Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
26-10-2013
26 oktober Herfst
Licht, daar
gaat het om in de fotografie.
Dit is een plek waar we zo ongeveer elke dag voorbij wandelen met Phaido
tijdens ons rondje Smallebroeken. De immer naar mooie komposities speurende
hobbyist in me heeft de ogen altijd wagenwijd open om eventuele fotogenieke
mogelijkheden te onderkennen. En dan zie je dit. De lage herfstzon is nog net
krachtig genoeg om doorheen de al fel uitgedunde bladeren de herfstkleuren van
mooi tegenlicht te voorzien. Het mysterieuze donkere bos en de heiige doorkijk
naar de er naast liggende wei kunnen het herfstgevoel alleen maar vergroten. Een
percentje meer nevel zou de voorzichtig in beeld kruipende lichtharpen ook nog een
beetje duidelijker gemaakt hebben, maar je kunt niet alles willen natuurlijk.
Humor is
overal. Je moet het alleen maar zien ( of willen zien ).
Neem nu vanmiddag. We hadden de Gijmelberg bij Aarschot uitgezocht voor onze
dagelijkse wandeling met Phaido, niet toevallig omdat daar een en ander
verborgen zat natuurlijk. Zien we daar dat bord. Het staat er echt. Ik zweer
het, het is er niet in gephotoshopped ( dat was een klein kunstje geweest
trouwens ), neen, er staat wel degelijk Alleen voor notarissen. Nu kan ik me
nauwelijks voorstellen dat het speeltuintje in de achtergrond daarmee bedoeld
wordt, dus het slaat wel degelijk op die glasbak. Het is uiteraard van oudsher
geweten en gekend dat de notabelen van een dorp of stad, zeg maar de dokter, de
burgemeester, de pastoor, eventueel de onderwijzer en natuurlijk de notaris,
verantwoordelijk zijn voor een niet gering percentage van de wijnconsumptie van
de gemeenschap. Maar om nu een glasbak te zetten alleen voor notarissen, dat is
voor mij een brug te ver.Ze hebben er
nota bene een sticker opgeplakt van wat de notarissen wel en niet mogen drinken.
Wat niet mag kon ik van op die afstand niet goed zien, interesseert me ook
nauwelijks, maar wat wel mag, dat is rode wijn, ik meen een bierflesje te
herkennen en witte wijn of bubbels. Over discriminatie gesproken. Ik ga aan het
gemeentebestuur van Kasterlee vragen een glasbak te plaatsen met het opschrift
Alleen voor gepensioneerde muzikanten met een afbeelding van een
Duvel-flesje er op.
Het gebeurt
niet zo vaak dat ik voor een dame op de knieën ga. Ik kan me zelfs niet
herinneren of ik dat gedaan heb toen ik Josee ten huwelijk vroeg alweer zon 44
jaar geleden Zal wel niet, want het was van moetens. J
Soms gebeurt het dat je dermate overweldigd bent door een jonge schoonheid dat
je toch een knie op de grond zet, al is het maar om een iets lager standpunt in
te nemen bij het fotograferen. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik
eigenlijk van in het begin een dikkeneuzenfoto in gedachten had. Dat is het
effect wat je krijgt als je te dicht bij je onderwerp zit bij een portretfoto,
dan worden de onderdelen die het dichtst bij de camera zijn buiten proportie
vergroot. Bella was nieuwsgierig genoeg om er in te trappen vrouwen he.
Het is vrij
logisch dat iedereen die zich al dan niet professioneel met fotograferen
bezighoudt dezer dagen herfstfotos maakt. Je ziet ze dan ook in alle maten en
gewichten opduiken in tijdschriften, achtergronden, websites en andere sociale
media. Origineel uit de hoek komen wordt behoorlijk moeilijk tussen alles wat
voorbij komt. Ik heb het vandaag eens als volgt geprobeerd.
Dit is een foto van de spiegeling van Phaido in een plas, en die heb ik dan 180°
gedraaid. Alleen de spiegeling is zichtbaar, je wordt dus op het verkeerde been
gezet door het feit dat Phaido onder water lijkt te lopen en, in tegenstelling
tot wat wij gewend zijn te zien, de bovenkant van de foto dichterbij lijkt dan
de onderkant. De afbeelding van de echte Phaido op de foto heb ik er dus
afgeknipt. De herfstsfeer blijft volgens mij ook op deze manier voldoende aanwezig.
