een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
13-01-2020
13 januari Nideggen
De eerste dag nadat we thuis gekomen zijn na een weekendje is meestal een dag waarop we er een beetje verloren bij lopen en we ons moeten concentreren om het normale levensritme te hervatten. We zijn allebei een beetje verkouden terug gekomen trouwens en dat is een bijkomende rem. De geheugenkaartjes van de fototoestellen zijn ondertussen naar de Mac over gezet, een aantal foto's zijn al op Facebook en andere WhatsApps beland maar ik wil er toch nog eentje hier tonen.
Deze blog wordt ieder jaar ook in albumvorm gegoten en omdat ik voor mezelf alsnog de herinnering wil meenemen aan het stadje waar we de voorbije dagen verbleven plaats ik graag een opname van één van de toegangspoorten van Nideggen.
We waren op weekend geweest in de Eifel, twee nachten met half pension, en op zondagmorgen moet je dan het hotel verlaten. Liever dan recht naar huis te rijden wilden we nog een of andere bezienswaardigheid gaan bezoeken en na enig overleg besloten we de bruinkoolwinningen eens nader te gaan bekijken. Enkele telefoontjes naar Bert, een mede-fotoclublid volstonden om wat tips, adressen en coordinaten te krijgen en zo konden we gericht op pad. Helaas verslechterde het weer zienderogen en we hebben onze voorziene tour sneller dan gewenst moeten afbreken maar toch hadden we al enkele uitzichtpunten bezocht en wat foto's gemaakt. Om eerlijk te zijn werd ik behoorlijk overdonderd door de grootschaligheid waarmee daar enorme littekens in het landschap worden gemaakt. Deze foto is gemaakt bij een dagwinningsgebied, een diepe groeve van, naar ik schat, 2 km bij 1 km. De centrale waar meteen electriciteit wordt gemaakt met de afgeschraapte bruinkool - zo ongeveer de meest vervuilende brandstof die je kunt bedenken - krijg je er gratis bij.
Als ik bedenk dat de zogezegde schone energie om de zero emission electrische auto's aan het rijden te krijgen o.a. op deze manier wordt geproduceerd... daar zakt mijn broek dan van af... Ik zal wel met een schone Diesel blijven rijden.
Uitstekend wandelweer vandaag hier in de Eifel. We hebben er dan ook uitgebreid van geprofiteerd. Er staan meerdere tienduizenden stappen op de teller, de nodige gevonden geocachen op het palmares en het werd een vruchtbare fotodag. Zo ontmoetten we in de loop van de namiddag een herder die samen met zijn honden een grote kudde schapen hoedde langs het fiets- en wandelpad, vlak bij een drukke verbindingsweg. We hebben een tijdje met de man gepraat en na afloop heb ik ook nog even mijn toestel op 'm gericht.
Ik had thuis gevochten tegen de opgave van GC39QE6 Bibberkalt. Ik moest een, voor mijn doen, moeilijke origami vouwen en na enkele uren sukkelen en wat hulp kon ik eindelijk de coordinaten aflezen of vlakken die nu langs alkaar kwamen te liggen. Om de cache ook daadwerkelijk te gaan oppikken op de berekende plaats waren we speciaal een stuk omgereden op weg naar een relax-weekendje in de Eifel. Ergens in de Hoge Venen lag ie op ons te wachten... en daar ligt ie nog steeds... we hebben hem niet gevonden. Gelukkig heb ik ondanks alle frustratie toch enkele keren het fototoestel boven gehaald om wat van de omgeving vast te leggen zodat ik tenminste iets over houd aan deze passage in de Hoge Venen.
Voor alle duidelijkheid, dit is geen foto die ik vandaag heb gemaakt, ik heb vandaag helemaal niet gefotografeerd trouwens, behalve misschien een niet voor deze blog geschikte foto die te maken had met een geocache mysterie.
