een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
28-07-2018
28 juli Langendonk
Een wijs man zegde ooit " Het is niet het doel dat belangrijk is..., het is de weg er naar toe !!! "
In de loop van de vooravond wilde ik nog een beetje beweging nemen en dan denk ik natuurlijk er aan ergens een of andere geocache te gaan oppikken. In de buurt is er niks meer wat ik nog niet gelogd heb, ik moest dus wat verder weg. De nieuwe cache die ik ondanks op de kaart had zien verschijnen in Herentals leek me een geschikt doel. Voor één enkele geocache helemaal naar Herentals rijden, en terug, is iets wat normaal gezien nooit bij me zou opkomen maar de eerder aangehaalde uitspraak indachtig zag ik wandelmogelijkheden, te meer omdat dat stukje Herentals nog helemaal blanco is in mijn wandelpalmares. De Langendonken heet het gebied en het ligt naast de spoorweg Herentals Geel en de Kleine Nete. Ik heb de cache vrij snel gevonden - netjes gedaan -, mooie plekjes ontdekt, ook weer enkele foto's kunnen schieten: een knuppelpad over een poel die met deze droogte geen poel meer was, een plas waar nog wél ( groen ) water in was, een onvermoed wandelpad langs de Nete... kortom het was de moeite waard. Als foto van de dag koos ik iets dat gerelateerd is aan de uitspraak. Het is de weg er naar toe.
Common Strangers, het nieuwe bandje van neefje Nick speelde vandaag het voorprogramma van de Amerikaanse bluesband The Low Society Band. Ik trok dus vanavond welgemutst naar Peer - mijn geboortedorp nota bene - om daar in het bluescafé The Other Side naar een vette portie live muziek te luisteren. Ik heb er van genoten. Zowel het voorprogramma als de hoofdact waren de verplaatsing waard. Van Common Strangers heb ik nog niet zo lang geleden al eens een foto getoond dus ga ik vandaag voor een beeld van The Low Society Band uit Memphis Tennessee en man, man, man... wat kan die madam een strot open trekken !!!
Erg weinig licht in die tent... voor de aardigheid even de gegevens: f 4 - 1/50 - ISO 5000
Om me niet al te zeer de gevangene te voelen van de zelf opgelegde taak alle dagen één foto te tonen op deze plaats gun ik me soms de vrijheid terug te vallen op een beeld van enkele dagen eerder. Vandaag kwam ik niet aan fotograferen toe, het weer zat er voor iets tussen dat ik nauwelijks de deur uit kwam en een nieuwe laptop vraagt ook een heleboel tijd om gebruiksklaar te maken. De vergadering van de fotoclub op donderdag avond tenslotte is ook niet meteen een gebeurtenis waar ik graag met de camera loop te zwaaien. Gelukkig had ik in de loop van de week nog wel enkele leuke plaatjes geoogst die afgevallen waren in de race om keus van de dag te worden. Een ervan heb ik vandaag heropgevist: een zonsondergang boven het Zilvermeer met de zon die zich tracht te verschuilen achter de Sas-4 toren. Knal tegenlicht, behoorlijk onderbelichten en toch nog enige definitie overhouden in de voorgrond... het resultaat valt me toch niet tegen.
Vandaag heb ik eens een portretfoto in de aanbieding, een discipline waar ik me eigenlijk veel te weinig op toeleg. Ik ga daar in de toekomst zeker iets meer mee bezig zijn. Een van de kleindochters, Julie, wilde graag voor me poseren. Ze volgt dans aan de kunstacademie in Antwerpen en weet dus echt wel van wanten als het over elegantie, gracieus bewegen en poseren gaat. Op zo'n jonge leeftijd heeft zo'n natuurlijke schoonheid ook helemaal geen make up nodig, gewoon naturel is al mooi genoeg. Dat ik de foto in zwart wit zou omzetten wist ik al toen ik 'm maakte, met dank aan Nik Silver Efex Pro 2 trouwens.
