|
Beste jongeman.<?xml:namespace prefix = o ns = ""urn:schemas-microsoft-com:office:office"" />
Ik vind het verstandig van een gast van 25 jaar dat hij begaan is met de toekomst en daarom een generatiepact nodig acht. Maar wat gezegd van de inhoud en de gevolgen ervan. Is dit de juiste oplossingswijze? Moet de jongere generatie de hand niet eens op hun eigen hoofd leggen in plaats van de oudere generatie te bekampen en de oplossing van het probleem te zoeken door hen langer te doen werken.
Ik word 58 jaar en bruggepensioneerd na een loopbaan van 40 jaar ononderbroken werken, uitgenomen wegens een hartinfarct (stress en roken) op 39 jarige leeftijd waardoor ik 3 maand in ziekteverlof mocht zijn, meer niet, anders op ziektepensioen. Vijf jaar werkte ik in de privé als technicus. Daarna werkte ik 35 jaar aan de spoorwegen als technicus (Op de baan, in de werkplaats, in 3x8 en weekend en de laatste jaren op bureel). Momenteel werkt mijn echtgenote nog (reeds 38 jaar ononderbroken). Ik spendeer al mijn tijd aan klussen thuis, bij de schoonouders (83 en 85 jaar) en bij de dochter die zelf een tweeling van 4 jaar heeft en momenteel in verwachting is van het derde kindje. Daarbij doe ik boodschappen voor de drie gezinnen, zorg ik 1x wekelijks voor kinderopvang, doe ik het papierwerk en ben ik chauffeur voor mijn schoonouders. Hierdoor kan mijn vrouw, onze dochter en schoonzoon hun job voltijds uitvoeren.
Wacht nog een 25 tal jaar en denk dan nog eens aan je kritiek op de vakbond, die potverdorie ervoor gevochten hebben om onze sociale zekerheid te bekomen en veilig te stellen, waardoor uw welvaart en die van uw voorouders werd verkregen. Het is niet het Liberaal patronaat dat daar ooit iets voor gedaan heeft, integendeel.
Groetjes, Guido
|