een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
18-02-2018
18 februari OLV Kapel Mosdijk
Onze zondagse geocache-tochten met het Blauw Kanneke voerden ons vandaag naar de Grensstreek met Nederland in de Antwerpse Noorder-Kempen. De opkomst was erg laag, vermoedelijk speelden andere ( carnavaleske ) verplichtingen een rol. De afwezigen hadden ongelijk want zowel het prachtige décor waarin de tocht verliep als de inspanningen van de weergoden om het ons helemaal naar de zin te maken konden wij ten volle appreciëren.
Uit de vele fotomogelijkheden koos ik vandaag voor dit plaatje van de kapel van OLV aan de Mosdijk in Weelde, in 2005 verkozen tot mooiste plekje van Vlaanderen in de categorie Kerken en Kapellen.
Toen ik in de vooravond terug naar huis reed over de Herentalse ring had ik al een tijdje in de gaten hoe mooi het licht was en ik schatte in dat het Kempisch Kanaal in de buurt van de jachthaven op dit uur wel eens van een ideale lichtinval zou kunnen genieten. Ik ben er dan ook naartoe gereden met fotoplannen.
Even vond ik het jammer dat ik de teletoeter niet op mijn camera had staan want er huist daar warempel een hele kolonie aalscholvers. Op een bepaald moment kon ik er drie tegelijk in beeld nemen maar ze waren toch net iets te ver om een wereldschokkend beeld op te leveren met de maximale 105 mm die ik ter beschikking had. Dan maar aan de slag met de rietzomen... ik was tenslotte gekomen voor het mooie licht he. Dit vond ik wel een leuke. Ik wilde in eerste instantie het riet in de voorgrond scherp en de achtergrond mocht wat mij betreft wat minder aandacht krijgen. Na enkele keren proberen bleek het topje van het voorgrond-riet toch steeds weer te vechten met de achtergrond. Ik heb daarom bij deze opname eerst scherp gesteld op de voorgrond, dan de scherpstelling vastgezet en met de camera zo hoog mogelijk boven mijn hoofd op het gevoel afgedrukt en warempel, het topje van het riet zit net onder de waterspiegel aan de overkant, precies zoals ik het wilde.
We hebben vandaag een fijne fietstocht gemaakt in en rond Varendonk. Voor de niet streek-gebonden lezers: dat is een deelgemeente van Veerle Laakdal in de provincie Antwerpen op de grens met Vlaams Brabant. We hebben genoten van de omgeving, het heerlijke vroeg-lenteweer en de leuke vondsten die we weer op onze geocache-conto mochten bijschrijven. Uiteraard heb ik het fototoestel ook altijd in de fietstas zitten tijdens dit soort tochten. Als ik het er dan uithaal is het vaak tot grote verwondering van mijn fietsgezellen... " Wat heeft ie nu weer gezien? " Dit veld met kolen bijvoorbeeld, een erg lekkere groente, gezond, maar blijkbaar niet rendabel om te oogsten als de tijd daar rijp voor is. Medio februari ruik je de rottende verwaarloosde oogst als je er voorbij fietst. Ik vond het toch een foto waard, al was het maar om de verspilling te duiden...
Ik heb vandaag de prijs betaald voor het feit dat ik, ondanks het feit dat ik plotsklaps de nodige problemen heb met mijn onderstel, gisteren toch een pittige wandeling heb ondernomen. Ik ben de deur nauwelijks uitgekomen. En toch is het krokusvakantie en toch wilde ik krokusjes fotograferen. Ik weet waar je mooie krokussen kunt vinden, maar om die te fotograferen moet je weer een eind wandelen of de wagen van stal halen en in geen van beide opties had ik veel zin. Gelukkig is er vlak bij huis ook nog een mogelijkheid.... De keuze was niet zo groot, maar ik heb ze te pakken gekregen.
Morgen ga ik fietsen, da's minder belastend voor dat hielspoor links en die pijnlijke achillespees rechts...
