een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
11-01-2018
11 januari Dansan
Donderdagavond, vergadering fotoclub. Omdat ons lokaal wordt verbouwd vergaderen we nu meestal in de foyer van het OC. Vandaag bleek dat in de grote zaal, vlak naast onze tijdelijke stek er een dansgroep aan het oefenen was. We hebben niks tegen dansen en ook niet tegen muziek en we konden hier wel mee leven maar de huis-concierge kwam zelf voorstellen naar een ander zaaltje te verhuizen. Dat hebben we dan ook gedaan, maar niet voordat ik toch even enkele foto's was gaan schieten... we zijn tenslotte een fotoclub he.
Dit plaatje vond ik het leukste. De dansers staan in startpositie, vooraan doen ze het allemaal perfect, mannen een beetje door de knieën, rechtervoet wat naar achter, dames het hoofd naar links geneigd en gelukzalig glimlachend, de linkerhand quasi horizontaal gestrekt naast de rug van de partner, wachtend op de eerste tonen van een Weense wals. Achterin weten ze het even nog niet en daar moet nog enige duiding worden gegeven blijkbaar.
Ik ben deze avond naar Antwerpen geweest om te gaan genieten en fotograferen in de zoo bij gelegenheid van het evenement China Lights. En genoten heb ik !!! Het begon redelijk slecht evenwel. Ik had online een retourticket Antwerpen geboekt van uit Herentals en daarna een inkomticket en toen ik goed bijtijds in het station was geraakt en in de trein was ingestapt wilde die maar niet vertrekken. We kregen na een half uur de droge mededeling dat wegens defect materiaal op de lijn tussen Herentals en Lier de trein niet meer zou rijden. Kl*** NMBS !!! Gelukkig had ik me niet door het vrouwke naar het station laten voeren maar was ik zelf met de wagen tot daar gereden en kon ik dus meteen zelf naar Antwerpen rijden.
Dan het positieve verhaal... Het was helemaal niet zo druk vandaag en ik kon overal vrij ongestoord de beelden schieten die ik voor ogen kreeg, en dat waren er nogal wat, echt prachtig. En dan komt onvermijdelijk een loftirade aan het adres van mijn nieuwe speeltje, de Eos 5D Mark IV.. wat een superieur toestel is me dat !!! Ik heb een honderdtal geweldige opnames meegebracht, allemaal uit de losse hand, tussen ISO 1600 en 6400, terwijl ik daar dozijnen collega's zag sukkelen met statieven lange sluitertijden... Buiten wat uitsnijden en eventueel enige in de rand hangende ongewenste vervuilers wegklonen hoefde ik qua fotobewerking helemaal niks te doen. Ikke happy !!! Morgen een uitgebreide selectie op Facebook, alvast dit voorproefje.
De kerstperiode is nu echt wel voorbij en het vrouwke heeft ondertussen ook de kerstversiering weg gehaald. Terwijl ik deze avond naar een bijeenkomst van de AFG ( Antwerpse Foto-Groep ) was in Zoersel, waar een interessante gastspreker ons onderhield over low- en highkey opnames, had mijn schatje weer enkele creatieve ingrepen gepleegd in het interieur. Bij thuiskomst zag ik meteen de fotomogelijkheden. Ik heb enkele accessoires links en rechts even opzij gezet, kwestie van alleen de essentie over te houden, er schuin een spotje op gezet om bewust die schaduwen te creëren en het resultaat is dit eenvoudige stilleven. De solsleutel vind ik als ex-muzikant helemaal passen. Meestal probeer je schaduwen te vermijden in de achtergrond, maar deze keer horen ze er bij vond ik.
Eén van mijn minst onwaarschijnlijke, misschien zelfs wel realistische goede voornemens voor 2018 is 2019 halen in aanvaardbare gezondheid. Ik kan nu al voorspellen dat ik in dat geval waarschijnlijk begin januari weer een foto van de toverhazelaar zal plaatsen op deze pagina's. Het is vaste prik, als de hamamelis ( is hetzelfde maar klinkt een beetje intellectueler ) bloeit in het arboretum in Kalmthout gaan wij onze nieuwe jaarkaart oppikken en bezoeken wij het park voor de eerste keer in het nieuwe jaar. De macrolens gaat dan steevast op mijn toestel en ik neem dan uitgebreid de tijd om mijn statief neer te poten bij de vele struiken met toverhazelaarbloesems. Ik blijf het fascinerende schoonheden vinden, een beetje bizar uitziend, maar een welgekomen kleurenintermezzo in deze grauwe winter-tijden. Bij deze is met dit plaatje de traditie verder gezet en de voorspelling voor volgend jaar is ook een feit dus .