Met dit k****weer heb ik zowat de ganse dag voor de computer gezeten, bezig met de mogelijke projecten voor de fotoclub en ons salon voor volgend jaar. Wat de audio visuele projecten betreft hou ik twee mogelijkheden over, een reeks over Lichtaart, mijn dorp of iets over een van mijn mooiste herinneringen nl. de reizen naar het zuidwesten van de Verenigde Staten en de oker-bruin-gele kleuren van de rotsen, de landschappen, de parken, de canyons en dan zelfs nog meer specifiek Antelope Canyon in de buurt van Page Arizona. Ik was er twee keer, de eerste keer tijdens een geleid bezoek met gids en de tweede keer had ik een fotografen permit gekocht en mocht ik vrij fotograferen onder in de canyon zonder rekening te moeten houden met tijdsdruk en opdringerige mede-toeristen.
Vandaag heb ik uit de vele foto's die ik daar gemaakt heb alvast een pre-selectie van een dertigtal beelden gemaakt die ik in elkaar ga laten overvloeien op een aangepast muziekje. Of het nu Lichtaart wordt voor het salon of Antelope Canyon... dit project werk ik sowieso af en ik ben er van overtuigd dat het erg mooi kan worden. Ik toon alvast één foto.
Ook in huize Pol & Josee is de kerstversiering weer weggehaald. Vandaag gingen de laatste groene takken, ballen, lichtjes, sterretjes, engeltjes, slingers en andere kerstattributen weer voor 11 maanden de berging in. Toch heeft het vrouwke blijkbaar iets over het hoofd gezien. In een hoekje, naast de open haard vond ik nog een sneeuwmannetje dat de opruim-ronde overleefd heeft. Ik heb er de camera voor gezet op statief om zo dit klein stukje woonkamergezelligheid alsnog te delen... en misschien leest het vrouwke deze blog ook wel zodat de sneeuwman toch nog bij zijn vriendjes kan gaan rusten.
Na de hectische decembermaand en de opgestapelde vermoeidheid die de eerste dagen van januari pas naar boven kwam lijkt het er op dat we stilaan weer de oude aan het worden zijn. Om er helemaal bovenop te geraken ben ik deze namiddag nog eens uitgebreid gaan genieten van een heerlijke sauna in Hezemeer. Toen ik rond half zes terug naar huis reed via de Nijverheidsweg richting Geelse ring zag ik weer een aantal zeer verleidelijke fotomogelijkheden. Nachtfotografie van industrie is altijd wel leuk maar ik had alleen de kleine Sony bij. Toch besloot ik dat ding weer eens op zijn mogelijkheden te testen. Met de stand op automatisch koos ie vanzelf instellingen, helemaal anders dan ik zelf met de Canon van op statief zou gedaan hebben maar het resultaat was alleszins bevredigend. Door de gekozen hoge ISO-waarde heb ik thuis toch wat ruisreductie moeten toepassen en daarna weer wat opscherpen maar het toestelletje verrast me elke keer weer opnieuw. Ik vond het daarenboven lekker meegenomen dat ik zulke kleine camera gewoon door het hek kon houden en zo uit de losse hand een opname kon maken zonder draad, afsluiting of tralies die het zicht belemmerden.
De gegevens voor de geïnteresseerden: ISO 3200 - F2,8 - 1/8
Met zulk mooi weer kon ik echt niet binnen blijven zitten. Met de fiets achter op de wagen ben ik tot bij mijn geocachemaatje Jackie gereden en van daar uit hebben we in de omgeving van Grote- en Kleine Brogel en Peer de nodige vondsten gedaan. Toen we bij de ingang van de vliegbasis deze beauty op een sokkel zagen staan kon ik niet anders dan even het fototoestel boven te halen.
