een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
20-10-2020
20 oktober Gesloten
Dat de horeca - cafés en restaurants - weer dicht moesten wegens dat verdoemde covid-virus ligt ons allemaal zwaar op de maag natuurlijk. Ik wilde dat op een of andere manier meenemen in het jaaralbum dat ik binnen dik twee maanden weer met de foto's en de tekstjes van deze blog in elkaar ga knutselen. Ik ben daarom vanavond, net voor de avondklok inging, naar het sterren restaurant "De Pastorie" gewandeld met mijn camera en statief, da's nauwelijks 200 m ver. Rond deze tijd baadt het gewoonlijk in het licht en beginnen de tevreden klanten het pand te verlaten. Vandaag was er één enkel flauw licht dat door een raam scheen... waarschijnlijk vergeten uit te knippen toen ook hier de boel op slot ging voor minimaal een maand.
Of het abnormaal is dat je in deze periode van het jaar nog een sprinkhaan te pakken krijgt als fotograaf weet ik niet. Feit is dat ik, toen ik terugkwam van een van de dagelijkse wandelingen met Phaido, thuis dit exemplaar in een zeer fotografeerbare positie zag zitten. Okee, de achtergrond is niet puur natuur, maar daar zag ik geen groot beletsel in... Veiligheidshalve had ik al enkele shots gescoord maar dan ben ik even naar binnen gelopen om een andere lens op mijn toestel te zetten en toen ik terug naar buiten kwam zat ie nog precies hetzelfde... sprinkhanen-herfst-moeheid denk ik dan.
Tijd om zelf ook weer eens in de foto te verschijnen.
Als je bij het voorbereiden van een geocachetocht leest dat de terreinwaarde van een cache 3,5 is op een schaal van vijf en de moeilijkheid 1, dan weet je dat het niet moeilijk zal zijn 'm te pakken te krijgen als je het goede gereedschap bij hebt. Ik had onder andere mijn telescopische ladder in de wagen meegenomen en dat bleek de goede ingeving. De GC8955D liet zich makkelijk vinden. Ik had mijn fototoestel in de handen van cachemaatje Jackie gestopt om mijn prestatie te vereeuwigen...
Toen ik dit beeld schoot stelde ik me vragen. Als onze Phaido op deze manier langs zijn eetbak gaat staan weet ik dat ie alles op heeft en dat ie eigenlijk staat te vragen of er nog wat komt. De koe in het plaatje lijkt dezelfde vraag te stellen. Toch mag ik er van uit gaan dat ze die hele geïmproviseerde voederbak niet helemaal alleen heeft leeg gegeten. Was ze te laat en hebben haar collega's niets over gelaten, is zij de eerste in de wachtrij omdat ze weet dat de boer zo meteen gaat komen met hapjes of gaat ze er van uit dat ik de boer ben en dat ik zo meteen voor jammie jammie ga zorgen?
Lommel is echt wel een aantal geweldige wandelmogelijkheden rijk. Vandaag kozen we Kattenbos om er samen met Phaido nog eens de vlinderwandeling te doen. De vijf Lab-cachen langs het parcours pikten we natuurlijk ook mee en daarna hebben we nog een ommetje gemaakt naar de nieuwe locatie van de prachtig gerestaureerde Leyssensmolen.
Dit is waarschijnlijk niet de enige herfstfoto die ik de volgende dagen op deze plaats ga tonen. Het wordt nu eenmaal deze interessante tijd voor fotografen en de kleuren en kenmerken worden steeds maar meer uitnodigend. De symboliek wordt in dit beeld nog eens versterkt door de oude, vervallen spoorlijn naar nergens meer.
Met een kantelbaar scherm wordt het trouwens erg makkelijk om een ongewoon, extreem laag standpunt in te nemen zonder mijn voorkant nat of vuil te moeten maken...
Deze foto heb ik ook al gedeeld op Facebook en dat is zeer tegen mijn gewoonte. Foto-blog en Facebook zijn twee verschillende dingen met een andere insteek, maar in dit geval is het voor één keer anders. Mijn schatje, de enige persoon in de wereld die al het 51 jaar met mij uithoudt, mijn reden van bestaan was jarig vandaag en bij deze wil ik dat ook graag in het komende jaar-album van deze blog terug zien. Dat Phaido, die andere schat, er ook op staat kan de pret alleen maar verhogen.
Hoe mooi kan simpel zijn en wat kan simpel mooi zijn.... Indien die enkele spaarzame zonnestraaltjes niet precies dat ene al in herfststemming verkerende blaadje hadden getroffen, dan was ik er waarschijnlijk gewoon voorbij gelopen. Nu ik wat beter keek zag ik dat er nog een broertje of een zusje was en die had nog nooit van de herfst gehoord. Samen gezellig aan een tak, wat zonlicht vangen en zo de fotograaf uitnodigen om zijn fototoestel boven te halen... het hoeft niet altijd groots, speciaal of spectaculair te zijn om een plaatsje te krijgen op deze blog.
