steil, smal, vaak glibberig en eigenlijk soms ook
wel een beetje gevaarlijk. Maar we slaagden er in zonder averij tot bij de
eindlocatie te raken en ondanks de aanslag op onze fysieke capaciteiten vond
iedereen het een van de highlights van ons verblijf.
Na de vondst en het loggen waren we nog niet aan het einde van ons avontuur. Het
paadje waarlangs we weer terug naar Klotten afdaalden werd steeds maar steiler
en smaller en op het einde was het zelfs de naam paadje niet meer waard. De
laatste meters was er zelfs geen paadje meer, en dat is waar ik deze foto
maakte. Je zou het teambuilding kunnen noemen.
Als het over wijn gaat wil ik graag een woordje meespreken.
Met ons vriendenclubje op weekend aan de Moezel stond er uiteraard een bezoek
aan een wijnkelder met rondleiding en jawel, een wijnproeverij op het
programma. Josee is niet zon liefhebber en Phaido is al helemaal niet
geïnteresseerd, dus die waren met zn tweetjes in het hotel gebleven, maar ik
liep op de eerste rij he
Toen onze gids voorstelde met mijn toestel een foto te maken van onze groep
ging ik daar graag op in, dan sta ik er zelf ook eens op Je ziet overduidelijk
dat de stemming opperbest was na de tiende soort en lijkt het maar zo of was
het inderdaad ook waar dat de beste wijn op het laatst geschonken wordt?
Ik ben er ondertussen toch maar mooi in geslaagd enkele van de mede-moto-club-leden aan te steken met het geocache-virus. Het was zeker een bijzondere gewaarwording toen ik alvast als eerste van de groep een welkoms-wijntje aan het nuttigen was en de anderen me kwamen vragen eerst "mee een cachke te gaan zoeken" vooralleer in de andere geneugten te duiken... Gedeelde vreugde is dubbele vreugde he. We hebben 'm gevonden!!! In Klotten aan de Moezel ( let wel, met dubbele "t" ) is voor ons team niks meer onvindbaar. We gaan zo meteen onze vondst vieren met alles wat drinkbaar is hier... en ik vrees ( ben er van overtuigd ) dat ze hier wel een en ander in huis hebben...
Balance Health Center, het dans- en fitness-instituut waar
het vrouwtje, schoondochter en kleinkind wekelijks aan de conditie, de lijn en
de dansvaardigheden werken is toe aan een nieuwe website. Zaakvoerder Tim -
vorig jaar ben ik met hem doorheen America gereisd om zijn Race across America te
fotograferen - had mij gevraagd om wat fotos te maken en dus ben ik daar vandaag
mee bezig geweest. Actie dans, actie fitness, de diverse ruimtes en dan kom je uiteraard ook terecht in het
café. Het zal wel geen toeval zijn dat ik daar het meeste tijd spendeerde.
Natuurlijk maak je binnen zon opdracht ook de nodige detail-fotos en toen ik
deze rij bieren-op-fles, als illustratie van de bierkaart, zag staan was dat
een voorzet voor open doel. Ik ben de laatste tijd nogal vaak bezig met scherptediepte
en als onderwerp leende zich dat daar perfect toe. Ik stelde met een groot
diafragma ( f2.8 ) scherp op het derde flesje, niet dat Hoegaarden mijn ding is
maar voor het experiment wijk je al eens van je leefregel af. Dan zie je hoe
zelfs de kriek vooraan al een beetje onscherp is en voorbij de Leffe wordt het
helemaal vaag. Er tussen, in de verminderende scherpte ( symbolisch ? ) zitten
enkele flesjes die ik als consument zeker niet zou versmaden, mijn voorkeur
voor Duvel in flesje nummer zes is genoegzaam gekend, maar ook de beide
Maredsous-brouwsels in nummer vier en
vijf, de Karmeliet in acht en de Sint Bernardus in negen mogen ze mij altijd
presenteren. Niet dat ik die vandaag ook
allemaal geprobeerd heb, maar na volbrachte taak heb ik er toch één genuttigd.