Als er één geocache-event is dat ik nooit wil missen, dan is het wel het jaarlijks Nieuwjaars-event van cachemaatje Jackie in Lommel. Ook dit jaar was het er weer druk en vooral gezellig. Er waren natjes en droogjes, een knapperend vuur dat de voorkanten van de bezoekers die er rond zaten flink opwarmde, er was een superleuke nieuwe cache die werd voor gesteld, nieuwjaarswensen, babbels met collega cachers en zelfs de Lommels burgemeester kwam op bezoek om uitgebreid de geocachewereld te verkennen. Uit de vele leuke opnames die ik kon maken koos ik voor dit beeld van het vrouwke en Phaido voor het vuur. Alle respect voor Phaido die ondanks zijn vrees voor vuur toch dapper op deze plaats mee op de foto wilde.
Het was vandaag Kaas- en Wijnavond van onze fotoclub Visueel, zeg maar een soort nieuwjaarsreceptie. Naast de leden die ingeschreven hadden voor het feest mochten we ook twee onverwachte bezoekers verwelkomen. Jos, een ex-clublid, die pas heeft afgehaakt wegens een ernstige ziekte kwam samen met zijn echtgenote Marianne nog een keer meegenieten van het gezellig samenzijn. Iedereen heeft nog eens gesproken en gelachen samen met Jos en hij was zeker niet de eerste die naar huis toe wilde. Ik heb ook enkele keren geprobeerd Jos goed in beeld te krijgen en een enkele keer lukte dat ook. Voor alle duidelijkheid: Jos zit links op de foto en om te anticiperen op mogelijke opmerkingen van de foto-critici wil ik meteen zeggen dat het glas wijn niet uit het hoofd van clublid Bert groeit maar het staat op de tafel achterin.
Zoonlief Mike kwam vandaag van Herentals naar Lichtaart gelopen samen met zijn woef Jul. Omdat hij het plan opgevat heeft binnenkort (?) weer eens een marathon te lopen is hij fanatiek aan het trainen en Jul is daarbij een ideale kompaan. Jul is een Hongaarse Viszla, een onvermoeibare jachthond en die heeft de beweging misschien al even zeer nodig. Een halve tel na deze opname zat ie trouwens aan de andere kant van de afsluiting om te zien of er bij de buren iets interessants te versieren was. Zo scherp als Jul staat Mike ook nog niet trouwens, er moeten nog ettelijke kilo's af en daarom heeft hij zichzelf op een dieet van grassen en andere aanverwante dingen gezet terwijl hij weightwatchers-gewijs de punten en de calorieën telt.
Ze staan op het punt om de terugweg aan te vatten en omdat ik mezelf de beperking tot één foto per dag heb opgelegd op deze pagina's kan ik niemand laten meegenieten van de start... even naar mijn Facebook pagina gaan dus.
Dag twee na de kerstman-avonturen in Aarschot. Nu pas voelen we hoe moe we zijn en hoeveel energie we er in gestopt hebben. Ik ben in de loop van de namiddag een grote rustige wandeling gaan doen met Phaido en tussendoor heb ik ook wel enkele foto's gemaakt. Echt spectaculaire dingen kreeg ik niet voor de lens, daar was ik misschien ook niet allert genoeg voor. Het leukste vond ik het nog als ik mijn gezel kon fotograferen als ie geduldig ging liggen telkens ik weer de camera boven haalde. Bij het, in dit seizoen leeg staande, vakantieverblijf Sint Lutgardis in de bossen tussen Lichtaart en Kasterlee kon ik hem mee in beeld nemen toen ik mijn compositie aan het overdenken was.
De Kerstman is weer naar Rovaniemi vertrokken na een hartverwarmend bijna drie weken durend verblijf in Aarschot. Toen de laatste plichtplegingen achter de rug waren en het afscheid gekomen, merkten we dat er in de badkamer een souvenir achter gebleven was... Geen idee of we dit moeten bijhouden voor hergebruik volgend jaar...
Het Huis van de Kerstman zit er weer op voor ons. Het was weer een zware maar o zo fijne periode. Bij het naar huis gaan keken we voor de laatste keer naar de verlichting bij het stadhuis en in de verte zagen we de symbolische 2020 bij chocolaterie You and Me al opdagen.
