De trein om vijfenveertig


Ik zink de onderaardse trappen af. Mijn routineklus van alledag. Ik tel ze , het zijn er zesentwintig. De dertiende ligt me iets moeilijker. De achterkant van de stiletto tikt de voorganger van trap dertien.

Mijn pas en adem stokt. Ik wankel. Ik ben al te laat en moet hier weg. Ik voel de cadans van de aanstormende trein. Ik hoor het gefluit van de vertrekkende. De nervositeit die het perron met zich meebrengt valt de menigte niet op.

De grijze tegels maken het beeld nog kouder dan het al is. Het klakkende geluid van  mijn schoenen wordt door niemand opgemerkt. Misschien door de man die in de verte de menigte opwacht. Neen. Hij staat daar uit eigenbelang. Mijn zwakheid deert hem niet.

Het wachten katapulteert me terug in de tijd. De tijd waarin ik mijn speelgoed vergat en de poppen ruilde voor jongens met condooms in hun portefeuilles. De jongens zijn mannen geworden en ik vrouw.

 Mannen met condooms in hun portefeuille- voor het geval dat. Vervaldatum verstreken.

De seconden tikken. Ik sta te wachten en hang tegen een muurtje. Hij zal er zo zijn. Ik vlei me tegen de muur aan. Een paar meter verder staat een koppeltje te zoenen. Ze zijn dertien. De jongen haalt een condoom uit zijn portefeuille – voor het geval dat. Hij is verantwoordelijk.

De man waarop ik wacht maakt zijn intrede. Zijn pas maakt het me moeilijk. Ik probeer me te verstoppen en de confrontatie af te wachten. Hij geeft niet op.

Hij is direct. Ik weet waar het op staat, wist hij dat maar. Zijn handen gaan door mijn haar. Hij weet wat hij doet. Zijn karakter is slecht – door en door slecht. Hij is de man waar moeders je voor waarschuwen. Die man zit naast mij op een bank.

Hij vertelt me over haar. Ik vertel hem mijn verhaal. Ik vertel hem over jongens met condooms en de rook die ik uitblies op mijn dertiende. Hij vertelt me over zijn dronkenschap en openbare zedenschennis. Ik aanvaard het. Wie ben ik om de leugen te verlaten?

Ik laat hem praten. Mijn rusteloze ziel begeeft. Ik bijt op mijn vingernagels. Hij merkt het en stopt met praten. Zijn ogen kijken in de mijne. Het is een leugen waarin ik leef – maar wie durft zijn eigen leugen verlaten?