Oranje-gekte
"wanneer oranje speelt zijn we allemaal een beetje hollander. "

De wereld lijkt oranje.

Bij het openslagen van de kranten wordt het meteen duidelijk: vandaag is er niets belangrijker dan het spelletje - naar de bal lopen.
Wel, Ik gun het hen, hun voetbalgekte. Het spelletje laat me , natuurlijk zoals het hoort, in het dagelijkse leven koud. Maar de oranje leeuwen kan ik aan de andere kant wel smaken.

Onzekerheid lijkt hen vreemd. Geloof in eigen kunnen hebben ze des te meer.
tikkeltje bijdehand ?

Neen. Ze zijn zeker van hun stuk en ze verdienen die - verschrikkelijk - lelijke beker zeker.
Wie ben ik ook om het tegendeel te bewijzen?
Dus daarom spreek ik U allen aan:

Heis die oranje vlag en schreeuw het uit:
" hup holland hup" 


( bij het posten van dit bericht schiet Iniesta de 1-0 binnen. Het mag niet baten. )
.

De warme wind blaast door haar haren en ze voelt hoe de zon haar stempel op haar huid drukt. Haar ogen zijn gesloten , maar zijn silhouet is in haar oogleden gegraveerd.  De gigantische zonnebril die ze  draagt heeft de strijd tegen de tranen opgegeven, waarop zich de eerste traan zich als winnaar profileert.

Hoe zat dat weer met beloftes?  

ze drukt de hoorn opnieuw in en luistert naar de stilte.

Niets voelt zo eenzaam als een bezettoon.

Ontgoocheling overvalt haar en de teleurstelling in hem,haar en het ons wordt haar te veel. De trappen in het huis lijken eindeloos. Ze zucht en ploft na tree vierentwintig radeloos op bed. Hoe gaat ze dit ooit redden?

Enkele tellen later doet ze wat haar jaren geleden redde van de ondergang.

Schrijf.

Ode aan de zonnestralen


Terwijl wij elkaar zwijgend en onwetend aankeken, zittend op twee houten stoelen , katapulteerde het uv-licht ons weer in de tijd. Een tijd waarin we in het gras lagen en mini-organismen onze voeten kietelden. Een tijd waarin ik schrok van woorden.

Het was een tijd waarin ik op kousenvoeten de trap afsloop om de elfcijferige code in te toetsen die me bij hem zou brengen. Het was een tijd waarin ik de minuten telde die me van hem scheidden. Het was een tijd waarin mijn ogen tranen te kort kwamen.

De zonnestralen branden op onze beide huiden en we strelen elkaars handen. Ik bekijk hem. Hij ziet het niet en mijn ademhaling stokt.
Een windvlaag van spijt komt aangevlogen. Ik ril. Sterven de vlinders in je schoot als het winter wordt?

ik zie u graag. Het waren zijn woorden. Ik schrik er niet langer van. 
ik kijk op, aanschouw zijn ogen en besef.
 het kriebelt vanbinnen. 


                                                   ik u ook.

ad astra per aspera


STILTE.

Mijn ogen zijn dicht. Mijn ademhaling zacht. Door de berusting van zijn handen op mijn lichaam weet ik dat hij denkt dat ik slaap.
Ik weet dat hij mij bekijkt want ik voel zijn ogen branden op mijn huid.
 
Luttele seconden later raken zijn vingertoppen mijn hals, om zich zo een weg te banen naar mijn boezem en buik. Mijn mondhoeken krullen en een kreun ontsnapt mijn lippen. Zijn reactie is voorspelbaar. Hij fluistert mijn naam en zoekt bevestiging in zijn handelingen. Een reactie misschien? Ach,gedane zaken nemen geen keer. Toch blijven mijn ogen gesloten. Het is nog steeds geruisloos stil.

Een zucht uit het diepste van zijn ziel bereikt mijn oorschelp. Hij fluistert mijn naam en zijn handen gaan door mijn haar. Mijn verlangen naar rust wordt verstoord door een verlangen dat veel dieper gaat dan het mijne. 

Zijn vingers geraken verstrengeld in de mijne. Hij wordt mij. Ik word hem. Één. 

Zonder sokken gaat hij daarna de trap af. Ik draai mij in zijn deken van dons en sluit mijn ogen.
Liefde loopt niet van een leien dakje. Slapen gaat hiermee door één deur.



Ad astra per aspera- naar de sterren via moeilijkheden 

De trein om vijfenveertig


Ik zink de onderaardse trappen af. Mijn routineklus van alledag. Ik tel ze , het zijn er zesentwintig. De dertiende ligt me iets moeilijker. De achterkant van de stiletto tikt de voorganger van trap dertien.

Mijn pas en adem stokt. Ik wankel. Ik ben al te laat en moet hier weg. Ik voel de cadans van de aanstormende trein. Ik hoor het gefluit van de vertrekkende. De nervositeit die het perron met zich meebrengt valt de menigte niet op.

De grijze tegels maken het beeld nog kouder dan het al is. Het klakkende geluid van  mijn schoenen wordt door niemand opgemerkt. Misschien door de man die in de verte de menigte opwacht. Neen. Hij staat daar uit eigenbelang. Mijn zwakheid deert hem niet.

Het wachten katapulteert me terug in de tijd. De tijd waarin ik mijn speelgoed vergat en de poppen ruilde voor jongens met condooms in hun portefeuilles. De jongens zijn mannen geworden en ik vrouw.

 Mannen met condooms in hun portefeuille- voor het geval dat. Vervaldatum verstreken.

De seconden tikken. Ik sta te wachten en hang tegen een muurtje. Hij zal er zo zijn. Ik vlei me tegen de muur aan. Een paar meter verder staat een koppeltje te zoenen. Ze zijn dertien. De jongen haalt een condoom uit zijn portefeuille – voor het geval dat. Hij is verantwoordelijk.

De man waarop ik wacht maakt zijn intrede. Zijn pas maakt het me moeilijk. Ik probeer me te verstoppen en de confrontatie af te wachten. Hij geeft niet op.

Hij is direct. Ik weet waar het op staat, wist hij dat maar. Zijn handen gaan door mijn haar. Hij weet wat hij doet. Zijn karakter is slecht – door en door slecht. Hij is de man waar moeders je voor waarschuwen. Die man zit naast mij op een bank.

Hij vertelt me over haar. Ik vertel hem mijn verhaal. Ik vertel hem over jongens met condooms en de rook die ik uitblies op mijn dertiende. Hij vertelt me over zijn dronkenschap en openbare zedenschennis. Ik aanvaard het. Wie ben ik om de leugen te verlaten?

Ik laat hem praten. Mijn rusteloze ziel begeeft. Ik bijt op mijn vingernagels. Hij merkt het en stopt met praten. Zijn ogen kijken in de mijne. Het is een leugen waarin ik leef – maar wie durft zijn eigen leugen verlaten?