Het is paddenstoelentijd. Ze komen weer met tientallen tegelijk voorbij op de fotografie-gerelateerde pagina's van de social media. Zelf vang ik er ook ieder jaar wel enkele. Dit exemplaar, ik denk dat het een jonge parasolzwam is - maar ik ben geen paddenstoelloloog - zag ik deze namiddag in de berm bij de woning van een mede fotoclublid. Ik heb 'm van uit een extreem laag standpunt - kikkerperspectief - gefotografeerd en hij had er qua privacy geen bezwaar tegen dat ik 'm op deze blog wilde zetten als foto van de dag.
Ik zag vandaag weer onverwacht een kudde schapen. Langs de weg van Herentals naar Lichtaart werd er duchtig gegraasd. Rondtrekkende kuddes worden tegenwoordig meer en meer gebruikt in het kader van natuurbeheer. Ik heb vorig jaar al eens een fotoreeks gemaakt over zo'n kudde die via de Bailey-brug het kanaal overstak in de buurt van het Zilvermeer en die heb ik zelfs getoond tijdens het salon van onze fotoclub. Ik weet ook dat medeclublid André bezig is met een AV-reeks voor het volgend salon... Schapen spotten is tegenwoordig niet meer zo uitzonderlijk dus, maar toch... Ik heb de wagen maar aan de kant gezet en mijn fototoestel boven gehaald.
Nog eens naar Herentals geweest. Ik had gezien dat er in het Begijnhof nog een geocache was die ik nog niet gevonden had, de Church Micro Begijnhof kerk ( GC8W5W1 ). Eigelijk is het een foto-zoektocht en ik dacht dat ik het allemaal goed genoteerd had maar ergens blijkt er toch een foutje in geslopen te zijn want in de checker kreeg ik geen groen licht bij mijn gevonden oplossing... Ik zal dit thuis nog eens rustig moeten overlopen en morgen nog eens terug gaan... Ondertussen had ik toch alweer enkel leuke foto's mee gebracht van de locatie.
Op de hoek van de Markt en de Zandstraat in Herentals zijn de restanten van het Gildenhuis eindelijk gesloopt, vijf jaar na de verwoestende brand. De stadskanker is verwijderd maar de wonde blijft zeer zichtbaar. In afwachting dat er iets nieuws verrijst is het voorlopig geen mooi zicht als je er voorbij wandelt. Anderzijds zag ik vandaag dat het ook weer een voordeel biedt: nu kon ik de Lakenhal en zijn spiegeling samen te pakken krijgen zonder dat het oude pand in de weg zat... Enneuhhh, is het nu eigenlijk twaalf over vier of twaalf voor acht?
Gisteren had ik het al over pompoenen en in deze tijd van het jaar is het niet moeilijk daar verder mee te gaan. In elk van de dorpskernen van groot Kasterlee kun je genieten van leuke taferelen met streekgebonden onderwerpen versierd met pompoenen en pompoenekes. Je kunt er niet naast kijken als je aan de wandel of aan het fietsen gaat.
Even streek gebonden als de pompoenen zijn hier de kabouters, de kabouterberg is ondertussen ook gekend tot ver buiten de regio en als toeristische trekpleister wordt dat hier samen met de pompoenen in de spotlight gezet.
Als inwoners van Lichtaart zijn wij onderdeel van groot Kasterlee en Kasterlee is zoals ondertussen toch wel algemeen gekend hét pompoendorp van Belgie. Hier worden de grootste pompoenen van het land geteeld. De ganse maand oktober staat normaliter in het teken van de pompoen maar helaas heeft ook hier het vermaledijde Covid 19-virus roet in het eten gestrooid. De pompoenmarkt, afgelast... de pompoenregatta, afgelast... pompoenschieten, afgelast... maar de giga pompoenen zijn er natuurlijk wél en overal kun je ze vinden dezer dagen, ook op het dorpsplein. Ik kon er enkele te pakken krijgen in één beeld terwijl ze bereidwillig poseerden voor het gemeentehuis.
Originele onderwerpen vinden om te fotograferen is niet gemakkelijk, zeg maar bijna onmogelijk geworden... Alles is al wel eens gefotografeerd. Het komt er dan ook op aan leuke dingen op een originele, alternatieve manier in beeld te nemen. Neem nu de Wannes, onze Lichtaartse dorpsfiguur die op het Kerkplein als standbeeld vereeuwigd is samen met zijn hond, die heeft al voor honderden fotografen model gestaan en ik heb er zelf ook al diverse keren mijn toestel op gericht. Vandaag heb ik eens uit een laag standpunt tussen de begroeing en de bloemen door een iets andere benadering uitgeprobeerd.