Oke, misschien heb ik wel een rare hersenkronkel in mijn denkpatroon...
Ik durf niet te bevestigen of het door de datum is dat ik op het idee kwam dit beeld vandaag te kiezen voor mijn blog. Het is redelijk suggestief vind ik. Maar het is wel helemaal zoals de natuur het mij aanbood ergens in Lommel. Stel dat dit een kunstwerk zou zijn gecreëerd zijn door gekende kunstenaar X of wereldberoemde beeldhouwer Y... dan zou dit zonder enige twijfel alom worden bejubeld en het getal voor het dollar- of euroteken zou ongekende hoogtes bereiken. Helaas voor de poenpakkers is dit slechts een gratis onderwerp langs de wandelroute die we vandaag aandeden tijdens onze eerste try-out om een leuke route te bedenken voor de jaarlijkse nacht-zoektocht van het spaarkaske.
Het was een koude, winderige maar zonnige dag. Ik heb er helaas niet echt van kunnen genieten. Een rare pijn onder de hiel van mijn linkervoet zorgt er al enkele dagen voor dat ik minder mobiel ben en ik heb vandaag een absolute rustdag ingelast qua fysieke activiteiten. Ik ben geen dokter natuurlijk maar enig opzoekwerk laat me vermoeden dat we hier spreken over hielspoor, of dat ook weer vanzelf over gaat weet ik niet, even afwachten voor ik naar medische hulp zoek.
Toen de avond al een eindje gevorderd was en de lucht behoorlijk rood kleurde in het westen ben ik toch even naar buiten gestapt. Met de 300 mm een foto van de Kasterleesteenweg richting dorp, dat leek mij wel een aardig beeld om alsnog iets op mijn geheugenkaartje te krijgen vandaag. Wat mij het meeste opvalt is hoe het beeld in de diepte samengeperst wordt met dit stevige zoomvermogen. Ik heb de rode tinten een klein beetje gekieteld, dat geef ik toe en in de hoeken heb ik ook een tikkeltje vignet toegevoegd.
Ik beleef nog steeds enorm veel plezier aan het experimenteren en het uitproberen van dingen in de fotografie. Als ik me weer eens afvraag of ik een bepaald iets zou kunnen fotograferen, zo goed mogelijk, en hoe dan wel... dan wil ik daar ook mee aan de slag. Het inschenken van een lekker glas bier bijvoorbeeld leek mij een prima uitdaging, ook al omwille van het opruim werk na de opname. Je kunt zo'n glas toch niet laten staan dan? En zoals de aandachtige toeschouwer al heeft gemerkt hoeft het niet altijd Duvel te zijn. Zulke grote oogkleppen heb ik nu ook weer niet. Ik weet op z'n tijd ook wel eens een ander biertje te appreciëren. Om eerlijk te zijn had ik er zelfs een beetje spijt van dat de opname al bij de eerste poging gelukt was... ik had er best wel een of twee meer willen nuttigen van dat merk.
"Westerlo, de parel van de Kempen". De slogan hebben ze bij de plaatselijke toeristische dienst bedacht vermoed ik, maar er zit uiteraard wel een stevige grond van waarheid in. Het is er mooi, daar zijn we het over eens. Ik zou er echter van maken "Eén van de parels van de Kempen"..., want er zijn in onze regio nog zat plaatsen die aanspraak mogen maken op de benaming parel. Dit gezegd zijnde wil ik toch wel vertellen dat onze wandeling langs het Westels Toerke, een geocache rondje van zo'n 5 km, ons vandaag alles bood wat deze mens op een zondagmiddag nodig heeft. Meer dan de helft van ons Blauw Kanneke-team had er voor gekozen zich in de carnavals gekte te storten of misschien waren ze al aan het uitzieken van de opgelopen schade van de eerste dag... ongelijk hadden ze !!!
De Beeldjensdreef is waarschijnlijk het drukst bewandeld stukje van het De Merode Wandelnetwerk en ik vond het dan ook gepast daar een beeld van te tonen vandaag.
