een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
24-01-2021
24 januari Mosselen
Mosselen, ik ben er ooit doodziek van geweest, heb er 20 jaar lang geen gegeten en werd zelfs misselijk van de geur alleen al... maar ik ben ondertussen weer een grote fan. Niet dat ik alle weken mosselen op tafel zou willen, maar enkele keren per jaar weet ik ze wel te appreciëren.
De Rietschieters, de carnavalsvereniging van nichtje Jill, organiseert telkenjare een fondsenwervende mossel-eetdag en wij zijn altijd van de partij... maar dit jaar stak de Covid miserie daar een stokje voor. Geen nood, ze hadden er een oplossing voor bedacht: de volledige maaltijd werd kant en klaar aan huis gebracht, mosselen met groentjes, frietjes, mayo, mosselsaus... het moest alleen maar opgewarmd worden. We hebben en nog een kwart liter witte wijn bij gegoten, de rest van de fles ook soldaat gemaakt, nog wat extra groenten en knoflook... en we hebben met z'n tweetjes thuis gezellig de Rietschieters gesteund.
Ondanks het onzekere weer ben ik toch maar een fikse wandeling gaan maken deze namiddag. Dat ik enkele keren een bui over me heen kreeg kon de pret niet drukken, fotomogelijkheden zat. Ik was best verwonderd trouwens dat ik, op deze mij wel gekende plek, onverwacht plots een gloednieuwe slagboom zag ( nu ja, wat is gloednieuw...) die ongewenst gemotoriseerd vervoer moest tegenhouden. Het verkeersbord dat hetzelfde effect zou moeten hebben stond er alleszins al veel langer. Na de zwart-wit omzetting die ik wel zag zitten heb ik dat bord toch nog even net iets meer in de aandacht gezet. De cliché-matige één-kleur-blijft-overeind behandeling vond ik hier wel gepast.
Hoog boven de mensheid zit mijn cachemaatje Koala Jackie liefkozend een boom vast te houden. Hij zal me de benaming Koala zeker niet kwalijk nemen want hij heeft het zelf bedacht, zo voelde hij zich. Aan het einde van een leuke multicache met enkele originele veldpuzzels waren we bij de uiteindelijke verstop plaats gekomen. In deze boom moest een touw van twee, in een tak geklopte, nagels worden afgerold om, enkele bomen verder, een doosje naar beneden te laten komen waar we onze namen in moesten schrijven om geldig te loggen. We hebben het werk eerlijk verdeeld. Ik wilde de boom niet belasten met al die extra kilo's en Jackie is tenslotte een aantal jaren jonger. Hij de boom in dus en iemand moest wel beneden blijven om de administratie te doen. Tot die administratie hoorde ook het maken van enkele foto's trouwens.
Een klein beetje opzoekwerk leerde me dat deze jachttoren dateert van 1924, uit een tijd dat de Kempische heuvelrug nog niet bebost was maar een weids heidelandschap en dat je hier dus nog een 360° rondom uitzicht had. De tand des tijds heeft ondertussen flink toegeslagen maar dat maakt de locatie alleen maar interessanter. Ik was hier al eens eerder tijdens een wandeling, de plek is tenslotte in vogelvlucht minder dan 5 km van onze voordeur, maar nu er een geocache werd verstopt was dat reden genoeg om er nog eens naar toe te fietsen en uiteraard had ik deze keer mijn fototoestel meegenomen.
Ik gaf het gisteren al halvelings aan. Ik wilde graag, en liefst zo snel mogelijk, een herkansing voor de gemiste, onscherpe foto van gisteren. De sfeervolle winterverlichting van kasteeltje Le Paige in Herentals en de restaurant bubbels er rond vond ik al eerder geschikt om op deze blogpagina's te tonen. Gisteren bedacht ik dat als ik het kasteeltje zou benaderen door het park er misschien wel een kans zou zijn op een spiegeling in een van de waterpartijen. Dat bleek helemaal goed gegokt. Probleempje, de enige plek waar ik de foto kon maken die ik in gedachten had bleek redelijk onstabiel en de combinatie stevige wind met zachte ondergrond zorgde er voor dat 30 seconden sluitertijd resulteerde in onscherpe beelden. Van de nood een deugd makend heb ik vandaag het blauwe uurtje afgewacht om weer naar dezelfde plek te gaan. het weer zat ook mee, het was helder, de maan scheen en de wind was duidelijk minder krachtig. Ik had daarenboven een zak met stenen meegenomen, 15 kg aan je statief hangen helpt voor de stabilisatie. Dit is het resultaat.