Dit is een foto met meerdere onderwerpen: het vrouwke, de vertrekkende motorrijders en in de achtergrond de bloemekes bij huize Pol en Josee en de wijnranken die nog altijd niet leeg geplukt zijn... de druiven komen me ondertussen de strot uit trouwens.
Nu mijn eigen motor-carriere er definitief opzit is er onverwacht toch iemand in de familie die de smaak te pakken heeft, zij het onrechtstreeks. Kleindochter Marie Leen heeft een vriendje die ook achter de vrijheid op twee wielen aangaat en zij weet dat blijkbaar ook zeer te appreciëren. Als grootvader kan ik enerzijds niet anders dan de jeugd hun pleziertjes gunnen maar anderzijds ben ik toch ook een beetje ongerust want ik weet uit eigen ervaring dat dit een risicovolle hobby is en dat ervaring in deze uiterst belangrijk is. Er zijn maar twee soorten motorrijders: zij die al gevallen zijn en zij die nog gaan vallen... ikzelf behoor tot de eerste categorie maar ik heb het op enkele niet al te erge letsels na overleefd. Ik mag hopen dat de volgende generaties ook evenveel geluk hebben.
Toen het jonge stel na het bezoek weer de baan op wilde had het vrouwke nog snel een bak met niet meer gebruikte motorspullen opgediept in de garage en met nieuwe handschoenen kon kleindochter vertrekken.
Ik ben de voorbije dagen druk bezig geweest, eerst met het fotograferen van alle bewoners van de Lommels rusthuizen en dan met het selecteren en bewerken in Photoshop om de beelden tijdig bij de drukker te krijgen voor de tentoonstelling tijdens de komende week van de bejaarden ( gesteld dat die doorgaat ). Nu ik er zo ongeveer doorheen ben wilde ik ook wel weer eens een iets jonger model voor de lens halen en die gelegenheid kreeg ik vandaag toen de oudste van de kleinkinderen samen met haar vriendje een corona-veilig bezoek bracht. Het was gezellig buiten onder de veranda en ik kon regelmatig op onbewaakte momenten mijn rechterwijsvinger op de afdrukknop van mijn fototoestel laten neerkomen.
Ik ben deze namiddag naar Herentals gereden om in de buurt van de kruisberg en de toeristentoren met Phaido wat wandelplezier te plukken en ondertussen ook enkele verse Lab-cachen te loggen. Het was niet meteen het fijnste wandelweer maar dat is voor deze jongen geen beletsel... Phaido, onze steeds ouder wordende senior woef daarentegen had er niet veel zin in vandaag merkte enkele keren. Ik heb de wandeling dan ook een beetje ingekort, de nummers 4 en 5 van de te zoeken cachen zijn voor later. Ondertussen heb ik de toeristentoren nog eens gefotografeerd van uit een alweer iets ander standpunt. Het dreigde een grauwe bedoening te worden gezien het weer, maar gelukkig zijn er die rode parasols ( of zijn het paraplus in dit geval ) om de plaat een beetje op te vrolijken.
Er was een kans op ochtendnevel vertelde de weerman gisteren avond. Ik heb me weer eens laten vangen. Ik zal wel nooit een ochtendmens worden denk ik dan maar. Toen ik - rijkelijk laat eigenlijk - aan mijn geplande traject met ingeschatte leuke ochtendnevel-locaties begon was het al snel duidelijk dat indien er al enige nevel zou zijn, dat zeker niet de gehoopte lagen grondnevel zouden zijn.
Bij het Zilvermeer in Mol ben ik even gestopt om de vlottende slogan te fotograferen: "Zen in Mol." Ik mag aannemen dat de Molse toeristische dienst refereert naar een Boedhistische relax toestand waarin je kunt geraken als je in Mol bent, maar evengoed zou het een dialectische slogan in de eerste persoon enkelvoud of meervoud kunnen zijn zonder lidwoord: "Ik zen in Mol" of "Welle zen in Mol"... De lichte nevel in de verte zou naar de eerste mogelijkheid kunnen verwijzen maar dat is pure speculatie...
De foto-oogst van gisteren was groot en gevarieerd genoeg om nog eens op terug te vallen. Ik ben vandaag niet aan fotograferen toegekomen namelijk...
Als je iets over Lommel moet vertellen kom je vroeg of laat uit bij "zand", zandwinning, de familie Emsens, Sibelco en... glas. Sedert enkele jaren heeft de toeristische dienst van de stad dat nog eens extra in de aandacht gezet door het Glazen Huis te openen. Dat is ook effectief een gebouw van glas en het herbergt o.a. een museum en een glasblaas atelier waar glazen voorwerpen en kunststukjes worden gemaakt. Men dat allemaal gaan bezoeken en fotograferen natuurlijk. Ik heb al enkele keren een nacht opname van het verlichte gebouw gemaakt en hier ook al eens gedeeld. Maar ook overdag is het zeker de moeite waard om te bezoeken, bekijken en te fotograferen.