We hadden bezoek deze avond. Zoon Michael kwam met zijn gezinnetje genieten van de kookkunsten van het vrouwke. Er was nog een vriendinnetje van Julie meegekomen en uiteraard was die even welkom. Terwijl wij een en ander aan het bespreken waren rond de eettafel werd de jongere generatie geacht zich even afzijdig te houden. Die trokken zich dan ook discreet terug in een duistere hoek van de living en ze stortten zich vol overgave op hun smartphones... Toen ik het in de gaten kreeg kon ik even achterom sluipen met de camera en het tafereeltje vastleggen.
We mogen ons met z'n allen survivers noemen vandaag. We overleefden de grote sneeuwoverlast.
Met veel poeha werd het aangekondigd... we zouden er van langs krijgen. Werknemers en andere weggebruikers werd aangeraden de wagen op stal te laten en thuis te blijven, de nationale weermannen en -vrouwen waarschuwden voor niets meer of minder dan een het land lam leggende catastrofe, strooiwagens reden al vanaf vorige nacht en gedurende de rest van de dag af en aan over wegen en fietspaden, tonnen zout werden vergeefs gestrooid zonder dat er ook maar een sneeuwvlokje moest geneutraliseerd worden... maar het grote onheil zou toch komen. Het rampscenario werd evenwel steeds bijgesteld. Middag werd namiddag en namiddag werd avond... Nadat ik een hele dag vruchteloos gewacht had op de witte pracht om er met mijn fototoestel op uit te trekken kwamen er uiteindelijk rond half acht toch enkele spaarzame vlokjes naar beneden dwarrelen.
Toen ik iets over achten met de camera naar buiten trok was het alweer gestopt en lag er een flinterdun laagje op het pad in onze hof. Indien ik alsnog sneeuwfoto's wilde maken zou het minimale fotografie worden. Nog voor ik de camera op statief gezet had om dit natuurwonder te fotograferen had Phaido zijn sporen al nagelaten in mijn onderwerp, achteraf gezien lekker meegenomen...
Ook in het zorgtehuis wordt carnaval gevierd. Het personeel en de vrijwilligers doen ieder jaar hun best om voor de bewoners van Hoevezavel een spetterend feest te organiseren. Dat daar de nodige verkleedpartijen bij komen kijken is vanzelfsprekend. Dat geldt zowel voor het personeel, voor de vrijwilligers als voor de bewoners. Wij laten in het midden tot welke groep deze drie vrolijke jongens horen maar ze hebben klaarblijkelijk hun inspiratie gezocht bij de Voil Jeannetten in Oilsjt.
Als ik het heb over onze berk dan bedoel ik de berk die voor ons huis staat. Achter in de hof staan er nog meerdere maar deze mooie jongen staat voor elke voorbijganger in het zicht en als we door het raam naar buiten kijken zien wij zelf hem ook in al zijn pracht. Dat ik hem eens een plaatsje wilde gunnen in deze blog was onvermijdelijk. We hebben hem als klein berkje ooit van de kaalkap gered toen wij ons huis hier gebouwd hebben en hij is ondertussen flink uit de kluiten gewassen. Hij staat een beetje scheef evenwel en zo wilde ik hem niet tonen.
Het hoe en waarom van deze foto.
Zoals ik al vertelde is onze berk door de jaren heen ( door de overheersende zuidwesten-wind? ) behoorlijk scheef gegroeid en om hem recht in de foto te zetten - wat hij verdient - moest ik dus de virtuele horizon scheef zetten, lees: de camera een beetje gekanteld op het statief zetten. Om hem er helemaal op te krijgen, van relatief dichtbij, moest ik hem wel fotograferen met de groothoek 16 mm en dan nog met de lens behoorlijk naar boven gericht. Dan krijg je natuurlijk een redelijk opvallende perspectiefwerking en ons huis en dat van de buren kwamen dan ook allebei erg schuin tegen ons onderwerp aanleunen. Om dat een beetje minder opvallend te maken heb ik er een extreem vignet op toegepast, zodat het een soort van ouderwetse ovalen uitsnijding wordt. Tezelfdertijd valt ook die scheve horizon minder op natuurlijk.