De titel Onderwaterhond dekt uiteraard de lading niet, maar die vond ik wel
goed klinken J
Hij is het
aan het leren onze Phaido. Uiteraard gaat ie mee als het baasje op geocache
jacht gaat. Ik heb de indruk dat ie begint te begrijpen dat ik iets zoek als ik
met de GPS in de hand ergens de omgeving aandachtig begin af te speuren. Hij
doet dan ook of ie, net als ik, heel intens bezig is, maar voorlopig is het nog
weinig doelgericht, hij krabt wel wat in de grond en snuffelt aan stammen en
struiken maar het echte slimme speurwerk moet ie nog in de neus krijgen. Als ik
dan uiteindelijk gevonden heb wat ik zocht is ie wel even opgewonden en wil ie
ook zien wat er in zit. In dit geval was het een behoorlijk grote cache vandaag
in het Pidpabos. Ik had nog enkele travel-bugs in mijn bezit en die kunnen van
af hier verder hun reis voortzetten de wijde wereld in. Eerst moet Phaido nog
eens goed de geur opsnuiven je weet maar nooit wat ie daar in de toekomst mee
doet.
Het is
herfsttijd, paddenstoelentijd.
Ik durf mezelf zeker niet als paddenstoelenkenner te betitelen. Zoals iedereen
weet ik dat er giftige en niet giftige soorten zijn, dat het vaak moeilijk is
te bepalen welke eetbaar zijn en welke niet en dat er een grote kans op vergissingen
is, zelfs bij absoluut als veilig ingeschatte soorten. Josee is ooit in het
ziekenhuis beland na het nuttigen van een portie zelfgeplukte kastanjeboleten
of eekhoorntjesbrood daar zal wel een vermomde satansboleet tussen gezeten
hebben. Als je geen expert bent blijf je er beter af dus.
Zwavelkopjes zie je overvloedig op dood hout in onze bossen en, wat minder
geweten is, helaas zijn die redelijk giftig. Enkele van hun naaste verwanten en
look-alikes staan dan weer bekend om hun hallucinerende werking en die worden
in de volksmond paddos genoemd. Daar liggen dan ook problemen op de loer omdat
onwetende paddo-zoekers wel eens de verkeerde paddenstoelen zouden kunnen plukken in
de hoop een heerlijke trip te maken. Dat zou dan wel eens een trip naar het
toilet kunnen worden
Ik zal me dus vooralsnog maar beperken tot het fotograferen ervan.
Ik volg het nieuws via diverse kanalen. Limburger van
geboorte maar al meer dan een half leven in de provincie Antwerpen wonend, kan
ik het toch niet laten van tijd tot tijd eens op de site van hbvl ( Het Belang
Van Limburg ) te kijken, zeker als mij dat door Limburgse vrienden wordt
ingefluisterd. Zo lazen wij dat er vorige week in Winterslag bij Genk een grote
pompoenwedstrijd was en dat de winnende pompoen van ene G.V. uit Genk maar
liefst 99 kg woog. Ze noemden dat een reuzenpompoen. Ocharme.
Laat het nu toevallig deze week pompoenmarkt zijn in Kasterlee en ook in ons
eigenste niet voor niets pompoendorp genoemde woonplaats is er bij die
gelegenheid een internationaal gerenomeerde pompoenweging. We zijn niet tot het
einde gebleven, maar rond de tijd dat wij besloten een frisse pint te gaan
kopen in een van de vele horecagelegenheden stond de teller van de koploper op
net iets onder de 600 kg en toen moesten de echt zware kanonnen nog komen. Ze
kunnen daar in Genk precies toch beter voetballen dan pompoenen kweken he. Op de
foto zie je de spanning op de gezichten van de toeschouwers, de leden van het
pompoengenootschap en enkele zware jongens die nog liggen te wachten op de
weging.
