een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
17-01-2020
17 januari Paula
We kennen Paula al jaaaaaaren. Net als wij was ze ooit in de muziekscene aan de slag met haar toenmalige vriend Willy. Onze vriendschap begon in die tijd. Toen al bleek ze ook in andere creatieve richtingen haar weg te zoeken en het verwonderde ons dan ook niet dat we steeds vaker te horen kregen dat ze met haar schilderwerk weer eens ergens ten toon stelde. Deze keer was het in Lommel dat we haar werk mochten gaan bekijken en natuurlijk deden we dat graag. Ze heeft een onmiskenbare eigen stijl gevonden en dat toonde ze ook nu weer. Ik heb haar gefotografeerd tussen enkele van haar werken en ik ben er van overtuigd dat ze het wel gaat maken in de harde Kunst-Wereld.
Ik ben nog steeds snipverkouden maar met dit erg mooie weer vond ik dat ik toch maar een wandelingetje moest gaan doen. In de loop van de late namiddag ben ik naar Grobbendonk gereden om langs de Kleine Nete tot aan het kanaal te lopen en dan aan de andere kant terug naar het dorp, waar ik een fijn café ken waar ze allerhande lekkere dingen verkopen. Ik ging er van uit dat ik onderweg wel enkele interessante foto's zou kunnen schieten en ook het tijdstip was natuurlijk niet toevallig gekozen... warm en laag avondlicht !!! Dit is één van de beelden die ik meebracht.
Het hoeft niet altijd spectaculair of groots te zijn, een detail kan ook mooie beelden opleveren.
Snipverkouden, maar ik moest er in de loop van de namiddag toch even uit, al was het maar tot in het bos achter ons huis. Tijdens een droog moment - de zon kwam er warempel even door - heb ik wat waterdruppels proberen te vangen. Toen ik deze opname thuis op de mac zag vond ik meteen dat ie in zwart wit moest, ik hoor graag tegenargumenten...
Jaja, ik weet het wel, het is dinsdag... ik ben weer een dag te laat, ik mag hopen dat zoiets geen gewoonte wordt. Na de thuiskomst van ons weekendje Duitsland was het ons helemaal ontgaan dat het eigenlijk Verloren Maandag was gisteren, daar hebben we vandaag dan maar iets aan gedaan. De eerste maandag na driekoningen is het de gewoonte in de streek hier dat we worstenbroodjes of appelbollen eten, waar het gebruik vandaan komt weet ik niet maar wij doen daar wel graag aan mee. Het vrouwke was naar de warme bakker geweest deze morgen en ik kan iedereen verzekeren dat het lekker was!!!
De eerste dag nadat we thuis gekomen zijn na een weekendje is meestal een dag waarop we er een beetje verloren bij lopen en we ons moeten concentreren om het normale levensritme te hervatten. We zijn allebei een beetje verkouden terug gekomen trouwens en dat is een bijkomende rem. De geheugenkaartjes van de fototoestellen zijn ondertussen naar de Mac over gezet, een aantal foto's zijn al op Facebook en andere WhatsApps beland maar ik wil er toch nog eentje hier tonen.
Deze blog wordt ieder jaar ook in albumvorm gegoten en omdat ik voor mezelf alsnog de herinnering wil meenemen aan het stadje waar we de voorbije dagen verbleven plaats ik graag een opname van één van de toegangspoorten van Nideggen.
We waren op weekend geweest in de Eifel, twee nachten met half pension, en op zondagmorgen moet je dan het hotel verlaten. Liever dan recht naar huis te rijden wilden we nog een of andere bezienswaardigheid gaan bezoeken en na enig overleg besloten we de bruinkoolwinningen eens nader te gaan bekijken. Enkele telefoontjes naar Bert, een mede-fotoclublid volstonden om wat tips, adressen en coordinaten te krijgen en zo konden we gericht op pad. Helaas verslechterde het weer zienderogen en we hebben onze voorziene tour sneller dan gewenst moeten afbreken maar toch hadden we al enkele uitzichtpunten bezocht en wat foto's gemaakt. Om eerlijk te zijn werd ik behoorlijk overdonderd door de grootschaligheid waarmee daar enorme littekens in het landschap worden gemaakt. Deze foto is gemaakt bij een dagwinningsgebied, een diepe groeve van, naar ik schat, 2 km bij 1 km. De centrale waar meteen electriciteit wordt gemaakt met de afgeschraapte bruinkool - zo ongeveer de meest vervuilende brandstof die je kunt bedenken - krijg je er gratis bij.
Als ik bedenk dat de zogezegde schone energie om de zero emission electrische auto's aan het rijden te krijgen o.a. op deze manier wordt geproduceerd... daar zakt mijn broek dan van af... Ik zal wel met een schone Diesel blijven rijden.
Uitstekend wandelweer vandaag hier in de Eifel. We hebben er dan ook uitgebreid van geprofiteerd. Er staan meerdere tienduizenden stappen op de teller, de nodige gevonden geocachen op het palmares en het werd een vruchtbare fotodag. Zo ontmoetten we in de loop van de namiddag een herder die samen met zijn honden een grote kudde schapen hoedde langs het fiets- en wandelpad, vlak bij een drukke verbindingsweg. We hebben een tijdje met de man gepraat en na afloop heb ik ook nog even mijn toestel op 'm gericht.
