een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
01-02-2021
01 februari Knotwilgen
Dat er veel neerslag gevallen is de laatste tijd en dat de waterstand van de rivieren in onze regio extreem hoog was had ik zelf ook al gezien, o.a. tijdens de fotoclub-wandeling vorige zaterdag. Ondertussen had ik deze middag al wel gehoord dat het waterpeil flink aan het zakken was maar omdat ik toch naar Kasterlee moest, - de TL lamp in de badkamer had het begeven -, wilde ik toch eens gaan zien of er alsnog iets te scoren was qua wateroverlast. Helaas - of gelukkig voor de omwonenden - was de Nete weer helemaal getemd. Maar als je onderweg de ogen goed open houdt zie je toch altijd weer onverwachte foto-waardige mogelijkheden. Deze rij knotwilgen vond ik een geschikt onderwerp. De trieste, sombere weersomstandigheden met weinig kleur, grijze lucht zonder enige doortekening en de mistige verte waren evenzovele redenen om dit in zwart wit om te zetten.
Tijdens de dagelijkse Smallebroeken-ronde merkten we dat we nieuwe buren hebben. In een weide een honderdtal meters voorbij de Dressenstraat stonden 5 nieuwe bewoners, 5 schattige ezeltjes. Ze waren best nieuwsgierig toen we er langs wandelden en kwamen langs de afsluiting om kennis te maken. In vol tegenlicht met een lage zon leek het me jammer genoeg redelijk onmogelijk een aanvaardbare foto van ze te maken. Ik ben dan even terug gelopen naar de inrit van de bewoners van het hoekhuis en vier ezeltjes volgden me om gewillig te poseren, de vijfde vertikte het... daar moet je dan ook een ezel voor zijn...
De wandeling met de leden van de fotoclub diende zich redelijk winters aan als we de weerprofeten moesten geloven en voorwaar, ze kregen gelijk. We hebben de ganse tijd sneeuwvlokken gezien, de ene keer striemend in ons gezicht, de andere keer gewoon zacht neer dwarrelend. "Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding" hoorde ik enkele keren voorbij komen als motiverend gespreksonderwerp tijdens de tocht maar eerlijk gezegd, ik vermoed dat iedereen er wel van genoten heeft en ik zag ook regelmatig enkele camera's uit de tassen komen. Ik heb zelf ook een en ander gescoord. Toen Rob bij dit vennetje naar de overkant liep om zich beter te positioneren voor een riet-spiegeling vond ik dat zijn rode jas het ideale kleuraccent was in de foto die zich aandiende.
Het zijn prachtige bloemen en ook als ze oud en verdord zijn blijven ze een zekere waardigheid en schoonheid behouden. Ooit had ik een fotovriendin die op de leden-pagina's van het tijdschrift Zoom constant foto's plaatste van verdorde, vergane bloemen. Ik vond dat meestal maar niks en reageerde dan ook navenant.
Toen ik eergisteren langs een veld met uitgebloeide zonnebloemen kwam moest ik aan haar denken en in dezelfde gedachtenflits besliste ik om deze foto te maken. Groot diafragma, kleine scherptediepte... Ik heb 'm vandaag van mijn geheugenkaartje af gehaald en er de gebruikelijke routine Raw conversie op toegepast.
Ik vraag me trouwens af waarom iemand een veld met zonnebloemen inzaait en ze dan laat verkommeren zonder ze te oogsten of te plukken... om fotografen te plezieren misschien?
Wat een rotweer vandaag. Op een obligate natte wandeling met Phaido na ben ik het huis niet uit gekomen. En tijdens die wandeling was er ook weinig foto vreugde te plukken. Ik heb mijn foto-oogst dan maar binnenshuis moeten scoren. Wellicht hebben mijn Facebook-vrienden wel iets zien voorbij komen met zatte wijnglazen maar ik heb ook oog voor de schoonheid die het vrouwke dagdagelijks in ons nestje blijft rondstrooien. Bloemen horen in huize Pol en Josee altijd aanwezig te zijn en als het vrouwke weer eens een bijzondere opstelling bedacht heeft, op de piano, met een achtergrond doek en bijhorende appeltjes, vind ik het een prachtig stilleven dat een foto waard is. De bloemen zijn echt, de flessen hebben we zelf leeg gemaakt en de appeltjes zijn weliswaar van plastiek maar de spiegeling ervan in de flessen vond ik lekker meegenomen.