Aan de lange rij dieren en beesten, groot en klein, die al
voor mijn lens passeerden heb ik vandaag een soort toegevoegd, een zeer
zonevreemd exemplaar, een immigrant... Ik neem aan dat deze nieuwsgierigaard
geen onderdeel van de inheemse fauna is tenminste. Ik hou het er op dat het een
lama-achtig dier is, daar schijnen nog al wat verwante soorten van rond te
lopen. Ik zou niet weten hoe ik ze uit elkaar moet houden: de alpaca, de
vicugna, de lama of de guanaco. Feit is dat ik deze middag tijdens een
wandeling in het gehucht Hessie bij Mol Ezaart plots twee exotische viervoeters
zag grazen achter een stevige afsluiting. Toen ik de camera tegen de draad
drukte om door een van de mazen een foto te maken was deze schoonheid zo
vriendelijk heel even voor me te poseren. Ik ging eerst voor een close up maar
voor een totaalbeeld had ik geen tijd meer, hij kwam namelijk snel tot helemaal
vlak bij en of dat was om te imponeren, te dreigen, om aangehaald te worden of
uit sympathie zal ik nooit weten. Ik meen dat ik ooit gelezen heb dat die
beesten spuwen en daar wilde ik mijn apparatuur niet aan blootstellen. Ik heb
dan ook snel maar enkele stappen achteruit gedaan. Bij de volgende fotos die ik
maakte zat er dus wél groene draad op de voorgrond en die waren dus niet
bruikbaar vond ik. Gelukkig had ik deze al.
Hoe deze sprinkhaan vanmiddag op een van de witte
tuinstoelen belandde in onze hof is me een raadsel. Zon beest verwacht je daar
toch in de lente of de zomer? Nu ben ik natuurlijk geen sprinkhanoloog en het
zal wel zo zijn dat sprinkhanen ook doorheen dit seizoen en het volgende moeten
om in het voorjaar weer op te duiken, maar waar blijven die dan ondertussen?
Tijdelijk op de witte tuinstoelen dus net lang genoeg om mij de gelegenheid te
geven de macrolens op mijn toestel te zetten en enkele keren aan te leggen om
hem er goed op te krijgen. Zo schuin frontaal is de scherptediepte zelfs met
f16 natuurlijk niet groot genoeg om hem helemaal scherp te hebben, maar laten
we die plaatselijke onscherpte vooraan en achteraan de charme van de
macro-fotografie noemen. Een ander intrigerend aspect van deze foto vind ik de gedeeltelijke
spiegeling in het glanzende wit van de stoel. Waarom is die lichter dan de
sprinkhaan zelf? Spiegelingologen mogen me altijd een mailtje doen, of even
reageren onderaan rechts J.
Ik had het er al vaker over dat ik graag diverse hobbies
samen voeg in één activiteit. De nieuwste variant is: wandelen en geocachen met
Phaido en het fototoestel in aanslag houden. Phaido vindt het ondertussen best
fijn dat ie in de wagen overal mee naar toe mag. Als ik een locatie heb
uitgezocht waarvan ik via de geocaching-site weet dat er iets verborgen is en
waarvan ik via Google Earth vermoed dat het er wel eens prettig wandelen zou kunnen
zijn trekken we er samen op af. Zo zochten en vonden we vandaag een cache in de
buurt van een vervallen fabriek naast een van de Kempense kanalen en in de
omschrijving had ik gelezen dat de legger vroeg om zeker niet verder te gaan
dan de cache-locatie omdat het privéterrein is Ja, dat klinkt als muziek in de
oren van de amateur-fotograaf die toch ook wel enige interesse heeft in urbex
en aanverwanten. Ik heb dus braaf het plaatje met VERBODEN TOEGANG
gerespecteerd en 15 m. verder ben ik via een andere ingang toch op het terrein
geraakt en heb ik al eens vluchtig poolshoogte genomen, lang genoeg om alvast
enkele fotos te maken en om er van overtuigd te geraken dat het de moeite loont
om hier eens wat meer uitgebreid rond te dolen. Deze avond eens een rondvraagje
doen om te informeren of ik enige gelijkgezinden kan warm maken
Er moet wat worden geregeld qua kleinkinder-opvang als de
papa en de mama beiden een drukke en onregelmatige job hebben. Op
woensdagmiddag zijn Julie en Jefke meestal te gast bij oma en pake Pol. Julie
moet tussen twee en vier naar ballet en dan trekken we met Jefke vaak het bos
in. Nu Phaido ook deel uit maakt van ons gezinnetje hebben die twee elkaar
gevonden. Ze kunnen samen al rennend en spelend hun energie kwijt terwijl wij
de dagelijkse wandeling op ons eigen gezapige tempo verder zetten.
