een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
20-12-2020
20 december Gesprek
We waren in Meeuwen-Gruitrode ( tegenwoordig heet dat Oudsbergen ) bezig met een leuk Geocache-fiets-rondje. De naam, een Duvels Rondje, was niet eens de enige reden om er enthousiast over te zijn, zowel de route, de streek als de originaliteit en de kwaliteit van de cachebehuizingen konden wij zeer appreciëren... een vette aanrader voor ook geocachende lezers van deze blog.
Wij hebben dit met ons geocache-team Het Blauw Kanneke in twee dagen gedaan, 77 cachen vonden wij van het goede teveel om in één dag af te haspelen en bij nummer 42 zijn we er vorige week mee gestopt. Vandaag gingen we voor 43 tot 77 en natuurlijk vinden wij dat we ook oog moeten blijven hebben voor de omgeving en alles wat daar voorbij komt. En dan zie je wel eens onverwachte dingen. In een weide langs het parcours zagen wij in eerste instantie een aantal bulten. Bij nadere observatie bleken het 3 kameelachtigen te zijn en nadat ik al enkele foto's genomen had slaagde cache maatje Jackie er in een van de bultendragers te lokken om er een gesprek mee aan te gaan. De hele inhoud van dat gesprek wil ik niet weergeven, maar het ging volgens mij over wie aan de minder leuke kant van de afsluiting zit...
Ik heet niet Harry, laat dat duidelijk zijn. Hoe ik aan die naam gekomen ben als kerstman in Aarschot is eigenlijk vrij simpel. De overleden eigenaar van de bruidskledijzaak waar wij ons eerste huis organiseerden was een legendarisch figuur in Aarschot en die heette Harry. Helaas heeft het virus, - covid 19, alias corona - ervoor gezorgd dat ons jaarlijks event dit jaar niet kon doorgaan. Kerstman Harry moet, hopelijk eenmalig, zijn Huis van de Kerstman missen in Aarschot. We hebben gezocht naar manieren om een alternatief te bieden aan de mensen en uiteindelijk na lang onderhandelen, goedkeuringen verkrijgen van stadsbestuur en alle mogelijke andere instanties tot en met de veiligheidsadviseur mochten we een bustocht maken door alle straten in Aarschot, inclusief de deelgemeenten. De voorwaarden waren niet min. We mochten alleen uitstappen bij enkele zorginstellingen om aan het raam te gaan groeten, iedereen met mondmasker behalve de kerstman... altijd minimaal anderhalve meter afstand, nergens binnengaan, geen tekeningen of kadootjes aannemen onderweg... en ga zo maar verder. Het is allemaal goed gekomen en we hebben zelden zoveel blije gezichten gezien als vandaag en zelden zoveel mensen die zich aan de regel hebben gehouden. We hadden uitdrukkelijk gevraagd aan het publiek om in de eigen bubbel thuis kijken naar de voorbij komende kerstman en zijn gevolg, afstand te houden en zeker niet samen te troepen langs de weg. Vandaag hebben we gemerkt dat het mogelijk is ondanks de viruswaanzin idioten en de ontkenners. Die zijn duidelijk nog altijd maar een kleine minderheid ondanks hun groot "laweit" op de social media. Kerstman Harry gelooft in de intelligentie en de inzet van de gemiddelde Vlaming !!!
Ik was na een wandeling met Phaido door de Smallebroeken alweer bijna thuis toen ik achter me kabaal, gegiechel en gegaloppeer hoorde. Eerst heb ik Phaido gevraagd veilig aan de kant te gaan en dan heb ik mijn fototoestel boven gehaald. In een mum van tijd was ik schietensklaar en toen deze beide jongedames met hun pony's en karretjes voorbij kwamen kon ik dit beeld op mijn geheugenkaartje zetten. Het plezier spat er van af. Het was alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens iets in zwart wit op deze pagina's had gepost en dit beeld leek me geschikt om er een leuke omzetting van te maken.
Noteer ook dat precies op het punt in de Dressenstraat waar de verharde weg ophoudt en er verder een zandweg is je plots weer sneller dan 50 mag rijden. Begrijpe wie kan.
