Bloggen... Het is iets dat altijd ver van mijn bed leek. Ik hou echter van schrijven en voel al geruime tijd dat er heel wat in me zit dat ik kwijt wil, gevoelens, gedachten...
Dus waarom dan niet bloggen? Het is anoniem en het geeft me het gevoel dat ik op deze manier één en ander kan delen, met mensen die geïnteresseerd zijn in wat ik te vertellen heb. Diep van binnen ben ik ervan overtuigd dat mijn boodschappen en hersenspinsels enkel hen zullen bereiken die er iets aan hebben.
Zal ik me even in het kort voorstellen?
Ik ben een vrouw van 44 jaar met een druk gezinsleven en een eigen bedrijf.
Al van kindsbeen was ik op zoek naar de "zin van het leven", het waarom van alles. De diepere betekening van de gebeurtenissen. Deze drijfveer kwam terug in alles wat ik onderneem, in hoe ik met mijn kinderen omga, soms tot grote ergernis van mijn omgeving.
Inmiddels ben ik er echter wel achter gekomen dat alles is wat het is en dat ik op dit moment gewoon ben waar ik moet zijn. Dat mijn huidige situatie het resultaat is van wat ik zelf gecreëerd heb.
Als kind kreeg ik niet de kans om te zijn wie ik was. Ik moest aan de verwachtingen van mama en papa voldoen, het brave meisje zijn, goede cijfers halen op school, enz... Moeder was zeer streng en eiste onvoorwaardelijke gehoorzaamheid, geen discussies of vragen waarom dat iets moest of nodig was. Enkel omdat zij het zei of nodig vond. Wellicht komt mijn drang om de dingen te doorgronden en het waarom van alles te achterhalen daarvan? Met dit neer te schrijven besef ik pas dat ik haar dankbaar ben daarvoor. Mijn mama was niet alleen maar streng, ze was ook heel lief. Het prototype van de "oermoeder". Als een leeuwin vocht ze voor haar kinderen wanneer het nodig was. Als jongste uit een "nest" van 7 kinderen werd ik door haar meer bemoederd dan mijn broer en zussen. Ze legde daarmee veel druk op me, haar liefde was niet altijd even onvoorwaardelijk, tenminste zo voelde het niet. Zolang ik de dingen deed die zij van mij verwachtte had ik het gevoel geliefd te zijn.
Ook dat heeft mijn persoonlijkheid mee gevormd.
Het is niet mijn bedoeling om mezelf hier als slachtoffer neer te zetten, in tegendeel. Ik besef dat mijn ouders met hun eigen tekortkomingen en beschadigingen hun best gedaan hebben en me hebben opgevoed naar beste vermogen. Dat ze altijd gedaan hebben wat ze dachten dat voor ons het beste was.
Mijn moeder is jammer genoeg op 70-jarige leeftijd al overleden, inmiddels ruim 12 jaar geleden.
Het heeft wat tijd in beslag genomen om haar dood te verwerken.
Daarnaast werk ik nog altijd aan mezelf, aan de "beschadigingen" die ik in mijn kinderjaren en jeugd heb opgelopen, al besef ik dat ik mezelf in de eerste plaats gelukkig mag prijzen, want al lijkt het zo uit wat ik hiervoor heb geschreven, mijn kindheid en jeugd waren zeker niet allemaal kommer en kwel.
Ik heb prachtige momenten beleefd in de Ardennen, waar we elke weekend van april tot oktober doorbrachten alsook een heel groot deel van de schoolvakanties. Ik heb gespeeld in de bossen, gezwommen in de Maas, geravot en in bomen geklommen...
Met beschadigingen bedoel in eerste instantie elke keer dat ik mezelf niet mocht zijn, dat als ik huilde omdat ik pijn had of gekwetst was verplicht werd om me in te houden. Elke keer als ik het gevoel kreeg dat er niet van me gehouden werd om wie ik was maar om wat ik deed. Het is wellicht iets dat veel mensen zullen herkennen. Elke keer dat ik gestraft werd omdat ik voor mijn mening opkwam.
Ondertussen ben ik me ervan bewust dat ik van mezelf moet houden en ik breng dit ook bewust in de praktijk met positieve affirmaties. Mijn onderbewustzijn laat me echter nog heel vaak in de val lopen waardoor ik besef dat ik nog lang niet ben waar ik moet zijn op vlak van eigenwaarde en in mijn kracht blijven. Elke keer als ik de brok in mijn keel voel omdat ik alweer iets ingeslikt heb dat ik wou zeggen maar niet drufde omdat ik bang was voor de reactie of voor wat men van mij zou denken....
Deze blog werkt bevrijdend en is weer een stap in de goede richting. Ik mag zeggen wat ik te zeggen heb, ik mag me uiten. Ongeacht wat een ander ervan denkt of vindt!
De grootste stap die ik tot hiertoe gezet heb is dat ik gaan beseffen ben dat ik zelf de touwtjes in handen heb en dat iedere keer dat iemand over mijn grenzen gaat ik degene ben die dat heeft toegelaten. Het heeft geen zin om hiervoor kwaad te zijn op anderen, ik ben degene die niet op tijd "nee" heeft gezegd. Nog veel werk aan de winkel dus.
Deze eerste pagina is zeer vlot tot stand gekomen. Momenteel geniet ik van een zeldzaam moment waarop ik helemaal alleen thuis ben en op de achtergrond rustgevende mantra's en new age muziek weerklinken.
Of er nog veel andere pagina's volgen weet ik niet. De toekomst zal uitwijzen wat ik nog nodig heb om weer heel te worden.