Als je niet geïnteresseerd bent in het technische aspect van de fotografie hoef
je nu niet verder te lezen
Vandaag was het een grijze dag met weinig licht in het bos eigenlijk. Dan loop
je toch soms tegen de beperkingen van je apparatuur aan. Bij 70 mm is f4 het
maximum diafragma van de Sigma 17-70 die ik meestal als veelzijdige all-round
lens heb opzitten. Hoger dan ISO 1600 kan of wil ik echt niet gaan met de Eos
50D en gecombineerd met de omstandigheden van deze namiddag kwam ik in dit
geval uit bij een sluitertijd van 1/400 en dat is voor dit jonge geweld naar
mijn smaak toch redelijk lang en op het randje van bewegingsonscherpte
Gelukkig heeft de firma Nik met de filter Dfine flink geholpen om de ruis efficient
te lijf te gaan en verder kon ik in Photoshop de boel ook nog wel een beetje
opscherpen zo dat het uiteindelijk resultaat het meedogenloze kritische oog van
Josee kon doorstaan.
We hebben vandaag de draad weer opgepakt Veel te lang
hadden we geen kontakt meer gehad, na dat wij alle muzikale activiteiten
stopgezet hadden wegens pensioengerechtigde leeftijd bereikt, en we ook niet
meer wekelijks samen naar sauna Verhaegen in Schijndel konden gaan omdat die er
mee ophielden, hadden wij onze goede Nederlandse vriend Kees een beetje uit het
oog verloren. Gelukkig zijn er de sociale media these days en zo gebeurde het
dat we op deze 15-de oktober, daags na de verjaardag van zowel Kees
als Josee, een afspraak geprikt hadden. Wij zouden nog eens naar Schijndel rijden
zoals vroeger. En het weerzien was alsof de tijd had stil gestaan, alsof we
gisteren bij een natje en een droogje ( en soms ook iets illegaals ) nog
uitgebreid met elkaar hadden zitten filosoferen over de problemen van de
hedendaagse samenleving kortom net zoals vroeger.
Okee, de foto die ik hier aan vastplak is misschien niet de meest scherpe die
ik ooit liet voorbij komen, maar ik vind m wel heel speciaal. Ik was een van
de eersten die het nieuwe album van Bots ( Kees is de toetsenist en drijvende
kracht van dat bandje ) mocht zien en zonder flash, met weinig licht en uit de
losse hand, dezelfde hand die al enige volumes alcohol had naar binnen gegoten,
vind ik het resultaat meer dan aanvaardbaar Als ik bij de exif-gegevens zie dat de camera
bij f 3,2 en Iso 400 hier een sluitertijd van 1/8-ste koos ben ik zelfs
blij verrast dat ik nog zo stabiel was. J
Wat is er gezelliger dan met enkele goede vrienden gezellig
tafelen en keuvelen en samenzijn? Ik weet niet of Josee het nog prettig vindt
om te verjaren, maar ieder jaar op 14 oktober tikt de teller onverstoorbaar een
eenheid verder. Niet dat je het aan haar ziet en aan haar kookkunst doet het
zeker ook geen afbreuk, dat mochten we met zn zessen weer vaststellen deze
avond. Elke gelegenheid om te vieren grijpen wij met alle zintuigen aan en
Phaido die begint het ook te leren, bij alle tafelgasten ging ie om beurten
even flodderen. Tijdens deze foto is toevallig schoonzus Moniek aan de beurt.
Ze wilden hem allemaal wel mee naar huis nemen maar wij willen hem niet meer
kwijt !!!
Op deze nationale dag van de architectuur kon ik bijna niet
anders dan mijn onderwerp zoeken bij een van de markante bouwwerken in onze
gemeenschap. Ik koos voor het hagelnieuwe gebouw voor buitenschoolse
kinderopvang in de Schoolstraat. Ik vind het een mooie realisatie, daar wil ik
geen kwaad woord over kwijt. Maar als enkele maanden na de opening de geruchten
steeds luider worden dat de oorspronkelijke budgettering ruim overschreden werd
en wat nog erger is dat er van een serieus en verstaanbaar gesprek binnen geen
sprake kan zijn door een weergaloos slechte akoestiek, dan heb ik toch enkele
bedenkingen. We hadden in Lichtaart al een OC waar de geluidservaring bij elke
manifestatie ronduit dramatisch is en nu krijgen de kinderen van hetzelfde
laken een broek Ik ben daar als ex-muzikant behoorlijk gevoelig voor. De
architect die dat voor elkaar krijgt zou eigenlijk de kogel moeten krijgen. Er
is na twee maanden al sprake van dure aanpassingswerken lang leve de mildheid
van de belastingbetaler.
