Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
19-11-2010
Valparaiso
Donderdag heel de dag door Valparaiso gewandeld. Dat is echt sporten, want het is hier nooit vlak, altijd klimmen en dalen. Het is een stad met 2 gezichten, heel mooie plaatsen en gebouwen, maar soms ook erg bouwvallig. Net zoals de mensen hier trouwens, de meesten hebben het hier goed, maar er zijn ook ongelofelijk veel landlopers en bedelaars. Onderweg kwamen we ook het museum en 1 van de huizen van dichter Pablo Neruda tegen. Dat zijn we dan gaan bezoeken. We zouden direct willen ruilen We hadden gepland om in de namiddag nog effe aan het strand te liggen en in de zee te zwemmen, maar de weergoden laten ons een beetje in de steek. De temperatuur valt nog wel mee, maar er staat een ijzige wind. Maar we klagen niet, we zijn liever hier dan in pakweg Ninove. Wij hebben nog droge voeten 's Avonds zijn we lekker gaan eten in een Joker reiscafe dat wordt uitgebaat door een Belg. Kwestie van ons mentaal al een klein beetje voor te bereiden op onze terugkeer hebben we dan ook een typisch belgisch gerecht gekozen.
Vandaag wilden we een wijngaard gaan bezoeken en we hadden besloten om dat op onze manier te doen en dus niet via een reisagentschap zoals de meesten dat hier doen. Het was een beetje zoeken, maar we zijn heel blij dat we het op deze manier gedaan hebben. De rondleiding was interessant, we hadden gekozen voor 'Emiliana', diegenen die ook de adobe wijn maken die ze in de colruyt verkopen. Dat is een wijngaard die op een ecologische manier wijn produceert. Er lopen bv 300 kippen rond en verder ook alpaca's en die zorgen er mee voor dat ze geen chemicaliën moeten gebruiken. Als afsluiter mochten we dan natuurlijk ook de wijn proeven Het hoogtepunt van onze dag ! Toen we daar buitenkwamen, hebben we in het midden van de autostrade een bus tegengehouden en zijn naar Vina del Mar getrokken. We kunnen al goed mee met de Chilenen, die doen bussen op de meest onmogelijke plaatsen stoppen. Vina del Mar is de chique badplaats voor de Chilenen en dat is er aan te zien. Eigenlijk moet die niet onderdoen voor de belgische kuststeden.
En voor diegenen die er aan twijfelen ... we houden nog altijd vol !!!! Tijd dus voor onze dagelijkse pìsco sour
Misschien tot morgen, als we nog een gaatje vinden, en anders tot in België.
Van het ene gat van de wereld naar het andere ,,, en naar Valparaiso
Ook in Caldera bleken er niet veel restaurantjes open. Maar, we hebben er wel eentje gevonden en het was er goed. We kwamen terecht bij 2 oma's die een lekkere vis voor ons hebben klaargemaakt. Toen we ons eten hadden, kwamen ze gezellig hun pistolet mee opeten terwijl ze naar hun dagelijkse soap keken Het was heel gezellig. Tijdens de reclame eindelijk de vraag kunnen stellen waar we al een tijdje mee worstelden. Claro, de nationale gsm-provider, gebruikt een stukje uit 'the way to your heart' van soulsister. Wij vroegen ons dus af of Soulsister in Chili bekend is, maar daar konden ze ons geen antwoord op geven, verkeerd publiek waarschijnlijk.