De activiteiten van onze fotoclub staan op een laag pitje door de covid toestanden. De wekelijkse vergaderingen worden op Skype gedaan en dat is toch maar een pover alternatief. Daarnaast bekijken en becommentariëren we regelmatig de beelden die iedereen op onze Google-foto's pagina post maar elkaar echt zien kan natuurlijk niet. Toch hebben we een gezamelijke corona-proof activiteit bedacht. Regelmatig organiseren we fotowandelingen waarbij we afstand houden en in kleine groepjes ver genoeg uit elkaar blijven. Komende zaterdag staat er weer een op het programma en ik heb me deze keer kandidaat gesteld om te gidsen. Ik heb een mooi gevarieerd rondje uitgestippeld en vandaag ben ik al eens gaan proefwandelen om te zien of de planning op papier ook in de praktijk haalbaar zal blijken. Ik heb natuurlijk ook al een en ander gefotografeerd. De onderdoorgang van de spoorlijn Herentals Geel en tezelfdertijd de oversteek van de Nete lijkt me een punt dat wel wat mogelijkheden biedt.
Als je bij een collega hobby-fotograaf regelmatig mooie beelden ziet voorbij komen groeit de interesse om dat zelf ook eens te gaan bekijken, dat is niet zo moeilijk om te begrijpen toch? De omgeving van Gent is natuurlijk niet bij de deur, maar ik was al eens wat kaarten gaan bekijken en dit, gecombineerd met de gratis treintickets die we allemaal gekregen hebben, bracht ons vandaag tot in de noordwestelijke rand van de Arteveldestad. De natuurgebieden fotograferen staat ook nog op de planning - daar zijn interessantere tijden voor en dan moet ik dat niet combineren met geocachen zoeken - maar vandaag hadden we in eerste instantie wél zoekplannen, en fotografie momenten grijpen hoort daar ook altijd bij he... In Mariakerke, van op de brug over de Coupure ( of is het hier al het kanaal Gent-Brugge ) kon ik dit beeld schieten van enkele iconische Gentse monumenten. Dat het allemaal mooi centraal kon in de verte en redelijk symmetrisch is, kon mijn fotoplezier alleen maar vergroten.
Dit bouwsel staat er al een hele tijd in een weide aan het einde van een doodlopend, nauwelijks ooit gebruikt, zijweggetje van ons alledaagse traject doorheen de Smallebroeken. Van op de normale wandelroute kun je het makkelijk zien trouwens maar je moet er wel oog voor hebben want het is toch wel een beetje gecamoufleerd. De mogelijkheid dat een collega hobby-fotograaf daar een privé-stekje heeft ingericht dringt zich op. Persoonlijk kan ik me geen kennis in gedachten halen die daar voor in aanmerking zou komen en ook bij de collega's van onze fotoclub blijft de vraag onbeantwoord.
Ik denk niet dat het een vogelkijkhut is trouwens want eerlijk gezegd zijn daar wel interessantere plekken voor te bedenken in de nabijheid. Een jachthut kunnen we ook uitsluiten hoop ik, hoewel... Dan blijf nog de mogelijkheid dat iemand de reeën wil observeren die hier wel vaker worden gezien 's morgens... dat wordt me alleszins verteld, want de ochtend is, zoals wel geweten, niet meteen mijn favoriete tijdstip van de dag.
Mosselen, ik ben er ooit doodziek van geweest, heb er 20 jaar lang geen gegeten en werd zelfs misselijk van de geur alleen al... maar ik ben ondertussen weer een grote fan. Niet dat ik alle weken mosselen op tafel zou willen, maar enkele keren per jaar weet ik ze wel te appreciëren.
De Rietschieters, de carnavalsvereniging van nichtje Jill, organiseert telkenjare een fondsenwervende mossel-eetdag en wij zijn altijd van de partij... maar dit jaar stak de Covid miserie daar een stokje voor. Geen nood, ze hadden er een oplossing voor bedacht: de volledige maaltijd werd kant en klaar aan huis gebracht, mosselen met groentjes, frietjes, mayo, mosselsaus... het moest alleen maar opgewarmd worden. We hebben en nog een kwart liter witte wijn bij gegoten, de rest van de fles ook soldaat gemaakt, nog wat extra groenten en knoflook... en we hebben met z'n tweetjes thuis gezellig de Rietschieters gesteund.
Ondanks het onzekere weer ben ik toch maar een fikse wandeling gaan maken deze namiddag. Dat ik enkele keren een bui over me heen kreeg kon de pret niet drukken, fotomogelijkheden zat. Ik was best verwonderd trouwens dat ik, op deze mij wel gekende plek, onverwacht plots een gloednieuwe slagboom zag ( nu ja, wat is gloednieuw...) die ongewenst gemotoriseerd vervoer moest tegenhouden. Het verkeersbord dat hetzelfde effect zou moeten hebben stond er alleszins al veel langer. Na de zwart-wit omzetting die ik wel zag zitten heb ik dat bord toch nog even net iets meer in de aandacht gezet. De cliché-matige één-kleur-blijft-overeind behandeling vond ik hier wel gepast.
