een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
28-10-2019
28 oktober Man vangt vrouw(tje)
Het staat de bezoeker van deze pagina vrij om te geloven of niet te geloven. Maar de foto bewijst dat het in de krant stond (of niet?) en dan zal het wel waar zijn zeker... Ik mag hopen dat met het formaat dat bloggen punt bee ee toelaat tenminste de titels nog leesbaar zijn. Ik heb dus een klein vrouwke gevangen met een Duvelglas... wel handig dat ik dat meestal wel binnen handbereik heb...
Alle gekheid op een stokje: bij deze heb ik weer stiekem een beetje reclame gemaakt voor het fotosalon van onze club volgend weekend.
De weermannen en -madammen hadden ons dan wel een natte en koude zondag voorspeld, maar al bij al viel het nogal mee in onze Kempen. Vooral na de middag werd het steeds maar beter en toen wij op de markt in Herentals geparkeerd waren en ik me omdraaide zag ik dit beeld. De lakenhal en de gebouwen rond de markt spiegelen in de blinkende overkapping van de bushalte. Dit kon ik niet laten liggen natuurlijk. Alweer een toevoeging aan mijn verzameling spiegelingen, al is dit wel een zeer a-typische.
Een lange rechte weg, geen verkeer zover je kijken kunt, ook niet achter me... Al redelijk mooie herfstkleuren die nog eens extra belicht worden door een vandaag nog ijverig schijnend zonnetje... Dan zet je de wagen toch even aan de kant en je gaat midden op de weg staan om een foto te maken...
Ik gooi het vandaag weer eens over een heel andere boeg. Of ik dit bij architectuurfotografie of minimale fotografie moet klasseren weet ik niet. Ik zag gewoon een interessant beeld toen we zaten te vergaderen in de stille ruimte van Hoevezavel met de vrijwilligers en de leden van het animatie-team. De lichtkoepel boven het gewelfde plafond leek me erg uitnodigend. Ik heb de camera genomen en gekadreerd zoals ik het voor ogen had. Uiteindelijk heb ik thuis de opname alleen nog een heel klein beetje moeten draaien om de lamp echt vertikaal te laten hangen. Dat vond ik nodig, minimaal één bepalende vertikale of horizontale lijn in dit soort composities om voor rust te zorgen. De gebogen lijnen worden gevormd door het gewelfde plafond, maar dat had de architectuurliefhebber al lang begrepen natuurlijk.
In de loop van de vooravond trok ik nog eens met Phaido de Smallebroeken in en toen we weer bijna terug in de bewoonde wereld waren, nabij het begin van de bebouwing in de Dressenstraat liepen we steeds dichter achter een stelletje met hond dat ook wandelplezier aan het plukken was. Phaido is meestal niet vooruit te branden op het einde van een wandeling, maar als er een hondje voor ons loopt hoef ik 'm niet te porren.
In het mooie avond-tegenlicht vond ik het beeld te uitdagend om niet te fotograferen, dat dit in zwart wit moest leek me evident.
Sta me toe voor één keer eens een uitzondering te maken op de mezelf opgelegde regel. Dit is geen foto of collage van vandaag, meer nog het is geen collage die ik zelf gemaakt heb of een foto die iemand anders met mijn toestel maakte. Ik wil namelijk ook op deze plaats even publiciteit maken voor het komende salon van onze fotoclub Visueel. Op Facebook heb ik dit ook al geplaatst maar misschien bereik ik langs deze weg wel personen die Facebook maar niks vinden... Iedereen is dus van harte welkom en het zal weer mooi zijn, neem het maar van mij aan. De datum en uren zijn duidelijk leesbaar.
... en om enigszins af te zwakken wat ik in het begin stelde, zoals er van alle leden van de club een foto in deze collage zit is er ook een van mij bij. Je mag raden welke...
In tegenstelling tot vorige jaren hebben we dit jaar thuis nauwelijks koolmezen gezien. Kwam het door de verdelgingsmiddelen tegen de buxusmot of rups of waren er andere oorzaken? Wie zal het zeggen... We hebben ze gemist alleszins.