De volgende morgen zijn we vertrokken naar La Serena. Onderweg nog even gaan wandelen in Vallenar, een gezellig maar druk dorpje. Onderweg kwamen we meer en meer volk tegen, het is duidelijk dat Santiago dichterbij komt. Verder de gebruikelijke taferelen, verlaten landschappen, kapelletjes, ... Deze keer ook een vrachtwagen op zijn dak waar ze nog een kapelleke voor moesten bouwen en een wolk die zo laag hing dat we er volledig moesten doorrijden en wij bijgevolg niks maar dan ook echt niks zagen. In La Serena hadden we een heel mooi hostal uitgekozen, maar dat bleek volgeboekt. Dan maar naar onze tweede keuze ... Toen hebben we ontdekt dat je de lonely planet niet altijd mag vertrouwen. Ondanks een goede score was dit echt veruit de vuilste, oudste, meest versleten en degoutantste kamer. Gelukkig was dit maar voor 1 nacht en was het zo goedkoop (we durfden zelfs niet reclameren) dat we maar eens goed gaan eten zijn. Daar opnieuw de belgisch/noorse vrouw tegengekomen waar we het boottochtje mee hadden gedaan. Na een gezellig lang etentje, nog een wandeling naar het strand (2km verder) zodat we zeker mee genoeg waren om in ons vies bed te kunnen slapen. Vanmorgen konden we dan aan het laatste deel van onze roadtrip beginnen.
Voor we vertrokken ons eerst nog eens laten gaan in de supermercado. De megagrote stukken taart/gebak staken al weken onze ogen uit en om te bekomen van onze nacht hebben we ons zelf dan maar getrakteerd op chocoladetaart. Het was er volledig over . Het was chocoladegebak met er boven en tussen en onder een volledige pot 'boerinnekeschocopasta' met daarbovenop nog een groot stuk chocolade. Zelfs een echte chocoladeverslaafde vond het zwaar overdreven. Na een vlotte rit onze Gol gaan binnenbrengen en met de metro naar Valparaiso. Het is hier trouwens geen stad om met de auto rond te rijden. De straten zijn veel te smal, gaan steil naar boven of beneden en veranderen soms van de ene op de andere moment in een trap. Nu nog een paar dagen genieten van het hopelijk goede weer (de laatste dagen is het wat minder), nog eens zoeken naar de ultieme pisco sour, een wijngaard gaan bezoeken en Valparaiso ontdekken. Wij denken nog lang niet aan naar huis gaan
Na ons heerlijk ontbijt aan de haven van Antofagasta zijn we verder getrokken richting zuiden. Een paar uur later waren we in Chanaral waar we voor die nacht een kamer hadden geboekt. Een vergeten gat waar niets te beleven valt. Na een wandeling op het strand zijn we in een plaatselijk restaurant / cafe beland (het had veel weg van cafe Beveren) en bestelden daar een copa de vino en een cerveza. De cerveza bleken ze enkel per liter te verkopen. Alle lokale bewoners zaten daar dan ook met een liter bier. Het was er dan ook heel gezellig en we moesten de traktaties afslaan, ze hadden daar waarschijnlijk nog nooit toeristen gezien. Het strand is sinds lange tijd vervuild omdat een mijn van in de buurt daar afvalwater loosde. Een paar jaar geleden is die vervuiling dan opgekuist en is de president er komen zwemmen om te bewijzen dat alles veilig was, maar nu stonden er toch bordjes verboden te zwemmen. Wij hadden eigenlijk ook niet veel goesting om onze handdoek in het knalgroene zand te leggen. Het weer was er trouwens ook zoals aan de belgische kust, we voelden ons er echt thuis
's Avonds iets gaan eten, bleek ook niet zo eenvoudig. Alles (de 2 restaurants die er zijn) was gesloten. Gelukkig konden we terecht in iets dat er uitzag als de plaatselijke visclubkantine en waar de vrouw des huizes bijna sneller was dan de Quick. Vers zal het dus wel niet geweest zijn, maar we hebben gegeten.
