een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
09-08-2019
09 augustus Poes
Ik blijf nog even bij de grote diafragma's en de kleine scherptedieptes, maar deze keer met een iets meer toegankelijk onderwerp. We waren op bezoek bij onze vriend Derk in Tilburg. We hebben samen veel muzikale strijden gestreden. Hij was jarenlang de vaste geluidsman bij ons bandje en sedert er drie en half jaar geleden bij hem kanker werd vastgesteld is ie bezig met een andere strijd. Het gaat niet goed met hem en dat ie nooit meer geneest weet ie zelf ook wel. Het was dus een redelijk emotioneel bezoek. De huispoezen waren vaak een welgekomen afleiding als het soms wat heftiger werd. Deze schoonheid wilde graag voor me poseren en ik heb er de 50 mm met diafragma 1,8 op los gelaten.
Ik had vandaag de Sigma 50 mm - F 1,4 op mijn toestel gezet om aan de wandel te gaan. Dat vind ik sowieso een van mijn fijnste lenzen. Ik was van plan wat details te fotograferen, bladeren, bloemen, takken... en zo, met een kleine scherptediepte en als het ff kon met een mooie rustige bokeh in de achtergrond. Deze verdorde struik diende zich aan en daar heb ik dit beeld van geschoten. Het was even experimenteren voor ik de instellingen vond die het resultaat gaven dat ik voor ogen had. De exif gegevens geef ik graag mee: f 3,2 - ISO 320 - 1/250. Qua sluitertijd wilde ik zeker niet langer, uit de hand met een licht bewegende struik leek me dat echt wel het minimum. Misschien dat het diafragma iets groter had gekund voor nog wat minder scherptediepte en ik zou dan ook de ISO waarde nog wat terug kunnen halen, maar da's praat achteraf... Ik doe het er voor. je houdt er van of niet...
De biefstuk staat te rijpen in deze weide in de Smallebroeken. De dames staan te smikkelen dat het een lieve lust is en ze hebben hun meest attractieve kant naar de toevallige passanten gedraaid. Geef toe heren, een vrouwenkontje trekt makkelijk de aandacht. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik er ook niet ongevoelig voor ben. Als ik er dan vier op een rij zie dan kan ik niet anders dan de camera boven halen...
Heerlijk fietsweer vandaag en dan hoef je mij niet te pramen. We zijn vandaag weer richting Viersel getogen om alle geocachen, die we eergisteren niet gevonden hadden wegens tijdgebrek, alsnog op ons palmares te schrijven. Dat het daar zalig fietsen is wisten we inmiddels. In de buurt van de finale van een erg leuk rondje kreeg ik de brug in de gaten. Ik heb iets met bruggen, dat moge inmiddels geweten zijn, het gebeurt wel vaker dat er hier een voorbij komt. Veel mensen van onze generatie hebben duistere herinneringen aan dit exemplaar. Het is inmiddels meer dan 40 jaar geleden dat de brug van de E 313 over het Netekanaal instortte tijdens een mistige nacht, nauwelijks 8 jaar nadat ze in gebruik genomen was. Ik herinner me het nieuws nog levendig. Ik heb er zelf ook vaak over gereden voor het drama en telkens ik richting Antwerpen rij en ik over de nieuwe brug kom denk ik er weer aan. Nu is "nieuw" anno 2019 niet meteen een passend woord als je er aan denkt hoe snel de eerste versie het begaf... Met de recente gebeurtenis in Genua en bvb de sluiting van enkele Brusselse tunnels wegens lamentabel onderhoud in gedachten begin ik ook hier weer mijn bedenkingen bij te krijgen, zeker als je ziet hoe roestig sommige onderdelen van de brug ondertussen ook nu weer zijn.
Een virtuele geocache is een cache waarbij je niet je naam in een logboekje hoort te schrijven maar simpelweg een foto moet maken. Met die foto in je log on-line bewijs je dan dat je de plaats bezocht hebt en als het even kan moet je ook nog iets in beeld brengen wat de bijzondere aard van de plaats typeert. Gisteren waren we in Viersel, dat vertelde ik al eerder en daar hebben we onder andere ook de vitual ( om het in geocache taal te zeggen ) De Schandpaal ( GC890N6 ) bezocht. De bijhorende foto is dus ook gisteren gemaakt maar... vandaag heb ik 'm een beetje gepimpt, een beetje meer schandpaal of martelpaal gemaakt, met dank aan Photoshop natuurlijk...