Je mag drie keer raden welke J
Ik ben deze middag tot aan de Dekshoevevijver gefietst. Lang
geleden dat ik daar nog eens was gaan rond kijken. Ook in dit seizoen is er nog
een overdaad aan vogelsoorten te spotten merkte ik. Eendjes, allerlei soorten ganzen,
fuuten, een zilverreiger, meeuwen en veel klein grut en diverse aalscholvers
kreeg ik te aanschouwen. Bijzonder die laatste soort lijkt zeer goed
vertegenwoordigd hier zo lijkt het, waarschijnlijk tot grote frustratie van de
plaatselijke vissers die knarsetandend moeten toezien hoe die zich te goed doen
aan het visbestand van de plassen. Door de uitgestrektheid van de waterpartijen
is het trouwens redelijk moeilijk die beesten goed in beeld te krijgen want,
slim als ze zijn, blijven ze steeds de wacht optrekken in een van de bomen op
de eilandjes en tot nader order is dat verboden terrein voor de wandelende,
sportende of fotograferende bezoeker. Toen ik twee exemplaren in één boom zag
zitten heb ik toch eens aangelegd. Twee aalscholvers in één foto, die kans
krijg je ook niet alle dagen. Ondanks de 300 mm op de Eos bleek het net te ver om
juichend veel details van de veelvraten te kunnen vastleggen, maar als
compositie vond ik het wel het fotograferen waard, ook al omdat de bovenste zo
mooi in het zonnetje zat.
Als je dus een giga zoomlens ter beschikking hebt, een 500 mm of zo, en dan
liefst nog met een dikke converter er op, en je zoekt een plek om aalscholvers
te fotograferen, dan is de Dekshoevevijver in Geel, ook bekend als de Kasseman
of de gemeentelijke visvijver, de place to be als het weer nog eens vriendelijk
wil zijn de komende dagen
Om mooie natuur- en landschaps-fotos te maken hoef je niet
ver te reizen, zeker niet in dit seizoen. De herfst heeft me al een heleboel
prachtige plaatjes opgeleverd. De dagelijkse wandelingen met Phaido renderen
mag je wel stellen. De Smallebroeken is de naam van een rustig landelijk
veldweggetje in de groene omgeving tussen Lichtaart, Kasterlee en Tielen.
Gisteren had ik het er ook al over, in
de verte ga je links een paadje in als je bij de Shetland ponies wilt geraken. Dat
was vandaag niet aan de orde, ik vond dit beeld mooi genoeg om er de camera
voor uit de tas te halen, even na te denken over een geschikte compositie en
dan enkele keren af te drukken. Een shot meer of minder kost niks extra in de
digitale fotografie he. Als ik heel eerlijk ben dan was het eigenlijk in
werkelijkheid toch een beetje somberder dan het op deze foto lijkt, maar met de
hulp van Photoshop en natuurlijk mijn onmisbare Nik-filters kon ik de
herfstkleurtjes toch net iets meer verzadiging en kontrast meegeven om zodoende
een warmere sfeer neer te zetten.
Als we langs de Smallebroeken richting Rulloop wandelen zien
we dagelijks in de verte onze vriendjes de Shetland Ponies, het is een bonte
grote groep, ik tel er meestal een stuk of tien. Ze grazen in een
achterliggende weide en we gaan niet elke keer even goede dag zeggen, we moeten
dan namelijk via een klein paadje de normale wandelroute verlaten, maar op zn
tijd willen we toch wel eens wat dichterbij gaan om te zien hoe het er mee
gaat. Het zijn vriendelijke en nieuwsgierige dieren, de hele kudde van op
afstand fotograferen is niet zo makkelijk want als ze me zien komen zijn ze
meestal sneller bij de afsluiting dan ikzelf en dan komen ze ongevraagd voor de
camera lopen om zodoende een totaalbeeld onmogelijk te maken. Ook vandaag moest
ik enkele keren opschuiven en van positie veranderen voor ik deze twee ongehinderd
in beeld kon nemen. Om de indruk te wekken dat de foto van binnen in de wei
gemaakt is moest ik over de draad leunen en mijn armen zo lang als mogelijk
maken. Vanuit dit laag standpunt ( of moet ik in dit geval hangpunt zeggen? )
kon ik uiteraard niet door het oculair zien, dus moest ik min of meer op het
gevoel richten, enkele keren afdrukken en hopen dat de automatische
scherpstelling zn werk goed zou doen. Snel op het schermpje kijken was
voldoende om te constateren dat het resultaat best wel aanvaardbaar was. Thuis heb
ik m wel nog even door Photoshop moeten halen om de horizon recht te zetten, gepast
te kadreren en de belichting te optimaliseren, maar zoals al vaker aangehaald:
ook dat hoort bij de hedendaagse fotografie.