Vanmorgen Pan d'Azucar gaan bezoeken, een indrukwekkend natuurpark. Jammer genoeg was het weer ook vandaag eerder belgisch. Niet getreurd, we hebben goed gelachen met de pelikanen. De guanaco's, een soort lama, lieten zich niet zien. We gingen dan maar met een bootje de zee op en zagen daar met uitsterven bedreigde pinguins, echt heel schattige beestjes en ook weer zo grappig. Voor de rest ook nog 2 soorten otters of zeeleeuwen gezien. Nu aangekomen in Caldera waar we nu iets gaan zoeken om te eten, hopelijk met meer succes dan gisteren Morgen de voorlaatste etappe in onze reis richting Santiago, nog een kleine 1000 km te gaan ...
Zaterdag in de voormiddag de Salar de Atacama gaan bezoeken, een gigantische zoutvlakte waar een aantal heel mooie vogels leven. Toppunt waren de flamingo's. Dat zijn zo'n grappige beesten en we hebben er dus ook verschillende foto's van getrokken. Daar geraken was al een heel avontuur, want we werden gecontroleerd door de douane, die heel raar keek naar het gekopieerde rijbewijs, maar ons dan toch liet doorrijden. 500m verder stonden de carabinieros ons op te wachten. Dat was echter gewoon om 1 of andere natuuractiviste ons wou aanmoedigen om bomen in onzen hof te planten. Afin, het is allemaal nog goed afgelopen.
Dan was het tijd om San Pedro te verlaten en door de verlaten Atacama woestijn naar Antofagasta te trekken. Onderweg weinig of niets te zien, buiten de verschillende kapelletjes die ze hier bouwen voor de mensen die onderweg verongelukken. En dat zijn er heel wat ... Voor de rest geen levende ziel te bekennen, af en toe een afslag naar een mijn en een spookdorp dat verlaten was omdat de mijn gesloten is. In Antofagasta niet zo veel gezien, maar het was dan ook maar een tussenstop op onze weg naar Santiago. De enige belangrijke attractie (voor ons dan toch) in Antofagasta was de supermarkt. We hadden dan ook al 3 weken geen supermarkt meer gezien en deze was echt gigantisch. Waar een mens toch gelukkig van wordt ... Eindelijk terug zeep (gedaan met die hotelzeepjes), papieren zakdoekjes en inkopen kunnen doen voor een uitgebreid ontbijt. Ontbijt kregen we immers niet in ons hotel, maar ja internet was daar ook nergens te vinden (dat is ook de reden waarom we de voorbije dagen niets konden posten). Best vreemd, want op alle plaatsen waar we geweest zijn in Peru en Chili was er internet, zelfs in het vuilste hostel en Antofagasta is de tweede grootste stad van Chili en we hadden niet het goedkoopste hotel gekozen.
Onderweg naar Antofagasta nog een opmerkelijk feit ... Net het weekend van de mosselfeesten rijden we hier door het dorpje Mejillones, wat zoveel betekent als mosselen
Vrijdagmorgen (of nacht) om 3u30 uit ons bed en om 4u stonden we op ons busje te wachten ... Om iets voor 5 kwamen ze ons dan eindelijk oppikken, de Chileense klok werkt niet helemaal hetzelfde als de onze Op een volgestouwde bus zijn we dan naar een hoogte van 4600 meter gereden om de Tatio Geysers te gaan bezoeken, dat is het mooiste bij zonsopgang. Het was inderdaad heel mooi, maar ook zo verschrikkelijk koud ... onze tenen en handen vrozen er af. De warme kleren die we al 3 weken meesleuren, kwamen nu echt wel van pas. Na een ontbijt tussen de geisers, was het tijd voor een verwarmende duik in een warmwaterbron 100 meter verder. Laat ons zeggen dat niet iedereen daar voor stond te springen, maar iemand moest toch de handdoek klaarhouden voor als Pol uit het water kwam. Daarna afgedaald naar een plaatselijke Pueblo (nee, dat is geen bar), weer kuddes Vicuna's en lama's gezien en vooral versteld gestaan van wat je met zo'n bus allemaal kan doen. Tegen 13u waren we terug in San Pedro en was het tijd om even te bekomen met een coca-thee en een ijsje. Veel tijd hadden we niet, want om 16u kwamen ze ons al opnieuw halen voor de volgende excursie. Deze keer richting Valle de los Muertos en Valle de la Luna. Onze rustige excursie bleek een gewaagde tocht door een desolaat en gevaarlijk landschap, vol afhangende rotsen die precies elk moment naar beneden konden komen. Het was de moeite en als beloning was er nog een mooie zonsondergang, die we wel bijna gemist hadden omdat die klokken van de Chilenen ... Om 20u30 zat onze lange dag er op en kozen we een gezellig restaurantje uit om af te sluiten.