Mijn geloof in de mensheid heeft weer een flinke boost gekregen. Toen we vorige donderdag in Nederland aan het geocachen waren had ik door een stomme samenloop van omstandigheden ergens mijn GPS laten liggen, helemaal mijn eigen fout natuurlijk. Nauwelijks een kwartier nadat we dat gemerkt hadden stonden we terug op dezelfde plaats maar hij was weg... We hadden bij het loggen van onze activiteiten op geocaching.com wel vermeld dat we dat ding kwijt waren maar veel hoop om 'm terug te krijgen hadden we niet. Maar zie, een berichtje met de mededeling dat ie was meegenomen en afgeleverd in het gemeentehuis van Gemert maakte onze dag weer goed. Zeg nu nog maar eens iets slechts over de Nederlanders... Na contact met het gemeentehuis mochten we hem komen ophalen. Ik kon eigenlijk niet anders dan een foto uit Gemert plaatsen he. Dit is het kasteel van Gemert, gelegen aan het Ridderplein, zeg maar de grote markt, recht tegenover het gemeentehuis.
Na een tandartsbezoek in Overpelt waren we toch weer in Lommel blijven hangen en zoals dat meestal het geval is eindigt dat bij de Brugwachter. Heerlijk gegeten, een en ander gedronken - geen Duvel, ik ben vrijwillig enkele weken alcohol-vrij - en gewoon zalig op het terras blijven genieten van het moment...
Voor we uiteindelijk toch weer naar huis zouden gaan stond Phaido ook nog even op zijn rechten. Een korte wandeling langs het kanaal kon er nog wel bij. Zo rond half negen liepen we daar in het prachtige gouden avondlicht. De Barrierse brug, zoals ieder jaar versierd met kleurrijke bloembakken, deed haar uiterste best om op te vallen en ja natuurlijk ging ik op de uitnodiging in.
Met dit hete weer is er weinig dat even leuk is. Vanavond waren we nog even naar het kanaal getrokken. Door de sluis naar het Albertkanaal kon niet meer maar gelukkig zijn er nog andere dingen waarmee je achter een speedboot kunt hangen en waarmee je niet zo hard hoeft. Dat mag dan weer wél op het Kempisch kanaal. Kleinzoon Michael had enkele vriendjes opgetrommeld en om beurten genoten ze van een verfrissende glijpartij. Ik was deze keer niet mee aan boord gegaan want ik vond dat ik dit ook eens vanaf de oever moest fotograferen om een wat ruimer beeld te schieten.
De vogeltjes worden door ons niet vergeten in deze warme en dorstige tijden. Overal in de tuin en rond het huis hebben we schaaltjes met water voorzien. Vandaag merkte ik dat ook de libellen zoeken naar alternatieven om deze beproevingen te overleven. Het gebeurt uiterst zelden dat die bij huize Schrijvers komen aanvliegen tijdens hun verkenningstochten en vanmorgen kon ik er zo maar drie tegelijk spotten. Eentje zette zich zelfs op de wasdraad en toen ik wat dichterbij ging kijken bleef ie gewoon zitten, uitgeput waarschijnlijk. Toen ik binnen de camera was gaan halen en terug buitenkwam zat ie er nog altijd... Ik vind in dit geval dat de schaduw van de vleugeltjes op het aluminium frame van de draad de foto wel een extraatje meegeeft.
Dit is niet meteen een foto waar ik binnenkort mee ga uitpakken op het komende salon van onze fotoclub, maar dat hoeft ook niet. Soms plaats ik op deze pagina ook wel eens beelden van frappante of opvallende, belangrijke dingen die er gebeurd zijn in de loop van de dag, een soort doorlopende kroniek.