Het blijft mijn ambitie om elke dag 10.000 stappen op de teller te zetten. In deze tijden is dat niet evident. Gelukkig is er nog altijd mijn beste vriend Phaido om me te attenderen op de noodzaak van beweging. Hij krijgt regelmatig zijn zin maar die wandelingetjes worden steeds korter. Rijkelijk laat alweer realiseerde ik me ook nu weer dat ik mijn luie achterste toch maar eens van achter de PC moest weghalen. Met minder dan 5.000 stappen vandaag en gemiddeld 8.300 in januari voel ik wel degelijk dreiging van de cijfers.
Ik ben deze avond met de auto ( man, man, man... ) naar enkele locaties gereden waar ik meende iets leuks te kunnen scoren qua foto's. De eerste poging was meteen raak..., dacht ik..., tot ik thuis zag dat de opnames niet helemaal scherp waren. Tja, zachte ondergrond, statief niet helemaal stabiel dus, stevige wind... ik had het ter plekke moeten controleren met een ingezoomd scherm. Ik ga er snel weer naartoe... Morgen?
Gelukkig had ik nog een tweede locatie bezocht. Het Shopping Park in Olen biedt ook altijd wel de nodige mogelijkheden. Thuis gekomen bleek dat ik in november '17 al ongeveer dezelfde foto gemaakt had, toen was het wel met Kerstverlichting. Zo zie je maar dat je als fotograaf toch naar interessante standpunten zoekt. Dat die wel eens dezelfde zijn lijkt me niet eens zo onbegrijpelijk.
De belangrijkste bedoeling om deze blog te maken en vol te houden is dat ik mezelf zo de verplichting kan opleggen om iedere dag te fotograferen of met fotografie bezig te zijn en zodoende aan de hand van details een soort kroniek te schrijven van wat er in ons bestaan allemaal gebeurt. Ieder jaar wordt de inhoud van de blog in album vorm gegoten en de versie 2020 hebben we sedert kort ontvangen. De firma MyPhotofun punt nl verraste ons met een aanbieding om een extra dik XL album te maken van 400 pagina's voor de prijs van 55 . Tja, daar zijn we meteen opgesprongen. We waren altijd al zeer tevreden over de geleverde kwaliteit en ook deze keer werden we niet ontgoocheld. Ik heb even een foto gemaakt van het album met wat herkenbare attributen er rond als referentie om de afmeting te illustreren. Met 400 beschikbare bladzijden kon ik voor iedere dag één foto per bladzijde plaatsen en dan had ik nog ruimte over om extra commentaar of aanvullende foto's te tonen.
Dat het album open ligt op 24 juli en dat het getal 51 in beeld is kan geen toeval zijn natuurlijk. De fles waarop dat getal staat bevat weliswaar een zeer gesmaakte lekkernij maar daar gaat het niet over... Ik zit me nu al af te vragen waar ik volgend jaar een interessante 52 vind op 24 juli.
Bomen in het grote Netewoud. Van Meerhout naar Geel Bel en terug, langs mooie gevarieerde wandelpaden, we hebben met ons geocacheclubje vandaag weer - coronaproof - genoten van een bijzonder mooie tocht. Dat we onderweg een heuse stortbui over ons heen kregen kon de pret niet drukken, gelukkig vonden we een gammele stal onderweg om te schuilen tot de zondvloed voorbij was. Uit de oogst van foto's koos ik er voor mijn collega's eens op deze manier te fotograferen. Als fotograaf kies je er voor je te laten uitzakken om langs achter te fotograferen of je kan ook vooruit spurten om voorsprong te nemen en de groep van voren in beeld te nemen. Dat laatste heb ik occasioneel ook wel een enkele keer gedaan maar als senior vind ik het achterblijven toch net iets leuker.
Sneeuw !!! Nu ja, met weinig zijn we al tevreden. een flinterdun laagje was voldoende om ons naar buiten te lokken, zoekend naar witte pracht en hopend op leuke beelden. De landschapsfoto's wilden maar niet opduiken merkten we. Toch kenden we snel succes qua onderwerpkeuze. De shetland paardjes, die we wel eens vaker als onderwerp kiezen, waren door de weersomstandigheden blijkbaar bijzonder geëxciteerd. Ik mocht een wedstrijdje vrije stijl bekijken tussen twee kemphaantjes... of moeten we hier spreken van kemppaardjes? Het derde lid van de familie had alleszins geen last van de adrenaline-opstoot wat zij/hij graasde rustig verder.
