For no particular reason whatsoever from this day on, all the weird spins, twists and turns of my brain will be translated to an online format. I first started thinking about this wednesday on the train, back from Bruges to Ghent. A lovely thing those are, trains. I feel that they are very much symbolic for the way we live our lives nowadays. Like a train rushing through calm meadows, with all sorts of creatures looking absently at this machine shooting by their eyes, knowing that there are people travelling, but completely ignorant of their faces. As the lands rush by, we see the beauty that surrounds us with a very simple and stupid outlook, and yet the lands don’t even seem to notice us anymore. We can spread our words, like trains leaving stations for a far and long distanced destination, and yet no one will know what we look like, although they understand our scribbles better than we do ourselves sometimes. Life is a silly thing, really, one that is much better shared than lived alone. As our lives rush from station to station, so do we, sharing moments and ideas with other people with other tickets and destinations. In the hope of finding my destination, i will from now on send my thoughts into the void, hoping to hit someone’s thoughts and create even the slightest of echoes. I bought a new ticket, not from Bruges to Ghent this time, on my way to a destination that awaits my arrival.
For one reason or another, trains seem to always be depicted as either really fast or really slow. This duality is mostly appealing, as it is both the thing that contradicts and reconciles the train to itself. For that reason alone, we are all metaphorical trains, going simultaneously fast and slow, and somehow we always get on our destination (with the occasional delays). I feel like this life of mine, that i am just spreading up here, is really rather uneventful. Maybe that is why I should put it out there. This search for my destination and my eternal travel to happiness are just the usual struggles of a usual man in a usual situation. A undergraduate student with not particularly special qualities, apart from a desire to remain a child forever, and always feeding off of fantasy, little pleasures, dreams and hopes, astonished every time again by the simplest things, all the qualities for which some great philosophers saw the child as the ultimate goal of philosophy. Life, love, absence, astonishment,… that is basically all I want to achieve from my childlike little journeys and travels, from my undestined train journeys and tickets. I could only describe it all in one sentence, in a quote from the film Up! (for the inner child in all of us), “Adventure is out there”, it is just waiting for you to discover it. 

Aangezien ik niet wil dat deze overpeinzing zomaar zou vervliegen in het niets, ga ik ze hier bewaren. Ik heb ook beslist om te proberen om hier alle dagen iets te posten, om zo mijn brein "in motion" te houden. Dat kan gaan over verhalen, boek reviews, ervaringen, gedichten etc. Ik heb nu al het gevoel dat het vooral voor mezelf een groei in zelfvertrouwen zal moeten zijn om mijn creatieve blokkade van de laatste paar maand op te heffen. dus tot ik dit gedaan heb hoor je me steeds weerkeren. om mijn schrijfwerkje voor vandaag af te maken volgt nog een soort "stream of consciousness" tekstje, dat ik geschreven heb om even alles eruit te gooien.

Sinds mijn eerste date van vorige week ben ik eigenlijk vervuld door een soort vreemdsoortige lege plaats in mijn hoofd. Ik wist eigenlijk al van aan het begin van de date dat we echt niets voor elkaar zouden zijn, maar ik dacht " ik geef het een kans en we zien wel wat er gebeurd". Ik vond het achteraf bekeken best wel aangenaam, en toen de avond ons overviel en de eeuwige stroom van bussen in en uit de stad stilviel als een muziekdoos die door de maan gedurende de nacht weer opgewonden moest worden om dan weer een dag verder te draaien, bleef ik bij mijn date slapen. De nacht van praten en draaien in elkaars armen heeft voor mij iets vervuld wat ik in een lange tijd niet meer vervuld had gezien. Als een klimplant en een boomstronk waren we voor deze tijdloze nacht in elkaar verstrengeld geraakt. Maar toen ik 's morgens wakker werd bleek dat de hechting enkel de reeds loszittende schors van de boom had geraakt en kwam ik weer los te staan. Ik ben een klimplant op zoek nar een stevige ondergrond om in vast te wortelen. Ik moet hierbij 1 van de grootste mythes van onze huidige maatschappij ontkrachten: seks is voor mij niet het meest geweldige of het meest essentiële ding dat er in ons leven kan gebeuren ( voor zover ik dat voor deze date nog niet doorhad) Een emotionele verbinding is voor mij een miljoen keer meer waard dan wat vleselijke bewegingen die opbouwen tot een soort momentele euforie. Ik ga er niet om liegen, als kind van mijn tijd is deze eeuwige zoektocht naar euforie iets wat ook mij niet onaangeroerd laat, maar ik moet zeggen dat ik momenteel een beetje uitgezocht lijk te zijn. Wanneer ik in de morgen mijn ogen open doe is er niet meteen iets dat me doet zeggen "ok, ik ben gemotiveerd en vlieg nu mijn bed uit om aan een dag vol te gekke activiteiten te beginnen." Begrijp mij niet verkeerd, ik heb alles wat ik zou kunnen wensen: een mooi leven met toffe mensen rondom mij, vrij weinig verplichtingen, veel vrijheid ( dit is onderhevig aan debat, maar over vrijheid als een ding schrijf ik waarschijnlijk ooit wel nog eens een ander tekstje), en toch is er iets dat lijkt te ontbreken in mijn leven om het volledige geluk te bereiken. Dat kan ook wel komen door mijn romantische binnenkant, vervuld door een erg duitse Sehnsucht die er voor zorgt dat ik af en toe een erg sterke vlaag van Weltschmerz heb in mijn leven ( zoals mijn toffe Oostenrijkse vriendin Zuzi het ooit genoemd heeft). Ik kom er wel nog eens achter wat voor mij zo belangrijk is en mij volledig gelukkig maakt. Tot een volgende denksessie en zorg ervoor dat de Karbonkel mijn letters niet steelt !