Mijn geocache maatje Jackie organiseert telkenjare gedurende het eerste weekend van het jaar een nieuwjaars-meet and greet voor alle cachers die op de uitnodiging wilden ingaan. De schrale noord-oosten wind zorgde er voor dat het best frisjes aanvoelde vandaag. Diezelfde pittige wind had ook als gevolg dat het traditionele grote houtvuur waar we ons ieder jaar aan opwarmen deze keer noodgedwongen vervangen was door enkele tonnen waarin gestookt werd... Het geeft ook warmte, maar het is bijlange niet zo gezellig... en het levert niet dezelfde fotogenieke beelden op. Toch mogen we spreken over een succes qua opkomst en de drankjes en de hapjes smaakten er niet minder om.
De jaarlijkse nieuwjaarsreceptie voor de leden van onze fotoclub wordt traditioneel gehouden/gevierd/geconsumeerd in de vorm van een kaas- en wijnavond. Ook vanavond hebben wij uitgebreid genoten van de nieuwjaarswensen en -knuffels, de natjes en de droogjes en vooral de gezelligheid. Dat er enige voorbereiding bij komt kijken moge ook duidelijk zijn. Deze namiddag werd alles al in gereedheid gebracht in het achterzaaltje van het OC. Dat gaf mij de gelegenheid om mijn nieuwe speeltje weer eens op zijn mogelijkheden uit te testen. Met wat spaarzaam tegenlicht maakte de 5D Mark4 dit beeld van één van de tafels. Ik wil graag de gegevens even meegeven. ISO 4000 - f 6,3 - 1/50. Buiten de normale RAW-ontwikkeling, een zwart-wit omzetting in NIK-Siver Efex Pro2 en een uitsnijding waardoor en een lijn vertrekt in de beide benedenhoeken is hier qua bewerking niks mee gebeurd. In deze omstandigheden en met deze instellingen ben hier blij mee, dit zal weer menige deuren openen.
We zijn nog steeds aan het proberen de normale gang van het leven op te pikken na die zware, belastende, vermoeiende maar o zo lonende drie weken als kerstman en kerstvrouwke. De vermoeidheid zit er bij allebei nog goed in en het fijnste wat je dan kunt doen om het energie-level wat op te krikken is een lange wandeling. Deze morgen hebben we bewust een flink eind aan het dagelijkse routine-rondje geplakt en ook de camera mocht weer mee. Mijn favoriete model was er ook bij natuurlijk en die ging overal waar ik de camera in aanslag had gewillig op de juiste plaats en in de juiste houding liggen. Bij het, in dit seizoen niet gebruikte, fietsenrek bij vacantieverblijf Santa Lucia kon ik hem op deze manier te pakken krijgen. Qua compositie noemen we dit " de blik van de toeschouwer naar het hoofdonderwerp leiden". Dit kan er niet naast he?
We zijn vanavond naar de winterrevue geweest in Antwerpen en we hebben er zeer van genoten. Dit gezegd zijnde zat er voor de amateurfotograaf in deze jongen ook een behoorlijk minpunt aan vast: er werd mij vriendelijk maar zeer dwingend gezegd dat ik niet mocht fotograferen... De dagelijkse foto werd plots zeer problematisch. Tijdens het naar huis rijden zat ik al te bedenken dat ik dan misschien nog maar een van de tientallen foto's uit de kerstmanperiode moest tonen, eventueel een beetje bewerkt, maar genoeg is genoeg natuurlijk. Vlak bij huis, in de Leistraat bood de redding zich aan. Ik had dit jaar de kerstverlichting in het dorp nog niet in beeld genomen en voor een zeer zeldzame keer stonden er ook nauwelijks auto's geparkeerd. Het waaide redelijk hard, dat zie je ook in de lucht met die lange sluitertijd, en de lampjes in de bomen wilden maar niet stilhangen, de takken van de bomen ook niet... Ik had daarenboven vergeten de beeldstabilisatie uit te zetten ( dat moet je altijd doen als je van op statief fotografeert ), de foto is niet 100% scherp... Toch doe ik het er mee, ik heb er veiligheidshalve een lichte bewerking overheen gegooid en qua sfeer kan ik er mee leven.