Maar los daarvan: de buitenkant vond ik best een foto waard, en die heb ik
vanavond, na de traditionele zondagsavondpintjes met de maten, dan ook
gemaakt.
Ik heb vandaag nog eens het merendeel van mijn hobbies
gecombineerd tot een meer dan genietbare bezigheidstherapie. De weergoden
toonden zich genadig en na de ochtend wandeling met Phaido zag het er naar uit
dat we alsnog een droge dag zouden krijgen. Binnen een fietsbare afstand weet
ik elke keer toch weer enkele nog niet gelogde cachen te vinden op de kaart .
Zuid-west was de uitgezette koers en natuurlijk had ik de camera in de tas gestopt.
Tijdens de terugrit, ergens tussen Herenthout en Noorderwijk, laste ik een
pitstop in bij een kapelletje waar een pik-nik plaats is voor de vermoeide
fietser. Ik had het huisje er achter al langer op mijn lijstje van te
fotograferen onderwerpen staan en nu er geen medebezoekers waren zag ik de kans
schoon om toe te slaan. Thuisgekomen heb ik de foto-oogst uitgebreid door
Photoshop gehaald nog een hobby en na lang stoeien vond ik deze bewerkte
versie van een van de shots het best de nostalgische sfeer weergeven die ik
wilde bereiken.
Onder het genot van een frisse Duvel en met een muziekje van Randy Newman op de
achtergrond zit ik daar nu een tekstje bij te brouwen Wandelen, fietsen,
geocachen, fotograferen, fotobewerken, van een Duveltje genieten, muziek
beluisteren hehe, het was weer een drukke dag. Als je met pensioen bent heb je
altijd tijd te kort J
Om het nog maar eens met een cliché te zeggen: slecht weer
bestaat niet, alleen slechte kleding. Als het dan na de mooie dagen, waar we
mochten van genieten de laatste tijd, eens een keer wat frisser wordt en een
beetje druilerig, dan trek je toch iets warmer aan en een paraplu is ook niet
al te zwaar om mee te nemen toch? Maar de dagelijkse wandeling die nemen ze ons
niet af. Vandaag hadden we Blommerschot, een gehucht tussen Wechelderzande,
Zoersel en Oostmalle uitgekozen om een frisse neus te halen. Ergens halverwege
de tocht viel mijn oog plots op een huisje dat doorheen de begroeing net
voldoende zichtbaar was om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen. Er stond nergens
een bordje met verboden toegang, dus ben ik wat dichterbij gaan kijken en dat
heb ik me niet beklaagd. Het leek recht uit een sprookjesboek geplukt. Ik heb
er natuurlijk een hele serie fotos van gemaakt en ik verheug me nu al op de
verhalen die ik de kleinkids ga vertellen als we samen deze wandeling eens
overdoen J
Ik heb me voorgenomen zelf een multi-geocache route annex
fotozoektocht in elkaar te knutselen langs het parcours dat wij, sedert Phaido
deel uitmaakt van ons gezinnetje, weer zo ongeveer elke dag afhaspelen. Die kan
ik dan op de geocaching.com site zetten om anderen ook eens de gelegenheid te
geven van onze terreinkennis te profiteren. Wij realiseren ons namelijk nooit
genoeg hoe mooi onze eigen streek wel is en een van de doelstellingen van het
geocachen is anderen te laten meegenieten van onze eigen favoriete plekjes toch?