Hoewel deze locatie in vogelvlucht minder dan vijf kilometer van onze voordeur is was ik hier nog niet geweest sinds ik na de Tour de France in de media gezien had dat de buren Wout van Aert een bijzondere thuiskomst hadden bezorgd. Toen ik er vandaag toevallig eindelijk eens voorbij fietste was ik alert genoeg om mijn to do lijstje op het goede moment boven te halen. Ik ben dan ook even gestopt en heb dit beeld geschoten. De fietsers die er ook op staan zijn louter toevallig in beeld gekomen, ik hoop dat ik hierdoor geen privacy-klacht aan mijn been krijg. Je kunt je in deze tijden aan alles verwachten.
Ik heb vandaag samen met mijn geocachemaatje Jackie nog eens een leuke lange multicache gelopen. De Galgenberg tussen Herentals en Lichtaart was het decor van onze activiteiten en van op de parking bij de tennisclub begonnen we aan onze tocht. In totaal wandelden we dik 12 km en je scoort dan maar 1 puntje als je er in slaagt je naam op het logboekje te zetten. Dat kon de pret niet drukken, we hebben er bijna vijf uur lang van genoten en daar doen we het voor toch? We wandelden een hele tijd langs de Nete, onze thuisrivier zeg maar, en ik heb regelmatig mijn fototoestel boven gehaald want er dienden zich ontzettend veel fotomogelijkheden aan. In geval van twijfel is het vrouwke vaak de hulp bij het kiezen en dit vonden we de leukste.
Na een erg grijze en trieste dag verdwenen de wolken in de loop van de avond helemaal en toen ik met Phaido rond half zes nog eens de Smallebroeken in trok om van het laatste spaarzame daglicht te profiteren konden we genieten van prachtig avondrood in het westen. Over de velden kwam de mist binnen geslopen en ik heb de scene uit de losse hand vastgelegd met de kleine Sony. Die heb ik altijd bij voor onverwachte situaties. Al redelijk duister, hoge ISO-waarde, beetje beeldruis als gevolg, redelijk lange sluitertijd... ik heb geprobeerd er het beste van te maken. Met statief en de Canon Mk IV zou ik dit nog wel eens willen overdoen, maar deze kans is voorbij alleszins. De fotografie-wijsheid zegt nog altijd: het beste fototoestel is datgene wat je bij hebt en ik kan hier mee leven.
Als germanist kon ik bij deze foto geen betere titel verzinnen als "Three Trees", en met een knipoog als subtitel: "and a kapelleke." Er blijven maar grijze dagen voorbij komen ( gisteren was een gelukkige uitzondering ) maar ook dan zijn er zat onderwerpen om te fotograferen. Deze locatie is te vinden aan de Zeggendijk in de buurt van de Molen in 't Veld.
Geef toe, de baardgroei, die sinds juni ook dit jaar weer ongeremd zijn gang mag gaan is dermate succesvol dat de Kerstman zonder de minste twijfel overal zal herkend worden als helemaal authentiek.
De activiteit van vandaag had evenwel niks te maken met het Kerstmanverhaal. Samen met cache vrienden Jackie en Danny en respectievelijke partners, ons geocachecollectief "Het Blauw Kanneke", gingen we in Oudsbergen een rondje fietsen om een heleboel thuis opgeloste mysteries te verzilveren. Je moet geocacher zijn om dit te begrijpen vrees ik... Om de foto te begrijpen volstaat de naam van het rondje: "Een Duvels rondje". Puzzels, vragen, gecodeerde Duvel-boodschappen en verstopplaatsen die alle Duvel-gerelateerd waren... Deze Duvel liefhebber kon niet anders dan de uitdaging aangaan. Alles wat we zochten vonden we en om het allemaal in stijl te doen had cachemaatje Danny er zelfs aan gedacht gekoelde Duvel en een echt Duvelglas mee te brengen... Ik heb me als vrijwilliger aangemeld. Tussen de twee mooiste leden van het gezelschap heb ik de sacrale 45°-inschenk-handeling verricht en daarna was het genieten van het hemelse vocht. Dat ik de foto niet zelf gemaakt heb mag wel duidelijk wezen, het was wel met mijn toestel...
