Ik heb vaker aan haar gevraagd,
of ze alstublieft de tijd vertraagt.
Spijtig genoeg kan dat niet,
want in haar ogen zie ik verdriet.
Als ze mij een knuffel geeft,
wanneer ik voel dat ze echt leeft.
Denk ik aan de mooie tijd,
terwijl ik de wereld LIJDT.
Iedereen heeft het zo mooi,
maar ik ben op die wereld een vlooi.
Eén die niemand ziet,
daarom dat ik mijn eigen bloed vergiet.
Al voel ik niet veel,
ik pak me beter bij de keel.
Ik kies iets zonder spijt,
ook al zijn ze me liever rijk dan kwijt.