Ik had thuis gevochten tegen de opgave van GC39QE6 Bibberkalt. Ik moest een, voor mijn doen, moeilijke origami vouwen en na enkele uren sukkelen en wat hulp kon ik eindelijk de coordinaten aflezen of vlakken die nu langs alkaar kwamen te liggen. Om de cache ook daadwerkelijk te gaan oppikken op de berekende plaats waren we speciaal een stuk omgereden op weg naar een relax-weekendje in de Eifel. Ergens in de Hoge Venen lag ie op ons te wachten... en daar ligt ie nog steeds... we hebben hem niet gevonden. Gelukkig heb ik ondanks alle frustratie toch enkele keren het fototoestel boven gehaald om wat van de omgeving vast te leggen zodat ik tenminste iets over houd aan deze passage in de Hoge Venen.
Voor alle duidelijkheid, dit is geen foto die ik vandaag heb gemaakt, ik heb vandaag helemaal niet gefotografeerd trouwens, behalve misschien een niet voor deze blog geschikte foto die te maken had met een geocache mysterie.
Met dit k****weer heb ik zowat de ganse dag voor de computer gezeten, bezig met de mogelijke projecten voor de fotoclub en ons salon voor volgend jaar. Wat de audio visuele projecten betreft hou ik twee mogelijkheden over, een reeks over Lichtaart, mijn dorp of iets over een van mijn mooiste herinneringen nl. de reizen naar het zuidwesten van de Verenigde Staten en de oker-bruin-gele kleuren van de rotsen, de landschappen, de parken, de canyons en dan zelfs nog meer specifiek Antelope Canyon in de buurt van Page Arizona. Ik was er twee keer, de eerste keer tijdens een geleid bezoek met gids en de tweede keer had ik een fotografen permit gekocht en mocht ik vrij fotograferen onder in de canyon zonder rekening te moeten houden met tijdsdruk en opdringerige mede-toeristen.
Vandaag heb ik uit de vele foto's die ik daar gemaakt heb alvast een pre-selectie van een dertigtal beelden gemaakt die ik in elkaar ga laten overvloeien op een aangepast muziekje. Of het nu Lichtaart wordt voor het salon of Antelope Canyon... dit project werk ik sowieso af en ik ben er van overtuigd dat het erg mooi kan worden. Ik toon alvast één foto.
Ook in huize Pol & Josee is de kerstversiering weer weggehaald. Vandaag gingen de laatste groene takken, ballen, lichtjes, sterretjes, engeltjes, slingers en andere kerstattributen weer voor 11 maanden de berging in. Toch heeft het vrouwke blijkbaar iets over het hoofd gezien. In een hoekje, naast de open haard vond ik nog een sneeuwmannetje dat de opruim-ronde overleefd heeft. Ik heb er de camera voor gezet op statief om zo dit klein stukje woonkamergezelligheid alsnog te delen... en misschien leest het vrouwke deze blog ook wel zodat de sneeuwman toch nog bij zijn vriendjes kan gaan rusten.
Na de hectische decembermaand en de opgestapelde vermoeidheid die de eerste dagen van januari pas naar boven kwam lijkt het er op dat we stilaan weer de oude aan het worden zijn. Om er helemaal bovenop te geraken ben ik deze namiddag nog eens uitgebreid gaan genieten van een heerlijke sauna in Hezemeer. Toen ik rond half zes terug naar huis reed via de Nijverheidsweg richting Geelse ring zag ik weer een aantal zeer verleidelijke fotomogelijkheden. Nachtfotografie van industrie is altijd wel leuk maar ik had alleen de kleine Sony bij. Toch besloot ik dat ding weer eens op zijn mogelijkheden te testen. Met de stand op automatisch koos ie vanzelf instellingen, helemaal anders dan ik zelf met de Canon van op statief zou gedaan hebben maar het resultaat was alleszins bevredigend. Door de gekozen hoge ISO-waarde heb ik thuis toch wat ruisreductie moeten toepassen en daarna weer wat opscherpen maar het toestelletje verrast me elke keer weer opnieuw. Ik vond het daarenboven lekker meegenomen dat ik zulke kleine camera gewoon door het hek kon houden en zo uit de losse hand een opname kon maken zonder draad, afsluiting of tralies die het zicht belemmerden.
De gegevens voor de geïnteresseerden: ISO 3200 - F2,8 - 1/8
Met zulk mooi weer kon ik echt niet binnen blijven zitten. Met de fiets achter op de wagen ben ik tot bij mijn geocachemaatje Jackie gereden en van daar uit hebben we in de omgeving van Grote- en Kleine Brogel en Peer de nodige vondsten gedaan. Toen we bij de ingang van de vliegbasis deze beauty op een sokkel zagen staan kon ik niet anders dan even het fototoestel boven te halen.