Na ons kort bezoek aan Putre (na een nachtje hoogteziekte ) het Parque Lauca ingetrokken. Daar weer heel wat mooie dingen gezien en ook bijna alle dieren ontmoet die we wilden zien. Op onze eerste stop, moesten we ze maar roepen, of daar stonden de eerste 2 vizcacha's al. Dit zijn dus broers / zusjes van de Gust en de Vik, maar dan met een lange staart. Qua uiterlijk althans, want ze bezegen eerder als eekhoorns. Wat verder op onze weg kwamen we kuddes lama's, vicuna's en alpaca's tegen. Tot slot ook nog flamingo's gezien, maar die zaten wat verder weg. De enige die zich niet liet zien, was de condor (Nele vond dat niet zo erg ...). Zijn rots, stront, resten van babypels en zijn nest hebben we wel gevonden. Daarna een lange rit naar Iquique, waar we in een zalige backpackers sliepen. Vanmorgen zijn we daar al opnieuw vertrokken en nu zitten we in San Pedro de Atacama, een klein oud dorpje in the middle of nowhere, dat vooral bevolkt wordt door backpackers. We gaan het hier bij laten, want morgen komen ze ons om 4u oppikken voor een tocht naar de Tatio Geisers en nog meer mooie dingen. Later meer hierover.
Na weer een heerlijk ontbijt, te voet richting Europcar om onze knalrode VW Gol te gaan ophalen. Dan zijn we vertrokken richting Putre, een dorpje op een hoogte van om en bij de 4000m, en dat hebben we gevoeld toen we hier aankwamen. Het verschil met Arica, aan de zee, was nogal groot. Onderweg knappe landschappen gezien en cactussen die er uitzien als kandelaars van een paar meter hoog. We hadden hier een goedkoop hostel geboekt, maar het blijkt hier een paradijselijke verblijfplaats te zijn met heel vriendelijke (Italiaanse ?) eigenaars. Op de kaart hadden we al gezien dat er hier 'terminale bronnen' waren. Knappe vertaling van een gediplomeerd vertaler Spaans-Nederlands Zoiets heb je echt nog nooit gezien, vergeet de saunacomplexen maar, dit is gewoon genieten in open lucht. Een man is hier op het idee gekomen om een paar putten te maken in de rotsen, warm (zelfs heet) bergwater op te vangen en dat af te koelen tot op de perfecte temperatuur. We zaten in die baden echt tussen de lokale bevolking, echt geweldig. En op deze manier zijn we al een beetje aangepast aan de hoogte. Toen we er genoeg van hadden, hebben we de uitbater maar naar huis gebracht, want anders moest die arme man 11 km te voet tot Putre. Nu gaan we in het centrum van Putre, dat is wel maar 1 straat groot , nog iets eten en dan ons bed in. Morgen belooft een drukke dag te worden. We gaan hier in de Altiplano door Parque Lauca rijden en wandelen. Onderweg zien we normaal gezien Alpaca's, Vicuna's en Vizcacha's, familie van de Gust en de Vik. Hoe is het daar trouwens mee, daar wordt toch nog voor gezorgd? Het is niet het seizoen van de pruimen, dus we zijn er nog wel gerust in.