Misschien ook waren ze gewoon verhuisd en als dat zo is weten wij sedert vandaag waar naar toe.
Nagenietend van een erg mooi geocacherondje in Corsendonk zaten wij op het terras van het Corsendonks Hof. De koolmezen vlogen ons langs alle kanten om de oren. Toen er eentje op zo'n 3 meter afstand op te top van een struik kwam zitten om te wachten of er misschien iets van de tafel viel zag ik mijn kans schoon om hem/haar van dichtbij in beeld te nemen.
Op deze plek heb ik al vaker koeien gefotografeerd en ik meen dat er ook al ooit beelden daarvan op deze pagina's zijn voorbij gekomen. Door de behoorlijk natte weersomstandigheden van de laatste tijd was de habitat waarin die dieren leven enigszins veranderd. De voederplek was nog altijd op dezelfde plaats maar het gras er rond was al langer zwarte aarde geworden. Die zwarte aarde was via modder naar modderige smurrie getrapt door de vele poten die onder de naar eten zoekende runderen zaten.
Enerzijds vond ik het in eerste instantie wel een grappig beeld - ik bedacht nog dat we hier te maken hadden met kortpootkoeien - maar langs de andere kant geloof ik dan toch ook wel dat een vetmestkoe ( dit zijn geen melkkoeien he, deze kudde wordt op gewicht gebracht voor het slachthuis ) toch ook recht heeft op een koe-waardig leven. Als ik zag hoe die dieren na de maaltijd zich weer door de smurrie moesten werken om op het groene gras te geraken kon ik alleen maar medelijden opbrengen.
De jaarlijkse pompoenmarkt in Kasterlee is een evenement dat je eigenlijk niet wil missen. Qua fotomogelijkheden vind ik de pompoenregatta volgende week nog interessanter maar vandaag wilden de neefjes van het vrouwke, Lander en Juul, graag die giga-dikke pompoenen uit Kasterlee wel eens zien. De kranten hadden er genoeg rond geschreven om ze nieuwsgierig te maken. Samen met schoonbroer en de rest van de familie bezochten we dus een kletsnatte, uitgeregende pompoenmarkt en het mag dan ook geen verwondering baren dat we al snel in een van de kroegen rond de markt belandden, in dit geval café De Valk. Met de kleine RX100 op de schoot probeerde ik enkele steelse foto's te maken van het jonge duo in het redelijk duistere café. Maar pas toen ik de flits er uit geflipt had kreeg ik de beste beelden op mijn kaartje. Getriggerd door de eerste flits ( om rode ogen te vermijden ) keek Lander even recht in de lens en ondanks het feit dat ik niet zo'n grote fan ben van flitsen vond ik dit wel een geslaagde opname.
Mijn dagelijks krantje, ik zou niet zonder kunnen. 's Morgens is het mijn eerste interesse, wakker worden met de sportpagina's en de sudoku's, het wereldnieuws doornemen in een nutshell en snel nog de overige head-lines lezen...
De krant, als ik er over denk zijn er nog menige andere interessante facetten die we kunnen aanhalen. Je kunt er vliegen mee doodmeppen, de open haard mee aan maken, exemplaren van bijzondere dagen bewaren, de vloer mee bedekken als je het plafond wil verven en ik kan er nog wel enkele bedenken... Maar deze functie van de krant was me nog nooit opgevallen. Je kunt er dus ook een zetel mee maken.
Mijn fotomaatje Alex zal zonder twijfel wel weten waar deze opname gemaakt is. De kasseien in beeld duiden er op dat het een spiegeling is en het feit dat ikzelf als fotograaf niet in beeld ben is een bewijs dat het spiegelend vlak, het glasraam dus, schuin in beeld was...