Iedere Antwerpenaar zal je vertellen dat de naam van zijn stad komt uit de legende van de Romeinse soldaat Silvius Brabo die de hand afhakte van de reus Antigoon en die dan in de Schelde gooide. Handwerpen... snapt U 'm? Of dit correct is laat ik in het midden. Feit is dat, als je het standbeeld van Brabo bekijkt op de grote markt, hij met de rug naar de Schelde staat en de hand dus de andere kant uit gooit. Foutje... Maar toch kun je niet er niet naast kijken dat er in Antwerpen diverse zeer zichtbare links zijn naar dat handwerpen. Neem nu de snoepjes, de Antwerpse handjes, of de gekende hand op de Meir waar ieder Antwerps kind wel eens op gezeten heeft. En dan is er ook nog deze Hand of Peace van een Chinese kunstenares Yan Shufen waar je niet langs kunt kijken als je met de trein in Antwerpen Centraal arriveert en naar de uitgang loopt.
Wij denken ook aan de vogeltjes. Ieder jaar proberen we in de moeilijkste maanden een beetje hulp aan te reiken in de vorm van veilig water op enkele plekken en iets te eten buiten poes-bereik. Nu kunnen we moeilijk beweren dat we dit jaar een extreme winter doormaken, maar, al was het maar om de meesjes er op te attenderen dat het hier goed toeven is, willen we toch enige versnaperingen bieden. Het bijkomend voordeel is dat ik van achter het raam van een van de slaapkamers aan de achterkant van ons huis er op los kan schieten met de tele lens.
En ja hoor, er komt weer een kanaal voorbij. De kans dat ik langs een kanaal terecht kom als ik ga fietsen is natuurlijk erg groot. Langs het Kempisch Kanaal nauwelijks enkele honderden meters van de plek verwijderd waar ik vorige zaterdag de mistfoto maakte met de spiegeling van de drie daken zag het er nu heel anders uit. Het kanaal is erg breed hier met enkele paaiplaatsen voor de vissen langs de kant en zo lijkt het te slalommen doorheen het mooie landschap.
Als we aan de wandel gaan richting Smallebroeken trekken we via het straatje langs de voormalige frituur het Blokske en het paadje door het bos richting Hoogstraat en als we daar aankomen is er op het graspleintje bij regenweer vaak een grote plas. De nieuwe woningen aan de overkant van de straat stonden zich daar in te spiegelen. Het is geweten dat spiegelingen een van mijn foto dada's zijn neem ik aan, ik kon dus niet anders dan even de tijd te nemen om dit vast te leggen.
Het is een traditie in onze regio, de eerste maandag na Driekoningen is het Verloren Maandag. Dan eten we worstenbrood en appelbollen. Het wordt ook een traditie blijkbaar dat ik daar een foto van maak en op deze blog plaats, al betekent dat in dit geval ook wel dat ik verder niks gefotografeerd heb vandaag. Ook al traditie, merk ik, is de gewoonte dat ik dit dreig te vergeten of dat ik me rijkelijk laat realiseer dat ik nog om worstenbroodjes moet. Zo gebeurde ook vandaag. In de namiddag wandelde ik nog naar de bakker in de Leistraat om een dubbel-, een enkel worstenbroodje en twee appelbollen te halen... alles uitverkocht... als ik 5 minuten wachtte zou er een nieuwe lading enkele worstenbroodjes uit de oven komen. Oke dan maar. In de wetenschap dat het vrouwke er sowieso maar één op kan heb ik er twee per persoon meegebracht en raad eens wie er drie op heeft?
We hebben vandaag met ons geocache-vriendenclubje "Het Blauw Kanneke" een erg gesmaakte wandeling gemaakt in het prachtige natuurgebied De Rammelaars in Meerhout.Van half één tot iets over vijf zijn we bezig geweest om een moeilijke multicache tot een goed einde te brengen. Als het je dan na een lange, zware, vaak modderige tocht lukt om de eindcoördinaten op papier te krijgen en je vindt ter plekke ook nog wat je zoekt dan is de dag perfect geslaagd.