Hoog boven de mensheid zit mijn cachemaatje Koala Jackie liefkozend een boom vast te houden. Hij zal me de benaming Koala zeker niet kwalijk nemen want hij heeft het zelf bedacht, zo voelde hij zich. Aan het einde van een leuke multicache met enkele originele veldpuzzels waren we bij de uiteindelijke verstop plaats gekomen. In deze boom moest een touw van twee, in een tak geklopte, nagels worden afgerold om, enkele bomen verder, een doosje naar beneden te laten komen waar we onze namen in moesten schrijven om geldig te loggen. We hebben het werk eerlijk verdeeld. Ik wilde de boom niet belasten met al die extra kilo's en Jackie is tenslotte een aantal jaren jonger. Hij de boom in dus en iemand moest wel beneden blijven om de administratie te doen. Tot die administratie hoorde ook het maken van enkele foto's trouwens.
Een klein beetje opzoekwerk leerde me dat deze jachttoren dateert van 1924, uit een tijd dat de Kempische heuvelrug nog niet bebost was maar een weids heidelandschap en dat je hier dus nog een 360° rondom uitzicht had. De tand des tijds heeft ondertussen flink toegeslagen maar dat maakt de locatie alleen maar interessanter. Ik was hier al eens eerder tijdens een wandeling, de plek is tenslotte in vogelvlucht minder dan 5 km van onze voordeur, maar nu er een geocache werd verstopt was dat reden genoeg om er nog eens naar toe te fietsen en uiteraard had ik deze keer mijn fototoestel meegenomen.
Ik gaf het gisteren al halvelings aan. Ik wilde graag, en liefst zo snel mogelijk, een herkansing voor de gemiste, onscherpe foto van gisteren. De sfeervolle winterverlichting van kasteeltje Le Paige in Herentals en de restaurant bubbels er rond vond ik al eerder geschikt om op deze blogpagina's te tonen. Gisteren bedacht ik dat als ik het kasteeltje zou benaderen door het park er misschien wel een kans zou zijn op een spiegeling in een van de waterpartijen. Dat bleek helemaal goed gegokt. Probleempje, de enige plek waar ik de foto kon maken die ik in gedachten had bleek redelijk onstabiel en de combinatie stevige wind met zachte ondergrond zorgde er voor dat 30 seconden sluitertijd resulteerde in onscherpe beelden. Van de nood een deugd makend heb ik vandaag het blauwe uurtje afgewacht om weer naar dezelfde plek te gaan. het weer zat ook mee, het was helder, de maan scheen en de wind was duidelijk minder krachtig. Ik had daarenboven een zak met stenen meegenomen, 15 kg aan je statief hangen helpt voor de stabilisatie. Dit is het resultaat.
Het blijft mijn ambitie om elke dag 10.000 stappen op de teller te zetten. In deze tijden is dat niet evident. Gelukkig is er nog altijd mijn beste vriend Phaido om me te attenderen op de noodzaak van beweging. Hij krijgt regelmatig zijn zin maar die wandelingetjes worden steeds korter. Rijkelijk laat alweer realiseerde ik me ook nu weer dat ik mijn luie achterste toch maar eens van achter de PC moest weghalen. Met minder dan 5.000 stappen vandaag en gemiddeld 8.300 in januari voel ik wel degelijk dreiging van de cijfers.
Ik ben deze avond met de auto ( man, man, man... ) naar enkele locaties gereden waar ik meende iets leuks te kunnen scoren qua foto's. De eerste poging was meteen raak..., dacht ik..., tot ik thuis zag dat de opnames niet helemaal scherp waren. Tja, zachte ondergrond, statief niet helemaal stabiel dus, stevige wind... ik had het ter plekke moeten controleren met een ingezoomd scherm. Ik ga er snel weer naartoe... Morgen?
Gelukkig had ik nog een tweede locatie bezocht. Het Shopping Park in Olen biedt ook altijd wel de nodige mogelijkheden. Thuis gekomen bleek dat ik in november '17 al ongeveer dezelfde foto gemaakt had, toen was het wel met Kerstverlichting. Zo zie je maar dat je als fotograaf toch naar interessante standpunten zoekt. Dat die wel eens dezelfde zijn lijkt me niet eens zo onbegrijpelijk.