Het heeft geregend namelijk !!! Zeer spaarzaam weliswaar maar het heeft echt enkele druppels geregend. Met de beelden die de buienradar ons had voorgeschoteld hadden we de kussens weggehaald van de ligstoelen die in de tuin op het gras staan... nu ja, gras... wat er van overschiet. En zo kon ik een opname maken van de hoeveelheid water die zo rond een uur of acht even over onze regio is neergekomen. Toekomstige generaties zullen het weten: op 20 juli 2018 heeft het nog eens geregend. ( allee, een klein beetje toch. )
We hebben gezweet vandaag. Samen met cachemaatje Jackie en Annemarie, zijn vrouwke, hebben we vandaag de Draadezel Treel gefietst en helemaal tot een goed einde gebracht. Even een korte toelichting toch... een draadezel schijnt daar in de buurt de benaming te zijn voor een oude fiets en een treel is de schriftelijke Brabantse interpretatie van het Engelse trail. Dat we over geocachen praten moge duidelijk zijn. Het situeert zich allemaal in de Peel, een prachtig natuurgebied in het Nederlandse Noord Brabant, ergens in de buurt van Bakel, Milheeze en De Mortel. Dat we van het fietsen genoten hebben mag gezegd worden en dat we dorst geleden hebben ook. Het meegebrachte water was veel te snel op en cafés of andere horecazaken zijn daar erg dun gezaaid en als je er dan eindelijk eens een ontwaardt is die gesloten gdvd. Tussendoor vond Jackie toch nog de tijd om even de aap uit te hangen toen hij boven aan een, van een soort trappen voorziene, hoge paal een oude emmer zag hangen. What the fuck is me da.... meer was er niet nodig. Klik, klik, klik...
Het vrouwke ging deze namiddag shoppen met haar vriendin Els. Toen ze me rond vijf uur een berichtje stuurde dat ze uitgeshopt waren en zin hadden om nog even te stoppen bij de Korte Hei en of ik misschien ook iets wilde komen meedrinken moest ik niet lang aarzelen. Waar kun je beter zitten dan op een terras langs het water te midden van mensen in vakantiesfeer? We hebben er met z'n drieën van genoten en uiteraard wil ik zo'n moment vereeuwigen.
Normaliter zou je verwachten dat dit een foto is die vraagt om kleuren maar zoals mijn kennissen weten durf ik wel eens tegendraads zijn en in dit geval is daar zelfs een praktische reden voor. Omdat ik de dames in tegenlicht moest fotograferen moest ik een beetje overbelichten om de gezichten toch met voldoende detail in beeld te krijgen. Het logische gevolg daarvan is dan dat de lucht uitgebeten wit wordt en dat is in zwart wit veel minder storend dan in kleur. Zwart Wit is trouwens sowieso mijn ding en geeft ook altijd net een tikkeltje meer dramatiek vind ik.
De voorbije twee dagen ben ik niet meteen de meest actieve buitengebeuren-jongen geweest. Ik zal het maar toegeven, ik had ook last van de warmte zoals veel medemensen vermoed ik en ik had weer een behoorlijke achterstand in te halen qua fotobewerking door de vele projecten, beloftes en verplichtingen die ik me op de hals haal. Natuurlijk was het in dit geval best aangenaam om binnen in de koelte achter de PC te kruipen met iets fris te drinken maar van fotograferen in de natuur komt dan niks terecht he. Dan roept die andere verplichting tegen dat het avond wordt. Gisteren moest ik ook al in laatste instantie toch maar iets fotograferen en om vandaag toch een foto van de dag te hebben heb ik me op het vrouwke gestort. Die was aan het kokkerellen. Frikadellen met krieken had ze op het menu gezet. Ik maakte bij mezelf nog de bedenking dat zo'n typisch streekgerecht toch wel erg regio gebonden is. Nauwelijks 30 km hiervandaan - het vrouwke komt uit Lommel, ikzelf uit Peer - worden frikadellen meestal met tomatensaus gegeten, hier, in de Antwerpse Kempen is dat met krieken.
Om de ganse scene van zo dichtbij helemaal in beeld te krijgen moest ik de groothoek er weer op zetten en dan moet je de perspectiefvervorming en de uitgerekte zijkanten er bijnemen. Het vrouwke heeft dus niet echt zo'n uitgerokken hoofd en zo'n dikke linker schouder en arm he manneuuuh...