We waren vanmiddag even in Herentals om wat inkopen te doen. Toen we langs het busstation aan de Grote Markt wandelden kreeg ik deze scene in de gaten. Men heeft daar, in een poging om de duiven het neerstrijken te beletten, duizenden en duizenden trossen van metalen scherpe draden op de betonnen balken geplaatst en toch was er een eigenwijze duif die het er zich gemakkelijk had gemaakt. Ze keer zelfs spottend in de lens met een uitdrukking van " Wie doet mij wat... "
Met één en dezelfde foto kun je diverse dingen vertellen, het ligt er maar aan hoe je hem bekijkt...
Dat het me in deze foto te doen was om de schaduwen en de diagonaal mag wel duidelijk wezen denk ik. Er is niks mis met wat aandacht voor compositie op z'n tijd.
Dat je na een tijdje Phaido ook opmerkt helemaal bovenaan in beeld duidt er dan weer op dat die de weg in het bos evengoed kent als het baasje want hij loopt voorop. Als baasje weer eens aan het fotograferen gaat wacht ie een eindje verderop wel.
En dan had de foto ook nog "Herfst" kunnen heten natuurlijk, zoals zovele foto's die in deze tijd voorbij komen.
Ieder jaar heb ik de eer alle bewoners van de Lommelse rusthuizen te mogen fotograferen. Het is ondertussen alweer enkele weken geleden en ondertussen ben ik rustig aan bezig geweest met de selectie en de nabewerking van een massa beelden. Deze ochtend was ik er mee klaar en ik ben ook meteen naar Lommel gereden, dan kunnen ze zo snel mogelijk naar de drukker voor de tentoonstelling begin november.
Op een druilerige dag als deze, waar sowieso weinig fotoplezier te rapen viel, toon ik graag één van de meer dan 200 overgebleven prachtbeelden. Willekeurig koos ik voor deze schat, maar dat wil niet zeggen dat de andere minder mooi zijn...
Het vrouwke was jarig vandaag. Facebook, Whatsapp en de andere social media ratelden en rinkelden de ganse dag... Ze zijn gelukkig nog met veeeelen die vinden dat het vrouwke extra gepersonalizeerde bijzondere wensen verdient.
Van mijn zus kreeg ze deze prachtige bloemen. Na het verjaardags-etentje thuis gekomen wilde ik die meteen fotograferen natuurlijk. Fotografisch gezien vond ik dat ik dit moest doen met een zo groot mogelijk diafragma om slechts enkele onderdelen in de foto scherp te hebben en vooral de achtergrond helemaal onscherp. Met de 5D Mk4 lukte me dat vrij aardig, getuige bijgevoegde foto. Ik wilde ook vergelijken wat de kleine Sony er van bakte. En de vergelijking was niet helemaal eerlijk. Waar de Canon foto van op statief gemaakt was met ISO 100 en een sluitertijd van 1,4 sec. kon ik de Sony niet op statief zetten en manueel kwam ik met hetzelfde diafragma tot 1/30 en ISO 6400...
Chapeau voor de Sony maar de Canon opname is beter, zeker als je groot kijkt. De enige conclusie die ik door de ongelijke vergelijking kan trekken is dat de achtergrond met een full-frame toch echt wel veeeeel rustiger wordt.
Ik zal de beide foto's morgen wel eens op Facebook posten om de vergelijking voor iedereen te tonen.
Phaido zal het me wel niet kwalijk nemen, ik heb ook eens een ander hondje voor de lens gehad. De woef van een van de medewerksters in het Kapittelhof wilde graag voor me poseren en dat kan ik niet weigeren natuurlijk. Dat ie fotogeniek is, daar is geen discussie over mogelijk, een echt fotomodel is ie en dat ie daarenboven ook nog eens braaf en wel opgevoed is maakt hem tot de troetel van de bewoners want hij mag vaak meekomen...