De foto is trouwens gemaakt toen het al stikdonker was, rond 9 uur vanavond, met een extreem lange sluitertijd. Zo zie je maar dat als de lucht echt helder is, het zogenaamde blauwe uurtje erg lang kan duren, want er is nog blauw zat in de lucht.
Toen ik bij die bijna droog gevroren plas stond in de vooravond, inmiddels voor het grootste gedeelte ontdooid, en ik de spiegeling in de gaten kreeg realiseerde ik me dat het alweer een hele tijd geleden was dat ik dit geintje nog eens had toegepast in mijn fotografie. Je moet al ver terug gaan zoeken in deze blog om nog eens een omgekeerde spiegeling te vinden. Je kunt de kijker er zo heerlijk mee op het verkeerde been zetten. Je fotografeert een spiegeling in een plas, snijdt hem een beetje slim uit en draait dan de opname 180°, onderste boven dus. Bij de eerste blik ziet de kijker een vrij normaal beeld maar door de randen en de er niet in thuis horende elementen gaat ie zich toch afvragen wat dit eigenlijk is... Het antwoord is bij deze gegeven.
Het was koud vanmorgen en deze nacht had het lichtjes gesneeuwd. De zon scheen en er lag een dun laagje tijdens de ochtendwandeling. Phaido vindt dat wel fijn, hij lijkt net iets actiever dan anders en als hij even gerend heeft zie je hem stomen. Dat is leuk om in tegenlicht in beeld te nemen. Een geschikt moment daarvoor is wanneer hij een snoepje krijgt. Een zonnig plekje in het bos, Phaido doet "zit voor", het vrouwke en Phaido in profiel, mooi strijklicht alom, ideaal plaatje om in zwart wit om te zetten vond ik.
Toen ik deze middag stopte op de parking waar we afgesproken hadden om aan ons zondagse rondje geocachen te beginnen, kwam er een dame met haar 3 honden uit de hondenlosloopzone gewandeld. Ze was druk aan het fotograferen en omdat ik fotograferende fotografen ook wel eens wil vastleggen kon ik mijn toestel niet snel genoeg uit de rugzak halen. Ik heb haar inderdaad enkele keren te pakken gekregen terwijl ze op de grond liggend haar honden in beeld neemt. Het mooiste plaatje kon ik evenwel schieten toen ik zelf ook inzoomde op de drie voorbeeldig poserende viervoeters.
De wereld is van iedereen zou je dan willen denken en ieder zijn hobby, maar stiekem verwens je de mountain bikers die er voor zorgen dat de wandelweg er zo bij ligt.
Onheil roep je vaak over je zelf af. We weten wel dat wandelpaden aan de overkant van de Kasterleesteenweg er altijd net iets natter en modderiger bij liggen dan onze vertrouwde Smallebroeken. Toch wilden we vandaag, tegen beter weten in en zonder rekening te houden met de nattigheid van de voorbije dagen, weer eens een ander traject lopen en dat hebben we geweten. Het is daarenboven weekend en als je dan pas rond een uur of elf aan de wandeling begint zijn er al hele hordes bos-wieler-fanaten over dezelfde ondergrond gepasseerd met dit resultaat.