Zondagavond staat in onze agenda steevast als bezet aangeduid.
Okee, het gebeurt wel eens dat er een andere verplichting opduikt waar we echt
niet onderuit kunnen, maar normaal gezien gaan we dan met de vrienden iets
consumeren in een van de kroegen in de buurt. Café De Pelleman is een van de gelegenheden
waar we graag belanden. Ook vandaag was dat de plek van afspraak.
Jef, of moeten we zeggen Vokke Pelleman, de kastelein, is iemand die altijd wel
interessante weetjes en anekdotes te vertellen heeft en hij maakt ook tijd voor
zijn stamgasten. Als hij dan bij ons gezelschap aan tafel komt zitten zijn we
altijd wel nieuwsgierig naar de nieuwtjes en de grappen die hij voor ons in
petto heeft.
Ik kon van op de plaats waar ik zat met de 17-70 net de kop van de stamtafel in
beeld nemen. De andere leden van het gezelschap zullen het me wel niet kwalijk
nemen dat op deze plaat alleen maar Jef Kiek, Josee, Weeltje en Carine staan die
met volle aandacht aan de lippen van onze cafébaas hangen. Bij een volgende
gelegenheid ga ik wel eens aan het andere eind van de tafel staan, dan komt de
andere helft ook in beeld J
Bij het begin en aan het einde van onze dagelijkse wandeling
komen we voorbij deze afsluiting. De tuin waar we langs lopen zit binnenin al
helemaal vol herfst veronderstel ik. Hoewel de bewoners hun best hebben gedaan
om al dat schoons op te sluiten en voor zich zelf te houden zie je op deze foto
dat de natuur altijd wint. De herfst kun je niet opsluiten, die zoekt en vindt
wel een uitweg. Doorheen de spleten, kieren en gaatjes komt de kleurenpracht
toch al naar buiten en zo kunnen voorbijwandelende fotografen daar ook van
genieten J
Voor deze foto werd ik een beetje geïnspireerd door iets wat
ik eerder deze week op een fotoblog zag, ik geef het toe. Dit is mijn toch
enigszins afwijkende versie daarvan. Een andere reden om de macrolens nog eens
boven te halen is dat ik vorige donderdag een gesprek had met een van de leden
van onze fotoclub die er aan denkt er een te kopen. Ik vertelde haar over de
specifieke eigenschappen en meer bepaald over de scherptediepte.
Dat je met een macrolens ook andere onderwerpen in beeld kunt nemen dan de
bloemetjes en de insectjes is wat mij betreft al lang duidelijk. Deze namiddag
ben ik eens met enkele spijkertjes aan het stoeien gegaan. De precieze
nederlandse benaming van die dingen ontgaat me, vroeger noemden we dit in het
dialect klompenagelkes. Ik ben trouwens op 1 april ooit door mijn vader naar
de winkel gestuurd om 100 gram klompenagelkeszaad, maar dit terzijde
Experimenteren met scherptediepte is iets wat ik altijd al fascinerend gevonden
heb sedert ik wat meer serieus met fotografie bezig ben. Dan is de macrolens
daarvoor het instrument bij uitstek natuurlijk.
Op deze grijze namiddag heb ik dus het bakje waarin ik alle oude vijsjes,
schoefjes en dies meer bewaar eens uit het rek gehaald en ik heb daaruit alle
soortgelijke spijkertjes gezocht en dicht bij elkaar rechtop op de tafel gezet.
Het deed me trouwens denken aan een groep mensen, - we zijn ook allemaal gelijk, maar toch zo
verschillend - meer specifiek misschien
aan een zangkoor. Bekeken door de
macrolens merk je hoe klein het gebied met volle scherpte is. Ik heb gefocust
helemaal vooraan op de sopranen en de alten en dan zie je hoe op de derde rij,
zeg maar anderhalve centimeter verder naar achter, alles al behoorlijk onscherp
wordt en helemaal achteraan, bij de bassen en de tenoren, nog eens een
centimeter verderop, zijn er alleen nog maar vage schimmen. Toch is dit
gefotografeerd met diafragma 14, een waarde waarmee je bij een gewone groothoek
bvb. alles van hier tot Oostende scherp hebt bij wijze van spreken