Ondanks het grijze onzekere weer heb ik het er op gewaagd deze namiddag een rondje te gaan fietsen. Het was droog toen ik vertrok en dat zou volgens de buienradar een tijdje zo blijven. Ik heb daar van geprofiteerd om regelmatig een fotostop in te lassen. Toen ik deze drie amazones aan de overkant van het Kempisch Kanaal zag naderen had ik ruimschoots de tijd om de fiets aan de kant te zetten en mijn toestel boven te halen. Het was alsof de goden van de fotografie vonden dat dit wel genoeg was want toen gingen de hemelsluizen open. Zeiknat is het goede woord om aan te geven hoe ik thuiskwam... maar ik had wel weer enkele leuke beelden.
Voor deze werkloze kerstman zijn het maar trieste, sombere tijden in deze corona kerstperiode. Andere jaren zitten we in het huis van de Kerstman en krijgen we duizenden kindjes op onze schoot, soms ook wel eens mama's trouwens. Nu moet de kerstman zich tevreden stellen met wat afstandelijk on-line streaming gedoe en het echte menselijk contact is er niet. Waar de vorige jaren deze blog in de decembermaand gekleurd was met sfeerfoto's uit het huis van de Kerstman doen we het dit jaar dan maar met links en rechts geschoten beelden om niet helemaal verweesd achter te blijven.
Dit is de grote kerstboom op het verkeerspleintje op de hoek van de Kerkstraat, Lepelstraat en Dorp. De foto is gemaakt iets over zeven, noteer hoe leeg de anders zo gezellige straten zijn.
We zijn vanavond opnieuw naar de dierenarts geweest met Phaido voor het vervolg van zijn onderzoek. Het resultaat was niet meteen positief, hij is een hartpatiënt. Maar het goede nieuws is dat er medicatie beschikbaar is.
Voor we terug naar huis reden wilde ik toch nog eerst even naar het centrum van Lommel want ik had me langs diverse kanten laten vertellen dat de kersttijd-sfeerverlichting er zo mooi is. De ultieme tip kreeg ik van neefje Lucien: ga het raadhuis eens bekijken, dat is prachtig verlicht. Er komt daar inderdaad een stortvloed aan kleuren en effecten voorbij als je er staat. Extreem lange sluitertijden die ik graag hanteer bij nachtfotografie zijn er uit den boze, want dan krijg je een mix van niet samenhorende effecten. Ach, dan maak je het diafragma iets groter, zet de ISO waarde een beetje omhoog en dan kun je toch een momentopname vangen die niet verknald wordt door te snel veranderende effecten. Ik had eigenlijk geöpteerd voor rood, maar dat mislukte enkele keren, de witte spots die voor overbelichting zorgden kwamen te snel... dan maar groen.
Ik heb noodgedwongen vandaag nog eens uit de oogst van gisteren moeten putten. Alle fototoestellen zijn vandaag werkloos gebleven in huize Pol en Josee, de fotograaf ook trouwens. Gelukkig had ik gisteren wel meer leuke beelden. Het Peertsbos is voor het overgrote deel een loofbos, dit in tegenstelling tot de meeste Kempense bossen die naaldbossen zijn, ik meen dat ik dat al eens eerder vertelde. De pracht van de herfst is ondertussen grotendeels verdwenen maar toch zijn er nog plaatsen in het bos waar het altijd wel bijzonder toeven is. Op deze plek hoor je eigenlijk eerbiedig en bewonderend naar de woudreuzen te kijken. Hier past maar één naam: de beukenkathedraal.