De belangrijkste bedoeling om deze blog te maken en vol te houden is dat ik mezelf zo de verplichting kan opleggen om iedere dag te fotograferen of met fotografie bezig te zijn en zodoende aan de hand van details een soort kroniek te schrijven van wat er in ons bestaan allemaal gebeurt. Ieder jaar wordt de inhoud van de blog in album vorm gegoten en de versie 2020 hebben we sedert kort ontvangen. De firma MyPhotofun punt nl verraste ons met een aanbieding om een extra dik XL album te maken van 400 pagina's voor de prijs van 55 . Tja, daar zijn we meteen opgesprongen. We waren altijd al zeer tevreden over de geleverde kwaliteit en ook deze keer werden we niet ontgoocheld. Ik heb even een foto gemaakt van het album met wat herkenbare attributen er rond als referentie om de afmeting te illustreren. Met 400 beschikbare bladzijden kon ik voor iedere dag één foto per bladzijde plaatsen en dan had ik nog ruimte over om extra commentaar of aanvullende foto's te tonen.
Dat het album open ligt op 24 juli en dat het getal 51 in beeld is kan geen toeval zijn natuurlijk. De fles waarop dat getal staat bevat weliswaar een zeer gesmaakte lekkernij maar daar gaat het niet over... Ik zit me nu al af te vragen waar ik volgend jaar een interessante 52 vind op 24 juli.
Bomen in het grote Netewoud. Van Meerhout naar Geel Bel en terug, langs mooie gevarieerde wandelpaden, we hebben met ons geocacheclubje vandaag weer - coronaproof - genoten van een bijzonder mooie tocht. Dat we onderweg een heuse stortbui over ons heen kregen kon de pret niet drukken, gelukkig vonden we een gammele stal onderweg om te schuilen tot de zondvloed voorbij was. Uit de oogst van foto's koos ik er voor mijn collega's eens op deze manier te fotograferen. Als fotograaf kies je er voor je te laten uitzakken om langs achter te fotograferen of je kan ook vooruit spurten om voorsprong te nemen en de groep van voren in beeld te nemen. Dat laatste heb ik occasioneel ook wel een enkele keer gedaan maar als senior vind ik het achterblijven toch net iets leuker.
Sneeuw !!! Nu ja, met weinig zijn we al tevreden. een flinterdun laagje was voldoende om ons naar buiten te lokken, zoekend naar witte pracht en hopend op leuke beelden. De landschapsfoto's wilden maar niet opduiken merkten we. Toch kenden we snel succes qua onderwerpkeuze. De shetland paardjes, die we wel eens vaker als onderwerp kiezen, waren door de weersomstandigheden blijkbaar bijzonder geëxciteerd. Ik mocht een wedstrijdje vrije stijl bekijken tussen twee kemphaantjes... of moeten we hier spreken van kemppaardjes? Het derde lid van de familie had alleszins geen last van de adrenaline-opstoot wat zij/hij graasde rustig verder.
Iedere Antwerpenaar zal je vertellen dat de naam van zijn stad komt uit de legende van de Romeinse soldaat Silvius Brabo die de hand afhakte van de reus Antigoon en die dan in de Schelde gooide. Handwerpen... snapt U 'm? Of dit correct is laat ik in het midden. Feit is dat, als je het standbeeld van Brabo bekijkt op de grote markt, hij met de rug naar de Schelde staat en de hand dus de andere kant uit gooit. Foutje... Maar toch kun je niet er niet naast kijken dat er in Antwerpen diverse zeer zichtbare links zijn naar dat handwerpen. Neem nu de snoepjes, de Antwerpse handjes, of de gekende hand op de Meir waar ieder Antwerps kind wel eens op gezeten heeft. En dan is er ook nog deze Hand of Peace van een Chinese kunstenares Yan Shufen waar je niet langs kunt kijken als je met de trein in Antwerpen Centraal arriveert en naar de uitgang loopt.
Wij denken ook aan de vogeltjes. Ieder jaar proberen we in de moeilijkste maanden een beetje hulp aan te reiken in de vorm van veilig water op enkele plekken en iets te eten buiten poes-bereik. Nu kunnen we moeilijk beweren dat we dit jaar een extreme winter doormaken, maar, al was het maar om de meesjes er op te attenderen dat het hier goed toeven is, willen we toch enige versnaperingen bieden. Het bijkomend voordeel is dat ik van achter het raam van een van de slaapkamers aan de achterkant van ons huis er op los kan schieten met de tele lens.
En ja hoor, er komt weer een kanaal voorbij. De kans dat ik langs een kanaal terecht kom als ik ga fietsen is natuurlijk erg groot. Langs het Kempisch Kanaal nauwelijks enkele honderden meters van de plek verwijderd waar ik vorige zaterdag de mistfoto maakte met de spiegeling van de drie daken zag het er nu heel anders uit. Het kanaal is erg breed hier met enkele paaiplaatsen voor de vissen langs de kant en zo lijkt het te slalommen doorheen het mooie landschap.