Het was redelijk mistig in het bos en dat leverde vaak mooie beelden op. Ik heb er dan ook duchtig op los gefotografeerd. De combinatie mist en tegenlicht weet ik wel te appreciëren. Ik heb weer een willekeurige grabbel gedaan uit de oogst - ik vermoed dat ik er morgen nog wel een dozijn kwijt wil op Facebook - en ik heb lang getwijfeld of ik hier een zwart-wit omzetting op zou loslaten. Uiteindelijk vond ik deze toch nog net iets sterker dan de kleurversie.
Het leek er op dat we vandaag na een mistig begin een, weliswaar koude maar, redelijk zonnige dag zouden krijgen. Toen ik rond het middaguur thuis vertrok om met cachemaatje Jackie een rondje te gaan fietsen in en rond Geel was ik nog altijd overtuigd dat de zon er uiteindelijk wel zou door komen. Was dat even fout gedacht... Het werd steeds mistiger en steeds kouder ook trouwens. Het was ook niet het soort mooie mist dat in lagen over het landschap gedrapeerd ligt maar eerder een filter die alles wat verder weg ligt onscherp maakt. Ondanks de ondankbare omstandigheden heb ik ook vandaag weer de nodige foto's meegebracht en omdat ik toch in een kanalen periode zit toon ik deze keer graag een beeld van het Kempisch Kanaal in de mist.
De Kempense kanalen zijn wel vaker het decor van mijn omzwervingen. Eerder deze week wandelde ik langs het kanaal van Beverlo. Met de GPS in de ene hand en mijn fototoestel in de andere kon je me vandaag zien ergens tussen Dessel en Postel langs het kanaal Schoten-Turnhout-Dessel. De bunker in beeld was een van de doelen waar mijn wandel-GPS me had naar toe gebracht en als er dan toevallig een binnenschip voorbij komt op het kanaal en er ook nog enkele mooie spiegelingen zijn uitgestrooid komt de andere hand, die met het fototoestel, in actie...
Ik heb vandaag, zegge en schrijve, één foto gemaakt en toen ik 'm thuis bekeek was ik er niet meteen gelukkig mee. Om mijn dagelijkse routine vol te houden ben ik daarom nog maar eens in de oogst van gisteren gedoken en op een foto die ik daarvoor geschikt achtte heb ik een bewerking toegepast die vorig jaar ook al enkele keren voorbij gekomen is op deze plaats. De brug van Kerkhoven was het onderwerp van mijn Photoshop-ijver en na enkele minuten zag het beeld er zo uit.
PS. Het is eigenlijk een vrij eenvoudige bewerking, bij interesse mag je me gerust mailen, dan leg ik het je heel simpel uit.
We waren in Lommel-Kerkhoven omdat we met Phaido nog eens bij de dierenarts moesten zijn. Dat ik altijd het nuttige aan het aangename en het ontspannende aan het noodzakelijke probeer te koppelen is ondertussen wel geweten natuurlijk. Zo gebeurde het dat ik aan de wandel raakte langs het kanaal naar Beverlo. Uiteraard was daar iets wat ik er wilde zoeken maar ik wilde ook een beetje rond hangen om enkele beelden op mijn geheugenkaartje te verzamelen, onderwerpen zat natuurlijk. De schilderachtige oude brug, de gekende brasserie de Waterkant, de aangemeerde boten, spiegelingen in het kanaal, watervogels... kortom ik heb me een tijdje geamuseerd. Op dit beeld zie je enkele van die fotomogelijkheden samen in één shot. Fotografie-puristen zouden kunnen opperen dat dit te veel onderwerpen zijn voor één foto... tja, so what?
Neen, het virus heeft me nog niet te pakken gekregen...
Ik was deze namiddag naar domein Teunenberg in Olen getrokken, da's een oude militaire basis die nu beheerd wordt door Natuur en Bos en die terug naar een groen bosgebied wordt getransformeerd. De uitdaging van de 5 lab-cachen die er te ontdekken waren was me te sterk. Ik heb er zeker geen spijt van gehad; het is er mooi wandelen. Ik heb mijn fototoestel regelmatig gebruikt, ook toen ik plots bij het naderen van een gigantisch plein, waarschijnlijk ooit een parade-plaats of zo, dit bord zag. Hier is warempel een Covid-test-centrum... Ik hoop hier nooit te moeten komen voor een test, maar ik weet nu alleszins waar het is.