Ik heb vandaag een foto uit die andere grote hobby in de aanbieding. We zijn weer eens gaan geocachen. Samen met mijn maatje Jackie en zijn vrouwke hadden we de omgeving van Viersel gekozen om enkele ons warm aanbevolen cachen op ons palmares te schrijven. De aanbevelingen waren terecht zo bleek het en ondanks moeilijke tussenpunten konden we na een lange zoektocht toch de eind-coordinaten van "Het gouden ei" op papier zetten. Die bleken ook nog te kloppen maar... ondanks verwoede pogingen en met toepassing van alle geocache routine die we ondertussen samen al hebben kregen we de constructie niet open. We hebben de CO ( Cache-Owner ) dan maar gebeld en na wat over en weer gepraat kwamen we tot de conclusie dat er waarschijnlijk iets fout was. Tien minuten later stond de man ter plekke en die had gereedschap bij dat je als modale cacher normaal gezien niet mee zeult. Dat bleek ook nodig en even later konden we alsnog onze namen in het logboek schrijven.
Heel soms slaagt het vrouwke er in me mee te krijgen naar een kledingwinkel. Ik realiseer me best dat een mens zich soms eens iets anders moet aanschaffen om aan te trekken maar erg fanatiek ben ik daar niet mee bezig. Kleding interesseert me nauwelijks en aan kiezen en passen heb ik al helemaal een broertje dood. Ik ga er graag van uit dat mijn lieve wederhelft perfect weet wat ze voor me moet kopen en ik leg me zonder morren ook altijd meteen neer bij haar keuzes. Maar om de lieve vrede te bewaren moet ik dus soms de hele shopping routine doorstaan. Vandaag troonde ze me mee naar Herentals omdat ze daar een winkel had gespot waar ze grote maten verkopen. Opmerkingen over mijn volumineuze lichaam kwamen trouwens weer meer dan wenselijk voorbij. Ik heb de hele marteling ondergaan en ben thuis gekomen met wat t-shirts en hemden en zo... De logica van een mannenkledingzaak die grote maten verkoopt en die enkele afgrijselijk magere naakte etalagepoppen in de etalage zet ontgaat me echter helemaal.
Ook qua vrijwilligerswerk hebben we weer de draad opgenomen na de vakantie: vrijdag is wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. We zouden vandaag naar de Mariagrot wandelen in Lommel Werkplaatsen maar nog voor halfweg kwam een niet voorspelde regenbui roet in het eten gooien. Een pitstop onder de bomen om regenhesjes aan te trekken en iemand vond dat de bui voorbij was, vol goede moed trokken we verder. Helaas kregen we snel weer met nattigheid te maken en we besloten onder het afdak van de plaatselijke hondenclub te gaan schuilen. Dan weer wél regen, dan weer niet... Phaido en ik wilden het terrein wel eens gaan verkennen tijdens een droge periode. Phaido vond het heerlijk met al die geurtjes. Zelf had ik snel enkele plekjes gespot waar ik misschien leuke plaatjes kon schieten. De ingeplante autobanden-tunnel leek me een prima locatie. Phaido wilde ook graag op de gevraagde beginplaats gaan liggen en de eerste foto's waren snel gemaakt. Toen ik hem evenwel riep om door de tunnel naar mij te lopen kwam hij gewoon achterom... waarom het moeilijk maken als het gemakkelijk ook kan he... slim beestje !!! Gelukkig had ik al de startpositie-foto...
We zijn eergisteren naar de oogarts geweest en het vrouwke kreeg een voorschrift mee voor nieuwe lenzen en een leesbril. Vandaag zijn we daarmee naar een optieker getogen in Herentals. Daar was zowat de ganse binnenstad onbereikbaar met de wagen want deze avond zou het na-tour-criterium er doorgaan. Te voet lukte het wél natuurlijk. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens wat gekende plekjes in andere omstandigheden vast te leggen. Het ondertussen al 4 jaar geleden afgebrande gildenhuis staat nog altijd triest te getuigen van een of ander juridisch getouwtrek op de hoek van de Markt en de Zandstraat.