Vanmorgen genoten van een heerlijk ontbijt. In Peru hebben we meestal ook lekker ontbeten (de 3 dagen in hostal pirwa niet meegerekend, daar kregen we enkel oud brood met te weinig confituur om er ook maar iets van te proeven), maar dit was toch wel van een andere klasse. Om 9u onze stapschoenen aangetrokken en naar het centrum van Arica, zo'n half uur wandelen van ons hotel, gegaan en daar een auto gehuurd. Een Volkswagen Gol Ja, een echte Gol, het is geen typfout. Ook in Arica hebben ze een Jezusbeeld op een heuvel gezet, dus wij nog maar eens de beklimming aangevat. Ook nu was het uitzicht weer fantastisch, de beklimming was iets minder, al moet gezegd dat onze hoogtestage echt wel gewerkt heeft Het beeld op de berg was trouwens uit brons, in Madrid gemaakt en pas in 1999 hier geplaatst. Verder een kerk bezocht die door G. Eifel ontworpen is, ze leek niet echt op de Eifeltoren, maar uit staal was ze wel. Vandaag voor de rest vooral rondgeslenterd, 2u aan ons bangelijk zwembad gelegen, ons laatste Vlaams roddelboekske gelezen en gefantaseerd over onze verdere reis. Nu veel zin om in onze auto te stappen en Parque Lauca te gaan bezoeken en dan de rest van Chili te gaan verkennen op eigen houtje. Net nog genoten van heel lekker Chileens eten (krab en zalm) 'on the beach', in de Chileense zomer is dit ongetwijfeld de 'place to be', nu was het een toeristische plaats zonder toeristen.
By the way: pisco sour is echt wel van Peru Vandaag de test gedaan, Chileense en Peruaanse besteld ... En ja Pisco is de rode draad door onze avonturen hier, maar we hebben dan ook een missie natuurlijk
Zaterdag hebben we genoten van onze laatste dag in Peru. In de voormiddag een wandeling door Cusco met een beklimming naar een Christusbeeld, op de heuvel hadden we een prachtig uitzicht over de streek. 's Middags nog eens lekker gegeten (samen met alle scouts en gidsen die aan het teiren waren, kwestie van solidair te zijn ), een teleurstellende pisco sour gedronken en genoten van het aangename weer. Daarna nog een bezoekje aan het plaatselijke incamuseum en moeten concluderen dat de inca's mijlenver voor stonden op de rest van de wereld. We kunnen ons alleen ni van de indruk ontdoen dat de Peruanen van de laatste honderd jaar vooral kansen laten liggen en te dikwijls voor de gemakkelijkste oplossing kiezen. We beseffen ook wel dat dat vanuit ons oogpunt (met ons luxeleventje) wel makkelijk gezegd is. Toen we buitenkwamen uit het museum was het zowaar aan het regenen, dat hadden we al een hele tijd niet meer gezien. We zijn dan maar gaan schuilen en van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog een laatste Peruaanse pisco sour te drinken en zo nog wat verder mee te teiren Dan was het stilaan tijd om oms richting busmaatschappij te begeven en plaats te nemen op onze nachtbus. Een hele nacht rijden, even opfrissen en de volgende bus op en in de vroege namiddag stonden we opnieuw in Chili. Ondertussen hier in Arica al genoten van ons hotel met zwembad en het tweede luik van onze reis verder gepland. Vanavond gaan we in ieder geval rustig aandoen in dit mooie hotel aan de zee bij zomerse temperaturen. De volgende dagen gaan we proberen de mooiste plaatsjes van Chili te bezoeken. Morgen eerst en vooral een huurauto gaan zoeken om onze trip richting Santiago aan te vatten.