Ik kreeg nog een bericht van de kerstman uit Lapland. Hij is ondertussen veilig en wel thuis gekomen en hij stuurde nog een foto als bijlage met een groet voor alle lieve bezoekertjes die hij in het huis van de kerstman mocht begroeten. Ook de papas en zeker de mamas, die de kerstman even graag op zijn schoot liet plaatsnemen, krijgen nog warme wensen toegestuurd. Hij vroeg me ook jullie te vertellen dat Rudolf helemaal genezen is van de brochitis die hem een maand lang binnen hield en waardoor de kerstman dit jaar met het vliegtuig moest komen. Rudolf staat alweer tussen de andere rendieren in de weide. Volgende keer kan hij dan wellicht toch mee naar Aarschot komen. Hoewel... hij wordt al een beetje oud, je weet maar nooit.
Sedert begin juli had ik 'm niet meer getrimd en het was een heuse realistische kerstmanbaard geworden maar vandaag heb ik er afscheid van genomen. Halfweg de makeover vond ik het ineens leuk een tussentijdse foto te maken. Een hele kerstmanbril boven een halve kerstman baard leek me niet echt passen in het plaatje en daar hebben we dus ook iets aan gedaan.
Een minder leuke bijkomstigheid is dat bij de herstart voor het resterende deel ik een klein ongelukje had... ik had vergeten het 9 mm beschermkapje er terug op te zetten en toen ik het merkte was het al te laat... Ik zal de eerstvolgende week baardloos door het leven moeten als gevolg van de rigoureuze oplossing... Misschien komen daar ook nog wel fotos van voorbij in de loop van de volgende dagen. Een beetje zelfspot is me niet vreemd.
Na een vermoeiend maar toch ook wel erg leuk verblijf in zijn tijdelijke woonst in Aarschot reed de kerstman vanavond voor de laatste keer naar huis. Nog maar dik elf maanden en dan komt er weer een nieuwe kersttijd aan... Ondertussen wordt het fototoestel nu weer op andere onderwerpen gericht.
Onderweg Tussen Aarschot en Herselt is er een wegomlegging en daar wordt je over de spoorwegbrug bij Gijmel geleid. Het natte wegdek, de voor- en achterlichten van de medeweggebruikers en de bijhorende schitteringen zorgden voor voldoende redenen om daar even te stoppen, de wagen aan de kant te zetten, de camera op statief en enige shots te wagen met langere sluitertijd. Dit is er een van.
We hadden dit niet beter kunnen plannen. Op een net iets minder druk moment, toen ik even zat te bezinnen op de kerstmanstoel, hoorden we plotsklaps een luide knal aan de voorkant van ons huis. Het bleek dat er aan de overkant van de straat, bij het pand waar we vorig jaar onze tijdelijke woonst hadden nota bene, er een stuk van de voorgevel naar beneden was gestort. Gelukkig liep er toen niemand op de stoep aan die kant. De brandweer en de politie werden op de hoogte gebracht en die waren ook snel ter plaatse. Binnen de kortste keren had het gerucht zich verspreid en stond de straat vol ramptoeristen. Het euvel werd snel beveiligd en toen ik aan de brandweer vroeg of ik ook eens in dat bakje mocht om enkele vredevolle woorden tot de massa te richten waren ze meteen bereid om me tot onder een kerstster te verheffen. Ik vond het geweldig dat ik van op die hoogte mijn hohohoooo over Aarschot kon laten schallen.
Het werd in de loop van de namiddag weer hectisch druk in het huis van de kerstman. Eigenlijk was dat te verwachten want vanaf één uur was de stad verkeersvrij gemaakt voor het nieuwjaarszingen van het jonge volkje. Dat die allemaal bij ons zouden voorbij komen wisten we wel. De meesten, gehaast om zoveel mogelijk huizen aan te doen, kwamen niet verder dan de voordeur, waar ze al werden ontvangen, maar wie wilde kon ook naar binnen natuurlijk en de kerstman kreeg weer behoorlijk wat jonge billetjes op zijn schoot. Toen de Aarschotse KSA op bezoek kwam gaf dat ook weer aanleiding tot leuke fotomomenten. Schoonbroer Dreeke kweet zich zoals altijd weer op professionele wijze van zijn taak.
Kamishibai, dat is wat er links boven in de foto staat, het is Japanees en het betekent zoiets als verteltheater. Voor meer info kun je best meneer Google raadplegen.