Wat is er toch aan de hand met al die Kerstmannen? Gisteren waren er al twee kerstmannen in Aarschot, een nep-kerstman van Coca Cola en de enige echte in het Huis van de Kerstman. Vandaag kwam er alweer een valse baard plaatsnemen op de kerstmanzetel. Maar deze jonge vriend zag er alleszins meer overtuigend uit dan die van gisteren...
Het was nogal een gedoe om deze mastodont geparkeerd te krijgen voor het stadhuis. Er was zelfs een andere, kortere trekker nodig om de oplegger tot op zijn plaats te stoten waarna de grotere Amerikaanse beauty er voor kon plaats nemen. Na een erg drukke dag zowel bij de Coca Cola truck als in het huis van de kerstman er tegenover kon ik in de loop van de avond toch even tijd maken om van uit de kleedruimte boven deze opname te maken. De wazige mensen en de ghosts die je meent te zien horen er bij als je dit soort opnames maakt met langere sluitertijd.
Als de kerstman op een vrij moment samen met zijn zus even door Aarschot wandelt durft hij ook wel eens langs de winkels te lopen om te zien wat er allemaal te koop is. Helemaal te goeder trouw dacht hij een leuk kerstvrouw-pakje gevonden te hebben voor zijn eigen schatje. Blijkt dat dit ondanks de ballen, de lichtjes en de overheersende rode kleuren, helemaal geen kerstwinkel was. Man man man... de oortjes en de wangen van de kerstman gloeiden net zo hard als de neus van Rudolf toen hij weer buiten kwam.
Na een erg gevulde vrijdag werd het in de loop van de avond duidelijk minder druk en konden we rond 7 uur ook eens wat vroeger naar huis. Dat gaf me natuurlijk de kans om onderweg nog wat beelden mee te pikken. In Westerlo kon ik het gemeentehuis en de lampjes er voor te pakken krijgen. Om even het idee te tackelen dat ik altijd en alleen maar in termen van symmetrie denk ben ik er deze keer bewust duidelijk schuin gaan voor staan. Kenners van de situatie ter plaatse zullen waarschijnlijk het bordje met de pijl op de voorgrond missen... tja, dat vond ik het plaatje een beetje ontsieren en ik heb het dan maar weg gekloond.
Elke morgen, als we in Aarschot aankomen, klaar voor een nieuwe Kerstman-dagtaak, ga ik eerst met Phaido nog een klein rondje wandelen in het stadspark. Dat ligt langs het huis van de kerstman trouwens en het is de ideale plek om nog even lucht te happen en Phaido nog wat te laten snuffelen. Bij een van de ingangen, aan de Drossaerdepoort, vind je sedert kort een kunstwerk dat de Aarschotse Bleiter voorstelt. We hebben daar toch wel een zekere emotionele binding mee. Het originele beeldje stond jaren in de kledingzaak van Couture Harry en laat dat net het pand zijn waar wij onze jaarlijkse Aarschotse kerstmannencarriere begonnen, net voor het zou afgebroken worden. Wat meer is, tijdens het toenmalige huis van de Kerstman was het beeldje nog in het pand en wij hebben het bij wijze van spreken van de sloop gered. Ik vond het fijn het nieuwe kunstwerk vandaag even te fotograferen, in deze blog te tonen en zo in mijn fotoarchief voor altijd te bewaren.
Tja, ik kan het ook niet verhelpen, in deze drukke kerstman-tijden is er naast de activiteiten in het huis van de kerstman nauwelijks tijd om ander fotoplezier te rapen. Vandaar dat ondergetekende, alias de kerstman himself, ook vandaag weer even een foto van op de kerstmanzetel wil delen. Zoon Michael kwam op bezoek met zijn gezinnetje en zijn familiewoef. Een groter verschil tussen de woefen is er nauwelijks te bedenken. De bezadigde rustige Phaido enerzijds en de jeugdige, hyperactieve, enthousiaste Juul anderzijds kregen we na enige moeite toch in één opname gevat.
Met dank aan kleindochter Julie die dit beeld schoot met haar smartphone.