Het leek er even op dat de grote droogte zou gebroken worden door een stevige bui. Toen ik vanavond zo rond half negen even naar buiten liep zag ik warempel een dreigende lucht en de voortekenen van een fikse drache nationale, misschien zelfs vergezeld door een klank- en lichtspel, zetten mij er toe aan in de veranda plaats te nemen om er onder het genot van een Duvelke te wachten op het begin van de festiviteiten. Fotokes ondertussen. Het was er best aangenaam zitten trouwens, niet meer zo drukkend. Een hele tijd zat ik daar, nog een Duvelke dan maar... van tijd tot tijd even de smartphone ter hand nemend om de buienradar te checken... hoopvol, jawel, de wolkenformaties zouden nu ongeveer boven ons hoofd moeten zitten... niks, noppes, nada evenwel. Het werd donker, ik was ondertussen weer naar binnen geslopen en toen ik nog eens ging checken of er van enige nattigheid sprake was heb ik met veel moeite vijfenveertig of zesenveertig druppelkes kunnen tellen... niet eens voldoende om het gras, of wat er van overschiet, nat te maken. Naar het schijnt gaat het morgen weer regenen, een beetje harder mag ik hopen.
Ik was vandaag in Lommel om Common Strangers te fotograferen, het bandje van neefje Nick. We hadden al vooraf enkele mogelijke locaties en poses besproken, maar met dit harde licht waren het niet meteen de meest gunstige omstandigheden om buitenopnames te maken. Daarom hebben we ons ding maar voornamelijk gedaan in de kelder van een van de vrienden. Daar staat een pool-biljart ( en een bar, het weze toegegeven ). Dat vonden wij een leuk attribuut. Uit de 175 foto's die ik maakte koos ik voor deze blog lukraak een opname uit de kelder. Ik heb 'm voor de aardigheid in zwart-wit, in kleur en met een geringe kleurverzadiging bewerkt en die laatste koos ik om te tonen vandaag, ook al omdat dat aansluit bij de vorige reeks die ik maakte van de jongens. Qua inhoud vonden we dat je in de foto moest kunnen zien wie de drummer is, wie de gitarist, wie de keyboard man en wie de zanger, die laatste speelt overigens ook bas maar dat zie je dan weer niet op de foto. Benieuwd of ik van niet Common Strangers kenners de goede interpretatie te lezen krijg.
Telefoontje deze morgen... of we zin hadden tegen de middag even naar het kanaal te komen want voor de wedstrijd van de Duivels wilde zoonlief toch nog even het water op en zowel hijzelf als kleinzoon Jef zagen het wel zitten enkele verfrissende rondjes waterski te doen. Ik heb ook nog altijd een vaarbewijs en dat is lekker meegenomen want dan kan ik hem trekken. Als Jef te water gaat speel ik liever de rol van fotograaf en ik heb dan ook weer enkele mooie shots gescoord voor het familiealbum 2018.
Na het wandelen met de bewoners van Hoevezavel op vrijdag gaan we sowieso bijna altijd wel iets eten of drinken in de Brugwachter en vandaag hadden we een extra reden om dat wat meer uitgebreid te doen. Monique, schoonzus van het vrouwke was jarig en dat moest uiteraard gevierd worden. Terwijl de grote mensen zich met serieuze dingen bezig hielden zoals aperitieven en de wereldproblemen evalueren gingen de kleinkinderen zich amuseren in de speeltuigen naast het buitenterras. Op gevaar af de oplossing voor de Brexit of de financiering van de Nato te missen heb ik het gesprek toch enkele keren verlaten om te fotograferen wat die twee rakkers aan het doen waren.