We organiseren allerhande activiteiten voor de kinderen in het huis van de kerstman. Het was vandaag een vrij rustige dag en de kerstman had wat tijd om de bezoekertjes te entertainen met een verhaaltje over de kerstboom van Rikkie, op Japanese wijze. Het jonge volkje leefde enthousiast mee en niet alleen het jonge volkje... we herkennen in het publiek pianist Steven Kolacny, die samen met zijn broer Stijn op het ogenblik misschien wel Aarschots meest gekende inwoner is als oprichter van Scala, het ondertussen wereldberoemde meisjeskoor.
Grote kindjes, kleine kindjes, jonge madammen, iets oudere madammen, minder valide mannen of vrouwen, grote hondjes of kleine hondjes... In het huis van de kerstman heb ik ze al allemaal op de schoot gehad, je mag je op elk moment verwachten aan het onverwachte.
Vanmiddag kregen we een telefoontje om te vragen of hondjes toegelaten waren... Jazeker !!! ... Resultaat: Zes Rottweiler pups in de zetel bij de kerstman, een made-my-day-moment voor deze hondenliefhebber.
De commentaar bij deze foto kan heel kort zijn. Eens te meer bleek dat onze kersthond evenveel, waarschijnlijk zelfs meer succes heeft bij het jonge volkje dan de kerstman himself. Deze jonge dame wilde absoluut niet met mij op de foto... verlegen? bang? Boos? Ontgoocheld?... wie zal het zeggen. Met Phaido klikte het meteen evenwel... Volgend jaar moeten we misschien beter "Het huis van de Kersthond" inrichten...
Ik had het voorspeld en het kon ook niet anders... in deze weken is er naast de activiteiten van de kerstman in zijn huis in Aarschot geen tijd om ook maar aan enige andere bezigheid te denken, laat staan te fotograferen op andere locaties. Ik mag hopen dat het niet al te eentonig wordt en het helpt misschien dat we de aandacht even kunnen focussen op vreemde figuren die voorbij komen in het huis. Twee klaarblijkelijk uit de middeleeuwen ontsnapte dames kwamen totaal onverwacht even binnen gezweefd deze namiddag. Als ik heel eerlijk ben heb ik eigenlijk liever volwassen dames, met alles er op en er aan, op de schoot dan kinderen van 0 tot 10 jaar. Ik heb dan ook geen ogenblik geaarzeld om ze even tot bij mij te roepen. Het schootzitten lukte vrij aardig en schoonbroer Dreeke was gelukkig in de buurt om dat vast te leggen met mijn camera.
Ook op deze Kerstdag gaan de activiteiten in het huis van de kerstman gewoon verder. We zijn weliswaar slechts om 2 uur 's middags open gegaan en dat gaf ons de gelegenheid om op een drafje, tussen 12 en 2 vooraf het kerstdiner met de familie te organiseren. Het gebeurt niet meer zo vaak dat we ze nog eens allemaal samen krijgen en ook vandaag liep het niet voor de volle 100% zoals gepland maar de drie jongens uit de kleinkinderenschare konden we wel in één foto te pakken krijgen...
De tijd die ik aan fotograferen kan besteden tijdens deze Huis-van-de-Kerstman-dagen situeert zich tijdens de zeldzame momenten dat ik geen met smartphone zwaaiende papas en mamas voor mijn neus heb die hun kerstman bezoekende, op mijn schoot zittende kroost willen vastleggen. Ik vind gelukkig meestal nog wel leuke details of interessante personen in het huis waarop ik mijn lens kan richten. Deze designzetel bijvoorbeeld vind ik echt wel erg fotogeniek en toen ik een van de opper-elfen, de dans-elf, kleindochter Julie, er toe kon overhalen om er even op plaats te nemen leverde dat dit leuke plaatje op.
We maken het niet alle dagen mee dat de voltallige familie van de kerstman opdraaft in het huis en we vullen het elfenbestand dan ook vaak aan met meisjes uit de inmiddels al uitgebreide kennissenkring in Aarschot. In de loop der tijden is ook de nodige kledij voor elfen-, feeën- en princessenpakjes in vele maten in de garderobe verzeild.
Het gebeurt dat een van de jeugdige bezoekstertjes zin heeft in een verkleedpartij en het allerkleinste maatje zijn onze eigen elfjes al lang ontgroeid. Vandaag was er een klein princesje dat we zielsgelukkig konden maken door haar een tijdlang te laten rondlopen als hulp-elf. Dat ze fotomodel-ambities mag koesteren blijkt overduidelijk uit deze foto die ik van haar mocht schieten.
.