Neem nu het paadje langs de Rulloop je moet al met goede argumenten komen om
me er van te overtuigen dat het ergens in de wijde omgeving prettiger wandelen
is. Phaido, die vindt het allemaal prachtig en om te tonen dat dit nu ook zijn
domein is heft ie regelmatig zijn achterpoot op om een geurspoor neer te leggen
en zijn soortgenoten te laten weten Phaido was here. Je zou het kunnen
vergelijken met die kids die te pas en te onpas graffity spuiten om te
vertellen waar killroy overal geweest is he J
Als het weer herfst wordt biedt de natuur ons, fotografen, meer
mogelijkheden dan welk ander seizoen ook. De bladeren van de bomen verkleuren,
de ochtenden zijn vaak erg mistig en dat zorgt dan weer voor prachtige berijmde
spinnewebben, zonneharpen priemen door het bladerdek in het nevelige bos en
de meest wonderlijke mooie paddenstoelen komen onze wandelingen opvrolijken. Ik
vind de verplichte tussen-n waar de taalbollebozen ons mee opzadelen sedert
de recentste spellingsaanpassing trouwens nog altijd helemaal kl*** , maar das
een ander verhaal. ( Hoe zit dat met spinne(n)web eigenlijk? )
Van alle paddenstoelen is de vliegenzwam zonder meer de meest typische. Vraag
een kind een paddenstoel te tekenen en dan wil ik er veel op verwedden dat ie
rood is met witte bollekes. Het was dus niet moeilijk te voorspellen dat ik in
deze tijd van het jaar een keer moest uitkomen bij zon opvallende verschijning
als onderwerp voor mijn foto van de dag. Dit exemplaar stond zo uitdagend langs
de dagelijkse wandelroute dat ik er echt niet voorbij kon, zijn buur een eindje
verderop kon ik dank zij een redelijk groot diafragma in de onscherpte houden.
Tot wanhoop van Josee koos ik weer voor een laag standpunt zeg maar ligpunt
met een vuile voorkant als gevolg. Volgende keer moet ik er toch eens aan
denken een plastiekje mee te nemen als ik weer laag bij de grondse plannen heb.
Wat beleven we toch een mooie nazomer. Na de
ochtendwandeling met Phaido vond ik dat je met dit weer niet moet ingaan op de
lokroep van de computer. Photoshop, Wings4, Lightroom en Dynamic photo HDR 5
zitten morgen ook nog op de PC en dan wordt het volgens de weer-o-logen van
Ukkel sowieso een stuk minder fietsbaar, dus heb ik m vandaag nog maar eens
uit de garage gehaald. Heerlijk fietsen was het langs het kanaal tot Grobbendonk,
dan via Bouwel, Herenthout en Olen weer terug naar moeder de vrouw. Onderweg gemerkt
dat er op pleziervaart-gebied ondanks de aangename temperaturen en het
herfstzonnetje nog bitter weinig activiteit is. Als je de sport die deze visser
beoefent als activiteit kan bestempelen was dit zowat het enige teken van leven
dat ik aan de jachthaven van Herentals kon ontwaren. Ik heb nooit begrepen wat ze daar leuk aan vinden,
maar goed, ieder zijn meug. Ik kon trouwens tot vlak achter de man lopen, een
foto maken en ongestoord wegwandelen, hij bewoog niet eens misschien zat ie
wel te slapen.
Met zijn gat in de boter gevallen. Dat is misschien nog een
understatement als we het over onze Phaido hebben. ( Let op het woordje onze
) We realiseren ons natuurlijk maar al te goed dat we nog volop in de
wittebroodsweken zitten en dat er binnen elke relatie vroeg of laat problemen
opduiken, maar voorlopig integreert onze nieuwe beste vriend zich wonderwel in
ons gezinnetje en wij van onze kant zijn dol op hem. Ik vrees dat ie een beetje
te veel vertroeteld wordt eigenlijk en dat ie dat ooit als een verworven recht
zal beschouwen. Een van de ingrediënten van het verwachtingspatroon dat we
hadden toen we beslisten Phaido een nieuwe thuis te bieden was de
waarschijnlijkheid dat we weer vaker aan het wandelen zouden gaan. We waren
sowieso al geen huismussen en onze voorliefde voor de vrije natuur moge
genoegzaam gekend zijn, maar nu is dat weer een dagelijks ritueel geworden. Als
we er al niet op uit trekken met de wagen om ergens een rondje te gaan lopen
dan hebben we nog altijd dezelfde wandeling achter de hand die we vroeger met
al onze andere honden jaar in jaar uit, weer of geen weer, pleegden te doen. We
hoeven maar de achterdeur uit en we zitten in het bos he. En of Phaido dat leuk
vindt !!! en wij kunnen er alleen maar beter van worden.