Ik moest onwillekeurig aan Godfried Bomans denken. Eric of het kleine insectenboek was verplicht leesvoer toen wij op school zaten. De huidige generaties zullen waarschijnlijk geen idee hebben waar het over gaat maar wij zijn nu eenmaal iets ouder en kunnen ons de grote ogen van de kleine Eric levendig voorstellen toen hij gekrompen naar insectenafmetingen er ineens tussenin stond. En geef toe het kan best druk zijn in insectenland, getuige daarvan deze foto. Diverse specimen delen deze bloem en er is zelfs een koppel soldaatjes dat zich niet geneert om gewoon in het openbaar aan nageslacht te denken.
We zijn weer in onze oude routines hervallen na onze Italiaanse avonturen. Voorlopig heb ik nog zat werk aan de foto's die ik meegebracht heb van de reis maar ondertussen gaan we toch ook weer alle dagen aan de wandel in de Smallebroeken. Bij de landelijke ruitervereniging zijn ze een pracht van een nieuwe cantine aan het bouwen maar de oude staat er ook nog altijd en die is nog altijd in gebruik blijkbaar. Vandaag was er niemand, binnen stonden de stoelen nog op de tafels, na een grote schoonmaakbeurt vermoed ik. Maar op een van de stoelen die buiten rondhingen ben ik even gaan zitten met mijn beste vriend naast me en ik heb het fototoestel in de handen van het vrouwke gestopt. Zo sta ik er zelf ook eens op...
Het was vandaag een luie dag. Na een toch wel intense wandelvakantie en de vermoeiende terugreis van gisteren had ik weinig zin om veel uit te richten. Meer dan wat voor de Mac zitten en mijn gescoorde foto's selecteren en fatsoeneren heb ik eigenlijk niet uitgericht... o ja, vanavond zijn we ook nog lekker gaan eten. Maar qua foto van de dag moet ik terug grijpen naar een beeld uit de voorbije week in Schlanders. Dit is iets uit het blauwe uurtje in een van de oude straatjes.
ISO 6400 - F 3,2 - 1/25 ( met steun tegen een paal ) - 16 mm
We zijn terug thuis na een onvergetelijk verblijf met de ganse familie in onze favoriete vakantiestek Schlanders. De terugreis was net iets minder bezwaard door Duitse Autobahn files maar toch moesten we ook nu weer vaststellen dat je tegenwoordig niet meer voor je plezier door Duitsland reist. Over goed 950 km deden we deze keer dertien uur en half...
Gelukkig zijn er tijdens zo'n trip ook de nodige leuke momenten. Deze Raststatte in de buurt van Memmingen zal bij menige toerist wel een belletje doen rinkelen en ik vond het een foto waard. De Kunst-Raststatte Illertal Ost is zeker een tussenstop waard, enneuhhh... de grens tussen kunst en kitsch is vaak heel erg dun.
We werden gisteren en vandaag ondergedompeld in het jaarlijks grote dorpsfeest in Schlanders. Dat het dorp - of moeten we toch stadje zeggen - leeft wisten we al langer maar hier waren we niet op voorbereid. De meest uiteenlopende activiteiten stonden op het programma. Eten en drinken uiteraard, via een zowat de ganse voetgangerszone overlappend netwerk van ingenieus uitgekiende electronische draadloze bestellingen en een bediening die daarna van het dichtst bijgelegen punt kwam. Er waren kinderspelen overdag, standjes met alles wat je kunt bedenken, inzonder producten uit de regio, en wat ik zeker wist te apprecieren, er speelden op diverse punten bandjes... erg goede bandjes!!! Het leek alsof de ganse regio verzameld was in het centrum, druk, druk, druk. Misschien dat toeristen die voor de rust naar Schlanders komen even niet zo gelukkig waren maar ik vond het geweldig. Dit trio - de naam is me ontgaan - speelde de sterren van de hemel vlak langs ons hotel. Een zanger die Joe Cocker in zijn betere jaren jaloers zou gemaakt hebben, een reete-strakke drummer en een madam die met haar linkerhand baste en met haar vier overige handen de piano overmeesterde terwijl ze ook nog eens perfecte tweede stemmen meezong... WOW !!!