Op 1, 2 en 3 februari organiseert de Warande uit Turnhout in het domein de Hoge Rielen een avond-wandeling-evenement " Uit het Donker". Dat wilde ik samen met het vrouwke, de Phaido en de 5D Mark IV wel eens meemaken vandaag. Sta me toe eerst even mee te geven dat ik niet helemaal objectief kan zijn in mijn beoordeling omdat ik redelijk pissig ben door het feit dat ik uiteindelijk de wandeling alleen moest afhaspelen. Noch op de site waar wij de info haalden, noch in de folder die ons bij de eerste controle in de handen werd gestopt en ook niet tijdens die controle zelf werd ons verteld dat honden niet toegelaten zijn op het evenement. Even verderop kwam een strenge dame er ons op attenderen. Ik weet wel dat de algemene regel op het domein zegt dat honden er niet in mogen, wij wonen er niet zo ver af he, maar redelijkerwijs mochten we toch veronderstellen dat bij gelegenheid van een avondwandeling voor een groot publiek er een uitzondering zou zijn. Phaido was aangelijnd trouwens, zeer tegen de gewoonte in. Vrouwke terug naar huis met Phaido dus, baasje solo verder... alleen maar omdat vrouwke, wetend dat baasje houdt van avondfotografie, daar op aandrong.
Ik wil collega fotografen bij deze waarschuwen dat ze indien ze iets verwachten dat vergelijkbaar is met Glow Eindhoven, China Lights Antwerpen of het Gentse lichtfestival, ze maar beter thuis blijven. Hier praten we over vier locaties waar nauwelijks fotografeerbare zogezegd kunstzinnige audio visuele experimenten worden getoond.
Bijgaande foto maakte ik bij "Uit het donker 4". Ik citeer even uit de folder. " Zero Time is een interactieve scenografie die de aanwezigheid van tijd en ruimte wil wissen d.m.v. een zeer minimaal gebruik van materiaal en technologie."... Duidelijk?
In een hal hangen reflecterende stangen waartussen de bezoekers horen te wandelen bij het licht van hun smartphonelampjes... Met een sluitertijd van 30 seconden kon ik de stangen, de lichtsporen en de recht in de lens schijnende smartphones te pakken krijgen. De human ghost images maken het plaatje compleet.
Het nieuwe is er af. Voor het eerst mochten de kakelverse wandelschoenen mee tijdens de ochtendwandeling. Erg origineel was de trajectkeuze niet. Meestal wordt dat ons traditionele rondje Smallebroeken, zo ook vandaag, ideaal om ze in te lopen. Het weer was deze voormiddag maar miezerig en ik had ook liever een foto getoond met blije lente-achtige kleuren maar het vrouwke en Phaido in beeld nemen leverde toch ook weer een leuk plaatje op.
Ik heb weer twee nieuwe vriendjes. Als fanatieke wandelaar vind ik goede schoenen erg belangrijk. Ik was een grote fan van het merk Meindl, die zaten me altijd als gegoten maar... alweer gingen de dure stappers, die net iets meer als twee jaren oud waren, op dezelfde plek stuk als de vorige. Nauwelijks sleet aan zolen en leder, maar de binnenbekleding van de schoen aan de binnenkant van de enkels komt los, gaat scheuren, verhardt en gaat irriteren. Toch wel problematisch voor schoenen van 250 . Is dit een gekend euvel bij Meindl? Ik waag het er alleszins niet meer op en deze keer ga ik mijn voeten verwennen met een paar Hanwags, een merk waar ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord had maar dat me door de verkoopster bij AS Adventure werd aangeprezen. Na zorgvuldig passen, rondwandelen en trapje lopen ben ik overstag gegaan.
In tegenstelling tot wat de naam laat vermoeden moet je dit kasteel niet in Hamont zoeken, het is ook niet in Wallonie of in Frankrijk... we waren vandaag in Haspengouw.
Dat het in januari fietsweer is maak je niet zo vaak mee maar als de weergoden ons verwennen zoals vandaag zetten wij graag ons stalen ros achter op de auto om iets verder van huis onze geocache kriebels te volgen. De fruitstreek was het doel en we hebben er een leuke dag van gemaakt, inclusief een Halense taverne met Duvel achteraf. Oude vierkantshoeves zijn er zat in die regio en we hebben er een aantal zien voorbij komen. Dit exemplaar uit de 18e eeuw is onlangs gerenoveerd en het is ondertussen een zorgproject.
 "Very Happy"){kind=icon}