Ik herinner me de tijd dat gouden huwelijks-jubilarissen door de ganse buurt gevierd werden, versierde straten, een stoet met gespeelde levensgebeurtenissen, een ontvangst op het gemeentehuis, een zaal of een tent met live muziek... en men was weken op voorhand in de weer om er iets speciaals van te maken. Dat was vroeger. Tegenwoordig is er van buurtfeesten al lang geen sprake meer, is het omdat er nu zoveel meer mogelijkheden zijn qua ontspanning, kermissen en feesten of misschien omdat gouden, diamanten of briljanten jubileums helemaal geen speciale gebeurtenissen meer zijn, wie zal het zeggen? Wij hebben ons jubileum enkele maanden geleden alleszins goed gevierd met de familie, jawel, alleen met de familie, maar de gemeente wilde ook wel iets doen voor al de jubilarissen van het jaar. Wij waren dus vandaag uitgenodigd in het OC voor een collectieve viering en daar waren we met velen. De burgemeester was er, enkele leden van het gemeentebestuur en er werd ons een breugeltafel geserveerd vergezeld van één glas wijn en zo veel water ( blauw én rood ) als we maar wilden. O ja, koffie kregen we ook, vóór het eten zelfs. Toen kwam er nog een geschenk in de vorm van enkele bij de locale middenstand te besteden bonnen en de fotograaf van het locale krantje "De Postillon" had ondertussen al een groepsfoto gemaakt. Ik ken de man vrij goed, dus had ik hem mijn Sonytje in de handen gestopt met de vraag of ie er ook een voor mij wilde schieten. Hij deed dat zeer professioneel. Dank je wel Paul.
Ik probeer me in de fotografie niet te beperken tot één enkele richting of onderdeel. Maar er zijn natuurlijk wel onderwerpen waar ik net iets meer voor voel als voor andere. Een daarvan is nachtfotografie en daar ben ik vanavond noch eens mee bezig geweest. De Kasterleesteenweg, aan mijn eigen voordeur was de locatie.
Dat het in de stille Kempen ook 's nachts soms wel eens druk kan zijn bewijst deze foto. Iets over tien kwam er een bus uit de richting Kasterlee en daar reden behoorlijk wat wagens achter. Toevallig kwam er uit de andere richting ook een hele rij en met een sluitertijd van 30 seconde kon ik een hele verzameling voor- en achterlichten in één beeld vangen.
Dit is een klein stukje van onze voorgevel. De gele bloemen die duidelijk hun laatste adem aan het uitblazen zijn geven aan dat het weer die tijd van het jaar is. De herfst komt er echt aan nu. En er is nog een ingrediënt in de foto dat daarop wijst. De opgerolde netten aan de rechterkant laten zien tot hoe ver we de druiven al geplukt hebben daarboven. Gelukkig hebben we ook dit jaar weer netten gespannen over de ranken die onze gevels sieren en die ons ieder jaar weer verblijden met heerlijke druifjes en in een later stadium boerenjongens. Op de enkele plaatsen waar de netten te kort schoten waren alle trossen leeg gevreten door de merels. Je ziet ze het ganse jaar nauwelijks maar als de druiven rijp zijn weten ze ons te vinden, de geniepigaards...
Enfin, ik wilde bij deze even een soort fotografisch stilleven schetsen over onze jaarlijkse druivenpluk, zonder de druiven, de ranken of de plukker in beeld te brengen...
Vroeger was dit Hoevezavel, het oude zorgtehuis waar wij onze vrijwilligerscarrière begonnen na de dood van de moeder van Josee. De nood aan uitbreiding en modernisering was de reden dat er een nieuw Hoevezavel kwam op het perceel ernaast en om de aangroei van bewoners op te vangen kwam er nog een tweede zorgtehuis in Lommel, het Kapittelhof, pal in het centrum. In het nieuwe Hoevezavel komen we nog wekelijks en soms zelfs vaker. We hebben daar een uitzicht op de oude stek en die is ondertussen omgebouwd en gemoderniseerd tot de Lommelse kunstacademie. Vandaag ben ik er eens wat dichterbij gaan rondneuzen met de camera in aanslag en het beeld voor de ingang trok natuurlijk meteen mijn aandacht. Of je het nu mooi vindt of niet doet er eigenlijk niet toe... het roept alleszins vragen op en is dat niet een van de doelen van kunst? Ik vond het zeker de moeite waard om het van uit enkele verschillende standpunten vast te leggen en dit werd mijn keuze uit de oogst.