Mijn cachemaatje Jackie moest vandaag om privé redenen in Lichtaart zijn en natuurlijk wilde hij van de gelegenheid gebruik maken om er iets leuks aan vast te knopen. Hij had in Herentals aan het Netepark enkele interessante mogelijkheden gespot op de geocachekaart. Ik had de wandeling die hij gepland had al gedaan, maar in het Peertsbos in Herentals een frisse neus gaan halen tijdens zulke mooie wandeldag als vandaag is geen straf. Ik vond het dan ook niet erg om nog eens mee te lopen. Dat gaf mij trouwens ook de kans om wat meer aandacht aan de fotografie te besteden dan aan het zoeken tijdens de tocht. Ik had de 16-35 op mijn toestel gezet, ideaal voor landschapsfoto's en ik heb er ook behoorlijk wat gescoord. Bij het einde van de wandeling, bijna terug aan de parking zijn we even door de open poort naar de vijver achter het gebouw van Sport Vlaanderen getogen en daar kon ik dit plaatje schieten.
Phaido wordt oud. Dat hij op zijn gezegende leeftijd niet meer holt en springt als een jong veulen vinden wij heel normaal. En dat ie, herstellend van een aanval van kennelhoest, nog geruime tijd bijna de ganse dag gewoon op zijn matje bleef liggen konden we ook nog begrijpen. Maar dat duurt nu toch wel erg lang en er lijkt weinig beterschap in te komen. Zelfs na een korte wandeling ploft ie neer op zijn kussen en is hij duidelijk erg moe. Hij eet ook minder, kwijlt en smekt, drink veel, weigert soms zelfs de snoepjes waar hij normaal gezien zo verzot op is en dus dachten we dat ie misschien wel tandpijn heeft. Hij kan het niet zeggen he...
We zijn dus vandaag met hem naar de hondentandarts geweest. Bij het vooronderzoek bleek dat er weinig aan de hand is met zijn gebit, misschien wel een beetje tandsteen. Dat kan en zal verwijderd worden uiteraard. Bloedwaarden, bloeddruk, gewicht, temperatuur, longen en alle meetbare waarden zijn ook normaal, maar... er zou iets aan de hand kunnen zijn met zijn hart. De arts vond bij beluistering dat het onregelmatig klopte. Er is ook een beetje vochtophoping in de buik... Donderdag gaan we terug voor een hartfoto en een cardiogram. Het is toch een beetje bang afwachten nu.
Bijgaande opname is gemaakt bij het instappen. De loopplank hebben we al een hele tijd geleden aangeschaft en dat is een meer dan handig hulpstuk om onze vriend aan boord te krijgen.
Het vrouwke, Phaido en ondergetekende, we zijn in de loop van de namiddag een korte maar mooie wandeling gaan doen aan de Konijnenberg in Vosselaar. Een fototoestel heb ik altijd in aanslag, dat is daar qua landschap meer dan de moeite waard trouwens. Maar ik ben natuurlijk niet alleen maar op jacht naar landschapsfoto's, alle mogelijkheden die zich aandienen zijn welkom... Ik kreeg op een bepaald moment twee wielrenners in de gaten die klaarblijkelijk aan het oefenen waren in zandcrossen. Niet voor niets is de Kempen een zeer vruchtbare voedingsbodem voor cyclocross-kampioenen, we hebben hier mega veel oefenmogelijkheden en ondergrond voor beschikbaar. Deze jongens reden om beurten een rondje door het mulle zand, becommentarieerden dat dan en daarna kwam de andere weer aan de beurt. Ik zag mijn kans schoon om wat te oefenen in het meetrekken: scherp stellen en houden op een bewegend onderwerp zodat je in de achtergrond bewegingsonscherpte ziet ontstaan. Dit vond ikzelf de leukste uit een aantal pogingen. De zichtbare bewegingsonscherpte is niet helemaal horizontaal hoor ik de kenners al zeggen... Dat komt doordat ik mijn toestel onbewust een beetje scheef vasthad bij deze opname en achteraf heb ik dat recht gezet in Photoshop.
Als tijdelijk werkloze kerstman heb ik vandaag wat bijgeklust bij de concurentie. Ik ben als Sinterklaas op bezoek gegaan in de on-line danslessen van de kleintjes bij Balance Health Center. Op het einde van elke les kwam de goede Sint even kijken op het scherm, de kleintjes deden een dansje voor me, ik vertelde dat ze allemaal braaf waren geweest, ze stelden wat vragen die ik dan beantwoordde waarna ik beloofde volgend jaar weer terug te komen... Al bij al vind ik Kerstman zijn toch leuker, daar volstaat mijn eigen gekweekte baard ruimschoots voor en hoef ik die vervelende kunstvezels niet voor mijn gezicht te hangen.