We zijn ondertussen terug op de kamer en ik geniet er nog altijd van want ze zijn nog bezig.
Toen we vandaag tijdens een prachtige wandeling langs dit standje liepen waar je appelsap en fruit kon scoren door gewoon te nemen wat je wilde en dan de gevraagde prijs in een verankerde kassa-doos te stoppen wilde Phaido meteen de rol van waakhond op zich nemen.
Ondertussen zijn er alweer enkelen ofwel naar huis, ofwel terug naar hun vaste vakantiestek vertrokken. Tijdens de prachtige wandeling in het Martelldal waren ze er nog allemaal en dat vonden wij schitterend, daar zijn we ook erg dankbaar voor. Toch is ook deze plaat niet helemaal compleet... Dreeke, de fotograaf van dienst staat er niet op en omdat Swa problemen heeft met zijn linker enkel kon die ook niet mee en dientengevolge wilde Monique haar ventje moreel steunen door bij hem te blijven. De overigen maakten er alleszins een leuke boel van en deze foto wil ik dan ook graag tonen als bewijs daar van.
De ganse familie is ondertussen in Schlanders gearriveerd om onze 50ste huwelijksverjaardag te vieren. We hebben met de ganse meute vandaag een prachtige wandeling gedaan in het Martell-dal. Onze breakdance-champ Pieter wilde graag enkele keren op erg mooie plekjes een freeze voor ons doen. Ik lag telkens in aanslag met mijn camera natuurlijk.
Men spreekt altijd weer vol bewondering over Michelangelo die het plafond van de Sixtijnse kapel zou geschilderd hebben op zijn rug liggend op een stelling vlak onder zijn werk. Ik heb eigenlijk evenveel bewondering voor het genie die dit perspertiefbeeld schilderde op het plafond van de kerk in Schlanders. Er waren alweer enkele smartphone fotografen in het gezelschap die the making of gefotografeerd hebben maar daar trek ik mij niks van aan. Ik lag dus echt op mijn rug in de middengang van de kerk... ik zal het maar meteen zelf vertellen.
Toen we vanmorgen op weg waren naar Sulden kwamen we net voorbij de afslag in Gomagoi voorbij de ons ondertussen al zeer gekende brug over de watervalletjes. Schoonbroer Dreeke vond dat ook meteen de moeite waard om de eerste fotostop van de dag in te lassen. Uit diverse hoeken kwam toen de vraag waar dat water in dit seizoen wel vandaan kon blijven komen. Nauwelijks enkele uren later kwam een mogelijk antwoord vanzelf. Op het punt waar smeltende sneeuw in een snelstromende bergrivier verandert zouden wij de bron van de Plimabach willen situeren... ware het niet dat er meerdere zulke plaatsen zijn op ongeveer 3000 m. hoogte en wat meer is... misschien is dit punt binnen enkele weken weer enkele meters/decameters/hectometers opgeschoven.
Eind goed al goed zou ik misschien horen te zeggen en we zijn inderdaad veilig in Schlanders aangekomen, maar het volstaat te vertellen dat we nog nooit zoveel files op één dag hebben meegemaakt onderweg hier naartoe om aan te geven dat het niet zo'n fijne ervaring was een hele dag lang. We vertrokken deze morgen om 4 uur met het idee dat we rond 2 uur in de namiddag wel op een terrasje zouden zitten achter een grote pint Forst maar uiteindelijk kwamen we hier toe om acht uur vanavond en na het overbrengen van de bagage van de wagen naar de kamer, een erg korte Phaido-wandeling en een pint ( dus toch !!! ) kon ik nog net de moed opbrengen om van op ons balcon Schlanders' mooiste te fotograferen: de ranke spits van de kerktoren tijdens het blauwe uurtje. Aan uitputting bijna bezwijkend gaat deze jongen tussen de lakens.