Donderdagmorgen om 6u opgestaan, stevig ontbeten en ons klaargemaakt voor onze trip richting Machu Picchu. Om 7u stond onze taxichauffeur klaar en na een helse rit van 1,5u kwamen we aan in het treinstation van Ollaytombe. Na een trage, maar ogelofelijk knappe treinrit door de Andes zijn we uitgestapt bij km 104. Daar stond onze gids, Noemi, ons op te wachten om onze (baby) Incatrail te begeleiden. Het was een stevige tocht met heel wat hoogtemeters die we moesten overbruggen. De warmte speelde ons af en toe parten, maar de fantaatisch mooie omgeving deed ons doorzetten. Het was een tocht die vol zat met mooie uitzichten over de Andes en die ons langs oude Inca ruïnes voerde. We deden het lang niet slecht want we lagen ver voor op schema. In de vroege namiddag kwamen we aan bij Inti Punku en daar werden onze inspanningen beloond met een wonderlijk uitzicht over Machu Picchu. Daar hebben we een tijd genoten van het uitzicht. Na het trekken van tientallen foto's zijn we afgedaald naar Machu Picchu zelf en hebben daar al een eerste keer kunnen kennismaken met deze oude Incastad. Gelukkig konden we daar de bus nemen naar Aguas Caliente om naar ons hotel te gaan. We besloten om nog even te gaan relaxen in de warmwaterbronnen en genoten na met een Pisco Sour in het aardsparadijs van een heerlijke dag. Nog snel een lekkere maaltijd en dan vroeg ons bed in, want het zou vroeg dag zijn. Om 4u stonden we op om op tijd aan de bushalte te zijn zodat we zeker een stempel konden bemachtigen voor Huayna Picchu (jonge berg) die we konden beklimmen na onze rondleiding in Machu Picchu (oude berg). Ongelofelijk maar toen we om 4u15 aan de bushalte aankwamen stonden daar al tientallen avonturiers te wachten. Met de derde bus geraakten we boven en beñachtigden onze felbegeerde stempel. Na de rondleiding zaten we door onze beste krachten. Het vroege opstaan en het beperkte ontbijt 8koekjes en oranje bananen) begonnen hun tol te eisen. Nele voelde zich niet meer in staat om de beklimmimg naar Huayna Picchu aan te vatten, dus ging ik alleen op pad. De tocht was zwaar, maar het uitzicht boven was adembenemend mooi. Beneden aangekomen was het tijd om opnieuw de bus op te stappen richting Aguas Caliente. Voor we terug op de trein stapten, hebben we nog een lekkere pizza gegeten. Na opnieuw een trage treinrit stond onze chauffeur ons al op te wachten. De rit terug naar Cusco was er 1 op leven en dood. Onze chauffeur waande zich een rallypiloot en maakte er een wedstrijd van om niemand te laten voorbijsteken en zelf iedereen in te halen, al moest hij zich daarvoor zelfs in bochten voorbij auto's, busjes, vrachtwagens ... wringen. Dikwijls hadden die dan ook geen lichten waardoor hij heel bruuske manoeuvres moest maken. Snel een douche en dan was het tijd voor onze dagelijkse Pisco. Na een lekker bord soep hebben we dan nog een pint gedronken op onze Josse zijne verjaardag en op teiren dag 1 Morgen proberen we een nachtbus vast te leggen zodat we morgenavond opnieuw richting Arequipa kunnen vertrekken: En dan zit onze trip in Peru er op ... We proberen zo snel mogelijk in Arica te geraken en gaan daar dan een mooi hotel uitkiezen om wat uit te rusten en onze trip in Chili verder te plannen. Nu wordt het stilaan tijd om in ons bed te kruipen, het waren zware maar fantastisch mooie dagen. Onze volgende blog zal er een vanuit Chili zijn.
We hadden gepland om in de namiddag nog effe aan het strand te liggen en in de zee te zwemmen, maar de weergoden laten ons een beetje in de steek. De temperatuur valt nog wel mee, maar er staat een ijzige wind. Maar we klagen niet, we zijn liever hier dan in pakweg Ninove. Wij hebben nog droge voeten 