Voor alle duidelijkheid: de foto heb ik niet zelf gemaakt want ik zit in beeld. Voor wie Sinterklaas niet vindt: kijk rechts onder.
De brievenbus aan de kerk in Lichtaart was me al een hele tijd aan het uitdagen, niet alleen om er eens een foto van te maken maar ook om zelf eens een brief te sturen naar Sinterklaas, Spanjestraat 1, 0612 Hemel. De foto heb ik vandaag dan toch maar gemaakt, net op tijd, en de brief heb ik ook gepost. De foto toon ik bij deze, de precieze inhoud van de brief is privé natuurlijk, het ging onder andere over lockdown, corona, sluitingen, horeca en dergelijke. Als je me binnenkort in een of andere kroeg ziet zitten aan de toog achter een Duvelke, dan wil dat zeggen dat ik toch in de mirakuleuze krachten van de goedheilige man moet gaan geloven.
De op één na oudste van de kleindochters mocht vandaag achttien kaarsjes uitblazen. Corona zorgde er helaas voor dat wij daar niet bij mochten zijn. Ik werd er wel door geïnspireerd om op deze alweer trieste, grijze dag een beeld uit een pre-corona fotoshoot in de studio van onze fotoclub op te diepen en er mee aan de slag te gaan. Ik heb er wat mee gespeeld in Photoshop en uiteindelijk heb ik er een vrij eenvoudige grafische bewerking op los gelaten.
Zo leer je nog eens iets. Voor de tweede keer in een week ben ik naar het vennengebied ten noorden van Turnhout getrokken. Vorige zaterdag was ik er al eens met de fiets om achter een rondje geocachen aan te gaan en omdat ik de afstand eigenlijk behoorlijk onderschat had moest ik na twee vondsten al denken aan terug naar huis keren, ook al omdat ik toen nog andere fotografieplannen had. Vandaag ben ik er met de wagen terug naartoe gereden om samen met Phaido het restant van de tocht al wandelend af te leggen. Ik leerde uit de cachebeschrijvingen dat men in de 17de eeuw had ondervonden dat het water van de vennen er erg zuiver, kleurloos en helder was, het bevatte nauwelijks organische stoffen en het linnen dat er in gebleekt werd kreeg een perfect witte, glanzende kleur. Turnhout werd zo het centrum van een bloeiende blekerij-industrie. Het gerestaureerde huisje met spiegeling op deze foto, onderdeel van een kavel die naar verluidt Boones Blijk heet en wat ooit een garenblekerij was, fotografeerde ik vorige zaterdag ook al eens. Toen was ik er toch niet helemaal tevreden mee door de harde schaduwen op de muren. Vandaag koos ik een ander standpunt en van de zon, hard licht en schaduwen had ik deze keer geen last.
Het vrouwke is al enkele dagen druk bezig met de make over van ons huis. Kerstmis komt er aan en de kerstversiering moet en zal in huize Pol en Josee overvloedig aanwezig zijn. Ik had de dringende vraag meegekregen enkele dagen niet te gaan fietsen of geocachen en mij beschikbaar te houden om een handje toe te steken. Erg vond ik het niet, want het weer was sowieso al niet van dien aard om me er toe aan te zetten er op uit te trekken. Als het technisch wordt of als er meer fysieke kracht nodig is dan zij aankan mag ik invallen, daar komt het op neer. De leiding van de werkzaamheden laat ik aan haar over, ik laat me graag verassen door de creatieve ideeën waarmee ze dit jaar weer uit de hoek komt. Ik zal alles wel fotograferen als onze kerst-cocoon-bubbel-voor-twee helemaal klaar is. Deze hoek van de woonruimte, de zitkuil, is alvast pico bello versierd en de credits gaan voor de volle 100% naar mijn schatje. De groothoeklens 16-35 kwam hier zeker goed van pas.