Het moet 1960 of '61 geweest zijn. In dancing Esmeralda in Peer, mijn geboortedorp, trad Anneke Grönloh op samen met The Jumping Jewels. Ik mocht er bij zijn als prille tiener en ik werd kompleet uit mijn sokken geblazen, ik was smoorverliefd op Anneke en ik was overdonderd door The Jumping Jewels. Ik wist vanaf die dag dat dit het was wat ik de rest van mijn leven zou doen. Ik zou beroepsmuzikant worden. Dat ik al twee dagen in de week naar de muziekschool van juffrouw Lenders ging was lekker meegenomen. Nauwelijks één jaar later stond ik met mijn eerste eigen bandje, voor mijn allereerste optreden ooit op datzelfde podium. We hadden ons The Jewels genoemd, zonder Jumping. Maurice, Miel, Evarist en ikzelf, één versterker, één luidspreker, een drumstel, wat gitaren, één microfoon en vier enthousiaste jonge gasten.
Toen ik vandaag de parking opreed die op de geocaching dot com site werd aangegeven voor het rondje Peerse mysteries kwam een nooit eerder meegemaakt nostalgisch gevoel naar boven. De Esmeralda ziet er nog precies hetzelfde uit als toen, alleen is het nu geen dancing meer maar een kringloopwinkel en waar vroeger zo ongeveer alles er omheen parking was zijn er op sommige plekken groenpercelen gekomen. Na enkel momenten van mijmeren en slikken heb ik het fototoestel uit de tas gehaald.
Het was niet meteen de meest ideale omgeving om te gaan fietsen maar wij deden het toch tegen beter weten in. Cachemaatje Jackie had in de buurt van Luycksgestel enkele nieuwe doelwitten gespot op de geocaching dot com kaart en we hadden vooraf nog de bedenking gemaakt dat met de langdurige droogte het mulle zand wel eens zwaar zou kunnen zijn als we de geplande ronde met de fiets wilden afhaspelen. Toch maar dus... en dat hebben we geweten. We hebben alles tot een goed einde gebracht en we waren bekaf na afloop. Gelukkig vonden we enige lafenis in de kantine van de camping aldaar en er was ook nog een lieve dame die even op het knopje van mijn fototoestel wilde drukken.
Wat een verschil met de voorbije dagen en weken... Het was of we van de tropen in de poolstreken waren beland. Toch heeft dat ons niet tegengehouden om voor de wedstrijd van de rode duivels nog een frisse neus te halen samen met Phaido. De Kievitsheide en de zuidoever van het kanaal Dessel Schoten in St Jozef Rijkevorsel waren het decor van onze wandeling en ondanks een lichte motregen hebben we er weer van genoten. Toen de gerenoveerde gebouwen van een van de oude steenbakkerijen aan de overkant van de zwaaikom ons maar bleven uitdagen heb ik uiteindelijk de camera toch maar uit de tas gehaald en enkele opnames gemaakt.
We hadden er een best wel geschikte dag uit gekozen om Spring De Zomer In te bezoeken, het grote springkastelen evenement op de terreinen naast het Wolfcafé in Langdorp. Na twee weken loodzware hitte was het vandaag alvast een beetje dragelijker. Wij hebben de sfeer uitgebreid geproefd en ik ben weer thuisgekomen met eenmand vol foto's. Je vindt er niet alleen een 20-tal springkastelen, 3 waterkastelen, een gevarieerd drank aanbod, foodtruck, een schaduwrijke lounge, een zandbak met 40 ton zand maar er is ook animatie voorzien voor klein en minder klein. En daar waren wij dan weer bijzonder in geïnteresseerd want kleindochter Julie brengt er samen met haar vriendinnetje Rani de dansvaardigheden uit de kunstacademie over op de would-be toekomstige danseresjes en dansers. Van op de plek waar ik stond had ik bijna constant haar zij- of achterkant in beeld omdat ze steeds maar instructies gaf en oplette hoe haar pupillen het deden. Dat vond ik niet eens zo erg, foto's van Julie heb ik zat, het waren meer de prestaties van de kinderen die ik wilde vatten en daar zie je hier een voorbeeld van.
Na contact met het gemeentehuis mochten we hem komen ophalen. Ik kon eigenlijk niet anders dan een foto uit Gemert plaatsen he. Dit is het kasteel van Gemert, gelegen aan het Ridderplein, zeg maar de grote markt, recht tegenover het gemeentehuis.