Als er één geocache-event is dat ik nooit wil missen, dan is het wel het jaarlijks Nieuwjaars-event van cachemaatje Jackie in Lommel. Ook dit jaar was het er weer druk en vooral gezellig. Er waren natjes en droogjes, een knapperend vuur dat de voorkanten van de bezoekers die er rond zaten flink opwarmde, er was een superleuke nieuwe cache die werd voor gesteld, nieuwjaarswensen, babbels met collega cachers en zelfs de Lommels burgemeester kwam op bezoek om uitgebreid de geocachewereld te verkennen. Uit de vele leuke opnames die ik kon maken koos ik voor dit beeld van het vrouwke en Phaido voor het vuur. Alle respect voor Phaido die ondanks zijn vrees voor vuur toch dapper op deze plaats mee op de foto wilde.
Het was vandaag Kaas- en Wijnavond van onze fotoclub Visueel, zeg maar een soort nieuwjaarsreceptie. Naast de leden die ingeschreven hadden voor het feest mochten we ook twee onverwachte bezoekers verwelkomen. Jos, een ex-clublid, die pas heeft afgehaakt wegens een ernstige ziekte kwam samen met zijn echtgenote Marianne nog een keer meegenieten van het gezellig samenzijn. Iedereen heeft nog eens gesproken en gelachen samen met Jos en hij was zeker niet de eerste die naar huis toe wilde. Ik heb ook enkele keren geprobeerd Jos goed in beeld te krijgen en een enkele keer lukte dat ook. Voor alle duidelijkheid: Jos zit links op de foto en om te anticiperen op mogelijke opmerkingen van de foto-critici wil ik meteen zeggen dat het glas wijn niet uit het hoofd van clublid Bert groeit maar het staat op de tafel achterin.
Zoonlief Mike kwam vandaag van Herentals naar Lichtaart gelopen samen met zijn woef Jul. Omdat hij het plan opgevat heeft binnenkort (?) weer eens een marathon te lopen is hij fanatiek aan het trainen en Jul is daarbij een ideale kompaan. Jul is een Hongaarse Viszla, een onvermoeibare jachthond en die heeft de beweging misschien al even zeer nodig. Een halve tel na deze opname zat ie trouwens aan de andere kant van de afsluiting om te zien of er bij de buren iets interessants te versieren was. Zo scherp als Jul staat Mike ook nog niet trouwens, er moeten nog ettelijke kilo's af en daarom heeft hij zichzelf op een dieet van grassen en andere aanverwante dingen gezet terwijl hij weightwatchers-gewijs de punten en de calorieën telt.
Ze staan op het punt om de terugweg aan te vatten en omdat ik mezelf de beperking tot één foto per dag heb opgelegd op deze pagina's kan ik niemand laten meegenieten van de start... even naar mijn Facebook pagina gaan dus.
Dag twee na de kerstman-avonturen in Aarschot. Nu pas voelen we hoe moe we zijn en hoeveel energie we er in gestopt hebben. Ik ben in de loop van de namiddag een grote rustige wandeling gaan doen met Phaido en tussendoor heb ik ook wel enkele foto's gemaakt. Echt spectaculaire dingen kreeg ik niet voor de lens, daar was ik misschien ook niet allert genoeg voor. Het leukste vond ik het nog als ik mijn gezel kon fotograferen als ie geduldig ging liggen telkens ik weer de camera boven haalde. Bij het, in dit seizoen leeg staande, vakantieverblijf Sint Lutgardis in de bossen tussen Lichtaart en Kasterlee kon ik hem mee in beeld nemen toen ik mijn compositie aan het overdenken was.
De Kerstman is weer naar Rovaniemi vertrokken na een hartverwarmend bijna drie weken durend verblijf in Aarschot. Toen de laatste plichtplegingen achter de rug waren en het afscheid gekomen, merkten we dat er in de badkamer een souvenir achter gebleven was... Geen idee of we dit moeten bijhouden voor hergebruik volgend jaar...
Het Huis van de Kerstman zit er weer op voor ons. Het was weer een zware maar o zo fijne periode. Bij het naar huis gaan keken we voor de laatste keer naar de verlichting bij het stadhuis en in de verte zagen we de symbolische 2020 bij chocolaterie You and Me al opdagen.
Wat is er toch aan de hand met al die Kerstmannen? Gisteren waren er al twee kerstmannen in Aarschot, een nep-kerstman van Coca Cola en de enige echte in het Huis van de Kerstman. Vandaag kwam er alweer een valse baard plaatsnemen op de kerstmanzetel. Maar deze jonge vriend zag er alleszins meer overtuigend uit dan die van gisteren...
Het was nogal een gedoe om deze mastodont geparkeerd te krijgen voor het stadhuis. Er was zelfs een andere, kortere trekker nodig om de oplegger tot op zijn plaats te stoten waarna de grotere Amerikaanse beauty er voor kon plaats nemen. Na een erg drukke dag zowel bij de Coca Cola truck als in het huis van de kerstman er tegenover kon ik in de loop van de avond toch even tijd maken om van uit de kleedruimte boven deze opname te maken. De wazige mensen en de ghosts die je meent te zien horen er bij als je dit soort opnames maakt met langere sluitertijd.
