Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken met Google
My Poems
Mijn gedichten
11-04-2010
Huilen!
Ik zit weer te janken, en weet wie ik moet bedanken. Ik kan het echt niet meer aan, ze laten me gewoon niet gaan. Ik zit hier wel alleen, niemand die geeft om me heen. Alweer rollen de tranen langs mijn wangen, je weet dat ze me naar het einde doen verlangen. Ik kan niet stoppen met huilen, maar wil het aan niemand uiten. Ik doe mijn hart op slot, maar zonder die tranen ga ik kapot.
Zij degene die me begrijpen kan, al snap ik er zelf niets van. Zij die me lachen laat, en me door mijn moeilijke tijden praat. Zij die me nooit verlaten zal, zelfs al zit ik in de val. Zij is degene die me helpen moet, geen tijd verdoet. De enige die me helpen kan is zij, anders komt het nooit goed met mij!
Ik heb vaker aan haar gevraagd, of ze alstublieft de tijd vertraagt. Spijtig genoeg kan dat niet, want in haar ogen zie ik verdriet. Als ze mij een knuffel geeft, wanneer ik voel dat ze echt leeft. Denk ik aan de mooie tijd, terwijl ik de wereld LIJDT. Iedereen heeft het zo mooi, maar ik ben op die wereld een vlooi. Eén die niemand ziet, daarom dat ik mijn eigen bloed vergiet. Al voel ik niet veel, ik pak me beter bij de keel. Ik kies iets zonder spijt, ook al zijn ze me liever rijk dan kwijt.
Iedereen is op tijd, als je met vrienden rijd. Maar ben je alleen, sinds je denkbeeldige vriend verdween. Dan kom je te laat, dan pas weet je waar het leven om gaat. Want als je niemand kent, en zelfs niemand bent. Is het gemakkelijk om te gaan, te zitten of te staan. Maar niet meer levend zijn, doet vanbinnen heel veel pijn. Ooit zag ik het licht, dat heeft veel pijn verlicht. Maar diezelfde pijn, kan nooit meer dezelfde zijn. Want echt zonder JOU, weet ik niet of ik het redden zou.
Het einde komt dichterbij, en vooral dichter met mij. Ik ben benieuwd naar het licht, waar elke dode voor zwicht. Ga ik er ook door, dient daar dit wachten voor? Het einde is binnen uren, het gaat in ieder geval NIET LANG MEER DUREN!!!
Overal is hoop waar je kijkt, al is het meer geluk dat het lijkt. Of heb ik het toch mis, denk dat het toeval is. Dat de andere alles hebben gekregen, en ik voor eeuwig in het slijk heb gelegen. Mijn ziel verlaat het slijk, en ik geef mezelf 100% gelijk. Al ben ik er niet meer, ik zeg vaarwel voor de zoveelste keer.
Mijn eenzaamheid dringt door, daar leefde ik voor. Ik sterf heel alleen, geen levende om mij heen. Niemand die me verstaat, ze willen dat ik het leven loslaat. Maar de brug is te lang, ik word stilaan bang. Dat er toch iemand om me geeft, maar het mij nooit gezegd heeft. Ik mag niet bezwijken, kan niet omkijken. Volgt er mij nu iemand of niet, ik ben zo bang dat ze me ziet. De brug is kapot, net als ik voelt ze zich rot. Ik val net in het gat, nu weet ik pas hoe het zat. Niemand volgde mij, al staan ze naast mijn kist in een rij.
Ik kan niet meer met ze praten, waarom heb ik mijn lichaam verlaten? Ik zie hen wel en zij mij niet, hierdoor heb ik nog meer verdriet. Waarom ging mijn tijd zo vlug, nu kan ik niet meer terug. Ik had vergiffenis willen vragen, voor de pijn die ze moeten dragen. Ik zou alles willen doen, voor nog een laatste dikke zoen. Ik nam niet eens afscheid, maar wat heb ik nu met al die spijt. Het ging allemaal te snel, zo zie je maar, de dood achterhaalt je wel!
Had ik nog een minuut de tijd, dan zou ik die vullen met spijt. Kon ik beginnen met een nieuw leven, dan zou ik hier niet staan beven. Als ik nog heel eventjes terug mezelf kon zijn, dan zou ik alles vergeten zelfs de pijn. Al zou ik nog eens leven willen, dan zou ik het niet verdragen en beginnen te gillen. Ik zou willen leven voor mijn vrienden, die zo een afscheid niet verdienden. Had ik echt nog een minuut de tijd, dan zou ik geen tijd hebben voor spijt.
Een verjaardag om nooit te vergeten, een paar die het zelfs niet weten. Dat ik dit jaar 16 geworden ben, ik moet me rustig houden kalm en zen. Ik kreeg maar 1 cadeau, haat het zo. Familiefeestje gaat niet door, het doet echt wel pijn hoor. Uit eten gaan hoort er ook niet bij, het is maar een feestje voor mij. Een ordinaire friet, voor dit gevoel is zelfs geen lied. Mijn verjaardag ligt in duigen, kan een fantasie uit mijn duim zuigen. Wie had dit verwacht? in het holst van de nacht. Dat ik 'happy birthday' voor mezelf zou zingen, mijn tranen zou bedwingen. Een eenzaad die zingt voor zichzelf, is misschien beter af als een elf!
